Μπαρμπαθωμάς: Ένα άγνωστο ναυάγιο, σε βάθος 87 μέτρων, αποκαλύπτεται

O Μπαρμπαθωμάς… ναυάγησε

Ιστορικές Φωτογραφίες: Αρχείο οικογένειας Ξηραδάκη

Φωτό ναυαγίου: Ελένη Τσουροπούλου

Κείμενο Κώστας Θωκταρίδης - Άρης Μπιλάλης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 11 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΓΕΩΔΡΟΜΙΟ

Κοντά στο φάρο Αγκάλιστρο της Μακρονήσου ένα ναυάγιο αποτέλεσε πρόσφατα στόχο της καταδυτικής ομάδας των Κ.Θωκταρίδη, Γ.Βασιλάτου και Ε.Τσουρουπούλου, οδηγώντας στην αποκάλυψη ενός ναυαγίου ιδιαίτερης ομορφιάς και με πλούσιο παρελθόν. Το μότορσιπ ΜΠΑΡΜΠΑΘΩΜΑΣ έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία καθώς είχε ναυπηγηθεί το 1915 στην Αγγλία ως αποβατικό τύπου X-lighter για τις ανάγκες των συμμαχικών αποβάσεων στην Καλλίπολη.

Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου τα σκάφη αυτά κρίθηκαν ως πλεονάζοντα και εκποιήθηκαν. Το 1929 ο κρητικός έμπορος Στ. Γιαλεράκης αγόρασε ορισμένα σκάφη αυτού του τύπου και τα μετέτρεψε σε φορτηγίδες. Ένα από αυτά, το ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ Γ., πουλήθηκε το 1953 στον Ξενοφώντα Ξηραδάκη που μαζί με τους γιούς του εργαζόταν σε ανελκύσεις ναυαγίων. Το πλοίο μετασκευάστηκε σε συνεργείο ανέλκυσης ναυαγίων και μετονομάστηκε σε ΚΑΠΕΤΑΝ ΞΕΝΟΦΩΝ. Σε αυτό είχαν τοποθετηθεί δυο φορτωτήρες, ένας στην πλώρη του που είχε ανυψωτική ικανότητα 30 τόνων και ένας των 5 τόνων στην πρύμνη του.

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1972 το πλοίο, με κυβερνήτη τον Μιχαήλ Ξηραδάκη, εργαζόταν στην ανέλκυση του 148 τόνων πετρελαιοκίνητου ΜΑΡΑΘΟΚΑΜΠΟΣ που είχε βυθιστεί τον Ιούνιο του 1971 σε βάθος 32 οργιών κοντά στο φάρο Αγκάλιστρο της Μακρονήσου.

Κατά τη διαδικασία ανύψωσης ενός πλωτήρα βάρους 3-4 τόνων μέσα στο κύτος, το σκάφος άρχισε ξαφνικά να διατοιχίζεται με αποτέλεσμα να αποκοπεί το συρματόσχοινο και ο πλωτήρας να πέσει μέσα στο κύτος. Από την πτώση του δημιουργήθηκε ρήγμα στον πυθμένα, από το οποίο και άρχισε εισροή υδάτων η οποία δεν στάθηκε δυνατόν να αντιμετωπιστεί από τις αντλίες με αποτέλεσμα το πλοίο να πάρει κλίση και να βυθιστεί μισή ώρα αργότερα.

Το ναυάγιο του ΜΠΑΡΜΠΑΘΩΜΑΣ αποτελεί σήμερα ένα καταδυτικό προορισμό με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το σκάφος στέκεται όρθιο στο βυθό, σε βάθος ογδόντα επτά μέτρων, με τον τριποδικό γερανό να παραμένει στη θέση του κατάπλωρα. Ένα δίχτυ ανεμότρατας έχει πιαστεί στον ιστό και κυμματίζει παρασυρόμενο από τα θαλάσσια ρεύματα. Η θαλάσσια φύση έχει καλύψει το ναυάγιο που αποτελεί φιλόξενο τόπο για λογίς θαλάσσιας ζωής. Η καλή κατάσταση του ναυαγίου σε συνδιασμό με την εξαιρετική ορατότητα που χαρακτηρίζει την περιοχή προσφέρουν στους αυτοδύτες μια ξεχωριστή εμπειρία.

Η κορυφή του πλανήτη σε κίνδυνο

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 10 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΓΕΩΔΡΟΜΙΟ"

Του Δημήτρη Ιμπραήμ, Συντονιστή Εκστρατειών Greenpeace

Κάθε χρόνο περίπου τέτοια εποχή, ανακοινώνονται τα επίσημα στοιχεία για το θερινό ελάχιστο του θαλάσσιου πάγου της Αρκτικής. Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, τα επίσημα στοιχεία για φέτος δεν είχαν ακόμα ανακοινωθεί, αλλά σίγουρα για άλλη μια χρονιά ο θαλάσσιος πάγος θα φτάσει το ιστορικό χαμηλό ρεκόρ της περασμένης χρονιάς, ενώ δεν αποκλείεται η πιθανότητα να το ξεπεράσει.

Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι η Αρκτική είναι – αν όχι η πιο σημαντική - μία από τις πιο σημαντικές περιοχές για ολόκληρο τον πλανήτη. Οι πάγοι της αντανακλούν την ηλιακή ακτινοβολία πίσω στο διάστημα (φαινόμενο ‘albedo’ ή ‘φωταύγεια’ στα ελληνικά), σταθεροποιώντας το κλίμα της Γης και διατηρώντας την ‘δροσερή’. Η μείωση της έκτασης των πάγων σημαίνει ότι όλο και περισσότερη θερμότητα συσσωρεύεται στους ωκεανούς επιταχύνοντας έτσι τη διαδικασία υπερθέρμανσης της Γης. Τα τελευταία 30 χρόνια η έκταση των πάγων έχει μειωθεί κατά το ένα τρίτο, ενώ έχει χαθεί περίπου το 75% του όγκου τους.

Δυστυχώς, η Αρκτική (όπως και η Ανταρκτική) θερμαίνεται ταχύτερα από κάθε άλλη περιοχή στον πλανήτη και αυτό είναι μία εξέλιξη που θα έπρεπε να μας τρομάζει.

Το permafrost της Αρκτικής (αιώνια στρώματα πάγου ή παγωμένου εδάφους) κρύβει τεράστιες ποσότητες μεθανίου, ενός αερίου του θερμοκηπίου που είναι περίπου 20 φορές πιο ισχυρό από το διοξείδιο του άνθρακα. Αν η ποσότητα αυτή εκλυθεί στην ατμόσφαιρα όσο λιώνουν οι πάγοι της Αρκτικής, θα έχουμε χάσει το παιχνίδι (τον πλανήτη) για πάντα: θα είναι οριστικά αδύνατον να συγκρατήσουμε τις μην αναστρέψιμες κλιματικές αλλαγές.

Σε ένα τέτοιο σενάριο οι επιστήμονες εκτιμούν άνοδο της μέσης πλανητικής θερμοκρασίας κατά 4-6 °C ως το τέλος του αιώνα σε σύγκριση με τα επίπεδα της προβιομηχανικής περιόδου. Για να αναλογιστεί κανείς το μέγεθος της αύξησης, αρκεί να αναλογιστεί ότι μέχρι σήμερα η μέση πλανητική θερμοκρασία έχει ήδη αυξηθεί κατά 0,8°C.

Με άλλα λόγια: όσο αυξάνεται η θερμοκρασία του πλανήτη, τόσο μειώνονται οι πάγοι στην Αρκτική που με τη σειρά τους προκαλούν μεγαλύτερη αύξηση της θερμοκρασίας.

Δεν είναι όμως όλοι δυσαρεστημένοι με τέτοια εξέλιξη. Οι μεγαλύτεροι πετρελαϊκοί κολοσσοί αυτού του πλανήτη, όπως η Shellκαι η Gazprom, θέλουν να εξορύξουν πετρέλαιο για πρώτη φορά στην Αρκτική καθώς αποκτούν ευκολότερη πρόσβαση, όσο λιώνουν οι πάγοι. Περισσότεροπετρέλαιοόμωςδενσημαίνειμόνοπερισσότερεςκλιματικέςαλλαγές. 

Μέχρι και σήμερα η πιο σύγχρονη διαθέσιμη τεχνολογία δεν είναι ικανή για να αντιμετωπίσει μία ενδεχόμενη διαρροή πετρελαίου στο ευαίσθητο οικοσύστημα της Αρκτικής. Αν μάλιστα συνεκτιμηθεί ότι οι ίδιες εταιρίες (υπεύθυνες για εκατοντάδες ατυχήματα, μικρά και μεγάλα) είναι διατεθειμένες να υποθηκεύσουν το μέλλον ενός ολόκληρου πλανήτη για να εκμεταλλευθούν πετρελαϊκά κοιτάσματα που δεν αρκούν να καλύψουν την ποσότητα που καταναλώνουμε σε  τρία χρόνια, τότε μιλάμε για καθαρή τρέλα.

Ευτυχώς όμως – έστω και αν σήμερα είναι είδος σε ανεπάρκεια - υπάρχει ακόμα λογική σε αυτόν τον κόσμο. Ήδη μέσα σε ένα χρόνο, σχεδόν 4 εκατομμύρια πολίτες από ολόκληρο τον πλανήτη έχουν υπογράψει για την προστασία της Αρκτικής και την ανάδειξή της σε παγκόσμιο καταφύγιο. Ένα παγκόσμιο κίνημα που αγωνίζεται για την απαγόρευση της βιομηχανικής αλιείαςκαι της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην κορυφή του κόσμου, γεννιέται.

Ένα από τα πιο ενεργά σημεία αυτού του πλανήτη για την προστασία της Αρκτικής είναι η Ελλάδα. Δεκάδες χιλιάδες πολίτες έχουν ήδη υπογράψει την έκκληση, ενώ περισσότεροι από 2.500 συμμετείχαν στην παγκόσμια ποδηλατοπορεία που διοργανώθηκε την περασμένη Κυριακή σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ρέθυμνο.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αγωνίζονται για να αλλάξουν το μέλλον αυτού του πλανήτη, στην Ελλάδα, την Αρκτική ή οπουδήποτε αλλού. Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερη η πιθανότητά μας.

Τα μυστικά της ναυαγιαίρεσης του Costa Concordia

Οι ενθουσιώδεις κραυγές των λιγοστών τουριστών και των μονίμων κατοίκων του νησιού Τζίλιο σκέπασαν για λίγο τους ήχους του εργοταξίου μιας μοναδικής στα παγκόσμια χρονικά επιχείρησης: «Επιτέλους, άρχισε να κουνιέται!» ακούγεται από τους δέκτες της τηλεόρασης. Η ανέλκυση του μισοβυθισμένου κρουαζιερόπλοιου Costa Concordia έχει καταφέρει να τραβήξει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Το κόστος ναυαγιαίρεσης έχει ήδη εκτιναχθεί πάνω από τα 600 εκατομμύρια ευρώ, ενώ η αρχικές εκτιμήσεις ανέφεραν ότι ο τελικός λογαριασμός θα ανερχόταν σε… μόλις 240 εκατομμύρια. Το παράδοξο της όλης υπόθεσης: Μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας, το άλλοτε περήφανο πλοίο θα οδηγηθεί σε διαλυτήριο, πιθανότατα στο Λιβόρνο της Ιταλίας, προκειμένου να απογυμνωθεί και να πωληθεί ως παλιοσίδερα, καθώς το κόστος της επισκευής του, ώστε να καταστεί και πάλι αξιόπλοο, κρίθηκε ως ασύμφορο τόσο από την πλοιοκτήτρια και τις ασφαλιστικές εταιρείες. Το σχέδιο αποκόλλησης του μήκους 290 μέτρων θηριώδους πλοίου και βάρους 114.500 τόνων, διπλάσιο δηλαδή από τον «Τιτανικό», περιλαμβάνει πολλές τεχνικές που έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία σε άλλα ναυάγια μικρότερου μεγέθους, όπως στην περίπτωση του ρωσικού υποβρυχίου «Κούρσκ», αλλά και κάποιες που θα εφαρμοστούν για πρώτη φορά, αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια λαθών στη διαδικασία.

Πως έγινε η ανέλκυση

Στόχος των ειδικών είναι να καταφέρουν να αποκολλήσουν το πλοίο από το βράχο χωρίς να κοπεί στη μέση, λόγω του βάρους του, να το σταθεροποιήσουν στο βυθό και να το ανεβάσουν στην επιφάνεια σταδιακά. Σύμφωνα με τις δύο εταιρείες, η επιχείρηση χωρίζεται σε τέσσερις φάσεις: Όταν σταθεροποιηθεί, μια υποβρύχια πλατφόρμα θα τοποθετηθεί κάτω από το κύτος του. Στη συνέχεια θα κολληθούν στη δεξιά πλευρά του στεγανές δεξαμενές. Γερανοί θα ξεκινήσουν να σηκώνουν το ναυάγιο από τη μία πλευρά, με τη βοήθεια των δεξαμενών, οι οποίες θα γεμίσουν με νερό, ώστε να υποβοηθήσουν τη διαδικασία. Όταν πλέον το πλοίο «σταθεί» πάνω στην υποβρύχια πλατφόρμα, θα τοποθετηθούν δεξαμενές και από την άλλη πλευρά του, έτσι ώστε να ισορροπήσει. Τέλος οι δεξαμενές θα αδειάσουν από το νερό, επιτρέποντας την πλεύση του κρουαζιερόπλοιου. «Το ευτύχημα στην περίπτωση του Costa Concordia», σύμφωνα με τον Χέιμπιμπ είναι ότι «βρίσκεται σε μικρό σχετικά βάθος, είναι στην ουσία ημιβυθισμένο και κολλημένο στο βράχο. Αν είχε βυθιστεί τελείως, ή βρισκόταν σε μεγαλύτερο βάθος, η επιχείρηση θα ήταν τεχνικά σχεδόν ακατόρθωτη».

Οι κίνδυνοι

Παρά το ότι οι μεγαλύτερες ποσότητες καυσίμων και ελαίων που βρίσκονταν στις δεξαμενές του CostaConcordia έχουν ήδη απαντληθεί, ενδεχόμενη αποτυχία στη ναυαγιαίρεσή του θα προκαλούσε μια μεγάλη οικολογική καταστροφή στο θαλάσσιο περιβάλλον του νησιού Τζίλιο. Σύμφωνα με εμπειρογνώμονες, η πιο λεπτή φάση της διαδικασίας ήταν τη στιγμή που το πλοίο αποκολλήθηκε από τον πυθμένα, δεδομένου ότι ακόμα και το παραμικρό λάθος, μπορεί να παρασύρει το ναυάγιο σε βάθος σχεδόν 90 μέτρων, καθώς ο βυθός στο σημείο που βρίσκεται το πλοίο παρουσιάζει έντονη κλίση. Άλλος κίνδυνος είναι οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες που μπορεί να αντιμετωπίσει κατά τη ρυμούλκησή του προς το Λιβόρνο: Ακόμα και ένας ήπιος κυματισμός μπορεί να στείλει τον πάλαι ποτέ κραταιό γίγαντα των θαλασσών και πάλι στο βυθό, αυτή τη φορά για πάντα.

Το διακύβευμα

Πριν ληφθεί η οριστική απόφαση της ανέλκυσης ολόκληρου του Costa Concordia, οι εκπρόσωποι της πλοιοκτήτριας, των ασφαλιστικών εταιρειών και εμπειρογνώμονες μελέτησαν το ενδεχόμενο της κοπής του ναυαγίου σε τμήματα και τη σταδιακή του απομάκρυνση. Οι έντονες επιφυλάξεις όμως των κατοίκων του Τζίλιο και της ιταλικής κυβέρνησης για πιθανή περιβαλλοντική καταστροφή, ανάγκασαν τους υπεύθυνους να αφήσουν στην άκρη το σενάριο αυτό.

ΒΟΧ

Ναυαγιαιρέσεις που έμειναν στην Ιστορία

Η ανέλκυση του Costa Concordia είναι η μεγαλύτερη που έχει γίνει μέχρι σήμερα. Κατά το παρελθόν, άλλες ναυαγιαιρέσεις που έχουν μείνει στην Ιστορία περιλαμβάνουν το «Βάσα», σουηδικό πολεμικό πλοίο του 17^ου αιώνα που ανελκύστηκε το 1959 από βάθος 32 μέτρων και το ρωσικό πυρηνοκίνητο υποβρύχιο «Κούρσκ» το 2001. Και οι δύο αυτές επιχειρήσεις χαρακτηρίστηκαν ως «σχεδόν ακατόρθωτες» τεχνικά, αλλά η επιτυχής έκβασή τους άνοιξε το δρόμο για την εφαρμογή τεχνικών που θα χρησιμοποιηθούν και στην περίπτωση του κρουαζιερόπλοιου των 290 μέτρων.

Costa Concordia-Τιτανικός, οι ομοιότητες και οι διαφορές

Ο Τιτανικός αν και δεν είναι το πιο πολύνεκρο ναυάγιο, έχει μείνει στην Ιστορία. Οι συμπτώσεις με το Costa Concordia είναι όμως χαρακτηριστικές. Η  Βαλεντίνα Καπουάνο, η οποία επέζησε του ιταλικού κρουαζιερόπλοιου, είχε ακούσει τη γιαγιά της να διηγείται πως επέζησε του Τιτανικού, 100 χρόνια νωρίτερα. Και τα δύο πλοία είχαν χαρακτηριστεί «κοσμήματα της ναυπηγικής», με το Costa Concordia να αποτελεί το μεγαλύτερο κρουαζιερόπλοιο της εταιρείας. Τραγική ειρωνεία; Λίγο πριν προσκρούσει στα βράχια του Τζίλιο, από τα μεγάφωνα του πλοίου ακουγόταν το τραγούδι της Σελίν Ντιόν που έγινε παγκόσμια επιτυχία λόγω της ταινίας «Τιτανικός» του Τζέιμς Κάμερον. Η μοίρα φαίνεται ότι παίζει περίεργα παιχνίδια….

Burning Man: Η έρημος φλέγεται, ένα αλλιώτικο φεστιβάλ που δεν αφήνει... τίποτα πίσω του

KEIMENO & ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ANDREW DUNSCOMB

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΓΕΩΔΡΟΜΙΟ" 

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος από τις 26 Αυγούστου μέχρι και τις 2 Σεπτεμβρίου, χιλιάδες άνθρωποι κάθε εθνικότητας και προέλευσης μαζεύτηκαν στην έρημο Black Rock στη Νεβάδα και συμμετείχαν στο Burning Man, τον καιόμενο άνθρωπο. Δεν είναι το τυπικό μουσικό φεστιβάλ, ούτε μια σύναξη περιθωριακών τύπων. Είναι μια ζωντανή, πολυπολιτισμική συνάντηση, η οποία όταν ολοκληρώνεται δεν αφήνει πίσω της το παραμικρό σκουπίδι. Αυτός είναι άλλωστε ένας από τους στόχους όσων συμμετέχουν, να μη ρυπάνουν και να είναι αυτάρκεις σε ό,τι χρειάζονται. Μετά την ολοκλήρωσή του, ο καθένας μαζεύει τα απορρίμματά του ενώ μέσα σε λίγες εβδιμάδες δε μένει κανένα απολύτως ίχνος από τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που πέρασαν από εδώ.

Στο Burning Man δεν υπάρχει κεντρική μουσική σκηνή. Αντίθετα κάθε συμμετέχουσα ομάδα προγραμματίζει τα δικά της δρώμενα, από θεατρικές παραστάσεις και εικαστικές παρεμβάσεις, μέχρι συναυλίες, DJ σετ και εκθέσεις.

Κάθε ομάδα στήνει τις σκηνές της σε ένα ευρύτερο ημικυκλικό σχέδιο και αριθμοί και γράμματα βοηθούν να μη χαθούμε στο λαβύρινθο των σχημάτων και των χρωμάτων.

Η ιδέα είναι να αφεθεί ελεύθερη η δημιουργικότητα, μακριά από τα δεσμά της «καθώς πρέπει» κοινωνίας. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να ζήσεις με αυτάρκεια στην έρημο. Έχεις τα εφόδιά σου, τη σκηνή και μπόλικο νερό. Καπέλο και αντηλιακά. Ρούχα για το βράδι, αλλά και για την περσόνα που θα θελήσεις να υποδυθείς.

Οι διοργανωτές παρέχουν χημικές τουαλέτες, πρώτες βοήθειες και πάγο, ενώ και η παρουσία της αστυνομίας είναι διακριτική. Δεν έχει χρειαστεί να παρέμβει σε σημείο που να διαταράξει το Burning Man.

Στην Playa, όπως ονομάζεται το κομμάτι εκείνο της ερήμου που συβαίνει όλη η δράση, τα βράδια αποκτούν πραγηματικά μια απόκοσμη αίσθηση. Όταν περπατάς ανάμεσα στα τεράστια δημιουργήματα, στα πυροτεχνήματα, τους ανθρώπους που έχουν ντυθεί με λάμπες νέον ή led και αναβοσβήνουν στην απεραντοσύνη της ερήμου, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο. Όταν το βιώνεις αυτό επί ημέρες, όσο διαρκεί το φεστιβάλ, αποκτάς και μια διαφορετική αίσθηση του χρόνου και του περιβάλλοντος. 

Η "Οδύσσεια" του Ομήρου

 ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΛΩΝ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΓΕΩΔΡΟΜΙΟ"

Έφτασε στο Κέντρο Διάσωσης στις 22 Ιουνίου 2007 τυφλωμένος και στα δυο του μάτια από κακόβουλα χέρια!

Τον βρήκαν οι εθελοντές του ΑΡΧΕΛΩΝ στο Μαυροβούνι Γυθείου και τον ονόμασαν «Όμηρο». Είναι μια μεγάλη αρσενική θαλάσσια χελώνα Caretta caretta, περίπου 45 κιλά.
Οι εθελοντές του Κέντρου Διάσωσης την περιέθαλψαν με πολύ αγάπη και προσοχή. Την τάιζαν στο στόμα για 2 χρόνια μέχρι που έμαθε να εντοπίζει μόνος του την τροφή (καλαμάρια) στην δεξαμενή του.

Η απελευθέρωσή του όμως στην απέραντη θάλασσα θεωρήθηκε αδύνατη μια και δεν θα μπορούσε να τραφεί μόνος του.

Το φθινόπωρο του 2009, ο υπεύθυνος του Κέντρου Διάσωσης Παύλος Τσάρος, ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια για να του βρει τον κατάλληλο χώρο φιλοξενίας για το υπόλοιπο της ζωής του.

Το ενυδρείο Blue Reef Aquarium στο Newquay της Κορνουάλης (Βρετανία) δέχθηκε να γίνει το «σπίτι» του και έτσι ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια της μεταφοράς του.

Ο «Όμηρος» είναι ένα διεθνώς απειλούμενο άγριο ζώο και προστατεύεται από διεθνείς κανονισμούς. Έπρεπε να ολοκληρωθούν πολλές τυπικές διαδικασίες και να κατασκευαστεί ένα ειδικό κουτί μεταφοράς για αεροπορικές πτήσεις.

Οι εθελοντές που τον φρόντιζαν τον μετέφεραν με πολύ προσοχή στο αεροδρόμιο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ και τον παρέδωσαν στις υπηρεσίες της British Airways.

Οι άνθρωποι του αεροδρομίου τον φρόντισαν όσο περισσότερο γινόταν (τους ευχαριστούμε πολύ!) και σε λίγες ώρες βρισκόταν στο Χίθροου.

Η παρουσία του στο ενυδρείο αυτό και η ιστορία του θα διακηρύσσει πάντοτε ότι αφ’ ενός μεν η ανθρώπινη βαναυσότητα που τον τύφλωσε, δεν έχει όρια, αφ’ ετέρου δε ότι η επιμονή και η πίστη στις ιδέες και στα ιδανικά μπορούν πάντοτε να δώσουν την καλύτερη λύση.

Ο «Όμηρος» θα στέλνει πάντοτε το μήνυμα των εθελοντών του ΑΡΧΕΛΩΝ για την προστασία κάθε απειλούμενου πλάσματος της φύσης και θα διδάσκει το ευρύ κοινό ότι δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε τις προσπάθειες για την προστασία του περιβάλλοντος.

~~~~

Μαζί με την έλευση του καλοκαιριού, πληθαίνουν οι θαλάσσιες χελώνες που φτάνουν στα νερά της χώρας μας είτε για να αναπαραχθούν είτε για να τραφούν.

Για την θαλάσσια χελώνα όμως, πολλές “περιπέτειες” μπορεί να αποβούν μοιραίες.  

Αυτοί οι ευγενικοί ταξιδιώτες αντιμετωπίζουν πολλούς κινδύνους κατά τη διάρκεια όλων αυτών των διαδρομών. Ταχύπλοα σκάφη, δίχτυα και παραγάδια, υποβάθμιση των περιοχών ωοτοκίας και του θαλάσσιου περιβάλλοντος γενικότερα, συνθέτουν ένα παζλ κινδύνων που μόνο αδιάφορους δεν πρέπει να μας αφήνει. 

Ακόμα, οι ηθελημένοι τραυματισμοί θαλασσίων χελωνών αποτελούν μεν μία εξαίρεση στο κανόνα, αλλά δεν παύουν να εγείρουν ερωτηματικά.

Με τη βοήθεια πολιτών και υπεύθυνων ψαράδων, και οι δύο μέλη του Εθνικού Δικτύου Διάσωσης, καταφέρνουμε να σώσουμε δεκάδες θαλάσσιες χελώνες κάθε χρόνο.

Ο ΑΡΧΕΛΩΝ λειτουργεί επίσης πρόγραμμα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης για πάνω από δέκα χιλιάδες μαθητές ετησίως, σε καθημερινή βάση (οργανωμένες επισκέψεις κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης) ενώ ο καθένας μπορεί να κάνει μια ξεχωριστή βόλτα στη 3η Μαρίνα Γλυφάδας το Σαββατοκύριακο, 11:00-17:00 (είσοδος ελεύθερη).

Αν βρείς μία τραυματισμένη ή νεκρή θαλάσσια χελώνα, θα πρέπει να μεταφερθεί στην ξηρά (πρέπει πάντοτε να σηκώνουμε τις χελώνες από το καβούκι και ποτέ από τα πτερύγια ή το κεφάλι) και να ενημερωθούν αμέσως οι λιμενικές αρχές και ο ΑΡΧΕΛΩΝ ( 210 8944444) ώστε να ληφθούν οι απαραίτητες οδηγίες.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: Όλες οι χελώνες πρέπει να μετακινούνται με προσοχή. Είναι πιθανό η χελώνα να μοιάζει νεκρή, αλλά στην πραγματικότητα να βρίσκεται σε κατάσταση νάρκης, ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Αν η χελώνα είναι μπερδεμένη σε δίχτυ ή με πετονιά, πρέπει προσεκτικά να τα απομακρύνεις ή να τα κόψεις.

Αν η χελώνα έχει καταπιεί αγκίστρι, ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙΣ ΤΟ ΑΓΚΙΣΤΡΙ Η ΤΗΝ ΠΕΤΟΝΙΑ και ΜΗΝ ΚΟΨΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΧΕΛΩΝΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕ ΤΟ ΑΓΚΙΣΤΡΙ ΚΑΡΦΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΗΣ.

Το Κέντρο Διάσωσης στη Γλυφάδα και οι θαλάσσιες χελώνες.

Το Κέντρο Διάσωσης Θαλάσσιων Χελωνών δημιουργήθηκε το 1994 από τον ΑΡΧΕΛΩΝ με συνεργασία και υποστήριξη του Δήμου Γλυφάδας. Είναι το μοναδικό «νοσοκομείο» για θαλάσσιες χελώνες στη χώρα μας.  Οι τραυματισμένες χελώνες στέλνονται εδώ από όλες τις παράκτιες περιοχές της Ελλάδας με την βοήθεια ψαράδων, ντόπιων, και λιμενικών που τις βρίσκουν και φροντίζουν για την μεταφορά τους.

Δυστυχώς όπως μας ενημερώνει το Πανελλήνιο Δίκτυο Διάσωσης (τηλ.:2108944444) που συντονίζει ο ΑΡΧΕΛΩΝ,  πάνω από 400 θαλάσσιες χελώνες δεν φτάνουν στο Κέντρο Διάσωσης κάθε χρόνο, είναι ήδη νεκρές όταν βρίσκονται στις παραλίες και τις θάλασσες της Ελλάδας.

Η νοσηλεία των απειλούμενων αυτών ζώων της θάλασσας (21 αυτή τη στιγμή) βασίζεται στην εθελοντική προσφορά εργασίας δεκάδων ανθρώπων απ’ όλα τα μέρη του κόσμου. 

Οι Εθελοντές Διάσωσης και Περίθαλψης αφιερώνουν πολλές εβδομάδες της ζωής τους στην φροντίδα των τραυματισμένων χελωνών για να τις δουν μια μέρα να επιστρέφουν στο απέραντο γαλάζιο!

Ο ΑΡΧΕΛΩΝ συνεργάζεται με αλιευτικούς συλλόγους, φορείς, την πολιτεία και ιδιώτες με σκοπό να μειωθεί η θνησιμότητα των θαλάσσιων χελωνών και να διατηρηθεί το είδος τους, ενώ η περιβαλλοντική εκπαίδευση αποτελεί σημαντικότατη δραστηριότητα προς την επίτευξη αυτού του στόχου.

Η θέση του Κέντρου Διάσωσης στην 3^η μαρίνα Γλυφάδας, το καθιστά σημαντικό προορισμό για περιβαλλοντική εκπαίδευση. Πάνω από 17.000 επισκέπτες, μαθητές και ενήλικες όλων των ηλικιών, επισκέπτονται το Κέντρο Διάσωσης κάθε χρόνο για να δουν αυτούς τους αρχαίους θαλασσοπόρους και να μάθουν τι σημαίνει πως “απειλούνται με εξαφάνιση.”

Ο Σύλλογος για την Προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ ιδρύθηκε πριν 30 χρόνια με σκοπό την προστασία της θαλάσσιας χελώνας και των οικοσυστημάτων της και την ενημέρωση του κοινού γι’ αυτές και τις απειλές που αντιμετωπίζουν. Είναι μη κυβερνητικό και μη κερδοσκοπικό σωματείο, ενώ δεν λαμβάνει καμία κυβερνητική ή ευρωπαϊκή επιδότηση παρότι η προστασία της θαλάσσιας χελώνας αποτελεί ηθική, νομική, και συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας.

Για περισσότερες πληροφορίες:

ΑΡΧΕΛΩΝ, Σύλλογος για την Προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας

Κεντρικά Γραφεία:

Σολωμού 57, 104 32 ΑΘΗΝΑ, Τηλ/fax: 210 5231342

e-mail: stps@archelon.gr

Κέντρο Διάσωσης Θαλάσσιων Χελωνών:

3η Μαρίνα Γλυφάδας, 166 75 Γλυφάδα, Τηλ/fax: 210 8944444

e-mail: rescue@archelon.gr

Εθνικό Δίκτυο Διάσωσης Θαλάσσιων Χελωνών:

210 89 44 444, 6941 511 511

www.archelon.gr

Ο "ψιθυριστός θάνατος" στο βυθό του Αιγαίου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ & ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΗΓΟΥΤΣΟΣ

www.rigoutsosphotos.com
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΓΕΩΔΡΟΜΙΟ"

Σε βάθος 34 μέτρων στα ανοιχτά της Νάξου, σε απόσταση περίπου μισού ναυτικού μιλίου από τις ακτές, βρέθηκε από αυτοδύτες το 2007 ένα διθέσιο αεροσκάφος Μποφάιτερ. Βασισμένοι σε μαρτυρίες ψαράδων, αλλά και κατοίκων του νησιού που είχαν δει την κατάρριψή του το 1943, οι αυτοδύτες «χτένισαν» το βυθό μέχρι να το εντοπίσουν. 

Ο «ψιθυριστός θάνατος», όπως το αποκαλούσαν οι Γερμανοί, λόγω του ήχου των κινητήρων του, ήταν ένα αεροσκάφος πολλαπλών ρόλων, το οποίο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις επιχειρήσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε όλα σχεδόν τα θέατρα των μαχών.

Η βουτιά στο αεροπλάνο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην όμορφη Νάξο με τις ατέλειωτες αμμουδιές και τον αιγαιοπελαγίτικο χαρακτήρα είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες καταδυτικές και φωτογραφικές εξορμήσεις στην περιοχή. Με δεδομένο ότι το αεροσκάφος βρίσκεται στα 34 μέτρα βάθος και με χρόνο παραμονής στο βυθό 20 λεπτά, οι φωτογραφικές μας μηχανές έπρεπε να πάρουν «φωτιά» αν θέλαμε να έχουμε καλές φωτογραφίες για να θαυμάζουμε στις χειμωνιάτικες βραδιές που έρχονται. 

Είναι ευνόητο στην καταδυτική κοινότητα  ότι το μόνο που πρέπει να παίρνουμε από αυτά τα ναυάγια-μνημεία πλέον, είναι φωτογραφίες και αναμνήσεις. Να μην μπαίνουμε λοιπόν στον πειρασμό να βγάζουμε έστω και μια βίδα για την προσωπική μας συλλογή και βέβαια να αποφεύγουμε  να αγγίζουμε το γέρικο, εύθραυστο σκαρί και γενικά να το ταλαιπωρούμε.

Καθώς το πλησιάζουμε παρατηρούμε ότι το σημείο που έχει «ακουμπήσει» το αεροπλάνο είναι αμμώδης βυθός με αποτέλεσμα το «σώμα» του να  βρίσκεται σχεδόν σε ακέραιη κατάσταση. Μοιάζει να προσγειώθηκε εκεί με φροντίδα και επιδεξιότητα, αλλά φυσικά κάτι τέτοιο ανήκει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μας μιας και κανένα αεροπλάνο δεν θα «διάλεγε» για διάδρομο προσγείωσής του τα 34 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Τη βίαιη κατάρριψή του αποδεικνύει ένα κομμάτι από το πηδάλιο πάνω από τα ουραία πτερύγια που λείπει, καθώς και μερικές τρύπες στα πλαϊνά του που το αεροσκάφος αποκόμισε κατόπιν  μιας  σκληρής επίθεσης που δέχτηκε  από αντιαεροπορικά πυρά και που προκάλεσε την πτώση του.Στο χώρο όπου άλλοτε καθόταν ο συγκυβερνήτης τότε, τώρα μερικοί σαργοί έχουν βρει καταφύγιο, ένα μεγάλο δε σφουγγάρι έχει φυτρώσει ακριβώς στο σημείο που εκείνος ακουμπούσε το κεφάλι του. Ανάμεσα στις δύο θέσεις των πιλότων ένας μικρός ιστός έχει γίνει η βάση για δυο σφουγγάρια, ένα μαύρο και ένα κόκκινο, δημιουργώντας έναν έντονο  χρωματικό συνδυασμό όπως μόνο  η φύση ξέρει να παρέχει.

Ο κώνος στο ρύγχος του αεροπλάνου, κατασκευασμένος από λεπτό μέταλλο, έχει διαβρωθεί και βρίσκεται πεσμένος στο πλάι.

Κάτω από το φως των φλας μας τονίζονται τα πολύχρωμα πορτοκαλοκόκκινα σφουγγάρια που έχουν καταλάβει τον χώρο του κινητήρα  κάνοντας τον  να μοιάζει στη μικρή οθόνη της ψηφιακής μας μηχανής σα να φλέγεται ακόμα. Με τη σκέψη μας να τριγυρνάει στο πως θα ένιωσε ο πιλότος του στις δύσκολες  στιγμές της κατάρριψής του, αν και ο ίδιος ευτυχώς επέζησε, δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε το πως η φύση και τα πλάσματα του βυθού  ξαναδίνουν νόημα σε αυτό το κουφάρι και πως όσο και να προσπαθήσει ο άνθρωπος με την απληστία και την παράλογη βία που τον διακατέχει ορισμένες φορές να αφανίσει τη ζωή, ευτυχώς δεν το καταφέρνει. 

Όμως η ώρα στο βυθό περνάει γρήγορα και πρέπει να μπούμε στη διαδικασία της ανάδυσης. Κατά την  πορεία μας προς την επιφάνεια κι ενώ τραβάμε ακόμα μερικά μακρινά πλάνα συνειδητοποιούμε πως είμαστε στην αφύσικη στάση να «πετάμε» εμείς πάνω από ένα αεροπλάνο! Άλλωστε μια  μαγική  ικανότητα της κατάδυσης είναι να  καταργεί τους συνηθισμένους σε όλους μας φυσικούς νόμους. 

Μετέτρεψε στη φαντασία μας το βυθό σε αεροδιάδρομο, τα ψάρια και τα σφουγγάρια του ναυαγίου σε πλήρωμα και επιβάτες μίας πτήσης που μοιάζει να έχει φτάσει στον τελικό της προορισμό με ασφάλεια και ηρεμία μιας κι αυτός δεν ήταν άλλος από την απέραντη γαλάζια θάλασσα που περιβάλλει τις ακτές και τα νησιά μας.

Τεχνικά χαρακτηριστικά:

Κατασκευαστής: Bristol Aeroplane

Τύπος: Bristol Beaufighter TF Mk Χ

Πλήρωμα: Διμελές

Μήκος: 12,70μ.

Άνοιγμα πτερύγων: 17,63μ.

Μέγιστη ταχύτητα: 512 χλμ. / ώρα

Ακτίνα δράσης: 2913 χλμ. μέγιστη.

Οπλισμός: 4 πολυβόλα Hispano 20 χιλ.,

4 εξωτερικά πολυβόλα 303 των 7,7 χιλ. στη δεξιά πτέρυγα,

2 εξωτερικά πολυβόλα 303 των 7,7 χιλ. στην αριστερή,

4 ρουκέτες RP-3, 41 κιλών ανά πτέρυγα ή 1 βόμβα 113 κιλών ανά πτέρυγα,

1 μυδραλιοβόλο Vickers GO ή 303 Browning στη θέση του πλοηγού,

1 Τορπίλη 457χιλ.

Όχι άλλο κάρβουνο - το καύσιμο του χθες που υπονομεύει το παρόν και το μέλλον

Τροφοδότησε το θαύμα της Βιομηχανικής Επανάστασης αλλάζοντας για πάντα την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας, όχι όμως χωρίς τίμημα. Περισσότερο από έναν αιώνα μετά, ο φόρος υποτέλειας που πληρώνουμε στο «Βασιλιά Άνθρακα» έχει μετατραπεί στον χειρότερο εφιάλτη για τον πλανήτη και για ολόκληρη την ανθρωπότητα

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΤΑΚΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, Υπεύθυνος ενέργειας και κλιματικών αλλαγών Greenpeace Hellas  

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 8 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΓΕΩΔΡΟΜΙΟ" 

Σήμερα περισσότεροι από 10 δις τόνοι εκπομπών CO₂ εκλύονται κάθε χρόνο από την καύση του άνθρακα, ποσότητα που αντιστοιχεί στο 40% των εκπομπών  που προέρχονται από την καύση ορυκτών καυσίμων. Ο άνθρακας αποτελεί τη βασικότερη αιτία για την υπερθέρμανση του πλανήτη και η απεξάρτησή μας από αυτόν θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό αν θα καταφέρουμε να αποτρέψουμε μία κλιματική κρίση.

Το καύσιμο του χθες

Στην Ελλάδα κάποιοι παραβλέπουν ότι ο άνθρακας είναι μία εξαιρετικά ακριβή επιλογή. Ευτυχώς στην υπόλοιπη Ευρώπη και πολλά άλλα σημεία του πλανήτη, γνωρίζουν ότι η περιβαλλοντική υποβάθμιση και η επιβάρυνση της υγείας έχουν (και) οικονομικό κόστος. 

Για το λόγο αυτό, όλο και περισσότερες χώρες υιοθετούν αυστηρή περιβαλλοντική νομοθεσία που ουσιαστικά καθιστά αδύνατη την κατασκευή ανθρακικών σταθμών. Πλέον είναι αδύνατον να κατασκευαστεί νέος σταθμός σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Μεγ. Βρετανία και ο Καναδάς. Η Δανία έχει στόχο να κλείσει και την τελευταία ανθρακική μονάδα της ως το 2035 και να τροφοδοτείται αποκλειστικά με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ). Στην έκθεσή της προς το Υπουργείο Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής της Μεγάλης Βρετανίας, η συμβουλευτική εταιρία Poyry καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι σχεδόν απίθανο να υλοποιηθούν μελλοντικά σχέδια για νέες ανθρακικές μονάδες σε Γερμανία, Ολλανδία και Ισπανία, πλην αυτών που βρίσκονται ήδη σε στάδιο κατασκευής.

Η εξέλιξη αυτή δεν περιορίζεται μόνο στις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης. Το τελευταίο διάστημα υπήρξε μπαράζ ανακοινώσεων από την Παγκόσμια Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και την Αμερικανική Τράπεζα Εξαγωγών-Εισαγωγών ότι σταματούν τη χρηματοδότηση σταθμών άνθρακα, ιδιαίτερα στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Ακόμα και η Κίνα πολύ πρόσφατα έδειξε ότι αρχίζει να σκέφτεται διαφορετικά το ενεργειακό της μέλλον: η επαρχία του Πεκίνου ανακοίνωσε ότι ως το 2017 θα έχει κλείσει και τον τελευταίο ανθρακικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και συνολικά θα μειώσει στο μισό την κατανάλωση άνθρακα. 

Οι ντροπιαστικές εικόνες που πολύ συχνά κάνουν το γύρω του κόσμου δείχνοντας ένα Πεκίνο «πνιγμένο» στο νέφος, μάλλον έφεραν την κινέζικη ηγεσία προ των ευθυνών της. Δεν το γνωρίζουν πολλοί, αλλά περίπου η μισή ατμοσφαιρική ρύπανση που μαστίζει την πρωτεύουσα της Κίνας προέρχεται από την καύση άνθρακα.

Τι γίνεται στην Ελλάδα

Η χώρα μας από τη δεκαετία του 1950 άρχισε να αξιοποιεί εντατικά τα εγχώρια κοιτάσματα λιγνίτη για ηλεκτροπαραγωγή. Σήμερα ο λιγνίτης παραμένει το βασικό καύσιμο, με τα μεγάλα εργοστάσια της ΔΕΗ να βρίσκονται σε ΒΔ Μακεδονία και Μεγαλόπολη. Περίπου 200.000 στρέμματα έχουν μετατραπεί (ή έχουν δεσμευτεί για να μετατραπούν) σε ανοιχτά λιγνιτωρυχεία, ενώ κάθε χρόνο περισσότεροι από 40 εκ. τόνοι CO₂ εκλύονται στην ατμόσφαιρα από τα λιγνιτικά εργοστάσια της ΔΕΗ, ποσότητα που αντιστοιχεί στο 80% των εκπομπών του τομέα της ηλεκτροπαραγωγής και περίπου το 40% ολόκληρης της χώρας.

Ωστόσο, οι κλιματικές αλλαγές δεν είναι η μόνη πληγή που αφήνει ο άνθρακας. Σύμφωνα με πανευρωπαϊκές μελέτες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος, αλλά και του Πανεπιστημίου της Στουτγάρδης (για λογαριασμό της Greenpeace), η λιγνιτική ρύπανση στην Ελλάδα ευθύνεται κάθε χρόνο για περισσότερους από 1.200 πρόωρους θανάτους με ετήσιο κόστος για την εθνική οικονομία 2,3-3,9 δις €. Αυτό είναι το ‘κρυφό’ κόστος του λιγνίτη, αυτό δηλαδή που πληρώνουμε, χωρίς ποτέ να εμφανίζεται στους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Παρά τα δεδομένα που συνηγορούν υπέρ της καθαρής ενέργειας (την περίοδο 2009 – 2012 η αγορά ηλιακής ενέργειας απασχολούσε περισσότερους εργαζομένους από τη ΔΕΗ) ακόμα και σήμερα υπάρχουν σχέδια για την κατασκευή νέων λιγνιτικών μονάδων σε Πτολεμαΐδα και Φλώρινα. Αν υλοποιηθεί ένα τέτοιο σενάριο η χώρα θα έχει εγκλωβιστεί σε ένα ενεργειακό μονοπάτι για τις επόμενες δεκαετίες, με καταστροφικές περιβαλλοντικές και κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις.

Μία «ενεργειακή Επανάσταση» θα συνέβαλε τα μέγιστα στην πολυπόθητη «επανεκκίνηση της οικονομίας»: μείωση των δαπανών για αγορές εισαγόμενων καυσίμων και ενίσχυση των εισοδημάτων, προσέλκυση νέων επενδύσεων μηδενικού άνθρακα, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και της καινοτομίας.

Δερβίσηδες σε έκσταση - Η ιστορία πίσω από μια φωτό του Ιάσονα Αθανασιάδη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ & ΚΕΙΜΕΝΟ: ΙΑΣΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

Με τους φωτογράφους συνταξιδιώτες μου, ταξιδέψαμε δυο μέρες μέχρι να φτάσουμε στο μικρό συνοριακό Κουρδικό χωριό σκαρφαλωμένο στα βουνά που ξεχωρίζουν το Ιράν από το Ιράκ.

Αν και η υπόλοιπη χώρα ζούσε στους ρυθμούς της Ashoura, του μεγαλύτερου θρησκευτικού γεγονότος στο Σιιτικό Ιράν, το συγκεκριμένο χωριό ανήκει σε Σουνίτες Μουσουλμάνους, και μάλιστα μυστικιστικής χροιάς.

Έτσι, ενώ το υπόλοιπο Ιράν αυτομαστιγωνόταν σε τεράστιες πένθιμες πορείες, ένα τσούρμο δερβίσηδων κατευθυνόταν προς το νεκροταφείο του χωριού για να συμμετάσχει σε ένα φεστιβάλ ατελείωτης αγάπης προς το Θείο, αφιερωμένο στην ταπείνωση του εαυτού ως πρώτο βήμα προς την εξουδετέρωση του εγώ.

Αποδεχόμενος με τη σειρά μου μια παρόμοια σεμνότητα, κύλησα στο έδαφος μπροστά από τους δυο δερβίσηδες οι οποίοι, σε μια θρησκευτική έκσταση κλόνιζαν τα μακριά μαλλιά τους, και απαθανάτισα την στιγμή με φόντο έναν μουντό, πένθιμο ουρανό.

Ο Ιάσων Αθανασάδης ειναι δημοσιογραφος και φωτογραφος με βαση την Κωνσταντινούπολη και  καλυπτει την Ανατολικη Μεσογειο, απο τη Βορεια Αφρικη μεχρι το Levant/Sham.

Δεν ψήνει... καφέ το ρολόι που γίνεται και τηλέφωνο και υπολογιστής και... Star Trek

Ο διευθύνων σύμβουλος της Samsung Τζέι Κέι Σιν διέκοψε την παρουσίαση των νέων προϊόντων της εταιρείας, όταν ακούστηκε το κουδούνισμα ενός τηλεφώνου.

Ζητώντας συγγνώμη από το ακροατήριό του στη διεθνή έκθεση ηλεκτρονικών ειδών του Βερολίνου, ο Νοτιοκορεάτης σήκωσε τον καρπό του χεριού του και άρχισε να συνομιλεί με το… ρολόι του. 

Αυτό τον ευφάνταστο τρόπο επέλεξε για να αποκαλύψει το νέο δημιούργημα της Samsung, το Galaxy Gear, το οποίο θα κυκλοφορήσει στην αγορά στα τέλη Σεπτεμβρίου. Με δυνατότητες διασύνδεσης «έξυπνου» κινητού, πλοήγησης στο Διαδίκτυο, ανάγνωσης εγγράφων, φωτογραφικής μηχανής και πλήρους μενού φωνητικών εντολών, το… «εξάρτημα», όπως αποδίδεται το όνομά του στα ελληνικά, είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό ρολόι.

Η κορεσμένη αγορά ηλεκτρονικών ειδών αναζητά εναγωνίως κάθε φορά ένα νέο προϊόν που θα προσελκύσει το ενδιαφέρον των καταναλωτών και τα ρολόγια-πολυεργαλεία φαίνεται ότι αποτελούν το νέο πεδίο οξείας επιχειρηματικής αντιπαράθεσης των κολοσσών της πληροφορικής. Ήδη η Sony είχε παρουσιάσει νωρίτερα φέτος το δικό της μοντέλο, ενώ αναμένονται αντίστοιχα από την Apple και άλλες εταιρείες μέχρι το τέλος του χρόνου.

«Σε λίγα χρόνια, συσκευές όπως αυτή της Samsung θα αποτελούν καθημερινό αξεσουάρ όλο και περισσότερων ανθρώπων. Γιατί να κουβαλάς φορητό υπολογιστή, ταμπλέτα ή ακόμα και κινητό, όταν μπορείς να εκτελέσεις όλες τις εφαρμογές με το ρολόι σου;» αναρωτήθηκε ρητορικά ο Μάθιου Κουκ, στέλεχος μεγάλης διαφημιστικής εταιρείας. Είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι υιοθετούν άμεσα κάθε τεχνολογικό επίτευγμα που διευκολύνει την καθημερινότητά τους, σύμφωνα με τον ίδιο: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών θα οδηγήσει σύντομα σε μειωμένες τιμές και αυξημένες επιδόσεις, ενώ παράλληλα θα στείλει στο… αρχείο τις πιο ογκώδεις και δύσχρηστες από αυτές».

Το Gear έχει επίσης τη δυνατότητα ασύρματης σύνδεσης με άλλες ηλεκτρονικές συσκευές της Samsung -γεγονός που ίσως αποτελέσει εμπόδιο στην ευρεία αποδοχή του από τους καταναλωτές που προτιμούν προϊόντα άλλων εταιρειών-, μεταξύ των οποίων υπολογιστές, τηλέφωνα και βάσεις δεδομένων. «Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό το ότι η εταιρεία επέλεξε να «παντρέψει» το Gear με τα δικά της «παιδιά», τηλέφωνα και υπολογιστές», σχολίασε η αναλύτρια Καρολίνα Μιλανέζι στο BBC. «Είναι ακριβώς το ίδιο μοντέλο που ακολουθεί εδώ και χρόνια η Apple, η οποία δημιουργεί ένα δικό της «οικοσύστημα» διασύνδεσης των γκάτζετ της και δεδομένου ότι η Samsung είναι πλέον στην κορυφή με βάση τις πωλήσεις και το μερίδιο αγοράς, είναι λογικό να θέλει να δημιουργήσει ένα ευρύ φάσμα προϊόντων».

Αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι το κατά πόσο οι απανταχού της Γης… γκατζετάκηδες θα σπεύσουν να το αποκτήσουν, δεδομένου ότι η αρχική του τιμή εκτιμάται ότι θα αγγίζει τα 250 ευρώ.