Translate

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Sabotage in Greece and Operation "Noah's Ark": An interview with author Bernard O' Connor

This RAF photograph was taken October 5, 1944. The caption reads, "RAF lands in Greece: The first arrival on the mainland of Greece of our forces, which included British land forces and units of the Royal Air Force Regiment; met with a wildly enthusiastic welcome from the inhabitants. On a beach in Greece, BAC. Frank Harper, 160 Canongate, Edinburgh (left), and BAC Edward Carswell, Ivy Cottage, Stanley, Stoke-on-Trent, members of the RAF Regiment, share their early morning breakfast rations with a little Greek boy." He seems to be enjoying breakfast with his new friends. Notice what looks to be a landing craft in the background.
Bernard O' Connor is the author of the book "Sabotage in Greece", which offers a unique insider's view on the Operations conducted in occupied Greece by the Allies during World War II.

Many are aware of the Operation to blow up Gorgopotamos bridge, which was the one and only event that united all Greek guerilla forces under a common goal, to destroy a vital rail transport network that fed the German Afrika Korps in northern Africa. 

Relatively few know though that a series of other sabotage operations were constantly organised mainly by British operatives, such as the daring Asopos viaduct destruction and the operations against mines that produced mineral ore, such as chrome, in order to disrupt the German military machine.

What lied in obscurity for decades, since WW2 ended, was Operation "Noah's Ark", which was essentially a plan to harass the German withdrawal from Greece in the Autumn of 1944.


Americans Spiro Cappony, Mike Angelos, and Jim Kellis (left to right) begin preparations for the Evros mission soon after arriving in Greece and locating guerilla forces.
The author answers many questions, especially regarding the fact that the retreating Germans suffered relatively light casualties while on their way out of Greece, compared to the terrific losses the nazis sustained in Yugoslavia and offers fascinating insight on the events that led to the success of those Operations, from the protagonists themselves, i.e. the official reports that were submitted by the British saboteurs and remained hidden for decades after WW2 ended.


Preparing to destroy a bridge, guerillas move through extensive brush while wary of being discovered by the Germans.

Bernard O' Connor sheds light on Operation "Noah's Ark" and a variety of other Operations and offers his insight on the process of researching the sources for his book.

On top of these, possibly for the first time, we have the opportunity to read about the German stay-behind sabotage plans, which included a wide variety of personnel, both German and Greek, who were specifically trained and equipped to destroy vital infrastructure after the German withdrawal in 1944. 

Many Greek names of nazi collaborators, which are included in the book, will certainly sound familiar to the Greek readers!

Here is what Bernard O'Connor told pierrekosmidis.blogspot.com


Why did you decide to write a book on Allied Sabotage in Greece?

I live near RAF Tempsford, about 59 miles north of London and half way between Cambridge and Bedford. Between 1942 and 1945, it was the base of the Special Duties Squadrons which supplied resistance movements across Western Europe and parachuted in agents. 


Bernard O' Connor's book
"Sabotage in Greece"
I researched and published a number of books on its history, the missions carried out and accounts of some of the secret agents, focussing on the women’s stories.

As I give talks to various groups across the region, I generated a Powerpoint presentation of the buildings used by the Special Operations Executive and in 2013 published Churchill’s School for Saboteurs STS 17 Brickendonbury Manor. 

It included three examples of sabotage action as my editor considered the original book too long. 

So, not wanting my research to be wasted, I self-published accounts of sabotage in Norway, Denmark, Holland, Belgium and France and another on blackmail sabotage (French manufacturers supplying the Germans were told to allow sabotage of their vital machinery – and be compensated after the war - or have your factory bombed by the RAF or USAAF).

I then researched sabotage in Greece, Gibraltar and Britain. 

The value of self-publishing is being able to update your account as you get more information. 


Gorgopotamos destroyed
Hence the first edition of Sabotage in Greece (2015) did not include the chapter on the Germans’ sabotage plans. 

I found that info whilst researching their post-invasion stay-behind sabotage plans.

What were your main sources and how long did it take you to go through them?

My sources were mostly agents’ personnel files and mission report found in the British National Archives in Kew.  

The National Archives’ online Discovery page allows one to search for names, places, dates, missions etc. 

The files can be ordered and sent to you (at a price) or read (or photographed) at Kew. 

My links with the SOE user group on Yahoo.com which has copied most of the SOE files mean that I can request and get sent files on disc or transferred online (and pay for them) from my armchair.


Axis occupation zones 1941-44
I also read numerous biographies, autobiographies, articles in academic journals and historians’ accounts of the war in Greece. 

Most could be ordered and paid for online and all I had to do was answer the door when the post arrived. 

I confess not to have read any Greek or German accounts of the war, hence my account is very British-centred.


The Gorgopotamos raiding force
I would transcribe interesting, relevant snippets to my account and then edit and revise. 

I’d say it took me just over a year to complete the first edition but I have to say, I spend several hours a day typing, editing etc.

Which single operation did you find more interesting and why?

Whilst describing the human story of the sabotage attacks on the viaducts was fascinating, perhaps the most interesting section was the German’s sabotage plans. 

I found on the CIA website, a similar searchable database to the National Archives and typing in sabotage or saboteur and Greece I found lots of files of interrogation reports of captured Nazi personnel, including the officers sent to Greece to initiate and implement the sabotage plans.


The Asopos viaduct in a contemporary image
Few persons are aware of the magnitude and complexity of the Allied, mainly British, sabotage efforts in occupied Greece. Looking back at all the information you processed, what are the key lessons learned from a historian's perspective?

I felt whilst working on these documents that I was one of the very few people to have read them since they were written and I could not imagine anyone would have read them all to get an overview of the German’s successes and failures. 


KIA Allied soldiers in Greece, 1941
These files also provided links to German sabotage plans in Italy, the topic of another book!

As regards lessons learned, it’s very rare that two sources tell exactly the same story. 

The more you can find, both primary and secondary, the better picture you can paint. 

Just because you find one account which you know contradicts what you’ve read elsewhere, still include it and point out the differences, or sometimes leave the reader to pick up the errors. 

Make you readers think for themselves or they’ll rely too heavily on you for the truth. 



It’s impossible to tell the whole truth of a war in a book as no one can know the complete story, only put together the disparate snippets of evidence as you find them. 

I sometime describe my work as being rather like an archaeologist, piecing together some ancient artefact but from pieces that are not always from the same site. 

The artefact may not look perfect, it hopefully resembles the original, it’ll have cracks and may well collapse with no support. 

It’s like doing a jigsaw but there’s no box, the pieces are all over the place, there’s no lid so you’re making guesses where each piece goes. 

It might fit but you need most of the pieces before you can get the overview. My work I have to admit is not 100% accurate as I don’t have and can’t have all the pieces. I can’t read Greek or German.


Gorgopotamos bridge today
I am not a professional historian. 

My work is not a dissertation for a University degree; it’s not an attempt to test a hypothesis or disprove another historian’s theory; it’s the human story of the men and sometimes women engaged in the planning, preparing, facilitating, supplying and implementing the acts of sabotage.

I acknowledge there may be factual, chronological or spelling errors and invite corrections so that the next edition provides a more accurate, complete and interesting story for the general reader.

The Asopos viaduct and the mines destruction operations seem to have been vital, perhaps more than Gorgopotamos itself. What is your opinion on that?

Few cases of sabotage action produce permanent destruction. 

The human reaction is to repair, mend, replace and get production back to normal. Stoppage would have been days, weeks or months. 


Asopos viaduct today
Saboteurs knew that so sometimes, once it was repaired, they’d blow it up again.

The viaducts were repaired, the railway lines replaced, the bridges rebuilt, the tunnels cleared, railway locomotives, trucks, ships etc. were replaced. 

Sabotage was a series of pinpricks, increasing or decreasing in intensity, which irritated the enemy and drew troops away from other centres but, in itself, did not win the war. 

Reprisals were an issue but it provided knowledge and skills for the saboteurs, a boost to individual, group and national morale, a sense of purpose, something with easily observable results, stories to tell family and friends, even write or tell reporters/historians about.


Another contemporary view of the Asopos viaduct
You refer in your book "Sabotage in Greece" to a sinking of a ship laden with oil barrels in Sifnos island. Any more details?

The Sifnos attack was referred to in a specific file I researched. 

I guess reports were handed in to SOE and someone compiled them in chronological order. So who it came from I don’t know.

Copies of the book can be obtained from:



Extracts from other historians on 

Operation Noah's Ark 


The Struggle for Greece, 1941-1949 Christopher M. Woodhouse 

Brewer, Greece, the decade of war: Occupation, Resistance and Civil War, I.B. Taurus, London, 2016
  
Chant, Christopher, The Encyclopedia of Codenames of WW II
(Routledge Revivals) 1986

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Then and Now: The bombing of a Greek airfield, 1944-2016





THEN AND NOW: Bombing of Kalamaki Airfield (also known as Hassani or Ellinikon), Athens, Greece, seen from the bomb bay of a US B-17 bomber, 15 Sep 1944 and a current image via google maps (source of photos: ww2db/google)




The airport was built in 1938, and after the German invasion of Greece in 1941, Kalamaki Airfield was used as a Luftwaffe air base during the occupation. 

The airfield had a 1800 metre long runway.

In its first year, it handled about 8,500 passengers and no more than one tonne of cargo.

After the Nazi invasion of April 1941 it was used as a Luftwaffe air base.

During the occupation the airfield was attacked at least 12 times by USAF and RAF bombers and fighters.


Luftwaffe flying units known to have used the airfield during the occupation were:

II./KG 26 (Nov 1941 – Mar 1942).

I./NJG 2 (4 Jan 1942 – 16 Jan 1942).

Kdo. Koch (formed at Kalamaki Jul 1942 from elements of II./KG 100), with He 111H and Ju 88 aircraft performing night reconnaissance and jamming duties.

1.(Go)/VK(S) 2 (Sep 1942 – Dec 1942).

II/KG 100 (21 Apr 1942 – 10 Apr 1943).

9./KG 4 (26 Oct 1942 – 31 Dec 1942).

1(F)./122 (Jun 1943 – 24 Mar 1944).

IV./JG 27 (formed at Kalamaki in May 1943, remained until 17 Jul 1943, then again from 8 Sep 1943 through to 28 Oct 1943).

Stab./JG 27 (Jul 1943 – Oct 1943 and again 3 Dec 1943 – Mar 1944).

5./JG 51 (31 May 1944 – 27 Jun 1944) .

Following the end of World War II, the Greek government allowed the United States to use the airport from 1945 until 1993.


Known as Hassani Airport in 1945, it was used by the United States Army Air Forces as early as 1 October 1945, as a base of operations for Air Transport Command flights between Rome and points in the Middle East.



Exploring the secrets of a legendary shipwreck of the Greek Seas: New story out soon!


A 1944 Willys MB Jeep restoration from A to Z. New story out soon!


New story out soon: Interview with author Bernard O' Connor on his book "Sabotage in Greece"


Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου: Συνέντευξη με τη συγγραφέα του βιβλίου "Τριήρης, τακτική και επιχειρησιακό περιβάλλον στην αρχαία Ελλάδα"



Η τριήρης αποτέλεσε μια "επανάσταση" στη ναυτική τεχνολογία, η οποία άλλαξε το ρου της Ιστορίας κατά την αρχαιότητα. 

Το πλοίο που έχει συνδέσει το όνομά του με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, αλλά και άλλες, "ξαναζεί" μέσα από τις σελίδες του εξαιρετικού βιβλίου της συγγραφέως Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου "ΤΡΙΗΡΗΣ: Τακτικό και επιχειρησιακό περιβάλλον στην αρχαία Ελλάδα".

Απευθυνθήκαμε στη συγγραφέα για να μας απαντήσει σε μια σειρά ερωτημάτων, τα οποία "φωτίζουν" την Ιστορία της Τριήρους, μέσα από το βιβλίο της. 



Ποιό ήταν το κίνητρό σας για τη συγγραφή του βιβλίου ΤΡΙΗΡΗΣ; 

Πόσο εύκολη ήταν η συλλογή των πληροφοριών, η μελέτη της βιβλιογραφίας και εν τέλει η διαδικασία της συγγραφής; 




Η έρευνα απαιτεί υπομονή, καθαρό μυαλό και μια, όσο το δυνατόν, αντικειμενική προσέγγιση. 

Η δυσκολία στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν ήταν η συλλογή, αλλά η επιλογή των πληροφοριών. 




Όπως χαρακτηριστικά αναφέρω στο εισαγωγικό σημείωμα η συγγραφή περί τριήρους, τακτικών και του επιχειρησιακού περιβάλλοντος δεν είναι έργο το οποίο δύναται να συμπεριληφθεί σε ένα μόνο βιβλίο. 


Από την άλλη πλευρά δεν ήθελα να γράψω ένα μεγάλο, πολύτομο έργο αλλά ένα επίτομο βιβλίο, εύχρηστο, στο οποίο εύκολα θα μπορούσε κάποιος να ανατρέξει σε κάθε περίπτωση. 



Η παρούσα έκδοση δημιουργήθηκε με σκοπό να δοθεί μια γενική εικόνα για την ιδιαιτερότητα της τριήρους ως πολεμικό πλοίο, να κατανοηθεί η επιχειρησιακή αξία και ο τρόπος με τον οποίο ναυμαχούσε, η σημασία του ανθρωπίνου δυναμικού της (ναύτες, πολεμιστές/επιβάτες, κωπηλάτες κ.α.) καθώς και να επισημανθούν ορισμένες ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με ειδικευμένες μορφές των πολεμικών επιχειρήσεων της εποχής. 




Από εκεί κι έπειτα μπορεί να πάρει το ρόλο ενός «εργαλείου» για μετέπειτα έρευνα και μελέτη.


Μια βασική διαφορά, η οποία ωστόσο λόγω της «χολιγουντιανής» αντίληψης δεν είναι γνωστή σε πολλούς, είναι ότι οι κωπηλάτες των αρχαιοελληνικών τριηρών δεν ήταν δούλοι, ούτε κωπηλατούσαν υπό το βούρδουλα. 

Εξηγήστε μας συνοπτικά τη σημασία του ατόμου σε μια ομαδική διαδικασία. 

Στον κινηματογράφο η αναπαράσταση μιας τριήρους υπόκειται στους κανόνες εντυπωσιασμού και εννοείται των ειδικών εφέ. 

Να ξεκαθαρίσουμε ότι η εικόνα του αλυσοδεμένου δούλου προέρχεται από την ρωμαϊκή και άλλες μεταγενέστερες περιόδους. 

Οι κωπηλάτες (ή αλλιώς ερέτες) ήταν ελεύθεροι πολίτες. 


Η ερευνήτρια ναυτικής ιστορίας Κρίστυ Ε. Ιωαννίδου στη τριήρη "Ολυμπιάς" κατά τον πλου της 24/5/2016.ΦΩΤΟ: Ι.Σ.Θεοδωράτος/
ΠΗΓΗ: 
http://perialos.blogspot.gr/2016/05/blog-post_25.html
Σε σπάνιες περιπτώσεις ναυτολογούσαν δούλους οι οποίοι όμως τύγχαιναν ιδίας αντιμετωπίσεως. 

Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι όλα τα πληρώματα μισθοδοτούντο και υπήρχαν και περιπτώσεις όπου έπαιρναν και επιπρόσθετο μισθό. 

Σε περιπτώσεις δε κατά τις οποίες δεν χορηγείτο ο μισθός ή ήταν μικρότερος από το καθορισμένο ποσό το μέλος πληρώματος στασίαζε, ηρνείτο να αναλάβει καθήκοντα ή πρόσφερε τις υπηρεσίες του στον αντίπαλο έναντι καλύτερου μισθού. 

Όλα τα παραπάνω καθώς και άλλα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία αναφέρονται στο βιβλίο.




Βλέποντας την «Ολυμπιάδα», τι είναι το πρώτο που σας έρχεται στο νου, έχοντας εντρυφήσει στην αρχαία τεχνολογία, τη στρατηγική αλλά και την τακτική των Ελλήνων στις ναυμαχίες;

Θα πρέπει πρωτίστως να γίνει κατανοητό ότι η τριήρης «Ολυμπιάς» δεν είναι πιστό  αντίγραφο τριήρους αφού δεν έχουμε αντίστοιχο αρχαίο εύρημα  ώστε να αντιγραφεί η δομή, τα βασικά ναυπηγικά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου πλοίου (όπως συνέβη  π.χ. με το σκάφος της Κερύνειας ή τα πλοία των Βίκινγκς στο Roshkild). 



Αυτό το είχε καταστήσει σαφές, το Trireme Trust (John Morrison, John Coates και Frank Welsh) τονίζοντας μεταξύ άλλων:  

«Ο βασικός στόχος των δοκιμαστικών πλεύσεων, ήταν να αποδειχθεί αν το προτεινόμενο σύστημα κωπηλασίας ήταν εφικτό και αν οι επιδόσεις του πλοίου αντιστοιχούσαν με τα στοιχεία που περιλαμβάνονταν στα αρχαία κείμενα».  

Δίχως,  λοιπόν να αγνοούμε τους σκοπούς για τους οποίους ναυπηγήθηκε η «Ολυμπιάς» (περισσότερα εξηγούνται στο εν λόγω βιβλίο) πιστεύω πως μπορούμε να θαυμάσουμε το συγκεκριμένο πλοίο σε όλες τους τομείς, τόσο στην ομορφιά του όσο και στη πολεμική του ισχύ. 



Προσωπικώς, όταν την βλέπω να πλέει, εικόνες από διάφορα σημαντικά γεγονότα της αρχαίας Ναυτικής Iστορίας ανασύρονται από τη μνήμη και αρκετά από αυτά με ωθούν και με παρακινούν για περαιτέρω έρευνα. 

Είναι το πλοίο που δόξασε την αρχαία Αθήνα, που κέρδισε την πιο σημαντική ναυμαχία στην παγκόσμια ιστορία, στην Σαλαμίνα, είναι το «εν όπλοις» σύμβολο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και ιδιαιτέρως της Ναυτικής Ισχύος της.




Πολλές από τις αρχές της στρατηγικής εφαρμόζονται ακόμα και σήμερα, μετά από δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Ποια είναι τα στοιχεία που καθιστούν διαχρονικά τα «μαθήματα» της αρχαιότητας; 

Η φιλοσοφία των Αρχών Πολέμου διατηρείται σε όλη την διάρκεια της Ιστορίας. 

Προσαρμόζεται και εξελίσσεται ανάλογα με τις επιχειρησιακές δυνατότητες και απαιτήσεις, εξαιτίας της μεταβαλλόμενης φύσεως του πολέμου και φυσικά λόγω της προόδου στην τεχνολογία και την εξέλιξη των οπλικών μέσων και συστημάτων. 



Μελετώντας την αρχαία Ναυτική Ιστορία, αντιλαμβανόμαστε ότι η εκμετάλλευση των αδυναμιών του αντιπάλου, ο αιφνιδιασμός, η συγκέντρωση κρίσιμης μαχητικής ισχύος σε προ-ϋπολογισμένο τόπο και χρόνο, η παραπλάνηση, οι ψυχολογικές επιχειρήσεις και πάνω από όλα ο ελιγμός (σε στρατηγικό, επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο), συναντώνται και στις τότε αναμετρήσεις.

Οι αρχαίοι διδάσκονταν από τις αποτυχίες τους, όπως φαίνεται και από την ανάλυση που κάνετε σε ήττες που γνώρισαν σε διάφορες ναυμαχίες. 

Πόσο σημαντικό είναι να παραδειγματίζεται κάποιος από τα λάθη του και πόσο βοηθάει στην αυτογνωσία, αλλά και στην αποφυγή παρόμοιων λαθών στη συνέχεια; 

Εκτιμώ ότι δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση της αναγκαιότητας της μελέτης αποτυχημένων ναυμαχιών. 

Αν διαβάσει κάποιος Ιστορία μπορεί να καταλάβει γιατί επαναλαμβάνονται αναιτίως σφάλματα πολλές φορές με καταστροφικά αποτελέσματα. 




Η Ιστορία, στο επίπεδο των σφαλμάτων, επαναλαμβάνεται γιατί πολλοί δεν την μελετούν επαρκώς και σε βάθος. 

Αν το έπρατταν η ανθρωπότητα δεν θα αναγκαζόταν να βιώνει διαρκώς παρόμοιες καταστάσεις.

Αν έπρεπε να ξεχωρίσετε ένα δίδαγμα από τις τριήρεις, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Όταν παρατηρείς την «Ολυμπιάδα» δεν βλέπεις απλώς μια επιτυχημένη προσπάθεια να αναστηθεί μια ξεχασμένη ναυπηγική σχεδίαση. 



Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό αλλά το πλοίο σύμβολο της αρχαίας Αθήνας διδάσκει ακόμη και σήμερα! 

Για να πλεύσει απαιτείται αρμονία στις κινήσεις των 170 ερετών. 

Αποτελεί ένα ζωντανό μάθημα συνεργασίας, συνεκπαιδεύσεως και κυρίως κοινού φρονήματος για τους κωπηλάτες-πολίτες, που δεν είναι λόγω περιβάλλοντος οπλίτες. 




Συνιστά παράδειγμα ηθελημένης πειθαρχίας και υψηλής συναισθήσεως καθήκοντος, προκειμένου ένα πολεμικό πλοίο να επιτελέσει την αποστολή του. 

Εδώ θα ταίριαζε η ρήση «η ισχύς εν τη ενώσει».





Λίγα λόγια για τη συγγραφέα



Η Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου γεννήθηκε και ζει στην Πόλη των Αθηνών. 

Σπούδασε ψυχολογία, ετυμολογία και ιστορία. 

Είναι συγγραφεύς - Ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας (πρώην ναυτικός Ε.Ν.) με εξειδίκευση σε θέματα και μελέτες που αφορούν τη ναυτιλία στην αρχαία Ελλάδα (εμπορικό / πολεμικό ναυτικό, στρατηγική, τακτική σχεδίαση και ανάλυση ναυτικών επιχειρήσεων, ναυτική τεχνολογία και ναυπηγική). 




Έχει αναπτύξει αξιόλογη συγγραφική δραστηριότητα, εκδίδοντας βιβλία και δημοσιεύοντας περισσότερα από 200 άρθρα-μελέτες, μονογραφίες και αναλύσεις σε περιοδικά του ειδικού Τύπου, σε πανεπιστημιακά περιοδικά καθώς και σε περιοδικά που εκδίδουν ειδικευμένοι φορείς όπως το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού (ΓΕΝ) και το Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος (ΝΜΕ).

Έχει μετάσχει σε ημερίδες, διαλέξεις και συνέδρια (μεταξύ άλλων στη Σχολή Διοικήσεως Επιτελών Πολεμικού Ναυτικού (ΣΔΕΠΝ), Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού (ΣΜΥΝ), Σχολή Διαβιβάσεων (ΣΔΒ) του Ελληνικού Στρατού (ΕΣ), καθώς και σε ξένα Πανεπιστήμια  (PULTUSK Academy of Humanities, Poland).

Έχει τιμηθεί με το βραβείο Ναυτικής Παράδοσης (Βραβεία ΕΞΑΛΕΙΠΤΡΟΝ 2014) και από το Δήμο Σαλαμίνας για την έρευνά της στη Ναυτική Ιστορία (35 χρόνια προσφορά του Συλλόγου ΑΙΑΝΤΙΣ για τη διάσωση και την ανάδειξη της ιστορικής Nαυμαχίας της Σαλαμίνος παγκοσμίως, 04/03/2014).



Είναι δημιουργός και διαχειρίστρια του ιστολογίου Περί Αλός www.perialos.blogspot.gr , επιστημονική συνεργάτις στα θέματα Ναυτικής Ιστορίας στο ίδρυμα ‘The Salamis Foundation’, μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.), του Ελληνικού Συνδέσμου Υποβρυχίων (ΕΛΣΥΒ), του Συλλόγου Ιστορικών Μελετών «Κορύβαντες» και του Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος (ΝΜΕ). 

Είναι παντρεμένη με τον δημοσιογράφο και αμυντικό αναλυτή Ιωάννη Σ. Θεοδωράτο με τον οποίο έχει αποκτήσει μία κόρη.





Το βιβλίο της συγγραφέως Κ.Ε. Ιωαννίδου μπορείτε να το προμηθευτείτε:



Από την Υπηρεσία Ιστορίας Ναυτικού το Θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ, ενώ μπορείτε επίσης να το παραγγείλετε σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο.

Εκδοση: Υπηρεσία Ιστορίας Ναυτικού, πληροφορίες στο τηλ. 210 3484233