Αναβίωσαν σκηνές από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο | Για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε πανελλήνια ιστορική αναπαράσταση

Ένα ασυνήθιστο θέαμα περίμενε τους κατοίκους του Άργους πριν από λίγες ημέρες, όταν οι στρατώνες του Καποδίστρια γέμισαν με εικόνες αλλοτινών εποχών. Στρατιώτες που… ξεπήδησαν από τις σελίδες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ιστορικά οχήματα και μοτοσικλέτες, ακόμα και νοσοκόμες με ενδυμασία εποχής, τράβηξαν τα βλέμματα των επισκεπτών και προκάλεσαν το ενδιαφέρον για την ιστορική περίοδο που συγκλόνισε την ανθρωπότητα.

Ο κ. Ανδρέας Γαλανός, εκ των συμμετεχόντων στην πανελλήνια ιστορική αναπαράσταση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας, φορώντας τη στολή του Εύζωνα στα βουνά της Αλβανίας του ‘40, εξήγησε στον «Ε.Τ.» το σκεπτικό της ξεχωριστής αυτής πρωτοβουλίας: 

«Η παραστατική διδασκαλία που προσφέρει η θέαση πρωτότυπων στολών, οχημάτων και εξοπλισμού όλων των εμπλεκομένων αντιπάλων στον πόλεμο και η θεατρική αναπαράσταση ιστορικών γεγονότων και μαχών, αλλά και σκηνών της καθημερινότητας, προσφέρει στους νεότερους τα κατάλληλα ερεθίσματα για να διδαχθούν για σελίδες της πρόσφατης Ιστορίας που πολλές φορές παραμένουν στο σκοτάδι».

Στην αναπαράσταση συμμετείχαν 12 αναπαλαιωμένα στρατιωτικά οχήματα και μοτοσικλέτες και 40 περίπου αναβιωτές: Έλληνες Εύζωνοι του Αλβανικού Έπους, Ιερολοχίτες της Μέσης Ανατολής , Ριμινίτες της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας της ομώνυμης Μάχης το 1944 στην Ιταλία,  Βρετανοί και Καναδοί στρατιώτες, Αμερικανοί Rangers και αλεξιπτωτιστές, Γερμανοί αλεξιπτωτιστές όπως έδρασαν στην Κρήτη, καθώς και της μεραρχίας “Leibstandarte”, ακόμα και ναύτες του ΕΛΑΝ (ο ναυτικός κλάδος του ΕΛΑΣ). 

Όλοι οι παραπάνω κινούνταν σε διοράματα που απεικόνιζαν με ιστορική ακρίβεια σημεία ελέγχου του γερμανικού στρατού το 1941, νοσοκομείο εκστρατείας στη Μέση Ανατολή και το Ελ Αλαμέιν το 1942. 

Όλη η… επιχείρηση επιστροφής στο παρελθόν καταγράφηκε από πολεμικό ανταποκριτή, με ένα γνήσιο jeep του 1944 από την απόβαση στη Νορμανδία.

Εκτός όμως από τους αμιγώς ελληνικού ενδιαφέροντος αναβιωτές, δυο Ιάπωνες στρατιώτες ταξίδεψαν από την εξωτική… Θεσσαλονίκη, παρουσιάζοντας ένα σπάνιο ακόμα και για τα διεθνή πρότυπα μοντέλο στρατιωτών του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού.

Οι αναβιωτές παρουσίασαν και εικονικές καταλήψεις κτιρίων , κάνοντας το σκηνικό ακόμα πιο ρεαλιστικό, ενώ ακόμα και η μουσική επένδυση της εκδήλωσης ήταν χαρακτηριστική,   καθώς μέλη της χορευτικής ομάδας των Athens Swing Cats, κομψές κυρίες με βέλο και φορέματα εποχής, συνοδευόμενες από  κυρίους με καπέλα και τιράντες, χόρεψαν κάτω από τους ήχους του Glenn Miller και άλλων καλλιτεχνών του ‘40, μεταφέροντας τους θεατές 70 και πλέον χρόνια πριν.

Ο «πολεμικός ανταποκριτής» κ. Άκης Παρασκευόπουλος, καταξιωμένος επαγγελματίας φωτογράφος, κατέγραψε στιγμές που αν κάποιος δε γνώριζε ότι συνέβησαν μόλις πριν από λίγες ημέρες, θα θεωρούσε ότι βρίσκονταν στο αρχείο εδώ και 70 και πλέον χρόνια, σημείωσε στον «Ε.Τ.»: «Ήταν ένα πραγματικό ταξίδι πίσω στο χρόνο σαν να βρεθήκαμε σε μια χρονομηχανή που μας ταξίδεψε στο 1940. Είμαστε μια ομάδα που αγαπάμε αυτό που κάνουμε και τώρα που έγινε η αρχή θα ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις. Βέβαια, τα εύσημα ανήκουν δικαιωματικά στον κ. Σπύρο Κυριακό, την «ψυχή» της διοργάνωσης». 

Το όλο εγχείρημα στηρίχτηκε ηθικά και υλικά από το Δήμο Άργους–Μυκηνών και το Δήμαρχο κ. Καμπόσο. Ο κ. Γαλανός, αποτιμώντας τον αντίκτυπο της εκδήλωσης, σημείωσε: «Η αποδοχή εκ μέρους του κοινού υπήρξε θερμή και εγκάρδια και το ενδιαφέρον, ειδικότερα της νέας γενιάς, μεγάλο και ειλικρινές. 

Οι ώρες βέβαια και η προσπάθεια των εθελοντών που δούλεψαν για την υλοποίηση της ιδέας του κ. Σπύρου Κυριακού, την επιτυχία της διοργάνωσης και ταξίδεψαν από όλη την Ελλάδα, δεν αποτιμώνται υλικά. Άλλωστε η καλύτερη ανταμοιβή για όλους μας υπήρξε το ενδιαφέρον του κόσμου που αγκάλιασε την προσπάθεια και έδειξε να ξεπερνάει τις όποιες προκαταλήψεις και δισταγμούς που κατά το παρελθόν προκαλούσε η απλή και μόνο θέαση στολών και στρατιωτών που έχουν σημαδέψει με μελανά χρώματα την Ιστορία της πατρίδας μας». 

ΤΟ ΔΙΣΕΛΙΔΟ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ" ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014

Οργή για την απαλλαγή "λόγω ανεπαρκών στοιχείων" ναζί εγκληματία πολέμου

Θύελλα έχει ξεσπάσει στη Γαλλία, καθώς δικαστήριο στην Κολωνία της Γερμανίας απάλλαξε σήμερα το πρωί  "λόγω ανεπαρκών στοιχείων"  έναν 89χρονο, ο οποίος στις 10 Ιουνίου του 1944 είχε συμμετάσχει με τη μονάδα του στη δολοφονία 462 αμάχων στο χωριό Οραντούρ συρ Γκλαν της Γαλλίας.



Αν και κατά τη διάρκεια της δίκης ο Βέρνερ Σ. (δε δόθηκε στη δημοσιότητα το επίθετό του) είχε ομολογήσει ότι βρισκόταν στο χωριό με την ειδικότητα του χειριστή βαρέος πολυβόλου, αρνήθηκε ότι ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση 25 γυναικόπαιδων καθώς και το ότι συμμετείχε στη συγκέντρωση εκατοντάδων άλλων αμάχων στην εκκλησία του χωριού όπου και κάηκαν ζωντανοί από τους Γερμανούς.



Τα ερείπια του χωριού παραμένουν όπως ακριβώς ήταν εκείνη τη μοιραία μέρα του 1944, προκειμένου να θυμίζουν την απάνθρωπη ανθρωποσφαγή των ναζί, μια "συνήθεια" που οι Γερμανοί εφάρμοσαν εκτεταμένα και στην Ελλάδα κατά την περίοδο της κατοχής, κατακαίοντας εκατοντάδες χωριά και δολοφονώντας, ενίοτε και με τη βοήθεια των ντόπιων δοσίλογων λακέδων τους, χιλιάδες Έλληνες πολίτες. 



Τα στοιχεία του 89χρονου Γερμανού, ο οποίος υπηρετούσε στα SS και συγκεκριμένα στη μηχανοκίνητη μονάδα "Ντερ Φίρερ", βρέθηκαν σε λίστα της κομμουνιστικής μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας, μαζί με εκείνα ακόμα 6 συμπολεμιστών του που ήταν ακόμα ζωντανοί στις αρχές του 2014.

20 στρατιώτες που συμμετείχαν στη σφαγή δικάστηκαν τη δεκαετία του 1950 και καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, αλλά όλοι απελευθερώθηκαν μερικά χρόνια αργότερα.

Ο 89χρονος πάντως σε δηλώσεις του αρκέστηκε να πει "έκανα το καθήκον μου ως στρατιώτης".

Ατμόπλοιον "Πατρίς": Στέκεται όρθιο στο βυθό εδώ και 87 χρόνια

Ένα ακόμα άγνωστο ναυάγιο ταυτοποιήθηκε, κοντά στη νήσο Πάτροκλο του Σαρωνικού Κόλπου, από την καταδυτική ομάδα του Αντώνη Γράφα. Πρόκειται για το μικρό επιβατηγό ατμόπλοιο ΠΑΤΡΙΣ (πρώην γαλλικό SAINT REMI), το οποίο βυθίστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Ιουνίου 1927, μετά τον εμβολισμό του από το επιβατηγό ατμόπλοιο ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ (πρώην βρετανικό γιότ CATANIA), λόγω λάθους ναυσιπλοΐας.

Το ιστορικό του ναυαγίου
Στις 22:50 της 14ης  Ιουνίου 1927, το ΠΑΤΡΙΣ, με 16 συνολικά επιβαίνοντες και υπό την διακυβέρνηση του γαλαξιδιώτη πλοιάρχου Γ. Κωστάλλου, απέπλευσε από τον Πειραιά με τελικό προορισμό την Νάξο. Στη 01:30 της 15ης  Ιουνίου βρέθηκε πλέοντας αντίθετα στην πορεία των επιβατηγών πλοίων ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ και ΤΗΝΟΣ, τα οποία ερχόμενα από τη Σύρο κατευθύνονταν προς το λιμάνι του Πειραιά. Σε μικρή απόσταση και πίσω από τα προαναφερόμενα πλοία, ακολουθούσε το επιβατηγό ατμόπλοιο ΑΓΓΕΛΙΚΗ, ερχόμενο και αυτό από τη Σύρο. 

Το ΠΑΤΡΙΣ, προσπαθώντας να αποφύγει την επερχόμενη σύγκρουση και μη δυνάμενο να διέλθει ανάμεσα στα δυο πλοία, έστρεψε προς τα αριστερά εκθέτοντας την δεξιά πλευρά του στο με ταχύτητα ερχόμενο ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ. Λόγω της μεγάλης ταχύτητας και της μικρής απόστασης ανάμεσα στα δυο πλοία, το ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ προσέκρουσε και σφηνώθηκε με δύναμη στην πλευρά του ΠΑΤΡΙΣ. Αμέσως μετά, και κατά την προσπάθεια αποκόλλησης του ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ, εισχώρησαν νερά στο ΠΑΤΡΙΣ με αποτέλεσμα να βυθιστεί σε ελάχιστο χρονικό διάστημα με δέκα ανθρώπους να χάνονται για πάντα στη σκοτεινή θάλασσα.         

Αμέσως μετά την βύθιση του ΠΑΤΡΙΣ ο πλοίαρχος του ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ διέταξε την καθέλκυση των σωστικών λέμβων, με σκοπό την διάσωση των ναυαγών. Το συναγωνιζόμενο το ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ επιβατηγό ατμόπλοιο ΤΗΝΟΣ, αν και είδε την σύγκρουση των δυο πλοίων, συνέχισε την πορεία του προς το λιμάνι του Πειραιά, χωρίς να προσφέρει καμία συνδρομή στο πλήρωμα του ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ κατά την διάρκεια της διάσωσης των ναυαγών, αγνοώντας ταυτόχρονα παντελώς τους ναυτικούς κανόνες. Το επερχόμενο ατμόπλοιο ΑΓΓΕΛΙΚΗ ήταν εκείνο το οποίο σταμάτησε και βοήθησε το πλήρωμα του ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ στην διάσωση των ναυαγών του ΠΑΤΡΙΣ.

Η «ταυτότητα» του Πατρίς
Το ΠΑΤΡΙΣ είχε ναυπηγηθεί το έτος 1902 στην Διέππη της Γαλλίας, σαν σιδερένιο αλιευτικό πλοίο με το όνομα SAINT REMI, από την εταιρεία E. Amblard & Cie Constructions Navales Mécanique et Chaudronnerie à Dieppe. Είχε ολικό μήκος 32 μέτρα και τονάζ 161 ΚΟΧ. Το 1911 αγοράστηκε από τους εφοπλιστές αδελφούς Χατζηκωνσταντή, μετασκευάσθηκε σε ακτοπλοϊκό επιβατηγό και νηολογήθηκε στον Πειραιά με το όνομα ΠΑΤΡΙΣ, το οποίο και διατήρησε μέχρι την βύθισή του. Μετά από αλλεπάλληλες αλλαγές ιδιοκτητών πουλήθηκε το έτος 1923 στον πολιτευτή Κορινθίας Απόστολο Ζούζουλα, υπό την κατοχή του οποίου και παρέμεινε μέχρι την απώλειά του. Την 1η Ιουνίου 1927 ο Α. Ζούζουλας εκμίσθωσε το πλοίο, προς 15.000 δραχμές τον μήνα και για διάστημα τριών μηνών, στους Κωνσταντίνο Γκινάκο και Δημήτριο Αιγινήτη, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν για την πραγματοποίηση ενός αριθμού ταξιδιών ανάμεσα στον Πειραιά και την Παροναξία. Είχαν πραγματοποιηθεί ήδη δυο ταξίδια και το τελευταίο ταξίδι, κατά το οποίο βυθίστηκε το πλοίο, ήταν το τρίτο ταξίδι που πραγματοποίησε το ΠΑΤΡΙΣ υπό την εποπτεία των Γκινάκου-Αιγινήτη.   

Το ναυάγιο - Του Δημήτρη Γκαλών, ιστορικού ερευνητή
Το ναυάγιο βρίσκεται σε όρθια θέση στο βυθό. Το μέγιστο βάθος του ναυαγίου φτάνει τα 73 και το ελάχιστο τα 65 μέτρα. Το μεγάλο ρήγμα στο μεσοκάραβο, στην δεξιά πλευρά του ναυαγίου, το οποίο προήλθε από την πρόσκρουση και το σφήνωμα της πλώρης του ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ, είναι ιδιαίτερα ορατό και είναι το μοναδικό ρήγμα που φέρει το ναυάγιο. Τα 87 χρόνια που έχουν παρέλθει από την βύθισή του δεν έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση του ναυαγίου, το οποίο εξακολουθεί να στέκει όρθιο χωρίς να φανερώνει στοιχεία κατάρρευσης και ιδιαίτερης φθοράς.

Το ναυάγιο του μικρού ακτοπλοϊκού επιβατηγού ατμόπλοιου ΠΑΤΡΙΣ δεν αποτελεί απώλεια από πολεμική ενέργεια, όπως τόσα άλλα ναυάγια των ελληνικών θαλασσών. Το γεγονός όμως ότι προέρχεται από την περίοδο του Μεσοπολέμου, κατά την οποία η ελληνική εμπορική ναυτιλία βρισκόταν σε περίοδο ριζικής αναγέννησης, μετά τις μεγάλες απώλειες που υπέστη κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το καθιστά αυτόματα σημαντικό ιστορικό μάρτυρα της περιόδου αυτής, αφενός λόγω των ιδιαίτερων ναυπηγικών και τεχνικών χαρακτηριστικών του, αφετέρου λόγω της συμμετοχής του σε ένα ατύχημα το οποίο προήλθε από μια συνήθεια η οποία ενίοτε βρίσκει εφαρμογή μέχρι σήμερα, τον συναγωνισμό και την συμμετοχή σε άτυπους αγώνες ταχύτητας πολλών πλοίων της ελληνικής επιβατικής ακτοπλοΐας.   

Η καταδυτική ομάδα
Αντωνης Γραφας – επικεφαλής καταδυτικής ομάδας
Κωστας Μυλωνακης – δύτης, υποβρύχιος φωτογράφος
Κωστας Κατσαρος - δύτης
Γιαννης Μουστακας - δύτης
Παναγιωτης Γαβριηλ- δύτης
Δημητρης Δαμίγος  δύτης
Δημήτρης Γκαλών – Ιστορική έρευνα και τεκμηρίωση
www.grafasdiving.gr

ΤΟ ΔΙΣΕΛΙΔΟ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ" ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014

ΠΙΕΡ ΚΟΣΜΙΔΗΣ pierrekosmidis.blogspot.com 

Δείτε το πρώτο... υποβρύχιο ξενοδοχείο της Αφρικής

Το πρώτο... υποβρύχιο ξενοδοχείο, στα ανοιχτά του νησιού Πέμπα της Ζανζιβάρης έχει ανοίξει τις πύλες του και υποδέχεται τους τουρίστες που θέλουν να απολαύσουν τις διακοπές τους με παράθυρο στο... βυθό έναντι μόλις 1500 δολαρίων τη βραδιά.


Το υποβρύχιο δωμάτιο βρίσκεται σε βάθος 4 περίπου μέτρων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας,ενώ περίεργοι... κάτοικοι του βυθού παρατηρούν τους ανθρώπους που ζουν σε αυτό.


Αντίστοιχα ξενοδοχεία υπάρχουν στη Φλόριντα των ΗΠΑ και στις Μαλδίβες ενώ προγραμματίζεται η... ναυπήγηση και άλλων υποβρυχίων ξενοδοχείων σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Πράκτορας του Χίτλερ η Κοκό Σανέλ, η Εντίτ Πιαφ και άλλοι γνωστοί Γάλλοι!

Θύελλα έχει προκληθεί στη Γαλλία από τις αποκαλύψεις που έγιναν σε ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε χθες το βράδυ από το τηλεοπτικό δίκτυο TF3 της δημόσιας τηλεόρασης, σύμφωνα με το οποίο η Κοκό Σανέλ, η Εντίτ Πιαφ, ο Σασά Γκιτρί και ο Μορίς Σεβαλιέ ήταν συνεργάτες της Άμπβερ, της ναζιστικής μυστικής υπηρεσίας.

Λίγο μετά τη συνθηκολόγηση της Γαλλίας το 1940, η Σανέλ μετακόμισε στο ξενοδοχείο Ritz στο Παρίσι, το οποίο λειτουργούσε ωςε αρχηγείο της Λουφτβάφφε, της ναζιστικής πολεμικής αεροπορίας και συνδέθηκε "ρομαντικά" με τον Βαρόνο Γκίντερ φον Ντινκλάγκε, ανώτατο στέλεχος της διαβόητης Γκεστάπο.

"Αν και στους γαλλικούς ιστορικούς κύκλους είναι γνωστός εδώ και χρόνια ο ρόλος πολλών προσωπικοτήτων της εποχής και η συνεργασία τους με τους ναζί, η κοινή γνώμη της χώρας ζει ακόμα σε μια φούσκα, θεωρώντας τους ήρωες της αντίστασης" ανέφερε ο παρουσιαστής της εκπομπής, σε ένα θέμα-ταμπού για τη Γαλλία.

Η Κοκό Σανέλ βρέθηκε στη Μαδρίτη το 1943 και προσπάθησε να αξιοποιήσει την προπολεμική γνωριμία της με τον Άγγλο πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ, ενώ η κωδική της ονομασία ήταν "westminster" με τον αριθμό της F-7124 στα επίσημα αρχεία της Άμπβερ, τα οποία φυλάσσονται στο υπουργείο Άμυνας της Γαλλίας εδώ και 70 χρόνια.

Η Σανέλ επίσης επιχείρησε να πείσει τους ναζί πάτρωνές της να κατασχέσουν την επιχείρησή της, την οποία η ίδια είχε πουλήσει σε εβραίο επιχειρηματία το 1924, αλλά οι Γερμανοί προτίμησαν να τη δώσουν σε... συμπατριώτη τους.

Άλλοι καλλιτέχνες όπως η Εντίτ Πιαφ, ο Μορίς Σεβαλιέ και ο Σασά Γκιτρί αντιμετωπίζουν και εκείνοι πλέον το... μικροσκόπιο της Ιστορίας, καθώς η επαγγελματική τους ανέλιξη την περίοδο της κατοχής στη Γαλλία υπήρξε εντυπωσιακή, χωρίς να αντιμετωπίσουν ποτέ κάποιο πρόβλημα από τους ναζί κατακτητές, αν και μέχρι στιγμής δεν έχουν έρθει στην επιφάνεια επίσημα τεκμήρια που να πιστοποιούν τη στενή τους σχέση με τα ναζιστικά κατακάθια της Ιστορίας.

Μεταπολεμικά, οι Αρχές της Γαλλίας στην απόπειρά τους να "εξωραΐσουν" την επίσημη Ιστορία της χώρας, αποσιώπησαν πολλές περιπτώσεις συνεργασίας με τους Γερμανούς κατά την περίοδο της κατοχής, ενώ έφτασαν στο σημείο να χαρακτηρίσουν ως "ήρωες της Αντίστασης" τη Σανέλ, την Πιαφ και άλλους, γεγονός που συντέλεσε στη διαμόρφωση της εσφαλμένης άποψης ότι αντιστάθηκαν στους ναζί. 

Ονειρική Οδύσσεια 11.500 χιλιομέτρων | Λουκά Χαψής, ο Έλληνας που έφτασε στον Αρκτικό κύκλο με τη μοτό του

Ο Λουκάς Χαψής… ζώστηκε με το φωτογραφικό του εξοπλισμό, καβάλησε τη μηχανή του και ξεκίνησε τη μοναχική Οδύσσειά του, διάρκειας 32 ημερών, ταξιδεύοντας από την Αθήνα μέχρι το βορειότερο άκρο της Νορβηγίας, διανύοντας ούτε λίγο ούτε πολύ 11.500 χιλιόμετρα, σε ένα μοναδικό ταξίδι μετ’ επιστροφής μέχρι την… άκρη της Γης. 

«Το ταξίδι αυτό ήταν σαν να ζούσα ένα όνειρο. Βρέθηκα στον Αρκτικό Κύκλο και αισθάνθηκα σαν να ήμουν στο τέλος του Κόσμου. Όταν μάλιστα έφτασα στο Βόρειο Ακρωτήρι, το απώτατο σημείο της Νορβηγίας, εκεί που τελειώνει η ξηρά και αρχίζει ο απέραντος παγωμένος Ωκεανός, ξέχασα όλη την κούραση και απόλαυσα τις υπέροχες στιγμές», σημείωσε ο κ. Χαψής στο «e-typos.com».

Ο διακεκριμένος Έλληνας φωτογράφος πήρε την απόφαση να κάνει αυτό το ταξίδι ζωής μόνος του, καθώς είναι μάλλον… δύσκολο για άλλον μοτοσικλετιστή ή φωτογράφο να τον ακολουθήσει. 

«Είναι συνειδητή απόφαση να ταξιδεύω μόνος. Θέλω το χρόνο μου και την ησυχία μου, γιατί το κάθε «κλικ» απαιτεί… ταλαιπωρία. Κατασκηνώνω με τις ώρες εκεί που εμπνέομαι, περιμένω να φύγουν οι ορδές των τουριστών για να ετοιμάσω τον εξοπλισμό μου και οι καλύτερες εικόνες βγαίνουν σχεδόν πάντα από το σούρουπο μέχρι την αυγή. 

Είμαι σαν τον ψαρά που περιμένει υπομονετικά να βγάλει το ψάρι, μόνος του με τη θάλασσα».



Η σχέση του κ. Χαψή με τη Γη είναι μια σχέση σεβασμού και αγάπης, όπως λέει ο ίδιος: «Βλέπω τον πλανήτη μας ως μια ολότητα, έχω μια νατουραλιστική προσέγγιση και νιώθω παιδί της Φύσης. 



Αυτό ακριβώς το δεσμό θέλω να αποτυπώνω με κάθε μου «κλικ», το μεγαλείο της Φύσης».  

Παρά το ότι ο κ. Χαψής έκανε το ταξίδι του στην «καρδιά» του καλοκαιριού, από την 1η Αυγούστου μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου, ο καιρός στον Αρκτικό Κύκλο, θύμιζε περισσότερο… ελληνικό χειμώνα: 



«Έβρεχε σχεδόν συνέχεια και το κρύο ήταν τσουχτερό, αυτό όμως δεν με πτόησε καθόλου, οι συνθήκες ήταν καλές για τη φωτογράφηση που ήθελα να κάνω».



Πως είναι όμως να βρίσκεσαι… καβάλα στη μηχανή για 34 ημέρες, μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα; «Δεν είναι καθόλου εύκολο, από την άλλη πλευρά όμως κλείνω τα πάντα, facebook και mail και βιώνω την εμπειρία.



Όταν επιστρέφω στη βάση μου, φτιάχνω σιγά-σιγά το άλμπουμ των φωτογραφιών και ξαναζώ μέσα από αυτές το ταξίδι για δεύτερη φορά. Ό,τι θέλω να πω, το λέω μέσα από τις φωτογραφίες μου, για μένα είναι τρόπος ζωής και έκφρασης».



Ο κ. Χαψής, μέσα από κάθε «κλικ», συλλέγει εικόνες και εμπειρίες: «Βλέποντας μια φωτογραφία που τράβηξα, μου έρχεται στο μυαλό ακόμα και η μυρωδιά του συγκεκριμένου μέρους, το νοτισμένο χώμα, τα λουλούδια, η μυρωδιά της βροχής! 



Για μένα αυτό είναι το πραγματικό νόημα της ζωής, ο πραγματικός μου πλούτος είναι οι εμπειρίες μου και αυτές δε μπορεί να μου τις… φορολογήσει κανείς!», καταλήγει χαριτολογώντας. 

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΥΚΑΣ ΧΑΨΗΣ
Ο Λουκάς Χαψής γεννήθηκε το 1966 στη Λήμνο, όπου και μεγάλωσε. Σε ηλικία 20 ετών αγόρασε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή. Από τότε η φωτογραφία έγινε η μεγάλη του αγάπη και ο προσωπικός τρόπος έκφρασης. Σπούδασε οπερατέρ αλλά τελικά τον κέρδισε η φωτογραφία. 



Ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία το 1993. Η πρώτη του ολική έκλειψη Ηλίου το 1995 πυροδότησε το πάθος του για την αστροφωτογραφία θέτοντας ως στόχο το κυνήγι των εκλείψεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Έχει στο ενεργητικό του σημαντικό επαγγελματικό portfolio με πορτραίτα επωνύμων, δημιουργική, εμπορική, καλλιτεχνική, αστροφωτογραφία, ταξιδιωτική και extreme φωτογραφία.

Δείτε ένα ορεινό πάρκο να μεταμορφώνεται σε... λίμνη

Η Αυστρία δε βρέχεται από θάλασσα, αλλά αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο για τους λάτρεις της αυτόνομης κατάδυσης, καθώς ένα ορεινό πάρκο, γεμάτο δέντρα και χώρους αναψυχής για τους περιπατητές μεταμορφώνεται σε λίμνη, όταν την Άνοιξη αρχίζουν να λιώνουν τα χιόνια από τις γύρω βουνοκορφές.



Αν και η "Πράσινη Λίμνη", όπως αποδίδεται το όνομα Grüner See στα ελληνικά έχει βάθος που φτάνει μέχρι τα δύο μέτρα το καλοκαίρι και το χειμώνα, την άνοιξη το... σκηνικό αλλάζει, με το μέγιστο βάθος της να φτάνει τα 12 μέτρα, σκεπάζοντας τη βλάστηση και δίνοντας μια απόκοσμη εικόνα του βυθού που βρίσκεται στα... βουνά!



Τα νερά της έχουν ένα γαλαζοπράσινο χρώμα και εδώ και χρόνια αποτελεί δημοφιλή καταδυτικό προορισμό, αν και οι θερμοκρασίες του νερού σπάνια ξεπερνούν τους 7 βαθμούς Κελσίου.

Δείτε τους δύτες που... περπατούν στη θάλασσα!

Δύτες της... μιας ανάσας, οι οποίοι παραμένουν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας όσο αντέχουν τα... πνευμόνια τους, έφτιαξαν ένα εντυπωσιακό βίντεο, χωρίς τη βοήθεια εφέ, ή οποιασδήποτε άλλης τεχνικής παρέμβασης.

Οι Ισπανοί δύτες που πρωταγωνιστούν στο βίντεο έκαναν τρία χρόνια να το δημιουργήσουν, καθώς το να στέκεσαι... ανάποδα κάτω ακριβώς από την επιφάνεια της θάλασσας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα.

Ο Αρμίκε Ράμος, υδροβιολόγος και μέλος της ομάδας των δυτών ανέφερε χαρακτηριστικά ότι το βίντεο βασίζεται στην οφθαλμαπάτη που δίνει την εντύπωση στο θεατή ότι οι δύτες περπατούν στη θάλασσα, σαν να βρίσκονταν στην ξηρά.

Το εν λόγω βίντεο κατέλαβε την πρώτη θέση στον παγκόσμιο διαγωνισμό υποβρύχιας φωτογράφησης World Shoot Out, στην κατηγορία των ταινιών μικρού μήκους. 

Ματιές στην Ιστορία: 98 χρόνια από τη βύθιση του υπερωκεάνειου Burdigala στη Τζιά

Στις 14 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν 98 χρόνια από την πρόσκρουση σε νάρκη και τη βύθιση το 1916 του πολυτελούς υπερωκεάνιου Burdigala, πρώην γερμανικού Kaiser Friedrich, στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην Κέα και τη Μακρόνησο, το οποίο είχε επιταχθεί από τη γαλλική κυβέρνηση για να μεταφέρει στρατεύματα και πολεμικό υλικό κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

READ THE ENGLISH VERSION HERE

Σε απόσταση μόλις δύο ναυτικών μιλίων από το ναυάγιο του Burdigala, ένα άλλο ξακουστό πλοίο, ο «Βρετανικός» το αδελφό πλοίο του «Τιτανικού», αναπαύεται κι εκείνο στο βυθό, χτυπημένο και αυτό από θαλάσσια νάρκη του ίδιου ναρκοπεδίου στις 21 Νοεμβρίου του 1916, μόλις μια εβδομάδα δηλαδή από το ναυάγιο του γαλλικού πλοίου. 

Το ιστορικό της βύθισης 

Τον Δεκέμβριο του 1915 το Burdigala χαρακτηρίστηκε από το γαλλικό κράτος ως βοηθητικό καταδρομικό και μέχρι την βύθισή του, μετέφερε στρατό στα Δαρδανέλια και τη Θεσσαλονίκη, η οποία αποτελούσε την βάση της «Entente Cordiale», της «Εγκάρδιας Συμφωνίας», όπως ήταν γνωστή η συμμαχία των Αγγλογάλλων. 

Η συνήθης διαδρομή που ακολουθούσε το πλοίο ξεκινούσε από τη ναυτική βάση της Τουλόν, έπιανε στη Μάλτα, για να συνεχίσει περνώντας τον Κάβο Μαλέα προς τον Πειραιά και από εκεί, μέσω του στενού της Κέας, προς την Θεσσαλονίκη στην οποία από την 26 Σεπετεμβρίου 1916 είχε εγκατασταθεί η ελληνική προσωρινή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. 

Στις 13 Νοεμβρίου του 1916 το πλοίο ξεκίνησε άδειο από την Θεσσαλονίκη με προορισμό την Τουλόν για την παραλαβή στρατού και πολεμικού υλικού. Την επόμενη ημέρα, 14η Νοεμβρίου, στις 10 και 45 το πρωί, ενώ το πλοίο βρισκόταν δυο περίπου ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά του ακρωτηρίου Άγιος Νικόλαος της Κέας, σημειώθηκε έκρηξη στην δεξιά πλευρά του μεσοκάραβου από την οποία πλημμύρισε το μηχανοστάσιο. Ενώ το πλοίο είχε πάρει αρχικά μια κλίση 4 μοιρών και ο κυβερνήτης του θεώρησε ότι δεν θα βυθιστεί, 20 λεπτά αργότερα η κατάσταση άλλαξε, καθώς το νερό εισχώρησε στο εμπρός από τις μηχανές δεύτερο λεβητοστάσιο του πλοίου. 

Η κλίση του S/S Burdigala αυξήθηκε και ο κυβερνήτης διέταξε την εγκατάλειψή του. Αμέσως το πλήρωμα έριξε τις σωστικές λέμβους στο νερό και εγκατέλειψε το πλοίο. 

Μετά από 15 λεπτά της ώρας, από τη στιγμή που δόθηκε η διαταγή εγκατάλειψής του, το Burdigala, κομμένο στα δυο από μια δεύτερη έκρηξη, βυθίστηκε έξω από τις βορειοδυτικές ακτές της Κέας στο βάθος των 75 μέτρων, όπου και παρέμεινε ξεχασμένο μέχρι την ανακάλυψή του το 2008 από ομάδα Ελλήνων αυτοδυτών, στα πλαίσια ερευνητικής αποστολής με έγκριση και άδεια από την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων του Υπουργείου Πολιτισμού. 

Όπως δηλώνουν οι αυτόπτες μάρτυρες, κατά την διάρκεια της βύθισης υπήρξε μόνο μια απώλεια, ο 22χρονος μηχανικός Νικολά Λοσκό, ο οποίος πέθανε αργότερα από εγκαύματα που προκλήθηκαν από τη ρήξη ενός σωλήνα ατμού στο λεβητοστάσιο, κατά την στιγμή της έκρηξης. 

Το Burdigala κατασκευάστηκε το 1897 ως το γερμανικό υπερωκεάνιο Kaiser Friedrich για την θρυλική ναυτιλιακή εταιρεία Nord Deutscher Lloyd. Είχε 183 μέτρα μήκος, 19 μέτρα πλάτος και ήταν εξοπλισμένο με δυο πεντακύλινδρες παλινδρομικές μηχανές τετραπλής εκτόνωσης, οι οποίες έδιναν κίνηση σε δυο τρίφτερες μπρούτζινες προπέλες, διαμέτρου 6,19 μέτρων. 

Το γερμανικό αυτοκρατορικό υποβρύχιο U-73, o «ένοχος» της βύθισης. Παρά το ότι αρχικά θεωρήθηκε ότι το υπερωκεάνιο είχε τορπιλιστεί, τελικά αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι έπεσε θύμα του ναρκοπεδίου που είχε ποντίσει το γερμανικό υποβρύχιο U-73, ενώ νάρκη του ίδιου ναρκοπεδίου βύθισε μια εβδομάδα αργότερα και το «Βρετανικό». 

Το πλήρες ιστορικό της βύθισης και της ανακάλυψης του ναυαγίου του Burdigala, διανθισμένο με πλούσιο φωτογραφικό και αρχειακό υλικό, βρίσκεται στην δίγλωσση ιστοσελίδα www.keadive.gr

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΑΛΩΝ, ιστορικού ερευνητή

Όταν τον Σεπτέμβρη του 2008 η καταδυτική μας ομάδα επισκέφθηκε για πρώτη φορά το άγνωστο τότε ναυάγιο της Κέας, ήρθε αντιμέτωπη με ένα ιδιαίτερα όμορφο και καλοδιατηρημένο ναυάγιο ενός άγνωστου μεγάλου πλοίου. 

Η έρευνα πεδίου που πραγματοποιήθηκε, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη έρευνα σε βιβλιοθήκες, αρχεία, προσωπικές συλλογές και μουσεία, οδήγησε στην πλήρη και τεκμηριωμένη ταυτοποίηση του ναυαγίου ως το υπερωκεάνιο S/S Burdigala, περισσότερο γνωστό σαν S/S Kaiser Friedrich μια και με το όνομα αυτό κατατάχθηκε στην ιστορία της παγκόσμιας ναυτιλίας, ως ένα από τα πιο όμορφα αλλά και άτυχα πλοία που υπήρξαν ποτέ.

Πρόκειται για ένα πλοίο το οποίο ήταν ιστορικά συνδεδεμένο με την εξέλιξη των υπερατλαντικών θαλάσσιων συγκοινωνιών του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, τις μάχες για το σκήπτρο ταχύτητας, τον αγώνα των μεγάλων ναυτιλιακών εταιρειών για την «πρωτιά», τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, την πολυτέλεια των επιβατών της πρώτης θέσης, την φτώχια και τις ελπίδες των ξεριζωμένων που έψαχναν για ένα καινούργιο μέλλον στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά και με την αγωνία και τον θάνατο των αρχών του 20ου αιώνα, εκφρασμένο μέσα από τις πολεμικές επιχειρήσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στις οποίες συμμετείχε. 

Το ναυάγιο του Burdigala, μήκους 183 μέτρων και εκτοπίσματος 20.100 τόνων αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο σωζόμενο ναυάγιο της σύγχρονης ιστορίας που έχει ανακαλυφθεί στις ελληνικές θάλασσες, μετά το ναυάγιο του πλησίον βρισκόμενου Βρετανικού.

 Η κοινή κατάληξη των δυο αυτών πλοίων, σε συνδυασμό με τα κοινά αίτια βύθισής τους και την γεωγραφική γειτονία τους, τα καθιστά σαφώς αναπόσπαστα κομμάτια ενός ιστορικού πλέγματος το οποίο βρίσκεται ακόμα απτό στην θαλάσσια περιοχή της Κέας.

ΠΙΕΡ ΚΟΣΜΙΔΗΣ

Το ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου, το Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

pierrekosmidis.blogspot.com

Ματιές στην Ιστορία: Εικόνες από την κόλαση του... υπόγειου πολέμου

Φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και οι μνήμες παραμένουν ακόμα νωπές, ακριβώς όπως τα πεδία των μαχών είναι ακόμα σκαμμένα από τα εκατομμύρια οβίδες που... αντάλλαξαν οι δύο πλευρές.



Ο φωτογράφος Τζεφ Γκάσκι απαθανάτισε μια άγνωστη σελίδα του πολέμου, όπως αυτός διεξαγόταν κάτω από την επιφάνεια της γης, σε λαγούμια που έσκαβαν οι αντιμαχόμενοι, προκειμένου να ανατινάξουν τις οχυρώσεις των αντιπάλων τους.



Τα λαγούμια αυτά εκτείνονταν σε μήκος χιλιομέτρων και διέθεταν κοιτώνες, νοσοκομείο, φούρνους, ακόμα και... ονόματα, προκειμένου να μη χάνουν το δρόμο στις δαιδαλώδεις στοές οι άτυχοι φαντάροι.



Ο Γκάσκι φωτογράφησε διάφορες επιγραφές και σημάδια που άφησαν οι στρατιώτες, πικρή υπόμνηση της σκληρότητας κάθε Πολέμου που απογυμνώνει από κάθε αίσθηση ανθρωπιάς, όσους μπλέκονται στα δίχτυα του.



Ακόμα και μικρά καθημερινά αντικείμενα παραμένουν στα λαγούμια αυτά, θυμίζοντας στους επισκέπτες τη σκληρότητα του πολέμου και τη ματαιότητά του.








Μπορείτε να δείτε την καταπληκτική δουλειά του Jeff Gusky εδώ: http://jeffgusky.com/ 

Ο μυθικός "Κόκκινος Βαρόνος" ξαναπετάει μετά από 96 χρόνια!

Ένα αεροπλάνο που έχει γράψει τις δικές του θρυλικές σελίδες κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ξαναβρέθηκε στους ουρανούς μετά από 96 χρόνια από την τελευταία του πτήση.

 

Ο 52χρονος Βρετανός Πολ Φορντ είχε όνειρο ζωής να κατασκευάσει ένα ακριβές αντίγραφο του "Κόκκινου Βαρόνου", του τριπλάνου τύπου Fokker Dr1 με το οποίο ο Μάνφρεντ Φον Ριχτχόφεν κατέρριψε 70 αεροπλάνα των Άγγλων και των Γάλλων, μέχρι και ο ίδιος να βρει τη Νέμεσή του, είτε κατά τη διάρκεια αερομαχίας, είτε όταν επλήγη από το έδαφος, όπως πλέον είναι η πιο αποδεκτή θεωρία.

Μετά από πολύ κόπο, βάσανα και μια... ανώμαλη προσγείωση που κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά το πρωτότυπό του, ο Φορντ κατάφερε τελικά να πετύχει το στόχο του, χαροποιώντας έτσι τους απανταχού της Γης θιασώτες ιστορικών αεροσκαφών.

Δύτες έλυσαν το μυστήριο του καταδιωκτικού που καταρρίφθηκε στις 17 Ιουνίου του 1944

Ένα ακόμα μυστήριο έλυσαν αυτοδύτες που εντόπισαν και ταυτοποίησαν ένα καταδιωκτικό αεροσκάφος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε φιορδ της Νορβηγίας, κοντά στο Κίρκενες, 70 χρόνια μετά την κατάρριψή του από γερμανικά αντιαεροπορικά πυρά στις 17 Ιουνίου του 1944.

Στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο ήταν μια από τις πολλές γερμανικές βάσεις της Kriegsmarine και της Luftwaffe. Το Κίρκενες ήταν η 2η Ευρωπαϊκή περιοχή μετά τα νησιά της Μάλτας με τις περισσότερες επιδρομές αεροπλάνων με παραπάνω από 1000 συναγερμούς και περίπου 350 επιθέσεις. Τελικά απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 25 Οκτωβρίου του 1944 και μόλις 13 σπίτια επέζησαν του πολέμου. Η συγκεκριμένη πόλη είναι το άκρο του σιδηροδρόμου ονόματι Kirkenes-Bjørnevatnbanen του βορειότερου σιδηροδρόμου του κόσμου που κατασκευάστηκε για να μεταφέρονται μεταλλεύματα από τα ορυχεία του Bjørnevatn στο λιμάνι του Κίρκενες.

Το αεροσκάφος με πιλότο τον 21χρονο σοβιετικό Ιβάν Γκεοργκούτοφ απογειώθηκε από το Μουρμάνσκ, μαζί με  23 ακόμα παρόμοιου τύπου καταδιωκτικά, σε μια επιχείρηση προσβολής στόχων, αλλά ο Γκεοργκούτοφ καταρρίφθηκε, με το αεροσκάφος του να χάνεται σε βάθος 20 μέτρων.

Αυτοδύτες ανακάλυψαν το αεροναυάγιο και καταδύθηκαν σε αυτό, φέρονοντας στην επιφάνεια ένα πολυβόλο του και τον έλικα, ενώ οι προσπάθειες για την ταυτοποίηση του αεροσκάφους και την τύχη του πιλότου απέδωσαν καρπούς. Ο πιλότος γλύτωσε το θάνατο κατά την προσθαλάσσωση, αλλά αιχμαλωτίστηκε από τους γερμανούς. Επέζησε του πολέμου και επανήλθε στις τάξεις της πολεμικής αεροπορίας της τότε Σοβιετικής Ένωσης, προτού αποστρατευθεί και γίνει πιλότος της πολιτικής αεροπορίας και εν συνεχεία καθηγητής μαθηματικών και φυσικής. Πέθανε το 1987, χωρίς ο ίδιος να προλάβει να ξαναδεί το καταδιωκτικό με το οποίο πολέμησε. 

Στην επέτειο των 70 χρόνων από την απελευθέρωση του Κίρκενες, νορβηγική εφημερίδα κατάφερε να εντοπίσει την κόρη του Γκεοργκούτοφ, η οποία συγκινήθηκε από το απρόσμενο εύρημα των αυτοδυτών.

Στο πλαίσιο της στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ προς τη Σοβιετική Ένωση, περίπου 2.400 καταδιωκτικά Ρ40 δόθηκαν στους σοβιετικούς.