Κινδυνεύουν τα "δάση" του βυθού

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 19 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΓΕΩΔΡΟΜΙΟ" ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΤΙΣ 23/11/2013

ΚΕΙΜΕΝΟ: Άντζελα Λάζου Dean, Υπεύθυνη της εκστρατείας για το θαλάσσιο περιβάλλον, Ελληνικό γραφείο Greenpeace

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: © Greenpeace /Yiannis Issaris

Ο βυθός των ελληνικών θαλασσών κρύβει εντυπωσιακές υποβρύχιες εικόνεςγεμάτες έντονα χρώματα, μαγευτικά τοπία και παράξενες μορφές ζωής. Στις ακτές μας μπορεί κανείς να συναντήσει όλους τους τυπικούς αλλά και πολλούς από τους σπανιότερους κατοίκους των θαλασσών, όπως ψάρια, αχινούς, μαλάκια, αστερίες και καβούρια με φόντο θαλάσσια φυτά ιδιαίτερων χρωμάτων, τα οποία πολλές φορές σχηματίζουν υποθαλάσσια «δάση», σε ένα ειδυλλιακό και αρμονικό τοπίο .

Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε προσέξει τα παράξενα καφετί «φύκια» που ξεβράζει η θάλασσα. Πρόκειται για τα φυτά του Ποσειδώνα (ή Ποσειδωνία), τα οποία πριν εκατομμύρια χρόνια ζούσαν στην ξηρά. Σήμερα είναι βυθισμένα στη θάλασσα σχηματίζοντας εκτεταμένα λιβάδια που αποτελούν το σπίτι για εκατοντάδες είδη ψαριών και άλλων θαλάσσιων οργανισμών, ακριβώς όπως τα δάση της ξηράς για τα χερσαία ζώα.

Και ενώ στην στεριά υπάρχει ένας βαθμός προστασίας των δασών και θα μας φαινόταν αδιανόητο να μην τα έχουμε  χαρτογραφήσει και να μην γνωρίζουμε που βρίσκονται για να τα προστατεύσουμε, στη θάλασσα πλέουμε κυριολεκτικά σε άγνωστα νερά. Αφήνουμε απροστάτευτη τη θεμέλια λίθο του υδάτινου οικοσυστήματος και αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι διακυβεύουμε το μέλλον μας καταστρέφοντας τη «βαριά βιομηχανία» παραγωγής οξυγόνου του πλανήτη μας.

Ξεριζωμένα φυτά και κομμένα ριζώματα δίπλα από ίχνηπου έχουν αφήσει πίσω τους τα συρόμενα αλιευτικά εργαλεία αλλά και βαθιές αυλακώσεις στη μέση των λιβαδιών από τις άγκυρες μεγάλων σκαφών, αποτελούν κάποιες από τις εικόνες καταστροφής που συναντούν οι καταδύτες ολοένα και συχνότερα σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας.  Η θάλασσα μας δίνει ζωή και εμείς την καταστρέφουμε. Μηχανότρατες αδειάζουν το βυθό και σπαταλούν αλόγιστα τη θαλάσσια ζωή και το ψάρι μας πετώντας το 45% της ψαριάς τους επειδή δεν έχει επαρκή εμπορική αξία. Έτσι, οργανισμοί όπως ο γόνος, μη δημοφιλή ψάρια, κοράλλια κ.α.πετιούνται πίσω στη θάλασσα νεκρά.

Ας μην αφήσουμε την απεραντοσύνη της θάλασσας να μας ξεγελάει. Είναι μία πηγή που σιγά σιγά εξαντλείται. Δεν χρειάζεται να βλέπουμε την καταστροφή για να ξέρουμε ότι υπάρχει. Βλέπουμε τα σημάδια της στα πρόσωπα των ανθρώπων που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη θάλασσα, όπως είναι οι ψαράδες. Στο βλέμμα απόγνωσης χιλιάδων ανθρώπων που βλέπουν την ψαριά τους να συρρικνώνεται. Η έγκαιρη και αποτελεσματική προστασία οφείλει να είναι η προτεραιότητά μας, σαν μία ανάσα αισιοδοξίας για το μέλλον  που θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές.