Δείτε το βίντεο της διάσωσης του πληρώματος του Good Faith στην Άνδρο από Super Puma της ΠΑ

Η Πολεμική Αεροπορία έδωσε στη δημοσιότητα ένα βίντεο από την επιχείρηση διάσωσης του πληρώματος του φορτηγού πλοίου GOODFAITH, το οποίο είχε προσαράξει στην Άνδρο.


Με τη βοήθεια ανδρών της ΕΜΑΚ απομακρύνθηκαν και τα υπόλοιπα τέσσερα μέλη του πληρώματος του φορτηγού πλοίου «GOODFAITH» το οποίο τα ξημερώματα παρουσίασε εισροή υδάτων, μετά από προσάραξη βόρεια της Άνδρου, λόγω κακών καιρικών συνθηκών.

Τα υπόλοιπα 18 μέλη του πληρώματος απομακρύνθηκαν νωρίτερα με τη βοήθεια δύο ελικοπτέρων «Super Puma». Οκτώ από αυτούς μεταφέρθηκαν στην Ελευσίνα και οι υπόλοιποι στην Άνδρο.

Το πλοίο που ήταν κενό φορτίου και στο οποίο επέβαιναν συνολικά 22 άτομα (21 Φιλιπινέζοι και ένας Ρουμάνος) είχε αποπλεύσει από την Ελευσίνα με προορισμό την Ουκρανία.

Στο σημείο όπου βρίσκεται προσαραγμένο το «GOODFAITH» βρίσκονται τρία ρυμουλκά, ενώ γίνονται συνεννοήσεις με την πλοιοκτήτρια εταιρεία για το εάν μπορεί να εκτιμηθεί η κατάσταση προκειμένου να απομακρυνθεί το πλοίο από την περιοχή.

Σημειώνεται ότι τα 22 μέλη του πληρώματος (21 Φιλιππινέζοι και ένας Ρουμάνος) του φορτηγού πλοίου «GOODFAITH» είναι καλά στην υγεία τους.

Τα ξημερώματα το πλοίο παρουσίασε εισροή υδάτων ύστερα από προσάραξη βόρεια της Άνδρου, όπου πνέουν ισχυροί άνεμοι έντασης 9 με 10 μποφόρ.


Χθες, στη θαλάσσια περιοχή του όρμου της Αντίκυρας λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή, φορτηγό πλοίο με σημαία Τουρκίας που βρίσκονταν στη διαδικασία μεθόρμισης από τις λιμενικές εγκαταστάσεις του «ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ Α.Ε.» σε ασφαλές αγκυροβόλιο, λόγω μηχανικής βλάβης, προσέκρουσε στην πλώρη άλλου φορτηγού πλοίου που ήταν προσδεδεμένο στον ίδιο προβλήτα της λιμενικής εγκατάστασης. 

Από το περιστατικό δεν υπήρξε τραυματισμός ούτε θαλάσσια ρύπανση παρά μόνο μικρές υλικές ζημιές.

Αποκαλύπτεται το ξεχασμένο πεδίο μάχης του 1943

Είναι τα απομεινάρια μιας μάχης που... δεν έγινε ποτέ. Το ρολόι γυρίζει πίσω στο 1943, όταν οι ΗΠΑ έχουν πλέον αποκτήσει το πάνω χέρι στον Ειρηνικό Ωκεανό, στον πόλεμο κατά των Ιαπώνων, με πολλά νησιά να γίνονται πεδία σκληρών αναμετρήσεων.

Το νησάκι Κίσκα πάντως, στο αρχιπέλαγος της Αλάσκας, το οποίο ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Αλεούτιων νήσων, ήταν βάση του Ιαπωνικού στρατού με σχεδόν 5.000 στρατιώτες και βαρύ εξοπλισμό.

Οι Αμερικανοί αποφασίζουν να ετοιμάσουν απόβαση το νησί, προκειμένου να εκδιώξουν τους Ιάπωνες. 35.000 στρατιώτες ετοιμάζονται να πατήσουν πόδι στην Κίσκα και να πολεμήσουν τους Ιάπωνες.

Δύο βδομάδες όμως πριν τη D-Day της Αλάσκας, οι Ιάπωνες τα μαζεύουν και αποσύρονται, καθώς διαπιστώνουν ότι είναι αδύνατον να κρατήσουν το νησί, το οποίο πλέον είχε χάσει και τη στρατηγική του αξία, καθώς το επίκεντρο του πολέμου στον Ειρηνικό Ωκεανό βρισκόταν πολύ πιο νότια.

 Οι Αμερικανοί αποβιβάζονται στο νησί και με προσοχή προχωρούν βήμα-βήμα, αναζητώντας μάταια τον εχθρό. Τελικά διαπιστώνουν ότι δεν έχει μείνει ούτε ένας Ιάπωνας.

Αντίθετα, πολεμικό υλικό κάθε τύπου, από βαριά κανόνια, μίνι υποβρύχια, φορτηγά, ακόμα και μισοβυθισσμένα πλοία, έχει ξεμείνει στο νησί, θυμίζοντας ότι αποτελούσε ισχυρό ιαπωνικό προπύργιο.

Παρά την απουσία των Ιαπώνων, οι απώλειες των ΗΠΑ δεν ήταν αμελητέες. Περίπου 100 Αμερικανοί στρατιώτες πέθαναν στο νησί, είτε αφού πυροβολήθηκαν από συναδέλφους τους μέσα στη σύγχυση που επικρατούσε, είτε από κάποιο παγιδευμένο αντικείμενο -μπούμπη τραπ που λένε και στα ξένα- το οποίο με αφέλεια πήγαν να περιεργαστούν.

Όλο το πολεμικό υλικό βρίσκεται στο πεδίο μιας μάχης που δεν έγινε ποτέ, θυμίζοντας σε όλους μια ξεχασμένη σελίδα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

American Sniper: Αρχίζει η δίκη του δολοφόνου του Κρις Κάιλ, του σκοπευτή που ενέπνευσε την ταινία του Κλιντ Ίστγουντ

Ήταν ο... ρέκορντμαν ελεύθερος σκοπευτής του στρατού των ΗΠΑ με 255 νεκρούς εχθρούς. Έμελλε να βρει και ο ίδιος τραγικό θάνατο μετά την επιστροφή του από τα πεδία της μάχης, όταν ψυχολογικά διαταραγμένος βετεράνος τον σκότωσε σε πεδίο βολής των ΗΠΑ.

Ο Μπράντλαιη Κούπερ, υποψήφιος για Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, υποδύεται τον Κρις Κάιλ στην ταινία American Sniper

Πρόκειται για τον Κρις Κάιλ, η αυτοβιογραφία του οποίου έγινε μπεστ σέλλερ και ενέπνευσε την ταινία του Κλιντ Ίστγουντ American Sniper, με τον πρωταγωνιστή της Μπράντλεϊ Κούπερ, ο οποίος υποδύεται τον ελεύθερο σκοπευτή και είναι υποψήφιος για Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου.

Την Τετάρτη ξεκινάει η πολυαναμενόμενη δίκη του 27χρονου σήμερα Έντι Ρέι Ράουθ, ο οποίος κατηγορείται ότι δολοφόνησε εν ψυχρώ τον 38χρονο Κάιλ και ένα φίλο του, στο σκοπευτήριο που είχαν βρεθεί οι τρεις τους.

Ο... αληθινός Κρις Κάιλ

Οι δικηγόροι του Ράουθ ισχυρίζονται ότι ο πελάτης τους υποφέρει από μετατραυματικό στρες από αυτά που βίωσε στα πεδία των μαχών, ενώ ο ίδιος στην πρώτη του κατάθεση μετά τη σύλληψή του είχε δηλώσει ότι "παλεύει με τις δυνάμεις του αγνώστου που τρώνε την ψυχή του".

Κύρια υπερασπιστική γραμμή των συνηγόρων του παραμένει ότι ο Ράουθ δεν έχει σώας τας φρένας και όπως ο ίδιος δήλωσε "πήρα την ψυχή του Κάιλ, πριν εκείνος πάρει τη δική μου".

Ερωτήματα όμως εγείρονται και για τη διενέργεια μιας δίκαιης δίκης, αναφέρουν οι Νιού Γιόρκ Τάιμς, καθώς η ευρεία δημοσιότητα που έχει λάβει η ταινία American Sniper ενδέχεται να επηρεάσει τους ενόρκους.

Αποκαλύπτεται η φρικτή ιστορία του ναυαγίου του Batavia, το 1629 (ΒΙΝΤΕΟ)

Αυστραλοί ενάλιοι αρχαιολόγοι εντόπισαν σκελετό ενός έφηβου και βόλια από μουσκέτο που φωτίζουν μια σκοτεινή περίπτωση ναυαγίου, που συνοδεύτηκε από εξέγερση, φρικτές δολοφονίες, θησαυρούς και την πρώτη παρουσία Ευρωπαίων στην Αυστραλία.

Πρόκειται για το ολλανδικό πλοίο Batavia, το οποίο στο παρθενικό του ταξίδι ναυάγησε στο απόμερο νησί Μπίκον της Αυστραλίας, μεταφέροντας 340 επιβάτες και πλήρωμα και ένα πλούσιο φορτίο από χρυσάφι και πολύτιμους λίθους.

Μέλη όμως του πληρώματος στασίασαν και κατέσφαξαν 125 επιβάτες, προκειμένου να κλέψουν το πολύτιμο φορτίο του πλοίου.

Ο σκελετός που βρέθηκε σε ρηχό τάφο ανήκε όπως δείχνουν τα στοιχεία σε έναν άτυχο επιβάτη που σφαγιάστηκε και η ηλικία του δεν ξεπερνούσε τα 16 χρόνια.

Όπως δηλώνουν οι αρχαιολόγοι, πρόκειται για την πρώτη καταγεγραμμένη παρουσία Ευρωπαίων στην Αυστραλία, ακόμα και αν οι περισσότεροι βρήκαν οικτρό τέλος από τα σπαθιά και τα μουσκέτα των στασιαστών.


Τελικά οι στασιαστές συνελήφθησαν και ο επικεφαλής τους κρεμάστηκε, αφού πρώτα τα εντεταλμένα όργανα των Ολλανδών του έκοψαν και τα δύο χέρια, για παραδειγματισμό.

Βρήκαν "Ντακότα" που είχε πέσει το 1961, σκοτώνοντας και τους 24 επιβάτες και μέλη του πληρώματος

Ορειβάτες εντόπισαν τα συντρίμμια, αλλά και τα λείψανα των επιβατών του, ενός επιβατικού αεροσκάφους DC3, γνωστού και ως "Ντακότα" από την πολεμική του... σταδιοδρομία, το οποίο είχε χαθεί χωρίς να βρεθούν μέχρι σήμερα τα ίχνη του, στις 3 Απριλίου του 1961.

Το αεροπλάνο μετέφερε μέλη της ποδοσφαιρικής ομάδας Green Cross της Χιλής, μετά από αγώνα που είχε δώσει την πρωταπριλιά.

Η αποστολή της ομάδας έφυγε με δύο πτήσεις, από τις οποίες η μια έμελλε να μη φτάσει ποτέ στον προορισμό της.

"Μεγάλο μέρος της ατράκτου παραμένει σε πολύ καλή κατάσταση, ενώ εκτός από τα συντρίμμια, το μέρος είναι διάσπαρτο με ανθρώπινα οστά", σημείωσε μέλος της ορειβατικής αποστολής, ρίχνοντας έτσι την αυλαία σε ένα μυστήριο που κάλυπτε την εξαφάνιση του αεροπλάνου για περισσότερα από 50 χρόνια...

Κατάδυση στην άβυσσο, με άλμα από... ελικόπτερο (ΒΙΝΤΕΟ)

Η τρέλα δεν πάει στα βουνά, όπως θέλει η παροιμία, αλλά... στους ουρανούς και τους βυθούς!

Αυτό τουλάχιστον ισχύει για κάποιους τολμηρούς αυτοδύτες, οι οποίοι συνδύασαν την ελεύθερη πτώση από ελικόπτερο, με αυτόνομη κατάδυση σε ένα από τα πιο όμορφα καταδυτικά σημεία του πλανήτη μας, το Μεγάλο Κορραλιογενή Ύφαλο.

"Σήμερα θα είναι μια υπέροχη μέρα", λένε στο βίντεο οι... καταδυόμενοι αλεξιπτωτιστές και σίγουρα το καταδιασκέδασαν.

Το μήνυμα της σφαίρας αποκάλυψε μια αστεία ιστορία, 71 χρόνια αργότερα

Ιταλοί ερευνητές πεδίων μαχών του Β' Παγκοσμίου αναζητούσαν στην περιοχή της Τοσκάνης αντικείμενα που σχετίζονταν με τις σκληρές μάχες που διεξάχθηκαν στην περιοχή μεταξύ Συμμάχων και ναζί τον Αύγουστο του 1944 και μεταξύ άλλων αντικειμένων βρήκαν και μια σφαίρα.

Καθόλου ασυνήθιστο να βρεθεί μια σφαίρα σε ένα πεδίο μάχης, αλλά η συγκεκριμένη είχε μια ιδιαιτερότητα που τράβηξε την προσοχή των ερευνητών:

Η βολίδα της σφαίρας ήταν σφηνωμένη ανάποδα στον κάλυκά της, γεγονός που καταδείκνυε ότι κάτι υπήρχε μέσα. Πράγματι, οι ερευνητές στη συνέχεια άνοιξαν τον κάλυκα και βρήκαν ένα κωδικοποιημένο μήνυμα μέσα στον κάλυκα.

Το μυστήριο βάθυνε, καθώς οι ερευνητές δεν ήξεραν τι σημαίνει αυτό το μήνυμα και έτσι αποτάνθηκαν σε άλλους ειδικούς.

Σύντομα ήρθε η απάντηση: Η διαδικασία κρυπτογράφησης ήταν διαδεδομένη στα πεδία των μαχών, ακόμα και για χειρόγραφα μηνύματα και το συγκεκριμένο που εμφάνιζε την αλληλουχία γραμμάτων ερμηνεύεται ως εξής: "ΜΑΣ ΠΕΤΟΥΝ ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΕΣ, ΑΦΑΙΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΕΡΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΞΑΝΑΠΕΤΑΜΕ. ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ ΤΙΣ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ".

Ποιό όμως ήταν το νόημα του μηνύματος; Πετούσαν πράγματι οι αντίπαλοι χειροβομβίδες χωρίς να έχουν αφαιρέσει τις περόνες και μετά τις έβλεπαν να επιστρέφονται απασφαλισμένες;

Τελικά, φαίνεται ότι οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν ιταλικές χειροβομβίδες, οι οποίες είχαν δύο περόνες ασφαλείας και όχι μια, όπως οι περισσότερες. Έτσι, αφαιρούσαν τη μια περόνη, θεωρώντας ότι τις είχαν απασφαλίσει και τις πετούσαν στους Αμερικανούς. Εκείνοι με τγη σειρά τους, έβγαζαν και τη δεύτερη περόνη και τις... επέστρεφαν στους ναζί.

Κάπως έτσι, λύθηκε ένα μυστήριο 71 χρόνων, όπως το αποκάλυψε το πεδίο της μάχης και ένα ξεχασμένο μήνυμα σε έναν κάλυκα σφαίρας

Διαβάστε εδώ περισσότερα

Κατάδυση σε ένα... ιπτάμενο φρούριο

Μια ξεχασμένη ιστορία, λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έρχεται στην επιφάνεια, μέσα από τα νερά μιας λίμνης στη μέση της ερήμου, στη Νεβάδα των ΗΠΑ.

Πρόκειται για ένα βομβαρδιστικό Β-29, γνωστότερο με την ονομασία "Ιπτάμενο Φρούριο", ένα από τα πρώτα αεροσκάφη που ήταν σε θέση να πετούν σε μεγάλα ύψη, με συμπιεζόμενη καμπίνα και δυνατότητα μεταφοράς φορτίων βομβών μεγάλου βάρους.

Στις 21 Ιουλίου του 1948 το Β-29 έκανε μια διοκιμαστική πτήση, προκειμένου να εξεταστεί το σύστημα διεύθυνσης και ελέγχου βαλλιστικών πυραύλων, πρόσφατο "απόκτημα" από τη ναζιστική Γερμανία, τεχνολογία που είχε αναπτύξει ο Βέρνερ Φον Μπράουν και το επιτελείο του, η οποία συντέλεσε στη συνέχεια στην εξερεύνηση του Διαστήματος, αλλά και σε πλείστες όσες πολεμικές εφαρμογές, με τους διηπεριωτικούς πυραύλους που "σημάδεψαν" τον Ψυχρό Πόλεμο, μεταξύ των ΗΠΑ και της τότε Σοβιετικής Ένωσης.

Το βομβαρδιστικό πέταξε σε ύψος 9.100 μέτρων και στη συνέχεια ξεκίνησε κάθοδο στα 90 μέτρα, πάνω από την επιφάνεια της λίμνης Μεντ, στη Νεβάδα. Ο αντικατοπτρισμός του ήλιου ξεγέλασε τον πιλότο και το Β-29 "έκατσε" στην επιφάνεια της λίμνης, με ταχύτητα 400 χιλιομέτρων την ώρα.

Το πενταμελές πλήρωμα πρόλαβε να διαφύγει πριν το βομβαρδιστικό χαθεί για 60 σχεδόν χρόνια κάτω από την επιφάνεια της λίμνης. 

Διαβάστε εδώ περισσότερα

Βρήκαν θησαυρό από μεσαιωνικά νομίσματα σκάβοντας σε χωράφι!

Ερασιτέχνες ερευνητές, με τη βοήθεια ανιχνευτών μετάλλου, εντόπισαν θησαυρό από 5.211 νομίσματα που ανάγονται στο 10ο και 11ο αιώνα μ.Χ. σε χωράφι της Αγγλίας σε βάθος περίπου μισού μέτρου, μέσα σε μολύβδινο κιβώτιο.



Η ανακάλυψη έγινε στις 21 Δεκεμβρίου και όπως αναφέρει το BBC πρόκειται από τους μεγαλύτερους θησαυρούς που έχουν ποτέ εντοπιστεί στη Βρετανία, ενώ εντεταλμένα όργανα του Βρετανικού Μουσείου ήδη προχωρούν στην αξιολόγηση των νομισμάτων.

Αντίστοιχο εύρημα 1600 περίπου νομισμάτων που ανάγονταν στον 7ο μ.Χ. αιώνα εκτιμήθηκε ως ιδιαίτερης ιστορικής αξίας με την τιμή του να ανέρχεται στα 3,7 εκ. ευρώ.



Αντίστοιχα, μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης του θησαυρού με τα 5.211 νομίσματα, ο ευρών θα μοιραστεί με τον ιδιοκτήτη του χωραφιού το ποσόν που θα προέλθει από την πώληση του θησαυρού σε Μουσείο της χώρας.

Η χρήση ανιχνευτών μετάλλων είναι νόμιμη -υπό προϋποθέσεις- στη Βρετανία, ενώ αντίθετα στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται. 

"Έτσι σώσαμε το παιδάκι" - Μια μαρτυρία που συγκλονίζει με την ανθρωπιά της

 

Μαρτυρία του πιλότου Γ.Θ. (ο ίδιος ζήτησε από σεμνότητα να μην αναγραφεί το ονοματεπώνυμό του, τα στοιχεία του είναι φυσικά στη διάθεση του e-typos.com)

Επικρατούσε ασυνήθιστα άγριος καιρός για την Ελλάδα το απόγευμα της 13ης Δεκεμβρίου 1997.

Ένα δυνατό ψυχρό μέτωπο κακοκαιρίας σάρωνε την χώρα εδώ και δύο ημέρες προκαλώντας πολύ έντονα καιρικά φαινόμενα, ισχυρές χιονοπτώσεις στα ορεινά, καταρρακτώδεις βροχές και καταιγίδες στα πεδινά, θυελλώδεις ανέμους στα πελάγη και όλες εκείνες τις άλλες εκδηλώσεις της δύναμης της φύσεως που περιγράφονται σε επίπεδο τρομοκρατίας από τις υστερικές κραυγές των παρουσιαστών των δελτίων ειδήσεων στην τηλεόραση και την δραματοποίηση που συνήθως σκηνοθετούν χάριν τηλεθεάσεως.



Ορεινά χωριά είχαν αποκλειστεί από τα χιόνια, πεδινοί οικισμοί είχαν πλημμυρίσει, απόπλοι είχαν απαγορευτεί από τα λιμάνια «...λόγω των θυελλωδών ανέμων...», κατά την ξύλινη φρασεολογία των ανακοινωθέντων των λιμεναρχείων, πτήσεις της Ολυμπιακής είχαν ακυρωθεί και, πάνω από όλα, οι πολιτικοί φρόντιζαν γιά την προβολή τους προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν τους ιθαγενείς με τηλεοπτικές βαρύγδουπες ανακοινώσεις γιά τον συντονισμό των υπηρεσιών που επιχειρούσαν, χωρίς, βεβαίως, να γνωρίζουν τίποτε γιά το αντικείμενό τους, με αποτέλεσμα το γνωστό Ελληνικό «μπάχαλο».

Το βράδυ της ημέρας αυτής ήμουν σε υπηρεσία ετοιμότητας γιά πιθανές αεροδιακομιδές ασθενών του ΕΚΑΒ με τα Dornier 228 της Ολυμπιακής Αεροπλοΐας. Η βάρδια μου ξεκινούσε στις 22:00 και διαρκούσε 8 ώρες, μέχρι τις 06:00 το πρωΐ.

Με δεδομένη την ακραία κακοκαιρία, πίστευα πως θα περνούσα μία ήσυχη νύκτα στην θαλπωρή του σπιτιού και της κρεβατοκάμαράς μου. Λογάριαζα, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο.

Στις 21:15 το τηλέφωνο χτύπησε και ήταν ο Νίκος από το Κέντρο Επιχειρήσεων της Αεροπλοΐας. Με ενημέρωσε ότι επίκειται αεροδιακομιδή ασθενούς από την Ζάκυνθο και θα με καλούσε ξανά σε λίγα λεπτά με λεπτομέρειες γιά την πτήση.



Δεν πρόλαβα καλά-καλά να κλείσω το τηλέφωνο, και δέχτηκα νέα κλήση. Ήταν ο νεαρός συγκυβερνήτης που είχε βάρδια γιά το ΕΚΑΒ εκείνη την νύκτα μαζί μου και είχε μόλις ενημερωθεί γιά την επικείμενη πτήση. Με ρώτησε αν είχα ενημερωθεί και εγώ και του το επιβεβαίωσα.

Μπήκε κατ’ ευθείαν στο ψητό, λέγοντάς μου επί λέξει:

- Δεν φαντάζομαι να σκέφτεσαι να πετάξουμε με αυτόν τον καιρό;

Του απάντησα πως πριν αποφασίσουμε θα έπρεπε να εξετάσουμε τις λεπτομέρειες της αποστολής, τόσο τις πτητικές όσο και τις επιχειρησιακές. Ειδικά γιά το δεύτερο, του είπα χαρακτηριστικά:

- Αν πρόκειται γιά καμιά βαρυστομαχιασμένη γιαγιά που θέλει ο αγροτικός γιατρός να ξαποστείλει νυχτιάτικα στην Αθήνα γιά να ξεφορτωθεί τις ευθύνες του, και βέβαια δεν θα επιχειρήσουμε. Αν όμως είναι κάποιο σοβαρό περιστατικό και αφορά νέο άνθρωπο ή παιδί, θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας στην προσπάθεια.

Συμφώνησε μαζί μου, λίγο διστακτικά είναι η αλήθεια. Ήταν νέος, της σειράς του 1996, με μόλις ένα χρόνο εμπειρία και αυτήν στην συνήθη καλοκαιρία της Ελλάδας, με ελάχιστη έκθεση στα καπρίτσια του Ελληνικού χειμερινού καιρού.

Στο επόμενο δεκάλεπτο ήλθε και η τηλεφωνική ενημέρωσις με όλες τις επιχειρησιακές λεπτομέρειες. Επρόκειτο γιά πολύ σοβαρό περιστατικό, που είχε αρχίσει να εξελίσσεται από το μεσημέρι. Αφορούσε ένα κοριτσάκι, βρέφος ενός έτους. Ξεκίνησε κατά την διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος, όταν το παιδάκι σχεδόν πνίγηκε με ένα κομματάκι κρέας που κατέληξε στον φάρυγγά του ενώ το τάϊζε η μητέρα του.


Στην προσπάθεια των γονέων να το συνεφέρουν, το κομματάκι κρέατος εισπνεύστηκε και κατέληξε στον πνεύμονα του παιδιού αντί να αποβληθεί με βήχα. Μέσα στις λίγες ώρες που πέρασαν μέχρι το βράδυ, το παιδί εμφάνισε ραγδαία επιδεινούμενη αναπνευστική δυσχέρια και το μετέφεραν στο νοσοκομείο Ζακύνθου.

Οι γιατροί όμως έλειπαν εκτός νησιού σε ταυτόχρονες άδειες (αθάνατο Ελληνικό κράτος) και ο μόνος παρευρισκόμενος ήταν ο άπειρος νέος αγροτικός γιατρός, που διέγνωσε πνευμονικό οίδημα και κάλεσε το ΕΚΑΒ γιά αεροδιακομιδή του βρέφους στην Αθήνα.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, δήλωσα στο Κεντρο Επιχειρήσεων που με ενημέρωσε γιά το περιστατικό ότι η πτήσις θα προχωρήσει και να ειδοποιήσουν αμέσως τον συγκυβερνήτη και την ιατρική ομάδα που θα ερχόταν μαζί μας. Ετοιμάστηκα γρήγορα και ξεκίνησα γιά το αεροδρόμιο. Στην διαδρομή σκεπτόμουν τις δυσκολίες που θα είχα να αντιμετωπίσω.

Μη διαθέτοντας συμπίεση καμπίνας, το Dornier δεν μπορούσε να ανέβει ψηλά.

Η πτήσις στα 10.000 πόδια, χαμηλά επάνω από τον Χελμό, τον Ερύμανθο και το Παναχαϊκό όρος, μέσα στην χιονοθύελα που μαινόταν, δεν ήταν ότι καλύτερο. Ήξερα πως θα αντιμετωπίζαμε ισχυρούς ανέμους με ανοδικά και καθοδικά ρεύματα, κύματα όρους, έντονες αναταράξεις και παγοποίηση σε όλη την διαδρομή.

Αλλά και ο προορισμός μας, η Ζάκυνθος, ανέφερε καταρρακτώδη βροχή, θυελλώδεις ριπαίους ανέμους και βάση νεφών σε ύψος οριακά χαμηλό γιά την προσέγγιση.

Συνάντησα τον συγκυβερνήτη στην Επιμελητεία Πτήσεων. Συζητήσαμε εν τάχει τα πτητικά και επιχειρησιακά στοιχεία και κατεβήκαμε στο αεροπλάνο. Με πολλή ανακούφιση αισθανόμουν ότι ο αρχικός του δισταγμός γιά την πτήση με τέτοια κακοκαιρία είχε εκλείψει, και η όλη του συμπεριφορά έδειχνε ότι είχε ενστερνιστεί το πνεύμα της «αποστολής», όπου έπρεπε να κάνουμε ότι περνούσε από το χέρι μας, να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις γιά να την φέρουμε εις πέρας.

Καθώς προετοιμάζαμε το πιλοτήριο, έφτασε και η ιατρική ομάδα.

Νέα κοπέλα, με πολύ ενθουσιασμό και αφοσίωση στην δουλειά της η γιατρός, με καταγωγή από την Ρουμανία, και εξαιρετικός επαγγελματίας ο νοσηλευτής. Είχα πετάξει και άλλες αποστολές και με τους δύο. Φορτώσαμε τον εξοπλισμό τους και κουβεντιάσαμε πολύ σύντομα. Ήταν σαφές ότι κάθε λεπτό μετρούσε. Σε λίγα λεπτά κλείσαμε τις πόρτες του αεροπλάνου.

Εκκινήσαμε τους κινητήρες και, ώρα 23:20 το βράδυ, το Dornier 228 με νηολόγιο SX-BHD, έκτακτη πτήση ΟΑ-6444 της Ολυμπιακής με προορισμό την Ζάκυνθο τροχοδρόμησε προς τον διάδρομο 33 του αεροδρομίου του Ελληνικού γιά απογείωση.

Όπως ακριβώς περιμέναμε, η πτήσις ήταν δύσκολη και περιπετειώδης. Ειδικότερα επάνω από τα βουνά της Πελοποννήσου, οι αναταράξεις ήσαν ισχυρότατες με συνεχείς εκτροπές ύψους από τα ισχυρά κατακόρυφα ρεύματα. Επικρατούσε πυκνή χιονόπτωσις στο ύψος μας σε όλη την διαδρομή, με ισχυρή παγοποίηση μέσα στα νέφη.

Παρ’ όλον ότι τα αντιπαγωτικά του αεροσκάφους δουλεύανε εντατικά, ήταν τόσο ισχυρή η παγοποίησις, που τα πτερύγια των ελίκων φόρτωναν πάγο που κατά διαστήματα ξεκολλούσε και εκτινασσόταν κτυπώντας την άτρακτο με δυνατό θόρυβο. Γιά ικανό τμήμα της διαδρομής πετούσαμε στα τυφλά με ναυτιλία εξ αναμετρήσεως, έχοντας χάσει το σήμα από τους ραδιοφάρους της Κορίνθου και του Αράξου, που καθόριζαν τον αεροδιάδρομο που ακολουθούσαμε.


Περάσαμε τα βουνά και, μετά τον Άραξο αρχίσαμε την κάθοδο σε πορεία προς την Ζάκυνθο. Ο Πύργος Ελέγχου του αεροδρομίου του νησιού μας ανέφερε πολύ έντονη βροχόπτωση με ισχυρούς βορείους ανέμους και αρκετά χαμηλή θερμοκρασία. Εκτελέσαμε την διαδικασία της ενοργάνου προσεγγίσεως VOR Runway 34 και ευθυγραμμιστήκαμε με τον διάδρομο 34 γιά την τελική προσέγγιση.

Είμασταν σε απόσταση μόλις 3 μιλίων από το αεροδρόμιο, ευθυγραμμισμένοι γιά την προσγείωση, όταν ακούστηκε ξαφνικά στον ασύρματο θλιμμένη η φωνή του ελεγκτή του Πύργου Ελέγχου:

- Ολυμπιακή 6444 δεν χρειάζεται να προσγειωθείτε, γυρίστε στην Αθήνα. Το παιδάκι μόλις ξεψύχησε στο ασθενοφόρο...

Ένοιωσα να με διαπερνά μιά μαχαιριά.

Γιά ελάχιστα λεπτά της ώρας δεν είχαμε προλάβει, είχαμε χάσει την μάχη γιά την ζωή ενός παιδιού, την μάχη γιά να σώσουμε μία οικογένεια από μία καταστροφή ανεπανόρθωτη και μία δυστυχία ζωής, την μάχη γιά να γλυτώσουμε μία μάνα από τον χειρότερο πόνο που μπορεί να νοιώσει άνθρωπος...

Είχα πεί πάμπολλες φορές στον εαυτό μου ότι γιά να κάνω σωστά και ανεπηρέαστα την δουλειά μου έπρεπε να αποστασιοποιούμαι τελείως από το δράμα των ασθενών που μετέφερα και να μην ταυτίζομαι με την αγωνία και την θλίψη των οικείων τους. Με τους μεγαλύτερους σε ηλικία ασθενείς κάπως το κατάφερνα αυτό.

Είχα αρκετούς θανάτους μέσα στο αεροπλάνο όπου, με την στοιχειώδη υποδομή και φορητό εξοπλισμό που μετέφεραν μαζί τους οι γιατροί, έδιναν ηρωϊκές, τιτάνιες μάχες να κρατήσουν βαριά ασθενείς ή τραυματίες στην ζωή κατά την διάρκεια της πτήσεως και ενίοτε τις έχαναν.

Όταν όμως μετέφερα βρέφη ή παιδιά, το αίσθημα της αγωνίας και του πόνου των δικών τους που τα συνόδευαν με διακατείχε ολότελα.



Μέχρι αυτήν την πτήση, με την βοήθεια του Θεού, δεν είχα χάσει κανένα παιδί, από νεογέννητα πρόωρα που μεταφέραμε τρυπώντας το σκοτάδι της νύκτας με τα μάτια μας στα 500 πόδια γιά να μπορούν να οξυγονώνονται αφού το αεροπλάνο δεν είχε συμπίεση (αθάνατο Ελληνικό κράτος, και πάλι), μέχρι πολυτραυματισμένα παιδάκια από δυστυχήματα με βαρύτατες κακώσεις.

Έπιανα τον εαυτό μου να πετάει και να προσεύχεται σιωπηλά, να συνδράμει ο Θεός τους γιατρούς που αγωνίζονταν να σώσουν τα πλάσματα των Αγγέλων λίγα μέτρα πίσω μου μέσα στην άτρακτο.

Με έναν κόμπο να ανεβαίνει στον λαιμό μου και μία μέγγενη απελπισίας να σφίγγει αφόρητα την σκέψη μου, κάτι με κράτησε και δίστασα να σπρώξω μπροστά τις μανέτες, να αρχίσω να ανεβαίνω πάλι και να βάλω την πορεία της επιστροφής. Λίγα δευτερόλεπτα κράτησε ο δισταγμός, αλλά ήσαν αρκετά γιά να ανάψει και πάλι το φώς της ελπίδας! Σαν σε όνειρο, ένοιωσα ένα χέρι να ακουμπά στον δεξιό ώμο μου και, μέσα στο σκοτάδι, άκουσα την φωνή της γιατρού να μου λέει εμφατικά:

- Γιώργο, προσγειώσου όσο πιό γρήγορα μπορείς και πές τους να έρθει το ασθενοφόρο αμέσως στο αεροπλάνο. Θα επιχειρήσω ανάνηψη...

Ναί, λοιπόν, υπήρχε ελπίδα ακόμα! Θεέ μου, σκεπτόμουνα, δώσε την ευκαιρία στο παιδάκι και τους γονείς του! Σε λιγότερο από δύο λεπτά, οι ρόδες μας αγγίξανε το διάδρομο, όχι στην αρχή του, αλλά κοντά στην έξοδο προς την πίστα σταθμεύσεως, όπως το σχεδίασα γιά να κερδίσουμε και το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Έπεσα στα φρένα στρίβοντας δεξιά από τον συνδετήριο και, 20 δευτερόλεπτα μετά την προσγείωση, ασφάλιζα το χειρόφρενο και έσβηνα κινητήρες, στις 00:20 ακριβώς.

Την ίδια στιγμή, σε απόλυτο συντονισμό, το ασθενοφόρο διέγραψε έναν κύκλο και πήρε θέση κάτω από το αριστερό μας φτερό γιά να προστατεύεται από την βροχή που έπεφτε καταρρακτωδώς.

Αυτό που επακολούθησε δεν θα το ξεχάσω σε όλη μου την ζωή. Η γιατρός και ο νοσηλευτής άνοιξαν την πόρτα του αεροπλάνου και πετάχτηκαν έξω πριν ακόμα σταματήσουν να γυρίζουν οι έλικες, με τον εξοπλισμό τους στα χέρια. Ταυτόχρονα, το πλήρωμα του ασθενοφόρου άνοιξε την πόρτα του οχήματος και έβγαλε κάτω από το φτερό του αεροπλάνου το φορείο με ένα γυμνό, άψυχο κορμάκι επάνω του.

Σε δευτερόλεπτα, η γιατρός με τον νοσηλευτή το διασωλήνωσαν και ξεκίνησαν με το πλήρωμα του ασθενοφόρου μία απέλπιδα μάχη να το ξαναφέρουν στην ζωή, εκεί, μέσα στην νύχτα, στην παγωνιά, στο ξεροβόρι και στην βροχή που οι ριπές του ανέμου σκόρπιζαν κάτω από το φτερό και τους μούσκευαν. Ένα αυτοκίνητο του αεροδρομίου, που είχε πλησιάσει, τους έλουζε με τους προβολείς του γιά να μπορούν να βλέπουν.

Βγήκα έξω με το πουκάμισο. Δεν ένοιωθα κρύο, δεν ένοιωθα τίποτε, έβλεπα μόνο την απόκοσμη σκηνή και γινόμουν μέρος της. Πλησίασα το φορείο και παρατηρούσα την προσπάθεια της ιατρικής ομάδας να πετύχει το θαύμα. Γιά λίγο τίποτε.

 Η γιατρός τρυπούσε με μία σύριγγα το στήθος και ο νοσηλευτής, πιέζοντας μία μαύρη πλαστική κύστη με τα χέρια, αντλούσε και προωθούσε με ισχυρές συσφίξεις αέρα και οξυγόνο στον σωλήνα που είχε τοποθετηθεί και κατέληγε μέσα στα πνευμονάκια του παιδιού.

Αγωνία, πόνος, απελπισία... Και ξαφνικά, το θαύμα: το πυγμαίο στηθάκι τινάχτηκε σε έναν και μοναδικό σπασμό, μία πρώτη ανάσα, ένα σημάδι ότι ο αγώνας δεν χάθηκε!

Την αντάρα του ανέμου σκέπασε ένας δυνατός, γοερός λυγμός, ένα ξέσπασμα ελπίδας από την μητέρα του μωρού, που, μέχρι εκείνη την στιγμή της ανάστασης, πνιγμένη σε ένα σιγανό, απελπισμένο κλάμα, με τις παλάμες της σφικτά πλεγμένες μπροστά της σε στάση παρακλητικής προσευχής, παρακολουθούσε πίσω από την γιατρό κρατημένη στην αγκαλιά του άντρα της που είχε το κεφάλι γυρισμένο και τα κατακόκκινα, πρησμένα μάτια του καρφωμένα επάνω στο κορμάκι του παιδιού του.

Ένοιωσα την ορμή της ομάδας να ανεβαίνει στα κόκκινα, την προσπάθεια να εντείνεται. Γινόμουν μάρτυς της προσπάθειας του παιδιού να ανταποκριθεί στους σωτήρες του και να κρατηθεί στην ζωή.

Μετά τον πρώτο σπασμό, πέρασαν περίπου 40 δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνας προσμονής. Και ακολούθησε ένας δεύτερος, το γυμνό στηθάκι αναπήδησε και πάλι.



Νέα παύση, νέες απεγνωσμένες προσπάθειες. Καί να, μία τρίτη ανάσα! Η ζωή ξαναγύριζε, με αργά βήματα. Τότε πρόσεξα πως οι γονείς είχαν πιά πέσει επάνω στην γιατρό. Εκείνη, ξαφνικά, ήρθε προς το μέρος μου:

- Γιώργο, σε παρακαλώ βοήθησέ με, πάρε τους από εδώ, τους καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να κάνω την δουλειά μου...

Εκείνοι γύρισαν και μας κοίταξαν. Είχαν καταλάβει, και κινήθηκαν προς το μέρος μου, ενώ η γιατρός γύρισε προς το φορείο και διασταυρώθηκε μαζί τους κοιτώντας τους με μία αδιόρατη έκφραση ελπίδας.

Άνοιξα τα χέρια μου αυθόρμητα και τους αγκάλιασα και τους δύο. Ακούμπησαν επάνω μου και ξέσπασαν, τρανταζόντουσαν από λυγμούς. Ήταν ένα πολύ νέο, συμπαθέστατο ζευγάρι, σχεδόν παιδιά και οι ίδιοι.

- Ελάτε μαζί μου, παιδιά, πάμε μέσα στο αεροπλάνο, θα γίνετε μούσκεμα εδώ...

Δεν ήξερα τι έλεγα, είμασταν ήδη μουσκεμένοι μέχρι και τα εσώρουχά μας. Τους παρέσυρα προς το αεροπλάνο.
- Ελάτε μέσα να γονατίσουμε και οι τρείς, να πούμε μία προσευχή, να Τον παρακαλέσουμε να βοηθήσει το παιδί, να μην το πάρει κοντά Του, να σας το δώσει πάλι...

Μείναμε έτσι, γονατισμένοι στο σκοτάδι, στον στενό διάδρομο του Dornier ανάμεσα στο φορείο και τα καθίσματα γιά λίγα λεπτά, σε μία σιωπηλή προσευχή. Από το πλαϊνό παράθυρο έβλεπα ένα μικρό μέρος από το γυμνό στήθος του παιδιού φωτισμένο από τους προβολείς του αυτοκινήτου. Ναι, οι σπασμοί, οι ανάσες του, είχαν πυκνώσει. Δεν ήταν κανονική αναπνοή, μεσολαβούσαν παύσεις απόλυτης ακινησίας, αλλά αναμφίβολα είχαν πυκνώσει.

Ένοιωθα πραγματική ελπίδα και μία δειλή χαρά. Τους σήκωσα και τους έβαλα να καθίσουν σε δύο καθίσματα. Με κοίταζαν και καταλάβαιναν ότι κάτι καλό εξελισσόταν.

- Καθήστε εδώ και περιμένετε, καλύτερα φαίνονται τα πράγματα, αλλά πρέπει να αφήσουμε την γιατρό να κάνει την δουλειά της, εντάξει παιδιά;

Θα πάω εγώ έξω να βλέπω τι γίνεται, και θα σας ενημερώνω, αλλά προβλέπω ότι σε λίγο θα φύγουμε όλοι μαζί γιά το νοσοκομείο στην Αθήνα! Μου υπόσχεστε ότι θα μείνετε εδώ; Το παιδί έχει την γιατρό και τον Άγγελό του από επάνω του. Εσείς να δέσετε και τις ζώνες σας γιά να είμαστε έτοιμοι να φύγουμε!
Μου έσφιγγαν και οι δύο τα χέρια, με κρατούσαν στους βραχίονες.

- Ναι Καπετάνιε, στο υποσχόμαστε, θα καθήσουμε εδώ. Πήγαινε εσύ κοντά της...

Μου ελευθέρωσαν τα χέρια και βγήκα πάλι έξω, κοντά στο φορείο. Μαγεμένος, με μία απίστευτη ανακούφιση να με κυριεύει σιγά-σιγά, παρατηρούσα την επιστροφή της ζωής που εκτυλισσόταν στα μάτια μου.

Τα χρονικά διαστήματα της ακινησίας ανάμεσα στους σπασμούς του στήθους γίνονταν όλο και πιό σύντομα, μέχρι που εξαφανίστηκαν. Οι ανάσες ενώθηκαν, τελικά, σε μία συνεχή, ανθρώπινη πλέον αναπνοή. Η γιατρός όρθωσε, επί τέλους, το σκυμμένο πάνω από το φορείο σώμα της και γύρισε το βλέμμα αναζητώντας με. Την πλησίασα.

- Το σταθεροποίησα το παιδί, μπορούμε να φύγουμε αμέσως γιά την Αθήνα;

- Μόλις μπείτε μέσα, εμείς ξεκινάμε, είμαστε έτοιμοι...

Σε ελάχιστα λεπτά το παιδάκι μεταφέρθηκε και ασφαλίστηκε στο φορείο του αεροπλάνου, με την γιατρό και τους γονείς του καθισμένους δίπλα του. Κλείσαμε πόρτες, εκκινήσαμε τους κινητήρες και στις 01:20 ακριβώς η έκτακτη πτήσις ΟΑ-6454 της Ολυμπιακής ξεκίνησε την τροχοδρόμηση γιά την απογείωση προς την Αθήνα.

Ο καιρός ήταν ακόμα πιό βίαιος στην επιστροφή, και εμείς μουσκεμένοι μέχρι το κόκκαλο. Όμως, δεν νοιώσαμε τίποτε από αυτά. Ήταν τόση η ανακούφισις και η χαρά μας, που το ταξίδι ούτε που το καταλάβαμε.

 Προσγειωθήκαμε στην Αθήνα και, στις 02:16 το πρωΐ, έδεσα το χειρόφρενο στην πίστα της Αεροπλοΐας στο Ελληνικό και έσβησα τους κινητήρες. Η Κινητή Μονάδα του ΕΚΑΒ μας περίμενε εκεί και, με το παιδάκι και τους γονείς του, έφυγε γιά το Νοσοκομείο Παίδων. Η αποστολή μας, που άρχισε το βράδυ της 13ης Δεκεμβρίου 1977, τελείωσε τα ξημερώματα της 14ης Δεκεμβρίου 1997.

Αποχαιρέτισα την γιατρό και τον νοσηλευτή. Σφίξαμε σιωπηλοί τα χέρια μας, ξέροντας ότι όλοι κάναμε ό,τι μπορούσαμε καλύτερο. Από την πλευρά μας είχαμε πετύχει στην αποστολή μας, φέραμε το παιδάκι ζωντανό μέχρι την Αθήνα και το νοσοκομείο. Με έτρωγε, όμως, κάτι ακόμα μέσα μου. Ρώτησα την γιατρό:

- Πως τα βλέπεις τα πράγματα, θα γίνει καλά το παιδάκι;

- Δεν ξέρω Γιώργο. Ήταν νεκρό γιά 6-7 λεπτά και, με τόσο χρόνο χωρίς οξυγόνωση, ο εγκέφαλος μπορεί να έχει πάθει σοβαρή βλάβη, είμαστε ακριβώς στα όρια από αυτήν την άποψη. Δεν μπόρεσα να σχηματίσω γνώμη γιατί το παιδί δεν ανέκτησε τις αισθήσεις του μέχρι τώρα. Θα το αναλάβουν οι νευρολόγοι στο νοσοκομείο, πλέον.

Πέρασαν 10 ημέρες από τότε, με πολλές άλλες πτήσεις. Έφτασε το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. Βγήκα γιά κάποιες τελευταίες αγορές δώρων και βρέθηκα στην περιοχή των Αμπελοκήπων. Καθώς οδηγούσα στην λεωφόρο Κηφισίας, το μάτι μου έπεσε σε μία πινακίδα που έγραφε «Προς Νοσοκομείο Παίδων».

Το μυαλό μου, ξαφνικά, κατακλύστηκε από την ανάμνηση της πτήσεως αυτής και του βρέφους από την Ζάκυνθο. Τι να έγινε άραγε, συνήλθε, είναι εντελώς καλά; Του είχε μείνει, μήπως, εγκεφαλική βλάβη;

Σπρωγμένος από μία παρόρμηση, έστριψα το αυτοκίνητο προς την κατεύθυνση που υπεδείκνυε η πινακίδα. Λίγα λεπτά αργότερα στάθμευσα έξω από το νοσοκομείο και στάθηκα στο γραφείο πληροφοριών. Δεν θυμόμουν το όνομα του παιδιού και βρέθηκα να ρωτάω αόριστα, ζητώντας πληροφορίες «...γιά ένα βρέφος που είχε μεταφερθεί με αεροδιακομιδή του ΕΚΑΒ από την Ζάκυνθο πριν δέκα ημέρες...»

Κανείς, όμως, δεν γνώριζε κάτι, και ήταν απολύτως λογικό: Δεν είχαν στοιχεία γιά το ποιός μετέφερε το κάθε άρρωστο παιδί στο νοσοκομείο, μου ζητούσαν το όνομα του παιδιού. Τους είπα να κοιτάξουν τις εισαγωγές τα ξημερώματα τις 14ης Δεκεμβρίου, αλλά απήντησαν ότι το νοσοκομείο είχε εφημερία εκείνη την ημέρα και υπήρχε πλήθος εισαγωγών.

Ετοιμαζόμουν να υπολογίσω περίπου την ώρα της εισαγωγής, όταν μία νοσοκόμα, που είχε έρθει κατά τύχην στο γραφείο πληροφοριών γιά μία διεκπεραίωση, άκουσε την συζήτησή μου με τους υπαλλήλους και με πλησίασε.

- Ψάχνετε μήπως το κοριτσάκι από την Ζάκυνθο που ήρθε πριν 10 ημέρες με πνευμονικό οίδημα;

- Ναι, αυτό ψάχνω και δεν μπορούμε να το εντοπίσουμε. Ξέρετε εσείς που ευρίσκεται;

- Ναι, ξέρω, αλλά εσείς ποιός είστε; Είστε συγγενής;

- Όχι, είμαι ο πιλότος της Ολυμπιακής που το έφερε και, να, θα ήθελα να ξέρω τι απέγινε!

Πρέπει να κατάλαβε την ανησυχία μου από έναν δισταγμό στην φωνή μου που δεν μπόρεσα να κρύψω. Ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της και με γέμισε αισιοδοξία.

- Σήμερα το πρωΐ βγήκε από την εντατική και είναι σε δωμάτιο.

Δεν μου φάνηκε πολύ σαφής η απάντησις.

- Πέστε μου την αλήθεια, είναι καλά, έγινε απόλυτα καλά;

Το χαμόγελο έγινε ακόμα πιό έντονο.

- Α, δεν μπορώ να σας πώ εγώ... Ελάτε, ακολουθείστε με, να δείτε ο ίδιος...


Την ακολούθησα. Ανεβήκαμε στον 6ο όροφο, διασχίσαμε έναν μακρύ διάδρομο και σταθήκαμε έξω από ένα μικρό δωμάτιο με κλειστή πόρτα. Την κτύπησε με το χέρι της, διακριτικά, τρείς φορές. Ακούστηκε ένας μικρός θόρυβος από μέσα, κάποιος σηκώθηκε από μία καρέκλα και άνοιξε την πόρτα.

Έμεινα άναυδος. Έβλεπα μπροστά μου ένα κρεβατάκι μωρού, με κάγκελα. Μέσα, όρθιο, κρατημένο με τα χεράκια του από τα κάγκελα, ήταν ένα ζωηρό, χαμογελαστό, υπέροχο κοριτσάκι που με κοίταζε με απορία αλλά και παιχνιδιάρικη διάθεση. Συνειδητοποίησα ότι έβλεπα γιά πρώτη φορά το πρόσωπό της. Ήταν γλυκύτατη.

 Πανέξυπνα, μεγάλα, σκούρα μάτια και καστανές μπουκλίτσες, ένα πανέμορφο, Ελληνικό αγγελούδι. Φαινόταν απόλυτα καλά! Την επόμενη στιγμή, με είχε αγκαλιάσει η μητέρα της. Με έπνιξε η συγκίνηση, το μόνο που έχω συγκρατήσει είναι η φωνή της που, αφού με φίλησε σταυρωτά, γύρισε κρατώντας με αγκαλιασμένο προς το κοριτσάκι και είπε:

- Αυτός είναι ο αεροπόρος που σε έσωσε...

Ξαναγύρισε προς το μέρος μου. Έκλαιγε. Κατάλαβε, διαισθάνθηκε το τελευταίο μικρό υπόλοιπο της ανησυχίας που δεν ήθελα να εξωτερικεύσω. Σκούπισε τα δάκρυά της και μου χαμογέλασε:

- Μην ανησυχείτε πιά, είναι απόλυτα καλά, δεν της έμεινε τίποτε, οι νευρολόγοι την βρήκαν πλήρως υγιή!

Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη, ακόμα. Σήκωσα μόνο το χέρι και της έδειξα ψηλά, προς τον ουρανό. Μου ένευσε καταφατικά, χαμήλωσε το κεφάλι και έκλαψε και πάλι. Κατάφερα να μιλήσω.

- Σας πειράζει να την πάρω λίγο στην αγκαλιά μου;

- Το ρωτάτε; Δεν την βλέπετε πως σας περιμένει;

Σήκωσα την μικρή και την κράτησα στα χέρια μου. Με αγκάλιασε με τα χεράκια της και έγειρε το κεφαλάκι της στον ώμο μου, αφέθηκε επάνω μου σε μία ένδειξη απόλυτης εμπιστοσύνης, σαν να με ήξερε, σαν να ήμουν δικός της άνθρωπος. Κοίταξα την μητέρα της. Το πρόσωπό της είχε φωτιστεί με ένα υπέροχα ήρεμο χαμόγελο. Και πάλι κατάλαβε την αμηχανία μου. Μίλησε με σιγανή φωνή. Είπε απλά:

- Σας ξέρει. Της μιλάει γιά εσάς ο Άγγελός της...

Και τότε, ένοιωσα πως κρατούσα στην αγκαλιά μου το ωραιότερο δώρο Χριστουγέννων που μου έκανε Κάποιος στην ζωή μου.

Πέρασαν ακριβώς δέκα χρόνια από τότε, και στις 13 Δεκεμβρίου του 2007 γεννήθηκε η κόρη μας.

Στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης, είχε διαγνωστεί ότι θα γεννιόταν με ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα υγείας. Μόνο που ξαφνικά, στον 7ο μήνα, οι συνεχείς εξετάσεις του εμβρύου έδειξαν μία απρόσμενη, ανεξήγητη γιά τους γιατρούς αναστροφή. Και το θαύμα έγινε.

Σταδιακά, μέχρι την γέννησή της, το πρόβλημα εξαφανίστηκε! Έτσι, ακριβώς δέκα χρόνια μετά την πτήση της Ζακύνθου, κρατήσαμε στην αγκαλιά μας το καλύτερο, το ωραιότερο δώρο Χριστουγέννων, δώρο ζωής, που μας έκανε Εκείνος και πάλι:

Το υγιέστατο, θεραπευμένο από κάθε κακό, δικό μας νεογέννητο κοριτσάκι, την Αγάπη μας...
-------------------
Το κεφάλαιο αυτό αφιερώνεται στους συναδέλφους μου πιλότους της Ολυμπιακής Αεροπλοΐας, στους γιατρούς και στους νοσηλευτές των αεροδιακομιδών του ΕΚΑΒ, που έδωσαν γιά χρόνια έναν σκληρό αγώνα σε ένα κράτος μανδαρίνων, χωρίς κατάλληλα μέσα και υποδομές και ένα περιβάλλον δύσκολο, απαιτητικό, πολλές φορές επικίνδυνο.

Ο περισσότερος κόσμος δεν το γνωρίζει, αλλά πολλοί Έλληνες και μερικοί ξένοι επισκέπτες έχουν την τύχη να ζούν σήμερα γιατί κάποιοι δεν λογάριασαν δυσκολίες, κόπους, κινδύνους, προδοσίες και πόλεμο από ιδιοτελείς και αργυρώνητους συνδικαλιστές, αλλά έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ο καθένας στο πεδίο του, γιά να συνθέσουν τις αποτελεσματικές, αφοσιωμένες ομάδες των αεροδιακομιδών που έσωσαν τόσο κόσμο.

Μερικοί έχασαν την ζωή τους σε αυτό το πεδίο της τιμής, στο πεδίο του αγώνα γιά την στήριξη των νησιωτών και ακριτών μας και την αναπλήρωση των τραγικών ελλείψεων του κράτους με την προσωπική τους ανάλωση πολύ πέραν του επαγγελματικού καθήκοντος.

Ας θυμηθούμε, όλοι όσοι την γνωρίσαμε, την γλυκιά Σοφία Μπεφόν που χάθηκε στο ανταριασμένο εκείνη την νύχτα Αιγαίο, γιά πολλοστή φορά σκυμμένη μέσα στο ελικόπτερο επάνω στον ασθενή της, έμπλεη φροντίδας, μέχρι το ραντεβού με το θάνατο.

Από την γειτονιά των αγγέλων, όπου βρίσκεται μαζί με τους άλλους αεροπόρους, γιατρούς και νοσηλευτές που έπεσαν στο καθήκον γιά να σώσουν τους συνανθρώπους τους, ξέρουμε ότι όλοι αυτοί, που τόσες εμπειρίες μοιράστηκαν μαζί μας, μας παρακολουθούν από ψηλά, μας συντροφεύουν στα ταξίδια μας μπαίνοντας στην σκέψη και στις αναμνήσεις μας από το ωραιότερο, το σημαντικότερο κομμάτι που ζήσαμε στην αεροπορική μας καριέρα:

Τις αποστολές σωτηρίας με όλες τις προκλήσεις που συνεπάγονται και που τόσο μας ένωσαν.

Καλή δύναμη, και ο Αρχάγγελος να είναι πάντα στα φτερά των παιδιών της Πολεμικής Αεροπορίας και του ΕΚΑΒ, που πήραν από εμάς την σκυτάλη και συνεχίζουν...

Τα «γεράκια του Αιγαίου»: Τα πληρώματα της Διοίκησης Ελικοπτέρων Ναυτικού ανοίγουν τα φτερά τους

Στη θέση Κοτρώνι στο Μαραθώνα βρίσκεται η Διοίκηση Ελικοπτέρων Ναυτικού, η βάση των 11 «γερακιών του Αιγαίου», όπως αποκαλούνται τα  Sikorsky S-70, αλλά και των  8 ΑΒ-212, ελικόπτερα τα οποία εκτελούν πολλαπλούς επιχειρησιακούς ρόλους.


 
Τα ελικόπτερα όμως δεν πετούν χωρίς την «ψυχή» τους, που δεν είναι άλλη από τα πληρώματα και το προσωπικό εδάφους που φροντίζουν και την παραμικρή λεπτομέρεια, έτσι ώστε να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμα να εκτελέσουν την αποστολή τους. 



Ο Πλωτάρχης Αλέξανδρος Ορφανάκος, Διοικητής της 2ης Μοίρας εξηγεί το  ρόλο της:  «Η κύρια αποστολή της 2ης Μοίρας είναι η διατήρηση του προσωπικού και των ιπταμένων μέσων της σε ετοιμοπόλεμη κατάσταση, προκειμένου να υλοποιήσουμε από αέρος κάθε αποστολή που θα μας ανατεθεί, είτε δρώντας μεμονωμένα είτε σε συνεργασία με άλλες μονάδες του Π.Ν. Αντίστοιχα όμως βρισκόμαστε σε ετοιμότητα ανάληψης αποστολών που έχουν προσανατολισμό τη συνεισφορά στο κοινωνικό σύνολο και αναφέρομαι στις αποστολές έρευνας-διάσωσης και μεταφοράς ασθενών»




Σχεδόν 102 χρόνια έχουν περάσει από τις 24 Ιανουαρίου του 1913, όταν το πρώτο ελληνικό υδροπλάνο με το όνομα  «ΝΑΥΤΙΛΟΣ», αφού αποθαλασσώθηκε από το Μούδρο της Λήμνου, πέταξε στα Δαρδανέλια εκτελώντας την πρώτη αποστολή ναυτικής αεροπορικής αναγνώρισης στην παγκόσμια Ιστορία. 



Από τότε, πολλά έχουν αλλάξει όχι όμως και η σημασία που έχουν τα εναέρια μέσα για τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού. Για τις αποστολές SAR, όπως αποκαλούνται διεθνώς οι επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης ο Διοικητής της Διοίκησης Ελικοπτέρων Ναυτικού Πλοίαρχος Ανδρέας Βέττος αναφέρει στον «Ελεύθερο Τύπο»: «Η αποστολή της Δ.Ε.Ν. είναι να ενεργεί μέσα στα όρια των εντολών και κατευθύνσεων του ΓΕΝ και του Αρχηγείου Στόλου για την οργάνωση, διοίκηση, εκπαίδευση, συντήρηση και επισκευή του υλικού και γενικά για την ετοιμότητα και προετοιμασία για πόλεμο των Υπηρεσιών της και των Ελικοπτέρων του Πολεμικού Ναυτικού, με σκοπό την ανάληψη από αυτά οποιουδήποτε έργου, μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους. 



Είμαστε σε 24ωρη ετοιμότητα 365 μέρες το χρόνο, με δύο ελικόπτερα σε ρόλο Έρευνας και Διάσωσης υπό το συντονισμό του Ενιαίου Κέντρου Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης οπουδήποτε στην ελληνική επικράτεια και αν αυτό απαιτηθεί, είτε στη θάλασσα, είτε στα βουνά. Σε 15 λεπτά μπορούμε να είμαστε στον αέρα» και συμπληρώνει: «Ο ρόλος μου, ως Διοικητής ιπταμένων μέσων και κυρίως ανθρώπων είναι συναρπαστικός. 



Δεν περιορίζεται στη διαχείριση των ελικοπτέρων, αλλά πολύ περισσότερο είναι ένας καθημερινός αγώνας να διατηρείς τους ανθρώπους, την κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα, στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Αυτό είναι άλλωστε που κάνει την ποιοτική διαφορά, τόσο στην επιτυχή, όσο και στην ασφαλή εκτέλεση της κάθε αποστολής».
 

ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΕΤΤΟΣ, ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ Δ.Ε.Ν: 


Αισθάνομαι ιδιαίτερα περήφανος για τον υψηλό δείκτη ασφάλειας που υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια και αυτό δεν είναι επίτευγμα του εκάστοτε διοικητή, αλλά μια συλλογική εργασία που συντελείται από όλους. Η δυσμενής οικονομική συγκυρία που βιώνουμε όλοι οι Έλληνες ήταν για εμάς ένα μέσο για να βελτιωθούμε. Γίναμε ευρηματικότεροι, αποτελεσματικότεροι και περισσότερο συνεργάσιμοι με άλλους φορείς. Θέλω να διαβεβαιώσω όλους ότι είμαστε εδώ, ταγμένοι σε αυτό που κάνουμε, αποφασισμένοι και χωρίς ενδοιασμούς ή προβληματισμούς για το πώς πρέπει να δράσουμε και είμαστε έτοιμοι να φέρουμε εις πέρας οποιαδήποτε αποστολή μας ανατεθεί. Ο σκοπός μας είναι η προσφορά στη πατρίδα και στο κοινωνικό σύνολο και η πραγματική ανταμοιβή μας η αίσθηση εκπλήρωσης του καθήκοντος. 
 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΟΡΦΑΝΑΚΟΣ, ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ 2ης ΜΟΙΡΑΣ Δ.Ε.Ν.: 



Η δυσκολία της πτήσης αντιμετωπίζεται ως υποδεέστερη σε σύγκριση με τη διάσωση μιας ανθρώπινης ζωής. Χαρακτηριστική περίπτωση διάσωσης που δε θα ήταν δυνατή με πλοίο ή άλλο μέσο, είναι η προσέγγιση ενός ακυβέρνητου δουλεμπορικού υπό ακραίες καιρικές συνθήκες με δύο ελικόπτερα και η διάσωση των ανθρώπων που μας γέμισε χαρά, ιδίως γιατί πολλοί από αυτούς ήταν μικρά παιδιά που αλλιώς θα είχαν χαθεί. Το ψυχοφθόρο μέρος κάθε αποστολής είναι μέχρι να ξεκινήσεις. Όταν φτάσεις στην περιοχή της επιχείρησης, ξεχνάς το άγχος και την πίεση. Επικεντρώνεσαι στην αποστολή σου και πως θα τη φέρεις εις πέρας με επιτυχία. Ο κόσμος να κοιμάται ήσυχος και να γνωρίζει ότι είμαστε σε εγρήγορση να ανταποκριθούμε σε κάθε πρόκληση, είτε στο πλαίσιο των στρατιωτικών καθηκόντων μας, είτε στο πλαίσιο της κοινωνικής προσφοράς.


ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΡΔΗΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ “Aegean Hawk”: 


Μετέχουμε σε ασκήσεις και επιχειρήσεις που μας διατάσσει το Αρχηγείο Στόλου, παράλληλα όμως εκτελούμε και ετοιμότητες στο πλαίσιο έρευνας και διάσωσης σε όλο το Αιγαίο. Στόχος μας στις αποστολές SAR είναι να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά νότια της Μήλου με 8 μποφόρ και ανέμους που έπνεαν με 40 κόμβους όταν σώσαμε τέσσερα άτομα από ένα ιστιοπλοϊκό. Η χαρά μας όταν τους σώσαμε ήταν μεγάλη. Είμαστε τυχεροί που εκτελούμε το καθήκον μας, προσφέροντας, προσφέροντας παράλληλα στην κοινωνία, με πολλαπλούς τρόπους. 


ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ, ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΑΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ & ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ HELO DUNKER: 

Θυμάμαι ένα περιστατικό σαν να ήταν χθες όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90 φέραμε ένα νεογέννητο σε θερμοκοιτίδα από την Αμοργό και επειδή μόλις είχα γίνει πατέρας και εγώ είχε ιδιαίτερη συναισθηματική βαρύτητα να καταφέρουμε να το φέρουμε σώο στην Αθήνα. Όλα πήγαν ευτυχώς καλά, μετά γνωριστήκαμε και με τους γονείς και ακόμα και σήμερα έχουμε επικοινωνία με το παιδί. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη απολαβή. 

Θέλει πολλή καλώς εννοούμενη «τρέλα» για να κάνεις αυτή τη δουλειά, είναι μια συναρπαστική ρουτίνα, όταν είσαι στον αέρα ο κίνδυνος είναι μεγάλος και έχουμε τυποποιήσει όλες τις διαδικασίες γιατί πρέπει να αντεπεξέλθουμε σε οποιαδήποτε κατάσταση χωρίς να χάσουμε χρόνο. 

Στο μυαλό μου έχω την ανθρώπινη ζωή που κινδυνεύει και πως να τη σώσω, αλλά «κανονικά» προέχει η ζωή του διασώστη, γιατί πρέπει να είναι σώος ο ίδιος για να σώσει εκείνον που κινδυνεύει. Αυτό τόσα χρόνια δεν έχω καταφέρει να το… πετύχω. Για μένα προέχει η ζωή εκείνου που κινδυνεύει. 

Η δουλειά είναι αποτέλεσμα συνεργασίας. Είμαστε όλοι μια αλυσίδα και ο καθένας από εμάς ένας κρίκος. Αυτό είναι το «κλειδί» της επιτυχίας, η ομαδική δουλειά. Η μεγαλύτερη «επένδυση» που έχει γίνει είναι το προσωπικό που στελεχώνει τη Δ.Ε.N. 

 

Ο ρόλος της Διοίκησης Ελικοπτέρων Ναυτικού
Η Δ.Ε.Ν. έχει πολλαπλούς, αλλά και σύνθετους ρόλους, με κύριες αποστολές τον εντοπισμό και καταστροφή πλοίων και υποβρυχίων και τη ταχεία μεταφορά και ρίψη ομάδων υποβρυχίων καταστροφών. Στις δευτερεύουσες αποστολές που μπορεί να αναλάβει, με περιορισμούς όμως λόγω της διαμόρφωσης των ελικοπτέρων, ανήκουν η μεταφορά εξωτερικών φορτίων, η μεταφορά προσωπικού και η έρευνα και διάσωση. 

Το Σχολείο Διαφυγής από βυθιζόμενο ελικόπτερο
Το Σχολείο Διαφυγής από βυθιζόμενο ελικόπτερο είναι το μοναδικό πιστοποιημένο στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα και εκπαιδεύει όχι μόνο τους χειριστές του ΠΝ και των λοιπών κλάδων των ενόπλων δυνάμεων αλλά και στελέχη των ξένων χωρών (Μαυροβούνιο, Ισραήλ, ΠΓΔΜ, ΗΑΕ, Αίγυπτος, Αλβανία κ.α.) καθώς και πολίτες. Μέχρι σήμερα στο Σχολείο έχουν εκπαιδευτεί συνολικά 3.700 μαθητές.




«Παντός καιρού»: Μύθος και αλήθεια
Ο όρος «παντός καιρού» που χρησιμοποιείται κατά κόρον και δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις στην κοινή γνώμη, δεν είναι ακριβής, καθώς δεν υφίσταται αεροπορικό μέσο παγκοσμίως που να μπορεί να πετά με ακραία δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Όλα τα ιπτάμενα μέσα έχουν περιορισμούς. Κάποια όμως ιπτάμενα μέσα διαθέτουν εξοπλισμό, δυνατότητες, αλλά και ειδική εκπαίδευση των πληρωμάτων τους, που τους επιτρέπουν να πετούν υπό δυσμενέστερες καιρικές συνθήκες σε σύγκριση με άλλα. Το Aegean Hawk διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που του επιτρέπουν να πετά υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, ημέρα και νύχτα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να επιχειρεί υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.


 

Χαρακτηριστικές αποστολές SAR (Έρευνας & Διάσωσης)
Κατά τη διάρκεια 2014 η Δ.Ε.Ν. έχει συμμετάσχει σε περίπου 20 περιστατικά Ε-Δ, όπως διασώσεις ναυαγών, ασθενών από εμπορικά πλοία και τραυματιών από ορεινές και εν γένει δυσπρόσιτες περιοχές. 
 
Δεκέμβριος 1997: Πρώτη η ΔΕΝ εντόπισε το Γιάκοβλεφ που είχε συντριβεί στα Πιέρια Όρη, παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες. 

Ιανουάριος 2002: Συμμετοχή σε επιχείρηση διάσωσης νοτίως της Κρήτης, όπου διασώθηκαν, εκτός των άλλων, μια έγκυος και 24 παιδιά. 

Φεβρουάριος 2013: Διάσωση ναυαγών–ιστιοπλόων, νότια της Μήλου, υπό ακραίες καιρικές συνθήκες. 




ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΣΤΙΣ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014

ΠΙΕΡ ΚΟΣΜΙΔΗΣ
pierrekosmidis.blogspot.com

Διαβάστε και εδώ: