Μοναδικό εύρημα από τη χαμένη στρατιά του Μακεδόνα στρατηγού Ζωπυρίωνα, βρέθηκε στην Ουκρανία!

"Κυνηγοί θησαυρών" στην Ουκρανία βρήκαν ένα περικεφαλαία κορινθιακού τύπου, το οποίο χρονολογείται από την αποτυχημένη εκστρατεία του Ζωπυρίωνα, στρατηγού του Μ. Αλέξανδρου, το 331 π.Χ.

Σύμφωνα με τον Ντιμίτρι Αλεξάντροβιτς, έναν εκ των "κυνηγών θησαυρών", η περικεφαλαία ανήκε πιθανότατα σε έναν από τους 30.000 περίπου στρατιώτες του Ζωπυρίωνα, οι οποίοι  είχαν εκστρατεύσει στη Σκυθία, διασχίζοντας τις αχανείς εκτάσεις πέρα από το Δούναβη.

Ο Ζωπυρίων είχε ως στόχο να εκπορθήσει την πόλη Ολβία, αλλά ηττήθηκε, αναγκάστηκε να υποχωρήσει και ο ίδιος αλλά και ο στρατός του εξολοθρεύθηκαν μέχρις ενός το 331 π.Χ.

Το δυσάρεστο είναι ότι η περικεφαλαία αυτή πωλήθηκε σε άγνωστο συλλέκτη έναντι 11.500 δολαρίων και έτσι δεν κατέληξε σε κάποιο Μουσείο. 

Η εκστρατεία του Ζωπυρίωνα

Ο Ζωπυρίων (331 π.Χ) ήταν Μακεδόνας στρατηγός ο οποίος διορίστηκε στρατηγός είτε της Θράκης είτε του Πόντου από τον Μέγα Αλέξανδρο.

Το 331 π.Χ, ο Ζωπυρίων οργάνωσε εκστρατεία κατά των Σκυθών, έχοντας υπό τις διαταγές του 30.000 άνδρες. 

Το στράτευμα πολιόρκησε την Ολβία, αποικία των Μιλησίων, η οποία κατακτήθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο το 334 π.Χ. 

Ωστόσο, οι κάτοικοι της Ολβίας «απελευθέρωσαν τους σκλάβους τους, χορήγησαν την ιθαγένεια στους ξένους, άλλαξαν τα γραμμάτια και έτσι κατάφεραν να αντέξουν την πολιορκία». 

Επιπλέον, οι κάτοικοι της Ολβίας συμμάχησαν με τους Σκύθες. Ο Κουίντος Κούρτιος Ρούφος αναφέρει επίσης μια καταιγίδα που κατέστρεψε τον μακεδονικό στόλο. 

Ο Ζωπυρίων, μη έχοντας δυνάμεις για να συνεχίσει την πολιορκία, αποφάσισε να υποχωρήσει.

Στον δρόμο της επιστροφής, οι Σκύθες επιτέθηκαν αρκετές φορές και αποδυνάμωσαν το μακεδονικό στράτευμα, το οποίο τελικά διαλύθηκε στον Δούναβη από τους Γέτες και τους Τριβαλλούς. 

Ο Μέγας Αλέξανδρος έμαθε για την τύχη του Ζωπυρίωνος από γράμμα του Αντίπατρου στη Μακεδονία το ίδιο έτος με τον θάνατο του Άγη Γ' της Σπάρτης και του Αλέξανδρου Α' της Ηπείρου. 

Ο ιστορικός Ιουστίνος, στην «Επιτομή των Φιλιππικών Ιστοριών», δηλώνει πως τα γράμματα του Αντίπατρου αναφέρουν πως οι πόλεμοι του Άγη στην Ελλάδα, του Αλέξανδρου στην Ιταλία και του Ζωπυρίωνος στη Σκυθία έχουν σύνδεση μεταξύ τους. 

Ο Μέγας Αλέξανδρος, σύμφωνα με τον ιστορικό, «ένιωσε περισσότερη χαρά για τον θάνατο δύο ανταγωνιστών του παρά θλίψη για την τύχη του Ζωπυρίωνος και του στρατού του».

Η αρχαιότερη αποικία στον Βόρειο Εύξεινο Πόντο ήταν η Ολβία, που δημιουργήθηκε από τους Μιλήσιους το 647 - 646 π.Χ., στο σημερινό νησί Μπερεζάν που τότε ήταν χερσόνησος.

Το όνομα της πόλης είναι καθαρά ελληνικό. Προκύπτει από τη λέξη όλβος, που σημαίνει πλούτος, ευτυχία, χαρά. Η παλιότερη ονομασία με την οποία ήταν αρχικά γνωστή (από την ίδρυσή της) είναι Βορυσθένης.

Τα απομεινάρια της βρίσκονται περίπου 15 χιλιόμετρα από τη σημερινή πόλη Οτσάκοβα. Η Βορυσθένη θεωρείται από τους περισσότερους ερευνητές σαν η ουσιαστική απαρχή της ελληνικής παρουσίας στην περιοχή. 

Οι πρώτες αρχαιολογικές ανασκαφές στο Μπερεζάν έγιναν το 1884, ενώ από το 1960 η περιοχή ανασκάπτεται από το ουκρανικό αρχαιολογικό ινστιτούτο και από αρχαιολογική ομάδα του Ερμιτάζ και μέχρι στιγμής έχει αποκαλυφθεί η νεκρόπολη και απομεινάρια οικιών και δημοσίων κτιρίων. 

Σημαντικό μέρος της πόλης καλύπτεται σήμερα από τη θάλασσα.

Η Ολβία είναι μία από τις τέσσερις πιο δυνατές και σημαντικές πόλεις των αρχαίων ελληνικών πόλεων κράτους της Β. Μαύρης Θάλασσας και έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην ιστορία της περιοχής. 

Χτισμένη από τους Μιλήσιους, η Ολβία θα διατηρηθεί περίπου για χίλια χρόνια, μέχρι την έβδομη δεκαετία του 4ου αι. μ.Χ. Η επίσημη ονομασία της πόλης «Ολβία» είναι αναγραμμένη σε πλήθος ευρημάτων.

Η Ολβία ήταν δομημένη σε δύο επίπεδα και την περίοδο της ακμής της κάλυπτε έκταση 55 εκταρίων. Η εύφορη γη και τα νερά των ποταμών Υπανίου (Μπουγκ) και Βορυσθένη (Δνείπερου) έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εμπορική ανάπτυξη της πόλης. 

Τα πολυπληθή ευρήματα αποκαλύπτουν πως οι κάτοικοι της Ολβίας είχαν στενή σχέση με τη μητρόπολη, τη Μίλητο, αλλά και με τον άλλο ελλαδικό χώρο (για παράδειγμα αποκαλύφθηκε γλυπτό με την υπογραφή του Πραξιτέλη), καθώς και έντονη πνευματική και αθλητική δραστηριότητα. 

Οι καλλιτεχνικές επιρροές της Ελλάδας (λόγω των στενών επαφών και ανταλλαγών) είχαν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία στην Ολβία τοπικής εικαστικής σχολής. 

Η τραγωδία της Ολβίας

Τον 4ο αι. π.Χ. η τύχη επιφύλασσε στην Ολβία μια μεγάλη τραγωδία. 

Ενώ αρχικά ήταν μια πόλη με σχετικά ομοιογενή εθνολογικά πληθυσμό, όπου οι κοινωνικές ανισότητες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, με την πάροδο του χρόνου αυξήθηκε ο αριθμός των δούλων και των εξαρτημένων οικονομικά ανθρώπων, δηλαδή οξύνθηκε η κοινωνική ανισότητα μεταξύ του πληθυσμού. 

Ιδιαίτερα εμφανής γίνεται αυτή η διαπίστωση το έτος 331 π.Χ., όταν προ των τειχών της πόλης εμφανίστηκε ο στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ζωπυρίων. 

Η πλειονότητα των αγροτικών οικισμών έπαυσε να υπάρχει και ο πληθυσμός της πόλης απειλούνταν από λιμό. 

Οι άρχοντες της Ολβίας αναγκάστηκαν να ελευθερώσουν τους δούλους για να αντισταθούν στην απειλή. Σύμφωνα με την αναφορά του Μακροβίου, η οποία σήμερα επαληθεύεται από τα αρχαιολογικά δεδομένα, ο Ζωπυρίων τελικά δεν κατάφερε να κυριεύσει την πόλη.

Έπειτα από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την πολιορκία του Ζωπυρίωνος, η ζωή στην πόλη και στην αγροτική χώρα επανήλθε σε φυσιολογικά επίπεδα. 

Από τα τέλη όμως του 3ου αι. π.Χ. περιήλθε σε περίοδο οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και στρατιωτικής κρίσης, γεγονός που αποτυπώνεται και στα επιγραφικά μνημεία της εποχής αυτής.

Στη συνέχεια η Ολβία συμπεριλήφθηκε στο κράτος του βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη, τις πρώτες δεκαετίες του 1ου αι. π.Χ. 

Μετά την επιδρομή των Γετών προσπάθησε να συνέλθει από τις πληγές της και από τα μέσα του 1ου αι. μ.Χ. αναβίωσε. 

Η πόλη όμως δεν μπόρεσε να αντέξει τις δύο γοτθικές επιδρομές τις δεκαετίες του 230 και 260, άρχισε βαθμιαία να φθίνει και μέχρι τη δεκαετία του 370 εγκαταλείφθηκε εντελώς.

ΠΗΓΗ

From the German Archives: Rare photos from "Operation Marita" and the "Metaxas Line"

SOURCES: HERE  & HERE

Then and now: 75 years after the German invasion of Greece, April 6, 1941

Current photos: Lt. Col. (ret.) Ilias Kotridis
Archive photos: Pierre Kosmidis

Today in History: 6 April 1941, "Operation Marita", the nazi invasion of Greece

Research and text by Lt. Col. (ret.) Ilias Kotridis

On this day today, April 6, 1941, the Germans initiated "Operation Marita", the invasion of Greece.

The Germans, confident because of their rapid advance through western Europe and Yugoslavia, believed that the bunkers at the northern borders of Greece with Bulgaria would offer minimal resistance.

They were proved to be wrong.

The nazis were greeted with a storm of artillery and machine gun fire, sustaining many casualties.

The assault started in the early hours of April 6th, with attacks against the "Metaxas Line",  a series of fortresses and bunkers located on the mountainous northern borders of Greece with Bulgaria.

The offensive was undertaken by the 12th German Army. 

In Petritsi-Marinoupolis area the attack was initiated by the 5th and 6th Mountain Divisions, the 2nd Armored Division and the 125th Independent Regiment. 

In Nevrokopi area, the 72nd Division, in Xanthi area the 164th, in Komotini area the 50th. 

North of Petritsi the 9th Armoured Division, the 73rd and the Leibstandarte SS Adolf Hitler.

On the fisrst day of hostilities, despite the combined air and land attacks, the Germans did not manage to break the Greek defensive lines.

The bunker complexes of Rupel, Paliouriones and Lisse successfully held back the Germans, causing many casualties among their attacking forces.

On the second day, April 7, the germans managed to subdue some strongholds, forcing the Greeks in Istibey and Kelkaya fortresses to surrender. The Germans used chemicals and gas, in order to suffocate the greeks inside the bunkers. A penetration attempt though, through Struma river, failed, with most of the Germans who tried to cross the river killed or wounded. 

The Germans decided to circumvent the defensive positions of "Metaxas Line" and through Yugoslavia, which collapsed within a short period of time, they entered Thessaloniki, while at the same time fierce fighting continued in the borders with Bulgaria, an ally of nazi Germany. 

When on April 9 the fall of Thessaloniki became officially known, the Greeks followed orders and had to abandon the fortresses they defended successfully for 3 days and nights.

The number of casualties during those three days of fighting, including dead, injured and missing in action, according to a variety of sources, is over 2,500 Germans and approximately 1,000 Greeks.

XVIII Corps reported 555 killed, 2,134 wounded and 170 missing (officers not included).

XXX Corps' total casualties are not known, but the 164th Infantry Division suffered 18 killed and 92 wounded and the 50th Infantry Division 26 killed, 22 missing and 177 wounded (plus 4 drowned on 14 April in an accident).

The Metaxas Line consists of 21 independent fortification complexes, the largest of which is Fort Roupel as it covers 6.1 out of the 155 km of the full line and had been constructed at a height of 322 m. 

Lighting was initially mostly provided by oil-lamps, although generators were also installed. (Currently, the fortifications are supplied with public electricity, but they are also equipped with generators). 

Ventilation was achieved both naturally and artificially. Water was supplied via water-mains. The fortification works lasted four years and their cost at the time reached 100,400,000 drachmas.

German General Wilhelm List, who led the attack against the Metaxas Line, admired the bravery and courage of these soldiers. He refrained from taking the Greek soldiers prisoner and declared that the army was free to leave with their war flags, on condition that they surrender their arms and supplies. 

He also ordered his soldiers and officers to salute the Greek soldiers (Beevor 2005, p. 20). The line was also poorly manned as most of the Greek Army was fighting against the Italians, at the Albanian front.