99 χρόνια από τη βύθιση του Τιτανικού: Ο μύθος, η αλήθεια και τα άγνωστα στοιχεία

Τιτανικός: Είναι ίσως το πιο διάσημο ναυάγιο σε όλο τον κόσμο. Έχει πρωταγωνιστήσει σε 20 τουλάχιστον κινηματογραφικές παραγωγές, έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία με την ιστορία του και ακόμα και σήμερα αποκαλύπτονται νέα στοιχεία που προσθέτουν πινελιές στον καμβά της τραγωδίας. Ακόμα και θεωρίες συνομωσίας έχουν κατά καιρούς δει το φως της δημοσιότητας, με πιο χαρακτηριστική την υπόθεση ότι δε… βούλιαξε ο Τιτανικός, αλλά ένα άλλο υπερωκεάνιο της ίδιας εταιρείας, ο «Ολυμπιακός», το Olympic, για να καρπωθεί η πλοικτήτρια την κολοσσιαία αποζημίωση των ασφαλιστικών εταιρειών.

Πέρασαν 99 χρόνια από τη δραματική εκείνη νύχτα της 14^ης προς τη 15^η Απριλίου, όταν το πολυτελές ποντοπόρο επιβατηγό πλοίο συνάντησε τη νέμεσή του στο παρθενικό του ταξίδι. Με τη μορφή ενός παγόβουνου που έσκισε τα σωθικά του και το καταπόντισε στον πυθμένα της θάλασσας του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού σε βάθος περίπου 4 χιλιομέτρων, παρασέρνοντας μαζί του 1.517 επιβάτες και πλήρωμα από το σύνολο των 2.223 ανθρώπων που ταξίδευαν από το Σαουθάμπτον της Βρετανίας στη Νέα Υόρκη, ο Τιτανικός έγινε η πιο πολύνεκρη ναυτική τραγωδία της εποχής.

Ο Τιτανικός όχι άδικα χαρακτηρίστηκε ως το πιο πολυτελές υπερωκεάνιο που είχε ναυπηγηθεί μέχρι τότε. Εκτός των τυπικών ανέσεων, ο κατάλογος περιλάμβανε επίσης πισίνες, χαμάμ, οκταμελή ορχήστρα και πληθώρα άλλων παροχών, ιδίως στους επιβάτες της πρώτης θέσης. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πρώτη σουίτα κόστιζε 4.500 δολάρια, όταν ένα σπίτι την ίδια εποχή κόστιζε περίπου 1.000. Όσοι ταξίδεψαν στην τρίτη θέση, πλήρωσαν 36 δολάρια για απλή μετάβαση στη Νέα Υόρκη.

Το ιστορικό της τραγωδίας

Στις 10 Απριλίου του 1912, χιλιάδες άνθρωποι συνέρρευσαν στις αποβάθρες του Σαουθάμπτον να δουν το μεγαλοπρεπές πλοίο να σαλπάρει για το πενθήμερο παρθενικό του ταξίδι. Οι επιβάτες και το πλήρωμα, κρεμασμένοι σαν τσαμπιά από τις κουπαστές αποχαιρετούσαν, χωρίς να το ξέρουν για τελευταία φορά, συγγενείς και φίλους. Πριν χαράξει ρότα για τη Νέα Υόρκη, το υπερωκεάνιο έδεσε στο Χερβούργο της Γαλλίας και το Κουινστάουν στην Ιρλανδία για να παραλάβει τους τελευταίους ταξιδιώτες.

Το βράδι της Κυριακής 14 Απριλίου, ο ουρανός ήταν σκοτεινός, χωρίς φεγγάρι. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και ο Τιτανικός ταξίδευε άνετα με ταχύτητα 20 περίπου κόμβων, καθώς βρισκόταν σε απόσταση περίπου 650 χιλιομέτρων από τις ακτές του Καναδά. Ξαφνικά, οι κραυγές της βάρδιας έσκισαν τον παφλασμό των κυμάτων: «Παγόβουνο μπροστά!». Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες να αλλάξουν την πορεία του Τιτανικού, ο ανατριχιαστικός ήχος του συρσίματος της πλευράς του στο τεράστιο όγκο πάγου, ο οποίος έμοιαζε με εξαόροφη πολυκατοικία πάνω στο νερό, έδειξε ότι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη και οι συνέπειές της τραγικές.

Η ώρα ήταν 11 και 40. Οι μαρκόνηδες του πλοίου, οι χειριστές δηλαδή του τηλέγραφου άρχισαν να στέλνουν SOS προς κάθε κατεύθυνση. Ο καπετάνιος Σμιθ έδωσε εντολή να ετοιμαστούν οι σωσίβιες λέμβοι. Σύντομα, οι επιβάτες και το πλήρωμα κατάλαβαν ότι το «αβύθιστο», όπως χαρακτηριζόταν, πλοίο θα χανόταν. Σκηνές αλλοφροσύνης ακολούθησαν. Οι επιβάτες της τρίτης θέσης, εγκλωβισμένοι στα κατώτερα καταστρώματα του πλοίου περίμεναν μάταια την άδεια να ανέβουν. Οι βάρκες δεν ήταν αρκετές για όλους, παρά το ότι ήταν περισσότερες από όσες όριζαν οι κανονισμοί του Βρετανικού Ναυαρχείου.

Στις 2 και 20 μετά τα μεσάνυχτα όλα είχαν τελειώσει. Όσοι δεν είχαν καταφέρει να επιβιβαστούν στις βάρκες είτε παρασύρθηκαν στην άβυσσο, είτε πέθαναν από υποθερμία, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, καθώς η θερμοκρασία της θάλασσας άγγιζε τους 0 βαθμούς.

Στις 4 και 10 τα ξημερώματα το ατμόπλοιο «Καρπάθια», που είχε λάβει το δραματικό σήμα σωτηρίας άρχισε την περισυλλογή των επιζώντων και των νεκρών που επέπλεαν ακόμα ανάμεσα στα συντρίμμια που άφησε πίσω του το ναυάγιο. Όταν έφτασε στη Νέα Υόρκη στις 18 Απριλίου, ένα βουβό πλήθος περίμενε στην προκυμαία. Η είδηση κυκλοφόρησε αστραπιαία, το ίδιο και οι δραματικές ιστορίες των επιζώντων. Από εκεί ξεκίνησε ο μύθος του Τιτανικού, πολλές φορές μπλέκοντας την αλήθεια με τερατολογίες και διατηρώντας για 100 σχεδόν χρόνια αμείωτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

ΒΟΧ 1

Η ανακάλυψη του ναυαγίου

Η ανακάλυψη του ναυαγίου οφείλεται στις… μυστικές υπηρεσίες του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, καθώς εκείνες ήταν που χρηματοδότησαν και υποστήριξαν με τεχνικά μέσα την αποστολή του διάσημου εξερευνητή Ρόμπερτ Μπάλαρντ. Η αναζήτηση μάλιστα του Τιτανικού ήταν ένα… πάρεργο, καθώς στόχος της αποστολής του ήταν ο εντοπισμός δύο πυρηνοκίνητων υποβρυχίων που είχαν χαθεί στην ίδια περιοχή τη δεκαετία του ΄60.

Την 1η Σεπτεμβρίου του 1985, οι κάμερες στο τηλεχειριζόμενο υποβρύχιο έστειλαν στην επιφάνεια τις πρώτες εικόνες του Τιτανικού, από τη στιγμή που χάθηκε εκείνη τη σκοτεινή νύχτα του 1912. Από τότε, πολλές ακόμα αποστολές έχουν πραγματοποιηθεί, φέρνοντας περισσότερα από 5.000 αντικείμενα από το ναυάγιο, από πορσελάνινα πιάτα, μέχρι σόλες παπουτσιών των άτυχων επιβατών. Σήμερα, η διάβρωση και η κακή κατάσταση του ναυαγίου, το οποίο είναι κομμένο σε δύο κομμάτια,  βάζουν τις τελευταίες πινελιές στην ιστορία του και υπό αυτές τις συνθήκες σε 100 περίπου χρόνια το μόνο που θα απομένει από το άλλοτε  μεγαλοπρεπές πλοίο θα είναι ένας σωρός σκουριάς.

ΒΟΧ 2

Οι άγνωστες ιστορίες και οι φήμες

Προέβλεψε το τέλος του

Ο συγγραφέας Ουίλιαμ Στεντ, ο οποίος χάθηκε με τον Τιτανικό είχε… προβλέψει σε δύο βιβλία του το ναυάγιο, με ανατριχιαστική ακρίβεια. Σε μυθιστόρημα του 1886 είχε περιγράψει ένα πολύνεκρο ναυάγιο στον Ατλαντικό, ενώ σε άλλο έργο του 1892 έγραψε για το ναυάγιο ενός πλοίου που προσέκρουσε σε παγόβουνο.

Η κατάρα του Τιτανικού

Ακόμα και σήμερα, πολλοί πιστεύουν ότι ο Τιτανικός ήταν καταραμένος, επειδή δεν είχε «βαπτιστεί», όπως συνηθίζεται για κάθε νέο πλοίο που καθελκύεται. Ακόμα περισσότερο, κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι προτεστάντες του Μπέλφαστ όπου ναυπηγήθηκε το πλοίο, λόγω του άσβεστου μίσους για τους καθολικούς είχαν δώσει μια μυστικιστική κωδική ονομασία, η οποία αντικατόπτριζε την απέχθειά τους για τον Πάπα. Άλλος ένας λόγος δηλαδή για «κατάρα», σύμφωνα με τους καθολικούς.

Το ναυάγιο του Τιτάνα

Το 1898 ο συγγραφέας Μόργκαν Ρόμπερτσον έγραψε μια νουβέλα για το ναυάγιο του «Τιτάνα», ενός πλοίου που χαρακτηριζόταν και εκείνο «αβύθιστο» και το οποίο τιμωρήθηκε για την ύβρη του.

Το άσπρο φάντασμα της καταστροφής

Ένα περιοδικό εκλαϊκευμένης επιστήμης που κυκλοφόρησε τις μέρες του ναυαγίου περιέγραφε με λεπτομέρειες που ανατριχιάζουν το πολύνεκρο ναυάγιο ενός πλοίου που ερχόταν από την Ευρώπη, σε ένα άρθρο με τίτλο «το άσπρο φάντασμα της καταστροφής». Με δεδομένο ότι το περιοδικό είχε εκτυπωθεί πριν το ναυάγιο του Τιτανικού, πολλοί πιστεύουν ότι η ιστορία αυτή ήταν ένας μακάβριος προπομπός της πραγματικότητας.

ΒΟΧ 3

Η τελευταία μάρτυρας της τραγωδίας

Η Ελίζαμπεθ Ντιν ήταν μόλις δύο μηνών, όταν ναυάγησε ο Τιτανικός. Αν και ο πατέρας της χάθηκε στα κύματα, η ίδια σώθηκε με τη μητέρα και το δίχρονο αδελφό της και ήταν η τελευταία επιζήσασα της τραγωδίας. Πέθανε στις 31 Μαΐου του 2009, σε ηλικία 97 ετών. Συμπτωματικό ή όχι, 100 χρόνια νωρίτερα, στις 31 Μαΐου του 1909, είχαν αρχίσει οι εργασίες ναυπήγησης του Τιτανικού.Ο αδελφός της Μπέρτραμ, πέθανε το βράδι της 14^ης Απριλίου του 1992, ακριβώς 80 χρόνια μετά τη μοιραία πρόσκρουση στο παγόβουνο. Άλλη μια μακάβρια σύμπτωση. 

ΒΟΧ 4

Τα «αδέλφια» του Τιτανικού

Ο Τιτανικός είχε δύο αδέλφια, δύο πανομοιότυπα πλοία που αποτελούσαν το καμάρι της ναυτιλιακής εταιρείας «Άσπρο Αστέρι», τον «Ολυμπιακό», (Olympic) και τον «Βρετανικό» (Britannic). Η σταδιοδρομία του «Ολυμπιακού» ήταν λιγότερο περιπετειώδης, αν και εξίσου μυθιστορηματική με εκείνη του τραγικού ναυαγίου. Χρησιμοποιήθηκε ως οπλιταγωγό κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έκανε αρκετά ταξίδια μεταξύ Παλιού και Νέου Κόσμου, δρομολογήθηκε σε εμπορικούς πλόες τη δεκαετία του ΄20 και τελικά αποσύρθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1930, όταν και πουλήθηκε για παλιοσίδερα. 

Ο «Βρετανικός» έχει από την πλευρά του μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, με ελληνική διάσταση: Χρησιμοποιήθηκε από τους συμμάχους της Αντάντ κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ως νοσοκομειακό πλοίο μεταφέροντας τραυματίες από το μέτωπο των Δαρδανελλίων μέσω Λήμνου και το 1916 βυθίστηκε ανάμεσα στην Κέα και τη Μακρόνησο, το πιθανότερο λόγω πρόσκρουσης σε νάρκη, κατ’ άλλους λόγω τορπιλισμού από γερμανικό υποβρύχιο. Μόνο 30 άτομα χάθηκαν μαζί του, ενώ 1050 περίπου σώθηκαν. Έμεινε στη λήθη για δεκαετίες, μέχρι τη στιγμή που το ανακάλυψε ο διάσημος Γάλλος θαλάσσιος εξερευνητής Ζακ-Ιβ Κουστό το 1975. Βρίσκεται σε βάθος 120 περίπου μέτρων και τα τελευταία χρόνια τολμηροί και έμπειροι αυτοδύτες το επισκέπτονται αρκετά συχνά για να μάθουν περισσότερα για τον «αδελφό» του Τιτανικού και να το κινηματογραφήσουν.

ΒΟΧ 5

Τα πιο πολύνεκρα ναυάγια του Κόσμου

Αν και ο Τιτανικός έχει το θλιβερό «προνόμιο» να είναι το πιο διάσημο ναυάγιο, δεν είναι σε καμία περίπτωση το πιο πολύνεκρο.

Παρατίθενται τα ναυάγια με το μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων:

Βίλχελμ Γκούστλοφ, 9.000 νεκροί, 1945

Γκόγια, 7.000 νεκροί, 1945

Καπ Αρκόνα 4.500 νεκροί, 1945

Όρια*, 4.000 νεκροί, 1944

Γκενεράλ Φον Στόιμπεν, 3.500 νεκροί, 1945

Τιτανικός, 1517 νεκροί, 1912

* Το Όρια, έμφορτο Ιταλών αιχμαλώτων, βυθίστηκε στη βραχονησίδα Γαϊδουρονήσι (Πάτροκλος), κοντά στο Σούνιο, λόγω λάθους ναυσιπλοΐας.

Μαύρα γενέθλια, περιμένοντας τους βαρβάρους

Σε λίγες μέρες, στις 3 Μαΐου, θα έχουμε γενέθλια. Μαύρα γενέθλια, για την ακρίβεια. Κλείνουμε ένα χρόνο από την υπογραφή του Μνημονίου, τις επιπτώσεις του οποίου βιώνουμε καθημερινά όλοι μας. Πέρα από τις απόπειρες «κύκλων», εντός και εκτός, να μας το παρουσιάσουν ως «μόνη ελπίδα σωτηρίας», ή «αιτία για όλα τα δεινά», ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και ας δούμε που βρισκόμαστε σήμερα. 

Η δραματική επιδείνωση της πραγματικής οικονομίας, το σάπιο μοντέλο του κρατικοδίαιτου ιδρυματισμού, η αποσύνθεση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, συνεχίζονται με τον ίδιο ρυθμό, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Κάποιοι προσποιούνται ότι δεν έχουμε χρεοκοπήσει και ακούμε κάθε τόσο να μας βάζουν όλους στο ίδιο σακί. Η τακτική αυτή, η λεγόμενη της «συλλογικής ευθύνης» ένα στόχο έχει: Να μας κάνει όλους εν δυνάμει ένοχους και στο τέλος να γλυτώσουν οι πραγματικοί υπαίτιοι.

Οι περίφημες «διαρθρωτικές αλλαγές» έχουν καταντήσει μια κενή νοήματος λεκτική ακροβασία. Ο εξορθολογισμός της φορολογίας και η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι τα πιο σύντομα ανέκδοτα. Ο έλεγχος στις αγορές για τα φαινόμενα αισχροκέρδειας είναι για το θεαθήναι μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες.

Την ίδια στιγμή, δε βλέπουμε κανένα κίνητρο για την αύξηση της παραγωγικότητας και δεν ακούμε καμία ρεαλιστική πρόταση για βιώσιμη εναλλακτική λύση.

Απλά, περιμένουμε τους βαρβάρους, να μας πάρουν το κεφάλι. 

Δελφίνια: Από τις τοιχογραφίες της Σαντορίνης και τις θάλασσες, στα… ενυδρεία

Ευρωπαϊκή πλέον διάσταση λαμβάνει η αντιπαράθεση οικολογικών οργανώσεων με ιδιοκτήτες ενυδρείων και ζωολογικών πάρκων που φιλοξενούν θαλάσσια θηλαστικά, όπως δελφίνια και θαλάσσιους λέοντες. Ο επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το περιβάλλον κ. Γιάνεζ Ποτότσνικ μιλώντας στον «Ε.Τ.» τόνισε ότι «πρωταρχικής σημασίας για την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί η προστασία των δελφινιών, καθώς απαγορεύεται ρητά η θανάτωση, η αιχμαλωσία, αλλά και η πώληση ή ανταλλαγή για εμπορικούς σκοπούς των άγριων ζώων που αιχμαλωτίζονται». 

Ο Έλληνας ευρωβουλευτής του κόμματος των Οικολόγων Πράσινων κ. Μιχάλης Τρεμόπουλος, εκφράζει την ικανοποίησή του για τη θέση του κ. Ποτότσνικ και σημειώνει: «Είναι σημαντικό ότι ο Επίτροπος Περιβάλλοντος αποδέχτηκε ότι η εμπορική χρήση δελφινιών σε δελφινάρια ή ζωολογικούς κήπους είναι αντίθετη στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Γι αυτό και εκτιμήσαμε ότι η απάντηση αυτή είναι η αρχή του τέλους για τα δελφινάρια. Θεωρήσαμε ως δεδομένο ότι για ζώα όπως τα δελφίνια και τα άλλα κητώδη, η εκπλήρωση των απαιτήσεων της Οδηγίας 1999/22, δηλαδή να διασφαλίζουν οι ζωολογικοί κήποι διαβίωση σε κατάλληλο περιβάλλον, δεν είναι πρακτικά εφικτή. Γι αυτό και ζητήσαμε από την Κομισιόν να εξετάσει τη θέσπιση ευρωπαϊκής νομοθεσίας για την απαγόρευση της αιχμαλωσίας κητωδών και της χρήσης τους σε παραστάσεις, όπως και την πλήρη απαγόρευση της εμπορίας τους».

Από την Ιστορία στα… ενυδρεία

Τοιχογραφίες στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, αλλά και στην Κνωσό της Κρήτης απεικονίζουν σκηνές με δελφίνια, γεγονός που καταδεικνύει την άρρηκτη σχέση του θαλάσσιου θηλαστικού με τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Σήμερα όμως, λόγω της μόλυνσης, της υπεραλίευσης, της χρήσης ηχοβολιστικών συσκευών που εντείνουν το πρόβλημα της ηχορρύπανσης στη θάλασσα και άλλων ανθρωπογενών κυρίως παραγόντων που παρενοχλούν τα ζώα, ο πληθυσμός των δελφινιών μειώνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα λίγοι να έχουν την ευκαιρία να τα δουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Μόλις χθες, τρία ακόμα δελφίνια εντοπίστηκαν νεκρά στη Ρόδο, προβληματίζοντας τους ειδικούς για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχασαν τη ζωή τους, αλλά και για τα αυξανόμενα κρούσματα θανάτου των θηλαστικών.

«Αντίδοτο» σε αυτό το φαινόμενο αποτελούν οι ζωολογικοί κήποι, κάποιοι από τους οποίους μεταξύ των άλλων ζώων που φιλοξενούν σε συνθήκες αιχμαλωσίας, διαθέτουν ενυδρεία και δελφινάρια. Σε πολλά από αυτά, υπάρχουν δελφίνια και άλλα θηλαστικά, τα οποία συναρπάζουν μικρούς και μεγάλους με την ευφυΐα και την ικανότητά τους να εκτελούν περίτεχνα ακροβατικά και άλλες φιγούρες.

Πόσο σωστό όμως είναι να κρατούνται στον εκ των πραγμάτων περιορισμένο χώρο ενός ενυδρείου, ζώα όπως τα δελφίνια που έχουν μάθει να κινούνται στα πελάγη, διανύοντας αποστάσεις μέχρι και 100 χιλιομέτρων καθημερινά; Πρώτος σε αυτό το ερώτημα είχε απαντήσει ο διάσημος Γάλλος ωκεανογράφος Ζακ-Υβ Κουστώ, λέγοντας ότι «τα ενυδρεία, όσο άρτια και αν είναι δε μπορούν να αναπαραστήσουν τις συνθήκες του φυσικού περιβάλλοντος του ανοιχτού Πελάγους και όσα δελφίνια αναγκάζονται να περιοριστούν σε αυτά δεν είναι ευτυχισμένα».

Η άλλη όψη

Από την άλλη πλευρά όμως, τα ενυδρεία σήμερα είναι ίσως η μόνη ευκαιρία για τους περισσότερους να δουν από κοντά ένα δελφίνι. Ιδίως για τα παιδιά, η «ζωντανή» επικοινωνία με τα θαλάσσια αυτά θηλαστικά είναι μια συναρπαστική εμπειρία ζωής, αλλά και μάθημα για την προστασία του περιβάλλοντος, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο δημιουργός και διευθυντής του Αττικού Πάρκου κ. Ζαν-Ζακ Λεσουέρ: «Μικροί και μεγάλοι θεατές έχουν την ευκαιρία να μάθουν πολλά χρήσιμα στοιχεία, όπως ότι τα σκουπίδια που τόσο απερίσκεπτα πετάμε στη θάλασσα μπορούν να αποτελέσουν θανάσιμες παγίδες για τα θαλάσσια θηλαστικά».

Πρόσφατα, οικολογικές οργανώσεις και πολίτες κατέθεσαν αίτηση ασφαλιστικών μέτρων ώστε να διακοπεί η παράσταση των δελφινιών στο Αττικό Πάρκο, με βασικό επιχείρημα πως οι συνθήκες διαβίωσής τους δεν είναι κατάλληλες. Ως αποτέλεσμα, διακόπηκε η παράσταση των δελφινιών και κατατέθηκε από τους υπευθύνους του Αττικού Πάρκου αίτημα ανάκλησης της απόφασης. Μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση τον Ιούλιο, η παράσταση έχει ανασταλεί, εκτός και αν υπάρξει νωρίτερα ανάκληση. «Τώρα, όσοι προσέρχονται στο Αττικό Πάρκο μπορούν να παρακολουθήσουν τους θαλάσσιους λέοντες και να δουν τα δελφίνια να κολυμπούν, όχι όμως σε δράση», σημειώνει ο κ. Λεσουέρ. 

Ο κ. Λεσουέρ επισημαίνει επίσης ότι «οι πισίνες όπου φιλοξενούνται τα δελφίνια διαθέτουν σύστημα καθαρισμού με όζον, έχουν 6 μέτρα βάθος και πληρούν όλες τις αυστηρές προϋποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ζωολογικών Πάρκων και Ενυδρείων» και τονίζει ότι τα δελφίνια που κολυμπούν στις πισίνες του Πάρκου «είναι θηλαστικά 2^ης και 3^ης γενιάς τα οποία γεννήθηκαν σε θαλάσσια πάρκα και φιλοξενούνται προσωρινά μέχρι να ανακατασκευαστεί το Εθνικό Θαλάσσιο Μουσείο της Λιθουανίας».

 «Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει τη νομοθεσία. Η παρουσία δελφινιών σε ενυδρεία και δελφινάρια ελέγχεται αυστηρά. Η εισαγωγή δελφινιών που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε συνθήκες αιχμαλωσίας μπορεί να επιτραπεί μόνο υπό αυστηρές προδιαγραφές και ο χώρος στον οποίο θα φιλοξενηθούν θα πρέπει να πληροί όλες τις προβλεπόμενες προϋποθέσεις», δήλωσε στον «Ε.Τ.» ο επίτροπος περιβάλλοντος της Ε.Ε. κ. Ποτότσνικ.

Ο κ. Τρεμόπουλος από την πλευρά του εξηγεί στον «Ε.Τ.» ότι «τώρα είναι η σειρά της ελληνικής πολιτείας να πάρει το ταχύτερο τα αναγκαία μέτρα, ώστε να πάψουν να κρατούνται αιχμάλωτα δελφίνια και να απαγορευθεί πλήρως η αιχμαλωσία τέτοιων ζώων. Ελπίζω σύντομα να βλέπουμε δελφίνια μόνο στις θάλασσες, σύμβολα ελευθερίας και αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπου και φύσης».

Γνωρίζετε ότι…

53% των δελφινιών που αιχμαλωτίζονται, πεθαίνουν μέσα σε τρεις μήνες

45 χρόνια η ηλικία που φθάνουν τα δελφίνια στο φυσικό τους περιβάλλον

5 χρόνια επιζούν κατά μέσο όρο σε αιχμαλωσία

42% το ποσοστό θνησιμότητας των νεογέννητων δελφινιών σε αιχμαλωσία

100 χιλιόμετρα την ημέρα διανύουν τα δελφίνια στο Πέλαγος

Στο φως τα άγνωστα αρχεία του FBI για τους εξωγήινους

Μπορεί να είναι απλά σύμπτωση, αλλά οι θιασώτες των θεωριών συνομωσίας μπορούν να αισθάνονται δικαιωμένοι, καθώς το FBI έδωσε στη δημοσιότητα μέσω της ιστοσελίδας http://vault.fbi.gov/ εκατοντάδες απόρρητες αναφορές σχετικές με τις έρευνες για την ύπαρξη UFO, δηλαδή ιπτάμενων αντικειμένων άγνωστης ταυτότητας. 

Η υπόθεση που ξεχωρίζει είναι το μυστήριο του Ρόσγουελ στο Νέο Μεξικό των ΗΠΑ, σύμφωνα με το οποίο ιπτάμενοι δίσκοι και εξωγήινοι βρέθηκαν στην έρημο το 1947, δίνοντας έτσι το έναυσμα για χιλιάδες υποθέσεις.

Σύμφωνα με την επίσημη αναφορά, το FBI σημείωσε ότι βρέθηκαν τρεις ιπτάμενοι δίσκοι και εννέα εξωγήινοι. Ακόμα και σήμερα όμως, πολύτιμα στοιχεία που βρίσκονταν στην αναφορά είναι ακόμα λογοκριμένα. Αν και στην αρχή η πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ ανακοίνωσε επίσημα ότι εντόπισε τα συντρίμμια ιπτάμενων δίσκων, στη συνέχεια αναγκάστηκε να ανασκευάσει, ισχυριζόμενο ότι τα ευρήματα ανήκαν σε μετεωρολογικό μπαλόνι. 

Πολλοί πιστεύουν ότι η ύπαρξη εξωγήινων είναι εξαιρετικά πιθανή και πολλά στοιχεία κρύβονται εσκεμμένα, ώστε να μην προκληθεί πανικός στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Η δημοσιοποίηση των φακέλων του Ρόσγουελ πάντως αναζωπυρώνει το ενδιαφέρον των μελετητών και ιδίως εκείνων που θεωρούν ότι οι κυβερνήσεις αποκρύπτουν την πραγματικότητα. 

Γιούρι Γκαγκάριν – ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο Διάστημα

Σήμερα συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εκτόξευση του Βοστόκ 1 σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Στις 12 Απριλίου 1961, στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και της τότε Σοβιετικής Ένωσης, μια είδηση έκανε το γύρο του κόσμου: Ένας 27χρονος Ρώσος κοσμοναύτης, το όνομα του οποίου έμεινε στην Ιστορία, ο Γιούρι Γκαγκάριν, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ξέφυγε από τα βαρυτικά δεσμά της Γης και βρέθηκε σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας με το Βοστόκ 1, μια σφαιρική διαστημική κάψουλα, το όνομα της οποίας σημαίνει «Ανατολή».

Το επίτευγμα για τα δεδομένα της εποχής ήταν τεράστιο και οι Σοβιετικοί έσπευσαν να το αξιοποιήσουν ως μια μεγάλη επιτυχία που αντικατόπτριζε την υπεροχή της αεροδιαστημικής τους υπηρεσίας σε σύγκριση με τη NASA των ΗΠΑ, στην κούρσα για το υπέρτατο τρόπαιο, την κατάκτηση της Σελήνης.

Το ιστορικό της εκτόξευσης

Μετά από πυρετώδεις προετοιμασίες ετών και σχολαστική εκπαίδευση των υποψηφίων κοσμοναυτών, επιλέχθηκε τελικά ο Γκαγκάριν, τόσο λόγω των ικανοτήτων του, όσο και επειδή είχε ύψος 1,57 μέτρα, γεγονός που του επέτρεπε να χωρέσει σχετικά άνετα στο Βοστόκ 1. Οι διάφορες εξετάσεις, στις οποίες υποβλήθηκαν οι υποψήφιοι, κατέδειξαν ότι ο Γκαγκάριν είχε τόσο τις γνώσεις και τις ικανότητες, όσο και την ψυχοσύνθεση που τον καθιστούσαν ιδανική επιλογή για την αποστολή. Οι δυσκολίες τεράστιες και οι αμφιβολίες για το αν το εγχείρημα θα στεφόταν από επιτυχία μεγάλες.

Στις 5:30 τα ξημερώματα της 12^ης Απριλίου, όλα ήταν έτοιμα για την εκτόξευση. Ο Γκαγκάριν πήρε το πρωινό του και στις 7:10 κάθισε στο στενό κάθισμα της διαστημικής κάψουλας. Λίγη ώρα αργότερα, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση και ο φαινομενικά ήρεμος Ρώσος κοσμοναύτης ξεκίνησε το ταξίδι του λέγοντας «Φύγαμε!». Επειδή οι επιπτώσεις της διαστημικής πτήσης ήταν εν πολλοίς άγνωστες, οι Ρώσοι επιστήμονες αποφάσισαν να κατευθύνουν το Βοστόκ από τη Γη. Το ταξίδι διάρκεσε 108 λεπτά, από τη στιγμή της εκτόξευσης, μέχρι την επιστροφή του στη Γη.

Ο Γκαγκάριν έγινε δεκτός με τιμές ήρωα και περιόδευσε σε όλο σχεδόν τον κόσμο, μιλώντας για το κατόρθωμά του. Στις 27 Μαρτίου 1968 ο πρώτος άνθρωπος που είδε τη Γη από το Διάστημα σκοτώθηκε σε αεροπορικό ατύχημα.

ΒΟΧ 1 - Το ρεκόρ και η αλήθεια

Οι Σοβιετικοί ισχυρίζονταν ότι ο Γιούρι Γκαγκάριν προσγειώθηκε μαζί με το Βοστόκ στη στέπα του Καζακστάν. Αρκετά χρόνια αργότερα όμως, παραδέχθηκαν ότι ο Ρώσος κοσμοναύτης έπεσε με αλεξίπτωτο από ύψος 7 χιλιομέτρων, καθώς η πρόσκρουση του Βοστόκ στη Γη θα ήταν θανατηφόρα για τον ίδιο. Δύο χωρικοί ήταν οι πρώτοι που τον είδαν όταν πάτησε στη Γη. «Μη φοβάστε, είμαι Ρώσος που ήρθα από το Διάστημα και πρέπει να τηλεφωνήσω στη Μόσχα να τους πω ότι επέστρεψα», ήταν τα πρώτα λόγια του.

"Δεν πληρώνω" α λα Ισλανδικά

Η κατάρρευση ιδιωτικής τράπεζας στην Ισλανδία το 2008 είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν περίπου 4 δις ευρώ που ανήκαν σε 400 περίπου χιλιάδες καταθέτες από τη Βρετανία και την Ολλανδία, οι οποίοι όμως αποζημιώθηκαν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους. Στη συνέχεια, οι δύο αυτές χώρες στράφηκαν κατά της Ισλανδίας, απαιτώντας τα κεφάλαια που διέθεσαν.

Το τελευταίο μέχρι στιγμής επεισόδιο παίχτηκε στις κάλπες το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, καθώς το δημοψήφισμα με το ερώτημα αν οι Ισλανδοί είναι υπέρ ή κατά της αποζημίωσης κατέδειξε ότι το 60% των κατοίκων της νησιωτικής χώρας είναι εναντίον. Το επιχείρημά τους απλό: Ο Ισλανδός φορολογούμενος δεν έχει καμία νομική υποχρέωση να επωμιστεί τα βάρη μιας ιδιωτικής τράπεζας, επιβαρύνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τα οικονομικά δεδομένα της χώρας. Το θέμα πλέον θα ξεκαθαρίσει στα διεθνή δικαστήρια στα οποία προσέφυγαν οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ολλανδίας.

Εντύπωση προκαλεί το ότι ενώ το κοινοβούλιο της χώρας είχε εγκρίνει την αρχική διακρατική συμφωνία αποζημίωσης, ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας αποφάσισε να θέσει το ζήτημα σε δημοψήφισμα.

Ακόμα περισσότερο, η εκστρατεία ενημέρωσης της κοινής γνώμης για το διακύβευμα έγινε με τρόπο που εξασφάλιζε την ισότιμη προβολή όλων των απόψεων, καθιστώντας το δημοψήφισμα μια αντικειμενική διαδικασία με αδιάβλητο αποτέλεσμα.

Οι Ισλανδοί πολίτες έχουν το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να ενημερώνονται και να αποφασίζουν υπεύθυνα για όσα τους αφορούν. Εμείς;

Διαρροές, κύκλοι και τετράγωνα

Ήρθε λοιπόν στην Αθήνα ο Τζορτζ Σόρος, ένας βαθύς γνώστης των αγορών, ο οποίος για κάποιους είναι ένα αδίστακτο «κοράκι» που έχει κατακρημνίσει χώρες στον καιάδα της οικονομικής κατάρρευσης και για άλλους ένας οξυδερκής «τζογαδόρος»  που ξέρει πότε να ποντάρει, με κέρδη που μετρούνται κάθε φορά σε δισεκατομμύρια ευρώ.

Τη στιγμή που η χώρα μας βρίσκεται σε δεινή θέση, η κοινωνία μας υποφέρει από τις επιπτώσεις της ύφεσης και η πραγματική οικονομία συρρικνώνεται σε βαθμό που η έννοια της ανάπτυξης φαντάζει πλέον ουτοπική, η επίσκεψη του Σόρος δεν είναι τυχαία.

Σύμφωνα με τα όσα διέρρευσαν τεχνηέντως οι «κύκλοι» της κυβέρνησης, στις συναντήσεις του με τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο του, «δε συζητήθηκε καν το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης», αν και το ρεπορτάζ αναφέρει τα ακριβώς αντίθετα, ότι δηλαδή η πιθανότητα έχει πλέον γίνει βεβαιότητα και αναζητείται ο τρόπος να χρυσωθεί το χάπι.

Ποιος ο λόγος τότε της επίσκεψής του; Για να συγχαρεί την κυβέρνηση για τα όσα… δεν έχει επιτύχει; Για να εξηγήσει γιατί το Μνημόνιο έμεινε ως… μνημείο ανεφάρμοστης πολιτικής, με θύματα εκατομμύρια Έλληνες που οδηγούνται στην οικονομική εξαθλίωση;

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά θα ακούγονταν αστείες, αν δεν είχαν τόσο δραματικές επιπτώσεις για την καθημερινότητα των Ελλήνων και χρησιμεύουν μόνο ως… θωπεία στα «Εγώ» εκείνων που εκτελούν τα κελεύσματα της τρόικας. Εκείνων δηλαδή που λειτουργούν περισσότερο ως εντεταλμένοι τοποτηρητές του ΔΝΤ και λιγότερο ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι των πολιτών.

Και επειδή η ώρα του λογαριασμού πλησιάζει, καλό θα είναι να βρουν το θάρρος εκείνοι που κρατούν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους και να πουν επιτέλους την αλήθεια σε όλους μας. 

Χωρίς «διαρροές», «κύκλους» και «τετράγωνα».

Εξαγωγή Δημοκρατίας

Η Ευρώπη συνεχίζει, επισήμως για «ανθρωπιστικούς λόγους», στην ουσία όμως για τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων της χώρας, τις αεροπορικές επιδρομές στη Λιβύη. Η κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων θυμίζει το κυνήγι του Σαντάμ στο Ιράκ, καθώς στόχος των Δυτικών είναι η εξουδετέρωση του Καντάφι, χωρίς σαφές σχέδιο για την επόμενη μέρα.

Αν και οι μεγαλύτερες -ευρωπαϊκών και αμερικανικών συμφερόντων- εταιρίες εξόρυξης του μαύρου χρυσού δραστηριοποιούνται εδώ και αρκετά χρόνια στη χώρα της βόρειας Αφρικής σε αγαστή συνεργασία με το καθεστώς Καντάφι, φαίνεται ότι η ρευστή κατάσταση που προκαλεί η εξέγερση των κατοίκων της χώρας προκάλεσε την επέμβαση των «Συμμάχων». Αν βέβαια η χώρα δε διέθετε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, είναι πολύ πιθανό να μην υπήρχε καμία άλλη αντίδραση, εκτός από λεκτικές καταδίκες των ακροτήτων, όπως έγινε στην περίπτωση της Τυνησίας.

Κανένας όμως μέχρι σήμερα δεν έχει κερδίσει έναν πόλεμο μόνο με αεροναυτικές επιχειρήσεις, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Επίσης, φαίνεται ότι η έννοια της αντιπολίτευσης στη μαστιζόμενη χώρα είναι πολύ αφηρημένη και περιχαρακώνεται στις αντιμαχόμενες φατρίες των φυλών της χώρας. Η «εξαγωγή Δημοκρατίας» που επιχειρείται για ακόμα μια φορά από τη Δύση, θυμίζει τις αντίστοιχες υποσχέσεις των πολιτικάντηδων που υπόσχονται να χτίσουν γιοφύρια και μετά να φέρουν και ένα ποτάμι.

Και μόλις εξασφαλιστούν οι επενδύσεις και η ροή μαύρου χρυσού προς τη Δύση, ο μαστιζόμενος λαουτζίκος της Λιβύης θα γυρίσει εκεί που ήταν και πριν, στο περιθώριο και την εξαθλίωση.

Η βδομάδα που πέρασε...

Ιαπωνία 

Σεισμός, καταποντισμός και πυρηνικός εφιάλτης, τα τρία κακά της μοίρας της Ιαπωνίας. Νεκροί και αγνοούμενοι από την καταστροφή ξεπερνούν τους 16.000 την ώρα που οι αρχές συνεχίζουν τις αγωνιώδεις προσπάθειες να περιορίσουν τη διαρροή ραδιενέργειας από τα εργοστάσια που χτυπήθηκαν από το τσουνάμι. Η ανθρωπότητα παρακολουθεί αποσβολωμένη και οι ευρωπαίοι σχεδιάζουν τεστ αντοχής των 200 περίπου πυρηνικών μονάδων που βρίσκονται σε λειτουργία τα τελευταία 40 χρόνια.

Λιβύη 

Οι μάχες συνεχίζονται, οι αντικαθεστωτικοί βρίσκονται σε δεινή θέση και η Δύση εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα. Στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ, επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και άλλες κυρώσεις έχουν πέσει στο τραπέζι. Σε περίπτωση συντριβής του τελευταίου προπυργίου των εξεγερμένων στη Βεγγάζη, οι αναλυτές σημειώνουν ότι καραβάνια 300.000 τουλάχιστον προσφύγων θα κατακλύσουν την Ευρώπη, με κύριο προορισμό την Ελλάδα.

E-mail χρεοκοπίας 

Ένα e-mail που είχε «εσωτερική πληροφόρηση» για τη χρεοκοπία της χώρας στις 25 Μαρτίου έκανε το γύρο του διαδικτύου και αποτέλεσε αφορμή για κόντρα μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, περί της προέλευσής του, με τις θεωρίες συνομωσίας να δίνουν και να παίρνουν. Τελικά «ένοχος» ήταν ένας αγανακτισμένος… φαναρτζής από την Κρήτη, εκθέτοντας εκείνους που έβλεπαν… δάκτυλο της αντιπολίτευσης. Ηθικό δίδαγμα: Μην καταπίνετε… αμάσητα, όσα διαβάζετε στο Διαδίκτυο.

Κρατικά ομόλογα 

Η γερμανική βουλή ζήτησε από την Μέρκελ να εμποδίσει την αγορά κρατικών ομολόγων των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης από τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης, καθιστώντας κάθε περαιτέρω έγκριση σε μάχη… κουκιών, ή με απλά λόγια σε ψήφο εμπιστοσύνης των επιλογών της καγκελαρίου. Ο πόλεμος συνεχίζεται και η Ελλάδα στα έδρανα των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων… αναστενάζει.

ΑΟΖ-Καστελόριζο 

Τουρκικό πολεμικό σκάφος παρενόχλησε ιταλικό ερευνητικό πλοίο εντός ελληνικών χωρικών υδάτων στην περιοχή του Καστελόριζου, στέλνοντας σαφές μήνυμα στην κυβέρνηση. Στο διάβημα της Ελλάδας, η Τουρκία απάντησε με το γνωστό… τσαμπουκά και την περιφρόνηση του Διεθνούς Δικαίου. Το ενεργειακό σκάκι της περιοχής θα έχει πολλά ακόμα επεισόδια, την ώρα που τουρκικά πολεμικά εξακολουθούν να αρμενίζουν μέχρι τις ακτές της Αττικής.

Σχολεία 

Στη συγχώνευση σχολείων προχωρά το υπουργείο Παιδείας, εφαρμόζοντας έναν εκπαιδευτικό… «Καλλικράτη» για παιδαγωγικούς και όχι οικονομικούς λόγους, όπως ισχυρίζεται. Η ουσία όμως χάνεται στις κόντρες κυβερνητικών στελεχών, οι οποίες φαίνεται ότι πηγάζουν από μικροκομματικές σκοπιμότητες και τάσεις αυτοπροβολής. Η πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση και το επίπεδό της παραμένουν υποσημείωση στο επικοινωνιακό παιχνίδι των καρεκλοκένταυρων, με θύμα τα παιδιά. 

Διαφθορά 

Το μνημόνιο δε σταμάτησε τα φακελάκια, σύμφωνα με την έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας, καθώς οι Έλληνες «λάδωσαν» με 632 εκ. ευρώ το 2010, νοσοκομεία, εφορίες και πολεοδομίες. Η διαφθορά παραμένει αναμφισβήτητη πρωταθλήτρια, αν και το ΔΝΤ έριξε τις… ταρίφες, σε σύγκριση με το 2009. Αύξηση όμως κατά 9,2% σημείωσε ο… τζίρος στις δημόσιες υπηρεσίες, φτάνοντας τα 1500 περίπου ευρώ κατά μέσο όρο. 

Ανοχύρωτη χώρα

Η καταστροφή στην Ιαπωνία έχει τρία σκέλη, τις επιπτώσεις του σεισμού, το τσουνάμι και τον πυρηνικό εφιάλτη, τα οποία δίνουν τροφή για σκέψη για τα καθ’ ημάς. Οι περίπου 16.000 νεκροί και αγνοούμενοι, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής διαθέσιμα στοιχεία, έπεσαν θύματα κυρίως του παλλιροϊκού κύματος που σάρωσε τις ακτές και την ενδοχώρα των ανατολικών ακτών της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου, ενώ ο σεισμός των 8,9 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ προκάλεσε περιορισμένης έκτασης υλικές ζημιές και ελάχιστες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, σε σύγκριση με την ισχύ της δόνησης. 

Η προσπάθεια των Ιαπώνων να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τη διαρροή ραδιενέργειας, αλλά και να τιθασεύσουν την περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης στον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα κρατάει την παγκόσμια κοινή γνώμη δέσμια των εξελίξεων.

Η Ελλάδα είναι και εκείνη μια ιδιαίτερα σεισμογενής περιοχή και οι μνήμες από τις εκτεταμένες καταστροφές που προκαλεί κατά περιόδους ο Εγκέλαδος είναι ακόμα νωπές. Ιδιαίτερα ανησυχητικές όμως είναι οι επισημάνσεις των επιστημόνων, τόσο για την στατική επάρκεια των οικοδομών στη χώρα, όσο και για το επίπεδο ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού και την εκπαίδευση του πληθυσμού για την αντιμετώπιση σεισμού.

Περισσότερα από 4 εκατομμύρια κτίρια στην Ελλάδα έχουν χτιστεί πολύ πριν το 1985, γεγονός που επιτείνει τις ανησυχίες των ειδικών για τη συμπεριφορά τους σε περίπτωση σεισμού. Ακόμα περισσότερο, οι προληπτικοί έλεγχοι σε οικοδομές από τους αρμόδιους φορείς, σε καθεστώς διεθνούς επιτήρησης της οικονομίας μας, είναι δυσβάστακτοι και εν ολίγοις ανεφάρμοστοι. 

Οι καταγγελίες μάλιστα ότι κτίρια που επλήγησαν από το σεισμό του 1999 και χαρακτηρίστηκαν «κόκκινα», δηλαδή προς κατεδάφιση και κατοικούνται ακόμα, δεν είναι λίγες. Έτσι, ένας πιθανός ισχυρός σεισμός που θα πλήξει τη χώρα μας θα είναι στην ουσία μια προδιαγεγραμμένη καταστροφή κολοσσιαίων διαστάσεων.

Την ίδια ώρα, χώρες της «γειτονιάς» μας, όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία, διαθέτουν πεπαλαιωμένα πυρηνικά εργοστάσια, ή σχεδιάζουν την κατασκευή μονάδων, όπως η Τουρκία και η Ιταλία. Στην απευκταία περίπτωση πυρηνικού ατυχήματος στην περιοχή από οποιαδήποτε αιτία, οι επιπτώσεις στη χώρα μας θα είναι 1000 φορές μεγαλύτερες σε σύγκριση με το Τσέρνομπιλ το 1986. 

Χωματερή ψυχών

Η επικαιρότητα σαρώθηκε από το τσουνάμι της Ιαπωνίας και οι εξελίξεις στη Λιβύη πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Οι Ευρωπαίοι αρκέστηκαν σε μερικές γενικόλογες καταδίκες του καθεστώτος Καντάφι, το θέμα όμως είναι ότι η επαπειλούμενη ανθρωπιστική καταστροφή -έτσι χαρακτηρίζονται εύσχημα οι σφαγές και οι θηριωδίες- που θα προκαλέσει η πιθανή επικράτηση του Καντάφι θα πλήξει πρωτίστως εμάς. Οι εκτιμήσεις αναφέρουν ότι οι εξεγερμένοι δε θα μπορέσουν να αντέξουν πολύ τις επιθέσεις του στρατού και των μισθοφόρων του Άραβα δικτάτορα και σύντομα το τελευταίο τους προπύργιο, η Βεγγάζη, θα παραδοθεί. Αυτή η πιθανή εξέλιξη θα προκαλέσει νέα καραβάνια απελπισμένων, οι οποίοι με κάθε μέσο και τρόπο θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από τις μαζικές εκκαθαρίσεις.

Εκτός από την Ιταλία, η οποία φρόντισε να θωρακίσει τα θαλάσσια σύνορά της με την αφρικανική χώρα με τις ευλογίες και τη χρηματοδότηση της Ε.Ε., πολλοί από τους εκτοπισμένους -οι οποίοι μπορεί να ανέλθουν και σε 300 χιλιάδες- θα προσπαθήσουν να φτάσουν στην Ελλάδα.

Την ώρα που το κράτος πνίγεται σε μια κουταλιά νερό με τους 300 της Υπατίας, φανταστείτε τι θα γίνει αν ξαφνικά αρχίσουν να αποβιβάζονται στα παράλια της Κρήτης χιλιάδες Λίβυοι. Με ένα κρατικό μηχανισμό υπό κατάρρευση, με διάφορους που θα σπεύσουν να «αξιοποιήσουν» επικοινωνιακά το γεγονός και την Ε.Ε. σε ρόλο θεσμικού… παρατηρητή, η Ελλάδα θα γίνει για μια ακόμα φορά χωματερή ψυχών και συνειδήσεων. 

Η Ελληνίδα της αβύσσου

Μητέρα, εργαζόμενη, φωτογράφος και αυτοδύτρια, καταδύθηκε σε βάθος-ρεκόρ 106 μέτρων

Η κ. Ελένη Βασιλάτου-Τσοπουροπούλου κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ. Είναι η μόνη Ελληνίδα που έχει καταφέρει να καταδυθεί επανειλημμένα σε βάθη μεγαλύτερα των 100 μέτρων στη χώρα μας, με συσκευή αυτόνομης κατάδυσης. Εκτός όμως από τη μοναδική αυτή επίδοση η κ. Βασιλάτου-Τσοπουροπούλου, ισορροπεί ανάμεσα στις απαιτήσεις και τις χαρές της μητρότητας, της επαγγελματικής της ενασχόλησης και της αγάπης της για την υποβρύχια φωτογραφία. 

Καταδύεται εδώ και 14 χρόνια, με το σύζυγό της Νίκο και «επισκέπτεται», τόσο τα υποβρύχια μνημεία της Φύσης, όσο και πολυάριθμα ναυάγια που βρίσκονται στους ελληνικούς βυθούς. Μιλώντας στον «Ε.Τ» η κ. Βασιλάτου-Τσοπουροπούλου εξηγεί πως καταφέρνει να βαδίζει πάνω στο… τεντωμένο σκοινί των πολλαπλών υποχρεώσεών της: «Υπάρχει ισχυρό κίνητρο καθώς και θέληση. Οι καταδύσεις είναι το πάθος μας. Με λίγη σωστή οργάνωση κάποιος μπορεί να προλάβει και να καταφέρει σχεδόν τα πάντα».

Όλα ξεκίνησαν όταν η Ελένη έκανε την πρώτη της κατάδυση, γνώρισε τη μαγεία του υποβρύχιου κόσμου και από τότε όλα πήραν το δρόμο τους: «Την πρώτη μου βουτιά την έκανα με τον Νίκο το 1997 και από τότε δεν έχω σταματήσει παρά μόνο όταν ήμουν έγκυος. Με παρακίνησε στην αρχή η περιέργεια και μετά απλά η ομορφιά του κόσμου κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας», σχολιάζει η ίδια και συμπληρώνει: «Τα τελευταία 14 χρόνια είναι πάντα δίπλα μου και με στηρίζει. Είναι το ζευγάρι μου σε όλες σχεδόν τις βουτιές και φυσικά είναι και το… μοντέλο μου υποβρυχίως».

Τον Οκτώβριο που μας πέρασε η κ. Βασιλάτου-Τσοπουροπούλου έφτασε στο μεγαλύτερο βάθος που έχει καταδυθεί γυναίκα μέχρι σήμερα στη χώρα μας. Λίγο έξω από το Λουτράκι, στη Στέρνα, το βαθύμετρο «έγραψε» 106 μέτρα κάτω από την επιφάνεια. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που η ίδια έφτασε σε παρόμοια βάθη, καθώς πολλά από τα ναυάγια που φωτογραφίζει σε αποστολές που διοργανώνει με τον σύζυγό της και την καταδυτική ομάδα τους κυμαίνονται σε βάθη από 70 έως 100 μέτρα.

Πολλά από αυτά τα ναυάγια έχουν μεγάλη ιστορική σημασία, όπως η ανακάλυψη του γαλλικού υπερωκεανίου «Parana» που βυθίστηκε από γερμανικό υποβρύχιο κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ταυτοποίησή του έκανε το γύρο του κόσμου, καθώς μέχρι τότε οι αναφορές ήταν συγκεχυμένες και το σημείο βύθισής του άγνωστο.

Η κ. Βασιλάτου-Τσοπουροπούλου, πιστή στο δόγμα των συνειδητοποιημένων αυτοδυτών, παίρνει μόνο φωτογραφίες από την άβυσσο και αφήνει μόνο… φυσαλίδες: «Η φωτογραφία είναι πάθος, τέχνη, μορφή έκφρασης, είναι ένας τρόπος να παίρνω μαζί μου κάτι από το βυθό. Επειδή καταδυόμαστε περισσότερο σε ναυάγια, είναι σαν να κρατάω με τις εικόνες μου και ένα κομμάτι της ιστορίας τους» σημειώνει η ίδια.

Όσο για τις φυσαλίδες, σύντομα και αυτές θα αποτελέσουν… σχεδόν παρελθόν, καθώς η έμπειρη αυτοδύτρια μόλις ολοκλήρωσε τον κύκλο εκπαίδευσης σε συσκευή ημίκλειστου κυκλώματος κατάδυσης, το οποίο αφήνει ελάχιστες… μπουρμπουλήθρες: «Η τεχνική κατάδυση είναι απαιτητική αλλά όχι απαγορευτική για τις γυναίκες. Ο εξοπλισμός αρκετός, βαρύς και πόσο μάλλον αν κουβαλάς και μια φωτογραφική μαζί σου αλλά και πάλι όσες γυναίκες το έχουν τολμήσει τα έχουν καταφέρει αρκετά καλά. Τώρα τελείωσα ένα σχολείο πάνω σε ημίκλειστο κύκλωμα και απ’ όσο ξέρω δεν υπάρχει άλλη γυναίκα στην Ελλάδα να χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο σύστημα και μάλιστα σε καταδύσεις μίγματος αερίων που απαιτούνται σε μεγάλα βάθη».

         

BOX WHO IS WHO

H κ. Ελένη Βασιλάτου-Τσοπουροπούλου είναι 31 ετών και ζει με το σύζυγό της και τα τρία τους παιδιά στην Καστέλλα του Πειραιά. Η μεγάλη τους κόρη είναι πέντε ετών και τα δίδυμα, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, είναι μόλις δέκα μηνών. Εργάζεται σε ένα κατάστημα αθλητικών ειδών και το 2007 ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη φωτογραφία. 

Η ανθρωπιά μας πέθανε σε ένα παγκάκι

Περπατώντας στους δρόμους των μεγαλουπόλεων, ρίχνουμε κλεφτές ματιές στους απόκληρους της κοινωνίας μας, εκείνους που κοιμούνται σε παγκάκια, πάνω σε ένα χαρτόκουτο, σκεπασμένοι με κουρέλια και προσποιούμαστε, εμείς οι «προνομιούχοι» ότι ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο.  Οι συντηρητικές εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των αστέγων σε όλη την Ελλάδα σε πάνω από είκοσι χιλιάδες ψυχές. Οι δομές στήριξής τους ανεπαρκείς, αποσπασματικές και ουσιαστικά ανύπαρκτες.

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους βρέθηκε νεκρός στο κέντρο της Αθήνας, πιθανότατα παγωμένος από το κρύο, σε ένα παρκάκι. Ποιος θα νοιαστεί για αυτούς, όταν καταρρέει η ίδια η κοινωνία μας, όταν κάθε μας ανάσα «μετριέται» σε δάνεια και στατιστικές; Πάντως όχι οι κροκοδείλιοι ανευθυνοϋπεύθυνοι που έσπευσαν να διανείμουν στα ΜΜΕ την πρόθεσή τους να κεράσουν… σούπα και κουβέρτες τους άστεγους, όπως ακριβώς δίνει κάποιος ασπιρίνη στον καρκινοπαθή. 

Φαντάζομαι θα θέλουν να ακούσουν και συγχαρητήρια για την όψιμη ευαισθησία τους. Δύο άθλια ξενοδοχεία έχουν μισθωθεί για τη διανυκτέρευση 180 αστέγων στην Αθήνα. Οι υπόλοιποι 2.000 που ψάχνουν απάγκιο σε κάποια γωνιά της Αθήνας θα περιμένουν στην ουρά για ένα πιάτο σούπας, όπως έκαναν οι παππούδες μας στα κατοχικά συσσίτια.

Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, θα «σπαταλήσουμε» μερικά δευτερόλεπτα καθώς θα ακούμε την είδηση του χαμού του ανώνυμου άστεγου, κάνοντας στην άκρη την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στη ζωή που έχασαν. 

Όταν κάτσει ο κουρνιαχτός...

Αρκετοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι οι παλλαϊκές εξεγέρσεις κατά των απολυταρχικών καθεστώτων, της Αιγύπτου, της Τυνησίας και άλλων αραβικών κρατών, αποτελούν δείγμα του τι πρόκειται να γίνει, αργά ή γρήγορα και στην Ελλάδα.

Οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν μαζικά όχι μόνο επειδή θέλησαν να απαλλαγούν από τους δυνάστες που λυμαίνονταν τον πλούτο των χωρών τους, αλλά και επειδή είχαν και την ελπίδα ότι τα πράγματα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε. Αυτά ήταν και τα κύρια στοιχεία που ένωσαν ετερόκλητες κοινωνικές ομάδες και εν τέλει οδήγησαν τις χώρες σε αλλαγή σκηνικού. 

Θα χρειαστεί βέβαια να περιμένουμε να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός για να δούμε αν όντως η κατάρρευση των καθεστώτων αυτών θα οδηγήσει σε καλύτερες συνθήκες ζωής για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, ή αν απλά η αναδιάταξη των δυνάμεων θα επιφέρει πιο σκληρές και αδιάλλακτες μορφές εξουσίας στο προσκήνιο.

Στην Ελλάδα της κρίσης όμως, η πρόσφατη γενική απεργία έφερε στους δρόμους από 30 έως 100 χιλιάδες συμπολίτες μας, ανάλογα με ποιον… καταμετρητή θα πιστέψουμε. Εδώ κάθε συντεχνία περιχαρακώνεται γύρω από τα συμφέροντά της, κανείς δε βλέπει μια αισιόδοξη προοπτική και ισχύει περισσότερο το «όλοι εναντίον όλων». 

Με αυτά τα δεδομένα, η γενικευμένη αντίδραση στα όσα μας επιβάλλει η τρόικα και οι εν Ελλάδι εντεταλμένοι της φαίνεται ακόμα μακρινή. 

Η έξαρση όμως της βίας είναι ήδη εδώ.  

Μάικλ Χέιστινγκς - Ο δημοσιογράφος που «διέγραψε» δύο στρατηγούς με την πένα του

Ο αμερικανός δημοσιογράφος Μάικλ Χέιστινγκς αποκάλυψε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Rolling Stone ότι οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας χρησιμοποίησαν τεχνικές ψυχολογικών επιχειρήσεων κατά μελών του Κογκρέσου και της Γερουσίας, προκειμένου να τους επηρεάσουν θετικά για την αποστολή περισσότερων στρατιωτών και πολεμικού υλικού στο Αφγανιστάν.

Το ρεπορτάζ του Χέιστινγκς έκανε πάταγο στις ΗΠΑ και όλοι πλέον προδικάζουν ότι ο στρατηγός Ουίλιαμ Κάλντουελ θα ακολουθήσει τη μοίρα της ατιμωτικής αποστρατείας πέρσι το καλοκαίρι του ομόβαθμού του Στάνλει Μακρίσταλ, το προηγούμενο «θύμα» του Χέιστινγκς, ο οποίος έκανε ιδιαίτερα απαξιωτικά και αρνητικά σχόλια για τους πολιτικούς και κυρίως τον πρόεδρο Ομπάμα.

Και οι δύο στρατηγοί, ο μεν Κάλντουελ ως επικεφαλής εκπαίδευσης του αφγανικού στρατού, ο δε Μακρίσταλ ως επικεφαλής των νατοϊκών δυνάμεων στην πολύπαθη ασιατική χώρα, ήταν από τους πλέον υψηλόβαθμους στην ιεραρχία του στρατού των ΗΠΑ και διοικητές των νατοϊκών δυνάμεων στο Αφγανιστάν.

Ο Κάλντουελ διέταξε τα στελέχη των ψυχολογικών επιχειρήσεων να ετοιμάζουν λεπτομερή προφίλ για όσους πολιτικούς επισκέπτονταν το Αφγανιστάν, προκειμένου να είναι «κατάλληλα προετοιμασμένος» να τους υποδεχθεί. Εκτός όμως από μερικά μάλλον ανώδυνα στοιχεία, ο στρατηγός απαιτούσε από τους κατωτέρους του να εντοπίζουν τα «κενά» στο χαρακτήρα των πολιτικών, προκειμένου να πετυχαίνει ευκολότερα το στόχο του και να «παίζει» με τις αδυναμίες τους, καθιστώντας τους ευάλωτους σε πιέσεις.

Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως ο ίδιος θα περίμενε. Παρά το ότι οι ψυχολογικές «ακτινογραφίες» ήταν ιδιαίτερα ακριβείς και τού επέτρεπαν να χειραγωγεί τους πολιτικούς που έφταναν στην πρωτεύουσα Καμπούλ, οι ενστάσεις του αντισυνταγματάρχη Χολμς, επικεφαλής της μονάδας ψυχολογικού πολέμου, είχαν ως αποτέλεσμα την κατάρρευση της μηχανορραφίας.

Ο διοικητής της μονάδας διαμαρτυρήθηκε ότι οι εν λόγω επιχειρήσεις πρέπει να διεξάγονται αποκλειστικά εναντίον εχθρών και όχι αμερικανών πολιτών και ιδιαίτερα εκλεγμένων εκπροσώπων της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν να διαταχθεί από τον ίδιο τον Κάλντουελ πειθαρχική έγκληση του Χολμς,  το πόρισμα της οποίας κατέληγε ότι ο αντισυνταγματάρχης «έπινε εν ώρα υπηρεσίας και διατηρούσε ανάρμοστη σχέση με γυναίκα που υπηρετούσε στο επιτελείο του». Με αυτό τον τρόπο ο Κάλντουελ θέλησε να «φιμώσει» τον Χολμς και να αποκρύψει τις ψυχολογικές επιχειρήσεις.

Τελευταία ελπίδα δικαίωσης του Χολμς ήταν ο δημοσιογράφος. «Όταν διατάσσεται ψυχολογική επιχείρηση κατά πολίτη των ΗΠΑ, περνάμε τα όρια» σχολίασε ο αντισυνταγματάρχης και ο Χέιστινγκς σάρκασε απαντώντας ότι «για να επηρεάσει τους αμερικανούς πολίτες ο στρατός διαθέτει το γραφείο Δημοσίων Σχέσεων, δε χρειάζονται οι ψυχολογικές επιχειρήσεις». Εξιστορώντας με κάθε λεπτομέρεια την υπόθεση, ο Χολμς ένιωσε να φεύγει ένα βάρος από πάνω του, ενώ ο Χέιστινγκς ήταν σίγουρος ότι είχε στα χέρια του ένα «λαυράκι», όπως ονομάζονται στη δημοσιογραφία οι αποκλειστικές πληροφορίες. 

Το αποτέλεσμα των ψυχολογικών επιχειρήσεων πάντως ήταν να εγκριθεί ένα επιπλέον κονδύλι 2 δις δολαρίων για «εκπαίδευση του αφγανικού στρατού», το οποίο θα προστεθεί στα 11 δις που έχουν ήδη προϋπολογιστεί για το 2011 για τον ίδιο σκοπό.

WHO IS WHO

O Μάικλ Χέιστινγκς γεννήθηκε το 1980 και έχει εργαστεί σε διάφορα περιοδικά, όπως το Newsweek και το Gentlemen’s Quarterly. Ως ανταποκριτής σε εμπόλεμες ζώνες για το περιοδικό Rolling Stone, ο Χέιστινγκς έχει ήδη «κουρέψει» δύο στρατηγούς, αποκαλύπτοντας τις μεθόδους και τη νοοτροπία τους. Έχει γράψει ένα βιβλίο για την εμπειρία του θανάτου της αρραβωνιαστικιάς του, η οποία εργαζόταν σε μια μη κυβερνητική οργάνωση στη Βαγδάτη και σκοτώθηκε σε ενέδρα ανταρτών.

U133 last voyage. Η τελευταία αποστολή του U133. Ατύχημα ή σαμποτάζ;

Φωτογραφικά ντοκουμέντα από το βυθό της Αίγινας, αποκαλύπτουν την τραγική μοίρα του «χαμένου» υποβρυχίου

Η τελευταία αποστολή

Ακόμα και σήμερα, όταν έχει μπουνάτσα και η θάλασσα είναι αρυτίδωτη, η επιφάνειά της βόρεια της Αίγινας ιριδίζει, δείγμα του ότι υπάρχει πετρέλαιο. Από πού όμως προέρχεται; Τι είναι αυτό που κρύβεται στον Σαρωνικό, σε βάθος 78 μέτρων; Η διαλεύκανση του μυστηρίου μας οδηγεί στα μαύρα χρόνια της γερμανικής κατοχής, το 1942. Τότε, 69 χρόνια πριν, η Σαλαμίνα ήταν ο ναύσταθμος, στον οποίο ναυλοχούσαν πολεμικά σκάφη επιφανείας, αλλά και υποβρύχια των Γερμανών.

Ένα από αυτά, το U 133, ξεκίνησε στις 14 Μαρτίου του 1942 για μια απόρρητη αποστολή, η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία του. Λίγη μόλις ώρα μετά τον απόπλου του από τη γερμανική βάση, μια φοβερή έκρηξη φώτισε τον ουρανό. Το υποβρύχιο εξαφανίστηκε κάτω από τα κύματα, κομματιασμένο από τη σφοδρότητα της έκρηξης, χωρίς κανένας από τα 45 μέλη του πληρώματος να προλάβει να σωθεί.

Φορτωμένο με 14 τορπίλες και 170 περίπου τόνους πετρέλαιο, το U133 ήταν έτοιμο να σπείρει τον όλεθρο και την καταστροφή στις συμμαχικές νηοπομπές που πάσχιζαν να κρατήσουν όρθιο το μέτωπο της Βόρειας Αφρικής και την αποκλεισμένη Μάλτα. Η μοίρα όμως τα έφερε αλλιώς και τελικά το υποβρύχιο έγινε ο υγρός τάφος του πληρώματός του, ένα μυστήριο που έμεινε ξεχασμένο, ένα αίνιγμα με αναπάντητα για δεκαετίες ερωτήματα και η αφορμή για πολλά σενάρια, πολλά από τα οποία θυμίζουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Αρκετές δεκαετίες αργότερα, ένας από τους αυτοδύτες που καταδύθηκαν στο ναυάγιο, μοιράζεται τις εμπειρίες του και αφηγείται τις εντυπώσεις από το θέαμα που αντίκρισε στα 78 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο Κώστας Θωκταρίδης, με εκατοντάδες δύσκολες καταδύσεις στο ενεργητικό του, φωτίζει τις άγνωστες πτυχές της αύτανδρης βύθισης του μοιραίου υποβρυχίου. «Αντικρίζοντας κανείς το U 133 νιώθει δέος βλέποντας ένα υποβρύχιο κομμένο κυριολεκτικά στα δύο, στο σημείο που κάποτε βρίσκονταν τα διαμερίσματα των ναυτών. Ο μειωμένος φυσικός φωτισμός σε αυτό το βάθος σε συνδυασμό με τα δίχτυα και  τα παραγάδια  που καλύπτουν τον υγρό τάφο του U 133, συμβάλλει στη δημιουργία ενός σκηνικού–θρίλερ. Ο εξερευνητής του ναυαγίου δεν ξέρει τι θα συναντήσει κολυμπώντας ανάμεσα στα συντρίμμια του υποβρυχίου». 

Ατύχημα ή σαμποτάζ;

Αντικρουόμενα και αντιφατικά τα αίτια της βύθισης, σύμφωνα με ποικίλες ιστορικές πηγές. Οι διαβαθμισμένες αναφορές της εποχής αναφέρουν ως αίτιο κάποιο λάθος ναυσιπλοΐας και την πρόσκρουση σε νάρκη, ενώ πηγές σε πολωνικά αρχεία αναφέρουν τη δράση του μεγαλωμένου στην Ελλάδα Γέρζι Ιβάνοφ, αθλητή του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, προς τιμήν του οποίου δόθηκε το όνομα στο κλειστό γυμναστήριο «Ιβανώφειο», κατάσκοπου που δραστηριοποιήθηκε στην κατεχόμενη Ελλάδα και είχε συμμετάσχει σε πολλές επιχειρήσεις δολιοφθοράς κατά των Γερμανών. Η ιστορική έρευνα πεδίου καταδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας πλέον ότι το U 133 έπεσε θύμα νάρκης, καθώς εισήλθε σε επισημασμένο ναρκοπέδιο. Τι ήταν όμως αυτό που το έκανε να λοξοδρομήσει από τον ασφαλή δίαυλο και το οδήγησε πάνω στη νάρκη; Ήταν ένα απλό και συγχρόνως μοιραίο σφάλμα του πλοηγού, ή κάτι άλλο;

Στο βυθό από ελληνική νάρκη

«Ο πυργίσκος του υποβρυχίου ξεπροβάλει επιβλητικός «ντυμένος» στις  γκριζοπράσινες αποχρώσεις του βυθού», λέει ο κ. Θωκταρίδης. «Διακρίνονται το πυροβόλο του, τα περισκόπιά του που είναι κατεβασμένα και η ανθρωποθυρίδα που είναι ανοικτή. Ευρήματα που επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι το υποβρύχιο βρισκόταν στην επιφάνεια όταν έπεσε σε νάρκη. Μέσα στην ανθρωποθυρίδα του πυργίσκου ξεχωρίζει η σκάλα που οδηγεί στη γέφυρα του υποβρυχίου. Όλες οι άλλες ανθρωποθυρίδες είναι κλειστές όπως και οι τορπιλοσωλήνες».

Ο έμπειρος αυτοδύτης δίνει μια άλλη διάσταση στο ναυάγιο, καθώς φαίνεται ότι η καταβύθιση του γερμανικού υποβρυχίου πρέπει να πιστωθεί στις επιτυχίες του ελληνικού πολεμικού ναυτικού: «Καθώς περιπλανιόμαστε στα υποθαλάσσια μονοπάτια της ιστορίας κάτι κεντρίζει το ενδιαφέρον μας, σε μικρή απόσταση από το ναυάγιο. Πλησιάζουμε κοντά και διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για το αγκυροβόλιο 
της νάρκης που βύθισε το υποβρύχιο. Οι Γερμανοί πίστευαν ότι το U 133 διείσδυσε κατά λάθος στο γερμανικό ναρκοπέδιο και κατά συνέπεια βυθίστηκε από γερμανική νάρκη. Το συγκεκριμένο αγκυροβόλιο όμως παραπέμπει στη «νάρκη Μωραΐτη», μία νάρκη ελληνικής σύλληψης και κατασκευής ιδιαίτερα ισχυρή και αποτελεσματική αλλά άγνωστη μέχρι σήμερα στους περισσότερους από εμάς. Η ιστορική έρευνα επιβεβαιώνει τις υποψίες μας. Σύμφωνα με την απόρρητη διαταγή Κ 27/4332 του Γ.Ε.Ν. στις 23 Αυγούστου του 1940, κοινοποιήθηκε σχέδιο πόντισης ναρκοπεδίου στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το ναυάγιο. Την ημέρα της κήρυξης του πολέμου δόθηκε από το Γ.Ε.Ν. το εκτελεστικό σήμα της παραπάνω διαταγής για την πόντιση του ελληνικού ναρκοπεδίου. Τη νύχτα της 29ης προς την 30η Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε η πόντιση του ναρκοπεδίου με νάρκες Vickers και Μωραΐτη. Σύμφωνα δε, με τα αρχεία της Διοίκησης Ναρκαλιείας του Πολεμικού μας Ναυτικού οι Γερμανοί δεν κατήργησαν το ελληνικό ναρκοπέδιο. Το διατήρησαν και τοποθέτησαν παράλληλα προς αυτό δικά τους ναρκοπέδια, πριν και μετά το ελληνικό. Άρα το ελληνικό ναρκοπέδιο υπήρχε την ημέρα της βύθισης του U 133 και σύμφωνα με τις συντεταγμένες του ναυαγίου το γερμανικό υποβρύχιο βρίσκεται εντός των ορίων του». 

Η κατάδυση στο ναυάγιο

Στα ανοιχτά του ακρωτηρίου «Τούρλος» της Αίγινας, ένα πολυσύχναστο σήμερα πέρασμα, οι καταδύσεις είναι ιδιαίτερα απαιτητικές και κοπιώδεις, όχι μόνο λόγω του βάθους των 78 μέτρων στο οποίο βρίσκεται το ναυάγιο, αλλά και επειδή η ορατότητα είναι περιορισμένη και τα θαλάσσια ρεύματα είναι ισχυρά. Ο κ. Θωκταρίδης αφηγείται την απόκοσμη εμπειρία της «επίσκεψης» στον υγρό τάφο του U 133: «Οι θαλάσσιοι μικροοργανισμοί έχουν σχηματίσει ένα παχύ σκουρόχρωμο στρώμα πάνω στο σκαρί του ναυαγίου.  Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του και η ξύλινη επένδυση του καταστρώματος δεν υπάρχει πλέον. Στο σημείο αυτό φαίνονται οι σωληνώσεις του υποβρυχίου. Στο λασπώδη βυθό γύρω από τα συντρίμμια κείτονται δύο τορπίλες και η άγκυρα που  έχει αποκολληθεί από την καδένα, ένα συμβολικό εύρημα αφού το  U 133 έχει ρίξει πλέον άγκυρα για πάντα στην υγρή αγκαλιά του Σαρωνικού».

Η μαρτυρία:«Το U133 είναι κομμένο στα δύο!»

«Είναι το ναυάγιο του  U 133 και είναι κομμένο στα δύο!», αναφέρει ο κ. Θωκταρίδης. «Το ένα κομμάτι σχηματίζει με το άλλο ορθή γωνία γι’ αυτό και το ηχοβολιστικό έδειχνε δύο στόχους. Η πλώρη που έχει αποκοπεί από το υπόλοιπο σκαρί του,  ακουμπά στο βυθό με την αριστερή πλευρά και σχηματίζει γωνία 90^ο με την  πρύμνη. Από τη δεξιά πλευρά της πλώρης λείπει η άγκυρα. Το υπόλοιπο ναυάγιο έχει αριστερή κλίση περίπου 30^ο», συμπληρώνει και επισημαίνει ότι «το κυρίως τμήμα του υποβρυχίου έχει αριστερή κλίση. Στον κλειστό κόλπο του Σαρωνικού  η ορατότητα υποβρυχίως είναι πολύ περιορισμένη ενώ τα ισχυρά υποθαλάσσια ρεύματα αυξάνουν το βαθμό δυσκολίας».

Χαρακτηριστικά του U 133

Τύπος VII C

Έτος καθέλκυσης 1941

Μήκος 67 μέτρα

Πλήρωμα 45 άνδρες

Οπλισμός 14 τορπίλες

Η ζωή ποδήλατο

Βγήκε λοιπόν ο υφυπουργός κ. Βούγιας να μας πει ότι για δοκιμαστική περίοδο τεσσάρων μηνών θα επιτρέπονται τα ποδήλατα στο μετρό της Αθήνας. Διευκρίνισε παράλληλα ότι αυτό θα ισχύει Τετάρτες και Κυριακές, για κάποιες ώρες και μόνο για δύο ποδήλατα ανά συρμό. Δηλαδή με απλά λόγια, φέξε μου και γλίστρησα. Προφανώς θα περιμένει να ακούσει το όνομά του στα δελτία ειδήσεων και στις επόμενες εκλογές να «τσιμπήσει» και μερικά ψηφαλάκια παραπάνω, αν και στη Θεσσαλονίκη μετρό ακούν και μετρό δε βλέπουν εδώ και μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι και η ζωή τους όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, έχει γίνει… ποδήλατο και μάλιστα σε μόνιμη ανηφόρα.

Μιλώντας με συνειδητοποιημένους πολίτες που χρησιμοποιούν το ποδήλατο ως μεταφορικό μέσο και όχι ως χόμπι της Κυριακής, μου προξένησε εντύπωση η θυμηδία με την οποία αντιμετώπισαν τις εξαγγελίες του υφυπουργού. Αυτό που θεωρείται αυτονόητο σε πολλές πόλεις του εξωτερικού, εδώ ακόμα αντιμετωπίζεται ως φολκλορική νότα στην καθημερινή χυδαιότητα που βιώνουμε. Οι ποδηλατόδρομοι χαράσσονται χωρίς λογική και χωρίς σχεδιασμό. Οι ποδηλάτες αντιμετωπίζονται ως… εκκεντρικοί παλιμπαιδίζοντες μπούληδες με απωθημένα. Η κυκλοφοριακή αγωγή είναι άγνωστη έννοια.

Αντί να βρουν πραγματικά κίνητρα και να «εξορίσουν» τα αυτοκίνητα από το κέντρο της πόλης, καταφεύγουν σε επικοινωνιακά τερτίπια για να κερδίσουν λίγα λεπτά δημοσιότητας. Αντί να χαράξουν στρατηγική προώθησης και ανάπτυξης των μέσων μαζικής μεταφοράς, ανεβάζουν την τιμή του εισιτηρίου, ώστε να γίνουν απλησίαστα. Αντί να κοιτάξουν να τελειώσουν επιτέλους τα έργα αναβάθμισης της γραμμής του ηλεκτρικού Κηφισιάς-Πειραιά, τα οποία έχουν καθυστερήσει… μερικά χρόνια, ανακοινώνουν ποδήλατα με το… δελτίο.

Σίγουρα είναι ένα πρώτο βήμα, αν θέλουμε να είμαστε χαριτωμένα αφελείς. Όμως, επειδή στο ίδιο χωριό ζούμε όλοι μας, ας δούμε πως θα εφαρμοστεί στην πράξη η «πιλοτική περίοδος» του υφυπουργού και τα ξαναλέμε.

Καρότο, μαστίγιο και αρκουδιάρηδες

Γνωστό το παιχνίδι του καρότου και του μαστίγιου, το οποίο έχει πλέον αποκτήσει το χαρακτήρα του θεάτρου του παραλόγου. Πρώτα βγαίνουν οι εκπρόσωποι της τρόικας και μας λένε «ξεπουλήστε ό,τι σας απέμεινε για να ξεχρεώσετε», στη συνέχεια οι ίδιοι δηλώνουν σε εφημερίδες, κανάλια και όπου αλλού βρουν μικρόφωνο ότι «η Ελλάδα πρέπει να εκποιήσει θάλασσες, ακτές, βουνά και λαγκάδια», το μαστίγιο δηλαδή. Την ώρα που βγαίνουν οι βρικόλακες, τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, εκδόθηκε ανακοίνωση που μέσες-άκρες λέει ότι παρερμηνεύθηκαν οι δηλώσεις των υπαλλήλων της τρόικας, σας στηρίζουμε, συνεχίστε έτσι και λοιπά άλλα ωραία -το καρότο που λέγαμε.

Πίσω από το παιχνίδι των λέξεων και των δηλώσεων όμως κρύβεται η πραγματική τραγωδία της Ελλάδας: Οι δανειστές μάς βλέπουν σαν ένα πτώμα για σκύλευση, οι πιστωτές τρέχουν να αρπάξουν όσα προλάβουν πριν την τελική κατάρρευση και η κυβέρνηση για τα μάτια του κόσμου θυμάται να αντιδράσει «οργισμένα και αποφασιστικά», μερικές ώρες μετά -στα λόγια βέβαια.

Η ουσία είναι ότι η χώρα πλέον ελέγχεται και κυβερνάται από τους εντεταλμένους του τριγώνου του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ. Κάθε φορά που βαράνε το ντέφι, εμείς χορεύουμε, σαν τα νηστικά αρκούδια στις εμποροπανηγύρεις περασμένων δεκαετιών. Και καθόμαστε και ασχολούμαστε με τις λεκτικές ακροβασίες τους, την ώρα που η Ελλάδα στροβιλίζεται στη δίνη της ύφεσης που παρασέρνει ολοένα και περισσότερους.

Στην υγειά των κορόιδων

Ένας πρώην βουλευτής των Εργατικών στη Βρετανία, ο Έρικ Ίλσλεϊ, θα βλέπει τον κόσμο για τους επόμενους δώδεκα μήνες πίσω από της… φυλακής τα κάγκελα. Ο λόγος; Καταδικάστηκε επειδή «φούσκωνε» τους λογαριασμούς που καλύπτονται από τη Βουλή. Το ποσό που… τσέπωσε ο εν λόγω βουλευτής ανέρχεται στις 16 χιλιάδες ευρώ σε μια τριετία. Τα περισσότερα «τσιμπημένα» έξοδα αντιστοιχούσαν σε δημοτικούς φόρους, τηλεπικοινωνιακά τέλη και το κόστος συντήρησης του δεύτερου σπιτιού του.

Πως όμως αποκαλύφθηκε ο βουλευτής; Όταν οι ελεγκτικές αρχές απαίτησαν την υποβολή αποδείξεων για κάθε δαπάνη πάνω από 30 περίπου ευρώ, ο Ίλσλεϊ ξαφνικά σταμάτησε να πηγαίνει στο… ταμείο κάθε μήνα. Η συμπεριφορά του προβλημάτισε τους λογιστές του Κοινοβουλίου, οι οποίοι έκαναν έρευνα, με αποτέλεσμα ο βουλευτής να βρεθεί υπόλογος και εν τέλει κατηγορούμενος για διασπάθιση δημόσιου χρήματος.

Η συνέχεια, για την πραγματικότητα της Βρετανίας, δεδομένη: Τα ΜΜΕ έκαναν ρεζίλι τον κ. Ίλσλεϊ, το ίδιο του το κόμμα ζήτησε την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και τον εξανάγκασε σε παραίτηση και οι δικαστικές αρχές του έριξαν μια… καμπάνα 12 μηνών.

Αν κάνουμε αναγωγή στα δικά μας, θα μας πιάσει θλίψη: Εδώ ποτέ και κανείς δεν φτάνει στο εδώλιο του κατηγορούμενου, εκτός αν πρόκειται για κάποιον ήδη πολιτικά «καμένο», οπότε διαρρέεται το όνομά του για να γίνεται κουβέντα, μέχρι να παραγραφεί το αδίκημα. Από τα εκατομμύρια ευρώ που έσπρωχναν σε μίζες τόσα χρόνια εταιρείες με συμφέροντα στην Ελλάδα,  ακόμα ψάχνουμε που κατέληξαν. Όσοι εμπλέκονται, κατηγορούν άλλους ότι «τα πήραν». Αποτέλεσμα; Διαιωνίζεται ένα κλίμα ατιμωρησίας, σήψης και σκοτεινών συναλλαγών, εδραιώνεται στην κοινή γνώμη η πεποίθηση ότι «όλοι ίδιοι είναι» και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πάμε από το κακό στο χειρότερο.

Αν ο κ. Ίλσλεϊ ήταν Έλληνας, το πιθανότερο είναι ότι κάποιοι θα τον αντιμετώπιζαν ως τον «πρώτο μάγκα». 

Στη Βρετανία πάντως τον λένε κλέφτη.

«Δε μπορούσα να συνεχίσω να μεταδίδω διαστρεβλωμένη την αλήθεια»

Η αιγύπτια δημοσιογράφος Σαχίρα Αμίν παραιτήθηκε από το κρατικό δορυφορικό τηλεοπτικό δίκτυο «Nile TV», επειδή όπως δήλωσε η ίδια δεν άντεχε να μεταδίδει διαστρεβλωμένη την αλήθεια, με αφορμή τον τρόπο με τον οποίο ήταν υποχρεωμένη να καλύπτει τις διαδηλώσεις που συνεχίζονται στο Κάιρο, την Αλεξάνδρεια και άλλα αστικά κέντρα της Αιγύπτου. «Τη στιγμή που ο κόσμος στην πλατεία Ταχρίρ (Ελευθερίας) δεχόταν επιθέσεις από την αστυνομία και τους παρακρατικούς, το κανάλι στο οποίο εργαζόμουν μετέδιδε εικόνες μόνο από συγκεντρώσεις οπαδών του Μουμπάρακ και δε μας επιτρεπόταν να κάνουμε κανένα άλλο σχόλιο. Σαν να μην υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους που ζητούν δικαιοσύνη και ελευθερία».

Το μπλακάουτ της ενημέρωσης στα κρατικά τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας είναι κάτι που ήρθε σε ευθεία ρήξη με τις ηθικές αξίες της κ. Αμίν, η οποία σημείωσε ότι «δεν ήθελα να συνεχίσω να αποτελώ μέρος του μηχανισμού προπαγάνδας». Στην Αίγυπτο λειτουργούν οκτώ κρατικά τηλεοπτικά κανάλια. Αυτά με τη μεγαλύτερη θεαματικότητα είναι τα Κανάλια 1 και 2, τα οποία εκπέμπουν σε όλη τη χώρα, ενώ τα υπόλοιπα είναι τοπικής κυρίως εμβέλειας. Το 1998 εκτοξεύθηκε ο πρώτος τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος της χώρας και το 2000 ο δεύτερος. Το κανάλι Nile TV (TV Νείλος) είναι ένα δορυφορικό ειδησεογραφικό δίκτυο και όπως και όλα τα υπόλοιπα είναι υπό τον απόλυτο έλεγχο του υπουργείου Επικοινωνιών της χώρας.

Η «γραμμή» του καθεστώτος είναι ότι οι διαδηλώσεις είναι έργο «ξένων δυνάμεων» και υποκινούμενες από «αλλότρια συμφέροντα». Αν και αρκετοί Αιγύπτιοι έχουν πρόσβαση και σε άλλες πηγές ενημέρωσης και αντιμετωπίζουν με καχυποψία όσα ακούν στην τηλεόραση, η συνεχής μετάδοση ειδήσεων από τα ελεγχόμενα από το καθεστώς Μέσα ότι «η κατάσταση είναι υπό έλεγχο» και στους δρόμους κυκλοφορούν «κακοποιά στοιχεία» και «εχθροί της Αιγύπτου», επηρεάζει εκείνους που ζουν μακριά από τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Η κ. Αμίν είναι ιδιαίτερα γνωστή στην Αίγυπτο, καθώς μετέδιδε δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές τα τελευταία 20 περίπου χρόνια, ενώ οι επαφές της και οι συνεργασίες της με διεθνή μέσα ενημέρωσης την καθιστούν από τις πιο σοβαρές και αξιόπιστες επαγγελματίες.

Η ίδια, σχολιάζοντας την απόφασή της εξήγησε ότι δε μπορούσε να συνεχίσει να προσποιείται ότι δεν γίνεται τίποτε, όταν ο λαός είναι στους δρόμους και σημείωσε ότι όταν συζήτησε το θέμα με τους διευθυντές της, της είπαν ότι καλό είναι να αποφεύγει τις προσωπικές απόψεις και ό,τι άλλο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι υπονομεύει το καθεστώς. Στις επανειλημμένες αντιδράσεις της, οι εντεταλμένοι του καθεστώτος στο κανάλι τής απάντησαν με… προαγωγή και αύξηση μισθού: «Θεώρησαν ότι με μερικά χρήματα παραπάνω και με διευθυντικό τίτλο θα με φίμωναν. Ήταν όμως κάτι που δε θα μπορούσε να αντέξει η συνείδησή μου» είπε η ίδια.

Και τι επιφυλάσσει το μέλλον για την κ. Αμίν; «Δεν ξέρω και δε μπορώ να απαντήσω. Αισθάνομαι όμως ότι είμαι ελεύθερη, έφυγε ένα μεγάλο βάρος από μέσα μου και λίγη τελικά σημασία έχει η δική μου ιστορία. Έτσι ή αλλιώς, την ιστορία τη γράφουν εκείνοι που αψηφούν την κρατική τρομοκρατία και βρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας το δίκιο τους».

WHO IS WHO

Η Ζαχίρα Αμίν σπούδασε οικονομία και κοινωνιολογία στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Καϊρου. Μετά το γάμο της μετακόμισε στο Αμπού Ντάμπι, όπου ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ως παραγωγός στο ραδιόφωνο. Συνεργάστηκε με το CNN για την καθημερινή εκπομπή «World Report». Έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και θεωρεί ότι οι εμπειρίες που απέκτησε από την επαφή της με άλλες κουλτούρες τη βοήθησε να αποκτήσει ένα ευρύτερο πεδίο αντίληψης από αυτό της εικονικής τηλεοπτικής πραγματικότητας. Έχει επίσης συνεργαστεί με το BBC. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά τον Αχμέτ και την Αμίνα.