Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η Γη με ζωγραφιά

Φωτογραφίες από δορυφόρους και το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό αφηγούνται την ιστορία του 2011

Οι ομορφιές του πλανήτη μας, το μεγαλείο της Φύσης και οι ανθρώπινες δραστηριότητες απαθανατίστηκαν τη χρονιά που φεύγει από τις κάμερες του πληρώματος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, αλλά και από τα ηλεκτρονικά «μάτια» των δορυφόρων που βρίσκονται σε τροχιά. 

Σε πολλές ιστοσελίδες ανά τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και εκείνη της NASA, υπάρχουν διαγωνισμοί και παρουσιάσεις σε εξέλιξη με τις φωτογραφίες που χαρακτηρίζουν τη χρονιά που φεύγει.

Το 2011, όπως αποτυπώνεται στις εικόνες, είδαμε εξεγέρσεις στην Αίγυπτο και σε άλλες αραβικές χώρες, την καταστροφή που προκάλεσε το τσουνάμι στην Ιαπωνία, εκρήξεις ηφαιστείων και τροπικές καταιγίδες, αλλά και τη μοναδικότητα της Γης, της κοιτίδας Ζωής για τον άνθρωπο και εκατομμύρια άλλα έμβια όντα.

Η Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου

Η Ελλάδα βρίσκεται και εκείνη ψηλά στις προτιμήσεις των φωτογράφων του Διαστήματος, με τα νησιά, αλλά και την ηπειρωτική χώρα να ξεχωρίζουν από ύψος 300 περίπου χιλιομέτρων.

 Η Σαντορίνη 

Έκρηξη ηφαιστείου στον Ειρηνικό

Το Βόρειο Σέλας

Τυφώνας χτυπάει την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ

Διαδηλωτές στην πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο της Αιγύπτου

Οι αστροναύτες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό βλέπουν τον ήλιο να ανατέλλει 16 φορές τη μέρα

Θεραπεία για ακρωτηριασμένους η κατάδυση

Ο Χαλίλ Τζαντίλι, ένας έφηβος που τραυματίστηκε σοβαρά όταν βομβαρδίστηκε το σπίτι του, έγινε ο πρώτος ακρωτηριασμένος στον αραβικό κόσμο που έλαβε την πιστοποίηση του αυτοδύτη και έγινε και το κεντρικό πρόσωπο στο ντοκιμαντέρ "Ο Δύτης της Γάζας", το οποίο προβλήθηκε σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής, δίνοντας ένα μήνυμα ελπίδας και ανθρωπιάς. "Στόχος ήταν να σπάσουμε τα στερεότυπα που αφορούν στους συνανθρώπους μας με αναπηρία", σημείωσε η Σάμα Τσακάκι, υπεύθυνη του προγράμματος εκπαίδευσης των αυτοδυτών. 

Εκατοντάδες ακρωτηριασμένοι από τον ακήρυχτο πόλεμο στη Γάζα, μεταξύ των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, βρίσκονται στο κοσμοπολίτικο Ντουμπάι, προκειμένου να υποβληθούν σε χειρουργικές επεμβάσεις και να αποκτήσουν νέα προσθετικά μέλη.

Ομάδες γιατρών και οργανώσεων αποκατάστασης των πολυτραυματιών αναλαμβάνουν το κόστος αποκατάστασης των θυμάτων, τα περισσότερα από τα οποία είναι έφηβοι.

Προκειμένου να εξοικειωθούν με τα προσθετικά άκρα τους, οι θεράποντες σκέφτηκαν να μυήσουν τους νεαρούς στην αυτόνομη κατάδυση. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά: Εκτός από την κατακόρυφη βελτίωση της ψυχολογίας τους και της αυτοπεποίθησής τους, οι νέοι αυτοδύτες ένιωσαν τα μοναδικά συναισθήματα που προσφέρει η θάλασσα και την αίσθηση ελευθερίας του απέραντου γαλάζιου.

ΠΗΓΕΣ: http://www.csmonitor.com και http://gulfnews.com

Δύτης βρήκε κατά τύχη πολεμικό αεροσκάφος

Ο Ράντυ Τζόρνταν, ιδιοκτήτης σχολής κατάδυσης στη Φλόριντα, βρήκε κατα τύχη μαζί με ομάδα αυτοδυτών  ένα σχεδόν άθικτο μονοκινητήριο βομβαρδιστικό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σε βάθος περίπου 60 μέτρων.


Το Curtiss SB2C Helldiver βρίσκεται αναποδογυρισμένο σε αμμώδη βυθό και όπως περιέγραψε ο ίδιος ο δύτης θα ξεκινήσουν άμεσα σειρά καταδύσεων, ώστε να ταυτοποιήσουν το εύρημα και να διαπιστώσουν τι εκπλήξεις κρύβει στο εσωτερικό του.


Δεδομένου ότι το αεροσκάφος βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση και δεν παρουσιάζει την εικόνα βίαιας πρόσκρουσης στη θάλασσα, οι ειδικοί πιθανολογούν ότι ο πιλότος κατάφερε να το προσθαλασσώσει με επιτυχία. Ερωτηματικό παραμένει αν το πλήρωμα κατάφερε να διασωθεί. 


Απαντήσεις στα ερωτήματα θα υπάρξουν σύντομα. 


Δείτε ένα βίντεο εδώ: 

Καταδυτικό πάρκο από αυτοδύτες

Μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία αυτοδυτών από την πολιτεία του Μίσιγκαν των ΗΠΑ κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος. 

Στόχος τους είναι να κηρυχθεί μια έκταση 500 περίπου τετραγωνικών χιλιομέτρων, με 12 τουλάχιστον ναυάγια που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα, προστατευόμενη περιοχή, έτσι ώστε να αναπτυχθεί ο καταδυτικός τουρισμός αλλά και να αναδειχθεί η ιστορία της περιοχής και των ναυαγίων της.

Το ναυάγιο του τροχήλατου ατμόπλοιου Ironsides που βούλιαξε το 1873. 

Η πρωτοβουλία έχει γίνει δεκτή από τις τοπικές αρχές, οι οποίες βλέπουν με θετικό μάτι τις κινήσεις των αυτοδυτών.

Προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα περισσότερο, οι αρμόδιοι κατέστησαν σαφές ότι παρά το ότι η κλοπή αντικειμένων από τα ναυάγια είναι παράνομη, η προστασία τους θα είναι ακόμα αποτελεσματικότερη εφόσον οι ίδιοι οι αυτοδύτες θα λειτουργούν αποτρεπτικά προς όσους θέλουν να αφαιρέσουν "ενθύμια".

Όπως στο Ελλάντα είπατε; Ε, καμία σχέση, δυστυχώς... 

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.wmup.org/home

Δείτε ένα βίντεο με τα ναυάγια εδώ: 

Στο σφυρί η τελευταία επιστολή του εξερευνητή

O Βρετανός εξερευνητής Ρόμπερτ Σκοτ, διαισθανόμενος το τέλος του στη λευκή απεραντοσύνη της Ανταρκτικής, από ασιτία, δριμύ ψύχος και εξάντληση, έγραψε μια σειρά επιστολών προς τους οικείους του αλλά και τους χρηματοδότες της αποστολής του. Μια από αυτές, θα μπει κάτω από το... σφυράκι του δημοπράτη των Μπόναμς, με εκτιμώμενη τιμή που θα ανέλθει στις 180.000 ευρώ.


Σε αυτή την επιστολή ο άτυχος εξερευνητής αναφέρει ότι κατάφερε να φτάσει στο Νότιο Πόλο και πλέον το μόνο που απομένει στον ίδιο και τους τέσσερις συντρόφους του είναι να πεθάνουν σαν τζέντλεμεν.


"Για το μόνο που μετανιώνω είναι ότι αφήνουμε πίσω μας τις γυναίκες και τα παιδιά μας. Αν ποτέ βρεθεί η επιστολή, θέλω όλοι να γνωρίζουν ότι πράξαμε το καθήκον μας και σταθήκαμε στους ετοιμοθάνατους συντρόφους μας", ήταν τα τελευταία λόγια του Σκοτ.


Για την Ιστορία, ο Σκοτ και η ομάδα του έφτασαν στον Νότιο Πόλο στις 17 Ιανουαρίου του 1912, λίγες μόλις μέρες μετά το Νορβηγό Ρόαλντ Αμούνδσεν. Λάθη και παραλείψεις στο σχεδιασμό της αποστολής οδήγησαν στην εξάντληση των αποθεμάτων, με αποτέλεσμα οι πέντε άνδρες να μην είναι σε θέση να συνεχίσουν την πορεία τους των 1300 χιλιομέτρων. Τα παγωμένα πτώματά τους βρέθηκαν το Νοέμβριο του 1912 από αποστολή σωτηρίας, ενω ο εξερευνητής πιθανολογείται ότι άφησε την τελευταία του πνοή στις 29 ή τις 30 Μαρτίου του ίδιου έτους. 

Ματαιώθηκε έκθεση με αντικείμενα ναυαγίου 1100 ετών

Ματαιώθηκε η έκθεση αντικειμένων από κινεζικό ναυάγιο του 9ου μ.Χ. αιώνα που επρόκειτο να ανοίξει τις θύρες της σε λίγες μέρες στην γκαλερί Άρθουρ Μ. Σάκλερ του Ινστιτούτου Σμισθόνιαν στις ΗΠΑ.

Ο λόγος, σύμφωνα με τους διοργανωτές της έκθεσης είναι ότι "θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος για να γίνει συστηματική καταγραφή των αντικειμένων και επανέλεγχος του ναυαγίου από αρχαιολόγους". 

Η πραγματικότητα βέβαια είναι κάπως διαφορετική: Το ναυάγιο εντοπίστηκε από ιδιωτική εταιρεία στην Ινδονησία, η οποία ανέλκυσε χωρίς άδεια σπάνια βάζα και άλλα πορσελάνινα αντικείμενα της δυναστείας των Τανγκ, με στόχο να τα διοχετεύσει στην μαύρη αγορά έργων τέχνης. Η έκθεση θα λειτουργούσε ως πρώτης τάξης ευκαιρία για την "προώθηση και την προβολή" του θησαυρού. 

Η αξία των αντικειμένων είναι ανεκτίμητη, δεδομένου ότι πολύ λίγα δείγματα της τεχνοτροπίας της εποχής επιζούν μέχρι τις μέρες μας.

Περισσότερα από 63.000 κομμάτια βρίσκονται ακόμα στο βυθό και το ναυάγιο καταδεικνύει τη στενή εμπορική σχέση της Κίνας και της Μέσης Ανατολής, ήδη από το 800 μ.Χ., την περίοδο δηλαδή του Μεσαίωνα και του σκοταδισμού στην Ευρώπη.

Το θέμα της κλοπής αντικειμένων από ναυάγια δυστυχώς δεν περιορίζεται στην Ινδονησία, αλλά αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, με αρκετά κρούσματα να έχουν καταγραφεί και στη χώρα μας. 

Απαγόρευσαν το ψάρεμα κοντά σε ναυάγιο

Ζώνη περιμετρικής προστασίας γύρω από το ναυάγιο του εμπορικού πλοίου Zanoni που βούλιαξε το 1867 και ταυτοποιήθηκε το 1983 στην Αυστραλία, δημιούργησαν οι τοπικές αρχές.

Στόχος τους η προστασία του από τις άγκυρες και τα δίχτυα των ψαράδων, καθώς το ναυάγιο αποτελεί προστατευόμενο μνημείο. Υπάρχουν σκέψεις για τη διεύρυνση του μέτρου, δεδομένου ότι οι μεγαλύτερες καταστροφές στα ναυάγια προκαλούνται από τους  ψαράδες που ρίχνουν δίχτυα και τους ασυνείδητους αυτοδύτες που έχουν την τάση να αφαιρούν αντικείμενα από αυτά. 

Οι αρμόδιοι τόνισαν ότι απαγορεύεται οποιαδήποτε αλιευτική δραστηριότητα σε ακτίνα 550 μέτρων από το στίγμα του ναυαγίου και το μόνο που επιτρέπεται υπό προϋποθέσεις είναι η αυτόνομη κατάδυση.

Περισσότερα από 8.000 ναυάγια βρίσκονται βυθισμένα στα χωρικά ύδατα της Αυστραλίας, τα περισσότερα από τα οποία δεν έχουν ακόμα ταυτοποιηθεί ή εξερευνηθεί.

Στάχτη έγιναν 192.000 σπάνια χειρόγραφα και βιβλία

Στάχτη έγιναν 192.000 σπάνια χειρόγραφα και βιβλία στο Κάιρο, μετά τον εμπρησμό του Ινστιτούτου της Αιγύπτου, μιας βιβλιοθήκης που είχε ιδρύσει ο Ναπολέων στις αρχές του 19ου αιώνα.  Τα πρόσφατα βίαια επεισόδια μεταξύ του στρατού και διαδηλωτών στην πρωτεύουσα της χώρας είχαν ως αποτέλεσμα να σημειωθούν για μια ακόμα φορά πολλές καταστροφές.

Μεταξύ των μοναδικών συγγραμμάτων που χάθηκαν για πάντα, περιλαμβάνεται και η "περιγραφή της Αιγύπτου" ένα μνημειώδες έργο σε 24 τόμους που δημιούργησαν περισσότεροι από 150 Γάλλοι μελετητές του πολιτισμού της Αιγύπτου, με λεπτομερείς καταγραφές των μνημείων, αλλά και της καθημερινότητας στην αφρικανική χώρα.

Η στέγη του κτιρίου που στέγαζε την ανεκτίμητη συλλογή έχει καταρρεύσει και δεκάδες εθελοντές ψαχουλεύουν στα ερείπια, προσπαθώντας να διασώσουν ό,τι έχει απομείνει.

Η φωτιά μαινόταν για 12 ώρες το Σάββατο και το νερό που έριξε η πυροσβεστική ολοκλήρωσε την καταστροφή. Πολλοί εκφράζουν την απογοήτευσή τους για το γεγονός ότι η αστάθεια στη χώρα έχει ως αποτέλεσμα να πλήττονται ανεπανόρθωτα οι πολιτιστικοί θησαυροί της, τη στιγμή που το μόνο μέλημα του καθεστώτος που διαδέχθηκε τον Μουμπάρακ είναι να διατηρεί αμείωτη τη ροή τουριστών στη χώρα, οι οποίοι αφήνουν πολύτιμο συνάλλαγμα σε αυτήν.

Η στρατιωτικές αρχές διέταξαν την πραγματοποίηση εξέτασης για να βρεθούν οι εμπρηστές, η πραγματικότητα όμως παραμένει: Ένα ακόμα μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς έγινε στάχτη. 

"Μάχη" για την ανέλκυση του πλοίου του Αμούνδσεν

Το "Μωντ" στους πάγους στις αρχές του 20ου αιώνα

"Μάχη" έχει ξεσπάσει για την τύχη του ναυαγίου του "Μωντ", με την απόφαση να αναμένεται το Μάρτιο του 2012.

Το "Μωντ" σήμερα

Το τρικάταρτο πλοίο του διάσημου Νορβηγού εξερευνητή Ρόαλντ Αμούνδσεν βρίσκεται μισοβυθισμένο, από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 στα αβαθή του Κόλπου Κέμπριτζ στο Νούναβουτ του Καναδά και πρόσφατα ένας σύλλογος Νορβηγών θέλησε να το ανελκύσει και να το... επαναπατρίσει, ώστε να εκτεθεί σε μουσείο.

Χάρτης με το ταξίδι του "Μωντ" 

Οι κάτοικοι της περιοχής όμως είναι αντίθετοι, όχι μόνο λόγω της ιστορικής σημασίας του ναυαγίου, αλλά επιπλέον επειδή έχει γίνει τουριστικό αξιοθέατο για εκείνους που επισκέπτονται την απόμερη περιοχή.


Ο Αμούνδσεν ήταν ο πρώτος ευρωπαίος που προσπάθησε με επιτυχία να διασχίσει το βορειοδυτικό πέρασμα, πάνω από τον Καναδά και ανάμεσα στους πάγους του Βόρειου Πόλου, αναζητώντας ένας συντομότερο δρόμο απο την Ευρώπη στην Ασία το 1906.


Το πλοίο του πουλήθηκε σε τοπική εταιρεία το 1925 και μετατράπηκε σε πλωτή αποθήκη και σταθμό ασυρμάτου, πριν βυθιστεί λόγω εισροής υδάτων το 1930.

Το "Μωντ" το 1918

Υποβρύχιο χιούμορ

ΠΗΓΗ: http://scubadiverlife.com/

Υποβρύχιο ρεκόρ... σιδερώματος

Το παγκόσμιο ρεκόρ υποβρύχιου... σιδερώματος θέλει να επανακτήσει η Ντέμπορα Ατσοπάρντι από την Αυστραλία, ρεκόρ που κατείχε μέχρι πέρσι.

Σκοπός της είναι να μαζέψει χρήματα για το Project Aware, το οποίο αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση για τον ενάλιο πλούτο.

Περίπου 200 ερασιτέχνες αυτοδύτες ήδη ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά της και θα συμμετάσχουν στις 12 Φεβρουαρίου του 2012 στο εγχείρημα. 

Την κορυφαία επίδοση κατέχουν 178 δύτες από την Ολλανδία, οι οποίοι "έκλεψαν" το ρεκόρ του 2008 της Ντέμπορα.


Το θέμα είναι να μην πάθουν... ομαδική ηλεκτροπληξία, αν και τα σίδερα δε θα είναι στην... μπρίζα.

«Αντίδοτο» στην ερήμωση των θαλασσών οι προστατευόμενες περιοχές

Φραγμό στην υπεραλίευση και παράδειγμα για το τι μπορεί να γίνει και σε άλλα σημεία της Ελλάδας, σχεδιάζοντας την πρώτη συνδιαχειριζόμενη αλιευτική ζώνη στην Ικαρία, θέλουν να θέσουν επιστήμονες του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», με τη συνεργασία του τοπικού αλιευτικού συλλόγου και την νομική Σχολή του πανεπιστημίου Γέιλ των ΗΠΑ, ώστε να διαμορφωθεί το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο.

Στόχος είναι να δημιουργηθούν περιοχές βιώσιμης αλιείας στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Φούρνων Κορσεών. Αν και στις αρχές του 2000 η περιοχή ήταν ένα από τα πλουσιότερα αλιευτικά πεδία, η παράνομη αλιεία από σκάφη που φτάνουν από κάθε γωνιά της Ελλάδας, έφερε την αλιευτική παραγωγή σε ιστορικό χαμηλό και την τοπική κοινωνία στο χείλος της εξαθλίωσης. «Η συγκεκριμένη προσπάθεια μπορεί να πετύχει, γιατί δεν πρόκειται για στείρες απαγορεύσεις που επιβάλλονται από γραφειοκράτες, αλλά για μέτρα διαχείρισης που σχεδιάζονται με τη συμμετοχή και τη σύμφωνη γνώμη των ίδιων των ψαράδων» σημειώνει ο Γιάννης Κουτελίδας, στέλεχος του «Αρχιπελάγους». 

Με αφορμή τη νέα Κοινή Αλιευτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα, η οποία κατά γενική ομολογία απέτυχε σε όλα τα επίπεδα, διοργανώθηκε πριν από μερικές μέρες ημερίδα στην έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, με πρωτοβουλία του Έλληνα ευρωβουλευτή Κρίτωνα Αρσένη.  

Ψαράδες, επιστήμονες και ευρωβουλευτές από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες κάθισαν στο ίδιο τραπέζι και συζήτησαν για τις προτεινόμενες αλλαγές. «Επιδιώκουμε να ενταχθεί και η δημιουργία δικτύου καταφυγίων αλιευμάτων, λύση που αποδεδειγμένα προσφέρει σημαντικά άμεσα αποτελέσματα αφού τα καταφύγια λειτουργούν ως  πυρήνες προστασίας και δεξαμενές αλιευμάτων, όπου οι αλιείς ψαρεύουν περισσότερα ψάρια με μικρότερη προσπάθεια», εξηγεί στον «ΤτΚ» ο κ. Αρσένης και συμπληρώνει: «Τα νέα μέτρα σε συνδυασμό με αυστηρότερους ελέγχους στην θάλασσα μπορούν να διαφυλάξουν πολύτιμα αλιευτικά αποθέματα, παρέχοντας παράλληλα μακροπρόθεσμες λύσεις για τις τοπικές κοινότητες».

Τι λένε οι επιστήμονες

 Η πραγματικότητα είναι σκληρή: Οι θάλασσες ερημώνουν από την βιομηχανοποίηση της αλιείας και την απουσία έστω και στοιχειώδους μηχανισμού ελέγχων. Μια κατάσταση που βιώνουν πρώτοι οι ψαράδες που δραστηριοποιούνται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη και πιστοποιούν οι επιστήμονες που μελετούν τα θαλάσσια οικοσυστήματα. «Οι εποχές κατά τις οποίες θεωρούσαμε ότι οι πόροι που εκμεταλλευόμαστε από τις θάλασσές μας είναι ανεξάντλητοι έχουν περάσει. Η μείωση των αλιευμάτων έχει «χτυπήσει» και τους αλιείς της Μεσογείου», λέει στον «ΤτΚ» ο Γιώργος Δ. Κόκκορης, Επίκουρος Καθηγητής Οικολογίας στο Τμήμα Επιστημών της Θάλασσας του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Μυτιλήνη και συνεχίζει: «Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει σε απόγνωση και τους Έλληνες παράκτιους αλιείς καθώς διαπιστώνουν ότι απαιτείται να ψαρεύουν πολύ περισσότερο χρόνο για ψαριές που είναι υποπολλαπλάσιες αυτών που έβγαζαν κάποια χρόνια πριν. Η θεσμοθέτηση μιας ειδικής κατηγορίας παράκτιων Θαλάσσιων Προστατευμένων Περιοχών που αποκαλούνται «Θαλάσσια Αποθέματα» ή «Αποθέματα Αλιείας» (MarineReserves - Fisheries Reserves) και η οποία είναι κοινή πρακτική σε πολλά μέρη στον κόσμο μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην επίτευξη του στόχου της βιώσιμης αλιείας. 

Στις περιοχές αυτές απαγορεύεται πλήρως κάθε αλιευτική δραστηριότητα. Έτσι δίνεται η δυνατότητα να λειτουργήσουν ως φυσικά ιχθυοτροφεία και να εμπλουτίσουν γειτονικές περιοχές, στις οποίες επιτρέπεται η αλιεία. Φυσικά, απαιτούνται κατάλληλα διαχειριστικά σχέδια για την αλιεία στις περιοχές γύρω από αυτές τις ζώνες πλήρους απαγόρευσης αλλά και αυστηρή εφαρμογή όλων των νόμων που διέπουν αυτή την παραγωγική δραστηριότητα σε όλες τις θάλασσες της Ε.Ε. Η επιλογή των Αποθεμάτων Αλιείας γίνεται με επιστημονικά κριτήρια και μεθοδολογία, με σκοπό να αποτελέσουν ένα Δίκτυο σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική έκταση. Το πρώτο τέτοιο δίκτυο στη χώρα μας έχει ήδη σχεδιαστεί από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και αφορά στις Νότιες Κυκλάδες.»

Ο στόχος της προσπάθειας που προβλέπεται από την κοινοτική νομοθεσία και εξασφαλίζει στους αλιείς τους αντίστοιχους κοινοτικούς πόρους, είναι διττός, θεωρεί  η Αναστασία Μήλιου, υδροβιολόγος και Συντονίστρια Δράσεων Προστασίας του «Αρχιπελάγους»: «Αφενός να δώσει ώθηση στην υποβαθμισμένη αλιευτική παραγωγή διασφαλίζοντας την προστασία και την αναπαραγωγή των ψαριών με τη δημιουργία ζωνών εποχικών και χωρικών απαγορεύσεων αλιείας, τη χρήση πιο επιλεκτικών αλιευτικών εργαλείων, την προστασία θαλάσσιων λιβαδιών Ποσειδωνίας με τη δημιουργία εποχικών αγκυροβολίων και αφετέρου να αναδείξει πολύπλευρα τη θαλάσσια βιοποικιλότητα της περιοχής όπου απαντώνται σημαντικοί πληθυσμοί θαλάσσιων θηλαστικών και ιχθυοπανίδας, ύφαλοι ασβεστολιθικών ροδοφυκών».

Από την άλλη πλευρά όμως, η δημιουργία συνδιαχειριζόμενων ζωνών αλιείας με την άμεση συμμετοχή και ευθύνη των τοπικών κοινωνιών σε συνεργασία με επιστημονικούς φορείς, έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της χώρας μας που αγνοεί παντελώς τη θεμελιώδη σημασία της αλιείας για τις νησιωτικές και παράκτιες κοινωνίες. «Το  ισχύον θεσμικό πλαίσιο, το οποίο εν έτει 2011 διέπεται ακόμα από… βασιλικά διατάγματα, αλλά και η ξεκάθαρη αδυναμία εφαρμογής της ισχύουσας εθνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας συμβάλλουν στη σταδιακή κατάρρευση των ιχθυαποθεμάτων και οδηγούν τις νησιωτικές και παράκτιες κοινωνίες στα όρια της επιβίωσης» παρατηρεί η κ. Μήλιου.

Τι λένε οι ψαράδες

Πέρα όμως από τις τοποθετήσεις των πολιτικών και της επιστημονικής κοινότητας, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι απόψεις των ίδιων των ψαράδων, οι οποίοι εδώ και χρόνια βλέπουν άλλους να αποφασίζουν για τους ίδιους και τους νόμους να μένουν στα χαρτιά, τη στιγμή που η ίδια η επαγγελματική τους υπόσταση έχει πλέον τεθεί σε κίνδυνο.

Ο κ. Δημήτρης Ζάννες, ψαράς από την Άνδρο, δεν είναι αρνητικός στη θέσπιση των προστατευόμενων ζωνών αλλά επισημαίνει ότι «δεν αρκεί να δημιουργήσουμε μια προστατευόμενη περιοχή. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη της τοπικής κοινωνίας, των ψαράδων και να υπάρχει σύστημα ελέγχου. Για μας είναι μονόδρομος η προστασία της θάλασσας. Στις Βορειοανατολικές Κυκλάδες έχοντας συνειδητοποιήσει τη σημασία του ελέγχου, οι ψαράδες έχουμε προχωρήσει με τη συνεργασία της τοπικής αυτοδιοίκησης στην ναυπήγηση σκάφους και σε συνεργασία με το Λιμενικό θα ελέγχουμε τις περιοχές αυτές. Τα οφέλη θα είναι σημαντικά για όλη την τοπική κοινωνία και όχι μόνο για τους ψαράδες, καθώς μια σειρά δραστηριοτήτων, όπως ο καταδυτικός και ο αλιευτικός τουρισμός, θα γνωρίσουν άνθηση. Οι νησιωτικές κοινωνίες πρέπει να στηρίξουν τέτοιες προσπάθειες και να αλλάξουν την αντίληψη ότι η θάλασσα είναι ανεξάντλητη ώστε να σώσουμε τον πλούτο που μας περιβάλλει γιατί θα είναι προς όφελός μας».

Ο κ. Στέργιος Μωραΐτης από την Κομοτηνή δεν είναι πολύ αισιόδοξος: «Είναι η τελευταία ευκαιρία, αν και πολύ φοβάμαι ότι δε θα υπάρξουν αποτελέσματα. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο νομίζουμε. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι νόμοι υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται. Αν συνδυαστεί η αυστηρή εφαρμογή των υπαρχόντων νόμων και οι ζώνες, τότε θα εμπλουτιστούν τα αποθέματα. Γνωρίζοντας όμως ότι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι για τις μηχανότρατες και τα γριγρι είναι επιφυλακτικοί οι παράκτιοι αλιείς, οι οποίοι είναι οι πρώτοι που πρέπει να πειστούν και να πιστέψουν ότι θα υπάρξει αποτέλεσμα. Θα πρέπει να υπάρξουν κίνητρα, έτσι ώστε να αποθαρρύνεται επίσης η παράνομη αλιεία αλλά και να αναπληρώνεται μέρος του εισοδήματός τους».

Ο κ. Χαράλαμπος Σάρδης, ψαράς από την Κίμωλο, περιγράφει γλαφυρά τη σχέση του με τη θάλασσα και είναι επιφυλακτικός για την θέσπιση των περιοχών αυτών: «Η θάλασσα είναι η ζωή μας, ο τόπος μας. Η λύση για μένα δεν είναι η δημιουργία των ζωνών. Σίγουρα θα βοηθήσουν όποτε και αν γίνουν οι ζώνες, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Πρέπει να ενημερωθεί ο κόσμος, οι επαγγελματίες, να γίνει διάλογος ουσιαστικός, να αποδεχθεί τη χρησιμότητα του μέτρου η τοπική κοινωνία. Όταν ξεκίνησα να ψαρεύω επαγγελματικά πριν 20 χρόνια έβγαζα πολύ περισσότερο ψάρι. Αν και ο μόνιμος πληθυσμός στο νησί σήμερα έχει μειωθεί επειδή οι νέοι φεύγουν στην πόλη, τα ψάρια δε φτάνουν ούτε για μας. Ας μη μιλήσουμε για την τουριστική περίοδο που ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος. Δεν είμαι αισιόδοξος γιατί η πολιτεία δεν ακούει την ουσία. Δε γίνεται ο ψαράς να υποκαταστήσει το κράτος και τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς, ας κάνει ο καθένας τη δουλειά του. Αναρωτιέμαι, έχει μεγάλο κόστος να φτιάξουμε ένα Σώμα στο Λιμεναρχείο με ευαισθητοποιημένους και άφθαρτους ανθρώπους που θα ελέγχει τους λαθραλιείς που έχουν γίνει μάστιγα για όλους μας; Δε βλέπω να γίνονται και πολλά με αυτούς που ψαρεύουν με δυναμίτες, ή με μηχανότρατες εκτός των νόμιμων ορίων. Το ψαροντούφεκο από την άλλη πλευρά δεν καταστρέφει; Εδώ γίνεται της τρελής, κάθε καλοκαίρι κυρίως, και δε μένει τίποτα, ψάρια κάθε ηλικίας και κάθε μεγέθους εξαφανίζονται. Χρειάζεται επομένως να κοιτάξουμε τη συμπεριφορά μας στη θάλασσα συνολικά, από τον πιο μικρό ερασιτέχνη μέχρι τον μεγαλύτερο επαγγελματία. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε πρώτα».

Ελληνική καινοτομία με ευρωπαϊκή προοπτική

Τα θαλάσσια οικοσυστήματα καταρρέουν και οι βασικές αιτίες είναι η περιβαλλοντική ρύπανση και η ανεξέλεγκτη υπεραλίευση. Υπάρχουν όμως διεθνή παραδείγματα από περιοχές όπου ο αυστηρός περιορισμός της αλιευτικής δραστηριότητας για λίγα μόνο χρόνια οδήγησε σε σημαντική ανάκαμψη των ψαριών. Ίσως να μην είναι ήδη πολύ αργά για τη Μεσόγειο. Ο κ. Δημήτρης Μωραϊτης, μηχανικός λογισμικού και συνιδρυτής της unweb.me ανέπτυξε με τους συνεργάτες του ένα σύστημα που αποτυπώνει όλη την αλιευτική νομοθεσία σε χαρτογραφικό υπόβαθρο και, ανάλογα με τα δεδομένα του κάθε χρήστη, θα απαντάει με σαφή τρόπο στο ερώτημα «που μπορώ να ψαρέψω με σεβασμό στους αλιευτικούς κανονισμούς και το περιβάλλον;».

 Η αρχική ιδέα προέκυψε παρατηρώντας τις συχνές αντιδικίες ανάμεσα σε παράκτιους και μέσους αλιείς, σε λιμενικές αρχές και περιβαλλοντικές οργανώσεις, σχετικά με την ερμηνεία των αλιευτικών κανονισμών για το κατά πόσο παρανομεί ο Α ή ο Β. Η πολυπλοκότητα και πληθώρα των κανονισμών οδηγούν στην επιλεκτική εφαρμογή τους και τελικά στην ανεξέλεγκτη υπεραλίευση με τα τραγικά αποτελέσματα που βλέπουμε στη Μεσόγειο και ειδικότερα στο Αιγαίο.

«Συνειδητοποίησα ότι δε θα ήταν δύσκολο να φτιαχτεί μια υπηρεσία που θα επιτρέπει σε κάθε πολίτη, να δει χρωματισμένη σε χάρτη την περιοχή όπου επιτρέπεται η αλιεία σε κάθε περίπτωση. Σε όσους μάλιστα χρησιμοποιούν κινητό τηλέφωνο ή άλλη συσκευή με δέκτη GPS, ο χάρτης θα εστιάζει απευθείας στο στίγμα τους» εξηγεί στον «ΤτΚ» ο κ. Μωραΐτης και λέει: «Συνεργαζόμαστε και με το ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος και διερευνούμε από κοινού το κατά πόσο θα μπορούσε ένα τέτοιο εγχείρημα να προχωρήσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ξεκινώντας από την περιοχή της Μεσογείου. 

Μέσω της Συνομοσπονδίας Αλιέων Ελλάδας ήρθαμε σε επαφή και με αντίστοιχες οργανώσεις αλιέων από Γαλλία και Ισπανία που έχουν δηλώσει ενδιαφέρον να συμμετάσχουν. Σκοπεύουμε να προσεγγίσουμε περισσότερους αντίστοιχους φορείς από χώρες της Ε.Ε. καθώς και περιβαλλοντικές οργανώσεις ή ερευνητικά ινστιτούτα προκειμένου να συνεισφέρουν στον εμπλουτισμό του συστήματος με περιβαλλοντικά δεδομένα που μπορεί να είναι χρήσιμα στους αλιείς».

ΑΡΙΘΜΟΙ

82% των ειδών ψαριού υπεραλιεύονται στη Μεσόγειο

32 δις ευρώ το ετήσιο κόστος της υπεραλίευσης

3 φορές περισσότερα ψάρια από όσα υπάρχουν μπορεί να ψαρέψει ο αλιευτικός στόλος των χωρών της Ε.Ε.

5,1 εκατ. τόνοι η ετήσια ποσότητα ψαριών που αλιεύονται από χώρες της Ε.Ε.

80% των αλιέων στην Ε.Ε. είναι παράκτιοι

60% των ψαριών πετιέται πίσω στη θάλασσα γιατί δεν είναι αξιοποιήσιμο εμπορικά

65% των αλιευμάτων που καταναλώνεται στην Ε.Ε. προέρχεται από τρίτες χώρες

2 φορές υψηλότερο είναι το κόστος των κοινοτικών επιδοτήσεων από την αξία των αλιευμάτων

ΠΗΓΗ: E.E., SOS Oceans, Greenpeace

ΑΛΙΕΥΤΙΚΟΙ ΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ (ποσοστό επί του συνόλου της Ε.Ε.)

Ισπανία: 24,3% και 15,1%

Ηνωμένο Βασίλειο: 11,1% και 11,8%

Γαλλία: 10,8% και 12,88%

Ιταλία: 10,3% και 7,33%

Ελλάδα: 4,7% και 3,1%

Δανία: 4,1% και 13,51%

Το "σωματίδιο-θεός" έχει νονό ένα... δηλωμένο άθεο

Με… κομμένη την ανάσα περίμενε η επιστημονική κοινότητα αλλά και η παγκόσμια κοινή γνώμη την περασμένη Τρίτη τις ανακοινώσεις του CERN για την επιβεβαίωση της ύπαρξης του Μποζονίου του Χιγκς, ή αλλιώς του «Σωματιδίου-Θεός». Τελικά, φαίνεται ότι θα χρειαστεί λίγη ακόμα υπομονή μέχρι να επιβεβαιωθεί πέραν πάσης αμφιβολίας η ύπαρξή του μέσα στο 2012, η οποία θα εξηγήσει πως δημιουργήθηκε το Σύμπαν και τι ακριβώς συνέβη λίγο μετά τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) που οδήγησε στη γέννησή του, καθώς «ευθύνεται» για την ύπαρξη της μάζας, χωρίς την οποία δε θα υπήρχαν βαρυτικές δυνάμεις.

Η ζωή όμως του Πίτερ Χιγκς, «νονού» του διαβόητου σωματιδίου, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, θυμίζει περισσότερο μυθιστόρημα. Ο δρόμος άλλωστε από το «καταραμένο πράγμα», όπως το αποκαλεί ακόμα και σήμερα ο ίδιος ο 82χρονος Βρετανός φυσικός επιστήμονας, μέχρι το «σωματίδιο του Θεού», όπως το χαρακτηρίζουν όλοι οι υπόλοιποι είναι μακρύς, από το 1964 που προτάθηκε ως η λύση στο αίνιγμα της ύπαρξης της μάζας. Ο Χιγκς εξάλλου δεν ήταν ο μόνος, ούτε ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της ύπαρξής του.

Τρεις ομάδες φυσικών σχεδόν ταυτόχρονα δημοσίευσαν τις ερμηνείες τους για την ύπαρξη της μάζας. Μια από αυτές ήταν και του Βρετανού καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στη Σκοτία. Πρωτοποριακές και οι τρεις, αποπειράθηκαν να δώσουν το θεωρητικό υπόβαθρο, το οποίο θα έπρεπε να επιβεβαιωθεί και εργαστηριακά. Από τότε, πέρασαν σχεδόν 50 χρόνια και πλέον, αν πιστέψουμε όσα λένε οι ειδικοί στο CERN, είμαστε πολύ κοντά στα… αποκαλυπτήριά του.

Πως όμως μια δυσνόητη επιστημονική έννοια έχει γίνει θέμα συζητήσεων σε όλο τον κόσμο, ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την επιστήμη; Φαίνεται ότι το πομπώδες όνομα «Σωματίδιο-Θεός» πέτυχε το στόχο του. Σύλληψη του εκδότη του βιβλίου του βραβευμένου με Νομπέλ Φυσικής αμερικανού επιστήμονα Λίον Λέντερμαν, ο οποίος στο έργο του «Το σωματίδιο-Θεός: Αν το Σύμπαν είναι η απάντηση, ποια είναι η ερώτηση;», προκάλεσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον. 

«Για μένα το σωματίδιο αυτό θα παραμείνει ένα καταραμένο πράγμα», είπε ο Πίτερ Χιγκς σε μια ομιλία του που κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια στο Διαδίκτυο και συμπλήρωσε: «Είμαι άθεος, πιστεύω στην Επιστήμη. Ακόμα και αν τελικά καταφέρουμε να το δούμε, δε σημαίνει ότι αυτόματα λύνονται όλες οι απορίες μας. Κατανοώ ότι η λέξη «Θεός» εξυπηρετεί τους δημοσιογράφους και κεντρίζει το ενδιαφέρον του κόσμου, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα κενά για να συμπληρωθεί το παζλ της γέννησης του Σύμπαντος. Μπορεί επίσης να είμαι λάθος, αλλά τότε θα πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο στη θέση του, οπότε θα απαλλαγώ μια και καλή και από το βάρος του «Θεού» στη θεωρία μου».

Ο Πίτερ Χιγκς δεν είναι και πολύ… φίλος με τον άλλο διάσημο Βρετανό επιστήμονα Στίβεν Χόκινγκ, ο οποίος είχε στοιχηματίσει 100 δολάρια ότι δεν υπάρχει το περίφημο μποζόνιο. Ο Χόκινγκ υποστήριξε ότι «θα είχε πλάκα αν το πείραμα των 3 δις ευρώ στο CERN δεν βρει ποτέ το σωματίδιο του Χιγκς», προκαλώντας την οργισμένη αντίδρασή του εκκεντρικού επιστήμονα: «Δε νομίζω ότι οι υπολογισμοί του Χόκινγκ είναι σωστοί», δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ» πριν μερικά χρόνια και πέταξε και το… πάρθιο βέλος του, κατηγορώντας τον ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αποτελεί έναν… τσαρλατάνο της επιστήμης: «Ο τρόπος με τον οποίο αναμιγνύει τις διάφορες θεωρίες, δεν γίνεται αποδεκτός από τους συναδέλφους του, αλλά από τους δημοσιογράφους που ενθουσιάζονται με ό,τι δεν καταλαβαίνουν, αρκεί να τους το πλασάρεις με ένα ωραίο περιτύλιγμα».

Με πολυσχιδή δράση, ο Πίτερ Χιγκς εκπλήσσει με τις επιλογές του, δείχνοντας ότι παραμένει αντισυμβατικός: Αν και συμμετείχε ενεργά σε εκστρατείες για τον πυρηνικό αφοπλισμό, ιδίως στις δεκαετίες του 70 και του 80, διαχώρισε τη θέση του όταν οι οργανώσεις που υποστήριζε στράφηκαν εν γένει κατά της πυρηνικής ενέργειας. Ο ίδιος είχε δηλώσει για την επιλογή του ότι δεν μπορούσε να δει κάποια εναλλακτική πρόταση στην κατεύθυνση των άλλοτε συνοδοιπόρων του, «εκτός αν θέλουν να επιστρέψουμε στα κεριά». Βαθιά πολιτικοποιημένος, είχε αρνηθεί να μεταβεί στο Ισραήλ για να παραλάβει ένα βραβείο το 2004, καθώς υποστήριζε τους αγώνες των Παλαιστινίων.

Ποιος είναι ο Πίτερ Χιγκς

Γεννήθηκε το 1929 στο Νιουκάσλ της Βρετανίας και σπούδασε στο King’s College του Λονδίνου. Η ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία συνεχίστηκε στο Εδιμβούργο, στο Κολέγιο Ιμπίριαλ και σε άλλα κορυφαία ιδρύματα. Αποσύρθηκε το 1996, εξακολουθεί όμως να ασχολείται σε καθημερινή βάση με τις θεωρίες του, ενώ ακόμα και στις μέρες μας «περνάει μια βόλτα» να δει τους φοιτητές, όπως λέει ο ίδιος. Έχει δυο γιους και έχει τιμηθεί με μια σειρά επάθλων για τη συνεισφορά του στη Φυσική. Το μόνο σχεδόν βραβείο που του διαφεύγει είναι το Νομπέλ. Αν βρεθεί το φερώνυμο μποζόνιο όμως, θα είναι πολύ κοντά να το λάβει, αν και πολλοί πιστεύουν ότι αυτό θα δοθεί στο CERN και όχι στον ίδιο.

Η βδομάδα που πέρασε 12-17 Δεκεμβρίου

Αναδρομικοί… βουλευτές

Οργή και αγανάκτηση προκάλεσαν οι 117 πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ,  τα ονόματα των οποίων δόθηκαν στη δημοσιότητα και που διεκδικούν αποζημιώσεις εκατομμυρίων ευρώ. Μια ολόκληρη χώρα που έχει γονατίσει από τις αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές και την αδιέξοδη πολιτική της κυβέρνησης, βλέπει τους εκλεγμένους εκπροσώπους της να ενδιαφέρονται μόνο πως θα γεμίσουν ακόμα περισσότερο τις τσέπες τους. Το χάσμα πολιτικής και κοινωνίας γιγαντώνεται, με δυσοίωνες συνέπειες.

Μέτρα, περισσότερα μέτρα

Συνεχίζεται η αποτυχημένη, όπως παραδέχονται ακόμα και οι… «μάγειροί» της συνταγή του Μνημονίου που οδήγησε την Ελλάδα σε βαθιά ύφεση και οδήγησε τους Έλληνες πολλές δεκαετίες πίσω. Από τις πρώτες μέρες του νέου έτους, νέα σκληρά μέτρα θα εφαρμοστούν, με αμφίβολη αποτελεσματικότητα, εκτός από το ότι θα βυθίσουν ακόμα περισσότερο τους Έλληνες στην απελπισία. Αυξήσεις και στα τιμολόγια της ΔΕΗ στον ορίζοντα, οι οποίες θα μετατρέψουν ένα θεμελιώδες κοινωνικό αγαθό, όπως είναι η ηλεκτροδότηση, σε είδος… πολυτελείας.

Ο… εξουθενωμένος

Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μετά την κατακραυγή που προκάλεσε, ο υπουργός Οικονομικών εξήγησε ότι δήλωσε «εξουθενωμένος», εννοώντας ότι το φαινόμενο της κατάρρευσης του κράτους είναι μια… άσκηση εθνικής αυτογνωσίας και κατέφυγε στον υμνογράφο της ορθόδοξης εκκλησίας Ιωάννη Δαμασκηνό, τον «αγαπημένο του ποιητή» όπως λέει ο ίδιος. «Μα τι εννοεί ο ποιητής-υπουργός;» είναι το πιο… κόσμιο ερώτημα στα χείλη πολλών.

Οπλισμένος… Κορυδαλλός

Σε θρίλερ εξελίχθηκε η απόπειρα απόδρασης από τον Κορυδαλλό, με τους επίδοξους… Παλαιοκώστες να κρατούν ομήρους τους δεσμώτες τους και να έχουν στην κατοχή τους ακόμα και πυροβόλο όπλο, εκτός από τα υπόλοιπα… σιδερικά. Τελικά πιο εύκολο είναι βρει κανείς πιστόλι μέσα στις φυλακές, παρά έξω από αυτές. Το σωφρονιστικό σύστημα πάντως πάσχει και ανεξάρτητα από τις κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο κάθε κρατούμενος, γεγονός είναι ότι οι συνθήκες στις «αποθήκες ψυχών» είναι απάνθρωπες.

Εφεδρικό… φιάσκο

Οι ασκήσεις επί χάρτου και οι πομπώδεις εξαγγελίες περί «εφεδρείας» και «προσυνταξιοδότησης» κατέληξαν σε ένα ακόμα φιάσκο. Αφού οι «φωστήρες» των υπουργείων διαπίστωσαν ότι το μέτρο αποδείχθηκε ανεφάρμοστο, άρχισαν τους εκβιασμούς και τις απειλές, παραδεχόμενοι ότι η προχειρότητα και η ανικανότητα είναι οι… πνευματικοί τους καθοδηγητές.

Συσσίτια στα σχολεία

Όταν είχε γράψει ο Ελεύθερος Τύπος για τις λιποθυμίες μαθητών από υποσιτισμό, τα φερέφωνα της κυβέρνησης έσπευσαν να μιλήσουν για «λαϊκισμό» και «υπερβολές». Τώρα οι… Μαρίες Αντουανέττες του υπουργείου Παιδείας αποφάσισαν να επιδοτήσουν τους μαθητές που δεν έχουν να βάλουν μια μπουκιά στο στόμα τους. Εποχές μαύρες για την κοινωνία μας, που αδυνατεί να παρέχει ακόμα και τα στοιχειώδη στα παιδιά της.

ΜΑΤ κατά ΑΜεΑ

Έκτακτη εισφορά και στα αναπηρικά επιδόματα και ΜΑΤ κατά των διαδηλωτών ΑΜεΑ που διεκδικούν το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Σε μια χώρα που οδηγείται στον κοινωνικό κανιβαλισμό, οι σύγχρονοι Καιάδες καταπίνουν ολοένα και περισσότερους συνανθρώπους μας. 

Δύτες αρρώστησαν μετά από επιχείρηση καθαρισμού

Εθελοντές αυτοδύτες που καθάρισαν έναν ποταμό στη Βρετανία από σκουπίδια που βρίσκονταν στο βυθό του, μεταξύ των οποίων αμέτρητα καροτσάκια σούπερ μάρκετ, μια στάση λεωφορείου (!) και δεκάδες άλλα αντικείμενα, αρρώστησαν, μετά την έξοδό τους από το νερό.

Τα αίτια, όπως διαπίστωσαν οι γιατροί, ήταν τα εξαιρετικά μολυσμένα με κωλοβακτηρίδια και άλλους επικίνδυνους μικροοργανισμούς νερά, αλλά και ο ιζηματώδης βυθός, ο οποίος αναταράχθηκε από την αποκομιδή των σκουπιδιών, με αποτέλεσμα οι αυτοδύτες να πάθουν σοβαρές γαστρεντερίτιδες και δερματικά εξανθήματα.

Ο εκπρόσωπος του τοπικού καταδυτικού συλλόγου σημείωσε ότι πλέον οι καθαρισμοί θα γίνονται αποκλειστικά και μόνο από όσους διαθέτουν μάσκες πλήρους κάλυψης του προσώπου (full face) και στεγανές στολές.

Επίλογος στην εξαφάνιση αυτοδύτη πριν 26 χρόνια

Το 1985 ο έμπειρος αυτοδύτης Πίτερ Ντέβοου εξαφανίστηκε σε μια κατάδυση στον Καναδά, χωρίς να αφήσει κάποιο ίχνος, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά του και τους φίλους συνδύτες του.

Εφημερίδα της εποχής, με το άτυχο θύμα

26 χρόνια μετά, το μυστήριο λύθηκε, καθώς δύο ψαράδες έπαθαν σοκ όταν ανέσυραν το λείψανο του άτυχου αυτοδύτη, μαζί με τον εξοπλισμό κατάδυσης, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην οικογένειά του να "κλείσει" μια ανοιχτή πληγή που τους βασάνιζε για δυόμισι δεκαετίες.

Η καταγραφή του καταδυτικού ατυχήματος έχει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία για όσους ασχολούνται με τις καταδύσεις. Ο άτυχος νέος ήταν παραπληγικός, μετά από αυτοκινητικό ατύχημα και είχε βουτήξει με τον αδελφό του. 

Σε κάποια στιγμή, από απροσεξία υπέπεσε σε ένα παιδαριώδες για έμπειρο δύτη λάθος: Η μπουκάλα του άδειασε από αέρα και έσπευσε να μοιραστεί αέρα με τον αδερφό του και να ξεκινήσουν παρέα την άνοδο προς την επιφάνεια. Δυστυχώς, κάποιο πρόβλημα στο ρυθμιστή αναπνοής ανάγκασε τον αδερφό του να απαλλαγεί από τη ζώνη βαρών του ώστε να ανέβει ταχύτερα πάνω, αλλά ο άτυχος Πίτερ δεν μπόρεσε να τον ακολουθήσει.

Παρά το ότι έψαξε να τον εντοπίσει, δυστυχώς δεν τα κατάφερε, με αποτέλεσμα να αγνοείται για ένα τέταρτο του αιώνα. Η ακτοφυλακή ανακοίνωσε ότι τα βάρη και ο εξοπλισμός του Πίτερ τον κράτησαν στο βυθό και μόνο κατά τύχη τον μάζεψαν οι ψαράδες με τα δίχτυα τους. 

Αγώνας δρόμου στον πάγο για να σώσουν τις φάλαινες

Αγώνα δρόμου για να σώσουν τουλάχιστον 100 φάλαινες μπελούγκα που έχουν παγιδευτεί στα παγωμένα στενά Σινιαβίνσκι στη ρωσική άπω ανατολή, στη θάλασσα του Μπέρινγκ.

Οι φάλαινες παγιδεύτηκαν όταν πάγωσε ο δίαυλος προς την ανοικτή θάλασσα και οι τοπικές αρχές κάλεσαν ένα παγοθραυστικό για να ανοίξει το δρόμο προς τη σωτηρία για τα συμπαθή θηλαστικά.

Αν και το παγοθραυστικό θα χρειαστεί τουλάχιστον 2 μερόνυχτα για να φτάσει στο σημείο, οι κάτοικοι της περιοχής φοβούνται ότι η μικρή τρύπα στον πάγο που αποτελεί και τη μόνη διέξοδο προς την επιφάνεια ώστε να αναπνέουν τα ζώα μπορεί να παγώσει ανά πάσα στιγμή, οδηγώντας τις φάλαινες σε θάνατο από ασφυξία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιες φάλαινες παγιδεύονται στους πάγους. Αντίστοιχες περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί, αναφέρουν τουλάχιστον 1000 που είχαν παγιδευτεί στη Γροιλανδία το 1915 και περίπου 3000 περίπου στο ίδιο μέρος το 1955, δυστυχώς με κακό τέλος...

Μέχρι τη Δευτέρα θα γνωρίζουμε αν τελικά ο άνθρωπος κατάφερε να σώσει τις φάλαινες.