Χειμερινός… καύσωνας

Η ανεργία δεν είναι αριθμοί και στατιστικές. Είναι προσωπική τραγωδία που στιγματίζει ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Είναι απελπισία, σαράκι και βίαιη απώλεια στο δικαίωμα της αξιοπρέπειας.

«Η έκρηξη της ανεργίας θα προκαλέσει κοινωνικές αναταραχές εκτός των θεσμοθετημένων διαδικασιών», αναφέρει σε συνέντευξή του στο Reuters ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος. Η διαπίστωση αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους όλων όσοι απαρτίζουν το «σύστημα», εντός ή εκτός εισαγωγικών, ότι δηλαδή το αύριο δεν επιφυλάσσει απλά απεργίες, πορείες και άλλες αντίστοιχες μορφές διαμαρτυρίας, αλλά πολύ περισσότερο φαινόμενα που θα θυμίζουν την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008, μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όταν η Αθήνα κυρίως, αλλά και άλλες πόλεις, είχαν αφεθεί στο έλεος λεηλασιών και καταστροφών.

Πέρα όμως από τις διαπιστώσεις, η ανεργία έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις και διέξοδος ελπίδας δε φαίνεται πουθενά. Η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη εξωθείται ταχύτατα προς τη φτώχεια, χάνοντας κεκτημένα που μέχρι χθες θεωρούνταν αυτονόητα. Σε λίγα χρόνια, αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, θα είμαστε όπως η Ινδία, όπου μια κάστα μερικών χιλιάδων ζάμπλουτων ζει στη χλιδή και εκατοντάδες εκατομμύρια πάμπτωχοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Όλοι προβλέπουν ότι ο χειμώνας θα είναι καυτός. Το κακό όμως είναι ότι κανείς, από εκείνους που θα έπρεπε να βρουν διέξοδο και όραμα για την κατακερματισμένη κοινωνία μας, κάνει κάτι γι αυτό. Έτσι θα έρθει η στιγμή που όσοι δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν, θα βγουν στους δρόμους και θα ξεσπάσουν κατά δικαίων και αδίκων.

Oria Shipwreck Ναυάγιο Όρια

Το ναυάγιο του ατμόπλοιου «Όρια» στο Γαϊδουρονήσι, μια τραγωδία στα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής το Φεβρουάριο του 1944, η οποία είχε σχεδόν τριπλάσιο αριθμό θυμάτων σε σύγκριση με τον Τιτανικό, έχει μείνει ξεχασμένη στα συρτάρια της Ιστορίας. Λίγοι γνωρίζουν ότι περισσότεροι από 4.000 Ιταλοί αιχμάλωτοι βρήκαν τραγικό θάνατο στο Σαρωνικό Κόλπο, όταν -σύμφωνα με την πιο αποδεκτή εκδοχή- το επιταγμένο από τους Γερμανούς ατμόπλοιο προσέκρουσε λόγω ναυτικού σφάλματος και κακοκαιρίας στη βραχονησίδα Γαϊδουρονήσι, γνωστή και ως νήσος Πάτροκλος, κοντά στο Σούνιο, ανατράπηκε και στη συνέχεια βυθίστηκε, αν και όχι πριν περάσουν σχεδόν δύο μερόνυχτα, παρασέρνοντας στον υγρό τάφο και την ιστορική λήθη μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τους χιλιάδες άτυχους Ιταλούς στρατιώτες που βρίσκονταν στα αμπάρια του πλοίου.

«Από το 1996 είχα πληροφορίες για κάποιους ψαράδες που έπιαναν στα δίχτυα τους καραβάνες και άλλο πολεμικό υλικό από ένα άγνωστο ναυάγιο νοτιοανατολικά του Πάτροκλου και σε συνδυασμό με τις αναφορές ενός παλιού δύτη που είχε περιγράψει ένα τόπο συντριμμιών στην ίδια περιοχή, ξεκινήσαμε έρευνες το 1999», αναφέρει στον «Ε.Τ.» ο κ. Αριστοτέλης Ζερβούδης, επαγγελματίας αυτοδύτης και ιστορικός, ο οποίος εδώ και 10 περίπου χρόνια ακολουθεί το νήμα της τραγικής αυτής καταστροφής και συμπληρώνει: «Ακόμα και σήμερα μετά από μια δεκαετία ενασχόλησης με το ναυάγιο, την ταυτοποίησή του και δεκάδες καταδύσεις σε αυτό, είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της τραγωδίας, απλά ο αριθμός 4.115 νεκροί είναι εξωπραγματικός!» 

Ο κ. Ζερβούδης δε μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από την ανθρωπιστική διάσταση της καταστροφής και ελπίζει ότι σύντομα θα δικαιωθούν και οι οικογένειες των αδικοχαμένων αιχμαλώτων: «Εκτός από τη λύπη που αισθάνομαι για την ανείπωτη αυτή τραγωδία, θέλω να ικανοποιηθούν επιτέλους οι οικογένειες των αγνοουμένων, τα παιδιά τους, οι γυναίκες τους, οι οποίοι ακόμα περιμένουν τους δικούς τους να γυρίσουν και σε διαβεβαιώνω ότι είναι πολλοί».

Ο κ. Δημήτρης Γκαλών, ιστορικός μουσικολόγος και ερασιτέχνης αυτοδύτης, καταθέτει στον «Ε.Τ.» τα αποτελέσματα των ερευνών του μετά από κοπιώδη αναζήτηση στα αρχεία της εποχής: «Σύμφωνα με τις πρώτες γερμανικές καταγραφές σώθηκαν από το προσαραγμένο πλοίο, το οποίο συνέχισε να προσκρούει στα βράχια, ωθούμενο από τα κύματα και τον άνεμο, ο Νορβηγός καπετάνιος και 14 Γερμανοί στρατιώτες. Σύμφωνα με τις μετέπειτα ιταλικές πηγές σώθηκαν 21 Ιταλοί αιχμάλωτοι, 6 Γερμανοί στρατιώτες και ένας Έλληνας ναυτικός, μέλος του πληρώματος. Οι 4.100 περίπου Ιταλοί αιχμάλωτοι, οι υπόλοιποι Γερμανοί στρατιώτες και το πλήρωμα του «Όρια», χάθηκαν για πάντα στα νερά του Αιγαίου. Για μήνες η θάλασσα ξέβραζε στις γύρω ακτές σώματα πνιγμένων. Ένα μέρος της ιταλικής στρατιάς των Δωδεκανήσων, η οποία παραδόθηκε στον γερμανικό στρατό μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το φθινόπωρο του 1943, έμελλε να χαθεί τραγικά, αφήνοντας τα τελευταία της υπολείμματα στον ελληνικό βυθό».

Τι προκάλεσε το ναυάγιο;

Η καταχώρηση του πλοιάρχου Χάινριχ Ρόλμαν, της γερμανικής Ναυτικής Διοίκησης Αττικής στο Πολεμικό Ημερολόγιο της μονάδας, της 13ης Φεβρουαρίου 1944, την επαύριο δηλαδή του ναυαγίου, αναφέρει ότι «μία νηοπομπή αποτελούμενη από τα πλοία ΤΑ 16, ΤΑ 17, ΤΑ 19, και το ατμόπλοιο Όρια, με 4.000 περίπου Ιταλούς αιχμαλώτους από την Ρόδο, πέρασε το Σούνιο. Ενώ τα συνοδευτικά πλοία πάλευαν ενάντια στην καταιγίδα και στον δυνατό κυματισμό, το Όρια προσάραξε στο Γαϊδουρονήσι. Πολύ υψηλές ανθρώπινες απώλειες. Προς το παρόν δεν μπορεί να σταλεί βοήθεια, λόγω του ασυνήθιστου πολύ μεγάλου κυματισμού».

Ο μεγάλος αριθμός των θυμάτων, αλλά και η φύση του ναυαγίου, ανάγκασαν τη γερμανική στρατιωτική διοίκηση να πραγματοποιήσει ανακρίσεις, ώστε να εξεταστούν τα αίτια της πολύνεκρης καταστροφής. Το πόρισμα κατέληξε ότι υπεύθυνες ήταν οι κακές καιρικές συνθήκες, αλλά και η λανθασμένη εκτίμηση του Μπιάρνε Ρασμούσεν, Νορβηγού καπετάνιου του πλοίου, καθώς και η αδυναμία άμεσης αποστολής ναυαγοσωστικών σκαφών, τα οποία θα μπορούσαν να απεγκλωβίσουν κάποιους από τους επιζώντες που βρίσκονταν στα «σωθικά» του αναποδογυρισμένου «΄Ορια». 

Μια άλλη εκδοχή, η οποία όμως δεν επιβεβαιώνεται από ανεξάρτητες πηγές, αναφέρει πως το πλοίο είτε προσέκρουσε σε νάρκη που είχε ξεφύγει από το αγκυροβόλιό της, είτε χτυπήθηκε από τορπίλη υποβρυχίου. «Πιστεύω πως δεν υπήρξε δόλος από την πλευρά του γερμανικού στρατού κατοχής σε σχέση με το γεγονός αυτό, το οποίο αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο, από αριθμό θυμάτων, ναυτικό δράμα των ελληνικών θαλασσών. Η έντονη έλλειψη πρώτων υλών, και η με το γεγονός αυτό συνδεδεμένη έλλειψη πλοίων, οδήγησε τον γερμανικό στρατό κατοχής να χρησιμοποιήσει, τα μόνα πλοία που διέθετε στο ελληνικό αρχιπέλαγος, λίγα επιταγμένα παλιά φορτηγά ατμόπλοια, τα οποία με λίγες κατασκευαστικές αλλαγές είχε μετατρέψει σε μεταγωγικά στρατού. Πολλά από τα πλοία αυτά βυθίστηκαν, φορτωμένα με Ιταλούς αιχμαλώτους, από αεροπορικές ή υποβρυχιακές επιθέσεις του βρετανικού στρατού, ενώ ήταν εν πλω προς τον Πειραιά. 

Στην περίπτωση του «Όρια» η προσομοίωση της καταστροφής, στηριγμένη στα γεγονότα, είναι σχεδόν αδύνατη λόγω της έλλειψης μαρτυριών και ανεξάρτητων πηγών. Τα μόνα που έχουμε στην διάθεση μας, για μια ελάχιστη ανασύσταση του τραγικού αυτού γεγονότος, είναι τα στοιχεία των γερμανικών αρχείων, λίγα στοιχεία των ιταλικών αρχείων, και όσων έχουν αναφερθεί κατά διαστήματα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την βύθισή του. Αυτό που κυρίως όμως λείπει, είναι οι τόσο πολύτιμες μαρτυρίες των ελάχιστων αυτοπτών μαρτύρων που γλίτωσαν από την καταστροφή», εξηγεί ο κ. Γκαλών.

Την τραγικότητα της καταστροφής επιτείνει το γεγονός ότι το αναποδογυρισμένο πλοίο δε βούλιαξε αμέσως, παρατείνοντας έτσι την αγωνία όσων βρίσκονταν σε αυτό, καθώς κάθε λεπτό που περνούσε μαρτυρικά, μειωνόταν ο αέρας στα αμπάρια που κατακλύζονταν από τα νερά της θάλασσας. Κάποια από τα προσωπικά είδη των στρατιωτών που εντοπίστηκαν στα δίχτυα ψαράδων τα επόμενα χρόνια, βρέθηκαν να έχουν πάνω τους χαραγμένα τα ονόματά τους, αλλά και τα τελευταία μηνύματα προς τις οικογένειές τους, καθώς έβλεπαν το τέλος τους να πλησιάζει.

Μετά τον πόλεμο

Στη βασανισμένη από την Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο Ελλάδα, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 έβρισκε κανείς σχεδόν παντού συντρίμμια και πολεμικό υλικό, τα οποία μπορούσαν να πουληθούν ως παλιοσίδερα στα χαλυβουργεία. Αυτή δυστυχώς ήταν και η μοίρα του «Όρια», παρά το ότι με τα σημερινά δεδομένα θεωρείται υγρός τάφος και μνημείο 4.000 ανθρώπων και οφείλει να μείνει ανέγγιχτος, ως ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη τους. Ο κ. Ζερβούδης σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτω, το διάστημα από το 1951 έως το 1953 δύτες ελληνικού συνεργείου ναυαγιαιρέσεων «έκοψαν» το καράβι για σκραπ, δηλαδή παλιοσίδερα και βρήκαν πάρα πολλά αντικείμενα και οστά, τα οποία όσα μπόρεσαν τα παρέδωσαν σε Ιταλούς αξιωματούχους οι οποίοι άλλα τα έθαψαν στην παραλία και άλλα τα έστειλαν στην Ιταλία. Ακόμα και σήμερα, στην έδρα των συνεργείων, θυμούνται τις ιστορίες για το πλοίο με τους χιλιάδες πνιγμένους στα αμπάρια του και μάλιστα υπήρχαν και φωτογραφίες από τα σίδερα που έβγαλαν στην επιφάνεια, οι οποίες δυστυχώς χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου».

Σήμερα

Πολλοί ερασιτέχνες αυτοδύτες επισκέπτονται σήμερα τα υπολείμματα του ναυαγίου, αν και δε θα δουν τίποτα περισσότερο από κάποια στραβωμένα δοκάρια, βαρέλια από το φορτίο του πλοίου και κόκαλα σπαρμένα εδώ κι εκεί, βουβοί μάρτυρες της τραγωδίας που χτύπησε τόσες χιλιάδες ανθρώπων. Αν και οι περισσότεροι καταδύονται με σεβασμό και έχοντας επίγνωση της τραγωδίας, υπάρχουν δυστυχώς και κάποιοι επιτήδειοι, οι οποίοι αφαιρούν καραβάνες, παγούρια και άλλα είδη που βρίσκονται διασπαρμένα στο βυθό για να στολίσουν τις βιβλιοθήκες τους, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η πράξη τους είναι παράνομη, αλλά και ηθικά κατακριτέα.

Πολύνεκρα ναυάγια

Αν και ο Τιτανικός έχει μείνει στην Ιστορία, δεν ήταν το πιο πολύνεκρο ναυάγιο που έχει σημειωθεί. Πολλά άλλα πλοία που βυθίστηκαν με χιλιάδες θύματα, τα περισσότερα στις τελευταίες μέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχουν μείνει στο περιθώριο της ιστορικής μνήμης και συγκριτικά λίγοι τα γνωρίζουν.

Όνομα πλοίου Θύματα Έτος βύθισης Εθνικότητα

Βίλχελμ Γκούστλοφ 9.000 1945 Γερμανική

Γκόγια 7.000 1945 Γερμανική

Καπ Αρκόνα 4.500 1945 Γερμανική

Όρια 4.000 1944 Γερμανική

Γκενεράλ φον Στόιμπεν 3.500 1945 Γερμανική

Τιτανικός 1.517 1912 Βρετανική

Ο ακήρυχτος πόλεμος

Ζούμε έναν ακήρυχτο πόλεμο. Έναν πόλεμο κατά του -έστω και χτισμένου σε σάπιες βάσεις- τρόπου ζωής μας και των δικαιωμάτων μας. Το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ παρουσίασε τη μελέτη του, σύμφωνα με την οποία το βιοτικό μας επίπεδο θα επιδεινωθεί κατά 30% μέχρι το 2013, τη στιγμή μάλιστα που η ανεργία θα χτυπήσει «κόκκινο», αφήνοντας στους δρόμους περισσότερο από ένα εκατομμύριο ανθρώπους.

Τα υπόλοιπα συμπεράσματα της έρευνας είναι επίσης ζοφερά: Επιστρέφουμε σε συνθήκες μετεμφυλιακής Ελλάδας, τότε που η χώρα προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της μετά από μια δεκαετία πολέμων. Τουλάχιστον 60 χρόνια πριν, οι άνθρωποι είχαν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, ενώ σήμερα καταρρέει το κοινωνικό κράτος, η ανάπτυξη είναι άγνωστη λέξη στη χώρα και ο… αυτόματος πιλότος του Μνημονίου θέλει να βλέπει αριθμούς και στατιστικές, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες τραγωδίες που προκαλεί.

Όλα αυτά αποτελούν συστατικά που εγγυώνται την κοινωνική έκρηξη, η οποία θα μπορούσε να έχει συνέπειες ντόμινο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμα και στις χώρες που θεωρητικά βρίσκονται σε καλύτερη θέση από εμάς.

Το θέμα όμως είναι τι γίνεται από δω και πέρα: Δυστυχώς, αυτό που διαπιστώνει καθημερινά ο κάθε πολίτης της χώρας είναι ότι τίποτε δεν δείχνει ότι θα υπάρξει ανάκαμψη και ακόμα χειρότερα, διαπιστώνει ένα έλλειμμα πολιτικής, όπου η ουσία έχει χαθεί κάτω από το λαμπερό περιτύλιγμα και οι πράξεις έχουν αντικατασταθεί από τα… στασίδια που πιάνουν οι υπουργοί στα δελτία ειδήσεων.

Διαβρωθήκαμε

Τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «27» είναι η Ελλάδα και κάτω από χώρες όπως η Μποτσουάνα και η Ρουάντα, σύμφωνα με έρευνα για τους δείκτες ανταγωνιστικότητας, αφού καταλαμβάνει την 83η θέση -από την 71η πέρσι- σε σύνολο 139 χωρών, πολλές από τις οποίες λέγαμε «τριτοκοσμικές», λες κι εμείς είμαστε του… σαλονιού.

Με λίγα λόγια, τα στοιχεία λένε ότι είναι πιο εύκολο να αναπτυχθεί κάποιος σε μια αφρικανική χώρα που μαστίζεται από εμφυλίους πολέμους και διακρίνεται για την πλήρη ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού, παρά στην Ελλάδα. Επίσης, τα ίδια δεδομένα δείχνουν ότι το ενδεχόμενο της ανάκαμψης της οικονομίας και επομένως και της κοινωνίας, είναι μακρινό, αν δεν γίνουν οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και της σπατάλης δημοσίου χρήματος.

Ζούμε σε ένα παρασιτικό περιβάλλον, όπου «ανάπτυξη» σημαίνει παροχή υπηρεσιών και βόλεμα. Συνηθίσαμε να βλέπουμε το σήμερα, να αναπτυσσόμαστε με ατομικά κριτήρια εις βάρος του «εμείς», με έλλειμμα παιδείας, όπου τα λεφτά κινούν τα πάντα. Εκχυδαϊστήκαμε γιατί μας βόλευε και για το αύριο ποιος νοιάζεται.

Μάθαμε την ευκολία της αποποίησης ευθυνών: «Δε φταίω εγώ, οι άλλοι», ή «Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;». Δυστυχώς αυτή η αντίληψη παγιώθηκε σε τέτοιο βαθμό που πλέον δε μπορούμε να δούμε αν και πώς θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα.

Διαβρωθήκαμε. Η έννοια του ενεργού πολίτη, εκείνου που ενδιαφέρεται για τα κοινά, για την κατάντια της ποιότητας ζωής, για το αίσχος της καθημερινότητας υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Οι υπόλοιποι, ας πάμε να ψηφίσουμε όποιον μας βολέψει σε μια θεσούλα.

O τζάμπας πέθανε

Την πάταξη της ακρίβειας -αλήθεια, με ποιο τρόπο, αυτό… ξέχασαν να μας το πουν- εξήγγειλαν οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες, μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους στο υπουργείο Ανταγωνιστικότητας. Ο ανασχηματισμός, η αέναη ανακύκλωση των ίδιων προσώπων στους υπουργικούς θώκους, αυτό που ο λαός λέει «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» και οι κυβερνήσεις διαχρονικά βαπτίζουν «ανανέωση», «νέα πνοή», «ανασυγκρότηση», είναι τελικά το μεγαλύτερο άλλοθι για να μένουν όλα ίδια.

Στην Ελλάδα πιστεύουμε ακόμα ότι θα έρθει ο ένας, ο μοναδικός, ο πρίγκιπας στο άσπρο άλογο που θα μας σώσει από όλα τα δεινά, που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει σε ένα νέο, μαγικό και ονειρεμένο κόσμο. Κάθε τόσο, τέτοιους πάμε και ψηφίζουμε, καθώς δεν έχουμε… πληροφορηθεί ότι δεν υπάρχουν πια μεσσίες, ούτε μάγοι με το μαγικό ραβδί.

Δεν πειράζει όμως, οι εξαγγελίες είναι δωρεάν. Σήμερα θα «γράψουν» ωραία στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, θα βρεθούν εκείνοι που θα αποθεώσουν τους δυσθεώρητου πολιτικού αναστήματος άνδρες που θα βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο και θα λυτρώσουν τους Έλληνες από την κακομοιριά που μας κατατρέχει. Ε, κι από αύριο, έχει ο Θεός.

Φαίνεται όμως ότι την πάταξη της ακρίβειας την πέτυχαν οι ίδιοι οι άμοιροι υπήκοοι του Ελλαδιστάν, καθώς… «στάσις πληρωμών, παύσις εμπορίου». Έτσι, βρέθηκε η λύση: Τι κι αν η ακρίβεια θεριεύει; Εμείς σταματήσαμε να αγοράζουμε, αφού δεν έχουμε μία, ακόμα και τα στοιχειώδη για μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Καπνός και φούμαρα

Ο νόμος της καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αν και υποπτεύομαι ότι ο κύριος λόγος ύπαρξής του είναι κυρίως εισπρακτικός και όχι επειδή το κράτος κόπτεται για την υγεία των πολιτών του –άσε που πάλι υπάρχουν «παραθυράκια» που με μαγικό τρόπο μπορεί να γίνουν… μπαλκονόπορτες.

Το ζήτημα όμως είναι άλλο: Ωραία, ψηφίστηκε ο νόμος, βρήκαν και την αφορμή να ξαναβγούν στο «γυαλί» οι κάθε λογής αρμόδιοι για να μας πουν τα δικά τους, αλλά στο δια ταύτα και αυτός ο νόμος στην πράξη θα φανεί αν μείνει κενό γράμμα, όπως ο προηγούμενος, αλλά και εκατοντάδες ακόμα νόμοι, επί παντός επιστητού, που ψηφίζονται και στη συνέχεια καταλήγουν στο… αρχείο. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η νομοθεσία, αλλά η εφαρμογή της: Ένας νόμος θα έπρεπε να ψηφιστεί, ο οποίος να επιβάλλει την τήρηση όλων των προηγούμενων.

Στη χώρα μας όμως, η ατιμωρησία, η πλήρης περιφρόνηση των νόμων και η σύγχυση των αρμοδιοτήτων είναι ο μόνος… νόμος που ισχύει. Ας θυμηθούμε την απαγόρευση της χρήσης κινητών στην οδήγηση: Τις πρώτες μέρες με κάμερες και ταρατατζούμ βλέπαμε στα δελτία ειδήσεων αστυνομικούς να κόβουν κλήσεις και να νουθετούν τους οδηγούς. Λίγο καιρό αργότερα, το μέτρο αυτό εκφυλίστηκε και πλέον κανείς δεν ασχολείται.

Φανταστείτε λοιπόν την αντίδραση του Έλληνα χαρμάνη αν δει ξαφνικά τον εντεταλμένο υπάλληλο να του κόβει κλήση για παράνομο… κάπνισμα, την ώρα που δέχεται το ένα χαστούκι μετά το άλλο στα οικονομικά και τα εργασιακά του.

Ο εξορθολογισμός της παράνοιας

Ζώντας στο θέατρο του παραλόγου, όπου κεκτημένα δεκαετιών ακυρώνονται σε μια νύχτα, μια νέα έκφραση γίνεται της… μόδας, όπως παλιότερα ο «εκσυγχρονισμός», η «επανίδρυση του κράτους», το «φως στο τούνελ» και άλλα πομπώδη και εν τέλει κενά νοήματος λεκτικά ευρήματα. Σήμερα, ακούμε και διαβάζουμε για τον «εξορθολογισμό» των δημοσίων δαπανών, του κράτους δικαίου, της κοινωνικής πολιτικής, των τιμολογίων της ΔΕΗ και άλλων ων ουκ έστι αριθμός.

Αυτό που άλλοτε ονομάζαμε αυξήσεις, σήμερα… εξορθολογίζεται. Έτσι τα τιμολόγια του ρεύματος δε θα ανέβουν 50%, απλά θα «εξορθολογιστούν». Δεν ισχύει όμως το ίδιο με τις συντάξεις και τους μισθούς: Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο εξορθολογισμός συνεπάγεται το… τσεκούρωμά τους.

Λες και είναι θέμα λέξεων και ερμηνείας τους, αυτό που θα αμβλύνει τις εντυπώσεις και κυρίως την ίδια την πραγματικότητα. Όπως και να βαφτίσει κανείς τη θύελλα που έχει ξεσπάσει στην Ελλάδα, γεγονός είναι ότι έχουμε αντιληφθεί πως η καθημερινότητα είναι πολύ χειρότερη από όσο διάφοροι προσπαθούν να καλλωπίσουν με λεκτικές ακροβασίες.

Η παράνοια όμως που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης δεν εξορθολογίζεται με τίποτε. Από τη μια πλευρά ακούμε για περικοπές, μειώσεις, απώλεια θέσεων εργασίας και νέους φόρους και από την άλλη βλέπουμε ένα υπερτροφικό κράτος, ανίκανο να καταπολεμήσει τη διαφθορά, δέσμιο των στρεβλώσεών του και εν τέλει αντιπαραγωγικό και σπάταλο. Ο Έλληνας έχει αντιληφθεί πλέον ότι οι περίφημες «διαρθρωτικές αλλαγές», άλλη πολυφορεμένη και χιλιοταλαιπωρημένη έκφραση κι αυτή, είναι ένα χαμένο στοίχημα, μια μάχη που χάθηκε πριν καν δοθεί και αυτό είναι το χειρότερο: Δεν φαίνεται φως, δεν υπάρχει προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον.

Αλάτι στις πληγές

Το Μνημόνιο, το νέο «ευαγγέλιο» διακυβέρνησης της χώρας, ασχολείται με τους αριθμούς και αδιαφορεί για τις επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και τους ανθρώπους. Μπορεί τα ελλείμματα να μειώνονται -αν πιστέψουμε βέβαια όσα λένε οι αρμόδιοι- αλλά η έρευνα που παρουσίασε η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων, οι γνωστοί και ως «μικρομεσαίοι», άλλα δείχνει: Η αγορά στενάζει και μέχρι το τέλος του 2011 υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να κλείσουν μια στις πέντε επιχειρήσεις, με συνολική απώλεια τριακοσίων χιλιάδων θέσεων εργασίας.

Η πιστή εφαρμογή των όσων προβλέπουν οι διαταγές των Βρυξελλών και των εν Ελλάδι εντεταλμένων της θα ξεχαρβαλώσει τελείως τον κοινωνικό ιστό. Η συνταγή των περισσότερων φόρων δε μπορεί να λύσει τα πραγματικά προβλήματα, τον υδροκεφαλισμό του κράτους, τις πολιτικές εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων και την πλήρη απουσία ενός αναπτυξιακού προγράμματος που θα δώσει ώθηση στην απασχόληση.

Φαίνεται ότι οι συγγραφείς και οι εκτελεστές του Μνημονίου δεν ενδιαφέρονται για το αν η επιτυχής εφαρμογή του προϋποθέτει την εξόντωση μεγάλου μέρους των άμοιρων υπηκόων του Ελλαδιστάν. Στόχος τους άλλωστε είναι να ανακτήσει η χώρα την εμπιστοσύνη των αγορών -με οποιοδήποτε κόστος- ώστε να συνεχίσει να δανείζεται, για να εξυπηρετεί τους τόκους των παλιότερων δανείων, διαιωνίζοντας το φαύλο κύκλο αναποτελεσματικότητας.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες αυτής της χώρας, μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα. Και τα κούφια λόγια είναι αλάτι στις πληγές που άνοιξε η κατάρρευση που συντελείται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα.

Elladistan, όπως Νότια Αφρική...

Στη Νότια Αφρική, η οποία προ διμήνου διοργάνωσε το Μουντιάλ της… βουβουζέλας, η αστυνομία διέλυσε χθες πορεία διαμαρτυρίας δημοσίων υπαλλήλων, χρησιμοποιώντας πλαστικές σφαίρες. Η κοινωνική αναταραχή στην αφρικανική χώρα οφείλεται στις περικοπές μισθών, την ανεργία, τη διαφθορά, την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης και την κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ για την κατασκευή γηπέδων του Μουντιάλ. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Στα καθ’ ημάς, δε χρειάζεται κανείς να είναι μάντης για να διαπιστώσει ότι η υπομονή των άμοιρων υπηκόων του Ελλαδιστάν έχει προ πολλού εξαντληθεί. Το μόνο που απομένει είναι να δούμε την αφορμή για την κοινωνική έκρηξη που έρχεται, καθώς οι δείκτες απαισιοδοξίας έχουν χτυπήσει «κόκκινο». Μπορεί τα μέτρα που μας έχουν επιβάλλει οι ξένοι «προστάτες» να θωρακίζουν τους δανειστές μας, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις τους στις ελληνικές οικογένειες, αλλά δε θα συνεχίσουμε να είμαστε επ’ άπειρον τα πειραματόζωα της Ευρώπης.

Ζούμε στην ακριβότερη χώρα της Ευρώπης, με άθλιες υπηρεσίες Υγείας και Παιδείας, μόνο κατ’ ευφημισμόν δωρεάν. Ο πρωθυπουργός δήλωσε χθες ότι «κατακτήσαμε τους πρώτους στόχους που είχαμε θέσει», δηλαδή να πέσει «τσεκούρι» στους μισθωτούς και συνταξιούχους, με ολίγη από κυνήγι φοροφυγάδων και εφόδους σε χρόνιους φοροκλέφτες για το θεαθήναι, τα ξύλινα πρωτοσέλιδα και τα ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων.

Το ερώτημα είναι πόσοι Έλληνες δε θα έχουν μεταναστεύσει σε άλλες χώρες, ή εκδημήσει εις Κύριον, όταν και αν κατακτήσουμε και τον.. τελευταίο στόχο, δηλαδή το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση.

Κατάδυση στην άγνωστη Ελλάδα των σπηλαίων

Η Ελλάδα διαθέτει περίπου έντεκα χιλιάδες σπήλαια κάθε είδους, οριζόντια, κάθετα, υπόγεια ποτάμια, πλημμυρισμένα και ενάλια, τα περισσότερα από τα οποία παραμένουν ακόμα ανεξερεύνητα. «Στη Γη είναι πλέον ελάχιστα τα μέρη που δεν έχει πάει ποτέ πριν ο άνθρωπος. Πάρα πολλά σπήλαια είναι είτε μερικώς εξερευνημένα, είτε παντελώς άγνωστα. Για μένα η αίσθηση τού να βρεθείς σε ένα ανεξερεύνητο τμήμα ενός σπηλαίου είναι μια μοναδική, αξεπέραστη εμπειρία ζωής», λέει στον «Ε.Τ» ο κ. Δημήτρης Καραγιάννης, ερασιτέχνης σπηλαιολόγος και αυτοδύτης, ο οποίος συνδυάζει τα δύο του χόμπι, καθώς καταδύεται πολύ συχνά σε υποβρύχια σπήλαια.

Όταν ο Γάλλος Νελό Οτονελί καταδύθηκε σε 23 μέτρα βάθος στο σπηλαιοβάραθρο Βοκλύζ στην Αβινιόν το 1878, άνοιξε το δρόμο για ένα νέο ερευνητικό πεδίο, τη σπηλαιοκατάδυση, η οποία στις μέρες μας είναι εξαιρετικά δημοφιλής σε πολλές χώρες του κόσμου. Η πρώτη καταγεγραμμένη απόπειρα κατάδυσης σε σπήλαιο στην Ελλάδα έγινε στις 4 Μαΐου του 1959 στο υπόγειο ποτάμι της Αγίας Τριάδας Καρύστου. Η απόπειρα παρέμεινε… απόπειρα αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία: Με μόνα εφόδια άφθονο θάρρος, άγνοια κινδύνου, μάσκα και φακό, μια ομάδα τολμηρών ανθρώπων δοκίμασαν να περάσουν το πρώτο σιφώνι, 420 μέτρα από την είσοδο. Τα συμπεράσματα εκείνης της αποστολής παραμένουν ενδιαφέροντα, όπως καταγράφονται στην έκθεση των πρωτοπόρων εξερευνητών: «Δοκιμάσαμε πολλές φορές με μακροβούτια και με μάσκα σκέτη και στεγανό φανάρι να διαπιστώσουμε πόσο προχωρεί το νερό κάτω από τα τοιχώματα και αν πρόκειται για σίφωνα. Δεν αποκτήσαμε όμως αυτή την βεβαιότητα. Υποθέτουμε απλώς ότι πρόκειται για σίφωνα γιατί βρήκαμε πλατανόφυλλο στην επιφάνεια της μικρής λίμνης και το νερό προχωρεί ενάμισι μέτρο κάτω από τον βράχο. Πάντως στο σημείο αυτό ενδείκνυται η χρησιμοποίηση συσκευής δύτη για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα».

Από τότε, πολύ νερό κύλησε κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια μας και πλέον ο συνδυασμός κατάδυσης και σπηλαιολογίας έχει αποκτήσει πολλούς φίλους και στη χώρα μας. Εξερευνήσεις σε σπήλαια επιτρέπονται μόνο με άδεια της Εφορείας Παλαιανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας του Υπουργείου Πολιτισμού. «Οι σπηλαιολόγοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα μάτια, τα αυτιά και τα χέρια της επιστήμης στο εν πολλοίς αφιλόξενο χώρο των σπηλαίων», εξηγεί ο κ. Καραγιάννης.

Η σπηλαιοκατάδυση δεν έχει καμία σχέση με τις καταδύσεις ανοιχτής θάλασσας, καθώς οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές: Συνήθως επικρατεί απόλυτο σκοτάδι, η παραμικρή ανατάραξη των ιζημάτων στον πυθμένα του σπηλαίου μπορεί να προκαλέσει αίσθηση αποπροσανατολισμού και όπως σημειώνει ο κ. Καραγιάννης, «αν κάποιος είναι δύτης και θέλει να ασχοληθεί με την σπηλαιοκατάδυση θα πρέπει να ενταχθεί σε έναν σπηλαιολογικό σύλλογο, να «γράψει» ώρες κάνοντας σπηλαιολογία και μετά να δοκιμάσει να βουτήξει σε ένα σπήλαιο. Αν είναι σπηλαιολόγος αντίστοιχα θα πρέπει να ξεκινήσει όλη την πορεία εκπαίδευσης ενός δύτη και μετά να αρχίσει να ονειρεύεται κατάδυση στην Λίμνη της Βουλιαγμένης».

Συνέντευξη με τον σπηλαιοδύτη κ. Δημήτρη Καραγιάννη

Ποιοι θεωρούνται πρωτοπόροι της σπηλαιοκατάδυσης στην Ελλάδα; Πρωτοπόρος υπήρξε η ομάδα των Mataguez, Παπαγρηγοράκη, Μπούκα, Λευκαδίτη και Γαλανού, όταν στις 18 Δεκεμβρίου του 1966 με την επίβλεψη της Άννας Πετροχείλου βούτηξε στο σπήλαιο του Δυρού, προσθέτοντας άλλα 300 μέτρα στο μήκος του σπηλαίου. Η πιο αστεία πάντως απόπειρα σπηλαιοκατάδυσης στην Ελλάδα υπήρξε αυτή του Κώστα Ζούπη το 1979, όταν επιχείρησε να περάσει το σιφώνι της Αγίας Τριάδας Καρύστου με ένα …λάστιχο ποτίσματος.

Τι χρειάζεται για να κάνει κάποιος σπηλαιοκατάδυση; Πρώτα από όλα, μυαλό. Και μαζί με το μυαλό, πνευματική ωριμότητα και παράλληλα ξεκάθαρους στόχους και κίνητρα. Κατόπιν, εξαντλητική εκπαίδευση. Και τέλος, κατάλληλο εξοπλισμό.
Ποια είναι τα ομορφότερα σπήλαια στην Ελλάδα; Ο καθένας που ασχολείται με την σπηλαιολογία έχει τα δικά του, ιδιαίτερα κριτήρια για το τι θεωρεί “όμορφο” σπήλαιο. Κάποιος για παράδειγμα που αρέσκεται στα μεγάλα, πλημμυρισμένα σπήλαια θα μιλήσει για την Λίμνη της Βουλιαγμένης. Αν του αρέσουν τα αλλεπάλληλα σιφώνια, θα περιγράψει τον υπόγειο ποταμό του Μααρά στη Δράμα. Αν μαγεύεται από τα μεγάλα, βαθιά σπηλαιοβάραθρα θα περιγράψει με πάθος το Γουργούθακα στην Κρήτη. Αν «μιλούν» μέσα του τα αρχαία μάρμαρα, θα υπερθεματίσει για το μικρό σπήλαιο του Αρχέδημου στην Αττική. Αν συναρπάζεται από τους ήχους του Βυζαντίου θα μιλήσει για το σπήλαιο της Μονής Κηπίνας στην Ήπειρο και αν αντικρίζει με δέος το διάκοσμο που δημιουργεί σε κάθε σπήλαιο η Φύση, το σπήλαιο του Δυρού στην Πελοπόννησο θα είναι ο δικός του παράδεισος.

Ποιοι όμιλοι δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται πολλοί σπηλαιολογικοί σύλλογοι, το σύνολο σχεδόν των οποίων ανήκει στη Σπηλαιολογική Ομοσπονδία Ελλάδας. Αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με την σπηλαιολογία, το καλύτερο που θα έχει να κάνει είναι να έρθει σε επαφή με την ΣΟΕ και εκείνη θα του προτείνει τους συλλόγους που βρίσκονται κοντά του και θα τον ενημερώσει για το πρόγραμμά της. Η ιστοσελίδα της ΣΟΕ είναι η http://www.fhs.gr/

Ποιος είναι ο απαραίτητος εξοπλισμός του σπηλαιοδύτη; Για να κάνει κάποιος σπηλαιοκατάδυση, απαιτείται κάθε κομμάτι του εξοπλισμού να είναι τουλάχιστον διπλό: Διπλές μπουκάλες και ρυθμιστές αναπνοής, διπλοί ρυθμιστές πλευστότητας, πολλαπλές πηγές φωτισμού, μίτοι, διπλά κοπτικά εργαλεία, διπλές μάσκες, διπλά καταδυτικά όργανα. Τα πάντα είναι διπλά, ώστε σε περίπτωση αστοχίας ή απώλειας, να εξασφαλίζεται η επιβίωση του σπηλαιοδύτη και η επιστροφή του στην επιφάνεια. Επίσης, κατά περίπτωση θα πρέπει να προστεθεί η στεγανή στολή και το κράνος με τα ενσωματωμένα του φωτιστικά.

Τι πρέπει να προσέχουμε όταν μπαίνουμε σε σπήλαιο; Κάθε σπήλαιο είναι ένας δυνητικά επικίνδυνος και αφιλόξενος χώρος για τον άνθρωπο. Χρειαζόμαστε κατάλληλο εξοπλισμό και κυρίως εκπαίδευση για να μην εκθέτουμε ούτε τον εαυτό μας, αλλά ούτε και το σπήλαιο και τους κατοίκους του σε κίνδυνο. Άλλωστε αυτό περιγράφει επιγραμματικά το αγαπημένο ρητό των σπηλαιολόγων: Μέσα σε ένα σπήλαιο δεν ξοδεύουμε παρά μόνο το χρόνο μας, δεν παίρνουμε παρά μόνο φωτογραφίες και δεν αφήνουμε τίποτε άλλο παρά μόνο τα ίχνη μας. Στην περίπτωση ενός πλημμυρισμένου σπηλαίου, δεν αφήνουμε παρά μόνο τις μπουρμπουλήθρες μας.

Το ψωμί… παντεσπάνι

H τελευταία βασίλισσα της Γαλλίας Μαρία Αντουανέττα απαντώντας σε κάποιον αυλικό της που της ανέφερε ότι ο λαός δεν έχει ψωμί να φάει, είπε «ε, τότε ας φάει παντεσπάνι». Μετά, της έκοψαν το κεφάλι. Με το εμπάργκο στις εξαγωγές σιτηρών που επέβαλε η Ρωσία και την άνοδο των τιμών στις αγορές, πολλοί πιστεύουν ότι είναι θέμα χρόνου να μετακυλίσει το κόστος και στον καταναλωτή.

Στην Ελλάδα βέβαια είμαστε σαν τον… Λούκι Λουκ: Πιο γρήγοροι και από τον ίσκιο μας, καθώς η φρατζόλα των 350 γραμμαρίων ήδη και προ αυξήσεων κοστίζει 80 λεπτά κατά μέσον όρο, δηλαδή για ένα κιλό πρέπει να πληρώσουμε σχεδόν 2,30 ευρώ, ήτοι περίπου 800 παλιές… δραχμούλες. Ο Έλληνας αγρότης από την άλλη, εισπράττει 13 περίπου λεπτά για κάθε κιλό σιταριού που παράγει, άρα κάντε τον πολλαπλασιασμό για το πόσα κιλά πρέπει να πουλήσει για να αγοράσει ένα κιλό ψωμί.

Με την ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών τρίβουν τα χέρια τους οι κάθε λογής μεσάζοντες, δεδομένου ότι καλύπτουμε μεγάλο μέρος των αναγκών μας σε σιτάρι από το εξωτερικό, με θύμα όπως πάντα τον άμοιρο υπήκοο του Ελλαδιστάν.

Τα φαινόμενα αισχροκέρδειας στην αγορά θα στηλιτεύσουν με πύρινα λόγια οι κάθε λογής υπεύθυνοι, οι αρμόδιοι «υπηρεσιακοί παράγοντες» θα διαπιστώσουν ότι οι τιμές είναι… υψηλές και η ζωή χωρίς ψωμί πια, θα συνεχίζεται.

Έτσι, θα χάσουμε το ψωμί, η Παιδεία αγνοείται και η Ελευθερία έχει καταντήσει το πιο σύντομο ανέκδοτο στη σύγχρονη Ελλάδα. Ε, τότε ας φάμε παντεσπάνι…

Από Αύγουστο, χειμώνας

Ενώ τα «μπάνια του λαού» συνεχίζονται, έστω και κουτσουρεμένα, οι ενδείξεις ότι ο χειμώνας προμηνύεται… ζεματιστός για τη συντριπτική πλειοψηφία των συνελλήνων πληθαίνουν: Έκρηξη ανεργίας, υστέρηση εσόδων, άρα πρελούδιο και δικαιολογία για νέα φοροεπιδρομή, λουκέτα σε επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα, αυξήσεις σε τιμολόγια ΔΕΗ.

Κυριαρχούν η ανασφάλεια, η απαισιοδοξία και η σύγχυση. Πέρα από τα γνωστά ευχολόγια που ακούμε, δεν υπάρχει στρατηγική εξόδου από την κρίση. Φαίνεται ότι όσοι νέμονται την εξουσία, είτε αδυνατούν να αρθρώσουν ρεαλιστικές προτάσεις, είτε απλά έχουν χάσει κάθε επαφή με τη θλιβερή καθημερινότητα που βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα μας.

Τόσα χρόνια ζούσαμε -εθελοτυφλώντας- με δανεικά και απολαμβάναμε ένα βιοτικό επίπεδο αναντίστοιχο με τα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας, με το κράτος να έχει αναλάβει το ρόλο του εργοδότη για εκατομμύρια Έλληνες. Θεωρούσαμε ότι είμαστε οι έξυπνοι και όλοι οι υπόλοιποι κορόιδα. Η Ελλάδα όμως πλέον μεταλλάσσεται γοργά σε μια χώρα όπου μεσαία τάξη δε θα υφίσταται, καθώς θα υπάρχει μια δράκα ζάμπλουτων και εκατομμύρια νεόπτωχοι. Άνθρωποι που θα έχουν απωλέσει τα στοιχειώδη για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Άνθρωποι φοβισμένοι, απογοητευμένοι και οργισμένοι που θα στρέφονται ολοένα και περισσότερο σε ακραίες μορφές αντίδρασης.

Η αποδόμηση της κοινωνίας είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο. Τις επιπτώσεις αρχίζουμε να τις βιώνουμε, με την κατάρρευση όσων θεωρούσαμε δεδομένα τις τελευταίες δεκαετίες. Η πικρή αλήθεια καλλωπίζεται με κούφια λόγια. Αλλά η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη: Από Αύγουστο, χειμώνας.

Το κράτος-εχθρός

Υπάρχει Μαφία στην Ελλάδα; Μπορεί να μην έχουμε Καμόρα, όπως οι γείτονές μας οι Ιταλοί, αλλά συμμορίες έχουμε και μάλιστα από όλες τις… φυλές του Αβραάμ.

Ένας όμως θεσμός, ή όπως άλλως θέλετε να τον χαρακτηρίσετε, διαθέτει κάποια χαρακτηριστικά που το καθιστούν εν δυνάμει εχθρό του ανώνυμου πολίτη, όπου και αν αυτός βρίσκεται στην Ελλάδα, από τις μεγαλουπόλεις, μέχρι το τελευταίο ακριτικό χωριό: Το Κράτος αυτό το γραφειοκρατικό μόρφωμα, δυσκίνητο, διεφθαρμένο και ανεπαρκές, που κατατρέχει τον κοσμάκη και δε δίνει ευκαιρίες πραγματικής ανάπτυξης στους κατοίκους αυτής της γωνιάς της Γης.

Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που σχεδόν όλοι μας, το αντιμετωπίζουμε με καχυποψία που εύκολα μεταλλάσσεται σε ανοιχτή εχθρότητα, αφού στο Κράτος βλέπουμε σχεδόν πάντα κάποιον που θέλει το κακό μας, είτε αυτό συνίσταται στην περικοπή των μισθών και των συντάξεων, την επιβολή περισσότερων χαρατσιών στους «συνήθεις υπόπτους» μισθωτούς και συνταξιούχους, ή ακόμα και στην οικτρή κατάσταση της δημόσιας Παιδείας και Υγείας.

Το Κράτος θεωρητικά θα έπρεπε να παρέχει όλα τα εχέγγυα για μια ασφαλή και δημιουργική ζωή στους άμοιρους υπηκόους του Ελλαδιστάν. Αντιθέτως όμως, η πραγματικότητα καταδεικνύει ότι η δραματική ανεπάρκεια του Κράτους, ιδίως σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, έχει και μια ακόμα διάσταση: Η πλήρης απουσία οράματος, ενός συνεκτικού ιστού που θα καταφέρει να ενώσει την κατακερματισμένη ελληνική κοινωνία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ισοπέδωση των πάντων. Και έρχεται η στιγμή που θα το πληρώσουμε ακριβά.

Εμείς έχουμε Κόσοβο;

Το Κοσσυφοπέδιο, γνωστό και ως Κόσοβο, είναι μια περιοχή στα νότια της Σερβίας, η οποία συνορεύει με την Αλβανία, το Μαυροβούνιο και τα Σκόπια. Από σήμερα, αναγνωρίστηκε και επίσημα από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ότι η ανεξαρτητοποίησή του από τη Σερβία το 2008 δεν παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο.

Ο κατακερματισμός της Γιουγκοσλαβίας, μετά το θάνατο του Τίτο και τον πόλεμο που σημάδεψε τη δεκαετία του ’90 με την αγριότητα και το φανατισμό των αντιμαχόμενων πλευρών, ήταν το πρώτο βήμα. Σήμερα, το Κόσοβο αναγνωρίζεται ήδη από 69 από τις 192 χώρες του ΟΗΕ, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Αλβανία και η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου παρέχει και το νομικό έρεισμα, ώστε να προχωρήσουν στην αναγνώρισή του και άλλα κράτη.

Με απλά λόγια, η Χάγη στην ουσία αναγνώρισε ότι χώρες που έχουν εσωτερικά προβλήματα από αποσχιστικές ομάδες, μπορεί να δουν κάποια στιγμή να ανεξαρτητοποιείται κάποια επαρχία τους, με τη σύμφωνη γνώμη θεσμικών φορέων της διεθνούς νομιμότητας, όπως και αν ερμηνεύεται αυτό.

Παραθέτω ένα σενάριο: Κάποια στιγμή, μια θρησκευτική ή άλλη τοπικού χαρακτήρα μειονότητα ισχυρίζεται ότι επειδή καταπιέζονται τα δικαιώματά της, προχωρά στην κήρυξη της ανεξαρτησίας ή αυτονομίας της περιοχής που κατοικεί, για παράδειγμα της Θράκης. Σας φαίνεται, ακραίο ή απίθανο; Μετά τη χθεσινή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, φαίνεται ότι ανοίγει –για μια ακόμα φορά- ο ασκός του Αιόλου στη γειτονιά μας.

Η απάντηση, δική σας…

Ήταν 20 Ιουλίου 1974, όταν ο «Αττίλας» εισέβαλε στην Κύπρο. Σήμερα, το τουρκοκυπριακό καθεστώς επιζεί χάρη στην οικονομική αρωγή της Τουρκίας και τη μετατροπή του σε ένα πλωτό … Λας Βέγκας, με την παρουσία δεκάδων καζίνο, ενώ παράλληλα χιλιάδες ξένοι -κυρίως Βρετανοί- αγοράζουν στα Κατεχόμενα εξοχικές κατοικίες.

Τόμοι γράφτηκαν για την τραγωδία της Κύπρου. Οι ένοχοι βρίσκονται σχεδόν πάντοτε ανάμεσα στις Ξένες Δυνάμεις που επέτρεψαν και εξέθρεψαν την εισβολή, στην τουρκική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία, στη χούντα της Αθήνας. Ο καθένας υιοθετεί την άποψη που εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του, χωρίς όμως να έχει αποκαλυφθεί το σύνολο των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων στα χρόνια που προηγήθηκαν και που στην ουσία οδήγησαν στην εισβολή.

Ένα πράγμα μας δίδαξε η Ιστορία: Όσο εθελοτυφλούμε και δεν ψάχνουμε τα πραγματικά αίτια, τις κρίσιμες αποφάσεις, τις οποίες -ας μην το ξεχνάμε- κάποιοι πήραν, τόσο θα μένουμε στο σκοτάδι. Και βέβαια λύση δεν είναι μια επανάληψη της «Δίκης των Εξ», όπου ένοχοι και «ένοχοι» βρέθηκαν στο απόσπασμα, ως εξιλαστήρια θύματα μιας πολιτικής που εν τέλει οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή.

Έστω και 36 χρόνια μετά, πρέπει επιτέλους να ανοίξει ο φάκελος της εισβολής, όχι για να ικανοποιηθεί η μια ή η άλλη πλευρά, αλλά για να μάθει επιτέλους ο Ελληνισμός για τα λάθη του και να γνωρίσει πώς δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την τραγωδία. Είμαστε ώριμοι για κάτι τέτοιο; Η απάντηση, δική σας…

Κομμώσεις με… έγκριση των Μουλάδων

Τέλος στο «παρακμιακό στυλ μαλλιών της Δύσης» βάζει η κυβέρνηση του Ιράν
Μπορεί ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος να έμεινε στην ιστορία για τη διαταγή που είχε δώσει το 1925, σύμφωνα με την οποία οι φούστες έπρεπε να απέχουν μέχρι 30 εκατοστά από το έδαφος για την προστασία των «χρηστών ηθών», τη δόξα του όμως ζήλεψαν σήμερα οι Μουλάδες του θεοκρατικού καθεστώτος του Ιράν. Σύμφωνα με εικονογραφημένη εγκύκλιο του υπουργείου πολιτισμού που διανεμήθηκε σε όλα τα κουρεία της χώρας, οι άνδρες πρέπει να κουρεύονται επιλέγοντας ένα από τα έξι διαφορετικά στυλ που θεωρούνται ότι συνάδουν με την εικόνα που επιθυμεί το κράτος για τους υπηκόους του.
Οι άνδρες μπορούν να κόψουν τα μαλλιά τους «α λα Έλβις», με κοκοράκι και παχιές φαβορίτες, με χωρίστρα που θυμίζει την αλήστου μνήμης για τα εγκλήματα αισθητικής δεκαετία του ’80, με περιποιημένη χαίτη που φέρνει στις μνήμες μας λατινοαμερικάνο ποδοσφαιριστή, καθώς και άλλες λιγότερο «προχωρημένες» επιλογές. Και τα έξι στυλ πάντως ταιριάζουν «άψογα» με ένα περιποιημένο μουστάκι, σύμφωνα με το υπουργείο.
Απαγορεύονται δια ροπάλου όμως οι κοτσίδες, τα μαλλιά «καρφάκια», ενώ η χρήση ζελέ επιτρέπεται μόνο σε «λογικές» ποσότητες.
«Οι εγκεκριμένες κομμώσεις ταιριάζουν στους Ιρανούς και είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι που η κυβέρνηση έλαβε αυτά τα μέτρα» σημείωσε σχετικά ο Τζαλέχ Χονταγιάρ, υπεύθυνος του Φεστιβάλ Σεμνότητας και Φερετζέ.
Αρκετά κουρεία που προσέφεραν στους πελάτες τους δυτικότροπες κομμώσεις αναγκάστηκαν να κλείσουν, ενώ παράλληλα η αστυνομία κάνει ελέγχους ηθικής σε άνδρες και γυναίκες που υιοθετούν ξένες προς τη χώρα στιλιστικές επιλογές.
Πρόσφατα, Ιρανός κληρικός είχε ισχυριστεί ότι οι γυναίκες που φορούν ελαφρά ρούχα είναι υπεύθυνες για φυσικές καταστροφές που πλήττουν τη χώρα, διότι «προκαλούν τους άνδρες, είναι υπαίτιες για τα κρούσματα μοιχείας στην κοινωνία, τα οποία με τη σειρά τους προκαλούν σεισμούς».
Πηγή: Reuters

Οι σύγχρονοι είλωτες

Η οικονομική κρίση φαίνεται ότι είναι «ευκαιρία», όπως λένε διάφοροι περισπούδαστοι στις αναλύσεις τους. Ευκαιρία για ποιους όμως; Για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους ελεύθερους επαγγελματίες που δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα και δέχονται τη μια τσεκουριά μετά την άλλη στα εισοδήματά τους; Δε νομίζω. Εκτός αν υπό την έννοια «ευκαιρία», ανήκει και το πείραμα «προσπαθήστε να επιβιώσετε αξιοπρεπώς με λιγότερα από τα λίγα που παίρνατε».

Μάλλον η κρίση είναι ευκαιρία για τους εργοδότες, τους πάσης φύσης μεσάζοντες και τους… ροκανίζοντες τις κάθε λογής αδιαφανώς χορηγούμενες επιδοτήσεις. Με την πλήρη κατάρρευση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, επιστρέφουμε σε έναν εργασιακό μεσαίωνα, όπου ο σύγχρονος είλωτας όχι μόνο δεν ξέρει τι του ξημερώνει, αλλά είναι αναγκασμένος να ζει σε ένα καθεστώς ανασφάλειας και να λέει και ευχαριστώ που, σε αντίθεση με πολλούς άλλους, έχει ακόμα ένα έστω και ισχνό μεροκάματο.

Η κατάρρευση του κράτους όμως δεν περιορίζεται στην παραχώρηση της διακυβέρνησης της χώρας στο ΔΝΤ και την Ε.Ε. Ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας έχει η πλήρης ασυδοσία της αγοράς, ενίοτε και με τις ευλογίες του κράτους, ή έστω λόγω της ανικανότητας παρέμβασης εκ μέρους των επίσημων μηχανισμών ελέγχου. Στα δελτία του Ελληνικού Κέντρου Καταναλωτή καταγράφεται ότι οι μέσες αυξήσεις σε βασικά βιοτικά αγαθά είναι οι υψηλότερες της Ευρώπης, τη στιγμή μάλιστα που τα οικογενειακά εισοδήματα συρρικνώνονται ή εκμηδενίζονται.

Ας αφήσουν λοιπόν οι μεγαλόσχημοι παράγοντες τα ευχολόγια περί «ευκαιριών της κρίσης» και «εξόδου από το τούνελ» και ας ελέγξουν επιτέλους τις αγορές.

Είσαι άνεργος από τη Θεσσαλονίκη; Να πας να μαζέψεις πορτοκάλια στη Σπάρτη!

Ο Ντάνκαν Σμιθ είναι υπουργός Εργασίας και Ασφαλίσεων στην κυβέρνηση της Βρετανίας. Έχει εξαγγείλει μέτρα, τα οποία λέει ότι αποτελούν «μονόδρομο» για τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων της χώρας. Μεταξύ άλλων, σύνταξη θα παίρνουν από το 2016 όσοι συμπληρώνουν το 66ο έτος της ηλικίας τους, ενώ και οι εισφορές των εργαζομένων θα πάρουν την ανιούσα. Η αιτιολογία του; «Έχει αυξηθεί το προσδόκιμο ζωής, οπότε είναι ασύμφορο να δίνονται συντάξεις νωρίτερα από τα 66».

Πριν από λίγες μέρες έκανε μια ακόμα πρόταση: «Προκειμένου να καταπολεμηθεί η έλλειψη θέσεων εργασίας», πρότεινε ο πολυμήχανος υπουργός, «όσοι ζουν σε περιοχές με υψηλούς δείκτες ανεργίας, καλό θα είναι να μεταναστεύουν σε άλλα μέρη της χώρας, όπου πιθανότατα θα βρουν μια… θεσούλα». Στόχος του, όπως δήλωσε στα ΜΜΕ της χώρας του, είναι να δώσει κίνητρα στα 5,5 εκατομμύρια ανέργων να ψάξουν για δουλειά, ακόμα και αν χρειάζεται να… ξεσπιτωθούν, γιατί έτσι ή αλλιώς θα χάσουν τα υποθηκευμένα σπίτια τους και τα διάφορα επιδόματα που λαμβάνουν.

Αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που δεν έχει το… άλλοθι ότι είναι προτεκτοράτο των «Προστατών» μας, του ΔΝΤ και της Ε.Ε, στους οποίους έχουμε παραδώσει τα κλειδιά της Ελλάδας. Ο κ. Σμιθ πάντως δε βγαίνει κλαψουρίζοντας στα δελτία ειδήσεων και ρίχνοντας το ανάθεμα στους «κακούς ξένους», όπως κάνουν κάποιοι άλλοι στα μέρη μας.

Ομολογεί όμως, έστω και έμμεσα, την αποτυχία ενός πολιτικού συστήματος και επιβεβαιώνει ότι, όπως και στη δική μας περίπτωση, την πληρώνει πάντα ο λαός.

Αδιέξοδο ο μονόδρομος

Με την κρίση να πλήττει όλους τους συνέλληνες, πλην των γνωστών «Λακεδαιμονίων», είναι αναπόφευκτη η επικείμενη κατάρρευση όσων θεωρούσαμε μέχρι χθες δεδομένα και ο μονόδρομος που έχουμε πάρει, οδηγεί σε αδιέξοδο. Στα εργασιακά, τα κεκτημένα δεκαετιών συρρικνώνονται, μέχρι να εξαφανιστούν τελείως. Στα οικονομικά, φήμες που διασπείρονται με την ταχύτητα του φωτός, έχουν ως αποτέλεσμα την πλήρη σύγχυση αλλά και την παγίωση ενός γενικευμένου κλίματος ανασφάλειας και φόβου, μια συνταγή που εγγυάται τα χειρότερα. Ας μην ξεχνάμε τις περικοπές μισθών, τις φοροεπιδρομές και την απουσία ελεγκτικών μηχανισμών, με αποτέλεσμα στην αγορά να επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας και οι τιμές σε βασικά βιοτικά αγαθά να χτυπούν απανωτές αυξήσεις σε διάστημα λίγων ημερών.

Ενδεικτικό του κλίματος είναι η διάθεση ανθρωποφαγίας που διακρίνει την κοινωνία μας. Τα ΜΜΕ ψάχνουν τους αποδιοπομπαίους τράγους, αυτούς που έφαγαν -και τρώνε- με χρυσά κουτάλια, η κοινή γνώμη διψάει για αίμα και περιμένει τα λαϊκά δικαστήρια. Η έννοια του «εμείς» όμως είναι άγνωστη στο προτεκτοράτο μας: Την ώρα που η χώρα βουλιάζει, κοινωνικές ομάδες στρέφονται εναντίον άλλων –δίκαια ή άδικα- αδιαφορώντας για το κοινό καλό. Αυτή η απουσία οποιασδήποτε μορφής συλλογικότητας όμως είναι και το πιο ανησυχητικό σημείο των καιρών μας.

Δε θα αργήσει η στιγμή που θα βιώσουμε μια γενικευμένη και τυφλή κοινωνική έκρηξη, από ανθρώπους που βλέπουν ότι η ζωή τους χειροτερεύει καθημερινά, από τους νέους που δεν έχουν καμιά ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, από τους οργισμένους και αηδιασμένους με όλους και με όλα.

Αλλάζει ο Μανωλιός;

Η απαξιωμένη και χειραγωγούμενη από διαχρονικά κομματικά συμφέροντα Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, η οποία αποτέλεσε ακόμα και θέμα σκωπτικών σχολίων, καθώς η έννοια “Greek statistics” έγινε συνώνυμη του «μαγειρέματος» των στοιχείων, αναβαπτίζεται και πλέον θα ονομάζεται Ελληνική Στατιστική Αρχή.

Με τα διάφορα «θεωρήματα», τις εκθέσεις και τις απογραφές, η αξιοπιστία της χώρας βρέθηκε στο ναδίρ, οι ευρωπαίοι εταίροι μάς αντιμετωπίζουν συλλήβδην ως ερασιτέχνες απατεωνίσκους που δε καταφέρνουν ούτε να κλέψουν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί και η εικόνα μας φαίνεται ακόμα χειρότερη από όσο είναι πραγματικά. Δυστυχώς, αυτό που φαίνεται να μην κατανοούν οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων είναι ότι δεν έχει πια τόση σημασία αν τα σκάνδαλα έχουν μπλε ή πράσινους κόκκους, γιατί η απαξίωση των θεσμών έχει πλέον φτάσει στο απροχώρητο. Ο μέσος πολίτης είναι εξοργισμένος και αηδιασμένος και θα ξεσπάσει αδιακρίτως εναντίον ενός συστήματος που γιγάντωσε την αναξιοκρατία και κατάντησε τους Έλληνες ένα λαό χωρίς όραμα και προοπτικές.

Σίγουρα, μια αλλαγή ονόματος δεν αρκεί και οι αγαθές προθέσεις πρέπει να μετουσιωθούν σε πράξεις. Ακόμα περισσότερο, με την οικονομία σε συνθήκες επιτροπείας από τους διεθνείς «προστάτες» μας, καλό θα είναι τα στοιχεία να αντανακλούν στα πραγματικά δεδομένα, προκειμένου να είναι ένα όντως χρήσιμο εργαλείο για τη χάραξη μιας αποτελεσματικής στρατηγικής, αν και πλέον αυτό δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά από τους κάθε λογής ξενόφερτους «ανθύπατους» που καθορίζουν το μέλλον μας. Οπότε ας περιμένουμε να δούμε αν θα δικαιωθεί η παροιμία για τον Μανωλιό που άλλαξε τα ρούχα του.