Χάντρες και καθρεφτάκια

Άκουσα πρόσφατα κάποιον να λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούμε μαζικά στην κατάρρευση όσων βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, γιατί είμαστε… δέσμιοι των δανείων που λάβαμε τις μέρες των παχιών αγελάδων και φοβόμαστε να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα.

Έχουμε γίνει όλοι «ειδικοί» για τα σπρεντς και τις μεσομακροπρόθεσμες προοπτικές της οικονομίας. Κανείς όμως από τους "ταγούς" της κοινωνίας μας δε φαίνεται να ασχολείται με τις επιπτώσεις της κρίσης στον καθένα από εμάς: Με όσους έχουν την τύχη να έχουν ακόμα -έστω ισχνό- μεροκάματο και δουλεύουν σε καθεστώς ανασφάλειας, αλλά και με τους ξεχασμένους, τα θύματα δηλαδή της κατάρρευσης της απασχόλησης, τους μακροχρόνια άνεργους και τους απολυμένους.

Η κοινωνία είμαστε όλοι εμείς: Πως θα διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή, πως θα δημιουργηθεί ένα δίχτυ προστασίας για τους αδύνατους, όταν το 25% των συνελλήνων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας;

Η έννοια της λιτότητας και της στενωπού από την οποία κάποια στιγμή θα βγούμε, ακούγεται πλέον ως κακόγουστη φάρσα. Ακόμα και στις εποχές της εικονικής ανάπτυξης και της αναδιανομής του πλούτου που ευαγγελίζονταν κάποιοι, πάλι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού υπέφερε, αν και οι «χάντρες και τα καθρεφτάκια» που μοίραζαν οι έχοντες τη νομή της εξουσίας έδιναν την ψευδαίσθηση ότι… γίναμε Ευρώπη.

Σε ένα κράτος στρεβλό, όπου δεν υφίσταται η έννοια της πρόνοιας, η εξαθλίωση που φέρνει η οικονομική κατάρρευση θα έχει δραματικές επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό της χώρας.

Όταν η πρώην μεσαία τάξη δε θα έχει τίποτε άλλο πια να χάσει, τότε θα έρθουν τα χειρότερα.

Πειραματόζωα

Έχουμε επιδοθεί σε ένα αέναο κυνήγι μαγισσών και ψάχνουμε τους υπαίτιους της κατάρρευσης της χώρας, ανάμεσα στους πολιτικούς –που εμείς ψηφίσαμε- οι οποίοι κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Ωραία λογική και βολική διαδικασία. Το ίδιο άλλωστε σκεπτικό λειτούργησε και την επαύριο της Μικρασιατικής Καταστροφής, όταν για τη συμφορά που μας βρήκε στήσαμε στον τοίχο τους «Έξι» και… καθαρίσαμε.

Τόσο απλά; Ναι, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε.

Όμως, η κρίση δεν περιορίζεται στην πτώχευση του κράτους, αλλά έχει πολλές ακόμα εκφάνσεις: Κρίση αξιών, κρίση του συστήματος, κρίση των θεσμών, αίσθηση ατιμωρησίας και πλήρης απουσία αίσθησης συλλογικότητας.

Σε ένα κλίμα κατάρρευσης των πάντων, καταφεύγουμε στην εύκολη λύση να δείχνουμε τους «άλλους»: Οι «άλλοι» φταίνε για την κατάντια μας, οι «άλλοι» τα τσεπώσανε, οι «άλλοι» είναι τα λαμόγια, οι «άλλοι» θέλουν το κακό μας. Εμείς; Κύριοι και θύματα της περίστασης.

Δυστυχώς, δε θέλουμε να δούμε αν και που έφταιξε ο καθένας από εμάς: Ο δημοσιογράφος που παραπλανά την κοινή γνώμη, ο πολιτικός που κλέβει, ή απλά είναι ανίκανος να κυβερνήσει, ακόμα και ο ανώνυμος πολίτης που περιμένει το ρουσφέτι, ή κάνει τα στραβά μάτια στην ανομία, επειδή κάτι θα κερδίσει και εκείνος.

Διολισθαίναμε για χρόνια σε ένα βούρκο απάθειας, όπου το μόνο που μας ένοιαζε ήταν η καλοπέρασή μας. Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Και αν κάποιοι θεωρούν ότι γίναμε πειραματόζωα στο προτεκτοράτο του ΔΝΤ, δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι βίαιες αναταράξεις της κοινωνίας μας μόλις τώρα αρχίζουν.

Περαβρεχειστάν

Η οικονομία της Πορτογαλίας, αν και πιο υγιής από εκείνη της Ελλάδας, περνάει και εκείνη τις συμπληγάδες της κρίσης. Μια ποιοτική διαφορά όμως, στον τρόπο με τον οποίο την αντιμετωπίζει το πολιτικό δυναμικό της χώρας φαίνεται από το εξής: Ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της χώρας Ζοζέ Σώκρατες και ο αρχηγός της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης Πέδρο Κοέλιο έδωσαν κοινή συνέντευξη Τύπου, στην οποία τόνισαν ότι θα συνεργαστούν για να ξεπεράσουν τις κερδοσκοπικές επιθέσεις και ότι πάνω από όλα είναι το συμφέρον της χώρας, πέρα από κομματικές σκοπιμότητες.

Εδώ στο… Ελλάντα βουλιάζουμε και αντί να υπάρχει μια συσπείρωση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων σε όλα τα πεδία, από την οικονομία μέχρι την εξωτερική πολιτική, βλέπουμε καθημερινά να μη μπορούν να συμφωνήσουν –για τα μάτια του κόσμου τουλάχιστον- ούτε καν τα μέλη της ίδιας κυβέρνησης, αφού τα αλληλοκαρφώματα πάνε σύννεφο.

Ακόμα χειρότερα, η πολιτική πλέον ασκείται από τα τηλεπαράθυρα, όπου επιφανείς υπουργοί –νυν και πρώην- πιάνουν… στασίδι από το πρωί μέχρι το βράδι και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Κανείς όμως δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς θα μας σώσουν από την εθνική απαξίωση, εκείνοι που ευθύνονται για τον πλήρη ευτελισμό της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια.

Ο άμοιρος υπήκοος του Περαβρεχειστάν όμως δεν ενδιαφέρεται τόσο αν οι «ένοχοι» είχαν μπλε ή πράσινο κοστούμι, ούτε αν οι ευθύνες είναι 60-40. Θέλει να μάθει επιτέλους αν θα βγούμε ποτέ από το τούνελ της κακομοιριάς μας, εκεί όπου τα κορόιδα πληρώνουν τις αμαρτίες των έξυπνων.

Πέσαμε στη «μαύρη τρύπα»…

Ανακοίνωσε λοιπόν η κυβέρνηση τα επαχθή μέτρα που επέβαλλαν οι διεθνείς «προστάτες» μας, ακυρώνοντας στην πράξη πλέον κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας. Το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου είναι «μεγάλες θυσίες ή καταστροφή». Μόνο που οι μεγάλες θυσίες δεν εγγυώνται παράλληλα την αποφυγή της καταστροφής, δεδομένου ότι τα δάνεια που θα μας χορηγήσουν τα «κοράκια» του ΔΝΤ και της Ε.Ε. με τους δικούς τους όρους, τους οποίους αποδεχθήκαμε θέλοντας και μη, είναι για την αποπληρωμή τόκων παλιότερων δανείων.

Αν δεν υπάρξει ριζικός ανασχεδιασμός του κρατικού μηχανισμού, τα έσοδα που θα προκύψουν από το πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων εκατομμυρίων Ελλήνων, δε θα είναι παρά μια ανούσια σπονδή στον Καιάδα της κακοδιαχείρισης και της σπατάλης.

Η μεγάλη μάζα των Ελλήνων παρακολουθεί εμβρόντητη τις εξελίξεις και τρομοκρατημένη από τα κύμβαλα της καταστροφής κλείνεται στο σπίτι της. Το μεγάλο ερώτημα τώρα είναι πότε θα ξεσπάσει η βουβή οργή της πλειοψηφίας. Μέχρι τώρα, βλέπαμε τους «άλλους» να υποφέρουν, να υφίστανται κάθε λογής πίεση. Τώρα, «εμείς», η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη, αντικρίζουμε κατάματα την περικοπή των μισθών, στην πιο ανεξέλεγκτη «ελεύθερη» αγορά της Ευρώπης, όπου τα είδη πρώτης ανάγκης είναι πολλές φορές ακριβότερα από ό,τι στη Γερμανία ή τη Γαλλία. Ένα ξεχαρβαλωμένο κράτος, που ζούσε με τα ψέματα και με την ένοχη ανοχή όλων μας, έφτασε στο τέλος της διαδρομής του.

Το θέμα είναι ότι θα την πληρώσουν -όπως πάντα- εκείνοι που έχουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης…