Η σβάστικα στην Ακρόπολη: Φωτογραφίες-ντοκουμέντα αποκαλύπτουν την αλήθεια πίσω από τους μύθους

Πολλές φορές, ένας βολικός μύθος είναι προτιμότερος από την ιστορική αλήθεια, σε σημείο που κάποια στιγμή γίνεται "εθνικό αφήγημα", παρά το ότι οι ιστορικές πηγές και τα τεκμήρια καταδεικνύουν ότι ο μύθος έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα, όση και ο... φάντης με το ρετσινόλαδο.

Μια τέτοια περίπτωση είναι η έπαρση της ναζιστικής σημαίας στην Ακρόπολη στις 27 Απριλίου του 1941 και η σχεδόν ταυτόχρονη "υπόθεση Κουκκίδη", η οποία παρά το ότι δεν έχει επιβεβαιωθεί από καμία πλευρά, ούτε από την πλέον αρμόδια ΔΙΣ (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού), αλλά ούτε από την αναδίφηση των ναζιστικών και ελληνικών αρχείων της περιόδου εκείνης έχει αποκτήσει μια αληθοφανή διάσταση, σε σημείο που αναπαράγεται ένθεν κακείθεν ως πραγματική.

Χάρη σε σπάνιες και μέχρι πρόσφατα αδημοσίευτες φωτογραφίες-ιστορικά τεκμήρια της εποχής από το αρχείο του φίλου συλλέκτη Χρήστου Βαγιωνάκη και κάποιες από τη συλλογή του ιστολογίου, φωτίζεται μια σελίδα της ιστορίας, όπως πραγματικά συνέβη και όχι όπως θα ήθελαν κάποιοι –για τους δικούς τους λόγους- να έχει συμβεί.

Είναι χαρακτηριστική της διάθεσης μυθοποίησης η πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής της Αθήνας στις αρχές του 21ου αιώνα,  με έφεση στην... καγκελόφραξη και τις πομπώδεις και ανούσιες εικαστικές παρεμβάσεις, η οποία έφτασε μάλιστα στο σημείο να τοποθετήσει  σε περίοπτο σημείο στους πρόποδες του Ιερού Βράχου, αναθηματική στήλη για ένα περιστατικό που όπως δείχνουν τα ιστορικά δεδομένα... δε συνέβη ποτέ, με τις… «ευλογίες» μάλιστα του Μανόλη Γλέζου, ο οποίος με τον Λάκη Σάντα άρπαξαν και πέταξαν το ναζιστικό πανί από την Ακρόπολη το βράδυ της 30ης προς την 31η Μαΐου του 1941, όπως εμφαίνεται τόσο από τις ανακοινώσεις του ναζί φρουράρχου των Αθηνών, οι οποίες δημοσιεύθηκαν στον κατοχικό και υπό καθεστώς αυστηρής λογοκρισίας αθηναϊκό Τύπο της εποχής, όσο και από τις αφηγήσεις μαρτύρων, πολύ πριν η πρώτη καταγεγραμμένη πράξη αντίστασης στην Αθήνα γίνει πεδίο ιδεολογικών -και όχι μόνο- αντιπαραθέσεων, η οποία με διάφορες εξάρσεις συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.

Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ο οποίος συντηρείται εδώ και δεκαετίες ο «εύζωνας» ή «μέλος της ΕΟΝ», ή «στρατιώτης», ή «πατριώτης» ή «δεκαεπτάχρονος» Κουκκίδης, όταν είδε τους ναζί να μαγαρίζουν με την παρουσία τους τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, τυλίχθηκε με την ελληνική σημαία και έπεσε στο κενό από τα τείχη. Μικρή σημασία έχει ότι ο Κουκκίδης, ήταν 50 ετών το 1941, δηλαδή σε ηλικία… πέμπτης εφεδρείας.

Το ιστορικό της έπαρσης της ναζιστικής σημαίας

Στις 07:30 ώρα της 27ης Απριλίου μια φάλαγγα Γερμανών μοτοσικλετιστών με την συνοδεία δύο τεθωρακισμένων αυτοκινήτων διέσχισαν την λεωφόρο Κηφισίας, τις οδούς Αμαλίας και Διονυσίου Αρεοπαγίτου και έφτασαν στην Ακρόπολη. 

Δύο ναζί, ο ίλαρχος Γιάκομπι και ο υπολοχαγός Έλσνιτς ήταν επικεφαλής του αγήματος και αυτοί έκαναν την έπαρση της ναζιστικής σημαίας και έστειλαν το ακόλουθο μήνυμα στον παράφρονα δικτάτορα Χίτλερ: 

Προς τον Φύρερ και Καγκελάριο του Ράιχ, Βερολίνο.

Φύρερ μου 

Την 27 Απριλίου και ώρα 08:10 πρωινή εισήλθαμε στην Αθήνα ως τα πρώτα γερμανικά στρατεύματα και την 08:45 υψώσαμε τη γερμανική σημαία επί της Ακροπόλεως και του Δημαρχείου. 

Χάιλ Μάιν Φύρερ

Ίλαρχος Γιάκομπι-Υπολοχαγός  Έλσνιτς

Μα ποιος ήταν επιτέλους ο αληθινός Κωνσταντίνος Κουκκίδης;

Ο… πραγματικός Κωνσταντίνος Κουκκίδης, γεννηθείς το 1891, εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες και έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο το 1974. 

Σύμφωνα με το βιβλίο του Νίκου Παπαδημητρίου «Οι συγγραφείς της αθηναϊκής δημοσιογραφίας», Εκδόσεις Γιοβάνης,(τόμος πρώτος, σελ.122), ο Κουκκίδης γεννήθηκε στη Γέννα της Ανατολικής Θράκης. Ακολούθησε νεότατος το δημοσιογραφικό επάγγελμα στο οποίο και αφοσιώθηκε μέχρι το θάνατό του. 

Εργάστηκε κατά διαστήματα ως ρεπόρτερ, σχολιογράφος, αναγνωσματογράφος και μεταφραστής στις εφημερίδες «Εστία», «Ελεύθερον Βήμα», «Η Καθημερινή», «Αθηναϊκά Νέα» κ.α. με θετικές επιδόσεις και δημοσιογραφικές επιτυχίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Επί ένα χρονικό διάστημα στην περίοδο του μεσοπολέμου [1923-1935] ήταν ανταποκριτής στο Παρίσι των αθηναϊκών εφημερίδων «Εστία» και «Ελεύθερον Βήμα», στις οποίες δημοσίευσε σειρά από ρεπορτάζ, έρευνες και άρθρα για τις πολιτικοστρατιωτικές και διπλωματικές ζυμώσεις στον ευρωπαϊκό χώρο, σε μια εποχή διεθνών μεταβολών και ανακατατάξεων. 

Κατά την μακρά παραμονή του στην γαλλική πρωτεύουσα του δόθηκε, επίσης, η ευκαιρία να μελετήσει τα εξωτερικά προβλήματα της Ελλάδας στα πλαίσια των παγκοσμίων εξελίξεων, συγκεντρώνοντας στοιχεία και μαρτυρίες που χρησιμοποίησε σε κατοπινές μελέτες του.

Το Κυπριακό, η ελληνική εξωτερική πολιτική, η διπλωματική θέση της Ελλάδας, η ζωή των Ελλήνων φοιτητών του εξωτερικού και οι άγνωστες σελίδες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στη Βαλκανική, αποτέλεσαν μερικούς από τους στόχους των ερευνών του, οι οποίες και αξιοποιήθηκαν αργότερα σε αξιόλογο συγγραφικό έργο. 

Τις ερευνητικές του δραστηριότητες συμπλήρωσε με συνεντεύξεις που πήρε κατά καιρούς από διεθνείς προσωπικότητες της πολιτικής και της επιστήμης. Η αλληλογραφία με επίσημα πρόσωπα, τα διάφορα έγγραφα και πειστήρια και οι αυθεντικές μαρτυρίες που έχει καταχωρήσει σε πολλά βιβλία του, θεωρούνται αδιάσειστα ιστορικά «ντοκουμέντα» και υπεύθυνες πηγές πληροφοριών.

Διετέλεσε ανταποκριτής στην Αθήνα του «Petit Parisien» στο οποίο δημοσίευσε πολλά άρθρα από την ελληνική επικαιρότητα της εποχής του. Συνεργάστηκε, επίσης, στη «France Illustrasion» με ρεπορτάζ και σχόλια για την ελληνική πολιτική, κοινωνική και φιλολογική ζωή.

Έγραψε αρκετά ιστορικά και άλλα έργα, φιλολογικά μελετήματα, ευθυμογραφήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, λαογραφικές και αρχαιολογικές πραγματείες  και τουριστικά ρεπορτάζ. 

Τα κείμενά του για πολλά δραματικά γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότερη, ελληνική ιστορία, εκτός από τη φιλολογική τους αξία, αποτελούν και πολύτιμες μαρτυρίες. Ορισμένα από τα βιβλία του εκδόθηκαν στα γαλλικά και στα αγγλικά. Το έργο του «La Grece inconnue ne fais plus mystere» διακρίθηκε με το χαρακτηρισμό του ως «τουριστικού» από τη Διεθνή Ακαδημία Τουρισμού του Μονακό. Ως «διδακτικό» το χαρακτήρισε και επιτροπή καθηγητών της Σορβόννης.

Οι σημαίες της Ακρόπολης – Απρίλιος-Ιούνιος 1941

Λίγο αργότερα από την έπαρση της ναζιστικής σημαίας υψώθηκε σε άλλον ιστό η ελληνική σημαία, πλάι στη γερμανική. 

Από τις πηγές της εποχής δεν φαίνεται σαφώς αν προηγήθηκε υποστολή της ελληνικής σημαίας ή αν δεν είχε γίνει έπαρσή της εκείνο το ταραγμένο πρωινό, πάντως το βέβαιο είναι ότι λίγη ώρα αργότερα και οι δυο σημαίες κυμάτιζαν η μία πλάι στην άλλη. 

Γερμανικές σημαίες υψώθηκαν επίσης στο δημαρχείο. Η επίσημη παράδοση της Αθήνας και του Πειραιά στον Γερμανό στρατιωτικό διοικητή έγινε στις 10:30 από τον δήμαρχο Αμβρόσιο Πλυτά, τον στρατηγό Καβράκο, το νομάρχη Αττικής και το δήμαρχο Πειραιώς, στο καφενείο «Παρθενών», γωνία Κηφισίας και Αλεξάνδρας.

Ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής αποφάσισε να υψώσει σε διπλανό ιστό στην Ακρόπολη και την ελληνική σημαία, αναγνωρίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι η παραμονή των στρατευμάτων του είναι προσωρινή, ότι δεν προσαρτά το κατεχόμενο έδαφος και ότι η εθνική ανεξαρτησία δεν καταργείται. 

Υπό το πνεύμα αυτό, η διαταγή του ήταν ότι σε όποιο δημόσιο χώρο ή κτήριο υπάρχει η ελληνική σημαία, παραπλεύρως να υψώνεται η σβάστικα. 

Η γερμανική σημαία υψωνόταν μόνη σε όσα κτήρια στεγάζονταν στρατιωτικές υπηρεσίες του κατακτητή, ενώ σε όλη την Ελλάδα αποκλειστικά σε ένα κτίριο επετράπη να υψωθεί μόνη η ελληνική: Στο κτήριο των Παλαιών Ανακτόρων, όπου έδρευε η ελληνική κατοχική κυβέρνηση.

Αυτό ήταν μια παραχώρηση για να αναγνωριστεί η εθνική κυριαρχία και ότι η γερμανική κατοχή ήταν προσωρινή.

Δύο μήνες αργότερα, μετά από την κήρυξη του γερμανοσοβιετικού πολέμου, οπότε η διοίκηση παραχωρήθηκε από τους Γερμανούς στους Ιταλούς, στα δημόσια κτήρια προστέθηκε από τις 25 Ιουνίου 1941 και τρίτη σημαία, η ιταλική.

Διαβάστε περισσότερα στις ακόλουθες πηγές: ΕΔΩ, ΕΚΕΙ και ΠΑΡΑΠΕΡΑ

"Η Γερμανία εργάζεται δια την ευημερίαν της Ευρώπης", η διαφήμιση της Mercedes του 1943

"Μάλιστα, αγαπητέ μου, κι εγώ ετελοιοποιήθηκα στη Γερμανία". 

Σίγουρα αποκτά μια άκρως ειρωνική χροιά, τη δεδομένη χρονική συγκυρία, η διαφήμιση της Mercedes, η οποία δημοσιεύθηκε σε τεύχη της ελληνικής -και όχι μόνο- έκδοσης του ναζιστικού προπαγανδιστικού περιοδικού "Σύνθημα" το 1943.

Οι δύο Γάλλοι ειδικοί "τεχνικοί εργάται", όπως αναφέρει η διαφημιστική καταχώριση ήρθαν το 1941 "εκουσίως" στη Γερμανία, παραβλέποντας φυσικά το γεγονός ότι δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες από τις κατεχόμενες χώρες και αιχμάλωτοι πολέμου εξαναγκάστηκαν να εργαστούν στα εργοστάσια των ναζί.

Παρά το ότι αρκετοί Έλληνες βρέθηκαν παρά τη θέλησή τους στα ναζιστικά εργοστάσια, η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, ή από τις ελάχιστες, από την οποία δεν παρατηρήθηκε "οικειοθελής εξαγωγή εργατικού δυναμικού" προς τη Γερμανία.

Σημαντικό ρόλο σε αυτό διαδραμάτισαν και οι γενικές απεργίες που καταγράφηκαν τα μαύρα χρόνια της ναζιστικής κατοχής της Ελλάδας, με στόχο να μην επιτρέψουν τη στρατολόγηση "εθελοντών" εργατών.

Paddle steamer PATRIS: Sunk in 1868, a unique shipwreck in the Aegean Sea, Greece

It was February 23, 1868. The paddle steamer PATRIS, one of the most modern ships of her time, started her voyage from Piraeus with 400 passengers and crew and full of goods. PATRIS is sailing towards her final destination, the island of Syros, a commercial business centre in the second half of the 19th century.

PHOTOS BY DERK REMMERS

PATRIS was not, however, destined to reach Syros. Due to a navigational error, the proud ship collided with the mapped reef of Koundouros in Kea Island.

Frantic scenes followed, according to survivors who told their stories to the newspapers of the era. Passengers and crew threw themselves into the lifeboats, trying to reach the shore. Luckily, Neptune was magnanimous that night and no casualties were reported. 

The beaches of Kea Island were just  a few hundred meters away from the wreck. The newspapers of the time recorded vividly the dramatic moments experienced by the survivors.

Over time, the wreck passed into the oblivion of history. Many divers visit the wreck with respect to her history, without removing objects from it, as unfortunately is the case in many cases. 

Global Underwater Explorers (GUE) Tech Instructor Derk Remmers, an underwater photographer and experienced diver from Germany, immortalized with his camera images of unique beauty of a true jewel of the depths and shared his unique photos and experience with the blog.

"PATRIS is a unusual wreck, as it is very old but still in amazing condition. Apart from the broken hull, which happened while the paddle steamer sank, it is fascinating how it withstood time, sea water and the currents", Mr. Remmers says

The ship rolled on the slopes of the reef and is torn into two pieces, at depths ranging from 30 to 55 meters. Although several pieces were pulled up over all these years, the iron skeleton of several sections of the wooden deck and the "wings" of a paddle wheel are still visible. The second wheel was pulled up a few years ago and is currently exhibited at  the Museum of Syros.

Diving is a ritual.

By starting the descent into the abyss, sections of the wreck are appearing from the abyss, covered by various colorful forms of life, sponges, fish and other species that have now become her permanent residents. 

The lifeboat davits still stand upright, revealing the intensity of the moments following the collision with the reef. Fortunately, no one drowned, so the shipwreck is a time capsule of a bygone era, without being weighed down by the loss of human lives.

Divers wander with calm moves into the holds of the ship. Here and there, traces of human presence are still visible. A plate, a cup of coffee with the coat of arms of the Greek steamboat company, reminds us all that before 147 years in the same place passengers and crew enjoyed their sea voyages with a state-of-the-art vessel.

The paddle wheel remaining at the wreck is an impressive sight. Back in 1868, with the power of steam, the two wheels moved the ship, without relying on Aeolus and his “weapons”, the winds. PATRIS was a true innovation for her time, an industrial revolution in the Aegean Sea. 

Parts of the wooden deck are still visible today. The iron skeleton of the ship stands on the bottom and reminds us that no one can despise the truth of the sea: Respect her whims and always have in mind that an oversight is sufficient to bring destruction. 

Paddle steamer PATRIS

A unique wreck lies hidden in the bay of Koundouros Kea for 147 years. It is a rare example of a paddle steamer, the only one resting in European waters, which in appearance is reminiscent of the famous riverboats seen in rivers in the USA. 

PATRIS was a modern boat with a length 66 meters, width of 8.5 meters, and steam engines providing 180 horsepower. She was built in the British shipyards of C. Lumgley & Co and was launched in 1860. Her original name was "Otto." The ship was renamed PATRIS and took commercial voyages from Piraeus to the islands of the Cyclades, especially Syros, an important commercial and transit center of that era, until she was sunk in 1868.

1941: The nazi invasion of Greece through the paintings of Hans Liska

Hans Liska (1907-1984) is one of the most well-known and prolific WWII Axis illustrators, who served with the German Armed Forces during the war. 

In 1942 and 1943 German publishing house Carl Werner in Reichenbach, sponsored by Junkers Flugzeug und Motorenwerke AG, published 2 albums with Hans Liska's sketches and color illustrations "to please the frontline soldiers and the workers of the weapon factories" in Germany. 

Definitely, Liska's art lived up to the expectations of his peers, and propaganda clichés left the well-recognizable footprints all over his painting and drawings. 

However, at the same time the artist was also able to create something more valuable than NSDAP-commissioned propaganda poster for the crumbling wall of the neighborhood bakery in bombed-up German provincial town. 

Liska convincingly demonstrates that he has an eye for the real war drama, with all its pain, suffering, desperation, hard work, endurance, sense of duty, and courage for yet one more push to the utmost, which all participants are likely to share, no matter under what colors they fought and died. 

Hans Liska's work, despite its affiliation with the dreaded and much loathed fuckinazi regime, is considered to be a timeless account of WW2 through an artist's work.

HMS Rover: The unknown story of the submarine in Souda Bay, Crete, 1941

In this rare and previously unpublished photo, dated April 1941, HMS Rover is seen in Souda Bay, Crete

Few are aware of the fact that Souda Bay in Crete, a large naval base used by the British in early WW2, is in a way similar to Pearl Harbor, Scapa Flow and Truk Lagoon. 

Used as an allied naval base, Souda was the target of both nazi German as well as fascist Italian raids in the early part of WW2, which resulted in a large number of shipwrecks, axis aircraft shot down and extensive damage in the facilities around Souda. 

Many ships remained sunk for the duration of the nazi occupation, such as HMS York and were only removed and sold as scrap after the end of WW2. Others were refloated and used by the nazis, while a handful of heavily destroyed ships that could not be removed post-war remain at the seabed to this day.

Unfortunately, as Souda is still a naval base, used by NATO and the Hellenic Navy, is a restricted area and scuba diving is not allowed to most parts of the Bay. 

In April 1941, amidst the Battle of Crete, Rover arrived at Souda Bay from Alexandria to assist in an attempt to salvage the disabled the heavy cruiser HMS York, which had been severely damaged by the Italians. 

HMS Rover in a stock photo

Rover was used to provide electrical power to operate anti-aircraft guns during the operation, but on 24 April 1941, the submarine was bombed and had to be towed to Alexandria to receive temporary repairs before being towed to Singapore for more permanent repairs in late 1941. 

In early 1942, as the Japanese advanced down the Malay Peninsula towards Singapore, Rover was moved to Bombay, in India, where repairs were completed.

HMS York in Souda bay, Crete, May 1941

At the conclusion of repairs, Rover operated out of Trincomalee, in Ceylon (present day Sri Lanka), escorting several convoys and sinking a total of ten Japanese ships. In 1945, Rover took part anti-submarine training, before being sold to Joubert of Durban.

Gunners at HMS York, in an early WW2 stock photo

Rover was the only submarine in her class to survive the war and had a total of six commanders throughout the war. She was scrapped on 30 July 1946.

R-Class Patrol submarine ordered on 28th February 1929 from Vickers-Armstrong at Barrow with HM Submarines REGENT and REGULUS. 

This submarine was laid down on 24th July 1929 and launched with HMS REGENT AND REGULUS on 11th June 1930. 

She was the 10th RN warship to bear use the name introduced in 1777 when given to a captured US Brig and last used in 1909 until renamed ROLLICKER in 1929 so it could be given to this submarine in June 1930. 

Build was completed on 29th January 1931 and she then commissioned for service in the 4th Submarine Flotilla for service on the China Station where she was deployed until 1940. 

After a WARSHIP WEEK National Savings campaign in December 1941 this submarine was adopted by the civil community of Winchester, Hampshire.

HMS Rover Submarine -  Log Book 1 9 4 1

January                  

Commanding Officer Lieut Cdr Marsham, RN

7th During patrol off Tobruk sustained damage from depth charges by Italian torpedo boats CLIO and CASTORE in defect of convoy being attacked.

9th Sank sailing vessel by surface gun action. 

Returned to Alexandria for repair to batteries.

February

On completion resumed operational service by patrol off Calabria

8th Carried out unsuccessful torpedo attacks on both a mercantile and a submarine.

14th Damaged tanker CESCO of 6,160 tons in a torpedo attack. (Note : This ship later sank.)

March  

Deployed at Suda Bay for support of convoys taking troops to Greece.

April

30th Provided electric power supplies to HM Cruiser YORK which had been damaged at Suda Bay by an explosive motor boat launched from an Italian destroyer. 

(Note: This cruiser had been at anchor and later beached to prevent sinking. Later sustained damages in an air raid at Suda Bay and disabled.)

May                        

Taken in tow by HM Netlayer PROTECTOR and towed to Alexandria for repair.

Under temporary repair by at Alexandria and later in drydock at Port Said.

June                        

Passage to be made to Singapore for permanent repair .

July 

Passage to Singapore with call at Aden.

August                  

Taken in hand for repair and refit by HM Dockyard, Singapore.

September to December

Under refit

Found! An intact Ju 52 (Werk #6590) ditched in 1943 in the Aegean Sea, Greece

According to www.aviationarchaeology.gr the Ju-52 located close to Kea island, Greece, is among the most well-preserved WW2 aircraft that have ever been found in the Greek seas. 

The Ju-52, with construction number Werk # 6590, was lost in 1943 after ditching northwest of Kea. The wreck of the aircraft is located at the depth of 65 meters.

Extract from site S/S Burdigala Project

This specific "Tante Ju" (the name comes from the German nickname for the Junkers 52) was discovered through a routine report of a Dornier 24 (Werknummer 3214), which from August 13, 1943 belonged to the German Maritime Rescue Squadron 7 (Seenotstaffel 7), based in Faliro, Athens, Greece. 

According to this entry, the Dornier 24 on September 6, 1943, took part in the search and rescue of a Junkers 52, with serial number (Werknummer) 6590, the I/TG ​​4, i.e. the First Group (I=Erste Gruppe) of Transport Wing 4 (TG 4 = Transportgeschwader 4). 

The aircraft was lost after ditching in the northwest of Kea, because of engine fuel problems. The crew and passengers were transferred to Athens, with the loss of one person and two injured.

"The aircraft, whose axis is pointing south and its deepest point is at about 68 meters, is intact. There is no break, no parts missing. The aircraft was carrying weapons, we spotted a machine gun, and at the upper part of the fuselage the lid is open. Probably, the the passengers exited through this hatch, after the Ju52 ditched at sea."

Aircraft Features

Dimensions

Wingspan: 29.49 meters

Wing area: 110.5 sq / m

Length: 18.9 meters

Height: 5.54 meters

Armament: 2 x MG 7,9 millimeters

Bombs: 500 kg

Speed ​​(See Level): 270 - 295 kph

Travel speed: 209 kph

Crew: 2-4

Number of passengers 18 or 12 stretchers

April 1941: When the Greeks stopped the nazis at the bunkers of "Metaxas Line"

On April 6th 1941, the nazi Germans started their offensive against Greece. 

Click here for the full order of battle

The Germans, confident because of their rapid advance through western Europe and Yugoslavia, believed that the bunkers at the northern borders of Greece with Bulgaria would offer minimal resistance.

They were proved to be wrong.

The nazis were greeted with a storm of artillery and machine gun fire, sustaining many casualties.

The Battle of the Metaxas Line (Kampf um die Metaxas-Linie), also known in Greece as the Battle of the Forts  was the first battle during the German invasion of Greece in World War II. 

The Germans succeeded in breaching the fortified Metaxas Line on the western flank and forced the Greek forces east of the Axios river to surrender after four days of combat (6–9 April 1941).

The fortification of the area informally known as the Metaxas Line was conceived as a defensive measure against Bulgaria. Bulgaria had refused to sign the Balkan Pact signed by Greece, Yugoslavia, Turkey and Romania in 1934 which aimed at maintaining the geopolitical status quo in the region following World War I. 

The Metaxas Line was a series of independent forts along the Greek-Bulgarian border, built on possible routes of invasion. Each fort's garrisons belonged to the division or brigade which controlled the respective border sector. The fortifications were built with the meagre resources that Greece could muster, and exploited at fullest the terrain. Construction had begun in 1936; however, by 1941 the line was still incomplete.

There is no known complete casualty list for the Germans.

XVIII Corps reported 555 killed, 2,134 wounded and ca.170 missing (without the officers). 

XXX Corps' total casualties are not known, but the 164th Infantry Division suffered 18 killed and 92 wounded and the 50th Infantry Division 26 killed, 22 missing and 177 wounded (plus 4 drowned on 14 April in an accident)

The Metaxas Line was named after Ioannis Metaxas, then appointed by the King of Greece Prime Minister and dictator, and chiefly consists of tunnels that led to observatories, emplacements and machine-gun nests. The constructions are so sturdy that they survive to this day, some of which are still in active service. Some of them are open to the public.

The Metaxas Line consists of 21 independent fortification complexes, the largest of which is Fort Roupel as it covers 6.1 out of the 155 km of the full line and had been constructed at a height of 322 m. Illumination was initially mostly provided by oil-lamps, although generators were also installed. (Currently, the fortifications are supplied with public electricity, but they are also equipped with generators). 

Ventilation was achieved both naturally and artificially. Water was supplied via water-mains. The fortification works lasted four years and their cost at the time reached 100,400,000 drachmas.

German General Wilhelm List, who led the attack against the Metaxas Line, admired the bravery and courage of these soldiers. He refrained from taking the Greek soldiers prisoner and declared that the army was free to leave with their war flags, on condition that they surrender their arms and supplies. 

He also ordered his soldiers and officers to salute the Greek soldiers (Beevor 2005, p. 20). The line was also poorly manned as most of the Greek Army was fighting against the Italians, at the Albanian front.