Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σφουγγαράδες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σφουγγαράδες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Δουλεύοντας στα χνάρια του Οδυσσέα: Σφουγγαράδες, ένα επάγγελμα που χάνεται



Ανάμνηση σμιλεμένη με αρμύρα και ιδρώτα είναι πλέον η εποχή που αμέτρητα καΐκια από νησιά του Αιγαίου όπως η Κάλυμνος, η Χάλκη, το Καστελόριζο και η Σύμη, αλλά και από το Τρίκερι μέχρι τα μικρασιατικά παράλια, ξεκινούσαν το πολύμηνο ταξίδι τους για να τρυγήσουν σφουγγάρια από τους βυθούς, φτάνοντας μέχρι τις βορειοαφρικανικές ακτές. Σήμερα πια, σχεδόν κανείς δεν ασκεί αποκλειστικά το επάγγελμα της σπογγαλιείας. Η «πρόοδος» έβαλε στην άκρη τα σφουγγαράδικα. Η κάθετη πτώση της ζήτησης, τα φθηνά τεχνητά υποκατάστατα σπόγγων, ασθένειες του βυθού που «χτύπησαν» πολλούς δύτες και άλλες που εκμηδένισαν κατά περιόδους τις αποικίες σφουγγαριών, σήμαναν το τέλος μιας επαγγελματικής ασχολίας που χρονολογείται από την αρχαιότητα.

Επάγγελμα σπογγαλιέας: Ο άνθρωπος που εδώ και χιλιάδες χρόνια βουτούσε στη θάλασσα, αρχικά με μια πέτρα για βαρίδι, πολύ αργότερα με καταδυτικό σκάφανδρο, μια δύσχρηστη και βαριά κατασκευή, για να μαζέψει σφουγγάρια, ένα ζώο -και όχι φυτό- των βυθών. Ο σφουγγαράς πλέον είναι «είδος προς εξαφάνιση», όπως καταδεικνύει έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Κάλυμνο από τους Κ. Ροδίτη, Σ. Ματσιώρη και Δ. Βαφείδη της Σχολής Γεωπονικών Επιστημόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την Ε. Βουλτσιάδου του Βιολογικού Τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παρόμοια άλλωστε είναι η κατάσταση και σε άλλες «μητροπόλεις» της σπογγαλιείας. Στόχος της έρευνας ήταν η απόκτηση μιας εικόνας της κοινωνικής και οικονομικής ταυτότητας των ντόπιων σφουγγαράδων.

Ο κλάδος της σπογγαλιείας, επισημαίνουν οι επιστήμονες στην έρευνά τους, είναι «γερασμένος». Όλο και λιγότερα νεαρά άτομα εισέρχονται, με αποτέλεσμα τη συνεχή συρρίκνωσή του. Μέχρι πρόσφατα, το επάγγελμα συνεχιζόταν από γενιά σε γενιά. Ο κ. Αλέξανδρος Σωτηρίου, έμπειρος δύτης με γνώσεις της ιστορίας των σφουγγαράδων, εξηγεί στον «Ε.Τ.»: «Οι δυσκολίες και οι κίνδυνοι του επαγγέλματος της σπογγαλιείας, ο μοναχικός τρόπος ζωής, ο περιορισμός του πλήθους των υγιών σφουγγαριών και η ώθηση των απογόνων των σπογγαλιέων σε άλλα επαγγέλματα, διαφορετικά της σπογγαλιείας, έχει προκαλέσει σημαντική μείωση στον αριθμό των επαγγελματιών του κλάδου». Ήδη όμως από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 αρκετοί σφουγγαράδες πήραν το δρόμο της ξενιτιάς: «Λόγω των οικονομικών και άλλων συνθηκών στη χώρα μας, αρκετοί μετανάστευσαν σε περιοχές όπως το Τάρπον Σπρινγκς της Φλόριντα στις ΗΠΑ, το Ντάρουιν της Αυστραλίας, τις Μπαχάμες στην Καραϊβική, όπου υπάρχουν μέχρι και σήμερα ελληνικές κοινότητες, μερικά μέλη των οποίων δραστηριοποιούνται ακόμη με την σπογγαλιεία», σημειώνει ο κ. Σωτηρίου, ο οποίος συμμετείχε ενεργά στη διοργάνωση του Διεθνούς Καταδυτικού Φεστιβάλ Καλύμνου, μιας εκδήλωσης στη διάρκεια της οποίας αναβίωσαν οι παραδοσιακές τεχνικές σπογγαλιείας, με σκοπό την προβολή της ιδιαίτερης καταδυτικής ιστορίας της Καλύμνου.

H νόσος των δυτών
Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες οι επιπτώσεις της νόσου των δυτών -άλλοτε ήπιες, τις περισσότερες όμως φορές σοβαρές- αποτελούσαν μόνιμο σχεδόν σύντροφο των σφουγγαράδων. Η άγνοια των κανόνων της φυσιολογίας της κατάδυσης, η εξαντλητική εργασία και ο ριψοκίνδυνος χαρακτήρας αρκετών προκάλεσαν πολλούς θανάτους και μόνιμες αναπηρίες. «Σε μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Human Biology το 1967, τα στοιχεία της περιόδου 1957-1965 δείχνουν ότι ένας στους είκοσι δύτες πάθαινε την νόσο των δυτών στη διάρκεια του πεντάμηνου σπογγαλιευτικού ταξιδιού, πιθανότατα κάπου στις ακτές της Β. Αφρικής. Το 90% των ασθενών δυτών δεχόταν πρακτική θεραπεία με ιδιαίτερες μεθόδους που είχαν εξελίξει οι καπετάνιοι των σπογγαλιευτικών καθώς το κοντινότερο νοσοκομείο απείχε συχνά κάποιες ημέρες ταξιδιού», αναφέρει ο κ. Σωτηρίου και συμπληρώνει: «Το Βουβάλειο Νοσοκομείο Καλύμνου διαθέτει τα τελευταία χρόνια υπερσύγχρονη μονάδα υπερβαρικής οξυγονοθεραπείας για την αντιμετώπιση των καταδυτικών περιστατικών, ο αριθμός των οποίων είναι πλέον αρκετά περιορισμένος. Η εκπαίδευση των δυτών στους κανόνες της ασφαλούς κατάδυσης και η εξέλιξη του καταδυτικού εξοπλισμού έχουν συμβάλει αρκετά στη μείωση των περιστατικών σε βαθμό που πλέον στην Κάλυμνο είναι σπάνιο να συναντήσει κανείς «χτυπημένο» δύτη».

Η σκανταλόπετρα

Νικόλας Σ. Τρικοίλης, γιατρός καταδυτικής-υπερβαρικής ιατρικής και υπεύθυνος για τη διεξαγωγή των αγώνων παγκοσμίως: «Η σκανταλόπετρα είναι ένα κομμάτι πέτρας, συνήθως μάρμαρο η γρανίτης, με στρογγυλεμένες γωνίες και υδροδυναμικό σχήμα,  βάρους από 8 ως 14 κιλά, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι σφουγγαράδες από την αρχαιότητα μέχρι τη δεκαετία του 1960, ως βοηθητικό εργαλείο στις καταδύσεις τους. Η μέθοδος της κατάδυσης με σκανταλόπετρα έχει ιστορία χιλιάδων χρόνων. Γι' αυτήν μίλησαν ο Όμηρος και ο Ηρόδοτος. Εδώ και 12 χρόνια η σκανταλόπετρα "αναδύθηκε" και προτάθηκε ως αγώνισμα, έτσι λοιπόν σήμερα αναγνωρίζεται επίσημα από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Καταδυτικών Δραστηριοτήτων και αγώνες γίνονται εντός και εκτός Ελλάδας. Οι Αγώνες Σκανταλόπετρας βοηθούν να διατηρηθεί ζωντανή αυτή η πανάρχαια τεχνική και επιπλέον βοηθάει να προβάλουμε την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας σε όλο τον κόσμο». 
Για περισσότερες πληροφορίες: www.skandalopetra.com

Γιάννης Τσουλφάς, παλιός σφουγγαράς, 89 ετών: «Έχω δουλέψει πολλές φορές το ταξίδι του Οδυσσέα»

Ο 89χρονος Γιάννης Τσουλφάς πέρασε μια ζωή στις θάλασσες. Σήμερα, ακμαίος και δραστήριος, εργάζεται στον συνεταιρισμό σπογγαλιέων της Καλύμνου και θυμάται: «Οι αναμνήσεις από τα ταξίδια είναι ολοζώντανες. Κέρδος μου από τα 37 χρόνια στους βυθούς είναι ότι έχω δουλέψει πολλές φορές όλο το ταξίδι του Οδυσσέα, από την Τένεδο και τη Σκύλλα, μέχρι τη Χάρυβδη και το Τούνεζι. Η δική μου Ιθάκη είναι η Κάλυμνος. Λείπαμε για 6-7 μήνες από το νησί και οι γυναίκες μας ήταν οι κολώνες των οικογενειών μας, φρόντιζαν τα σπίτια, τα παιδιά μας. Η δουλειά ήταν σκληρή και απαιτητική, ανάγκη που έγινε συνήθεια, όνειρο άπιαστο ήταν το φρέσκο ψωμί και το δροσερό νερό. Το σφουγγαράδικο, 10-15 μέτρα μήκος, ήταν εν πλω όλος ο κόσμος μας. Ο νόστος ήταν έντονος. Διανύαμε 800 με 1000 μίλια στις θάλασσες, αγκυροβολούσαμε στο πέλαγος, δουλεύαμε μέρα-νύχτα. Θυμάμαι τον κόλπο του Μενελάου, δυτικά του Τομπρούκ, τα αδέρφια που αφήναμε πίσω μας, την αμοιβαία ειλικρίνεια στις σχέσεις καπεταναίων, δυτών και πληρώματος. Ήμασταν όμως και πρεσβευτές της πατρίδας μας, σεβόμασταν τα ήθη των χωρών που πηγαίναμε».

Νεόφυτος Πιζάνιας, δύτης σκανταλόπετρας: «Μου αρέσει η αίσθηση ελευθερίας της σκανταλόπετρας»

Ο Νεόφυτος Πιζάνιας καταδύεται με σκανταλόπετρα και περιγράφει την εμπειρία: «Μου αρέσει η αίσθηση ελευθερίας που δίνει η σκανταλόπετρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι το μαγιό μου και η πέτρα. Χαίρομαι που αναδεικνύεται ο τρόπος με τον οποίο βούταγαν οι πρόγονοί μας και αισθάνομαι πολύ όμορφα που μαθαίνει και ο υπόλοιπος κόσμος αυτόν τον πανάρχαιο τρόπο πραγματικά ελεύθερης κατάδυσης».

ΑΡΙΘΜΟΙ-ΕΡΕΥΝΑ
55,73 η μέση ηλικία των σπογγαλιέων
74 ο μεγαλύτερος ενεργός σφουγγαράς
28 ο νεότερος
93,8% κατάγονται από οικογένειες σφουγγαράδων
50% απασχολούνται περισσότερο από 30 χρόνια
60,4% τελείωσαν το Δημοτικό σχολείο
10 μήνες το χρόνο διαρκεί η δραστηριότητά τους
ΠΗΓΗ: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΑΠΘ