Βρήκαν στο βυθό αεροσκάφος Helldiver που καταρρίφθηκε το 1944

Ερευνητές εντόπισαν ένα αεροσκάφος τύπου Helldiver, του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ στο βυθό του Παλάου, 71 χρόνια μετά την κατάρριψή του από τους Ιάπωνες, η οποία προκάλεσε το θάνατο του διμελούς πληρώματός του.

Οι επιστήμονες από τοπανεπιστήμιο του Ντελαουέαρ στις ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τεχνολογία αιχμής και σάρωσαν το βυθό, εντοπίζοντας πολλά απομεινάρια των σφοδρών μαχών που διεξάχθηκαν στην περιοχή το 1944.

Ένα από αυτά ήταν και το κουφάρι του βομβαρδιστικού Helldiver, το οποίο συμμετείχε στις επιχειρήσεις με την κωδική ονομασία Stalemate II.

Εντοπίστηκαν επίσης ένα Avenger και ένα Hellcat, τα οποία θα ανασυρθούν από το βυθό.

Ανοίγουν τις σπηλιές του Β' Παγκοσμίου και βρίσκουν λείψανα πολεμιστών

Το μικροσκοπικό Πελελιού, στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Παλάου στον Ειρηνικό Ωκεανό, ήταν πεδίο σφοδρών μαχών μεταξύ Αμερικανών και Ιαπώνων το 1944 κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με τους νεκρούς των μαχών να ανέρχονται στους 12.000 περίπου, με τους 2.000 εξ αυτών να είναι Αμερικανοί και οι υπόλοιποι Ιάπωνες.

Μετά από 71 χρόνια και ενόψει της επίσημης επίσκεψης του Ιάπωνα αυτοκράτορα στο Παλάου τον Απρίλιο, η τοπική κυβέρνηση έλαβε την απόφαση να αποσφραγίσει τα σπήλαια στα οποία είχαν οχυρωθεί οι Ιάπωνες, προκειμένου να ανασύρει, εφόσον βρεθούν, τα λείψανα όσων βρίσκονταν σε αυτά.

Καθώς η λυσσαλέα αντίσταση των Ιαπώνων προκαλούσε πολλά θύματα στους Αμερικανούς, εκείνοι αποφάσισαν να λάβουν δραστικά μέτρα εξουδετέρωσης των στρατιωτών του Ανατέλλοντος Ηλίου, καθώς τα φλογοβόλα, οι ευθείες βολές πυροβολικού και οι εκ του συστάδην μάχες δεν έφερναν το επιθυμητό για εκείνους αποτέλεσμα.

Έτσι ξεκίνησαν μια συστηματική υπονόμευση των εισόδων των σπηλαίων με εκρηκτικά, γκρεμίζοντάς τις και θάβοντας ζωντανούς όσους βρίσκονταν ακόμα μέσα σε αυτά. 

Εκτιμάται ότι τουλάχιστον 200 σπήλαια και υπόγεια οχυρωματικά έργα θάφτηκαν κάτω από τόνους χώματος και πέτρας και παρέμειναν ξεχασμένα για δεκαετίες. 

Ήδη, στο πρώτο σπήλαιο στο οποίο ανοίχθηκε η είσοδος, με τη συμβολική μάλιστα συμμετοχή του τοπικού πρωθυπουργού, εντοπίστηκαν έξι σκελετοί Ιαπώνων στρατιωτών, καθώς και μεγάλος αριθμός πυρομαχικών, όπλων και άλλων αντικειμένων της εποχής.Τα λείψανα των έξι ανδρών θα επαναπατριστούν στην Ιαπωνία, προκειμένου να τους αποδοθούν οι δέουσες τιμές.

Από την αυτοψία μάλιστα που πραγματοποίησαν εντεταλμένα όργανα του νησιωτικού κρατιδίου στο σπήλαιο, φαίνεται ότι οι Ιάπωνες δε σκοτώθηκαν όλοι κατά τη διάρκεια των μαχών, αλλά πέθαναν αργότερα από ασιτία και έλλειψη νερού, καθώς τα λείψανά τους βρέθηκαν σε βαθύτερα σημεία του σπηλαίου που δεν επηρέαστηκαν από τις εκρήξεις.  

Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους οι Ιάπωνες, από τους 10.000 περίπου νεκρούς, οι 2.600 δεν εντοπίστηκαν ποτέ και ενδεχομένως να παραμένουν θαμμένοι στις σπηλιές που ξανανοίγουν μετά από 71 χρόνια.

Ο "άγνωστος" λιμός του 1943 με τα 3 εκατομμύρια θύματα

Μια άγνωστη -τουλάχιστον στη Δύση- τραγωδία τις μαύρες μέρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο μεγάλος λιμός της Βεγγάλης το 1943, ο οποίος στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 3 εκατομμύρια ανθρώπους.

Η προέλαση των στρατευμάτων της Ιαπωνίας στη νοτιοανατολική Ασία και η κατάληψη της Μπούρμα (σημερινή Βιρμανία) προκάλεσαν πανικό στους Βρετανούς, οι οποίοι είδαν την αυτοκρατορία τους να καταρρέει.

Υπό το φόβο κατάληψης και της Ινδίας, οι Βρετανοί αποφάσισαν να διακόψουν την αποστολή τροφίμων στις ανατολικές επαρχίες της αχανούς χώρας, μεταξύ των οποίων και στη Βεγγάλη. Η καταστροφή της σοδειάς, σε συνδυασμό με την απόλυτη ανέχεια είχαν ως αποτέλεσμα να προκληθούν εκατόμβες θυμάτων, τα οποία σύμφωνα με υπολογισμούς κυμάνθηκαν μεταξύ 1,5 μέχρι 4 εκατομμύρια, με τις περισσότερες εκτιμήσεις να συγκλίνουν στον αριθμό των 3 εκατομμυρίων νεκρών από το λιμό.

Ο λιμός της Βεγγάλης εμφανίζει αρκετές ομοιότητες με τον αντίστοιχο της Ελλάδας, καθώς εκτός από την αποσάθρωση της τοπικής κυβέρνησης και την ανικανότητα να διαχειριστεί την ανθρωπιστική κρίση, η απόφαση της Βρετανίας να αποκλείσει την περιοχή και να αναστείλει την αποστολή επισιτιστικής βοήθειας, είχε ως αποτέλεσμα τη γιγάντωση των επιπτώσεων του λιμού.

Δυστυχώς για τους άτυχους Ινδούς, οι Σύμμαχοι είχαν άλλες προτεραιότητες, με τον Ουίνστον Τσόρτσιλ να αρνείται κατηγορηματικά τον Αύγουστο του 1943 την αποστολή βοήθειας στους χειμαζόμενους από το λιμό κατοίκους των ανατολικών επαρχιών της Ινδίας. 



Ο ηγέτης της Βρετανίας μάλιστα είχε δηλώσει τότε ότι "ο λιμός των έτσι και αλλιώς συνηθισμένων στην πείνα Ινδών είναι λιγότερο σοβαρός από το λιμό που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες". Έτσι, έστω και λόγω των συνθηκών, άρθηκε ο θαλάσσιος αποκλεισμός της Ελλάδας από το βρετανικό ναυτικό και πλοία του Ερυθρού Σταυρού άρχισαν να φέρνουν προμήθειες στα ελληνικά λιμάνια, οι οποίες βελτίωσαν - έστω και συμβολικά- τις συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων.

"O εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν αναπόφευκτος", ο καθηγητής Ιστορίας Πολυμέρης Βόγλης μιλάει για το βιβλίο του "Η Αδύνατη Επανάσταση"

Ο αναπληρωτής καθηγητής κοινωνικής ιστορίας στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Πολυμέρης Βόγλης μιλάει για το καινούριο του βιβλίο "Η Αδύνατη Επανάσταση" (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια) προκειμένου να φωτίσει πτυχές της εμφύλιας σύρραξης που τόσο ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, είτε σε τοπικό επίπεδο, είτε σε επίπεδο διαπάλης ιδεών και αντιλήψεων ακόμα και σήμερα.

Κατά την πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου σας «Η αδύνατη επανάσταση» αναφερθήκατε, μεταξύ άλλων, σε δύο ζητήματα: α/ «Ο εμφύλιος δεν κηρύσσεται αλλά έρχεται, μέσα από μια σειρά πράξεων και παραλείψεων» και β/ «Η εσωτερική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και όχι ο εξωτερικός παράγοντας είναι το αντικείμενο της εν λόγω μελέτης». Με αυτά τα δύο δεδομένα, πόσο εύκολο είναι για έναν ιστορικό να αναλύσει το παρελθόν, γνωρίζοντας παράλληλα τι ακριβώς συνέβη στην εξέλιξη των πραγμάτων σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, χωρίς έστω και υποσυνείδητα να επηρεαστεί στην ιστορική του αφήγηση;

Σκοπός μου ήταν να δείξω την συνθετότητα των εξελίξεων, αποφεύγοντας απλουστευτικές προσεγγίσεις. Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω το διεθνές πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, εστίασα περισσότερο στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που συμβαίνουν στην Ελλάδα μετά την Απελευθέρωση. 

Ο λόγος για αυτήν την επιλογή είναι ότι τα αίτια του εμφυλίου πολέμου βρίσκονται στις αντιθέσεις που υπήρχαν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, στην αντιπαλότητα μεταξύ Αριστεράς και κυβέρνησης, η οποία από ένα σημείο και μετά έγινε στρατιωτική σύγκρουση. 

Επιπλέον, αυτό που υποστηρίζω είναι ότι ο εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν προειλημμένη απόφαση –κανένας από τους δύο αντιπάλους δεν είχε σχεδιάσει τον εμφύλιο πόλεμο. 

Η έκρηξη του εμφυλίου πολέμου ήταν μια διαδικασία, μια διολίσθηση προς τη στρατιωτική σύγκρουση, η οποία διαρκώς κλιμακωνόταν. 

Εκ των υστέρων, μπορεί κανείς να λέει ότι εάν δεν είχε γίνει το α ή το β, ενδεχομένως να είχε αποφευχθεί ο Εμφύλιος. 

Όντως, ο εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν αναπόφευκτος. Η πρόκληση για τον ιστορικό είναι να εξετάσει γιατί, τελικά, τα πράγματα έγιναν με αυτόν τον τρόπο, γιατί άλλες πιθανές λύσεις δεν ευοδώθηκαν. 

Πρόκληση δύσκολη, γιατί ο ιστορικός είναι «τέκνο» μιας συγκεκριμένης κάθε φορά εποχής και ο ίδιος έχει πολιτική άποψη. Ο ιστορικός δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός, αυτό που μπορεί να κάνει είναι να επιχειρεί μια όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένη και πιο συνθετική προσέγγιση.  

Ο Πολυμέρης Βόγλης μιλάει για το βιβλίο του "Η αδύνατη επανάσταση" στο βιβλιοπωλείο "Πλειάδες"

Η διάκριση των αστικών κέντρων (κυρίως Αθήνας και δευτερευόντως της Θεσσαλονίκης) και της περιφέρειας (επαρχίες, ορεινά χωριά κ.λπ.) είναι εμφανής, σε ό,τι αφορά στον Εμφύλιο. Τι ρόλο έπαιξε αυτή η διάκριση στην ευρύτερη εξέλιξή του; 

Ο Εμφύλιος ξεκίνησε και τελείωσε ως ένας πόλεμος της υπαίθρου. Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έμειναν μακριά από τον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες επαρχιακές πόλεις έζησαν απλά τον απόηχο του πολέμου. Λίγες μεγάλες επαρχιακές πόλεις, όπως η Καρδίτσα, η Νάουσα ή το Καρπενήσι μεταξύ άλλων, μετατράπηκαν σε πεδία πολέμου. 

Η κυβέρνηση σε όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου διατήρησε τον έλεγχο των πόλεων, εξαναγκάζοντας τον Δημοκρατικό Στρατό να κινείται μόνο σε ορεινές περιοχές, οι οποίες δεν διέθεταν πολύ πληθυσμό και οικονομικά ήταν φτωχές. 

Ο Δημοκρατικός Στρατός δεν μπόρεσε να ενισχύσει τα ερείσματά του στις πόλεις και να κινητοποιήσει τον πληθυσμό και, με αυτόν τον τρόπο, να προσδώσει δυναμική στην επανάσταση. 

Από το 1947 είχε προσανατολίσει τις δυνάμεις του στην υπεράσπιση ενός θύλακα στη βορειοδυτική Ελλάδα και δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει μια πλειοψηφική δυναμική στην ελληνική κοινωνία.  

 

Η καθημερινότητα ενός πολίτη της εποχής, σε αστικό κέντρο ή στην περιφέρεια, πόσο διαφορετική ήταν; (π.χ. κυνήγι επιβίωσης, εκκένωση χωριών, διατροφή κ.λπ.)

Η ζωή ήταν δύσκολη τόσο στις πόλεις όσο και στα χωριά αλλά οι κίνδυνοι ήταν διαφορετικοί. Στις μεγάλες πόλεις, αυτοί που βρέθηκαν στο στόχαστρο ήταν οι αριστεροί, οι οποίοι ζούσαν με τον κίνδυνο της κατάδοσης, της σύλληψης, των βασανιστηρίων, της φυλακής, κλπ. 

Στα χωριά, η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική και από αρκετές απόψεις πολύ χειρότερη. Στην αρχή του εμφυλίου πολέμου, οι κάτοικοι των περισσότερων χωριών ήταν εκτεθειμένοι στις πιέσεις κυρίως της χωροφυλακής και των παραστρατιωτικών που είχαν εξαπολύσει ένα κύμα βίας στην ύπαιθρο. 

Στη συνέχεια, τα ορεινά χωριά βρέθηκαν αποκλεισμένα από τη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να επιδεινωθεί δραματικά η καθημερινή ζωή τους. 

Όταν ο πόλεμος κλιμακώθηκε, πολλοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να γίνουν εσωτερικοί πρόσφυγες, ενώ παράλληλα εντάθηκαν και οι πιέσεις που ασκούσε ο Δημοκρατικός Στρατός, κυρίως με τη βίαιη στρατολογία. 

Στην ουσία, ο κοινωνικός ιστός των ορεινών κοινοτήτων διερράγη βίαια στα χρόνια του Εμφυλίου, και σε μεγάλο βαθμό ποτέ δεν αποκαταστάθηκε. Εννοώ ότι το μεγάλο ρεύμα της εσωτερικής μετανάστευσης που παρατηρούμε στη μεταπολεμική Ελλάδα έχει τις ρίζες του στον Εμφύλιο. 

Πόσο ορθοί -από ιστορικής πλευράς- είναι οι παραλληλισμοί του «τότε» με το «τώρα»; Πέρα από τα προφανή διδάγματα, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, μπορούμε πράγματι να θεωρήσουμε, όπως κάνουν αρκετοί, ότι υπάρχουν ομοιότητες του παρελθόντος με το παρόν, οι οποίες μπορούν να λειτουργήσουν ως «προπομποί» μια παρόμοιας κατάστασης;

Οι ιστορικοί είναι πολύ επιφυλακτικοί με τις αναλογίες μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Αυτό συμβαίνει γιατί το παρελθόν αυτό καθ’ εαυτό είναι ανεπανάληπτο. Αντίθετα με ότι πιστεύουν πολλοί, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. 

Ωστόσο, η γνώση του παρελθόντος είναι χρήσιμη και απαραίτητη, γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κατανοήσουμε τι συνέβη στο παρελθόν ή να εξηγήσουμε στάσεις και συμπεριφορές στο παρόν.

Η Ιστορία δε γράφεται με τα «αν», αλλά θα μπω στον πειρασμό να σας ρωτήσω: Παρά το ότι η μελέτη σας επικεντρώνει στα «εσωτερικά», πόσο «δεδομένη» θεωρείτε ότι ήταν η επικράτηση του «κράτους» έναντι των «ανταρτών», χωρίς να έχει υπάρξει τόσο μεγάλη βοήθεια αρχικά από την Αγγλία και κυρίως από τις ΗΠΑ σε υλικό και τεχνογνωσία;

Η βρετανική και η αμερικανική βοήθεια προς την κυβέρνηση ήταν πολύ σημαντική για την έκβαση του εμφυλίου πολέμου, ιδιαίτερα εάν τη συγκρίνει κανείς με τη βοήθεια που έλαβαν οι αντάρτες από τις σοσιαλιστικές χώρες. 

Είναι πολύ δύσκολο να υποθέσει κανείς τι θα συνέβαινε εάν η κυβέρνηση δεν είχε εξασφαλίσει αυτή τη βοήθεια.

Ενδεχομένως να επιζητούσε έναν συμβιβασμό με την Αριστερά, αλλά και πάλι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το περιεχόμενο και τις πιθανότητες επιτυχίας του συμβιβασμού. 

Αν θα έπρεπε να βγάλετε ένα δίδαγμα από τη μελέτη της Ιστορίας, ποιο θα ήταν αυτό;

Μελετώ την ιστορία για να σκεφτώ, να εξηγήσω και να κατανοήσω πώς δρούσαν οι άνθρωποι στο παρελθόν. Από εκεί και πέρα, τα ερωτήματα που θέτω στο παρελθόν, προφανώς σχετίζονται με έγνοιες και προβλήματα του παρόντος. 

Πάντως, ένα κάτι «κρατώ» από τη μελέτη του εμφυλίου πολέμου είναι η διαλυτική επίδραση της βίας στην κοινωνία. 

Η βία στις ποικίλες εκδοχές της, δηλαδή η ένοπλη, η οικονομική, η ψυχολογική βία που ασκήθηκε εκείνη την εποχή, διαίρεσε βαθειά την ελληνική κοινωνία και άφησε σε πάρα πολλούς ανθρώπους εκείνης της εποχής ένα ανεπούλωτο τραύμα.  

Πόσο εύκολο είναι να καταρριφθούν στερεότυπα δεκαετιών, ιδεολογικές αγκυλώσεις και εν τέλει η αίσθηση ότι η Ιστορία «γράφεται από τους εκάστοτε νικητές»; Πόσο εύκολο είναι το έργο του ιστορικού και πως εξηγείτε το ενδιαφέρον των απλών πολιτών, χωρίς σπουδές Ιστορίας, που φαίνεται ότι έχει αναζωπυρωθεί τα τελευταία 15-20 χρόνια;

Τα στερεότυπα και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις οφείλονται στη διαίρεση και το τραύμα που προκάλεσε ο Εμφύλιος. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Εμφύλιος, κατά μια έννοια, συνεχίστηκε και μετά το τέλος των εχθροπραξιών τον Αύγουστο του 1949. 

Οι δεκάδες χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες στην Ανατολική Ευρώπη, οι διακρίσεις και οι διώξεις κατά της Αριστεράς μετεμφυλιακά, η στρατιωτική δικτατορία διαιώνισαν τη διαίρεση μεταξύ «νικητών» και «ηττημένων». 

Από την άλλη πλευρά, η χρονική απόσταση των εβδομήντα και πλέον ετών που μας χωρίζει από τα γεγονότα, όπως και το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που βίωσαν τον Εμφύλιο δεν ζουν πλέον, μας επιτρέπουν μια νέα ματιά, μια πιο αποστασιοποιημένη προσέγγιση στη δεκαετία του 1940. 

Η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος έχει να κάνει με  τη σημασία εκείνης της δεκαετίας για την ελληνική ιστορία συνολικά αλλά και με την ανάγκη των σημερινών Ελλήνων να κατανοήσουν τις ιδεολογικές δεσμεύσεις και τη συναισθηματική φόρτιση που γέννησε ο Εμφύλιος στις προηγούμενες γενιές.   

Η αδύνατη επανάσταση - Η κοινωνική δυναμική του εμφυλίου πολέμου

Πολυμέρης Βόγλης
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2014
424 σελ.
ISBN 978-960-221-576-0 

 

 

 

Ο Πολυμέρης Βόγλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο. Είναι αναπληρωτής καθηγητής κοινωνικής ιστορίας στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Βιβλιογραφία
(2014)	Η αδύνατη επανάσταση, Αλεξάνδρεια
(2010)	Η ελληνική κοινωνία στην Κατοχή 1941-1944, Αλεξάνδρεια
(2004)	Η εμπειρία της φυλακής και της εξορίας, Αλεξάνδρεια
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2013)	Ελληνικά παράδοξα, Αλεξάνδρεια
(2011)	Δικτατορία 1967-1974, Μορφωτικό Ίδρυμα Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης
(2010)	Ο Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
(2009)	Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Βιβλιόραμα
(2009)	Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Βιβλιόραμα
(2009)	Τόποι εξορίας, Αλεξάνδρεια
(2008)	Μνήμες και λήθη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, Επίκεντρο
(2007)	Ιστορία και πολιτική στο έργο του Παντελή Βούλγαρη, Εκδόσεις Παπαζήση
(2006)	Ο πειρασμός της αυτοκρατορίας, Μεταίχμιο [κείμενα, επιμέλεια]
(2003)	Μετά τον πόλεμο, Αλεξάνδρεια
(2000)	Ιστορικό τοπίο και ιστορική μνήμη: το παράδειγμα της Μακρονήσου, Φιλίστωρ
Λοιποί τίτλοι
(2012)	Συλλογικό έργο, Η εποχή των ρήξεων, Επίκεντρο [επιμέλεια]

Τα σκυλιά του Πολέμου - τα άγνωστα πορτραίτα του Α' Παγκοσμίου έρχονται στο φως

 

Ένα μοναδικό θησαυρό βρήκε σε υπαίθρια αγορά στο Λονδίνο μια Αγγλίδα συλλέκτρια, η Λίμπι Χολ, αποτελούμενο από δεκάδες φωτογραφίες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, στις οποίες στρατιώτες και των δύο πλευρών, Αγγλογάλλοι και Γερμανοί πόζαραν με τους πιστούς τετράποδους συντρόφους τους.

Τουλάχιστον 20.000 "σκυλιά του πολέμου" χρησιμοποιήθηκαν από τις αντιμαχόμενες πλευρές κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης σύρραξης που είχε γνωρίζει η ανθρωπότητα μέχρι εκείνη την εποχή, τα οποία εκτός από συντροφιά στις ανάπαυλες των εχθροπραξιών, συμμετείχαν ενεργά και στις μάχες, είτε ως σκοποί και ανιχνευτές, είτε ως συνοδοί τραυματιών και αγγελιοφόροι.

Η χρήση σκύλων στα πεδία των μαχών δεν είναι φυσικά πρόσφατο φαινόμενο. Ήδη από την αρχαιότητα οι τετράποδοι φίλοι του ανθρώπου πολεμούσαν στο πλευρό των... δίποδων ζώων, ενώ ακόμα και σήμερα ο στρατός των ΗΠΑ διατηρεί μια δύναμη 2.500 ειδικά εκπαιδευμένων σκύλων, τα οποία χρησιμοποιούνται σε πλειάδα αποστολών, από τη φύλαξη εγκαταστάσεων, μέχρι τον εντοπισμό εκρηκτικών μηχανισμών. 

Δείτε εδώ

Αποκαλυπτήρια για την "έπαυλη των Μυστηρίων" στην Πομπηία

Οι ιταλικές αρχές άνοιξαν και πάλι τις πύλες της περίφημης "Έπαυλης των Μυστηρίων" στην Πομπηία, μετά από εκτεταμένες εργασίες συντήρησης των τοιχογραφιών της.

Η Πομπηία καταστράφηκε από την έκρηξη του Βεζουβίου το 79μ.Χ. και μεγάλα τμήματά της καλύφθηκαν για αιώνες από ηφαιστειακή τέφρα. 

Οι αρχές της Ε.Ε. έχουν δώσει προθεσμία μέχρι τα τέλη του 2015, έτσι ώστε να ολοκληρωθούν οι εργασίες στην ιστορική πόλη, καθώς ο υπουργός Πολιτισμού της γειτονικής μας χώρας Ντάριο Φραντσεσκίνι παραδέχθηκε ότι "υπάρχουν προβλήματα στην υλοποίηση των έργων", με μόλις 3 έργα να έχουν ολοκληρωθεί, ενώ 13 βρίσκονται σε εξέλιξη.

Η έκλειψη Ηλίου αποκάλυψε... ναυάγιο του 1939

Το φορτηγό πλοίο Ionic Star ξώκειλε στα αβαθή του Σέφτον στη Βρετανία, λίγο πριν ολοκληρώσει το ταξίδι του από το Ρίου ντε Ζανέιρου στο Λίβερπουλ στις 16 Οκτωβρίου του 1939.

Αν και το φορτίο διασώθηκε από το πλοίο, το ίδιο παρέμεινε κολλημένο στην άμμο και παρά τις προσπάθειες αποκόλλησής του, παρέμεινε σφηνωμένο στο βυθό και δηλώθηκε ως "ολική απώλεια".

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το Ionic Star χρησιμοποιήθηκε ως στόχος σε ασκήσεις και καθώς τα χρόνια περνούσαν, ξεχάστηκε από όλους.

Η πρόσφατη όμως έκλειψη Ηλίου, η οποία προκάλεσε έντονα φαινόμενα πλημμυρίδας και άμπωτης, αποκάλυψε το ναυάγιο, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό, στο βυθό και δεκάδες περίεργοι έσπευσαν να το περιεργαστούν, πριν επιστρέψει η θάλασσα.

Διαβάστε εδώ

Επιστρέφουν τις ιαπωνικές σημαίες των προγόνων τους, 70 χρόνια μετά τις μάχες

Εβδομήντα χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Αμερικανοί στρατιώτες οι οποίοι είναι ηλικίας άνω των 90 ετών αποφάσισαν να επιστρέψουν στους συγγενείς Ιαπώνων στρατιωτών τα λάφυρα που πήραν από τα πεδία των μαχών, κυρίως σημαίες με τον Ανατέλλοντα Ήλιο, το σύμβολο της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας.

Ήταν σύνηθες, όταν ένας Ιάπωνας έφευγε για το μέτωπο, να παραλαμβάνει μια σημαία με μηνύματα των συγγενών του, την οποία είχε συνεχώς μαζί του, στα πεδία των μαχών. Πολλοί από αυτούς σκοτώθηκαν και οι σημαίες κατέληγαν λάφυρα στα χέρια των Αμερικανών.

Ένα γκρουπ, το ΟΒΟΝ 2015, προτρέπει τους βετεράνους να επιστρέψουν τις σημαίες αυτές στα χέρια των συγγενών των Ιαπώνων. "Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε τις σημαίες αυτές στους νόμιμους κατόχους τους" είπε ο Τζέρι Μπάσετ, γιος ενός βετεράνου που πολέμησε στις Φιλιππίνες και αφού σκότωσε έναν Ιάπωνα, πήρε την αιματοβαμμένη σημαία που φορούσε μέσα από το χιτώνιό του.



"Επιστρέφοντας αυτές τις σημαίες, δίνουμε μια παρηγοριά στους συγγενείς τους. Μετά από τόσα χρόνια δε γίνεται να εξακολουθείς να τους μισείς" συμπλήρωσε ο Μπάσετ.

Διαβάστε εδώ

Δύτες έλυσαν μυστήριο 75 ετών του ναυαγίου του William B. Davock στη λίμνη Μίσιγκαν

Μια ομάδα αυτοδυτών στις ΗΠΑ έλυσε το μυστήριο της βύθισης του εμπορικού πλοίου William B. Davock στη λίμνη Μίσιγκαν το 1940.

Το πλοίο χάθηκε μυστηριωδώς κατά τη διάρκεια καταιγίδας στην αχανή λίμνη, χωρίς να υπάρξει επιζώντας. Το ναυάγιο είχε εντοπιστεί το 1972 σε βάθος 60 περίπου μέτρων, αναποδογυρισμένο στο βυθό.

Για πρώτη φορά, η ομάδα των αυτοδυτών τράβηξε βίντεο του ναυαγίου και βρήκε την απάντηση στο ερώτημα γιατί βούλιαξε το καράβι.  Σύμφωνα με τα ευρήματα των δυτών, τα οποία καταγράφηκαν στο βίντεο, το πηδάλιο του πλοίου έσπασε από τη θαλασσοταραχή και αυτό με τη σειρά του χτύπησε την προπέλα, σπάζοντας δύο φτερά της. Έτσι το πλοίο, ακυβέρνητο μέσα στην καταιγίδα, σύντομα κατακλύστηκε από νερά και βυθίστηκε αύτανδρο.

 

Συγγενείς του πληρώματος πληροφορήθηκαν από τους αυτοδύτες τα αίτια του πολύνεκρου ναυαγίου, ενός από τα πολλά που βρίσκονται στις Μεγάλες Λίμνες των ΗΠΑ και του Καναδά, δίνοντας έτσι μια απάντηση σε ένα αίνιγμα που τους απασχολούσε εδώ και 75 χρόνια.

 

Διαβάστε εδώ και εκεί