Στην επιφάνεια και πάλι το Costa Concordia

Συνολικό κόστος 1,5 δις ευρώ για μια επιχείρηση χωρίς προηγούμενο

Στην επιφάνεια της θάλασσας βρέθηκε χθες το μήκους 290 μέτρων Costa Concordia, μετά από πολύμηνες προετοιμασίες της επιχείρησης ναυαγιαίρεσης, δυόμισι χρόνια μετά τη βύθιση του πολυτελούς κρουαζιερόπλοιου, η οποία στοίχισε τη ζωή 32 ανθρώπων.

Είναι η πρώτη φορά στα ναυτιλιακά χρονικά που επιχειρείται η ανέλκυση πλοίου τέτοιου μεγέθους, η διαδικασία εκτιμάται ότι θα διαρκέσει περίπου μια βδομάδα και σύμφωνα με την πλοιοκτήτρια εταιρεία θα κοστίσει συνολικά περισσότερο από 1,5 δις ευρώ, πριν το κρουαζιερόπλοιο μετακινηθεί σε διαλυτήριο πλοίων στη Γένοβα, μέχρι τα τέλη του μήνα.

Σε περίπτωση πάντως που κριθεί ότι το Costa Concordia δε μπορεί να μεταφερθεί ως έχει, τότε θα ξεκινήσει η διαδικασία «κοψίματός» του σε μικρότερα τμήματα στο Τζίλιο προκειμένου να μεταφερθεί στο διαλυτήριο, γεγονός όμως που προβληματίζει τους κατοίκους της περιοχής. 

Περιβαλλοντικές ανησυχίες

Την επιχείρηση παρακολουθούν με αγωνία οι κάτοικοι του νησιού, οι οποίοι είναι διχασμένοι σε δύο «στρατόπεδα», εκείνοι που θεωρούν το ναυάγιο ως ένα αξιοθέατο που προσελκύει τουρίστες στην περιοχή και οι υπόλοιποι που ανησυχούν ότι ενδεχόμενη αποτυχία της ναυαγιαίρεσης, ή βύθιση του πλοίου σε βαθύτερο σημείο κοντά στο Τζίλιο, θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη περιβαλλοντική καταστροφή. Οι ιθύνοντες πάντως της επιχείρησης ανέλκυσης εμφανίζονται καθησυχαστικοί, τονίζοντας ότι έχουν προβλεφθεί τα πάντα, έτσι ώστε να αποφευχθεί κάποιο απρόοπτο.

Μια επιχείρηση χωρίς προηγούμενο

Μετά την πρόσκρουσή του στα αβαθή του νησιού Τζίλιο στις 13 Ιανουαρίου του 2012, ο κολοσσός των 114.500 τόνων παρέμεινε ημιβυθισμένος σε πλάγια θέση, μέχρι πέρσι το Σεπτέμβριο, όταν με τη βοήθεια ειδικών ικριωμάτων «κάθισε» και πάλι όρθιο στο βυθό. Η πρώτη φάση κύλησε χθες χωρίς απρόοπτα, καθώς οι υπεύθυνοι της ναυαγιαίρεσης γέμισαν σταδιακά με αέρα τις δεξαμενές που έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος των δύο πλευρών του πλοίου, έτσι ώστε να επιπλεύσει ξανά.

Οι αρχές πάντως, δια στόματος του επικεφαλής της Πολιτικής Προστασίας Φράνκο Γκαμπριέλι, θα κάνουν «ότι είναι δυνατόν, προκειμένου να εντοπιστεί επιτέλους και το τελευταίο από τα 32 θύματα του ναυαγίου, ένα μέλος του πληρώματος ινδικής καταγωγής».

2012

13 Ιανουαρίου: Το Costa Concordia εξωκείλει στα αβαθή

31 Ιανουαρίου: Εγκαταλείπεται η επιχείρηση αναζήτησης των αγνοουμένων

22 Μαρτίου: Εντοπίζονται πέντε νεκροί στα έγκατα του ναυαγίου

24 Μαρτίου: Ολοκληρώνεται η απάντληση των καυσίμων από το πλοίο

21 Απριλίου: Υπογράφεται η σύμβαση ναυαγιαίρεσης

2013

3 Απριλίου: Τοποθετείται το ικρίωμα ναυαγιαίρεσης

17 Σεπτεμβρίου: Το ναυάγιο επανέρχεται σε όρθια θέση

2014

14 Ιουλίου: Ξεκίνησε η διαδικασία απομάκρυνσης από το Τζίλιο

Μήκος 290 μέτρα

Βάρος 114.500 τόνοι

13 καταστρώματα

Διάρκεια ρυμούλκησης προς τη Γένοβα: Τέσσερις ημέρες

Απόσταση από τη Γένοβα: 190 ναυτικά μίλια

1,5 δις ευρώ: Τα συνολικό κόστος της ναυαγιαίρεσης

Απρίλιος 2013

Τοποθετούνται υποβρύχιες πλατφόρμες για να στηρίξουν το ναυάγιο και δεξαμενές στη μια πλευρά του, οι οποίες αρχικά είναι γεμάτες με νερό και λειτουργούν ως αντίβαρο.

Σεπτέμβριος 2013

Ένα σύστημα ατσάλινων καλωδίων και αλυσίδων συγκρατεί το ναυάγιο και σταδιακά το επαναφέρει σε όρθια θέση.

Σεπτέμβριος 2013-Ιούνιος 2014

Τοποθετούνται δεξαμενές και στην άλλη πλευρά του ναυαγίου και αρχίζει σταδιακά η απάντληση των υδάτων από το ναυάγιο και τις δεξαμενές, οι οποίες γεμίζουν με αέρα.

Ιούλιος 2014

Ολοκληρώνεται η διαδικασία απαγκίστρωσης του ναυαγίου από το βυθό και μέσα στις επόμενες ημέρες ξεκινά το τελευταίο του ταξίδι προς το διαλυτήριο πλοίων.

Swastika Over the Aegean: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στο Αιγαίο, τότε και τώρα

Ο «Ελεύθερος Τύπος» δημοσιεύει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σπάνιες φωτογραφίες από τις σφοδρές μάχες μεταξύ Γερμανών και Συμμάχων στα Δωδεκάνησα το 1943

Ξεκίνησε ως… καπρίτσιο του Ουίνστον Τσόρτσιλ, πρωθυπουργού της Βρετανίας κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατέληξε σε πανωλεθρία των συμμαχικών δυνάμεων. Πρόκειται για τη σχεδόν δίμηνης διάρκειας -από τις 26 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 16 Νοεμβρίου του 1943-  πολεμική αναμέτρηση μεταξύ των Γερμανών και των Συμμαχικών δυνάμεων, κυρίως Βρετανών, η οποία εκτυλίχθηκε στα Δωδεκάνησα, με επίκεντρο τα νησιά της Κω και της Λέρου.

Τίποτα σχεδόν δε θυμίζει σήμερα ότι οι γραφικές παραλίες στα νησιά των Δωδεκανήσων, γεμάτες λουόμενους που απολαμβάνουν τη θάλασσα, οι δρόμοι που σφύζουν από ζωή, τα αρχαιολογικά μνημεία χιλιάδων ετών και τα κτίρια με ιστορία μερικών δεκαετιών, πρωταγωνίστησαν πριν από 71 χρόνια σε μια από τις σφοδρότερες συγκρούσεις που σημάδεψαν τα πολεμικά ημερολόγια των αντιμαχόμενων πλευρών.

Η συνθηκολόγηση της φασιστικής Ιταλίας το Σεπτέμβριο του 1943, οδήγησε τους ναζί και τους Συμμάχους σε έναν… αγώνα δρόμου, προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο των Δωδεκανήσων, τα οποία βρίσκονταν υπό ιταλική κατοχή από το 1912 και αποτελούσαν στρατηγική δίοδο προς την ανατολική Μεσόγειο, το Σουέζ αλλά και τη Μέση Ανατολή. Εκτός από τα προφανή στρατιωτικά οφέλη της επιχείρησης, ο Τσόρτσιλ, φανατικός υπέρμαχός της, ευελπιστούσε ότι με την επιτυχή έκβασή της θα υποχρέωνε την Τουρκία να πάρει το μέρος των Συμμάχων στον Πόλεμο, καθώς μέχρι τότε διατηρούσε την ουδετερότητά της.

Η πραγματικότητα όμως διέψευσε το Βρετανό πρωθυπουργό και σηματοδότησε μια στρατιωτική και διπλωματική ήττα για τους Συμμάχους και μια μάλλον ανέλπιστη, αλλά όχι άδικη έτσι όπως εξελίχθηκε η επιχείρηση, νίκη για τους Γερμανούς. Η ουσία πάντως για τους Έλληνες κατοίκους των νησιών αυτών ήταν ότι -μετά από μια ολιγοήμερη γεύση ελευθερίας- θα παρέμεναν για δύο ακόμα χρόνια υπό σκληρή ναζιστική κατοχή, μετά την τριακονταετία της αντίστοιχης ιταλικής, προτού τελικά απελευθερωθούν και εν συνεχεία ενσωματωθούν επίσημα στην Ελλάδα το Μάρτιο του 1948.

Η Μάχη της Λέρου, όπως έμεινε ευρύτερα γνωστή, παρά το ότι οι αντιμαχόμενες δυνάμεις μονομάχησαν στον αέρα, τη θάλασσα και τα γύρω νησιά, την Κω, τη Σάμο και άλλα μικρότερα όπως η Λέβιθα, άφησε πίσω της εκατοντάδες νεκρούς και αγνοούμενους και από τις δύο πλευρές, ενώ αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, δύο χρόνια μετά τη Μάχη της Κρήτης. Ανεξίτηλα σημάδια στην ξηρά αλλά και στο βυθό της θάλασσας, ο οποίος είναι σπαρμένος με ναυάγια πλοίων, αεροσκαφών και άλλο στρατιωτικό εξοπλισμό, μαρτυρούν τη σφοδρότητα των συγκρούσεων και το βαρύ τίμημα που πλήρωσαν και οι δύο πλευρές.

«Η σβάστικα πάνω από το Αιγαίο»

Μέσα στις 208 πλούσια εικονογραφημένες σελίδες του βιβλίου «Η σβάστικα πάνω από το Αιγαίο» του Βρετανού ιστορικού συγγραφέα Άντονι Ρότζερς εκτυλίσσεται η Μάχη για τα Δωδεκάνησα. Σπάνιο και αδημοσίευτο μέχρι σήμερα αρχειακό υλικό, 500 και πλέον φωτογραφίες, μερικές από τις οποίες παρουσιάζει -με την άδεια του κ. Ρότζερς- για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο «Ελεύθερος Τύπος», δείχνουν πόσο λίγο άλλαξαν κάποια μέρη, επτά και πλέον δεκαετίες μετά την κατάπαυση του πυρός.

Άντονι Ρότζερς, συγγραφέας

«Αφορμή για το βιβλίο μου ήταν μια συνάντηση με ιστορικούς από την Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Βρετανία και τη Νότιο Αφρική στη Λέρο το 2008. Τα γεγονότα στα Δωδεκάνησα το 1943 είχαν επισκιαστεί από τις εξελίξεις σε άλλα μέτωπα, αλλά η Μάχη της Λέρου αποτέλεσε την τελευταία αποφασιστικής σημασίας νίκη των Γερμανών κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι συμμαχικές δυνάμεις υπέστησαν συντριπτική ήττα και μερικά από τα νησιά του Αιγαίου παρέμειναν υπό γερμανική κατοχή μέχρι την τελική νίκη των Συμμάχων το 1945. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να εντοπίσω φωτογραφικό υλικό από όλες τις πλευρές. Ο βρετανικός στρατός δεν επέτρεπε στους στρατιώτες να βγάζουν φωτογραφίες, ευτυχώς όμως κάποιοι αγνόησαν την εντολή και έτσι έχουμε στη διάθεσή μας αρκετές «ανεπίσημες», οι οποίες «ξεφεύγουν» από τα στενά όρια των προπαγανδιστικών φωτογραφιών. Στον αντίποδα, ο γερμανικός στρατός δεν είχε επιβάλλει κάποια αντίστοιχη απαγόρευση και έτσι, παρά το ότι μετά τη λήξη του Β’ παγκοσμίου Πολέμου πολλές συλλογές καταστράφηκαν ή χάθηκαν για πάντα, κατάφερα να εντοπίσω αρκετό αδημοσίευτο υλικό που συμπεριέλαβα στην έκδοση της «Σβάστικας πάνω από το Αιγαίο», μαζί με άλλες φωτογραφίες αρχείου, αλλά και τα ίδια σημεία που έγιναν οι σφοδρές μάχες πριν από 71 χρόνια, όπως ακριβώς είναι σήμερα»

Επικοινωνία με το συγγραφέα: toro.enquiries@gmail.com

Πήραν το αλεξίπτωτο του Γερμανού και το έκαναν μεταξωτές... κυλόττες

Ένα μάλλον αστείο περιστατικό, ενδεικτικό πάντως της ευρηματικότητας του γυναικείου φύλου, αποκαλύφθηκε πριν από μερικούς μήνες στη Βρετανία, 72 χρόνια αφότου συνέβη. 

Γυρνάμε πίσω στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και η γερμανική Λουφτβάφφε βομβαρδίζει στόχους στη Βρετανία. Ένα βομβαρδιστικό τύπου Heinkel 111 καταρρίπτεται και 3 από τα 4 μέλη του πληρώματός του σκοτώνονται ακαριαία κατά την αναγκαστική προσγείωση. Τραυματισμένος, ο ασυρματιστής του αεροσκάφους σέρνεται μέχρι ένα χαντάκι και περιμένει.

Την ίδια ώρα, οι γυναίκες ενός χωριού, του Έρλσγουντ, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το σημείο της πτώσης του αεροσκάφους, αρπάζουν ό,τι βρουν, ψαλίδια και άλλα "όπλα" και τρέχουν προς το σημείο της συντριβής.

Εντοπίζουν τον τραυματία, ο οποίος πανικόβλητος αρχίζει κούτσα-κούτσα την προσπάθεια να διαφύγει, θεωρώντας ότι το τσούρμο των γυναικών έρχεται να τον λυντσάρει.

Οι γυναίκες όμως έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους και αγνοούν τον Γερμανό. Τρέχουν και αρπάζουν το μεταξωτό του αλεξίπτωτο και αρχίζουν να το κόβουν σε... μερίδες.

Στόχος τους; Να αποκτήσουν επιτέλους... μεταξωτά βρακιά, ή κυλόττες επί το... θηλυκότερον, καθώς οι ελλείψεις που προκαλούσε ο Πόλεμος είχαν κάνει το πολύτιμο ύφασμα δυσεύρετο.

 Για την ιστορία ο επιζήσας Γερμανός τελεύτησε το βίο του ειρηνικά στη χώρα του το 2003, ενώ στο τοπικό μουσείο του Έρλσγουντ υπάρχουν τμήματα του αεροσκάφους, ρετάλια από το αλεξίπτωτο-κυλόττα και άλλα αντικείμενα από το πλήρωμα. 

Διαβάστε εδω

Διαστημική τεχνολογία στην υπηρεσία της Αρχαιολογίας

70 χρόνια αργότερα, βρήκαν τη φωτογραφική μηχανή νεκρού στρατιώτη στο χαράκωμα

Μπροστά σε ένα απρόσμενο εύρημα βρέθηκαν ερευνητές που έψαχναν στις Αρδέννες, πεδίο σκληρών μαχών το Δεκέμβριο του 1944, καθώς ο ανιχνευτής μετάλλων τους "ειδοποίησε" ότι σε μικρό βάθος βρισκόταν ένα μεταλλικό αντικείμενο.

Μετά από λίγο σκάψιμο, εντόπισαν μια φωτογραφική μηχανή σε ένα χαράκωμα, η οποία αποδείχθηκε ότι ανήκε στον αμερικανό στρατιώτη Λούι Αρσαμπό, ο οποίος μάλιστα είχε σκοτωθεί στη μάχη.

 Ο άτυχος Αρσαμπό, σε προπολεμική φωτογραφία

Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη προκάλεσε η ανακάλυψη ότι μέσα στη μηχανή υπήρχε ακόμα ένα φιλμ, με όσες φωτογραφίες είχε προλάβει να τραβήξει ο Αρσαμπό πριν σκοτωθεί.

Αμέσως οι ερευνητές έσπευσαν να εμφανίσουν το φιλμ, το οποίο περιέιχε αρκετά "κλικ" από την καθημερινότητα των στρατιωτών, πριν ξεσπάσει η λαίλαπα της μάχης, η οποία λίγο έλειψε να αλλάξει την πορεία του Πολέμου, αν οι Γερμανοί κατάφερναν να πετύχουν τους στρατηγικούς τους σκοπούς.

Δείτε εδώ τις υπόλοιπες φωτογραφίες

Έψαχναν ναυάγιο πλοίου και βρήκαν... αεροπλάνο!

Ευχάριστη έκπληξη ένιωσαν αυτοδύτες που αναζητούσαν το ναυάγιο ενός πλοίου στη λίμνη Οντάριο, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε στην οθόνη του σόναρ τους η γνώριμη φιγούρα ενός αεροσκάφους.

Η ανακάλυψη του C-45 στον πυθμένα της λίμνης έλυσε ένα μυστήριο από το 1952, όταν το δικινητήριο αεροσκάφος με πενταμελές πλήρωμα και επιβάτες "έχασε" τη μια του μηχανή και ο πιλότος έδωσε εντολή άμεσης εγκατάλειψής του, αφού πρώτα έθεσε σε λειτουργία τον αυτόματο πιλότο.

Και οι πέντε διασώθηκαν, παρά το ότι έκαναν χρήση αλεξίπτωτου για πρώτη φορά στη ζωή τους, η οποία ευτυχώς, δεν ήταν και η... τελευταία.

Παρά τις εκτεταμένες έρευνες που ακολούθησαν, δε βρέθηκε κανένα ίχνος του C-45 και έκτοτε η ιστορία του πέρασε στη λήθη, μέχρι την πρόσφατη τυχαία ανακάλυψή του.

Διαβάστε περισσότερα και δείτε το σχετικό βίντεο εδώ

Στο... σφυρί 5 καταδιωκτικά Messerschmitt Me-109G

Το 1942 η φασιστική κυβέρνηση του Φράνκο στην Ισπανία έλαβε την άδεια από τη ναζιστική Γερμανία να κατασκευάσει τα περίφημα καταδιωκτικά Bf 109G-2, με εξαρτήματα από την κατασκευάστρια εταιρεία. 

Αν και μόλις 25 άτρακτοι παραδόθηκαν στους Ισπανούς, δεδομένης και της αδυναμίας των ναζί να ανταποκριθούν στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της Λουφτβάφφε, μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου οι Ισπανοί άρχισαν να φτιάχνουν το δικό τους καταδιωκτικό βασισμένο στο αντίστοιχο γερμανικό, αλλά με βρετανικούς κινητήρες.

Το πρώτο από αυτά έκανε την παρθενική του πτήση του το 1954 και ο... κλώνος του Me-109 παρέμεινε σε υπηρεσία μέχρι το 1965.

Η θητεία τους όμως δεν ολοκληρώθηκε εκεί, καθώς χρησιμοποιήθηκαν σε πολλές ταινίες εποχής, με χαρακτηριστικότερη όλων την υπερπαραγωγή του 1968 "Η Μάχη της Αγγλίας" στην οποία υποδύθηκαν τα διάσημα... ξαδέρφια τους. 

Μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, τα καταδιωκτικά αποσυναρμολογήθηκαν και μεταφέρθηκαν σε αποθήκη στο Τέξας των ΗΠΑ και παρέμειναν ξεχασμένα, μέχρι την τυχαία ανακάλυψή τους πριν από λίγο καιρό.

Σήμερα, πέντε από αυτά διατίθενται έναντι 800.000 έως και 1,1 εκ. δολάρια έκαστο.

Δείτε εδώ φωτογραφίες και πληροφορίες, αν σας περισσεύουν... ψιλά 

Δύο ναυάγια, "κυνηγός και θήραμα" αποκαλύπτονται 72 χρόνια μετά τη ναυμαχία

Vickers Wellington: Ένας σπάνιος θησαυρός από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο βυθό του Αιγαίου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΛΕΝΑ ΤΣΟΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ/www.wreckdiving.gr

 

Το Wellington που εντοπίστηκε στις Κυκλάδες είναι ένα από τα ελάχιστα  ναυάγια του τύπου του παγκοσμίως που διασώζεται σε άριστη κατάσταση 

Μια ακόμα ξεχασμένη σελίδα από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποκαλύφθηκε χάρη στις προσπάθειες ομάδας Ελλήνων αυτοδυτών, οι οποίοι καταδύθηκαν στο ναυάγιο ενός βρετανικού βομβαρδιστικού τύπου Vickers Wellington, το οποίο είχε κάνει αναγκαστική προσθαλάσσωση στο Αιγαίο. 

Οι Νικόλας Βασιλάτος, Λένα Τσοπουροπούλου, Αντώνης Χατζηαντωνίου, Σαράντης Μαλαφούρης, Γιώργος Καρέλας και Κωσταντίνος Μηλιώνης, κατάφεραν να τεκμηριώσουν φωτογραφικά το καλύτερα διατηρημένο ναυάγιο του τύπου του παγκοσμίως.

Το ιστορικό του ναυαγίου

Στις 8.00 μμ της 7ης Νοεμβρίου 1943 το Wellington  απογειώθηκε από αεροδρόμιο της Λιβύης, με αποστολή να προσβάλλει στόχουςστην περιοχή της Νάξου. 

Μέσα στο λιμάνι εντόπισε ένα πλοίο και πετώντας σε πολύ χαμηλό ύψος επιτέθηκε. Το πολύ πυκνό αντιαεροπορικό πυρ όμως έκανε το πλήρωμα να αστοχήσει. Aποφάσισαν να επιχειρήσουν νέα επίθεση κατά την οποία όμως, το αεροσκάφος χτυπήθηκε στην άτρακτο, το δεξιό φτερό και τον κινητήρα.

Ο πιλότος επιχείρησε προσθαλάσσωση λίγη ώρα αργότερα. Πέντε μέρες πριν την πανσέληνο του Νοεμβρίου του 1943, ο πιλότος είχε αρκετό φως από το φεγγάρι για να επιχειρήσει μια επιτυχημένη προσθαλάσσωση στα γαλήνια  τη νύχτα εκείνη νερά του Αιγαίου, όπως αργότερα αναφέρθηκε από τους διασωθέντες. 

Όλο το πλήρωμα του αεροσκάφους διασώθηκε, καταφέρνοντας να βγει στη στεριά. Μετά από περιπλανήσεις σε νησιά του Αιγαίου τελικά φυγαδεύτηκαν στην Αίγυπτο με τη βοήθεια των Ελλήνων και Βρετανών καταδρομέων που βρίσκονταν στη Σέριφο.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΛΕΝΑ ΤΣΟΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, υποβρύχια φωτογράφος: «Η διαύγεια των νερών του Αιγαίου, ακόμα και σε μεγάλο βάθος, επέτρεψε τη λήψη φωτογραφιών που απεικονίζουν το αεροσκάφος σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. 

Πρόκειται για ένα εκπληκτικό θέαμα, το οποίο μας μεταφέρει πολλές δεκαετίες πριν. Η κατάσταση του ναυαγίου είναι πράγματι άριστη, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες και είναι ίσως το μόνο του τύπου του που έχει εντοπιστεί μέχρι σήμερα σε τόσο καλή κατάσταση σε όλο τον κόσμο».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΕΛΑΣ, αυτοδύτης: «H έρευνα σημαντικών ναυαγίων από τους δύο μεγάλους πολέμους αποτελεί αντικείμενο έρευνας της ομάδας wreckdiving.gr. 

Είναι ένα δύσκολο έργο αφού τα ανεξερεύνητα σημαντικά ναυάγια που δεν έχουν εντοπιστεί στις μέρες μας βρίσκονται κυρίως κάτω από τα 70 μέτρα υπό την επιφάνεια της θάλασσας. Όταν μιλάμε για αναζήτηση ανεξερεύνητων ναυαγίων αεροπλάνων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. 

Μικροί στόχοι, συνήθως δύσκολες συνθήκες, ακόμα πιο συχνά αβέβαιο αποτέλεσμα,  αφού από τη μια πλευρά οι τράτες εύκολα καταστρέφουν τα αεροπλάνα που βρίσκονται στο βυθό, από την άλλη για να βρεθεί ένα αεροπλάνο σε καλή κατάσταση πρέπει να έχει προσθαλασσωθεί σε ιδανικές συνθήκες και όχι να έχει συντριβεί. 

Σημαντικό επίσης είναι να υπάρξει μέριμνα για τα αεροσκάφη που έχουν ανακαλυφθεί στους ελληνικούς βυθούς -αρκετά από τα οποία βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση- αφού συνεχίζουν να κινδυνεύουν από τις τράτες και τίποτα δε γίνεται από το κράτος και την υδρογραφική υπηρεσία προς ενημέρωση των αλιέων επαγγελματιών και ερασιτεχνών για την προστασία τους».

Vickers Wellington

Το Wellington  ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα Βρετανικά βομβαρδιστικά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Ξεκίνησε υπηρεσία με την Royal Air Force (RAF) το 1938 και ήταν το μόνο αεροσκάφος που κατασκευαζόταν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου σε διάφορες παραλλαγές και που παρέμεινε σε υπηρεσία και μετά το τέλος του πολέμου. 

Πρωτοτυπία του αεροπλάνου ήταν ο σκελετός του, ένας περίπλοκος  συνδυασμός τριγώνων που ονομάστηκε γεωδαιτική κατασκευή. 

Ο σκελετός αυτός εκτός από ελαφρύς αποδείχθηκε και ιδιαίτερα ανθεκτικός, πράγμα που βοήθησε τα βομβαρδιστικά Wellington να αντέχουν τα πλήγματα από πυρά εκεί που άλλα αεροσκάφη θα είχαν καταρριφθεί. 

Η εταιρεία Βίκερς κατασκεύασε 11.461 βομβαρδιστικά του τύπου, τα περισσότερα από κάθε άλλο είδος  βομβαρδιστικού που κατασκεύασε η Βρετανία. Σήμερα, διασώζονται μόλις δύο Wellington, τα οποία εκτίθενται σε Μουσεία.

Πλήρωμα 6

Μήκος 19,68 μέτρα

Άνοιγμα φτερών 26,26 μέτρα

Ταχύτητα (μέγιστη) 400 χαω

Υψόμετρο (μέγιστο) 4848 μέτρα

Μηχανές 2 Bristol Hercules Mark XVII

Οπλισμός 6 πολυβόλα 0.303 in

Μπορούσε να μεταφέρει βόμβες συνολικού βάρους άνω των 2000 κιλών. Ορισμένα από τα αεροσκάφη έφεραν αεροτορπίλες.

Κατάδυση στο ναυάγιο υποβρυχίου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου

Σχεδόν 99 χρόνια μετά τη βύθισή του κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, το αυστραλιανό υποβρύχιο ΑΕ2, το οποίο βυθίστηκε από τουρκικό τορπιλοβόλο στις 30 Απριλίου του 1915 στα Δαρδανέλλια, "ανοίγει" για πρώτη φορά από τότε το εσωτερικό του, τουλάχιστον όσο είναι ορατό από τον πυργίσκο του.

Ανάμεσα σε άλλα αντικείμενα που εντοπίστηκαν ξεχωρίζουν τα παπούτσια, οι σημαίες και το πολεμικό λάβαρο του υποβρυχίου, τα οποία βρέθηκαν σε ειδική θήκη στον πυργίσκο.

Στόχος της αποστολής Αυστραλών και Τούρκων είναι να προστατευθεί το ναυάγιο από κλέφτες αναμνηστικών και από τα στοιχεία της φύσης.

Διαβάστε εδώ

Αποκαλύπτεται το ναυάγιο "Μηχανή του χρόνου" από το 1564

Βυθίστηκε στις 31 Μαϊου του 1564 παρασέρνοντας στο βυθό περίπου 900 μέλη του πληρώματος και πεζοναύτες στη βαλτική θάλασσα.

Το "Mars" όπως είναι το όνομά του ήταν ένα φημισμένο πολεμικό πλοίο, το οποίο διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση, παρά τα 450 περίπου χρόνια παραμονής στο βυθό. Οι συνθήκες στη Βαλτική και η απουσία μικροοργανισμών που τρέφονται από το ξύλο του ναυαγίου, επέτρεψαν τη διατήρησή του. Πλήθος υλικού επιτρέπει στους ενάλιους αρχαιολόγους να δουν τόσο τις συνθήκες της ναυμαχίας, όσο και την καθημερινότητα του πληρώματός του.

Σύμφωνα με διάφορους, το πλοίο ήταν "καταραμένο" επειδή για την κατασκευή των κανονιών του, άλλο αναφέρουν 107 και άλλοι 173 (!) χρησιμοποιήθηκαν καμπάνες, τις οποίες έλιωναν προκειμένου να τα κατασκευάσουν.

Διαβάστε εδώ

Ο Κουστώ κατέρριψε το ρεκόρ του… παππού του

Ο Φαμπιέν Κουστώ, εγγονός του διάσημου εξερευνητή των Ωκεανών, παρέμεινε σε βάθος 20 μέτρων για 31 ημέρες

Μετά από 31 ημέρες παραμονής σε υποβρύχια βάση σε βάθος 20 περίπου μέτρων ο 46χρονος Φαμπιέν Κουστό, εγγονός του διάσημου εξερευνητή των Ωκεανών, είδε και πάλι το φως του Ηλίου χθες, καταρρίπτοντας την αντίστοιχη επίδοση του παππού του Ζακ-Ιβ, ο οποίος είχε διαμείνει σε αντίστοιχο υποβρύχιο… σπίτι για 30 ημέρες σε βάθος 10 μέτρων το 1963. 

Ο «Υδροχόος», όπως ονομάζεται η βάση, βρίσκεται σε έναν κοραλλιογενή ύφαλο στη Φλόριντα των ΗΠΑ, στην οποία πραγματοποιείται η εκπαίδευση των αστροναυτών της NASA και ανήκει στο τοπικό πανεπιστήμιο.

Στόχος του πειράματος «Αποστολή 31» ήταν να μελετηθούν οι επιπτώσεις της μακρόχρονης παραμονής στο βυθό στην ανθρώπινη φυσιολογία, η μελέτη των υδρόβιων οργανισμών και η επίδραση των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων στο θαλάσσιο οικοσύστημα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής στο υποβρύχιο σπίτι τους, ο Κουστό και το επιστημονικό επιτελείο του, μετέδιδαν μέσω Διαδικτύου όλα τα δεδομένα των ερευνών τους, επικοινωνούσαν με σχολεία και άλλους εκπαιδευτικούς οργανισμούς και συνομιλούσαν μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή με άλλους επιστήμονες που βρίσκονταν στην άλλη άκρη της Γης. «Ο παππούς μου υπήρξε ένας οραματιστής και πρωτοπόρος στην κατασκευή ενός υποβρύχιου οικήματος 51 χρόνια πριν από σήμερα. 

Η παραμονή μας κατά μια μέρα περισσότερο σε σύγκριση με το δικό του ρεκόρ, είναι μια κίνηση σεβασμού για όσα έχει πετύχει, κυρίως σε ό,τι αφορά στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τους μοναδικούς θησαυρούς που κρύβει η θάλασσα στην αγκαλιά της», είχε δηλώσει πριν από λίγες ημέρες ο Γάλλος επιστήμονας.

Το διαιτολόγιο των… υδροναυτών, όπως ονομάστηκε η υποβρύχια ομάδα του Κουστό, βασίστηκε σε κατεψυγμένα προϊόντα και κονσέρβες, ενώ η μεγαλύτερη έκπληξη που αντιμετώπισαν -όπως ομολόγησαν οι ίδιοι- ήταν οι… περίεργοι επισκέπτες που κοίταζαν από τα φινιστρίνια του «Υδροχόου», δηλαδή τα ψάρια και άλλοι θαλάσσιοι οργανισμοί.

Το πείραμα του 1963…

Με τη χρηματοδότηση πετρελαϊκών βιομηχανιών, ο Ζακ-Ιβ Κουστό πραγματοποίησε το πείραμα παραμονής σε βάθος 10 μέτρων το 1963, στην Ερυθρά Θάλασσα. Στόχος του ήταν να αποδείξει ότι η μακρόχρονη παραμονή στο βυθό είναι εφικτή για τον άνθρωπο, γεγονός που θα άνοιγε το δρόμο για την άντληση «μαύρου χρυσού» από υποθαλάσσια κοιτάσματα. Η εξέλιξη της υποβρύχιας τεχνολογίας, σε συνδυασμό με την καταστροφή του θαλάσσιου περιβάλλοντος από τον άνθρωπο, οδήγησε τον Κουστό να αναθεωρήσει τις απόψεις του και να στραφεί στην οικολογία και την προστασία του οικοσυστήματος.

…και ο Υδροχόος του 2014

Ο «Υδροχόος» είναι το μόνο υποβρύχιο εργαστήριο που υπάρχει στον κόσμο. Οι διαστάσεις του είναι 13 μέτρα μήκος, 6 μέτρα πλάτος και 5 μέτρα ύψος και ζυγίζει 81 τόνους. Διαθέτει έξι κουκέτες, ζεστό νερό, κουζίνα, τουαλέτα, κλιματισμό και έλεγχο ποιότητας του αέρα, υπολογιστές και ασύρματη σύνδεση στο Διαδίκτυο.

Υποβρύχια βόλτα στα άδυτα του Costa Concordia

Λίγες μέρες πριν την επιχείρηση ανέλκυσης του μοιραίου κρουαζιερόπλοιου Costa Concordia, οι ιταλικές αρχές έδωσαν στη δημοσιότητα βίντεο με υποβρύχιες εικόνες από το εσωτερικό του πλοίου.

Δείτε εδώ το ενδιαφέρον οπτικό υλικό

Σημειώνεται ότι η φωτογραφία με τη καμπάνα του πλοίου έχει ιστορική αξία, καθώς η καμπάνα εκλάπη από αγνώστους το Μάρτιο του 2012.

Δύο αυτοδύτες τα τελευταία θύματα του γερμανικού υποβρυχίου U-260

Δύο αυτοδύτες ανασύρθηκαν νεκροί από το ναυάγιο του υποβρυχίου U-260, το οποίο αναπαύεται σε βάθος 40 έως 45 μέτρων στην Ιρλανδία από το 1945.

Το εν λόγω υποβρύχιο, με μια βύθιση πλοίου στο ενεργητικό του η οποία κόστισε τη ζωή όλου του πληρώματος των 43 ανδρών του, αυτοβυθίστηκε από τον καπετάνιο του, λόγω αβαριών που υπέστη από πρόσκρουση σε νάρκη, αν και νεώτερη θεωρία αναφέρει ότι το υποβρύχιο προσέκρουσε σε αχαρτογράφητο βραχώδη σχηματισμό. Όλο το πλήρωμα διασώθηκε και πέρασε τις τελευταίες μέρες του πολέμου σε στρατόπεδο αιχμαλώτων.

Το ναυάγιό του ανακαλύφθηκε κατά τύχη το 1975 και αποτελεί πόλο έλξης για τους αυτοδύτες, λόγω του μικρού σχετικά βάθους και της γενικά καλής του κατάστασης. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, οι δύο αυτοδύτες ανέβηκαν στην επιφάνεια χωρίς να κάνουν τις απαραίτητες στάσεις αποσυμπίεσης, όπως προέβλεπε το καταδυτικό τους προφίλ και αποφάσισαν να ξανακατέβουν προκειμένου να μην υποστούν τις συνέπειες της νόσου των δυτών. Λίγο αργότερα, ο ένας από τους δύο ανασύρθηκε σκασμένος και στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ο θάνατός του, ενώ ο άλλος βρέθηκε πνιγμένος σε βάθος 43 μέτρων.

Διαβάστε εδώ

Τσουχτερό πρόστιμο 80.000 ευρώ σε κλέφτες ναυαγίων

Με πρόστιμο 80.000 ευρώ τιμωρήθηκαν δύο αυτοδύτες που σκύλευαν συστηματικά ναυάγια υποβρυχίων και πλοίων στη Βρετανία.

Οι δύο ασυνείδητοι κλέφτες αφαιρούσαν κανόνια, προπέλλες και άλλα αντικείμενα από ναυάγια και στη συνέχεια είτε τα πουλούσαν σε συλλέκτες έναντι αδρού τιμήματος, είτε τα κρατούσαν στη συλλογή τους.

Μια πρακτική που δυστυχώς παρατηρείται σε παγκόσμια κλίμακα -και στη χώρα μας- έχει ως αποτέλεσμα να χάνονται πολύτιμα ίχνη του παρελθόντος, δυσχεραίνοντας το έργο των ενάλιων αρχαιολόγων, αλλά και των ιστορικών ερευνητών.

Διαβάστε εδώ

Εκτός από πελάτες, είμαστε και πειραματόζωα για το Facebook

Το ιταλικό αεροσκάφος Savoia-Marchetti SM 79 «Sparviero» στο βυθό του Πόρου

*Φωτογραφίες: Κώστας Μυλωνάκης/www.wetklik.gr

Μια σημαντική ιστορική ανακάλυψη, το πρώτο ιταλικό αεροσκάφος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το οποίο εντοπίστηκε στην ελληνική επικράτεια, τεκμηριώθηκε φωτογραφικά πριν από λίγες ημέρες από την καταδυτική ομάδα του Αντώνη Γράφα. 

Πρόκειται για ένα τρικινητήριο βομβαρδιστικό τύπου Savoia-MarchettiSM79 «Sparviero», δηλαδή «Γεράκι», το οποίο είχε αρχικά εντοπιστεί πριν λίγα χρόνια, από τον επαγγελματία δύτη Νούλη Σπουρλάκο, σε βάθος 59 μέτρων, στα νοτιοανατολικά παράλια του Πόρου, σε απόσταση μόλις 200 μέτρων από την ακτή και είχε ερευνηθεί και ταυτοποιηθεί σχεδόν αμέσως μετά την ανακάλυψή του, από ομάδα δυτών στην οποία συμμετείχαν οι Πατρινοί δύτες Γιώργος Καρέλας και Κώστας Μηλιώνης.

Το αεροσκάφος, ήταν ένα ιταλικό τρικινητήριο βομβαρδιστικό αεροσκάφος, μέσου μεγέθους, το οποίο χρησιμοποιήθηκε από την ιταλική Βασιλική Αεροπορία κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το ναυάγιο βρίσκεται καθισμένο σε αμμώδη βυθό, σε μέγιστο βάθος 59 και ελάχιστο 57 μέτρων, στα νοτιοανατολικά του Πόρου. 

Ο άξονας της ατράκτου του αεροσκάφους έχει κατεύθυνση βορειοδυτική, 30 περίπου μοιρών. Η ομάδα του Αντώνη Γράφα εντόπισε δυο από τα πολυβόλα του αεροσκάφους, εκ των  οποίων το ένα βρίσκεται άθικτο στην οροφή της ατράκτου, ενώ το άλλο στην δεξιά πλευρά του πιλοτηρίου. Οι κινητήρες του αεροπλάνου βρίσκονται σε άριστη κατάσταση και το γεγονός ότι οι έλικες των κινητήρων δεν έχουν λυγίσει, συνηγορεί στην εκτίμηση ότι το συγκεκριμένο αεροσκάφος πραγματοποίησε αναγκαστική προσθαλάσσωση, λόγω έλλειψης καυσίμων. 

Η άτρακτος του αεροσκάφους έχει αλλοιωθεί με τα χρόνια και τις έντονες βενθικές επικαλύψεις. Από το μέσο της ατράκτου έως και τα πτερύγια της ουράς, η εξωτερική επένδυση έχει υποχωρήσει, καθιστώντας ορατό μόνο τον σκελετό της. Οι δύο πτέρυγες του αεροσκάφους είναι ορατές, στην θέση τους, χωρίς όμως την εξωτερική τους επένδυση. Εκτός από τον σκελετό είναι διακριτά τα ντεπόζιτα καυσίμων, τα φλοτέρ τους και οι τροχοί οι οποίοι έχουν παραμείνει σε θέση πτήσης. Τα όργανα, στο καντράν του πιλοτηρίου, έχουν παραμείνει στην θέση τους, αν και η έντονη βενθική επικάλυψη δεν τα καθιστά ιδιαίτερα ορατά.

Τεχνικά χαρακτηριστικά του αεροσκάφους:

Τύπος: Βομβαρδιστικό αεροσκάφος

Κατασκευαστής: SIAI-Marchetti

Μήκος: 16,20 μέτρα

Εκπέτασμα πτερύγων: 21,20 μέτρα

Ύψος: 4,10 μέτρα

Βάρος (άδειο): 7.610 κιλά

Μέγιστο βάρος απογείωσης: 12.500 κιλά

Κινητήρες: Τρεις ακτινοειδείς AlfaRomeo 126 RC (εννέα κυλίνδρων)

Μέγιστη ταχύτητα: 434 χιλιόμετρα την ώρα

Αυτονομία: 1.990 χιλιόμετρα

Μέγιστο ύψος: 7.000 μέτρα

Πλήρωμα: 5 άτομα

Ενδεικτικός οπλισμός: Τρία πολυβόλα των 12,7 χιλιοστών, δυο πολυβόλα των 7,7 χιλ., δυνατότητα μεταφοράς δυο τορπιλών με κεφαλές 200 κιλών έκαστη.

 

Του Δημήτρη Γκαλών, Ιστορικού Ερευνητή

«Το Savoia-Marchetti SM 79 του Πόρου αποτελεί για όλους, όσοι ασχολούνται με τα ιστορικά ναυάγια στην Ελλάδα, ένα σημαντικό σημείο αναφοράς. Ο ιδιαίτερος λόγος που το καθιστά τόσο σημαντικό, είναι το γεγονός ότι αποτελεί το πρώτο ιταλικό αεροσκάφος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το οποίο εντοπίστηκε στην ελληνική επικράτεια. Δεν πρόκειται απλά μόνο για ένα αεροσκάφος της Regia Aeronautica Italiana, αλλά πολύ περισσότερο της Aeronautica Nazionale Repubblicana, του τμήματος εκείνου το οποίο δεν υπέγραψε την ιταλική συνθηκολόγηση, αλλά προτίμησε την συνέχιση του πολέμου, στο πλευρό της παραπαίουσας γερμανικής στρατιωτικής μηχανής, έως την τελική πτώση.  Ελπίζω και εύχομαι το εύρημα αυτό να παραμείνει ως έχει, για πολλά ακόμη χρόνια, μέχρι και την τελική του απορρόφηση από τον φυσικό περίγυρο».

Η καταδυτική ομάδα 

Δύτες

Αντώνης Γράφας, κινηματογραφιστής, επικεφαλής της ομάδας

Κώστας Μυλωνάκης, υποβρύχιος φωτογράφος

Γιάννης Λιαρδάκης, δύτης

Αλέξης Τσαμουρης, δύτης

Γιάννης Μουστάκας, δύτης

Παναγιωτης Γαβριήλ δυτης

Συνεργάτες

Δημήτρης Γκαλών, ιστορικός ερευνητής

Κώστας Μυλωνάκης, υποβρύχιος φωτογράφος

«Ψαχναμε αρκετο καιρο το αεροπλανο του Πόρου αφου ακριβές στιγμα δεν ειχαμε. Ο Αλεξης Τσαμουρης, ο οποίος καταδύθηκε μαζί μου σε αυτη τη βουτια, ηταν σχεδον βεβαιος πως το ναυαγιο του αεροπλανου ηταν στο μοναδικο σημειο που δεν ειχαμε ψαξει. Αποφασισαμε να καταδυθούμε σε δυο ομαδες με υποβρυχια σκουτερ ωστε να καλυψουμε οσο περισσοτερο βυθο μπορουσαμε και συμφωνησαμε να ανοιχτουμε τοσο ωστε να βλεπει ο ενας τον αλλο. Οταν φτασαμε στο βυθο ξεκινησαμε την ερευνα και στο τριτο λεπτο ειδα το φακο του Αλεξη να μου κανει σημα απο μακρια. Απο την κινηση του φακου του καταλαβα αμεσως πως ειχε βρει το αεροπλανο που ψαχναμε. Μοναδικο το θεαμα οταν εφτασα διπλα του το επομενο λεπτο, αμεσως σηκωσα τη φωτογραφικη μηχανη και ξεκινησα την φωτογραφιση του ναυαγιου».

Αντώνης Γράφας, κινηματογραφιστής, επικεφαλής της ομάδας

«Η ερευνα για τον εντοπισμο ενος αεροσκαφους ειναι απο την φυση της πολυ δυσκολη. Ο στοχος ειναι πολυ μικρος, πολλες φορες διαλυμενος και εχει την ιδια αποτυπωση με τις ιδιομορφιες του βυθου. Η αγαπη πανω απο ολα σε αυτο που κανουμε και το ασιγαστο πεισμα μεχρι να βρουμε αυτο που ψαχνουμε μας κανει να εχουμε σχεδον παντα το ποθουμενο αποτελεσμα».