Η μυρωδιά των παλιών βιβλίων με συναρπάζει. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Κάθε ένα από αυτά, έχει κάποιο χαρακτηριστικό: Τσακισμένες γωνίες-σελιδοδείκτες, κιτρινισμένες σελίδες, ένα σχεδόν τέλειο κύκλο από μια κούπα καφέ στο οπισθόφυλλο, λίγοι κόκκοι άμμου, υπογραμμισμένη κάποια λέξη, δαχτυλιές, όλα ίχνη ανθρώπων που σκέφτηκαν, ονειροπόλησαν, ένιωσαν, πριν από μένα με τις ίδιες σελίδες.
Πριν από μερικές μέρες στα παλαιοβιβλιοπωλεία στο Μοναστηράκι -αγαπημένος προορισμός για να βρίσκω βιβλία Ιστορίας, μαζί με τα βινυλάδικα- έπεσε στα χέρια μου το δίτομο "Ιστορία της Μακρονήσου", μια έκδοση του 1966. Μια αφήγηση με μαρτυρίες από δύο παράλληλα σύμπαντα: Οι δεσμώτες και οι κρατούμενοι. Τα ρεπορτάζ από τις εφημερίδες της εποχής που "έβλεπαν" δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Ένας κόσμος που φαίνεται τόσο μακρινός, τόσο ξένος με το σήμερα. Αλλά δεν είναι.
Ο συγγραφέας Νίκος Μάργαρης πέρασε 2 χρόνια στο Μακρονήσι. Χρόνια εμφυλίου. Από το 1947 μέχρι το 1949. Ένας από τους χιλιάδες. Είχε τη νηφαλιότητα, 15 χρόνια αργότερα, να συλλέξει μαρτυρίες, να τις βάλει και σε ένα ιστορικό πλαίσιο, χωρίς να φτιάξει ένα ιδεολογικό μανιφέστο. Δεν έχει τόσο σημασία τι πιστεύει ο καθένας. Σημασία έχει ο άνθρωπος. Και αυτά που μπορεί να κάνει ο ένας στον άλλο, στο όνομα της ιδεολογίας, της θρησκείας. ¨Ετσι δεν ήταν πάντα; Έτσι δεν είναι ακόμα;
Επισκέπτομαι συχνά τη Μακρόνησο, ως αυτοδύτης. Περνάμε με τη βάρκα από το Λαύριο απέναντι και βλέπουμε τα ερειπωμένα κτίρια, τα φυλάκια στους λόφους, τα λιμανάκια. Κι αυτά μιλάνε. Και λένε τις ιστορίες τους. Για εκείνους που μπορούν να ακούσουν.
Φωτό που τράβηξα σε μια από τις καταδυτικές εξορμήσεις στο Μακρονήσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
WW2 Wrecks welcomes and encourages readers to comment and engage in respectful conversation about the content posted here.
We value thoughtful, polite and concise comments that reflect a variety of views.