Εδώ ο κόσμος χάνεται και η Βουλή προσλαμβάνει… στενογράφους. Τη μέρα που ο αρμόδιος υπουργός διέψευσε κατηγορηματικά οποιαδήποτε πιθανότητα απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, ένα ειδησάριο κέντρισε το ενδιαφέρον μου: Ο γραπτός διαγωνισμός -μέσω ΑΣΕΠ- για την πλήρωση 18 θέσεων τακτικού προσωπικού της Βουλής, θα γίνει στις 11 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με την προκήρυξη 1Γ/2010, η οποία δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της 22ας Σεπτεμβρίου.
Μέχρι εδώ καλά: Βεβαίως να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας, αν και συνήθως όταν «αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες» λένε ότι δεν θα υπάρξουν περικοπές, τότε ετοιμαστείτε για… τσεκούρι, βεβαίως να γίνουν προσλήψεις και να μειωθεί η ανεργία, έστω και κατά 18 άτομα, ακόμα και αν ένας στους πέντε Έλληνες βρίσκεται στις ουρές του ΟΑΕΔ, ή ακόμα χειρότερα εκτός στατιστικών.
Είναι όμως λογικό να προσλαμβάνονται 18 στενογράφοι, σε περίοδο γενικότερης κατάρρευσης;
Αντιλαμβάνομαι ότι οι μεγάλες αλήθειες που ακούγονται στο ναό της Δημοκρατίας πρέπει να απαθανατιστούν για τις μελλοντικές γενιές, αλλά μήπως θα ήταν φρονιμότερο να γίνουν μετατάξεις από άλλες δημόσιες υπηρεσίες, ή να αξιοποιηθεί η σύγχρονη τεχνολογία; Είμαι σίγουρος ότι οι «γκατζετάκηδες» της κυβέρνησης θα έχουν ακούσει για τα προγράμματα ηλεκτρονικού υπολογιστή που μετατρέπουν τη φωνή σε κείμενο.
Αλίμονο όμως: Αυτή η νοοτροπία δείχνει γιατί βουλιάξαμε και αντί να κοιτάει η εκάστοτε κυβέρνηση το μέλλον μέσα από διαρθρωτικές αλλαγές, καμώνεται ότι τίποτα δεν άλλαξε, ενώ σε λίγο δε θα έχει δανεικά να δώσει μισθούς και συντάξεις.
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
Αμφιβάλλω...
Τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν, μέχρι να ακολουθήσουν νεότερα και πριν εκείνα αντικατασταθούν από ολοκαίνουρια και ακόμα πιο δυσβάστακτα μέχρι να τελειώνει το… παραμύθι της εξόδου από το τούνελ, είναι ένα ακόμα χτύπημα στον έτσι κι αλλιώς κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό της χώρας. Την ώρα που η ανάπτυξη έχει αρνητικό πρόσημο και οι δομές καταρρέουν σε επίπεδα προ του 1900, κάποιοι επιμένουν να ζουν στο δικό τους κόσμο.
Πολιτικοί, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης αλλά με ένα κοινό, ότι είναι κατά την άποψή τους οι κοινωνοί της μιας και μοναδικής Αλήθειας, απαγγέλουν το ποίημά τους, κατηγορώντας τους προηγούμενους, τους προ-προηγούμενους, το λαό που… δεν τους ψήφισε και συνεχίζουν να μην προσφέρουν το παραμικρό για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής για εκατομμύρια πολίτες.
Ακόμα και με τις θριαμβολογίες των πρόσφατων εκλογών, στις οποίες όλοι νίκησαν, αν εξαιρέσουμε βέβαια το γεγονός ότι η αποχή, τα λευκά και τα άκυρα διαμόρφωσαν τελικά μια μειοψηφική… πλειοψηφία, σχεδόν κανείς δε μπήκε στον κόπο να εξηγήσει τι σημαίνουν οι αλλαγές που προωθούνται σε αυτοδιοικητικό επίπεδο. Αντίθετα, οι περισσότεροι επέλεξαν το δρόμο της πόλωσης και των εκβιαστικών διλημμάτων.
Κάποια στιγμή όμως πρέπει επιτέλους να μιλήσουν με ειλικρίνεια, μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες και να προτείνουν συγκεκριμένες στρατηγικές άμβλυνσης των επιπτώσεων της κρίσης.
Είναι όμως ικανοί για αυτό; Αν κρίνουμε από την απαξίωση της πολιτικής και των φορέων της, αμφιβάλλω.
Πολιτικοί, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης αλλά με ένα κοινό, ότι είναι κατά την άποψή τους οι κοινωνοί της μιας και μοναδικής Αλήθειας, απαγγέλουν το ποίημά τους, κατηγορώντας τους προηγούμενους, τους προ-προηγούμενους, το λαό που… δεν τους ψήφισε και συνεχίζουν να μην προσφέρουν το παραμικρό για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής για εκατομμύρια πολίτες.
Ακόμα και με τις θριαμβολογίες των πρόσφατων εκλογών, στις οποίες όλοι νίκησαν, αν εξαιρέσουμε βέβαια το γεγονός ότι η αποχή, τα λευκά και τα άκυρα διαμόρφωσαν τελικά μια μειοψηφική… πλειοψηφία, σχεδόν κανείς δε μπήκε στον κόπο να εξηγήσει τι σημαίνουν οι αλλαγές που προωθούνται σε αυτοδιοικητικό επίπεδο. Αντίθετα, οι περισσότεροι επέλεξαν το δρόμο της πόλωσης και των εκβιαστικών διλημμάτων.
Κάποια στιγμή όμως πρέπει επιτέλους να μιλήσουν με ειλικρίνεια, μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες και να προτείνουν συγκεκριμένες στρατηγικές άμβλυνσης των επιπτώσεων της κρίσης.
Είναι όμως ικανοί για αυτό; Αν κρίνουμε από την απαξίωση της πολιτικής και των φορέων της, αμφιβάλλω.
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Τίποτα...
«Κλείδωσαν» λοιπόν τα πρόσθετα μέτρα, τα οποία σημαίνουν επιπλέον επιβαρύνσεις ύψους άνω των 4 δις ευρώ για το 2011, πέραν των 10 περίπου δις που είχαν ήδη προϋπολογιστεί. Οι επικοινωνιακές φούσκες των κάθε λογής αρμοδίων περί μη επιβολής νέων φόρων και επιβαρύνσεων ακυρώθηκαν και… έσκασαν από την πραγματικότητα που αποδεικνύεται σκληρότερη και από τους χειρότερους εφιάλτες μας.
Θλιβερό όμως είναι το παιχνίδι των λέξεων, στο οποίο επιδίδονται καθημερινά και αποδεικνύονται «μανούλες» οι εν Ελλάδι εντεταλμένοι των Βρυξελλών: «Δε θα υπάρξει περαιτέρω μείωση μισθών» λέγανε και οι… τσεκουριές πέφτουν σύννεφο. «Δε θα πληγούν οι χαμηλοσυνταξιούχοι» λένε και ως δια μαγείας διαρρέουν σενάρια περί αύξησης του ΦΠΑ, το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι θα ακριβύνει το γιαουρτάκι του παππού με τη σύνταξη των 300 ευρώ. «Εξετάζονται εναλλακτικά σενάρια για την εξίσωση του ΦΠΑ στα καύσιμα κίνησης και θέρμανσης» λένε και ήδη οι παραγγελίες ενόψει του χειμώνα έχουν σημειώσει πτώση κατά 50% σε σύγκριση με πέρσι.
Το παιχνίδι των λέξεων και των εντυπώσεων, σε ζωντανή μετάδοση από τα δελτία ειδήσεων κάθε βράδι, έχει πλέον αποκτήσει γκροτέσκο χαρακτήρα. Περιμένουμε να ακούσουμε τι θα πει ο κάθε υπουργός και οι παρατρεχάμενοί του, για να δούμε σε λίγες μέρες να γίνεται το ακριβώς αντίθετο, βυθίζοντας την αξιοπιστία της πολιτικής στον Καιάδα του καιροσκοπισμού.
Δυστυχώς, οι θυσίες που επιβάλλονται στους πολίτες της χώρας δε φαίνεται να έχουν συγκεκριμένη στρατηγική, γεγονός που επιτείνει το αίσθημα ματαιότητας και παραίτησης. Αυτό που λείπει είναι ο στόχος, καθώς σερνόμαστε πίσω από τις εξελίξεις. Τι έγινε για τη φοροδιαφυγή και δεν το μάθαμε, εκτός από κάτι λίστες με ονόματα γιατρών και καλλιτεχνών που κυκλοφόρησαν για τα μάτια του κόσμου; Τι έγινε για να στηριχθεί η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Τι έγινε για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και για να παταχθεί η γραφειοκρατία; Τι βελτιώθηκε στη δημόσια Υγεία και Παιδεία;
Η απάντηση έχει έξι γράμματα…
Θλιβερό όμως είναι το παιχνίδι των λέξεων, στο οποίο επιδίδονται καθημερινά και αποδεικνύονται «μανούλες» οι εν Ελλάδι εντεταλμένοι των Βρυξελλών: «Δε θα υπάρξει περαιτέρω μείωση μισθών» λέγανε και οι… τσεκουριές πέφτουν σύννεφο. «Δε θα πληγούν οι χαμηλοσυνταξιούχοι» λένε και ως δια μαγείας διαρρέουν σενάρια περί αύξησης του ΦΠΑ, το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι θα ακριβύνει το γιαουρτάκι του παππού με τη σύνταξη των 300 ευρώ. «Εξετάζονται εναλλακτικά σενάρια για την εξίσωση του ΦΠΑ στα καύσιμα κίνησης και θέρμανσης» λένε και ήδη οι παραγγελίες ενόψει του χειμώνα έχουν σημειώσει πτώση κατά 50% σε σύγκριση με πέρσι.
Το παιχνίδι των λέξεων και των εντυπώσεων, σε ζωντανή μετάδοση από τα δελτία ειδήσεων κάθε βράδι, έχει πλέον αποκτήσει γκροτέσκο χαρακτήρα. Περιμένουμε να ακούσουμε τι θα πει ο κάθε υπουργός και οι παρατρεχάμενοί του, για να δούμε σε λίγες μέρες να γίνεται το ακριβώς αντίθετο, βυθίζοντας την αξιοπιστία της πολιτικής στον Καιάδα του καιροσκοπισμού.
Δυστυχώς, οι θυσίες που επιβάλλονται στους πολίτες της χώρας δε φαίνεται να έχουν συγκεκριμένη στρατηγική, γεγονός που επιτείνει το αίσθημα ματαιότητας και παραίτησης. Αυτό που λείπει είναι ο στόχος, καθώς σερνόμαστε πίσω από τις εξελίξεις. Τι έγινε για τη φοροδιαφυγή και δεν το μάθαμε, εκτός από κάτι λίστες με ονόματα γιατρών και καλλιτεχνών που κυκλοφόρησαν για τα μάτια του κόσμου; Τι έγινε για να στηριχθεί η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Τι έγινε για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και για να παταχθεί η γραφειοκρατία; Τι βελτιώθηκε στη δημόσια Υγεία και Παιδεία;
Η απάντηση έχει έξι γράμματα…
Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010
Πότε θα γίνουμε Ινδία;
Το 2004 για πρώτη φορά στην Ινδία έγιναν «άυλες» εκλογές, με τη χρήση δηλαδή ηλεκτρονικών υπολογιστών αντί των.. παραδοσιακών χάρτινων ψηφοδελτίων και φακέλων, στις οποίες συμμετείχαν 380 εκατομμύρια άνθρωποι. Παρόμοια συστήματα «ηλεκτρονικής ψήφου», με ασφαλιστικές δικλίδες που αποκλείουν τη νοθεία, την ταυτοποίηση του ψηφιακού αποτυπώματος του ψηφοφόρου και εγγυώνται άμεσα και έγκυρα αποτελέσματα σχεδόν αμέσως μετά το κλείσιμο της κάλπης, έχουν χρησιμοποιηθεί -σε μικρότερο βαθμό- στη Γαλλία και στις ΗΠΑ.
Καλό θα ήταν να ξεκινήσει ένας διάλογος για την εφαρμογή της ηλεκτρονικής δημοκρατίας και στη χώρα μας, καθώς τα οφέλη είναι πολλαπλά: Καταρχήν… οικολογικά, αφού δε χρειάζονται πλέον τα χάρτινα ψηφοδέλτια, αλλά και οικονομικά, με τη λειτουργία λιγότερων εκλογικών κέντρων σε όλη τη χώρα και κινητοποίησης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού, γεγονός που δε θα πρέπει να περνάει απαρατήρητο σε περίοδο κατάρρευσης των δημόσιων ταμείων.
Μια άλλη διάσταση αναδεικνύεται επίσης από την αδιαφορία μεγάλου αριθμού ψηφοφόρων, καθώς η αγανάκτηση για την κατάντια της χώρας μας, αλλά και η απαξίωση της πολιτικής που έχει παγιωθεί σε μεγάλη μερίδα των πολιτών, οδηγεί πολλούς στην αποχή.
Ίσως η δυνατότητα ψηφοφορίας από την άνεση του καναπέ, ή του ηλεκτρονικού εκλογικού κέντρου να έφερνε περισσότερους πιο κοντά στη διαδικασία και κυρίως νέους και όσους δεν έχουν τη δυνατότητα μετακίνησης.
Μέχρι να γίνουμε… Ινδία όμως, έχουμε ακόμα να πετάξουμε πολλά εκατομμύρια σε χαρτούρα, πλαστικές κάλπες και κούφιες ελπίδες.
Καλό θα ήταν να ξεκινήσει ένας διάλογος για την εφαρμογή της ηλεκτρονικής δημοκρατίας και στη χώρα μας, καθώς τα οφέλη είναι πολλαπλά: Καταρχήν… οικολογικά, αφού δε χρειάζονται πλέον τα χάρτινα ψηφοδέλτια, αλλά και οικονομικά, με τη λειτουργία λιγότερων εκλογικών κέντρων σε όλη τη χώρα και κινητοποίησης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού, γεγονός που δε θα πρέπει να περνάει απαρατήρητο σε περίοδο κατάρρευσης των δημόσιων ταμείων.
Μια άλλη διάσταση αναδεικνύεται επίσης από την αδιαφορία μεγάλου αριθμού ψηφοφόρων, καθώς η αγανάκτηση για την κατάντια της χώρας μας, αλλά και η απαξίωση της πολιτικής που έχει παγιωθεί σε μεγάλη μερίδα των πολιτών, οδηγεί πολλούς στην αποχή.
Ίσως η δυνατότητα ψηφοφορίας από την άνεση του καναπέ, ή του ηλεκτρονικού εκλογικού κέντρου να έφερνε περισσότερους πιο κοντά στη διαδικασία και κυρίως νέους και όσους δεν έχουν τη δυνατότητα μετακίνησης.
Μέχρι να γίνουμε… Ινδία όμως, έχουμε ακόμα να πετάξουμε πολλά εκατομμύρια σε χαρτούρα, πλαστικές κάλπες και κούφιες ελπίδες.
Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010
Κερκόπορτα...
Μεθαύριο ο «κυρίαρχος Λαός» καλείται να ψηφίσει στο δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, τη στιγμή που τα ποσοστά αποχής, τα άκυρα και τα λευκά έφτασαν την περασμένη Κυριακή περίπου στο 50%. Αναμφίβολα μεγάλο το διακύβευμα της κάλπης, καθώς αλλάζει εκ βάθρων το μοντέλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, με άμεσες και απτές επιπτώσεις στην καθημερινότητά μας, γεγονός που όμως δεν είναι αρκετό για να οδηγήσει στα εκλογικά τμήματα έναν στους δύο Έλληνες.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε, όταν η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοίνωσε τα τελευταία δεδομένα της ανεργίας. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ο αριθμός των απασχολουμένων ανήλθε σε 4.398.890 άτομα και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός σε 4.298.958 άτομα, δηλαδή για τον κάθε έναν που έχει την τύχη να έχει δουλειά, αντιστοιχεί ένας άνεργος. Απελπιστικά είναι τα νούμερα για τους νέους, καθώς το 30,4% στις ηλικίες από 15 μέχρι 24, παραμένει χωρίς δουλειά.
Όταν ένα κράτος αδυνατεί να προσφέρει στους πολίτες του τα στοιχειώδη, όπως το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρεπή διαβίωση, δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει η απαξίωση της πολιτικής και η αδιαφορία μεγάλου ποσοστού συνανθρώπων μας για τις εκλογές.
Αυτό όμως είναι και το πιο επικίνδυνο: Όταν πάψουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν λύσεις, μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες, τότε ανοίγει η κερκόπορτα για κάθε είδους ακρότητα.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε, όταν η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοίνωσε τα τελευταία δεδομένα της ανεργίας. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ο αριθμός των απασχολουμένων ανήλθε σε 4.398.890 άτομα και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός σε 4.298.958 άτομα, δηλαδή για τον κάθε έναν που έχει την τύχη να έχει δουλειά, αντιστοιχεί ένας άνεργος. Απελπιστικά είναι τα νούμερα για τους νέους, καθώς το 30,4% στις ηλικίες από 15 μέχρι 24, παραμένει χωρίς δουλειά.
Όταν ένα κράτος αδυνατεί να προσφέρει στους πολίτες του τα στοιχειώδη, όπως το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρεπή διαβίωση, δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει η απαξίωση της πολιτικής και η αδιαφορία μεγάλου ποσοστού συνανθρώπων μας για τις εκλογές.
Αυτό όμως είναι και το πιο επικίνδυνο: Όταν πάψουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν λύσεις, μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες, τότε ανοίγει η κερκόπορτα για κάθε είδους ακρότητα.
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
Η ουσία των εκλογών χάθηκε στην κάλπη...
Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα έχετε ήδη ακούσει όλα τα κόμματα να λένε ότι είναι οι νικητές της κάλπης. Η αναγωγή του αποτελέσματος των αυτοδιοικητικών εκλογών σε εθνικό και κομματικό επίπεδο, σίγουρα δίνει κάποια μηνύματα και επιδέχεται ποικίλων ερμηνειών, ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός, αμφίβολο είναι όμως πόσο επηρεάζει την καθημερινότητα των πολιτών.
Το ότι το διακύβευμα της αναμέτρησης αυτής δεν περιχαρακώνεται σε εκβιαστικά διλήμματα, θριαμβολογίες και αναθέματα όμως, ελάχιστα απασχόλησε την κεντρική πολιτική σκηνή και τους πρωταγωνιστές της.
Με τα νέα δεδομένα, οι δεκατρείς περιφερειάρχες θα αποκτήσουν τις αρμοδιότητες «μικρών πρωθυπουργών» και οι δήμαρχοι θα αναλάβουν την ευθύνη διοίκησης των ευρύτερων δήμων που προέκυψαν από τη συγχώνευση άλλων μικρότερων. Το αν θα λειτουργήσει βέβαια στην πράξη το νέο μοντέλο διοίκησης, προς όφελος των πολιτών, θα φανεί στο εγγύς μέλλον.
Αυτό σημαίνει ότι χρονίζοντα προβλήματα που προέκυπταν λόγω της πολυδιάσπασης αρμοδιοτήτων και της αδυναμίας παρέμβασης, θεωρητικά θα λυθούν, ή θα είναι πιο απλή η διαχείρισή τους.
Σε πόσες περιπτώσεις όμως δόθηκε έμφαση στο πρόγραμμα, τις δεσμεύσεις και τους στόχους των νέων τοπικών αρχόντων; Αυτά που θα έπρεπε να απασχολούν όλους μας, καθώς οι διαφορές -αν προκύψουν- θα είναι σε επίπεδο γειτονιάς και καθημερινότητας, φαίνεται ότι δεν είχαν και μεγάλη απήχηση στους ψηφοφόρους, όπως καταδεικνύουν τα ποσοστά αποχής.
Αυτό είναι και ένα δείγμα αποτυχίας του συστήματος, το οποίο περιθωριοποιεί ένα σεβαστό μέρος των πολιτών της χώρας μας.
Το ότι το διακύβευμα της αναμέτρησης αυτής δεν περιχαρακώνεται σε εκβιαστικά διλήμματα, θριαμβολογίες και αναθέματα όμως, ελάχιστα απασχόλησε την κεντρική πολιτική σκηνή και τους πρωταγωνιστές της.
Με τα νέα δεδομένα, οι δεκατρείς περιφερειάρχες θα αποκτήσουν τις αρμοδιότητες «μικρών πρωθυπουργών» και οι δήμαρχοι θα αναλάβουν την ευθύνη διοίκησης των ευρύτερων δήμων που προέκυψαν από τη συγχώνευση άλλων μικρότερων. Το αν θα λειτουργήσει βέβαια στην πράξη το νέο μοντέλο διοίκησης, προς όφελος των πολιτών, θα φανεί στο εγγύς μέλλον.
Αυτό σημαίνει ότι χρονίζοντα προβλήματα που προέκυπταν λόγω της πολυδιάσπασης αρμοδιοτήτων και της αδυναμίας παρέμβασης, θεωρητικά θα λυθούν, ή θα είναι πιο απλή η διαχείρισή τους.
Σε πόσες περιπτώσεις όμως δόθηκε έμφαση στο πρόγραμμα, τις δεσμεύσεις και τους στόχους των νέων τοπικών αρχόντων; Αυτά που θα έπρεπε να απασχολούν όλους μας, καθώς οι διαφορές -αν προκύψουν- θα είναι σε επίπεδο γειτονιάς και καθημερινότητας, φαίνεται ότι δεν είχαν και μεγάλη απήχηση στους ψηφοφόρους, όπως καταδεικνύουν τα ποσοστά αποχής.
Αυτό είναι και ένα δείγμα αποτυχίας του συστήματος, το οποίο περιθωριοποιεί ένα σεβαστό μέρος των πολιτών της χώρας μας.
Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010
Οι εκλογές μας στέλνουν... ταμείο
Αν είστε ακόμα και την ύστατη στιγμή αναποφάσιστοι για το αν θα πάτε να ψηφίσετε, ή ποιον εκλεκτό θα επιλέξετε, προλαβαίνετε μέχρι τις 12 το μεσημέρι της Κυριακής να στρογγυλοκαθήσετε μπροστά στις οθόνες σας πίνοντας τον καφέ σας και να διαλέξετε τον υποψήφιο που θα γεμίσει το πορτοφόλι σας με ευρώ, κερδίζοντας τις εκλογές.
Μπορεί να μας έχουν γονατίσει οι έκτακτοι φόροι, οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων και να μη βλέπουμε άσπρη μέρα, η πολιτική και οι πολιτικοί όμως μάς δίνουν το δικαίωμα… να ρεφάρουμε για το τσεκούρι που μας ρίχνουν, για το καλό μας βεβαίως-βεβαίως, με κάθε ευκαιρία. Με ποιο τρόπο; Μα, με το να στοιχηματίσουμε σε φαβορί, αουτσάιντερ και εκπλήξεις ανάμεσα σε εκατοντάδες υποψήφιους «σωτήρες» σε όλη τη χώρα. Δεκάδες εταιρείες διαδικτυακού τζόγου στέλνουν στο «ταμείο» ή -μακριά από μας- στον «κουβά» όσους αποφασίσουν να επενδύσουν τα τελευταία ευρώ της τσέπης τους στοιχηματίζοντας υπέρ ή κατά των… Μαυρογιαλούρων που ζητούν τη ψήφο μας.
Μπορεί το διαδικτυακό στοίχημα να είναι παράνομο στη χώρα μας, αλλά οι ενδοιασμοί κάμπτονται από τις ελκυστικές αποδόσεις και τη δυνατότητα πολλαπλού τζογαρίσματος στα.. καθαρόαιμα που έρχονται να μας λυτρώσουν για μια ακόμα φορά. Για κάθε ευρώ που θα ποντάρετε, για παράδειγμα, στην υποψηφιότητα του κ. Δημαρά, θα εισπράξετε 1,20 εφόσον κερδίσει, ενώ αν έχετε… έμπνευση και αποφασίσετε να τα… σπρώξετε στον κ. Κικίλια, το κάθε ευρώ σας θα δεκαπλασιαστεί!
Εκτός όμως από τους νικητές, μπορείτε να ποντάρετε στην ποσοστιαία διαφορά, στον αριθμό των ψήφων, στο ποσοστό αποχής, ακόμα και στη διαφορά ψήφων μεταξύ των υποψηφίων.
Μια γύρα στους διάφορους ευυπόληπτους -αν και παράνομους- μπούκηδες, αρκεί για να πάρετε μια γεύση: Καλύτεροι και από τους επαγγελματίες δημοσκόπους, έχουν σαφή εικόνα ακόμα και για τον πιο απομακρυσμένο δήμο της χώρας και δίνουν ποσοστά που υπόσχονται… τρελά κέρδη στους τολμηρούς τζογαδόρους.
Αλίμονο όμως: Και οι εταιρείες αυτές -όπως κάθε άλλη που σέβεται τον εαυτό της- αποσκοπούν στο κέρδος, άρα θέλουν να μειώσουν τις πιθανότητες να τινάξει τη μπάνκα κάποιο αουτσάιντερ κουτσάλογο που θα κερδίσει από το… πουθενά τις εκλογές, ρίχνοντας… γκάζι στην τελική ευθεία.
Αν πάλι είστε «μυρωδιάς» κατά το κοινώς λεγόμενο, ή άσχετος όπως λέγεται κόσμια, μην ανησυχείτε: Και για σας έχει ο μπαξές, απλά ακολουθήστε τα λεφτά, ή απλά τις ασφαλέστερες αποδόσεις. Μπορεί έτσι να μην κερδίσετε εκατομμύρια, το κομπόδεμά σας πάντως θα το αυξήσετε, έστω και κατά μερικά ευρώ.
Οπότε, αν ακούτε πολιτικούς να τάζουν τελευταία στιγμή γεφύρια στην έρημο, χτένες για τους φαλακρούς και χρυσά κουτάλια για τους φαφούτηδες, μη γυρίζετε το κεφάλι σας αλλού, γιατί μπορεί να μαζέψουν αρκετά ψηφαλάκια για να ανατρέψουν τα προγνωστικά και να τινάξουν τη μπάνκα στον αέρα, δίνοντας σας έτσι ένα σεβαστό κομπόδεμα, αν είχατε την έμπνευση να ποντάρετε το… μαρούλι στο όνομά τους.
Αυτό είναι και το μεγαλείο της Δημοκρατίας: Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε όχι απλά αυτόν που θεωρούμε ικανότερο, αλλά πολύ περισσότερο εκείνον που θα… στάξει ευρουλάκια στον κόρφο μας, απλά και μόνο με τη νίκη του στις εκλογές. Εμπρός λοιπόν! Βουρ στους υπολογιστές, κλικάρετε, ποντάρετε και περιμένετε το Λαό να μιλήσει, την ετυμηγορία της κάλπης και άλλα πολυφορεμένα εκλογικά κλισέ.
ΤΑ ΠΙΟ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ
Ο Καναδός Μπράιν Ζέμπικ κέρδισε 100 χιλιάδες δολάρια με έναν κάπως… ανορθόδοξο τρόπο. Ο εκκεντρικός τζογαδόρος έβαλε στοίχημα ότι θα εμφύτευε στον εαυτό του (!) ένα ζεύγος σιλικονάτων στηθών και θα τα διατηρούσε για ένα ολόκληρο χρόνο το 1997. Τελικά, αποφάσισε να τα κρατήσει μέχρι και σήμερα, καθώς τα… παρουσιάζει σε διάφορες εκδηλώσεις κερδίζοντας και άλλα στοιχήματα, ενώ τσέπωσε και 10 χιλιάδες δολάρια, μένοντας για ένα μήνα σε δημόσια ουρητήρια.
Το 2007 ο Ρώσος Αντρέι Καρπόφ στοιχημάτισε τη… γυναίκα του στο πόκερ και -ευτυχώς ή δυστυχώς για τον ίδιο, δεν το γνωρίζουμε- την έχασε. Το χειρότερο είναι ότι η ίδια ερωτεύτηκε τον νικητή και χώρισε από τον Καρπόφ, ο οποίος διέψευσε το ρητό που θέλει όποιον χάνει στα χαρτιά να κερδίζει στην αγάπη.
Μπορεί να μας έχουν γονατίσει οι έκτακτοι φόροι, οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων και να μη βλέπουμε άσπρη μέρα, η πολιτική και οι πολιτικοί όμως μάς δίνουν το δικαίωμα… να ρεφάρουμε για το τσεκούρι που μας ρίχνουν, για το καλό μας βεβαίως-βεβαίως, με κάθε ευκαιρία. Με ποιο τρόπο; Μα, με το να στοιχηματίσουμε σε φαβορί, αουτσάιντερ και εκπλήξεις ανάμεσα σε εκατοντάδες υποψήφιους «σωτήρες» σε όλη τη χώρα. Δεκάδες εταιρείες διαδικτυακού τζόγου στέλνουν στο «ταμείο» ή -μακριά από μας- στον «κουβά» όσους αποφασίσουν να επενδύσουν τα τελευταία ευρώ της τσέπης τους στοιχηματίζοντας υπέρ ή κατά των… Μαυρογιαλούρων που ζητούν τη ψήφο μας.
Μπορεί το διαδικτυακό στοίχημα να είναι παράνομο στη χώρα μας, αλλά οι ενδοιασμοί κάμπτονται από τις ελκυστικές αποδόσεις και τη δυνατότητα πολλαπλού τζογαρίσματος στα.. καθαρόαιμα που έρχονται να μας λυτρώσουν για μια ακόμα φορά. Για κάθε ευρώ που θα ποντάρετε, για παράδειγμα, στην υποψηφιότητα του κ. Δημαρά, θα εισπράξετε 1,20 εφόσον κερδίσει, ενώ αν έχετε… έμπνευση και αποφασίσετε να τα… σπρώξετε στον κ. Κικίλια, το κάθε ευρώ σας θα δεκαπλασιαστεί!
Εκτός όμως από τους νικητές, μπορείτε να ποντάρετε στην ποσοστιαία διαφορά, στον αριθμό των ψήφων, στο ποσοστό αποχής, ακόμα και στη διαφορά ψήφων μεταξύ των υποψηφίων.
Μια γύρα στους διάφορους ευυπόληπτους -αν και παράνομους- μπούκηδες, αρκεί για να πάρετε μια γεύση: Καλύτεροι και από τους επαγγελματίες δημοσκόπους, έχουν σαφή εικόνα ακόμα και για τον πιο απομακρυσμένο δήμο της χώρας και δίνουν ποσοστά που υπόσχονται… τρελά κέρδη στους τολμηρούς τζογαδόρους.
Αλίμονο όμως: Και οι εταιρείες αυτές -όπως κάθε άλλη που σέβεται τον εαυτό της- αποσκοπούν στο κέρδος, άρα θέλουν να μειώσουν τις πιθανότητες να τινάξει τη μπάνκα κάποιο αουτσάιντερ κουτσάλογο που θα κερδίσει από το… πουθενά τις εκλογές, ρίχνοντας… γκάζι στην τελική ευθεία.
Αν πάλι είστε «μυρωδιάς» κατά το κοινώς λεγόμενο, ή άσχετος όπως λέγεται κόσμια, μην ανησυχείτε: Και για σας έχει ο μπαξές, απλά ακολουθήστε τα λεφτά, ή απλά τις ασφαλέστερες αποδόσεις. Μπορεί έτσι να μην κερδίσετε εκατομμύρια, το κομπόδεμά σας πάντως θα το αυξήσετε, έστω και κατά μερικά ευρώ.
Οπότε, αν ακούτε πολιτικούς να τάζουν τελευταία στιγμή γεφύρια στην έρημο, χτένες για τους φαλακρούς και χρυσά κουτάλια για τους φαφούτηδες, μη γυρίζετε το κεφάλι σας αλλού, γιατί μπορεί να μαζέψουν αρκετά ψηφαλάκια για να ανατρέψουν τα προγνωστικά και να τινάξουν τη μπάνκα στον αέρα, δίνοντας σας έτσι ένα σεβαστό κομπόδεμα, αν είχατε την έμπνευση να ποντάρετε το… μαρούλι στο όνομά τους.
Αυτό είναι και το μεγαλείο της Δημοκρατίας: Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε όχι απλά αυτόν που θεωρούμε ικανότερο, αλλά πολύ περισσότερο εκείνον που θα… στάξει ευρουλάκια στον κόρφο μας, απλά και μόνο με τη νίκη του στις εκλογές. Εμπρός λοιπόν! Βουρ στους υπολογιστές, κλικάρετε, ποντάρετε και περιμένετε το Λαό να μιλήσει, την ετυμηγορία της κάλπης και άλλα πολυφορεμένα εκλογικά κλισέ.
ΤΑ ΠΙΟ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ
Ο Καναδός Μπράιν Ζέμπικ κέρδισε 100 χιλιάδες δολάρια με έναν κάπως… ανορθόδοξο τρόπο. Ο εκκεντρικός τζογαδόρος έβαλε στοίχημα ότι θα εμφύτευε στον εαυτό του (!) ένα ζεύγος σιλικονάτων στηθών και θα τα διατηρούσε για ένα ολόκληρο χρόνο το 1997. Τελικά, αποφάσισε να τα κρατήσει μέχρι και σήμερα, καθώς τα… παρουσιάζει σε διάφορες εκδηλώσεις κερδίζοντας και άλλα στοιχήματα, ενώ τσέπωσε και 10 χιλιάδες δολάρια, μένοντας για ένα μήνα σε δημόσια ουρητήρια.
Το 2007 ο Ρώσος Αντρέι Καρπόφ στοιχημάτισε τη… γυναίκα του στο πόκερ και -ευτυχώς ή δυστυχώς για τον ίδιο, δεν το γνωρίζουμε- την έχασε. Το χειρότερο είναι ότι η ίδια ερωτεύτηκε τον νικητή και χώρισε από τον Καρπόφ, ο οποίος διέψευσε το ρητό που θέλει όποιον χάνει στα χαρτιά να κερδίζει στην αγάπη.
Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010
Αθήνα-Καμπούλ 1-0
Μετά τον προεκλογικό «βομβαρδισμό» ανεύθυνων δηλώσεων και διχαστικών διλημμάτων, τα οποία συντέλεσαν στο να εδραιωθεί το κλίμα πολιτικής αστάθειας, όπως φάνηκε και από την αντίδραση των διεθνών αγορών, είχαμε και τις πραγματικές βόμβες που έδωσαν τον τόνο στα διεθνή ΜΜΕ: «Η Ελλάδα είναι μια χώρα υπό κατάρρευση και εκρηκτικοί μηχανισμοί μπορεί να βρεθούν σε κάθε στενό, σε κάθε γραμματοκιβώτιο». Δε θα ασχοληθώ με τα σενάρια συνομωσίας που τόσο μας αρέσουν, με τους «μοχθηρούς ξένους» που θέλουν το κακό μας και μας δυσφημούν, άλλωστε μόνοι μας τα καταφέρνουμε πολύ καλύτερα. Μέχρι να αποδειχθεί άλλωστε ποιοι και για ποιο λόγο έστελναν φακέλους-βόμβες, θα έχουν περάσει και οι εκλογές.
Μέσα στον αχό των ελεγχόμενων και μη εκρήξεων όμως, χάνεται και η ουσία των αυτοδιοικητικών εκλογών: Ποιο είναι το διακύβευμα, τι θα αλλάξει στις ζωές μας, τι σημαίνει το νέο μοντέλο διοίκησης των τοπικών κοινωνιών. Η κυνική προσέγγιση υποστηρίζει ότι «αν άλλαζε κάτι με τις εκλογές, θα ήταν παράνομες». Και όμως, οι δημοτικές αρχές -στη θεωρία- θα αποκτήσουν πολύ περισσότερες αρμοδιότητες σε σύγκριση με το παρελθόν. Η αποκέντρωση -πάλι στη θεωρία- θα λειτουργήσει προς όφελος του πολίτη, διευκολύνοντάς τον στην καθημερινότητά του.
Δεν έχουμε όμως χρόνο να ασχοληθούμε με αυτά, γιατί κολλημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις μας ακούμε για μπαμ και μπουμ και νομίζουμε ότι αν ανοίξουμε τις πόρτες μας θα βγούμε στους δρόμους της… Καμπούλ.
Μέσα στον αχό των ελεγχόμενων και μη εκρήξεων όμως, χάνεται και η ουσία των αυτοδιοικητικών εκλογών: Ποιο είναι το διακύβευμα, τι θα αλλάξει στις ζωές μας, τι σημαίνει το νέο μοντέλο διοίκησης των τοπικών κοινωνιών. Η κυνική προσέγγιση υποστηρίζει ότι «αν άλλαζε κάτι με τις εκλογές, θα ήταν παράνομες». Και όμως, οι δημοτικές αρχές -στη θεωρία- θα αποκτήσουν πολύ περισσότερες αρμοδιότητες σε σύγκριση με το παρελθόν. Η αποκέντρωση -πάλι στη θεωρία- θα λειτουργήσει προς όφελος του πολίτη, διευκολύνοντάς τον στην καθημερινότητά του.
Δεν έχουμε όμως χρόνο να ασχοληθούμε με αυτά, γιατί κολλημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις μας ακούμε για μπαμ και μπουμ και νομίζουμε ότι αν ανοίξουμε τις πόρτες μας θα βγούμε στους δρόμους της… Καμπούλ.
Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010
Η συλλογική θλίψη
Όταν περπατώ στους δρόμους της πόλης, μού αρέσει να περιεργάζομαι τους συνανθρώπους μου. Δε βλέπω πουθενά χαμογελαστά πρόσωπα. Στις στάσεις των λεωφορείων, σκυθρωποί και σκυφτοί οι περισσότεροι προσπαθούν να προστατευθούν από το κρύο και τις μαύρες σκέψεις που φέρνει στο νου η κατάρρευση όσων μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε δεδομένα.
Με αφορμή την επέτειο του «ΟΧΙ» σκέφτηκα ότι εμείς ανήκουμε στη γενιά του «ΝΑΙ». Σε μια εξαιρετική συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα in.gr ο Απόστολος Σάντας, ο οποίος μαζί με το Μανώλη Γλέζο κατέβασε τη χιτλερική σβάστικα από την Ακρόπολη το 1941, σημείωσε μεταξύ άλλων ότι ζούμε «σε μια ελεύθερη αλλά όχι ανεξάρτητη Ελλάδα», θέλοντας με αυτό τον τρόπο να καταδείξει ότι η χώρα μας είναι δέσμια οικονομικών και γεωπολιτικών επιδιώξεων των «φίλων» μας ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.
Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια: Στο όνομα της δημοσιονομικής προσαρμογής, της μείωσης του ελλείμματος και του… ευρύτερου συνετισμού μας, απεμπολούμε κεκτημένα,τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Από τις φοροεπιδρομές του οικονομικού επιτελείου στα πετσοκομμένα εισοδήματά μας, μέχρι τις συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, συνήθως ερήμην μας.
Χωρίς όραμα και πραγματικές τομές στις παθογένειες δεκαετιών, θα είμαστε μόνιμα θύματα της συλλογικής κατάθλιψης που προκαλεί η παρακμή μιας κοινωνίας που πριν από 70 χρόνια όρθωσε το ανάστημά της σε έναν παντοδύναμο εχθρό.
Με αφορμή την επέτειο του «ΟΧΙ» σκέφτηκα ότι εμείς ανήκουμε στη γενιά του «ΝΑΙ». Σε μια εξαιρετική συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα in.gr ο Απόστολος Σάντας, ο οποίος μαζί με το Μανώλη Γλέζο κατέβασε τη χιτλερική σβάστικα από την Ακρόπολη το 1941, σημείωσε μεταξύ άλλων ότι ζούμε «σε μια ελεύθερη αλλά όχι ανεξάρτητη Ελλάδα», θέλοντας με αυτό τον τρόπο να καταδείξει ότι η χώρα μας είναι δέσμια οικονομικών και γεωπολιτικών επιδιώξεων των «φίλων» μας ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.
Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια: Στο όνομα της δημοσιονομικής προσαρμογής, της μείωσης του ελλείμματος και του… ευρύτερου συνετισμού μας, απεμπολούμε κεκτημένα,τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Από τις φοροεπιδρομές του οικονομικού επιτελείου στα πετσοκομμένα εισοδήματά μας, μέχρι τις συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, συνήθως ερήμην μας.
Χωρίς όραμα και πραγματικές τομές στις παθογένειες δεκαετιών, θα είμαστε μόνιμα θύματα της συλλογικής κατάθλιψης που προκαλεί η παρακμή μιας κοινωνίας που πριν από 70 χρόνια όρθωσε το ανάστημά της σε έναν παντοδύναμο εχθρό.
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
Της Βόρειας Κορέας το ανάγνωσμα...
Οι εκλογές πλησιάζουν, τα εκβιαστικά διλήμματα έρχονται και ήδη αποκτούν κυρίαρχη θέση στην επιχειρηματολογία των πολιτικών. Οι περισσότεροι κομματάρχες και επίδοξοι… σωτήρες μας κάνουν σαν να μην έχει πέσει στο κεφάλι μας το Μνημόνιο, η εργασιακή ανασφάλεια, η κατάντια της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης. Λες και ζούμε σε άλλη χώρα και πιστεύουμε -ακόμα- ότι θα μας σώσουν οι ίδιοι που μας χαντάκωσαν. Λογικό είναι. Αφού παραμυθιαζόμαστε από τις χάντρες και τα καθρεφτάκια που μας κομίζουν πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, καλά μας κάνουν. Αφού ακόμα πιστεύουμε ότι το σύστημα που ευθύνεται για την κατάρρευση της κοινωνίας μας είναι το ίδιο που θα μας οδηγήσει σε… νέες δόξες, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Στο πλαίσιο αυτό είδαμε χθες το βράδυ και τον… κλαυσίγελο του πρωθυπουργικού τηλεδιαγγέλματος: Στα πρότυπα της Βόρειας Κορέας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γίνεται συντονιστής της… τηλεδημοκρατίας και οι υπόλοιποι μένουμε με την απορία του τι εξυπηρετεί ένα τέτοιο επικοινωνιακό σόου, στα πρότυπα των ριάλιτι σκουπιδιών που έχουν κατακλύσει τις μικρές μας οθόνες.
Έτσι, για πολλούς φαίνεται ότι μόνη διέξοδος είναι η αποχή από τις κάλπες, ως έκφραση διαμαρτυρίας και αγανάκτησης. Η ιστορία όμως δε γράφεται από τους απόντες. Ακόμα και αν το ποσοστό της αποχής ξεπεράσει το 40%, κάποιοι θα εκλεγούν και θα ελέγχουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε σύγκριση με το παρελθόν, την καθημερινότητα στις γειτονιές μας. Είμαστε προετοιμασμένοι γι αυτό;
Στο πλαίσιο αυτό είδαμε χθες το βράδυ και τον… κλαυσίγελο του πρωθυπουργικού τηλεδιαγγέλματος: Στα πρότυπα της Βόρειας Κορέας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γίνεται συντονιστής της… τηλεδημοκρατίας και οι υπόλοιποι μένουμε με την απορία του τι εξυπηρετεί ένα τέτοιο επικοινωνιακό σόου, στα πρότυπα των ριάλιτι σκουπιδιών που έχουν κατακλύσει τις μικρές μας οθόνες.
Έτσι, για πολλούς φαίνεται ότι μόνη διέξοδος είναι η αποχή από τις κάλπες, ως έκφραση διαμαρτυρίας και αγανάκτησης. Η ιστορία όμως δε γράφεται από τους απόντες. Ακόμα και αν το ποσοστό της αποχής ξεπεράσει το 40%, κάποιοι θα εκλεγούν και θα ελέγχουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε σύγκριση με το παρελθόν, την καθημερινότητα στις γειτονιές μας. Είμαστε προετοιμασμένοι γι αυτό;
Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010
Η χαμένη ευκαιρία
Την ώρα που η χώρα και οι πολίτες της χρειάζονται μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές για την τόνωση της ανάπτυξης, μια ακόμα ευκαιρία -πιθανότατα η τελευταία- χάνεται. Δυστυχώς και αυτή η κυβέρνηση αποδεικνύεται διαχειρίστρια πολιτικού χρόνου, κινείται δηλαδή με μόνο γνώμονα τις εκλογές και το αποτέλεσμα αυτών. Μπορεί ο πρωθυπουργός να ισχυρίζεται ότι δεν τον ενδιαφέρει δεύτερη θητεία, αλλά δε φαίνεται να ενστερνίζονται την άποψή του κορυφαίοι κυβερνητικοί παράγοντες, οι οποίοι πάση θυσία θέλουν να μείνουν αγκιστρωμένοι στις καρέκλες τους, όπως άλλωστε και οι προηγούμενοι από αυτούς.
Η πολιτική στην Ελλάδα έχει δυστυχώς καταντήσει ένα πελατειακό μόρφωμα, ένα ατελείωτο δούναι και λαβείν, όπου οι περισσότεροι κινούνται ιδιοτελώς και με αντιπαροχή μερικά ψίχουλα, χαρίζουν εδώ κι εκεί την ψήφο τους. Είναι ένας από τους λόγους που η πολιτική έχει γίνει συνώνυμο της διαφθοράς, του βολέματος και της αναξιοκρατίας, γεγονός που απωθεί ολοένα και περισσότερους Έλληνες και κυρίως τη νέα γενιά. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο, γιατί η απαξίωση της πολιτικής, γεννάει το μίσος και τις ακραίες απόψεις.
Σε ένα κλίμα κατάρρευσης και χρεοκοπίας, θα περίμενε κανείς την κυβέρνηση να είναι πιο τολμηρή στη λήψη ουσιαστικών μέτρων… χθες. Όταν όμως το μόνο που βλέπουμε είναι περισσότεροι φόροι και ακούμε ως μόνιμο άλλοθι ότι φταίνε οι «κακοί από τις Βρυξέλλες» που μας κυβερνούν με… τηλεκοντρόλ, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας που δεν αντιδρούμε.
Η πολιτική στην Ελλάδα έχει δυστυχώς καταντήσει ένα πελατειακό μόρφωμα, ένα ατελείωτο δούναι και λαβείν, όπου οι περισσότεροι κινούνται ιδιοτελώς και με αντιπαροχή μερικά ψίχουλα, χαρίζουν εδώ κι εκεί την ψήφο τους. Είναι ένας από τους λόγους που η πολιτική έχει γίνει συνώνυμο της διαφθοράς, του βολέματος και της αναξιοκρατίας, γεγονός που απωθεί ολοένα και περισσότερους Έλληνες και κυρίως τη νέα γενιά. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο, γιατί η απαξίωση της πολιτικής, γεννάει το μίσος και τις ακραίες απόψεις.
Σε ένα κλίμα κατάρρευσης και χρεοκοπίας, θα περίμενε κανείς την κυβέρνηση να είναι πιο τολμηρή στη λήψη ουσιαστικών μέτρων… χθες. Όταν όμως το μόνο που βλέπουμε είναι περισσότεροι φόροι και ακούμε ως μόνιμο άλλοθι ότι φταίνε οι «κακοί από τις Βρυξέλλες» που μας κυβερνούν με… τηλεκοντρόλ, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας που δεν αντιδρούμε.
Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010
Κάντο όπως ο... Καντονά
Την ώρα που το κράτος πνέει τα λοίσθια, παρασέρνοντας στην κατάρρευση και τους άμοιρους υπηκόους του, οι αντιδράσεις όσων πλήττονται από τα πρωτοφανούς σκληρότητας μέτρα είναι ακόμα αναιμικές. Όλα έχουν βέβαια την εξήγησή τους: Καταρχήν, η κοινωνία μας είναι ένα συνονθύλευμα αντικρουόμενων συμφερόντων. Η έννοια της ομογενοποίησης δεν υφίσταται: Συντεχνίες και ομάδες κοιτάζουν -μάταια- να διασφαλίσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί τις τελευταίες μέρες της… Πομπηίας.
Τα προβλήματα του γείτονα φαίνονται ακόμα μια ξένη υπόθεση, μέχρι να χτυπήσει το «κακό» την πόρτα μας, με τη μορφή της ανεργίας, της απώλειας εισοδήματος και της κατάργησης κεκτημένων δεκαετιών. Παράλληλα, η ένταση και η ταχύτητα με την οποία ανατράπηκε η καθημερινότητά μας, έχει αφήσει πολλούς εμβρόντητους. Την ίδια στιγμή, η αντίληψη ότι η αντίδραση στην ισοπέδωση θα είναι βίαια, ασύμμετρη και εν τέλει αναποτελεσματική οδηγεί πολλούς στην αδράνεια.
Μια πρωτότυπη πρόταση όμως εκφράστηκε από τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Ερίκ Καντονά, γνωστό για την αντισυμβατική του προσωπικότητα, η οποία συνοψίζεται στο εξής: «Οι τράπεζες κλέβουν τον κόσμο, το σύστημα βασίζεται σε αυτές και επομένως μπορεί να ανατραπεί μέσω εκείνων. Με ποιο τρόπο; Αν εκατομμύρια άνθρωποι, αντί να κάνουν απεργίες και πορείες, απλά πήγαιναν στις τράπεζες και έκαναν ανάληψη των καταθέσεών τους, το σύστημα θα κατέρρεε. Η επανάσταση είναι απλή».
Το ερώτημα βέβαια στα καθ’ημάς είναι πόσοι Έλληνες έχουν ακόμα «κομπόδεμα» στις τράπεζες, όταν λείπουν ακόμα και τα ελάχιστα, για τη στοιχειωδώς αξιοπρεπή επιβίωση;
Τα προβλήματα του γείτονα φαίνονται ακόμα μια ξένη υπόθεση, μέχρι να χτυπήσει το «κακό» την πόρτα μας, με τη μορφή της ανεργίας, της απώλειας εισοδήματος και της κατάργησης κεκτημένων δεκαετιών. Παράλληλα, η ένταση και η ταχύτητα με την οποία ανατράπηκε η καθημερινότητά μας, έχει αφήσει πολλούς εμβρόντητους. Την ίδια στιγμή, η αντίληψη ότι η αντίδραση στην ισοπέδωση θα είναι βίαια, ασύμμετρη και εν τέλει αναποτελεσματική οδηγεί πολλούς στην αδράνεια.
Μια πρωτότυπη πρόταση όμως εκφράστηκε από τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Ερίκ Καντονά, γνωστό για την αντισυμβατική του προσωπικότητα, η οποία συνοψίζεται στο εξής: «Οι τράπεζες κλέβουν τον κόσμο, το σύστημα βασίζεται σε αυτές και επομένως μπορεί να ανατραπεί μέσω εκείνων. Με ποιο τρόπο; Αν εκατομμύρια άνθρωποι, αντί να κάνουν απεργίες και πορείες, απλά πήγαιναν στις τράπεζες και έκαναν ανάληψη των καταθέσεών τους, το σύστημα θα κατέρρεε. Η επανάσταση είναι απλή».
Το ερώτημα βέβαια στα καθ’ημάς είναι πόσοι Έλληνες έχουν ακόμα «κομπόδεμα» στις τράπεζες, όταν λείπουν ακόμα και τα ελάχιστα, για τη στοιχειωδώς αξιοπρεπή επιβίωση;
Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010
Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι
To IKA δια εντεταλμένου υπαλλήλου του προτρέπει με… πρωτοκολλημένη επιστολή όσους πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη να υποστούν ακρωτηριασμό, αντί να τους χορηγήσει τα ειδικά παπούτσια, λόγω -λέει- κόστους. Δε θα ασχοληθώ περισσότερο με την απανθρωπιά και την αναισθησία που δείχνουν κάποιοι καρεκλοκένταυροι που βλέπουν τα πάντα υπό το πρίσμα λογιστικών πράξεων και λένε ευθέως στους ασθενείς ότι «αφού θα σου κόψουν το πόδι, τι τις θέλεις τις θεραπείες», αφού ήδη η κατακραυγή υπήρξε γενικευμένη.
Μια απλοϊκή προσέγγιση θα ήταν η εξής: Αν ισχύει το «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι», γιατί δεν εφαρμόζεται η ίδια φόρμουλα και για τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς, τους γιατρούς, τους πολιτικούς και όλους όσοι πλουτίζουν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, ή έχουν οδηγήσει τη χώρα στη σημερινή της κατάντια;
Προσοχή όμως, γιατί τα όρια είναι δυσδιάκριτα: Όταν την επαύριο της Μικρασιατικής Καταστροφής οδηγήθηκαν στο απόσπασμα οι «έξι», τίποτα δεν άλλαξε στη δομή του κράτους, απλά ικανοποιήθηκε το «λαϊκό αίσθημα» που απαιτούσε να ξεπλυθεί η τραγωδία με το αίμα κάποιων που περισσότερο λειτούργησαν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Εδώ δε χρειάζονται ειδικά δικαστήρια, οχλοκρατία και γκιλοτίνες, όπως ζητούν πολλοί, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Αντιθέτως, πρέπει να ξαναανακαλύψουμε την ανθρωπιά μας, τη δύναμη των ανθρώπινων σχέσεων και την εντιμότητα, τα χαρακτηριστικά δηλαδή των πολιτών κάθε ευνομούμενης πολιτείας, τα οποία στις μέρες μας είναι τόσο δυσεύρετα.
Μια απλοϊκή προσέγγιση θα ήταν η εξής: Αν ισχύει το «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι», γιατί δεν εφαρμόζεται η ίδια φόρμουλα και για τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς, τους γιατρούς, τους πολιτικούς και όλους όσοι πλουτίζουν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, ή έχουν οδηγήσει τη χώρα στη σημερινή της κατάντια;
Προσοχή όμως, γιατί τα όρια είναι δυσδιάκριτα: Όταν την επαύριο της Μικρασιατικής Καταστροφής οδηγήθηκαν στο απόσπασμα οι «έξι», τίποτα δεν άλλαξε στη δομή του κράτους, απλά ικανοποιήθηκε το «λαϊκό αίσθημα» που απαιτούσε να ξεπλυθεί η τραγωδία με το αίμα κάποιων που περισσότερο λειτούργησαν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Εδώ δε χρειάζονται ειδικά δικαστήρια, οχλοκρατία και γκιλοτίνες, όπως ζητούν πολλοί, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Αντιθέτως, πρέπει να ξαναανακαλύψουμε την ανθρωπιά μας, τη δύναμη των ανθρώπινων σχέσεων και την εντιμότητα, τα χαρακτηριστικά δηλαδή των πολιτών κάθε ευνομούμενης πολιτείας, τα οποία στις μέρες μας είναι τόσο δυσεύρετα.
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010
Οι σφογγοκωλάριοι
Το ελληνικό κέντρο καταναλωτών παρουσίασε χθες μια σύγκριση τιμών σε 260 προϊόντα ευρείας κατανάλωσης και υπηρεσίες, σύμφωνα με την οποία προκύπτουν αυξήσεις μέχρι και 39,58% μέσα σε ένα χρόνο. Όταν μετά τον πρόσφατο «ανασχηματισμό του μεσονυχτίου» ανέλαβε ο νέος υπουργός Ανταγωνιστικότητας, άρχισαν οι δηλώσεις ότι θα παταχθεί η ακρίβεια και άλλα παρόμοια ασόβαρα και κούφια λόγια που λίγοι πια πιστεύουν και πολλοί εξοργίζονται όταν τα ακούν.
Έχουμε και λέμε: Καύσιμα αυτοκινήτου +32,9%, τέλη κυκλοφορίας και διόδια 28,74%, νοσοκομεία και κλινικές +8,81%, στέγαση +8,09%, τσιγάρα +19,8% και νωπά λαχανικά +16,02%. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα προϊόντα που χτύπησαν «κόκκινο», την ίδια ώρα που οι εντεταλμένοι ντόπιοι σφογγοκωλάριοι των Βρυξελλών επιβάλλουν νέα μέτρα που πνίγουν κάθε ελπίδα ανάνηψης της χώρας και τη βυθίζουν στο τέλμα της… αρνητικής ανάπτυξης, όπως εύσχημα αποκαλούν την κατάρρευση των πάντων.
Αλλά και η φαρσοκωμωδία της μετονομασίας των υπουργείων είχε τελικά νόημα: Το υπουργείο Ανταγωνιστικότητας είναι ανίκανο να παρέμβει ουσιαστικά, στην ασυδοσία της αγοράς, στην παντελή έλλειψη αξιόπιστων ελεγκτικών μηχανισμών και στην αποθράσυνση των κάθε λογής μεσαζόντων που φορτώνουν τις τιμές, λες και ζούμε σε μια χώρα που οι μισθοί είναι παχυλοί, ενώ επιβιώνουμε εδώ που οι …πορτοκαλέες είναι φαιδρές. Παρακολουθεί όμως τις τιμές να παίρνουν την ανιούσα και τους επιτήδειους κερδοσκόπους να… ανταγωνίζονται ποιος θα βγάλει το μεγαλύτερο κέρδος εις βάρος του κοσμάκη. Μάλλον για αυτό τα λαμπρά μυαλά που μας κυβερνάνε αποφασίσανε να ονομάσουν το υπουργείο… «Ανταγωνιστικότητας».
Έχουμε και λέμε: Καύσιμα αυτοκινήτου +32,9%, τέλη κυκλοφορίας και διόδια 28,74%, νοσοκομεία και κλινικές +8,81%, στέγαση +8,09%, τσιγάρα +19,8% και νωπά λαχανικά +16,02%. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα προϊόντα που χτύπησαν «κόκκινο», την ίδια ώρα που οι εντεταλμένοι ντόπιοι σφογγοκωλάριοι των Βρυξελλών επιβάλλουν νέα μέτρα που πνίγουν κάθε ελπίδα ανάνηψης της χώρας και τη βυθίζουν στο τέλμα της… αρνητικής ανάπτυξης, όπως εύσχημα αποκαλούν την κατάρρευση των πάντων.
Αλλά και η φαρσοκωμωδία της μετονομασίας των υπουργείων είχε τελικά νόημα: Το υπουργείο Ανταγωνιστικότητας είναι ανίκανο να παρέμβει ουσιαστικά, στην ασυδοσία της αγοράς, στην παντελή έλλειψη αξιόπιστων ελεγκτικών μηχανισμών και στην αποθράσυνση των κάθε λογής μεσαζόντων που φορτώνουν τις τιμές, λες και ζούμε σε μια χώρα που οι μισθοί είναι παχυλοί, ενώ επιβιώνουμε εδώ που οι …πορτοκαλέες είναι φαιδρές. Παρακολουθεί όμως τις τιμές να παίρνουν την ανιούσα και τους επιτήδειους κερδοσκόπους να… ανταγωνίζονται ποιος θα βγάλει το μεγαλύτερο κέρδος εις βάρος του κοσμάκη. Μάλλον για αυτό τα λαμπρά μυαλά που μας κυβερνάνε αποφασίσανε να ονομάσουν το υπουργείο… «Ανταγωνιστικότητας».
Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010
Διυλίζοντας… κουνούπια
Η απόφαση του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης να προχωρήσει με την περαίωση εκατομμυρίων ανέλεγκτων χρήσεων η οποία ψηφίζεται αύριο, αποτελεί στην ουσία ακόμα μια κραυγαλέα δημόσια ομολογία ανικανότητας και κακοδιοίκησης του κράτους. Μαζί με τους μικροοφειλέτες, τα «κουνούπια» δηλαδή, θα «καθαρίσουν» και όλοι εκείνοι που συστηματικά φοροδιαφεύγουν, ή όπως κομψότερα ονομάζεται… φοροαποφεύγουν και ζημιώνουν το Δημόσιο, δηλαδή όλους μας, με δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Παράλληλα στέλνει και ένα σαφές και βροντερό μήνυμα προς όλους όσοι ήταν συνεπείς στα φορολογικά τους: «Φουκαράδες, είστε κορόιδα που πληρώνετε». Το ότι το κράτος είναι ένα δυσλειτουργικό και γραφειοκρατικό μόρφωμα που προσπαθεί με κάθε τρόπο να βλάψει τους άμοιρους υπηκόους του δεν είναι είδηση. Όλοι το ξέρουν και ακόμα χειρότερα όλοι έχουν μια δυσάρεστη εμπειρία να διηγηθούν από την τραυματική σχέση τους με αυτό. Όλοι βέβαια πλην των «έξυπνων» που αξιοποιούν την ανεπάρκειά του, ώστε να αποκομίσουν κέρδη με κάθε τρόπο. Αυτούς επιβραβεύει η κυβέρνηση, όπως κάνανε και οι προηγούμενες, όπως θα κάνουν πιθανότατα και οι επόμενες.
Αφήνω στην άκρη τις φωνές διαμαρτυρίας κάποιων κυβερνητικών βουλευτών, γιατί φαίνεται τουλάχιστον υποκριτικό να λέει κάποιος ότι διαφωνεί, αλλά τελικά θα υπερψηφίσει το νομοσχέδιο. Άραγε, θα μπορούσε κάποιος πολίτης να πει ότι διαφωνεί με τις φορολογικές επιβαρύνσεις και δεν πληρώνει; Αμέσως θα έμπαινε σε όλα τα μαύρα κατάστιχα του κράτους και θα κινδύνευε με κάθε λογής τιμωρία.
Δυστυχώς όμως, αυτό είναι το κράτος: Μια κακόγουστη φάρσα με τραγικούς πρωταγωνιστές όλους τους συνεπείς πολίτες.
Παράλληλα στέλνει και ένα σαφές και βροντερό μήνυμα προς όλους όσοι ήταν συνεπείς στα φορολογικά τους: «Φουκαράδες, είστε κορόιδα που πληρώνετε». Το ότι το κράτος είναι ένα δυσλειτουργικό και γραφειοκρατικό μόρφωμα που προσπαθεί με κάθε τρόπο να βλάψει τους άμοιρους υπηκόους του δεν είναι είδηση. Όλοι το ξέρουν και ακόμα χειρότερα όλοι έχουν μια δυσάρεστη εμπειρία να διηγηθούν από την τραυματική σχέση τους με αυτό. Όλοι βέβαια πλην των «έξυπνων» που αξιοποιούν την ανεπάρκειά του, ώστε να αποκομίσουν κέρδη με κάθε τρόπο. Αυτούς επιβραβεύει η κυβέρνηση, όπως κάνανε και οι προηγούμενες, όπως θα κάνουν πιθανότατα και οι επόμενες.
Αφήνω στην άκρη τις φωνές διαμαρτυρίας κάποιων κυβερνητικών βουλευτών, γιατί φαίνεται τουλάχιστον υποκριτικό να λέει κάποιος ότι διαφωνεί, αλλά τελικά θα υπερψηφίσει το νομοσχέδιο. Άραγε, θα μπορούσε κάποιος πολίτης να πει ότι διαφωνεί με τις φορολογικές επιβαρύνσεις και δεν πληρώνει; Αμέσως θα έμπαινε σε όλα τα μαύρα κατάστιχα του κράτους και θα κινδύνευε με κάθε λογής τιμωρία.
Δυστυχώς όμως, αυτό είναι το κράτος: Μια κακόγουστη φάρσα με τραγικούς πρωταγωνιστές όλους τους συνεπείς πολίτες.
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010
Χειμερινός… καύσωνας
Η ανεργία δεν είναι αριθμοί και στατιστικές. Είναι προσωπική τραγωδία που στιγματίζει ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Είναι απελπισία, σαράκι και βίαιη απώλεια στο δικαίωμα της αξιοπρέπειας.
«Η έκρηξη της ανεργίας θα προκαλέσει κοινωνικές αναταραχές εκτός των θεσμοθετημένων διαδικασιών», αναφέρει σε συνέντευξή του στο Reuters ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος. Η διαπίστωση αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους όλων όσοι απαρτίζουν το «σύστημα», εντός ή εκτός εισαγωγικών, ότι δηλαδή το αύριο δεν επιφυλάσσει απλά απεργίες, πορείες και άλλες αντίστοιχες μορφές διαμαρτυρίας, αλλά πολύ περισσότερο φαινόμενα που θα θυμίζουν την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008, μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όταν η Αθήνα κυρίως, αλλά και άλλες πόλεις, είχαν αφεθεί στο έλεος λεηλασιών και καταστροφών.
Πέρα όμως από τις διαπιστώσεις, η ανεργία έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις και διέξοδος ελπίδας δε φαίνεται πουθενά. Η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη εξωθείται ταχύτατα προς τη φτώχεια, χάνοντας κεκτημένα που μέχρι χθες θεωρούνταν αυτονόητα. Σε λίγα χρόνια, αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, θα είμαστε όπως η Ινδία, όπου μια κάστα μερικών χιλιάδων ζάμπλουτων ζει στη χλιδή και εκατοντάδες εκατομμύρια πάμπτωχοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Όλοι προβλέπουν ότι ο χειμώνας θα είναι καυτός. Το κακό όμως είναι ότι κανείς, από εκείνους που θα έπρεπε να βρουν διέξοδο και όραμα για την κατακερματισμένη κοινωνία μας, κάνει κάτι γι αυτό. Έτσι θα έρθει η στιγμή που όσοι δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν, θα βγουν στους δρόμους και θα ξεσπάσουν κατά δικαίων και αδίκων.
«Η έκρηξη της ανεργίας θα προκαλέσει κοινωνικές αναταραχές εκτός των θεσμοθετημένων διαδικασιών», αναφέρει σε συνέντευξή του στο Reuters ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος. Η διαπίστωση αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους όλων όσοι απαρτίζουν το «σύστημα», εντός ή εκτός εισαγωγικών, ότι δηλαδή το αύριο δεν επιφυλάσσει απλά απεργίες, πορείες και άλλες αντίστοιχες μορφές διαμαρτυρίας, αλλά πολύ περισσότερο φαινόμενα που θα θυμίζουν την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008, μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όταν η Αθήνα κυρίως, αλλά και άλλες πόλεις, είχαν αφεθεί στο έλεος λεηλασιών και καταστροφών.
Πέρα όμως από τις διαπιστώσεις, η ανεργία έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις και διέξοδος ελπίδας δε φαίνεται πουθενά. Η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη εξωθείται ταχύτατα προς τη φτώχεια, χάνοντας κεκτημένα που μέχρι χθες θεωρούνταν αυτονόητα. Σε λίγα χρόνια, αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, θα είμαστε όπως η Ινδία, όπου μια κάστα μερικών χιλιάδων ζάμπλουτων ζει στη χλιδή και εκατοντάδες εκατομμύρια πάμπτωχοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Όλοι προβλέπουν ότι ο χειμώνας θα είναι καυτός. Το κακό όμως είναι ότι κανείς, από εκείνους που θα έπρεπε να βρουν διέξοδο και όραμα για την κατακερματισμένη κοινωνία μας, κάνει κάτι γι αυτό. Έτσι θα έρθει η στιγμή που όσοι δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν, θα βγουν στους δρόμους και θα ξεσπάσουν κατά δικαίων και αδίκων.
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
Oria Shipwreck Ναυάγιο Όρια
Το ναυάγιο του ατμόπλοιου «Όρια» στο Γαϊδουρονήσι, μια τραγωδία στα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής το Φεβρουάριο του 1944, η οποία είχε σχεδόν τριπλάσιο αριθμό θυμάτων σε σύγκριση με τον Τιτανικό, έχει μείνει ξεχασμένη στα συρτάρια της Ιστορίας. Λίγοι γνωρίζουν ότι περισσότεροι από 4.000 Ιταλοί αιχμάλωτοι βρήκαν τραγικό θάνατο στο Σαρωνικό Κόλπο, όταν -σύμφωνα με την πιο αποδεκτή εκδοχή- το επιταγμένο από τους Γερμανούς ατμόπλοιο προσέκρουσε λόγω ναυτικού σφάλματος και κακοκαιρίας στη βραχονησίδα Γαϊδουρονήσι, γνωστή και ως νήσος Πάτροκλος, κοντά στο Σούνιο, ανατράπηκε και στη συνέχεια βυθίστηκε, αν και όχι πριν περάσουν σχεδόν δύο μερόνυχτα, παρασέρνοντας στον υγρό τάφο και την ιστορική λήθη μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τους χιλιάδες άτυχους Ιταλούς στρατιώτες που βρίσκονταν στα αμπάρια του πλοίου.
«Από το 1996 είχα πληροφορίες για κάποιους ψαράδες που έπιαναν στα δίχτυα τους καραβάνες και άλλο πολεμικό υλικό από ένα άγνωστο ναυάγιο νοτιοανατολικά του Πάτροκλου και σε συνδυασμό με τις αναφορές ενός παλιού δύτη που είχε περιγράψει ένα τόπο συντριμμιών στην ίδια περιοχή, ξεκινήσαμε έρευνες το 1999», αναφέρει στον «Ε.Τ.» ο κ. Αριστοτέλης Ζερβούδης, επαγγελματίας αυτοδύτης και ιστορικός, ο οποίος εδώ και 10 περίπου χρόνια ακολουθεί το νήμα της τραγικής αυτής καταστροφής και συμπληρώνει: «Ακόμα και σήμερα μετά από μια δεκαετία ενασχόλησης με το ναυάγιο, την ταυτοποίησή του και δεκάδες καταδύσεις σε αυτό, είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της τραγωδίας, απλά ο αριθμός 4.115 νεκροί είναι εξωπραγματικός!»
Ο κ. Ζερβούδης δε μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από την ανθρωπιστική διάσταση της καταστροφής και ελπίζει ότι σύντομα θα δικαιωθούν και οι οικογένειες των αδικοχαμένων αιχμαλώτων: «Εκτός από τη λύπη που αισθάνομαι για την ανείπωτη αυτή τραγωδία, θέλω να ικανοποιηθούν επιτέλους οι οικογένειες των αγνοουμένων, τα παιδιά τους, οι γυναίκες τους, οι οποίοι ακόμα περιμένουν τους δικούς τους να γυρίσουν και σε διαβεβαιώνω ότι είναι πολλοί».
Ο κ. Δημήτρης Γκαλών, ιστορικός μουσικολόγος και ερασιτέχνης αυτοδύτης, καταθέτει στον «Ε.Τ.» τα αποτελέσματα των ερευνών του μετά από κοπιώδη αναζήτηση στα αρχεία της εποχής: «Σύμφωνα με τις πρώτες γερμανικές καταγραφές σώθηκαν από το προσαραγμένο πλοίο, το οποίο συνέχισε να προσκρούει στα βράχια, ωθούμενο από τα κύματα και τον άνεμο, ο Νορβηγός καπετάνιος και 14 Γερμανοί στρατιώτες. Σύμφωνα με τις μετέπειτα ιταλικές πηγές σώθηκαν 21 Ιταλοί αιχμάλωτοι, 6 Γερμανοί στρατιώτες και ένας Έλληνας ναυτικός, μέλος του πληρώματος. Οι 4.100 περίπου Ιταλοί αιχμάλωτοι, οι υπόλοιποι Γερμανοί στρατιώτες και το πλήρωμα του «Όρια», χάθηκαν για πάντα στα νερά του Αιγαίου. Για μήνες η θάλασσα ξέβραζε στις γύρω ακτές σώματα πνιγμένων. Ένα μέρος της ιταλικής στρατιάς των Δωδεκανήσων, η οποία παραδόθηκε στον γερμανικό στρατό μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το φθινόπωρο του 1943, έμελλε να χαθεί τραγικά, αφήνοντας τα τελευταία της υπολείμματα στον ελληνικό βυθό».
Τι προκάλεσε το ναυάγιο;
Η καταχώρηση του πλοιάρχου Χάινριχ Ρόλμαν, της γερμανικής Ναυτικής Διοίκησης Αττικής στο Πολεμικό Ημερολόγιο της μονάδας, της 13ης Φεβρουαρίου 1944, την επαύριο δηλαδή του ναυαγίου, αναφέρει ότι «μία νηοπομπή αποτελούμενη από τα πλοία ΤΑ 16, ΤΑ 17, ΤΑ 19, και το ατμόπλοιο Όρια, με 4.000 περίπου Ιταλούς αιχμαλώτους από την Ρόδο, πέρασε το Σούνιο. Ενώ τα συνοδευτικά πλοία πάλευαν ενάντια στην καταιγίδα και στον δυνατό κυματισμό, το Όρια προσάραξε στο Γαϊδουρονήσι. Πολύ υψηλές ανθρώπινες απώλειες. Προς το παρόν δεν μπορεί να σταλεί βοήθεια, λόγω του ασυνήθιστου πολύ μεγάλου κυματισμού».
Ο μεγάλος αριθμός των θυμάτων, αλλά και η φύση του ναυαγίου, ανάγκασαν τη γερμανική στρατιωτική διοίκηση να πραγματοποιήσει ανακρίσεις, ώστε να εξεταστούν τα αίτια της πολύνεκρης καταστροφής. Το πόρισμα κατέληξε ότι υπεύθυνες ήταν οι κακές καιρικές συνθήκες, αλλά και η λανθασμένη εκτίμηση του Μπιάρνε Ρασμούσεν, Νορβηγού καπετάνιου του πλοίου, καθώς και η αδυναμία άμεσης αποστολής ναυαγοσωστικών σκαφών, τα οποία θα μπορούσαν να απεγκλωβίσουν κάποιους από τους επιζώντες που βρίσκονταν στα «σωθικά» του αναποδογυρισμένου «΄Ορια».
Μια άλλη εκδοχή, η οποία όμως δεν επιβεβαιώνεται από ανεξάρτητες πηγές, αναφέρει πως το πλοίο είτε προσέκρουσε σε νάρκη που είχε ξεφύγει από το αγκυροβόλιό της, είτε χτυπήθηκε από τορπίλη υποβρυχίου. «Πιστεύω πως δεν υπήρξε δόλος από την πλευρά του γερμανικού στρατού κατοχής σε σχέση με το γεγονός αυτό, το οποίο αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο, από αριθμό θυμάτων, ναυτικό δράμα των ελληνικών θαλασσών. Η έντονη έλλειψη πρώτων υλών, και η με το γεγονός αυτό συνδεδεμένη έλλειψη πλοίων, οδήγησε τον γερμανικό στρατό κατοχής να χρησιμοποιήσει, τα μόνα πλοία που διέθετε στο ελληνικό αρχιπέλαγος, λίγα επιταγμένα παλιά φορτηγά ατμόπλοια, τα οποία με λίγες κατασκευαστικές αλλαγές είχε μετατρέψει σε μεταγωγικά στρατού. Πολλά από τα πλοία αυτά βυθίστηκαν, φορτωμένα με Ιταλούς αιχμαλώτους, από αεροπορικές ή υποβρυχιακές επιθέσεις του βρετανικού στρατού, ενώ ήταν εν πλω προς τον Πειραιά.
Στην περίπτωση του «Όρια» η προσομοίωση της καταστροφής, στηριγμένη στα γεγονότα, είναι σχεδόν αδύνατη λόγω της έλλειψης μαρτυριών και ανεξάρτητων πηγών. Τα μόνα που έχουμε στην διάθεση μας, για μια ελάχιστη ανασύσταση του τραγικού αυτού γεγονότος, είναι τα στοιχεία των γερμανικών αρχείων, λίγα στοιχεία των ιταλικών αρχείων, και όσων έχουν αναφερθεί κατά διαστήματα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την βύθισή του. Αυτό που κυρίως όμως λείπει, είναι οι τόσο πολύτιμες μαρτυρίες των ελάχιστων αυτοπτών μαρτύρων που γλίτωσαν από την καταστροφή», εξηγεί ο κ. Γκαλών.
Την τραγικότητα της καταστροφής επιτείνει το γεγονός ότι το αναποδογυρισμένο πλοίο δε βούλιαξε αμέσως, παρατείνοντας έτσι την αγωνία όσων βρίσκονταν σε αυτό, καθώς κάθε λεπτό που περνούσε μαρτυρικά, μειωνόταν ο αέρας στα αμπάρια που κατακλύζονταν από τα νερά της θάλασσας. Κάποια από τα προσωπικά είδη των στρατιωτών που εντοπίστηκαν στα δίχτυα ψαράδων τα επόμενα χρόνια, βρέθηκαν να έχουν πάνω τους χαραγμένα τα ονόματά τους, αλλά και τα τελευταία μηνύματα προς τις οικογένειές τους, καθώς έβλεπαν το τέλος τους να πλησιάζει.
Μετά τον πόλεμο
Στη βασανισμένη από την Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο Ελλάδα, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 έβρισκε κανείς σχεδόν παντού συντρίμμια και πολεμικό υλικό, τα οποία μπορούσαν να πουληθούν ως παλιοσίδερα στα χαλυβουργεία. Αυτή δυστυχώς ήταν και η μοίρα του «Όρια», παρά το ότι με τα σημερινά δεδομένα θεωρείται υγρός τάφος και μνημείο 4.000 ανθρώπων και οφείλει να μείνει ανέγγιχτος, ως ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη τους. Ο κ. Ζερβούδης σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτω, το διάστημα από το 1951 έως το 1953 δύτες ελληνικού συνεργείου ναυαγιαιρέσεων «έκοψαν» το καράβι για σκραπ, δηλαδή παλιοσίδερα και βρήκαν πάρα πολλά αντικείμενα και οστά, τα οποία όσα μπόρεσαν τα παρέδωσαν σε Ιταλούς αξιωματούχους οι οποίοι άλλα τα έθαψαν στην παραλία και άλλα τα έστειλαν στην Ιταλία. Ακόμα και σήμερα, στην έδρα των συνεργείων, θυμούνται τις ιστορίες για το πλοίο με τους χιλιάδες πνιγμένους στα αμπάρια του και μάλιστα υπήρχαν και φωτογραφίες από τα σίδερα που έβγαλαν στην επιφάνεια, οι οποίες δυστυχώς χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου».
Σήμερα
Πολλοί ερασιτέχνες αυτοδύτες επισκέπτονται σήμερα τα υπολείμματα του ναυαγίου, αν και δε θα δουν τίποτα περισσότερο από κάποια στραβωμένα δοκάρια, βαρέλια από το φορτίο του πλοίου και κόκαλα σπαρμένα εδώ κι εκεί, βουβοί μάρτυρες της τραγωδίας που χτύπησε τόσες χιλιάδες ανθρώπων. Αν και οι περισσότεροι καταδύονται με σεβασμό και έχοντας επίγνωση της τραγωδίας, υπάρχουν δυστυχώς και κάποιοι επιτήδειοι, οι οποίοι αφαιρούν καραβάνες, παγούρια και άλλα είδη που βρίσκονται διασπαρμένα στο βυθό για να στολίσουν τις βιβλιοθήκες τους, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η πράξη τους είναι παράνομη, αλλά και ηθικά κατακριτέα.
Πολύνεκρα ναυάγια
Αν και ο Τιτανικός έχει μείνει στην Ιστορία, δεν ήταν το πιο πολύνεκρο ναυάγιο που έχει σημειωθεί. Πολλά άλλα πλοία που βυθίστηκαν με χιλιάδες θύματα, τα περισσότερα στις τελευταίες μέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχουν μείνει στο περιθώριο της ιστορικής μνήμης και συγκριτικά λίγοι τα γνωρίζουν.
Όνομα πλοίου Θύματα Έτος βύθισης Εθνικότητα
Βίλχελμ Γκούστλοφ 9.000 1945 Γερμανική
Γκόγια 7.000 1945 Γερμανική
Καπ Αρκόνα 4.500 1945 Γερμανική
Όρια 4.000 1944 Γερμανική
Γκενεράλ φον Στόιμπεν 3.500 1945 Γερμανική
Τιτανικός 1.517 1912 Βρετανική
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010
Ο ακήρυχτος πόλεμος
Ζούμε έναν ακήρυχτο πόλεμο. Έναν πόλεμο κατά του -έστω και χτισμένου σε σάπιες βάσεις- τρόπου ζωής μας και των δικαιωμάτων μας. Το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ παρουσίασε τη μελέτη του, σύμφωνα με την οποία το βιοτικό μας επίπεδο θα επιδεινωθεί κατά 30% μέχρι το 2013, τη στιγμή μάλιστα που η ανεργία θα χτυπήσει «κόκκινο», αφήνοντας στους δρόμους περισσότερο από ένα εκατομμύριο ανθρώπους.
Τα υπόλοιπα συμπεράσματα της έρευνας είναι επίσης ζοφερά: Επιστρέφουμε σε συνθήκες μετεμφυλιακής Ελλάδας, τότε που η χώρα προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της μετά από μια δεκαετία πολέμων. Τουλάχιστον 60 χρόνια πριν, οι άνθρωποι είχαν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, ενώ σήμερα καταρρέει το κοινωνικό κράτος, η ανάπτυξη είναι άγνωστη λέξη στη χώρα και ο… αυτόματος πιλότος του Μνημονίου θέλει να βλέπει αριθμούς και στατιστικές, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες τραγωδίες που προκαλεί.
Όλα αυτά αποτελούν συστατικά που εγγυώνται την κοινωνική έκρηξη, η οποία θα μπορούσε να έχει συνέπειες ντόμινο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμα και στις χώρες που θεωρητικά βρίσκονται σε καλύτερη θέση από εμάς.
Το θέμα όμως είναι τι γίνεται από δω και πέρα: Δυστυχώς, αυτό που διαπιστώνει καθημερινά ο κάθε πολίτης της χώρας είναι ότι τίποτε δεν δείχνει ότι θα υπάρξει ανάκαμψη και ακόμα χειρότερα, διαπιστώνει ένα έλλειμμα πολιτικής, όπου η ουσία έχει χαθεί κάτω από το λαμπερό περιτύλιγμα και οι πράξεις έχουν αντικατασταθεί από τα… στασίδια που πιάνουν οι υπουργοί στα δελτία ειδήσεων.
Τα υπόλοιπα συμπεράσματα της έρευνας είναι επίσης ζοφερά: Επιστρέφουμε σε συνθήκες μετεμφυλιακής Ελλάδας, τότε που η χώρα προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της μετά από μια δεκαετία πολέμων. Τουλάχιστον 60 χρόνια πριν, οι άνθρωποι είχαν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, ενώ σήμερα καταρρέει το κοινωνικό κράτος, η ανάπτυξη είναι άγνωστη λέξη στη χώρα και ο… αυτόματος πιλότος του Μνημονίου θέλει να βλέπει αριθμούς και στατιστικές, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες τραγωδίες που προκαλεί.
Όλα αυτά αποτελούν συστατικά που εγγυώνται την κοινωνική έκρηξη, η οποία θα μπορούσε να έχει συνέπειες ντόμινο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμα και στις χώρες που θεωρητικά βρίσκονται σε καλύτερη θέση από εμάς.
Το θέμα όμως είναι τι γίνεται από δω και πέρα: Δυστυχώς, αυτό που διαπιστώνει καθημερινά ο κάθε πολίτης της χώρας είναι ότι τίποτε δεν δείχνει ότι θα υπάρξει ανάκαμψη και ακόμα χειρότερα, διαπιστώνει ένα έλλειμμα πολιτικής, όπου η ουσία έχει χαθεί κάτω από το λαμπερό περιτύλιγμα και οι πράξεις έχουν αντικατασταθεί από τα… στασίδια που πιάνουν οι υπουργοί στα δελτία ειδήσεων.
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010
Διαβρωθήκαμε
Τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «27» είναι η Ελλάδα και κάτω από χώρες όπως η Μποτσουάνα και η Ρουάντα, σύμφωνα με έρευνα για τους δείκτες ανταγωνιστικότητας, αφού καταλαμβάνει την 83η θέση -από την 71η πέρσι- σε σύνολο 139 χωρών, πολλές από τις οποίες λέγαμε «τριτοκοσμικές», λες κι εμείς είμαστε του… σαλονιού.
Με λίγα λόγια, τα στοιχεία λένε ότι είναι πιο εύκολο να αναπτυχθεί κάποιος σε μια αφρικανική χώρα που μαστίζεται από εμφυλίους πολέμους και διακρίνεται για την πλήρη ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού, παρά στην Ελλάδα. Επίσης, τα ίδια δεδομένα δείχνουν ότι το ενδεχόμενο της ανάκαμψης της οικονομίας και επομένως και της κοινωνίας, είναι μακρινό, αν δεν γίνουν οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και της σπατάλης δημοσίου χρήματος.
Ζούμε σε ένα παρασιτικό περιβάλλον, όπου «ανάπτυξη» σημαίνει παροχή υπηρεσιών και βόλεμα. Συνηθίσαμε να βλέπουμε το σήμερα, να αναπτυσσόμαστε με ατομικά κριτήρια εις βάρος του «εμείς», με έλλειμμα παιδείας, όπου τα λεφτά κινούν τα πάντα. Εκχυδαϊστήκαμε γιατί μας βόλευε και για το αύριο ποιος νοιάζεται.
Μάθαμε την ευκολία της αποποίησης ευθυνών: «Δε φταίω εγώ, οι άλλοι», ή «Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;». Δυστυχώς αυτή η αντίληψη παγιώθηκε σε τέτοιο βαθμό που πλέον δε μπορούμε να δούμε αν και πώς θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα.
Διαβρωθήκαμε. Η έννοια του ενεργού πολίτη, εκείνου που ενδιαφέρεται για τα κοινά, για την κατάντια της ποιότητας ζωής, για το αίσχος της καθημερινότητας υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Οι υπόλοιποι, ας πάμε να ψηφίσουμε όποιον μας βολέψει σε μια θεσούλα.
Με λίγα λόγια, τα στοιχεία λένε ότι είναι πιο εύκολο να αναπτυχθεί κάποιος σε μια αφρικανική χώρα που μαστίζεται από εμφυλίους πολέμους και διακρίνεται για την πλήρη ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού, παρά στην Ελλάδα. Επίσης, τα ίδια δεδομένα δείχνουν ότι το ενδεχόμενο της ανάκαμψης της οικονομίας και επομένως και της κοινωνίας, είναι μακρινό, αν δεν γίνουν οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και της σπατάλης δημοσίου χρήματος.
Ζούμε σε ένα παρασιτικό περιβάλλον, όπου «ανάπτυξη» σημαίνει παροχή υπηρεσιών και βόλεμα. Συνηθίσαμε να βλέπουμε το σήμερα, να αναπτυσσόμαστε με ατομικά κριτήρια εις βάρος του «εμείς», με έλλειμμα παιδείας, όπου τα λεφτά κινούν τα πάντα. Εκχυδαϊστήκαμε γιατί μας βόλευε και για το αύριο ποιος νοιάζεται.
Μάθαμε την ευκολία της αποποίησης ευθυνών: «Δε φταίω εγώ, οι άλλοι», ή «Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;». Δυστυχώς αυτή η αντίληψη παγιώθηκε σε τέτοιο βαθμό που πλέον δε μπορούμε να δούμε αν και πώς θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα.
Διαβρωθήκαμε. Η έννοια του ενεργού πολίτη, εκείνου που ενδιαφέρεται για τα κοινά, για την κατάντια της ποιότητας ζωής, για το αίσχος της καθημερινότητας υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Οι υπόλοιποι, ας πάμε να ψηφίσουμε όποιον μας βολέψει σε μια θεσούλα.
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
O τζάμπας πέθανε
Την πάταξη της ακρίβειας -αλήθεια, με ποιο τρόπο, αυτό… ξέχασαν να μας το πουν- εξήγγειλαν οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες, μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους στο υπουργείο Ανταγωνιστικότητας. Ο ανασχηματισμός, η αέναη ανακύκλωση των ίδιων προσώπων στους υπουργικούς θώκους, αυτό που ο λαός λέει «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» και οι κυβερνήσεις διαχρονικά βαπτίζουν «ανανέωση», «νέα πνοή», «ανασυγκρότηση», είναι τελικά το μεγαλύτερο άλλοθι για να μένουν όλα ίδια.
Στην Ελλάδα πιστεύουμε ακόμα ότι θα έρθει ο ένας, ο μοναδικός, ο πρίγκιπας στο άσπρο άλογο που θα μας σώσει από όλα τα δεινά, που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει σε ένα νέο, μαγικό και ονειρεμένο κόσμο. Κάθε τόσο, τέτοιους πάμε και ψηφίζουμε, καθώς δεν έχουμε… πληροφορηθεί ότι δεν υπάρχουν πια μεσσίες, ούτε μάγοι με το μαγικό ραβδί.
Δεν πειράζει όμως, οι εξαγγελίες είναι δωρεάν. Σήμερα θα «γράψουν» ωραία στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, θα βρεθούν εκείνοι που θα αποθεώσουν τους δυσθεώρητου πολιτικού αναστήματος άνδρες που θα βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο και θα λυτρώσουν τους Έλληνες από την κακομοιριά που μας κατατρέχει. Ε, κι από αύριο, έχει ο Θεός.
Φαίνεται όμως ότι την πάταξη της ακρίβειας την πέτυχαν οι ίδιοι οι άμοιροι υπήκοοι του Ελλαδιστάν, καθώς… «στάσις πληρωμών, παύσις εμπορίου». Έτσι, βρέθηκε η λύση: Τι κι αν η ακρίβεια θεριεύει; Εμείς σταματήσαμε να αγοράζουμε, αφού δεν έχουμε μία, ακόμα και τα στοιχειώδη για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Στην Ελλάδα πιστεύουμε ακόμα ότι θα έρθει ο ένας, ο μοναδικός, ο πρίγκιπας στο άσπρο άλογο που θα μας σώσει από όλα τα δεινά, που θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει σε ένα νέο, μαγικό και ονειρεμένο κόσμο. Κάθε τόσο, τέτοιους πάμε και ψηφίζουμε, καθώς δεν έχουμε… πληροφορηθεί ότι δεν υπάρχουν πια μεσσίες, ούτε μάγοι με το μαγικό ραβδί.
Δεν πειράζει όμως, οι εξαγγελίες είναι δωρεάν. Σήμερα θα «γράψουν» ωραία στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, θα βρεθούν εκείνοι που θα αποθεώσουν τους δυσθεώρητου πολιτικού αναστήματος άνδρες που θα βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο και θα λυτρώσουν τους Έλληνες από την κακομοιριά που μας κατατρέχει. Ε, κι από αύριο, έχει ο Θεός.
Φαίνεται όμως ότι την πάταξη της ακρίβειας την πέτυχαν οι ίδιοι οι άμοιροι υπήκοοι του Ελλαδιστάν, καθώς… «στάσις πληρωμών, παύσις εμπορίου». Έτσι, βρέθηκε η λύση: Τι κι αν η ακρίβεια θεριεύει; Εμείς σταματήσαμε να αγοράζουμε, αφού δεν έχουμε μία, ακόμα και τα στοιχειώδη για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)