Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου: Συνέντευξη με τη συγγραφέα του βιβλίου "Τριήρης, τακτική και επιχειρησιακό περιβάλλον στην αρχαία Ελλάδα"

Η τριήρης αποτέλεσε μια "επανάσταση" στη ναυτική τεχνολογία, η οποία άλλαξε το ρου της Ιστορίας κατά την αρχαιότητα. 

Το πλοίο που έχει συνδέσει το όνομά του με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, αλλά και άλλες, "ξαναζεί" μέσα από τις σελίδες του εξαιρετικού βιβλίου της συγγραφέως Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου "ΤΡΙΗΡΗΣ: Τακτικό και επιχειρησιακό περιβάλλον στην αρχαία Ελλάδα".

Απευθυνθήκαμε στη συγγραφέα για να μας απαντήσει σε μια σειρά ερωτημάτων, τα οποία "φωτίζουν" την Ιστορία της Τριήρους, μέσα από το βιβλίο της. 

Δείτε βίντεο από τον ιστορικό πλου της τριήρους ΟΛΥΜΠΙΑΣ

Ποιό ήταν το κίνητρό σας για τη συγγραφή του βιβλίου ΤΡΙΗΡΗΣ; 

Πόσο εύκολη ήταν η συλλογή των πληροφοριών, η μελέτη της βιβλιογραφίας και εν τέλει η διαδικασία της συγγραφής; 

Η έρευνα απαιτεί υπομονή, καθαρό μυαλό και μια, όσο το δυνατόν, αντικειμενική προσέγγιση. 

Η δυσκολία στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν ήταν η συλλογή, αλλά η επιλογή των πληροφοριών. 

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρω στο εισαγωγικό σημείωμα η συγγραφή περί τριήρους, τακτικών και του επιχειρησιακού περιβάλλοντος δεν είναι έργο το οποίο δύναται να συμπεριληφθεί σε ένα μόνο βιβλίο. 

Από την άλλη πλευρά δεν ήθελα να γράψω ένα μεγάλο, πολύτομο έργο αλλά ένα επίτομο βιβλίο, εύχρηστο, στο οποίο εύκολα θα μπορούσε κάποιος να ανατρέξει σε κάθε περίπτωση. 

Η παρούσα έκδοση δημιουργήθηκε με σκοπό να δοθεί μια γενική εικόνα για την ιδιαιτερότητα της τριήρους ως πολεμικό πλοίο, να κατανοηθεί η επιχειρησιακή αξία και ο τρόπος με τον οποίο ναυμαχούσε, η σημασία του ανθρωπίνου δυναμικού της (ναύτες, πολεμιστές/επιβάτες, κωπηλάτες κ.α.) καθώς και να επισημανθούν ορισμένες ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με ειδικευμένες μορφές των πολεμικών επιχειρήσεων της εποχής. 

Από εκεί κι έπειτα μπορεί να πάρει το ρόλο ενός «εργαλείου» για μετέπειτα έρευνα και μελέτη.

Μια βασική διαφορά, η οποία ωστόσο λόγω της «χολιγουντιανής» αντίληψης δεν είναι γνωστή σε πολλούς, είναι ότι οι κωπηλάτες των αρχαιοελληνικών τριηρών δεν ήταν δούλοι, ούτε κωπηλατούσαν υπό το βούρδουλα. 

Εξηγήστε μας συνοπτικά τη σημασία του ατόμου σε μια ομαδική διαδικασία. 

Στον κινηματογράφο η αναπαράσταση μιας τριήρους υπόκειται στους κανόνες εντυπωσιασμού και εννοείται των ειδικών εφέ. 

Να ξεκαθαρίσουμε ότι η εικόνα του αλυσοδεμένου δούλου προέρχεται από την ρωμαϊκή και άλλες μεταγενέστερες περιόδους. 

Οι κωπηλάτες (ή αλλιώς ερέτες) ήταν ελεύθεροι πολίτες. 

Η ερευνήτρια ναυτικής ιστορίας Κρίστυ Ε. Ιωαννίδου στη τριήρη "Ολυμπιάς" κατά τον πλου της 24/5/2016.ΦΩΤΟ: Ι.Σ.Θεοδωράτος/
ΠΗΓΗ: http://perialos.blogspot.gr/2016/05/blog-post_25.html

Σε σπάνιες περιπτώσεις ναυτολογούσαν δούλους οι οποίοι όμως τύγχαιναν ιδίας αντιμετωπίσεως. 

Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι όλα τα πληρώματα μισθοδοτούντο και υπήρχαν και περιπτώσεις όπου έπαιρναν και επιπρόσθετο μισθό. 

Σε περιπτώσεις δε κατά τις οποίες δεν χορηγείτο ο μισθός ή ήταν μικρότερος από το καθορισμένο ποσό το μέλος πληρώματος στασίαζε, ηρνείτο να αναλάβει καθήκοντα ή πρόσφερε τις υπηρεσίες του στον αντίπαλο έναντι καλύτερου μισθού. 

Όλα τα παραπάνω καθώς και άλλα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία αναφέρονται στο βιβλίο.

Βλέποντας την «Ολυμπιάδα», τι είναι το πρώτο που σας έρχεται στο νου, έχοντας εντρυφήσει στην αρχαία τεχνολογία, τη στρατηγική αλλά και την τακτική των Ελλήνων στις ναυμαχίες;

Θα πρέπει πρωτίστως να γίνει κατανοητό ότι η τριήρης «Ολυμπιάς» δεν είναι πιστό  αντίγραφο τριήρους αφού δεν έχουμε αντίστοιχο αρχαίο εύρημα  ώστε να αντιγραφεί η δομή, τα βασικά ναυπηγικά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου πλοίου (όπως συνέβη  π.χ. με το σκάφος της Κερύνειας ή τα πλοία των Βίκινγκς στο Roshkild). 

Αυτό το είχε καταστήσει σαφές, το Trireme Trust (John Morrison, John Coates και Frank Welsh) τονίζοντας μεταξύ άλλων:  

«Ο βασικός στόχος των δοκιμαστικών πλεύσεων, ήταν να αποδειχθεί αν το προτεινόμενο σύστημα κωπηλασίας ήταν εφικτό και αν οι επιδόσεις του πλοίου αντιστοιχούσαν με τα στοιχεία που περιλαμβάνονταν στα αρχαία κείμενα».  

Δίχως,  λοιπόν να αγνοούμε τους σκοπούς για τους οποίους ναυπηγήθηκε η «Ολυμπιάς» (περισσότερα εξηγούνται στο εν λόγω βιβλίο) πιστεύω πως μπορούμε να θαυμάσουμε το συγκεκριμένο πλοίο σε όλες τους τομείς, τόσο στην ομορφιά του όσο και στη πολεμική του ισχύ. 

Προσωπικώς, όταν την βλέπω να πλέει, εικόνες από διάφορα σημαντικά γεγονότα της αρχαίας Ναυτικής Iστορίας ανασύρονται από τη μνήμη και αρκετά από αυτά με ωθούν και με παρακινούν για περαιτέρω έρευνα. 

Είναι το πλοίο που δόξασε την αρχαία Αθήνα, που κέρδισε την πιο σημαντική ναυμαχία στην παγκόσμια ιστορία, στην Σαλαμίνα, είναι το «εν όπλοις» σύμβολο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και ιδιαιτέρως της Ναυτικής Ισχύος της.

Πολλές από τις αρχές της στρατηγικής εφαρμόζονται ακόμα και σήμερα, μετά από δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Ποια είναι τα στοιχεία που καθιστούν διαχρονικά τα «μαθήματα» της αρχαιότητας; 

Η φιλοσοφία των Αρχών Πολέμου διατηρείται σε όλη την διάρκεια της Ιστορίας. 

Προσαρμόζεται και εξελίσσεται ανάλογα με τις επιχειρησιακές δυνατότητες και απαιτήσεις, εξαιτίας της μεταβαλλόμενης φύσεως του πολέμου και φυσικά λόγω της προόδου στην τεχνολογία και την εξέλιξη των οπλικών μέσων και συστημάτων. 

Μελετώντας την αρχαία Ναυτική Ιστορία, αντιλαμβανόμαστε ότι η εκμετάλλευση των αδυναμιών του αντιπάλου, ο αιφνιδιασμός, η συγκέντρωση κρίσιμης μαχητικής ισχύος σε προ-ϋπολογισμένο τόπο και χρόνο, η παραπλάνηση, οι ψυχολογικές επιχειρήσεις και πάνω από όλα ο ελιγμός (σε στρατηγικό, επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο), συναντώνται και στις τότε αναμετρήσεις.

Οι αρχαίοι διδάσκονταν από τις αποτυχίες τους, όπως φαίνεται και από την ανάλυση που κάνετε σε ήττες που γνώρισαν σε διάφορες ναυμαχίες. 

Πόσο σημαντικό είναι να παραδειγματίζεται κάποιος από τα λάθη του και πόσο βοηθάει στην αυτογνωσία, αλλά και στην αποφυγή παρόμοιων λαθών στη συνέχεια; 

Εκτιμώ ότι δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση της αναγκαιότητας της μελέτης αποτυχημένων ναυμαχιών. 

Αν διαβάσει κάποιος Ιστορία μπορεί να καταλάβει γιατί επαναλαμβάνονται αναιτίως σφάλματα πολλές φορές με καταστροφικά αποτελέσματα. 

Η Ιστορία, στο επίπεδο των σφαλμάτων, επαναλαμβάνεται γιατί πολλοί δεν την μελετούν επαρκώς και σε βάθος. 

Αν το έπρατταν η ανθρωπότητα δεν θα αναγκαζόταν να βιώνει διαρκώς παρόμοιες καταστάσεις.

Αν έπρεπε να ξεχωρίσετε ένα δίδαγμα από τις τριήρεις, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Όταν παρατηρείς την «Ολυμπιάδα» δεν βλέπεις απλώς μια επιτυχημένη προσπάθεια να αναστηθεί μια ξεχασμένη ναυπηγική σχεδίαση. 

Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό αλλά το πλοίο σύμβολο της αρχαίας Αθήνας διδάσκει ακόμη και σήμερα! 

Για να πλεύσει απαιτείται αρμονία στις κινήσεις των 170 ερετών. 

Αποτελεί ένα ζωντανό μάθημα συνεργασίας, συνεκπαιδεύσεως και κυρίως κοινού φρονήματος για τους κωπηλάτες-πολίτες, που δεν είναι λόγω περιβάλλοντος οπλίτες. 

Συνιστά παράδειγμα ηθελημένης πειθαρχίας και υψηλής συναισθήσεως καθήκοντος, προκειμένου ένα πολεμικό πλοίο να επιτελέσει την αποστολή του. 

Εδώ θα ταίριαζε η ρήση «η ισχύς εν τη ενώσει».

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου γεννήθηκε και ζει στην Πόλη των Αθηνών. 

Σπούδασε ψυχολογία, ετυμολογία και ιστορία. 

Είναι συγγραφεύς - Ερευνήτρια Ναυτικής Ιστορίας (πρώην ναυτικός Ε.Ν.) με εξειδίκευση σε θέματα και μελέτες που αφορούν τη ναυτιλία στην αρχαία Ελλάδα (εμπορικό / πολεμικό ναυτικό, στρατηγική, τακτική σχεδίαση και ανάλυση ναυτικών επιχειρήσεων, ναυτική τεχνολογία και ναυπηγική). 

Έχει αναπτύξει αξιόλογη συγγραφική δραστηριότητα, εκδίδοντας βιβλία και δημοσιεύοντας περισσότερα από 200 άρθρα-μελέτες, μονογραφίες και αναλύσεις σε περιοδικά του ειδικού Τύπου, σε πανεπιστημιακά περιοδικά καθώς και σε περιοδικά που εκδίδουν ειδικευμένοι φορείς όπως το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού (ΓΕΝ) και το Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος (ΝΜΕ).

Έχει μετάσχει σε ημερίδες, διαλέξεις και συνέδρια (μεταξύ άλλων στη Σχολή Διοικήσεως Επιτελών Πολεμικού Ναυτικού (ΣΔΕΠΝ), Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού (ΣΜΥΝ), Σχολή Διαβιβάσεων (ΣΔΒ) του Ελληνικού Στρατού (ΕΣ), καθώς και σε ξένα Πανεπιστήμια  (PULTUSK Academy of Humanities, Poland).

Έχει τιμηθεί με το βραβείο Ναυτικής Παράδοσης (Βραβεία ΕΞΑΛΕΙΠΤΡΟΝ 2014) και από το Δήμο Σαλαμίνας για την έρευνά της στη Ναυτική Ιστορία (35 χρόνια προσφορά του Συλλόγου ΑΙΑΝΤΙΣ για τη διάσωση και την ανάδειξη της ιστορικής Nαυμαχίας της Σαλαμίνος παγκοσμίως, 04/03/2014).

Είναι δημιουργός και διαχειρίστρια του ιστολογίου Περί Αλός www.perialos.blogspot.gr , επιστημονική συνεργάτις στα θέματα Ναυτικής Ιστορίας στο ίδρυμα ‘The Salamis Foundation’, μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.), του Ελληνικού Συνδέσμου Υποβρυχίων (ΕΛΣΥΒ), του Συλλόγου Ιστορικών Μελετών «Κορύβαντες» και του Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος (ΝΜΕ). 

Είναι παντρεμένη με τον δημοσιογράφο και αμυντικό αναλυτή Ιωάννη Σ. Θεοδωράτο με τον οποίο έχει αποκτήσει μία κόρη.

Το βιβλίο της συγγραφέως Κ.Ε. Ιωαννίδου μπορείτε να το προμηθευτείτε:

Από την Υπηρεσία Ιστορίας Ναυτικού το Θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ, ενώ μπορείτε επίσης να το παραγγείλετε σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο.

Εκδοση: Υπηρεσία Ιστορίας Ναυτικού, πληροφορίες στο τηλ. 210 3484233

Christy Emilio Ioannidou Official Site

http://perialos1.wix.com/christyeioannidou

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΕΔΩ

Photo Credit : K. Kontadakis

Pilots of the... Abyss: The aircraft salvagers of the Hellenic Air Force (HAF)

Nuggets of WW2 history lay hidden for decades in the Greek seas.

GREEK VERSION HERE

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΩ

Many secrets are revealed thanks to the salvagers of the Hellenic Air Force, the specially trained scuba divers, who salvage World War II aircraft from the depths. 

Diving under almost any weather conditions, day and night, in order to achieve their mission, these men are a Unit known as the Mobile Maintenance Team of Underwater and Marine Facilities.

A notable operation of the Hellenic Air Force's Underwater Missions Team was the salvaging of a Mirage 2000 fighter aircraft in Samos, from a depth of 75 meters. (CLICK FOR THE FULL STORY AND MORE PHOTOS)

"The greatest depth at which we operated was at approximately 960 meters in 2004 when the twin-engine Chinook helicopter carrying the late patriarch of Alexandria  crashed in the sea area of ​​Mount Athos. 

It was an almost impossible task, which with the cooperation of the Hellenic Center for Maritime Research and with the use of an ROV we managed to bring back to the surface large parts of the crashed Chinook for evaluation" says the squadron leader.

These operations, however, above and below sea level require constant alert and vigilance: 

"Apart from operational missions we are also conducting social activities, as the Mobile Disaster Response Team is always ready to assist in the evacuation of citizens because of an earthquake or any other disaster, while we work with the Ministry of Education".

"Each mission requires discipline, perfect synchronization, detailed planning and professionalism in salvage operations. There is not the slightest margin for errors".

British Bristol Blenheim

Since April 1941 a twin-engine aircraft of the RAF was laying off Crete, close to Rethymnon. 

Shot down by friendly fire, this Blenheim remained forgotten for almost 55 years, until the moment it was raised from the seabed. 

This aircraft is currently exhibited at the Hellenic Air Force Museum Aviation Museum in Tatoi. CLICK TO READ THE FULL STORY AND SEE MORE PHOTOS

German Junkers 87 "Stuka"

This aircraft was shot down in October 1943, in Rhodes and was found in 2004 at a depth of about 150 meters by a fishing boat, approximately seven miles from the coast. 

Once dragged into shallow waters (approx. 15 meters) the Hellenic Air Force salvagers brought the aircraft back to the surface in 2006. 

This aircraft was preserved at the Hellenic Air Force Museum Aviation Museum in Tatoi. CLICK TO READ THE FULL STORY AND SEE MORE PHOTOS

German Junkers 52 "Tante Ju"

The battle of Leros in 1943, was the failed attempt of the Allies (mainly British forces) to occupy the strategically important Dodecanese islands, after the capitulation of Italy. 

German forces, including paratroopers overpowered the Allies and reoccupied the islands, but at a heavy price in human lives and war material. 

Among the "victims" of the battle of Leros was a Junkers 52, which was shot down on November 14 by anti aircraft fire and crashed in the bay of Alinda. 

In 2003, it was brought back to the surface from a depth of 41 meters, in almost perfect condition. It is currently exhibited at the Hellenic Air Force Museum, but the hope of the citizens of Leros is to see it back to their island.

Canadair CL215 and CL415

During the summer season forest fires, Canadair CL215 and CL415 are assisting the ground firefighting forces. 

There have been occasions when an aircraft sinks, during the operations and the Hellenic Air Force salvagers are asked to bring it back to action as soon as possible.

An Arado AR196 in Herakleia Island, Greece

Lying at a depth of just 11 metres, this Arado wreck is an ideal snorkeling destination
(Photo: Costis Mantzoris)

On September 17, 1943 this specific Arado 196 went on a mission to protect a convoy consisting of three ships (UJ 2104, Paula and Pluto) on their way from Piraeus to Rodos. 

Photo of the Arado196 (CREDIT: Manolis Bardanis www.naxosdiving.com)

Near Naxos, British Beaufighters attacked the convoy and the Arado was damaged and had to perform a controlled ditching at sea. 

The crew was saved by UJ 2104, but the aircraft sunk shortly afterwards. (See the picture below, shot minutes before the Arado's sinking).

The crew was reported as "rescued". 

The convoy continued on its way to Rodos, but north of Astypalaia, they were attacked again, this time by allied destroyers. 

The two cargo ships sunk, and UJ 2104 was badly damaged. 

This picture of the Arado D1+EH was taken by an officer of UJ 2104 just minutes before sinking. The picture was hidden for 5 years in a foam soap box during time as POW in Egypt.
(Photo: P. Schenk/AK Groener from http://www.u-air.info/www/uair/uair.nsf/0/D8A7C27055E94FD7C12577AD004C26C9?OpenDocument)

Approximately 60 survivors, including the crew of the Arado, managed to reach Astypalaia, which was under Italian control. 

The survivors of the convoy were transferred to the British shortly after and remained POW until 1948.

Crew F Fritz Schaar, POW

BF Herbert Schneider, POW

 The wreck was found by Greek fishermen in 1982 at a depth of 91m and was moved in a bay of the island Herakleia. 

Acclaimed researcher Manolis Bardanis (www.naxosdiving.com) is credited with a detailed research on this wreck's history, in cooperation with other historians. 

Another view of the wreck

SOURCE 1

SOURCE 2

The Heinkel He111 of Leros, shot down on 14 November 1943

On 14 November 1943, the crews of two 46 Squadron Beaufighters, Flight Lieutenant D. J. A. Crerar (pilot) with Pilot Officer L. Charles, and Flying Officer B. F. Wild (pilot) together with Flight Sergeant R. W. Gibbons, shared in the destruction of a Heinkel He 111H (8011/6N+EP) of II./K.G. 100. This was shot down north of Leros with the loss of Gefreiter Helmut Grundke (air-gunner).

READ MORE HERE: Leros Island, 1943: The underwater museum of WW2 aircraft wrecks and shipwrecks

According to researcher Byron Tesapsides the crew of this ill fated He 111H (6N+EP, W.Nr. 8011) was: Pilot Uffz. Walter Pink, Fw. Kurt Bruder (MIA), BF. Fw. Johann Sonnenschein (wounded), BS. Uffz. Helmut Grundke (KIA)

READ MORE HERE: Autumn 1943: Operation "Taifun", the Battle for Leros, the tragic end of the LRDG and the defeat of the British

The fuselage of the He111 at Panteli beach, Leros in 2013. Shortly afterwards the wreck disappeared. Photo Credit: Andrew Clark

READ MORE HERE: WW2 German aircraft shot down in 1943 recovered in Leros

Part of the He111 still remains at a depth of 16 metres and is a popular diving site in Leros.
Photo Credit: http://is-expl.com/explorations/12

ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Swastika Over the Aegean: Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στο Αιγαίο, τότε και τώρα

Paying the ultimate price for freedom: Gliders, the Flying Coffins of World War II

Eight members of an Airborne Division, their faces covered with parachute shrouds, lie dead beside the wreckage of their glider, near Hiesville France. 6 June 1944

Signal Corps Photo #ETO-HQ-44-5112
Photo taken by RUNYAN Photo released 17 June 1944.
[This is the 437th TCG glider #1, 7 June 1944 flight. Glider Pilots were F/O Richard G. Mercer T-60767 Pilot and 1st Lt. George G. Parker O-349331 as Co-Pilot. Lt. Parker later went on to fly a glider into Holland (Market Operation) in September '44 and Germany (Varsity Operation) in March '45.]

"Flying coffins." "Tow targets." Pilots and glider-borne infantry had colorful and well-earned nicknames for their ungainly planes. But according to at least one veteran flight officer, the most common moniker for the combat glider was way off base: "Silent Wings."

Without a doubt, the Normandy invasion was the most important operation in WW2. After invasions in the "soft under belly" of the German Fortress Europe, an attack on the west coast was imminent. The idea of where and how was the biggest secret.

That airborne troops were to be used was no secret. 

Since the development of Airborne operations by the German in 1940, almost all major invasions and campaigns were executed with the use of airborne forces. 

Now, the largest airborne operation up to that time was planned. 

A British Airborne Division was to land on the east side. Their goal was to protect the flank of the invasion beaches, to capture some bridges and German batteries. 

This resulted in one of the best glider landings throughout the war as in the opening stage of the invasion, British gliders landed yards from the bridges that were to be captured by the Glider Infantry carried in by the gliders. 

Today, the Pegasus Bridge is one of the most important historic places in the area of the British landings.

On the other end of the invasion beaches were the landing grounds of the US Airborne Divisions. 

Two divisions were to land on the Cotentin Peninsula. The focus was to capture important bridges and causeways. 

The causeways were the routes for the invasion forces to get out of the beach area and reach the hinterland. Bridges are important as they are needed in offensive operations to advance or in defensive operation to block the enemy from crossing a river.

The first gliders were to arrive in this area in the early hours of June 6, 1944; in two lifts, one flown by the 434th Troop Carrier Group and a second by the 437th Troop Carrier Group. 

These glider missions each had their own code name. The first two were Chicago (434th) and Detroit (437th). 

The gliders all landed in the dark. Without all the Pathfinder beacons set, flying through a cloudbank and enemy fire and the darkness, it was difficult to find the landing zone. 

The presence of trees, hedgerows and Rommel Asparagus made these night landings difficult to carry out. 

The lead glider of the mission crashed into a hedgerow, killing two of the four occupants, including General Pratt of the 101st Airborne Division. 

German reactions, the dark, all contributed to a hectic appearance of the Normandy battlefield where small groups of Airborne roamed around to find their units and objectives. On these first two missions, American CG-4A Waco"s were used.

Later on the same day, more glider missions were flown, (437th,  436th and 435th Troop Carrier Groups). 

These landings were met by stiff German anti-aircraft fire. This, and small fields with hedgerows caused many problems. This was also the first time that the Americans used British Horsa gliders in an airborne operation. 

The wooden Horsas cracked up in hedgerows and trees. With a larger load then the CG-4A Waco, the number of casualties in the Horsa crashes were higher.

"We had dropped down to about 100 feet as we crossed the beach and had climbed to between 400 and 500 feet over our "landing zone" (really no landing zone as it was up to us to pick any field we could get into)...

We made one 90 degree turn to the left, we passed over a glider that had already landed.

It evidently had hit a mine or something; anyway the whole glider was enveloped in flames. It was then, I became aware of the enemy firing at the gliders and tow ships...

The damn trees were about 50 feet tall (as in all the hedgerows) and I was about five feet too low to clear them. A tall limb hit my left wing about the same time as my undercarriage snagged in the tops of the trees.

The left wing, catching as it did, pulled us in a turn of 90 degrees and we stopped at the base of the trees with the left wing still tangled and the tail section twisted upside down. Not one of us got a scratch."

Courtesy of the National Archives / NWWIIGPA Collection

This picture back from Northern France shows gliders of the 9th AF initial assault for the liberation of Europe..

"When given the green light, I could see two gliders ablaze on the ground and others that had cracked up.

No suitable LZ's were visible to my left or right. I picked a half-ploughed field half the size of a football field. Upon landing, my glider lost part of its right wing and received damage to the nose section."

On the 7th, missions Galveston (437th and 434th) and Hackensack (439th and 441st) were executed. 

The circumstances of these glider landings were not much different from those of the previous day. 

These last missions were to bring in elements of the 82nd Airborne Division. Again CG-4A and Horsa gliders were used. This was the last time that the US used Horsa gliders in a combat operation.

These glider missions were not the end of glider landings in Normandy. 

Some days after these missions, the 436th Troop Carrier Group executed resupply missions to Normandy with gliders landing on an airstrip. 

Among the glider pilots who flew this resupply mission were also pilots who had landed in Normandy a few days earlier. This was their second trip to Normandy. These later missions were without casualties.

Courtesy National Archives/ NWWIIGPA Collection

ALLIES LAND IN FRANCE.....Gliders loaded with essential supplies land on a partially completed airfield somewhere in northern France. Despite the steady stream of gliders bringing in men and equipment from England, the work on the airfield goes on uninterrupted. 15 June 1944

SOURCES 

FURTHER READING

A Greek PZL P24 fighter aircraft, 1940-41

The Royal Hellenic Air Force (EVA) is the only air force during WW2 to operate the PZL.24 as its main fighter type. 

Two subtypes, thirty P.24F and six P.24G, were ordered and delivered in 1937-38. 

They were split between three Mirae Dioxeos (Fighter Squadrons): the 21st at Trikala, 22nd at Thessaloniki and 23rd at Larissa. 

The only other operational Greek fighters, stationed further south, were eight Bloch MB.151s and two each Gladiator Mk I and Avia B-534 II, both of which were of limited value. 

When Italy attacked in October 1940, the Polish fighter was the Greeks' only modern type in adequate numbers. 

However, by 1940, the PZL.24 was no longer a front-runner despite a powerful powerplant and satisfactory armament. 

It had no speed advantage over the Fiat Cr.42 nor could it outfly the nimble Italian biplane, while it was much slower than the Macchi MC.200 and the Fiat G.50 it was pitted against. 

Its armament was the only real advantage against the Italian fighters whose reliance on the slow firing Breda-SAFAT 12.7mm machine guns proved detrimental. 

The PZL.24F armed with two 20mm Oerlikon FF cannon and two MGs gave the Greeks a temporary edge in combat until lack of ammunition and spares forced EVA to re-arm all P.24Fs with 4x Colt–Browning 7.7 mm MG40 machine guns. 

Overall, the PZLs performed gallantly during the early period of the conflict, holding their own against impossible numerical odds and despite the fact that their main target were enemy bombers which forced them to fight at a disadvantage against enemy fighters. 

Italian claims of easy superiority over the Albanian front were vastly over-rated and their kill claims even exceeded the total number of operational fighters on the Greek side. 

Total Greek fighter losses -in combat- came to 24 a/c with the Greek fighter pilots claiming 64 confirmed kills and 24 probables (about two third bombers). 

By April 1941, however, lack of spares and attrition had forced EVA to merge the five surviving PZL.24s into one understrength squadron supported by five Gloster Gladiators Mk I and II and the two surviving MB.151s. 

These fought hopelessly against the Luftwaffe onslaught in April 1941 scoring 4 kills (two Hs-126, one Ju-87B and one Do-17) and losing most of their surviving a/c on the ground. None of the Pulawski fighters survived.

SOURCE