Τουίτερ, ντόπες για άλογα και προτεραιότητες

Ορυμαγδό αντιδράσεων προκάλεσε το σχόλιο και στη συνέχεια η απόφαση της ανάκλησης της συμμετοχής της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, το ίδιο και η ανακοίνωση ότι άλλος ένας Έλληνας, ο Δημήτρης Χονδροκούκης, συνελήφθη ντοπαρισμένος, με ουσία που δίνεται σε… άλογα για να αυξήσουν τις επιδόσεις τους.

Την ίδια ώρα και σε σύγκριση με τη θύελλα που προκάλεσαν οι δύο αθλητές, περίπου στο… ντούκου περνούν τα μέτρα ύψους 11,5 δις ευρώ που θα πλήξουν όπως πάντα τους «συνήθεις υπόπτους», δηλαδή τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, όσους τέλος πάντων έχουν απομείνει.

Πήραν φωτιά οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και οι ειδησεογραφικοί ιστότοποι του Διαδικτύου, τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, οι ραδιοφωνικές εκπομπές, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, σε μείζον θέμα αναδείχθηκαν η Βούλα και ο Δημήτρης.

Άλλοι υπέρ και άλλοι κατά, υπερθεματίζουν, αφορίζουν, κραυγάζουν και ο καθένας διαμορφώνει την άποψή του, κάποιοι μάλιστα θεωρούν αυτονόητο ότι πρέπει να την επιβάλλουν και στους υπόλοιπους.

Είναι όλα θέμα προτεραιοτήτων τελικά.

Σε μια κοινωνία που καταρρέει, σε ένα κράτος που έχει προ πολλού… εκμετρήσει το ζήν, είναι τουλάχιστον παράδοξο να αναδεικνύεται σε ζήτημα εθνικής σημασίας το ανέκδοτο και η ντόπα, τη στιγμή που όλη η χώρα έχει καταντήσει… ντοπαρισμένο ανέκδοτο, εντός και εκτός των τειχών.

Αν υπήρχαν εξίσου μεγάλες αντιδράσεις για το αμφίβολης αποτελεσματικότητας πλέγμα μέτρων που εξυφαίνεται, ίσως κάτι να άλλαζε. Δε θα διαβάζαμε ότι το επιτελείο του υπουργείου Οικονομικών περίπου… πανηγυρίζει που ο φοροπέλεκυς θα φτάσει τα 6,5 δις, σε σύγκριση με τα μόλις 2,7 που ήταν πέρσι.

Ακόμα και αν στις ακροτελεύτιες φράσεις των ρεπορτάζ καταγράφεται η αμφιβολία για το αν και πως θα εισπραχθούν ποτέ οι βεβαιωμένοι φόροι, η ουσία παραμένει, όπως την εξέφρασε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ο ευαγγελιστής Ματθαίος: «Διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλον».

Όταν όμως προτεραιότητα, εθνικό ιδεώδες και εν τέλει συλλογική παραίσθηση είναι ο τρόπος με τον οποίο αναδεικνύονται σε σημαντικά τα ανούσια και η σκληρή πραγματικότητα που μας επιφυλάσσει ένα ακόμα πιο οδυνηρό μέλλον καλύπτεται από τη σκόνη του ασήμαντου, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.