Καυσόξυλα

Στα χρόνια της Κατοχής η Μαγκουφάνα, μια προσφυγοσυνοικία στα βόρεια της Αθήνας, είδε το δάσος πεύκων που κάλυπτε μεγάλη έκτασή της να αποψιλώνεται από απελπισμένους Αθηναίους που έψαχναν καυσόξυλα για να ζεσταθούν. Παλαιοί κάτοικοι της περιοχής που πιτσιρικάδες τότε, θυμούνται τα μαύρα εκείνα χρόνια, ακόμα διηγούνται τις ιστορίες για το δάσος που αφανίστηκε από εξαθλιωμένους ανθρώπους που έρχονταν από κάθε γωνιά της πρωτεύουσας με καρότσια, κασόνια ή απλά με ένα σκοινί. Το ίδιο βέβαια συνέβη και σε άλλες περιοχές που έχασαν μεγάλο μέρος της δασικής τους έκτασης.

Μερικά χρόνια αργότερα, όταν τα περισσότερα δέντρα είχαν πια δώσει τη θέση τους σε νέες οικοδομές, οι αρμόδιοι αποφάσισαν να αφήσουν στην άκρη τη… Μαγκούφα Άννα, η οποία είχε δώσει το όνομα στην περιοχή και να βρουν ένα πιο εύηχο όνομα. Έτσι, την ονόμασαν Πεύκη, προφανώς κατ’ ευφημισμό και σε… ανάμνηση του δάσους που έπεσε κι αυτό θύμα -έστω και έμμεσα- της γερμανικής Κατοχής. Τώρα,  εκτός από το όνομα, λίγα μόλις στρέμματα πεύκων απομένουν, περικυκλωμένα από πολυκατοικίες, εμπορικά κέντρα και δρόμους που μετάλλαξαν τον πάλαι ποτέ φτωχικό συνοικισμό των προσφύγων σε μια πόλη των βορείων προαστίων.

Σήμερα, σε πολλές περιοχές της χώρας, ιδίως στα βόρεια που υπάρχουν ακόμα δάση και ο χειμώνας είναι πιο βαρύς, συμπατριώτες μας που είναι χτυπημένοι από τη νέα «κατοχή» του ΔΝΤ και των εν Ελλάδι εντεταλμένων του, αναβιώνουν τη… συνήθεια αυτή. Εκατοντάδες περιπτώσεις καταγράφονται, οι οποίες συνήθως περνούν στα «ψιλά» της επικαιρότητας. Τα αίτια πολλά, είτε η τιμή του πετρελαίου, είτε η οικονομική δυσπραγία, το συμπέρασμα όμως είναι ένα: Οι νέες «συνθήκες» και τα μέτρα σπρώχνουν μεγάλη μερίδα του πληθυσμού πολλές δεκαετίες πίσω. Και αν η υλοτομία για επιβίωση και όχι για την αποκόμιση κέρδους είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου, δε χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να μαντέψουμε τι άλλα μας περιμένουν.