Φουκουσίμα, απόκοσμες εικόνες από τη πόλη-φάντασμα, μετά την πυρηνική καταστροφή

Η πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα το Μάρτιο του 2011, η χειρότερη από την αντίστοιχη του Τσερνομπίλ το 1986, ανάγκασε 160.000 Ιάπωνες να ξεσπιτωθούν, αφήνοντας πίσω τους τα πάντα.

  

Σήμερα, 20.000 εργάτες μοχθούν καθημερινά για να απομακρύνουν τα ραδιενεργά κατάλοιπα, με την ελπίδα ότι θα δώσουν έτσι το δικαίωμα σε 120.000 περίπου κατοίκους της πληγείσας περιοχής να επιστρέψουν κάποια στιγμή στα σπίτια τους.

Οι εικόνες που τράβηε ο φωτογράφος Αρκάδιος Ποντιεζίνσκι είναι συγκλονιστικές. 

Άδειες τάξεις σχολείων, με τον πίνακα να έχει ακόμα τα τελευταία μαθήματα που παρακολούθησαν τα παιδιά πριν απομακρυνθούν, σειρές αυτοκινήτων που έχουν καλυφθεί από πυκνή βλάστηση, ένα στρωμένο τραπέζι που περιμένει υπομονετικά τους ανθρώπους, σούπερ μάρκετ γεμάτα με τα είδη προς πώληση...

Διαβάστε εδώ

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 1944: Η Αθήνα ελεύθερη, μετά από 1277 μερόνυχτα Κατοχής από τους ναζί

Στις 12 Οκτωβρίου του 1944, ημέρα Πέμπτη, τα πρώτα συμμαχικά στρατεύματα περπάτησαν στην Αθήνα, μέσα σε μια ατμόσφαιρα φρενήρους χαράς και αγαλλίασης από τον πληυθσμό της πρωτεύουσας, μετά από 3,5 χρόνια ή 1277 ημέρες κατοχής από τους ναζί και τα ντόπια ανδρείκελά τους, τους συνεργάτες του κατακτητή.

Λίγες μόλις ώρες είχαν περάσει από τη στιγμή που τα τελευταία υπολείμματα του γερμανικού στρατού είχαν αποχωρήσει από την Αθήνα και τα περίχωρά της, παίρνοντας το μακρύ δρόμο της υποχώρησης, μέσα από την Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία, προκειμένου να γλυτώσουν τον εγκλωβισμό τους από το σοβιετικό στρατό, ο οποίος προέλαυνε ακάθεκτος στο ανατολικό μέτωπο και τις βαλκανικές χώρες.

Η γλαφυρή περιγραφή της εισόδου των συμμαχικών στρατευμάτων στην Αθήνα και η αποθεωτική υποδοχή που επεφύλαξαν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας αποτυπώνεται με γλαφυρότητα στο φύλλο της 15ης Οκτωβρίου του 1944, της εφημερίδας "Η ΜΑΧΗ", μιας από τις δύο τουλάχιστον που κυκλοφορούσαν με το ίδιο όνομα κατά την περίοδο της κατοχής, η καθεμιά προσκείμενη σε διαφορετικό ιδεολογικό στρατόπεδο.

Ήταν στιγμές χαράς, επιτέλους μετά από τη ναζιστική κατοχή, οι κάτοικοι μπορούσαν να βγουν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν για την απελευθέρωση της Αθήνας.

Αυτός ο σύντομος "μήνας του μέλιτος", έμελλε να διακοπεί βίαια το επόμενο διάστημα, καθώς κλιμακώθηκαν οι εντάσεις των αντιμαχόμενων ιδεολογικά πλευρών, οι οποίες οδήγησαν στα Δεκεμβριανά, μια ακόμα μαύρη σελίδα της σύγχρονης Ιστορίας μας.

Οι πολίτες έραιναν με λουλούδια τους συμμάχους, σήκωναν στα χέρια τους στρατιώτες και βγήκαν στους δρόμους και τα μπαλκόνια για να επευφημήσουν τους απελευθερωτές τους. 

To πανεπιστήμιο Harvard έχασε από τους φυλακισμένους

Η αληθινή αυτή ιστορία είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσει τη "μαγιά" για ένα ακόμα χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ και αν ο Ρόμπιν Ουίλιαμς βρισκόταν ακόμα στη ζωή, θα μπορούσε να υποδυθεί έναν οσκαρικό ρόλο, στα πρότυπα της ταινίας "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών".

Πριν από μερικές ημέρες η ομάδα διαλεκτικής, ή ομάδα ντημπαίητ όπως λέμε στα... ελληνικά, του ξακουστού πανεπιστημίου Ηarvard, η οποία είναι πρωταθλήτρια στις ΗΠΑ, αναμετρήθηκε με μια ομάδα φυλακισμένων της Νέας Υόρκης.

Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον απροσδόκητο για τους τρυφηλούς γόνους επιφανών και πλούσιων φυσικά οικογενειών, καθώς οι έγκλειστοι κατάφεραν να νικήσουν με την επιχειρηματολογία τους.

"Δεν υπάρχουν πολλές ομάδες για τις οποίες είμαστε περήφανοι που χάσαμε . Η εξαιρετικά ευφυής ομάδα των φυλακισμένων που αντιμετωπίσαμε κάνει καταπληκτική δουλειά", ανέφεραν οι φοιτητές του Χάρβαρντ στην ιστοσελίδα τους στο facebook. 

Η ομάδα διαλεκτικής της φυλακής είναι μια πρωτοβουλία εμπνευσμένων καθηγητών, οι οποίοι πιστεύουν πως πρέπει να δίνεται δεύτερη ευκαιρία σε ανθρώπους που βρέθηκαν πίσω από τα κάγκελα.

Ένα από τα μέλη της ομάδας των φυλακισμένων, ο Κάρλος Πολάνκο, ο οποίος καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία δήλωσε ότι "ευλογηθήκαμε με μια ευκαιρία, η διαδικασία μας κάνει να πιστέψουμε στους εαυτούς μας".  

Διαβάστε εδώ και εκεί

Yonaguni, η "Ατλαντίδα" της Ιαπωνίας

Ο μύθος της Ατλαντίδας εξακολουθεί να συναρπάζει, με τις θεωρίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας να ξεπερνούν πολλές φορές κάθε φαντασία.

Το 1986, ένας Ιάπων αυτοδύτης, ο Κιχατσίρο Αρατάκι, καταδύθηκε στα ανοιχτά του νησιού Ιοναγκούνη και με έκπληξη αντίκρυσε σε βάθος μόλις 6 μέτρων μεγαλιθικές κατασκευές που θύμιζαν αντίστοιχα κτίσματα της παλαιολιθικής περιόδου.

Αμέσως μόλις αναδύθηκε, ο Αρατάκι επικοινώνησε με τα εντεταλμένα όργανα της ενάλιας αρχαιολογικής υπηρεσίας της Ιαπωνίας, στελέχη της οποίας άρχισαν αμέσως τις έρευνες στο σημείο και χαρτογραφώντας τη βυθισμένη πολιτεία.

Αν και τα ίχνη ανθρώπινης παρέμβασης στα λίθινα μνημεία είναι εμφανείς, γεωλόγοι στην Ιαπωνία παρέμειναν επιφυλακτικοί, θεωρώντας πως η "Ατλαντίδα" της Ιαπωνίας είναι μάλλον έργο της Φύσης και όχι ανθρώπινη κατασκευή. 

Πιθανότατα, σύμφωνα με τους γεωλόγους, το Yonaguni ήταν ένα σύμπλεγμα λίθων που διαμορφώθηκαν από την τεκτονική δραστηριότητα και στη συνέχεια οι άνθρωποι της εποχής σμίλεψαν τα βράχια με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετούν τις δραστηριότητές τους. Λόγω σεισμού ενδεχομένως, η περιοχή καταβυθίστηκε στη θάλασσα και η "Ατλαντίδα" παρέμεινε χαμένη για χιλιετίες. 

Ακόμα και σήμερα πάντως, οι απόψεις διίστανται, με εκείνους που θεωρούν ότι το Yonaguni είναι πράγματι μια χαμένη πόλη, παρόμοια με την Ατλαντίδα, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι η γεωμορφολογία της περιοχής έχει προσδώσει στα βράχια "ανθρώπινα" χαρακτηριστικά.

Διαβάστε εδώ

Το ναυαγισμένο δεξαμενόπλοιο του Αριστοτέλη Ωνάση "ξερνάει" ακόμα πετρέλαιο

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης έχει περάσει στη σφαίρα του μύθου και θεωρείται από αρκετούς ως ένα σύμβολο της επιχειρηματικότητας που έγινε ζάμπλουτος ξεκινώντας από τα παράλια της Μικράς Ασίας ως πρόσφυγας το 1922.

Η "κληρονομιά" του ωστόσο, περιλαμβάνει και μια μάλλον σκοτεινή υπόθεση, το ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου SS Arrow, στις ακτές της Νόβα Σκώσα (Νέας Σκωτίας), στον Καναδά.

Έμφορτο με 16.000 τόνους πετρελαίου, το τάνκερ ξεκίνησε από τη Βενεζουέλα με προορισμό το Πόιντ Τάππερ του Καναδά. 

Στις 4 Φεβρουαρίου του 1970 το πλοίο έπεσε σε χαρτογραφημπένη ξέρα και μετά από αρκετές ημέρες αποτυχημένων προσπαθειών αποκόλλησης, αφού κόπηκε στα δύο βυθίστηκε, ευτυχώς χωρίς να υπάρξουν θύματα μεταξύ του πληρώματος.

Όπως διαπιστώθηκε, κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων για τα αίτια του ναυαγίου, το δεξαμενόπλοιο ήταν χωρίς ηχοβολιστικό βάθους, το ραντάρ δε λειτουργούσε, ενώ παράλληλα οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες συντέλεσαν στο να πέσει το πλοίο στη γνωστή και χαρτογραφημένη ξέρα.

Το τίμημα όμως για το περιβάλλον ήταν βαρύ. Παρά τις προσπάθειες των εντεταλμένων οργάνων της καναδικής ακτοφυλακής, η πετρελαιοκηλίδα που προκλήθηκε κάλυψε μεγάλο μέρος της ακτογραμμής, καταστρέφοντας τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής, ενώ οι επιπτώσεις είναι ορατές ακόμα και σήμερα.

Πριν από λίγες ημέρες, ένα νέο κεφάλαιο ήρθε να προστεθεί στην υπόθεση του "ναυαγίου του Ωνάση", καθώς νέα διαρροή πετρελαίου παρατηρήθηκε στην περιοχή του SS Arrow. 

Οι αρμόδιοι έσπευσαν να καταδυθούν στο ναυάγιο, προκειμένου να εντοπίσουν την πηγή της διαρροής και να σφραγίσουν τις τρύπες. 

Η συνέχεια αναμένεται...

Διαβάστε εδώ, εκεί και δώθε

Κατάδυση στη λίμνη των 1000 ναυαγίων

Έχει έκταση 58.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και μέγιστο βάθος τα 281 μέτρα. Πρόκειται για τη λίμνη Μίσιγκαν στις ΗΠΑ, η οποία "φιλοξενεί" στο βυθό της, ούτε λίγο ούτε πολύ, 1000 και πλέον καταγεγραμμένα ναυάγια από το 1679 μέχρι σήμερα.

Ο αριθμός των ναυαγίων εκτιμάται ότι είναι μεγαλύτερος, καθώς σε πολλές περιπτώσεις η βύθιση ενός πλοίου πέρασε χωρίς να καταγραφεί στις εφημερίδες της εποχής, ή σε αναφορές των αρχών.

Το γλυκό νερό καθώς και οι συνθήκες στον πυθμένα ευνοούν τη διατήρηση των ναυαγίων σε τέτοιο βαθμό, ώστε ακόμα και μετά την πάροδο δεκάδων ετών, οι αυτοδύτες να είναι σε θέση να βρίσκουν ρούχα, παπούτσια και άλλα αντικείμενα τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα είχαν εξαφανιστεί μέσα σε λίγα χρόνια.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ναυάγιο του τρικάταρτου ιστιοφόρου Thomas Hume, το οποίο βυθίστηκε το 1891 και παραμένει στο βυθό σαν να είναι έτοιμο να σαλπάρει.

Διαβάστε εδώ

90χρονος έκανε δώρο γενεθλίων στον εαυτό του μια ακόμα... κατάδυση

Ο 90χρονος Τζέιμς Μόνακο αποφάσισε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, με αφορμή τα γενέθλιά του και καταδύθηκε για μια ακόμα φορά με τον εξοπλισμό αυτόνομης κατυάδυσης που διαθέτει.

Ο βετεράνος του Β' Παγκοσσμίου Πολέμου καταδύεται εδώ και 45 χρόνια και ήδη έχει καταγράψει στο log book του περισσότερες από... 7.000 καταδύσεις.

'Είχα να βουτήξω 5 χρόνια" εκμυστηρεύεται ο ατρόμητος... προπάππους, αλλά αυτό δεν τον αποθάρρυνε. Με την προτροπή της γυναίκας του, των φίλων του και με το ΟΚ των γιατρών του, ο Τζέιμς έκανε μια ακόμα...βουτίτσα, ενώ σκοπεύει να συνεχίσει να καταδύεται, όπως δηλώνει ο ίδιος, μέχρι το τέλος.

"Γνωριζόμαστε πολύ καλά με τη θάλασσα. Πάντα τα πηγαίναμε καλά. Ακόμα και σήμερα", δήλωσε ο σχεδόν αιωνόβιος... νέος.

Διαβάστε εδώ

Τρισδιάστατα ναυάγια αποκαλύπτονται χάρη στην τελευταία λέξη της τεχνολογίας

Εκατό και πλέον χρόνια μετά τη βύθισή τους, τα ναυάγια που αναπαύονται στο βυθό της θάλασσας της Ιρλανδίας αποκαλύπτονται σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια, μετά από τη λεπτομερή καταγραφή τους από επιστήμονες του πανεπιστημίου του Ώλστερ.

Είναι η πρώτη φορά που τα ναυάγια αυτά καταγράφονται με τόση λεπτομέρεια, δεδομένου ότι οι ειδικοί αξιοποίησαν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και σάρωσαν εκατοντάδες φορές το κάθε ένα από αυτά, έτσι ώστε να τα απεικονίσουν τρισδιάστατα.

 

Ανάμεσα στα ναυάγια αυτά είναι και το RMS Leinster, το οποίο βυθίστηκε από τορπιλισμό γερμανικού υποβρυχίου, παρασέρνοντας στο θάνατο 500 περίπου επιβάτες και πλήρωμα, καθιστώντας το το πλέον πολύνεκρο ναυάγιο της Ιρλανδικής θάλασσας.

Διαβάστε εδώ

Σκάβουν για το χαμένο Spitfire, 75 χρόνια μετά τη συντριβή του

Στις 22 Νοεμβρίου του 1940, ο πιλότος της Ροδεσιανής Πολεμικής Αεροπορίας Χάρολντ Πένκεθ κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης με το Σπιτφάϊερ του, αποκόπηκε από το σχηματισμό, βούτηξε προς το έδαφος και καρφώθηκε με μεγάλη ταχύτητα σε αγρό νότια του Πίτερμπρο της Βρετανίας.

Αν και δεν αποσαφηνίστηκαν ποτέ τα αίτια της συντριβής, τα εντεταλμένα όργανα που έκαναν τις έρευνες πιθανολόγησαν ότι είτε υπήρξε δυσλειτουργία του συστήματος παροχής οξυγόνου, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις του ο πιλότος, είτε κάποια άλλη μηχανική βλάβη έριξε ακυβέρνητο το αεροσκάφος.

Τα λείψανα του άτυχου 20χρονου πιλότου, ή ότι είχαν απομείνει από αυτά, ξεθάφτηκαν από την τρύπα βάθους 2 και πλέον μέτρων που προκλήθηκε από τη συντριβή, αλλά το Σπιτφάηαρ παρέμεινε θαμμένο για 75 χρόνια.

Τώρα πλέον, μετά τον εκ νέου εντοπισμό του, εμπειρογνώμονες ετοιμάζονται να ανασύρουν τμήματα του ιστορικού αεροσκάφους, μεταξύ των οποίων τα πυροβόλα και τη μηχανή του, προκειμένου να εκτεθούν σε Μουσείο.

Διαβάστε εδώ

Ξετυλίγοντας το μυστήριο, με αφορμή ένα έργο του Γιώργου Μώρη

  

Ο διακεκριμένος και ιδιαίτερα ταλαντούχος σχεδιαστής ιστορικών αεροσκαφών Γιώργος Μώρης απεικόνισε την επίθεση ενός Μπρίστολ Μπλένεμ της τότε 13ης Μοίρας Ελαφρού Βομβαρδισμού (13 MΕΒ) κατά ενός εχθρικού υποβρυχίου.

Κατά μια εκδοχή, στις 28 Ιουλίου το Blenheim IV Ζ9550 με πλήρωμα τους Ανθυποσμηναγό Ι. Παπουτσή, Ανθυποπλοίαρχο Ι. Παπαδιαμαντόπουλο και Σμηνία Φ. Σαρίδη, έπληξαν με δύο βόμβες βυθού ένα εχθρικό υποβρύχιο προκαλώντας του ζημιές.

Μυστήριο όμως καλύπτει την ταυτότητα του υποβρυχίου, το οποίο ισχυρίζεται ότι χτύπησε το Μπλένεμ της 13 ΜΕΒ. Τι εθνικότητας ήταν, γερμανικό ή ιταλικό; Τι ζημιές του προξένησε; Ερωτήματα όπως αυτά, προβληματίζουν ακόμα και σήμερα τους φιλίστορες ερευνητές, οι οποίοι έχουν πρόσβαση στα πολεμικά αρχεία της περιόδου αυτής.

Η 13 ΜΕΒ ήταν μία από τις τρεις πολεμικές μοίρες αεροσκαφών της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας, που έδρασαν στην Μέση Ανατολή, κάτω από Βρετανική Διοίκηση. 

Η 13 ΜΕΒ ήταν ο πρώτος στρατιωτικός σχηματισμός αμέσως μετά την Κατοχή της Ελλάδας από τον Άξονα (Απρίλιος-Μαϊος 1941).

Μετά την επιτυχή έκβαση για την Ελλάδα του Ελληνοϊταλικού πολέμου και την αντεπίθεση των ελληνικών δυνάμεων στην υπό Ιταλική "προστασία" Αλβανία, ακολούθησε η εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας μέσω των βουλγαρικών συνόρων, τον Απρίλιο του 1941. 

Ακολούθησε η κατάρρευση του μετώπου με την Ελλάδα να βρίσκεται τελικά υπό την Κατοχή του Άξονα.

Στις 15 Απριλίου, η Ελληνική Βασιλική Αεροπορία τέθηκε ουσιαστικά εκτός μάχης κάτω από τη συνεχή πίεση της αριθμητικά και ποιοτικά ανώτερης Γερμανικής Λουφτβάφφε.

Παρ' όλα αυτά ένας μικρός στολίσκος από πέντε αεροσκάφη Avro Anson κατάφερε να διαφύγει στην υπό Βρετανικό έλεγχο Αίγυπτο. 

Αυτά τα αεροσκάφη υπήρξαν η βάση της 13ης Μοίρας Ελαφρού Βομβαρδισμού που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 1941 στη Μέση Ανατολή. 

Η δημιουργία της Μοίρας είχε ιδιαίτερη σημασία για τον Ελληνισμό καθώς υπήρξε η πρώτη στρατιωτική Μονάδα που ιδρύθηκε και ύψωσε την ελληνική σημαία εκτός Ελλάδας από την έναρξη της κατοχής, δηλώνοντας έτσι συμβολικά ότι ήταν αποφασισμένη και δεν είχε παραδοθεί στον αγώνα κατά του Άξονα.

Τους επόμενους μήνες ιδρύθηκαν και δύο ακόμη μοίρες αεροσκαφών, οι 335η και 336η Μοίρες Δίωξης.

Πρώτος Διοικητής της Μοίρας υπήρξε ο Επισμηναγός Σπυρίδων Δακόπουλος, ενώ το προσωπικό της αποτελούνταν από βετεράνους της 13ης Μοίρας Ναυτικής Συνεργασίας και της 32ης Μοίρας Βομβαρδισμού. 

Η πρώτη αποστολή της ανατέθηκε στις 14 Ιουλίου 1941.

Τον Δεκέμβριο του 1941 η Μοίρα απέκτησε αεροσκάφη Bristol Blenheim Mk IV και είχε βάση το αεροδρόμιο Δεκέιλα, κοντά στην Αλεξάνδρεια. 

Τους επόμενους μήνες αποκτήθηκε και τα πια εξελιγμένη Blenheim Mk V. Οι αποστολές που εκτελούσε αφορούσαν κυρίως συνοδεία νηοπομπών στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Κατά τη διάρκεια του 1942 οι κύριες αποστολές αφορούσαν ανθυποβρυχιακή επιτήρηση, ενώ σε πολλές περιπτώσεις σημειώθηκαν επιθέσεις εναντίον εχθρικών υποβρυχίων.

Από τις αρχές του 1943 οι Μοίρα πετούσε με τα πιο εξελιγμένα βομβαρδιστικά Martin Baltimore. 

Εκτός των ανθυποβρυχιακών ερευνών, εκτελούνταν και αποστολές αναγνώρισης και βομβαρδισμού κατά γερμανικών στόχων στα κατεχόμενα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη. 

Τον Νοέμβριο του 1942 εκτέλεσε σφοδρό βομβαρδισμό στο λιμάνι της Σούδας, που το χρησιμοποιούσαν τότε οι Γερμανοί ως ναυτική τους βάση.

Η 13η Μοίρα Ελαφρού Βομβαρδισμού, για το διάστημα που έδρευε στη Μέση Ανατολή, εκτέλεσε συνολικά 1.600 αποστολές ενώ σημείωσε 4.550 ώρες πτήσης.

Διαβάστε εδώ για τη 13 ΜΕΒ

Δύτες των Φιορδ: Απόκοσμες εικόνες από τα ναυάγια στην άκρη της Γης

Οι συνθήκες στους βυθούς της Νορβηγίας είναι ιδανικές, αν είσαι... ναυάγιο. 

Οι χαμηλές θερμοκρασίες, η απουσία θαλασσίων ρευμάτων, η μικρή παρουσία μικροοργανισμών που αποσυνθέτουν τις οργανικές ουσίες, είναι παράγοντες που επιτρέπουν σε ναυάγια δεκάδων ή ακόμα και εκατοντάδων ετών να παραμένουν σχεδόν ανέπαφα.

Ένα από αυτά αποτέλεσε και το πεδίο έρευνας μιας ομάδας Νορβηγών αυτοδυτών, των Fjords Underwater Explorers, οι οποίοι καταδύθηκαν σε ένα ναυάγιο σε βάθος 100 μέτρων, για το οποίο μέχρι πρόσφατα θεωρείτο ότι είναι το S/S Centric. 

Η αυτοψία όμως του ναυαγίου και η σύγκριση με τα ιστορικά τεκμήρια της εποχής, κατέδειξε ότι μάλλον δεν επρόκειτο γι αυτό το πλοίο, το οποίο είχε βυθιστεί το 1915 από τορπιλισμό υποβρυχίου, αλλά για το S/S Ely, ένα άλλο πλοίο που είχε ναυπηγηθεί το 1888 και βυθίστηκε μετά από πρόσκρουσή του σε νάρκη. 

Δείτε εδώ

Ένα 20δόλαρο από ναυάγιο του 1865 πουλήθηκε έναντι μόλις... 24.570 δολαρίων

Το ναυάγιο του SS Brother Jonathan το 1865 παρέσυρε στο βυθό μεγάλο αριθμό χρυσών νομισμάτων, από τα οποία τα 1207 ανελκύσθηκαν από κυνηγούς θησαυρών.

Ένα από αυτά τα νομίσματα, ένα χρυσό 20δόλαρο του 1865, σε άριστη κατάσταση, πωλήθηκε έναντι μόλις... 24.570 δολαρίων σε δημοπρασία του οίκου Μπώναμζ στο Λος Άντζελες.

Η σπανιότητα των συγκεκριμένων νομισμάτων είναι δεδομένη, καθώς η πλειοψηφία όσων έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα ήταν σε ναυάγια πλοίων της εποχής.

Διαβάστε εδώ