Μόνο όσοι έχουν βρεθεί σε εμπόλεμη ζώνη, όσοι έχουν παίξει τη ζωή τους κορώνα-γράμματα στο πεδίο της μάχης, γνωρίζουν πραγματικά τη θηριωδία του πολέμου.
Όσοι καταφέρουν να επιζήσουν από το σφαγείο, κουβαλούν για όλη τους τη ζωή τις εικόνες φρίκης, τις φρικαλεότητες που βίωσαν και κατατρέχονται από ερινύες, αισθήματα απόρριψης και παραίτησης από τη ζωή, καθώς και ενοχές που βαραίνουν κάθε τους βήμα.
Όλοι οι υπόλοιποι, εκείνοι που νομίζουν ότι γνωρίζουν τον πόλεμο μέσα από παιχνίδια στον υπολογιστή τους, ή σε μια αναμέτρηση Paintball, ή από πολεμικές ταινίες που ηρωοποιούν την κόλαση της μάχης, θεωρούν ότι ο πόλεμος είναι ένα απλό συμβάν που έρχεται και παρέρχεται.
Σε ένα καταπληκτικό ρεπορτάζ της εφημερίδας New York Times, αποκαλύπτεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η φρικτή πραγματικότητα που βιώνουν οι βετεράνοι στρατιώτες που βρέθηκαν σε απομακρυσμένο σημείο του Αφγανιστάν, πολεμώντας τους ντόπιους αντάρτες και βλέποντας τους συντρόφους τους να καίγονται ζωντανοί, να διαμελίζονται, να πεθαίνουν στα χέρια τους και να επιστρέφουν σε μια κατ' επίφαση κανονική ζωή στις ΗΠΑ, μετά την αποστρατεία τους.
Μια από αυτές τις μονάδες, το δεύτερο τάγμα του εβδόμου συντάγματος των πεζοναυτών των ΗΠΑ, δε μέτρησε μόνο έναν από τους υψηλότερους αριθμούς απωλειών στη μάχη, αλλά μετά την επιστροφή των επιζώντων στιης ΗΠΑ, ένας-ένας, οι βετεράνοι άρχισαν να αυτοκτονούν.
Για τις υπηρεσίες του στρατού και των βετεράνων είναι απλά αριθμοί σε στατιστικές. Και όμως, πίσω από κάθε στρατιώτη που έστρεψε το όπλο στο κεφάλι του, κρεμάστηκε ή έκοψε τις φλέβες του, υπάρχουν συνταρακτικές ιστορίες.
Διαβάστε το αποκαλυπτικό αυτό ρεπορτάζ των New York Times εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
WW2 Wrecks welcomes and encourages readers to comment and engage in respectful conversation about the content posted here.
We value thoughtful, polite and concise comments that reflect a variety of views.