Million Dollar Point: Η υποβρύχια... χωματερή-θησαυρός του Β' Παγκοσμίου

 

Από τον Αύγουστο του 1945, λίγο μετά τη συνθηκολόγηση των Ιαπώνων και για τα επόμενα δύο χρόνια, ο στρατός των ΗΠΑ επιδόθηκε σε ένα κολοσσιαίο έργο: Την απόρριψη στη θάλασσα του Βανουάτου του πλεονάζοντος στρατιωτικού υλικού που υπήρχε εκεί, καθώς η μεταφορά του στις ΗΠΑ κόστιζε περισσότερο από την παραγωγή νέου.

Εκατοντάδες οχήματα κάθε τύπου, πολεμικός εξοπλισμός, ακόμα και πλοία βρίσκονται στο βυθό, σε βάθος που ποικίλλει από τα λίγα μόλις μέτρα, μέχρι κάποιες δεκάδες, αποτελώντας πλέον το όνειρο κάθε αυτοδύτη που θέλει να δει το υποβρύχιο "νεκρτοταφείο".

Η περιοχή, όχι άδικα, ονομάζεται πλέον Million Dollar Point, δεδομένου ότι η αξία του πολεμικού υλικού είναι πολύ μεγάλη.

Αξίζει τον κόπο να ρίξετε μια ματιά εδώ

Κώστας Καββαδίας, ο «πατριάρχης» του Aviation Art στην Ελλάδα

Σε όσους ασχολούνται με το Aviation Art, ο Κώστας Καββαδίας είναι ο «πατριάρχης», αν και ο ίδιος δεν... πολυενθουσιάζεται με αυτόν τον... χαρακτηρισμό.

Ο Κώστας Καββαδίας, ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με την καλλιτεχνική και ιστορικά τεκμηριωμένη απεικόνιση αεροσκαφών στην Ελλάδα εδώ και δύο δεκαετίες, είπε στη συζήτησή μας ότι «δε νιώθω κάτι ιδιαίτερο. Χαίρομαι όμως που η δουλειά μου ενθαρρύνει και άλλους να ασχοληθούν».

Ένας καλλιτέχνης, όπως ο Κώστας Καββαδίας, δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, τουλάχιστον στον κύκλο των φίλων της αεροπορίας. 

Η αναγνώριση που απολαμβάνουν τα έργα του έχει προ πολλού ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα και η… χάρη του έχει φτάσει μέχρι την Κίνα, καθώς πίνακές του χρησιμοποιούνται ως box art από εταιρείες μοντελισμού του ασιατικού γίγαντα. 

Ανάμεσα στα έργα του Καββαδία που ξεχωρίζουν είναι εξώφυλλα σε περιοδικά και βιβλία των εκδόσεων "Περισκόπιο", ενώ έχει φιλοτεχνήσει πίνακες για τις μοίρες της Πολεμικής Αεροπορίας, όπως η 114 ΠΜ στην Τανάγρα.

Στην κουβέντα μας, ο Κώστας μιλάει για τα μελλοντικά του βήματα, για το αγαπημένο του… «παιδί», για την έμπνευσή του και αποκαλύπτει και το… απωθημένο του, για το… «δίσκαφο», όπως λένε και στο νησί του την Κέρκυρα το αεροπλάνο που μέχρι στιγμής έχει.. ξεφύγει από τους πίνακές του.

Από πολλούς, κυρίως από τη νέα γενιά, θεωρείσαι ως ο... "πατριάρχης" του Aviation Art, τόσο επειδή είσαι από τους πρωτοπόρους, όσο και διότι βοηθάς κάθε εκκολαπτόμενο σχεδιαστή να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Πως σε κάνει να αισθάνεσαι η αναγνώριση που έχεις;

Χαίρομαι που η δουλειά μου δίνει το έναυσμα σε νέους να ασχοληθούν, αλλά δε νιώθω κάτι το ιδιαίτερο για τον τίτλο του «πατριάρχη». Μου αρέσει να μοιράζομαι τις γνώσεις μου, την εμπειρία μου και να δίνω ώθηση σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με το Aviation Art. 

Δεν κάνω χάρη σε κάποιον, όποιος προσπαθεί αξίζει και οι συμβουλές και η ενθάρρυνση που δίνω είναι από καρδιάς. Είχα την τύχη να δουλέψω για χρόνια νύχτα και έτσι έχω αποκτήσει πολλά… αντισώματα σχετικά με… περίεργες συμπεριφορές. Αναγνωρίζω το ταλέντο και την προσπάθεια που κάνει κάποιος που μόλις ξεκινάει την Οδύσσειά του στο Aviation Art και θέλω να τον κάνω να αισθανθεί όμορφα, ώστε να συνεχίσει να εξελίσσεται.

Αν έπρεπε να διαλέξεις το... "αγαπημένο σου παιδί", όσο δύσκολο και αν είναι αυτό, από τα δεκάδες έργα σου, ποιο θα επέλεγες και γιατί;

(Γελώντας) Είναι σαν να ρωτάς έναν πατέρα να πει ποιο παιδί του αγαπάει περισσότερο. Θα μπω ωστόσο στον πειρασμό να πω ότι, ίσως, ένα «κλικ» πιο πάνω από τα υπόλοιπα είναι μια Ντακότα της Ολυμπιακής Αεροπορίας που υπερίπταται του Σκορπιού. 

Ένα DC3 της περιόδου 73-74 δηλαδή που πετάει πάνω από το νησί του Ωνάση, του ανθρώπου που δημιούργησε την Ολυμπιακή Αεροπορία. Πιστεύω ότι μέσα από αυτό τον πίνακα αποτυπώνω την Ιστορία της Ολυμπιακής Αεροπορίας.

Τι σε εμπνέει να απεικονίσεις ένα α/φ; Η ιστορία του, ένα συγκεκριμένο περιστατικό ή κάτι άλλο;

Κάθε φορά, προσπαθώ μέσα από ιστορικά στοιχεία να αποδώσω την πραγματικότητα, όπως αυτή ήταν κάποια στιγμή «παγωμένη» στο χρόνο. Μεγάλο ρόλο φυσικά παίζει η ομορφιά του αεροσκάφους, το καμουφλάζ του αν πρόκειται για πολεμικό, τα σήματά του.

Αυτό που μου κάνει «κλικ» πάντως πρώτα είναι να μου αρέσει το αεροσκάφος. 

Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα αεροπλάνα που χρησιμοποίησε η Ε.Β.Α. (ο… πρόγονος της σημερινής Π.Α.) κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Θα κάτσω με μεράκι και πολλή διάθεση να τα ζωγραφίσω και χαίρομαι που φίλοι όπως ο Νίκος Χριστοφίλης και ο Μάρκος Δανέζης μου δίνουν όλα εκείνα τα στοιχεία που οδηγούν σε μια άρτια ιστορική και τεχνική τεκμηρίωση του έργου.

Η δουλειά σου έχει διεθνή αναγνώριση. Πόσο κοντά στην ελίτ είναι οι Έλληνες καλλιτέχνες του Aviation Art;

Η αλήθεια είναι ότι το «ελληνικό» Aviation Art υπολείπεται σε σύγκριση με χώρες που έχουν μεγάλη παράδοση δεκαετιών στη συγκεκριμένη μορφή τέχνης, όπως οι ΗΠΑ ή η Βρετανία.

Τα σχόλια πάντως για τα έργα μου σε διεθνές επίπεδο είναι γενικά θετικά, αν και θα πρέπει να πω ότι οι βορειοευρωπαίοι «φίλοι», σε αντίθεση με τους νοτιοευρωπαίους, αντιμετωπίζουν οτιδήποτε έρχεται από Ελλάδα με υπεροψία και διάθεση απόρριψης. 

Γενικά πάντως, οι κριτικές είναι θετικές. Το Aviation Art ξεκίνησε από τη Βρετανία τη δεκαετία του 1930  και εξελίχθηκε από τότε σε ένα φαινόμενο χωρίς σύνορα κατά κάποιον τρόπο. 

Σήμερα την πρωτοκαθεδρία στο Aviation Art έχουν οι ΗΠΑ, ακολουθεί η Βρετανία, μετά είναι Γαλλία και Γερμανία και όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν σε μεγάλη απόσταση.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Οι Έλληνες Aviation Artists έχουμε συσπειρωθεί και σκοπεύουμε να κάνουμε μια ομαδική έκθεση με τα έργα μας, για να προσεγγίσουμε ένα ευρύτερο κοινό, να μάθει δηλαδή περισσότερος κόσμος τη δουλειά μας, αλλά και την ιστορία της Αεροπορίας, μέσα από μια απεικόνιση, όσο το δυνατόν πιο πιστή στην πραγματικότητα. 

Θέλω επίσης να έρθω σε επαφή με περισσότερες εταιρείες μοντελισμού του εξωτερικού και κάποιοα στιγμή θέλω να εκδώσω ένα φωτογραφικό λεύκωμα με 20-30 από τα αεροσκάφη που έχω ζωγραφίσει, με πληροφορίες ιστορικού και τεχνικού χαρακτήρα.

Ποια είναι η καλύτερη φιλοφρόνηση που έχεις ακούσει για κάποιο έργο σου;

Κάποια στιγμή, ένας ισραηλινός φίλος, πρώην πιλότος, μου είχε πει «είσαι ο καλύτερος στον Κόσμο!». Δεν πήρα βέβαια τα λόγια του… τοις μετρητοίς, αλλά χαίρομαι που οι πίνακές μου τον άγγιξαν με αυτό τον τρόπο. 

Χαίρομαι επίσης όταν άνθρωποι που έχουν αποκτήσει κάποιο από τα έργα μου λένε ότι τους επηρεάζει θετικά. 

Ένας φίλος μου είχε πει «μου φτιάχνει τη μέρα όταν βλέπω τον πίνακά σου» και ακριβώς αυτό είναι το νόημα και η χαρά της δουλειάς μου. Όταν χαίρεται αυτός, χαίρομαι κι εγώ. 

Ποιο αεροσκάφος έχει… γλυτώσει μέχρι στιγμής από τα πινέλα σου;

Απωθημένο μου είναι το… «δίσκαφο», όπως το λένε εδώ στην Κέρκυρα, εσείς το ξέρετε ως Ρ38 Lightning. Πραγματικά απορώ που μου έχει ξεφύγει τόσα χρόνια, αλλά θα αποτελέσει και αυτό πρωταγωνιστή κάποιου ή κάποιων έργων μου!

Ως κατακλείδα στη φιλική κουβέντα με τον Κώστα, θέλω να επισημάνω ότι είναι πολύ μετριόφρων και με καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ. 

Παρεμπιπτόντως, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη για το... "πατριάρχης", παρά τις αντιρρήσεις του Κώστα.

Διαβάστε περισσότερα για τον Κώστα Καββαδία ΕΔΩ και ΕΚΕΙ 

Δείτε τα έργα του ΕΔΩ

SS Kreta: Βίντεο από την πρώτη κατάδυση στο ναυάγιο, σε βάθος 165 μέτρων

Το SS Kreta, πρώην Ile de Beauté, ήταν ένα πλοίο που χρησιμοποιούσαν οι ναζί για να κατευθύνει με τα πανίσχυρα ραντάρ του τα μαχητικά που επιχειρούσαν τη νύχτα.

Εξοπλισμένο με ισχυρή αντιαεροπορική άμυνα, το Κreta βυθίστηκε μετά από τορπιλισμό που υπέστη από το βρετανικό υποβρύχιο HMS Unseen κοντά στο Λιβόρνο της Ιταλίας, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης εκκένωσης της Κορσικής, στις 21 Σεπτεμβρίου του 1943.

Το καλοκαίρι του 2015 ο Ιταλός αυτοδύτης Μάσσιμο Ντομένικο Μποντόνε καταδύθηκε στο ναυάγιο, σε βάθος 165 μέτρων και έδωσε στη δημοσιότητα το καταπληκτικό βίντεο από το πρόσφατα εντοπισθέν ναυάγιο. 

Ο Μποντόνε χρησιμοποίησε αναπνευστική συσκευή κλειστού κυκλώματος, γνωστής και ως ρημπρήδερ (rebreather), μοντέλου Megalodon.

Διαβάστε εδώ

Το "Φάντασμα του Βάλτου" και η απίστευτη ιστορία του

Ένα θερμός με υπολείμματα καφέ, ένα σταχτοδοχείο γεμάτο γόπες, προσωπικά αντικείμενα του πληρώματος, όπλα και άλλα είδη, ήταν η εικόνα που αντίκρυσε το 1972 ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στο "Φάντασμα του Βάλτου", 30 χρόνια μετά την αναγκαστική του προσγείωση.

Είναι το μόνο "Ιπτάμενο φρούριο" που διατηρείται στις ημέρες μας με εμφανή τα σημάδια του Πολέμου.  Τρύπες από σφαίρες καταδιωκτικών και μια μεγάλη οπή στο φτερό του από βλήμα αντιαεροπορικού, είναι τα "παράσημα" της μιας και μοναδικής αποστολής του, το 1942.

Το Β17 απογειώθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1942, για να βομβαρδίσει ιαπωνικούς στόχους στη Ραμπαούλ. Πάνω από το σημείο δέχθηκε αντιαεροπορικά πυρά και στη συνέχεια επιθέσεις καταδιωκτικών, αλλά κατάφερε να διαφύγει με... ενθύμιο πολλές τρύπες από τα πλήγματα που δέχθηκε.

Η περιπέτειά του όμως δεν είχε τελειώσει. Με τα καύσιμα να λιγοστεύουν επικίνδυνα, ο πιλότος αποφάσισε να το προσγειώσει σε σημείο που νόμιζε ασφαλές, αποδείχθηκε όμως ότι ήταν βαλτώδες.

Μετά την επιτυχή αναγκαστική προσγείωση και τα 9 μέλη του πληρώματος, πέρασαν μια μίνι Οδύσσεια διάρκειας 36 ημερών, μέχρι να επιστρέψουν στη βάση τους.

Για τα επόμενα 30 χρόνια, το Β17 παρέμεινε στο βάλτο, μέχρι τη στιγμή που εντοπίστηκε και πάλι. Μετά από δεκαετίες γραφειοκρατικών διαδικασιών, το "Φάντασμα του Βάλτου", όπως ονομάστηκε και ύστερα από μια ιδιαίτερα δύσκολη επιχείρηση, το βομβαρδιστικό απομακρύνθηκε από το βάλτο και πλέον εδώ και λίγα χρόνια εκτίθεται σε Μουσείο. 

Διαβάστε εδώ, εκεί και παραπέρα

Βρήκαν θησαυρό 100 ετών στην Ανταρκτική

Η περίοδος της εξερεύνησης της Ανταρκτικής, από το 1895 μέχρι το 1917, σημαδεύτηκε από ιστορικές επιτυχίες, αλλά και μεγάλες τραγωδίες. Εξερευνητές όπως ο Ερνέστος Σάκελτον, ο Ροβέρτος Φάλκον Σκοττ, ακόμα και ο Εδμούνδος Χίλλαρυ τη δεκαετία του '50 έγραψαν με τις αποστολές τους τις δικές τους σελίδες στην ανακάλυψη των μυστικών του Νότιου Πόλου.

Κάθε αποστολή ερευνητών κατασκεύαζε τα δικά της καταλύματα στην περιοχή, προκειμένου να προφυλαχθεί από τα στοιχεία της Φύσης και να αποθηκεύσει τις προμήθειές της.

Σήμερα, όλα αυτά τα ενθυμήματα μιας αλλοτινής εποχής συντηρούνται διεξοδικά από εντεταλμένα όργανα, όπως το Antarctic Heritage Trust.

Οι συντηρητές, ανάμεσα στα εκατοντάδες αντικείμενα που έχουν διατηρηθεί στους αιώνιους πάγους, βρήκαν και μια σειρά αρνητικών, τα οποία μετά από την απαραίτητη συντήρηση, εκτυπώθηκαν και ψηφιοποιήθηκαν, φέρνοντας για πρώτη φορά από τη στιγμή που τραβήχτηκαν, τις εικόνες από την αποστολή του Ερνέστου Σάκελτον (1914-1917), η οποία εγκλωβίστηκε για μεγάλο διάστημα στο κατάλυμα προηγούμενης αποστολής, όταν χάθηκε το πλοίο τους.

Αν και ο φωτογράφος παραμένει άγνωστος, πιθανολογείται πως είναι ο Αρνόλδος Σπένσερ-Ζμιθ, ο επίσημος φωτογράφος της αποστολής και ο μόνος που είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό. 

Διαβάστε εδώ

Διαβάστε και παραπέρα

The Last Stand: Περιήγηση στα οχυρά-φαντάσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Ο διακεκριμένος φωτογράφος Μαρκ Ουίλσον από τη Βρετανία κλαυψε 37.000 χιλιόμετρα, ταξιδεύοντας στη χώρα του, τη Γαλλία, τη Δανία, τη Νορβηγία, προκειμένου να απαθανατίσει τα οχυρά-φαντάσματα του Β' παγκοσμίου Πολέμου σε 143 τοποθεσίες.

Ο Ουίλσον στο φωτογραφικό του λεύκωμα The Last Stand (170 σελίδες) κατέγραψε τα οχυρά των ναζί, αλλά και των Βρετανών και μέσα από τις απόκοσμες εικόνες δίνει την ευκαιρία στο σύγχρονο παρατηρητή να διαπιστώσει το μέγεθος των κατασκευών, αλλά και τη φθορά που προκαλούν τα στοιχεία της Φύσης σε αυτά.

Δείτε εδώ

Κατεχόμενη Κρήτη, Αύγουστος 1943: "Ενας Κρης λέγει ότι όλοι οι Κρήτες ψεύδονται..."

Στο απόγειο της ναζιστικής κατοχής της Ελλάδας, το καλοκαίρι του 1943 ένας Γερμανός, o Βάλτερ Κιάουλεν, επισκέπτεται την Κνωσό και καταγράφει τις εντυπώσεις του στο δισέλιδο αφιέρωμα του ναζιστικού προπαγανδιστικού περιοδικού εντύπου "Σύνθημα" (1ο τεύχος Αυγούστου 1943).

Οι σφαγές αμάχων, οι πυρπολήσεις χωριών, οι στυγερές δολοφονίες ακόμα και τρίχρονων παιδιών είναι βέβαια στην ημερησία διάταξη, τόσο στην Κρήτη, όσο και στην υπόλοιπη κατεχόμενη Ελλάδα από τους βάρβαρους ναζί, αυτό όμως δεν αποθαρρύνει τον Κιούλεν να καταγράψει τις εντυπώσεις του από την περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού, επεκτεινόμενος παράλληλα και σε μια ανάλυση του χαρακτήρα των ιθαγενών της νήσου, ξεκινώντας την αφήγησή του με τη φράση  "Ενας Κρης λέγει ότι όλοι οι Κρήτες ψεύδονται...", προκειμένου να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Κρήτη είναι "η κοιτίς του ευρωπαϊκού πολιτισμού"

Βέβαια, καμμία αναφορά δε γίνεται στις μαζικές δολοφονίες αμάχων που ήδη έχουν πραγματοποιήσει οι Γερμανοί στην Κρήτη, ενώ λίγες ημέρες αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1943, οι ναζί εκτελούν σχεδόν 500 γυναικόπαιδα, ως αντίποινα στην αντιστασιακή δράση των Κρητικών.

Η σφαγή της Βιάννου αναφέρεται στη μαζική εξόντωση άμαχου πληθυσμού περίπου 20 χωριών της Βιάννου, επαρχίας της Ιεράπετρας στη Κρήτη, από τα γερμανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και σε μία από τις πλέον βιαιότερες σφαγές κατά τη διάρκεια της κατοχής στην Ελλάδα. 

Οι δολοφονίες αυτές, με περισσότερους από 500 νεκρούς πραγματοποιήθηκαν στις 14, 15 και 16 Σεπτεμβρίου 1943 και συνοδεύτηκαν από πυρπόληση των περισσότερων χωριών, λεηλασία και καταστροφή της συγκομιδής. 

Η επιχείρηση έγινε κατόπιν εντολής του στρατηγού Friedrich-Wilhelm Müller, σε αντίποινα για την υποστήριξη και συμμετοχή του τοπικού πληθυσμού στην αντίσταση της Κρήτης. Ο Müller, ο οποίος απέκτησε το παρατσούκλι "Ο Χασάπης της Κρήτης», εκτελέστηκε μετά τον πόλεμο για τη συμμετοχή του στη σφαγή.

 

Μετά τη Μάχη της Κρήτης το 1941, η Βιάννος και η ευρύτερη περιοχή του Νομού Λασιθίου ήταν μέρος της ιταλικής ζώνης κατοχής. 

Μέχρι το τέλος του 1942, οι Ιταλοί δεν είχαν σχεδόν καμία παρουσία στην περιοχή, διευκολύνοντας έτσι την ίδρυση και ενεργοποίηση διαφόρων ομάδων αντίστασης. 

Στις αρχές του 1943, η αυξανόμενη δραστηριότητα των ανταρτών σε συνδυασμό με τις φήμες ότι οι Σύμμαχοι είχαν σχέδια να εισβάλλουν στη Κρήτη, οδήγησαν τους Ιταλούς στη κατασκευή παράκτιας οχύρωσης και εγκατάσταση φρουρίων στην περιοχή. 

Το Μάιο του 1943, οι Γερμανοί κατασκεύασαν επίσης ένα φυλάκιο με τρεις άνδρες στην Κάτω Σύμη για την παραλαβή προμηθειών για τα στρατεύματα κατοχής αλλά και επιτήρηση. 

Στις 10 Σεπτεμβρίου, αντάρτες με αρχηγό τον Μανόλη Μπαντουβά, σκότωσαν δύο στρατιώτες που παρευρίσκονταν στο γερμανικό φυλάκιο
Σύντομα τα νέα για το συμβάν έφτασαν στους ανώτερους αξιωματικούς, που διέταξαν μια μονάδα πεζικού να μεταβεί στο χωριό και να διερευνήσει το περιστατικό. 

Εν τω μεταξύ, ο Μπαντουβάς είχε αντιληφθεί ότι το χωριό ήταν σε κίνδυνο και έστησε μια ενέδρα με 40 από τους άντρες του σε μια κοιλάδα κοντά στην είσοδο της Κάτω Σύμης περιμένοντας τους Γερμανούς. 

Οι Γερμανοί εμφανίστηκαν το πρωί της 12ης Σεπτεμβρίου και δέχθηκαν επίθεση από τους αντάρτες. 

Μια άγρια ​​μάχη κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα αυτής της μέρας και στο τέλος, οι Γερμανοί υποχώρησαν αφού είχαν υποστεί σοβαρές απώλειες με πολλούς νεκρούς, ενώ οι αντάρτες απομακρύνθηκαν στα βουνά

Την επόμενη μια μεγάλη γερμανική δύναμη με περισσότερους από 2000 άνδρες άρχισαν να συγκεντρώνονται στην Βιάννο. 

Εξοργισμένος από την απώλεια των ανδρών του, ο ναζί διοικητής στο Ηράκλειο Friedrich-Wilhelm Müller διέταξε τα γερμανικά στρατεύματα να καταστρέψουν τη Βιάννο και να εκτελέσουν όλους τους άνδρες μεγαλύτερους από δεκαέξι ετών, καθώς και οποιονδήποτε συλληφθεί στην ύπαιθρο ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας. 

Η καταστροφή της Βιάννου ξεκίνησε στις 13 Σεπτεμβρίου, με τις γερμανικές δυνάμεις να εισβάλλουν ταυτόχρονα από διάφορες κατευθύνσεις. Στην αρχή, διαβεβαίωσαν τους κατοίκους ότι οι προθέσεις τους ήταν ειρηνικές, πείθοντας πολλούς από τους άνδρες που είχαν καταφύγει στα βουνά να επιστρέψουν στα σπίτια τους. 

Την επόμενη ημέρα ξεκίνησαν αδιάκριτα μαζικές εκτελέσεις, βασανιστήρια, συλλήψεις, λεηλασίες, εμπρησμούς, βανδαλισμούς και ανατινάξεις. Ακόμα και τα παιδιά, οι ανάπηροι και οι ηλικιωμένοι δεν γλύτωσαν από τη μανία της καταστροφής η οποία συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ημερών. 

Μετά την καταστροφή επίσης, απαγορεύτηκε στους επιζήσαντες να θάψουν τους νεκρούς τους ή να επιστρέψουν στα χωριά τους, τα περισσότερα από τα οποία είχαν καεί ολοσχερώς

Παρά την έκταση της καταστροφής ανθρώπινης ζωής και περιουσίας, τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Βιάννο είναι σήμερα σε μεγάλο βαθμό άγνωστα στο ευρύ κοινό. 

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων παραμένει ανεπιβεβαίωτος. Οι περισσότερες πηγές, ωστόσο, συμφωνούν ότι ο αριθμός τους υπερβαίνει τα 500 και αποτελείται από κατοίκους των χωριών Κάτω Σύμη, Αμιρά, Πεύκος, Άγιος Βασίλειος, Άνω Βιάννος, Κρεββατάς, Καλάμι, Ρίζα, Μουρνιές, Μύθοι, Μάλλες και άλλα.

 Ο στρατηγός Müller συνελήφθη από τον Κόκκινο Στρατό στην Ανατολική Πρωσία και αργότερα εκδόθηκε στην Ελλάδα. 

Μαζί με τον Bruno Bräuer, γερμανό δικοικητή της Κρήτης, κατηγορήθηκαν για εγκλήματα πολέμου από ελληνικό στρατιωτικό δικαστήριο. 

Και οι δύο καταδικάστηκαν σε θάνατο στις 9 Δεκεμβρίου 1946 και εκτελέστηκαν από εκτελεστικό απόσπασμα στις 20 Μαΐου 1947. 

Κανένας άλλος δεν οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη. Καμία αποζημίωσε δεν καταβλήθηκε ποτέ στους συγγενείς των θυμάτων ούτε στους επιζώντες της καταστροφής. 

Σήμερα, κάθε χωριό έχει από ένα πολεμικό μνημείο αφιερωμένο στους νεκρούς του, ενώ ένα μεγάλο μνημείο στη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου του 1943 έχει στηθεί στο χωριό Αμιράς Ηρακλείου.

Για να μην ξεχνάμε ποιοι είναι οι Γερμανοί:  

Ο Εμμ. Συμβουλάκης, συλληφθείς καθ’ ην στιγμήν εζήτει να διαφύγη κρατών την τριετήν θυγατέραν του εις τας αγκάλας, περιελήφθη εις την ομαδικήν εκτέλεσιν, υποχρεωθείς να κρατή το τέκνον του. 

Διαφυγών τας σφαίρας έπεσε κατά γης προσποιηθείς τον νεκρόν· επειδή όμως το νήπιον έκλαιε, ένας γερμανός στρατιώτης το επυροβόλησεν εκ του πλησίον και το εφόνευσεν. 

Ο δυστυχής πατήρ έμεινεν επί ώρας ακίνητος, με τα αίματα και τον διεσκορπισμένον μυελόν του τέκνου του επί του προσώπου, μέχρις ότου οι Γερμανοί, αφού έφαγαν και διεσκέδασαν, απεχώρησαν".  

 

Διαβάστε ολόκληρο το κεφάλαιο της έκθεσης που αναφέρεται στο Ολοκαύτωμα της Βιάννου και των δυτικών χωριών της Ιεράπετρας.

 Διαβάστε το χρονικό της σφαγής της Βιάννου, το Σεπτέμβριο του 1943

 Οι Γερμανοί και τα εγκλήματά τους