Το "Φάντασμα του Βάλτου" και η απίστευτη ιστορία του

Ένα θερμός με υπολείμματα καφέ, ένα σταχτοδοχείο γεμάτο γόπες, προσωπικά αντικείμενα του πληρώματος, όπλα και άλλα είδη, ήταν η εικόνα που αντίκρυσε το 1972 ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στο "Φάντασμα του Βάλτου", 30 χρόνια μετά την αναγκαστική του προσγείωση.

Είναι το μόνο "Ιπτάμενο φρούριο" που διατηρείται στις ημέρες μας με εμφανή τα σημάδια του Πολέμου.  Τρύπες από σφαίρες καταδιωκτικών και μια μεγάλη οπή στο φτερό του από βλήμα αντιαεροπορικού, είναι τα "παράσημα" της μιας και μοναδικής αποστολής του, το 1942.

Το Β17 απογειώθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1942, για να βομβαρδίσει ιαπωνικούς στόχους στη Ραμπαούλ. Πάνω από το σημείο δέχθηκε αντιαεροπορικά πυρά και στη συνέχεια επιθέσεις καταδιωκτικών, αλλά κατάφερε να διαφύγει με... ενθύμιο πολλές τρύπες από τα πλήγματα που δέχθηκε.

Η περιπέτειά του όμως δεν είχε τελειώσει. Με τα καύσιμα να λιγοστεύουν επικίνδυνα, ο πιλότος αποφάσισε να το προσγειώσει σε σημείο που νόμιζε ασφαλές, αποδείχθηκε όμως ότι ήταν βαλτώδες.

Μετά την επιτυχή αναγκαστική προσγείωση και τα 9 μέλη του πληρώματος, πέρασαν μια μίνι Οδύσσεια διάρκειας 36 ημερών, μέχρι να επιστρέψουν στη βάση τους.

Για τα επόμενα 30 χρόνια, το Β17 παρέμεινε στο βάλτο, μέχρι τη στιγμή που εντοπίστηκε και πάλι. Μετά από δεκαετίες γραφειοκρατικών διαδικασιών, το "Φάντασμα του Βάλτου", όπως ονομάστηκε και ύστερα από μια ιδιαίτερα δύσκολη επιχείρηση, το βομβαρδιστικό απομακρύνθηκε από το βάλτο και πλέον εδώ και λίγα χρόνια εκτίθεται σε Μουσείο. 

Διαβάστε εδώ, εκεί και παραπέρα

Βρήκαν θησαυρό 100 ετών στην Ανταρκτική

Η περίοδος της εξερεύνησης της Ανταρκτικής, από το 1895 μέχρι το 1917, σημαδεύτηκε από ιστορικές επιτυχίες, αλλά και μεγάλες τραγωδίες. Εξερευνητές όπως ο Ερνέστος Σάκελτον, ο Ροβέρτος Φάλκον Σκοττ, ακόμα και ο Εδμούνδος Χίλλαρυ τη δεκαετία του '50 έγραψαν με τις αποστολές τους τις δικές τους σελίδες στην ανακάλυψη των μυστικών του Νότιου Πόλου.

Κάθε αποστολή ερευνητών κατασκεύαζε τα δικά της καταλύματα στην περιοχή, προκειμένου να προφυλαχθεί από τα στοιχεία της Φύσης και να αποθηκεύσει τις προμήθειές της.

Σήμερα, όλα αυτά τα ενθυμήματα μιας αλλοτινής εποχής συντηρούνται διεξοδικά από εντεταλμένα όργανα, όπως το Antarctic Heritage Trust.

Οι συντηρητές, ανάμεσα στα εκατοντάδες αντικείμενα που έχουν διατηρηθεί στους αιώνιους πάγους, βρήκαν και μια σειρά αρνητικών, τα οποία μετά από την απαραίτητη συντήρηση, εκτυπώθηκαν και ψηφιοποιήθηκαν, φέρνοντας για πρώτη φορά από τη στιγμή που τραβήχτηκαν, τις εικόνες από την αποστολή του Ερνέστου Σάκελτον (1914-1917), η οποία εγκλωβίστηκε για μεγάλο διάστημα στο κατάλυμα προηγούμενης αποστολής, όταν χάθηκε το πλοίο τους.

Αν και ο φωτογράφος παραμένει άγνωστος, πιθανολογείται πως είναι ο Αρνόλδος Σπένσερ-Ζμιθ, ο επίσημος φωτογράφος της αποστολής και ο μόνος που είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό. 

Διαβάστε εδώ

Διαβάστε και παραπέρα

The Last Stand: Περιήγηση στα οχυρά-φαντάσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Ο διακεκριμένος φωτογράφος Μαρκ Ουίλσον από τη Βρετανία κλαυψε 37.000 χιλιόμετρα, ταξιδεύοντας στη χώρα του, τη Γαλλία, τη Δανία, τη Νορβηγία, προκειμένου να απαθανατίσει τα οχυρά-φαντάσματα του Β' παγκοσμίου Πολέμου σε 143 τοποθεσίες.

Ο Ουίλσον στο φωτογραφικό του λεύκωμα The Last Stand (170 σελίδες) κατέγραψε τα οχυρά των ναζί, αλλά και των Βρετανών και μέσα από τις απόκοσμες εικόνες δίνει την ευκαιρία στο σύγχρονο παρατηρητή να διαπιστώσει το μέγεθος των κατασκευών, αλλά και τη φθορά που προκαλούν τα στοιχεία της Φύσης σε αυτά.

Δείτε εδώ

Κατεχόμενη Κρήτη, Αύγουστος 1943: "Ενας Κρης λέγει ότι όλοι οι Κρήτες ψεύδονται..."

Στο απόγειο της ναζιστικής κατοχής της Ελλάδας, το καλοκαίρι του 1943 ένας Γερμανός, o Βάλτερ Κιάουλεν, επισκέπτεται την Κνωσό και καταγράφει τις εντυπώσεις του στο δισέλιδο αφιέρωμα του ναζιστικού προπαγανδιστικού περιοδικού εντύπου "Σύνθημα" (1ο τεύχος Αυγούστου 1943).

Οι σφαγές αμάχων, οι πυρπολήσεις χωριών, οι στυγερές δολοφονίες ακόμα και τρίχρονων παιδιών είναι βέβαια στην ημερησία διάταξη, τόσο στην Κρήτη, όσο και στην υπόλοιπη κατεχόμενη Ελλάδα από τους βάρβαρους ναζί, αυτό όμως δεν αποθαρρύνει τον Κιούλεν να καταγράψει τις εντυπώσεις του από την περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού, επεκτεινόμενος παράλληλα και σε μια ανάλυση του χαρακτήρα των ιθαγενών της νήσου, ξεκινώντας την αφήγησή του με τη φράση  "Ενας Κρης λέγει ότι όλοι οι Κρήτες ψεύδονται...", προκειμένου να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Κρήτη είναι "η κοιτίς του ευρωπαϊκού πολιτισμού"

Βέβαια, καμμία αναφορά δε γίνεται στις μαζικές δολοφονίες αμάχων που ήδη έχουν πραγματοποιήσει οι Γερμανοί στην Κρήτη, ενώ λίγες ημέρες αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1943, οι ναζί εκτελούν σχεδόν 500 γυναικόπαιδα, ως αντίποινα στην αντιστασιακή δράση των Κρητικών.

Η σφαγή της Βιάννου αναφέρεται στη μαζική εξόντωση άμαχου πληθυσμού περίπου 20 χωριών της Βιάννου, επαρχίας της Ιεράπετρας στη Κρήτη, από τα γερμανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και σε μία από τις πλέον βιαιότερες σφαγές κατά τη διάρκεια της κατοχής στην Ελλάδα. 

Οι δολοφονίες αυτές, με περισσότερους από 500 νεκρούς πραγματοποιήθηκαν στις 14, 15 και 16 Σεπτεμβρίου 1943 και συνοδεύτηκαν από πυρπόληση των περισσότερων χωριών, λεηλασία και καταστροφή της συγκομιδής. 

Η επιχείρηση έγινε κατόπιν εντολής του στρατηγού Friedrich-Wilhelm Müller, σε αντίποινα για την υποστήριξη και συμμετοχή του τοπικού πληθυσμού στην αντίσταση της Κρήτης. Ο Müller, ο οποίος απέκτησε το παρατσούκλι "Ο Χασάπης της Κρήτης», εκτελέστηκε μετά τον πόλεμο για τη συμμετοχή του στη σφαγή.

 

Μετά τη Μάχη της Κρήτης το 1941, η Βιάννος και η ευρύτερη περιοχή του Νομού Λασιθίου ήταν μέρος της ιταλικής ζώνης κατοχής. 

Μέχρι το τέλος του 1942, οι Ιταλοί δεν είχαν σχεδόν καμία παρουσία στην περιοχή, διευκολύνοντας έτσι την ίδρυση και ενεργοποίηση διαφόρων ομάδων αντίστασης. 

Στις αρχές του 1943, η αυξανόμενη δραστηριότητα των ανταρτών σε συνδυασμό με τις φήμες ότι οι Σύμμαχοι είχαν σχέδια να εισβάλλουν στη Κρήτη, οδήγησαν τους Ιταλούς στη κατασκευή παράκτιας οχύρωσης και εγκατάσταση φρουρίων στην περιοχή. 

Το Μάιο του 1943, οι Γερμανοί κατασκεύασαν επίσης ένα φυλάκιο με τρεις άνδρες στην Κάτω Σύμη για την παραλαβή προμηθειών για τα στρατεύματα κατοχής αλλά και επιτήρηση. 

Στις 10 Σεπτεμβρίου, αντάρτες με αρχηγό τον Μανόλη Μπαντουβά, σκότωσαν δύο στρατιώτες που παρευρίσκονταν στο γερμανικό φυλάκιο
Σύντομα τα νέα για το συμβάν έφτασαν στους ανώτερους αξιωματικούς, που διέταξαν μια μονάδα πεζικού να μεταβεί στο χωριό και να διερευνήσει το περιστατικό. 

Εν τω μεταξύ, ο Μπαντουβάς είχε αντιληφθεί ότι το χωριό ήταν σε κίνδυνο και έστησε μια ενέδρα με 40 από τους άντρες του σε μια κοιλάδα κοντά στην είσοδο της Κάτω Σύμης περιμένοντας τους Γερμανούς. 

Οι Γερμανοί εμφανίστηκαν το πρωί της 12ης Σεπτεμβρίου και δέχθηκαν επίθεση από τους αντάρτες. 

Μια άγρια ​​μάχη κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα αυτής της μέρας και στο τέλος, οι Γερμανοί υποχώρησαν αφού είχαν υποστεί σοβαρές απώλειες με πολλούς νεκρούς, ενώ οι αντάρτες απομακρύνθηκαν στα βουνά

Την επόμενη μια μεγάλη γερμανική δύναμη με περισσότερους από 2000 άνδρες άρχισαν να συγκεντρώνονται στην Βιάννο. 

Εξοργισμένος από την απώλεια των ανδρών του, ο ναζί διοικητής στο Ηράκλειο Friedrich-Wilhelm Müller διέταξε τα γερμανικά στρατεύματα να καταστρέψουν τη Βιάννο και να εκτελέσουν όλους τους άνδρες μεγαλύτερους από δεκαέξι ετών, καθώς και οποιονδήποτε συλληφθεί στην ύπαιθρο ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας. 

Η καταστροφή της Βιάννου ξεκίνησε στις 13 Σεπτεμβρίου, με τις γερμανικές δυνάμεις να εισβάλλουν ταυτόχρονα από διάφορες κατευθύνσεις. Στην αρχή, διαβεβαίωσαν τους κατοίκους ότι οι προθέσεις τους ήταν ειρηνικές, πείθοντας πολλούς από τους άνδρες που είχαν καταφύγει στα βουνά να επιστρέψουν στα σπίτια τους. 

Την επόμενη ημέρα ξεκίνησαν αδιάκριτα μαζικές εκτελέσεις, βασανιστήρια, συλλήψεις, λεηλασίες, εμπρησμούς, βανδαλισμούς και ανατινάξεις. Ακόμα και τα παιδιά, οι ανάπηροι και οι ηλικιωμένοι δεν γλύτωσαν από τη μανία της καταστροφής η οποία συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ημερών. 

Μετά την καταστροφή επίσης, απαγορεύτηκε στους επιζήσαντες να θάψουν τους νεκρούς τους ή να επιστρέψουν στα χωριά τους, τα περισσότερα από τα οποία είχαν καεί ολοσχερώς

Παρά την έκταση της καταστροφής ανθρώπινης ζωής και περιουσίας, τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Βιάννο είναι σήμερα σε μεγάλο βαθμό άγνωστα στο ευρύ κοινό. 

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων παραμένει ανεπιβεβαίωτος. Οι περισσότερες πηγές, ωστόσο, συμφωνούν ότι ο αριθμός τους υπερβαίνει τα 500 και αποτελείται από κατοίκους των χωριών Κάτω Σύμη, Αμιρά, Πεύκος, Άγιος Βασίλειος, Άνω Βιάννος, Κρεββατάς, Καλάμι, Ρίζα, Μουρνιές, Μύθοι, Μάλλες και άλλα.

 Ο στρατηγός Müller συνελήφθη από τον Κόκκινο Στρατό στην Ανατολική Πρωσία και αργότερα εκδόθηκε στην Ελλάδα. 

Μαζί με τον Bruno Bräuer, γερμανό δικοικητή της Κρήτης, κατηγορήθηκαν για εγκλήματα πολέμου από ελληνικό στρατιωτικό δικαστήριο. 

Και οι δύο καταδικάστηκαν σε θάνατο στις 9 Δεκεμβρίου 1946 και εκτελέστηκαν από εκτελεστικό απόσπασμα στις 20 Μαΐου 1947. 

Κανένας άλλος δεν οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη. Καμία αποζημίωσε δεν καταβλήθηκε ποτέ στους συγγενείς των θυμάτων ούτε στους επιζώντες της καταστροφής. 

Σήμερα, κάθε χωριό έχει από ένα πολεμικό μνημείο αφιερωμένο στους νεκρούς του, ενώ ένα μεγάλο μνημείο στη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου του 1943 έχει στηθεί στο χωριό Αμιράς Ηρακλείου.

Για να μην ξεχνάμε ποιοι είναι οι Γερμανοί:  

Ο Εμμ. Συμβουλάκης, συλληφθείς καθ’ ην στιγμήν εζήτει να διαφύγη κρατών την τριετήν θυγατέραν του εις τας αγκάλας, περιελήφθη εις την ομαδικήν εκτέλεσιν, υποχρεωθείς να κρατή το τέκνον του. 

Διαφυγών τας σφαίρας έπεσε κατά γης προσποιηθείς τον νεκρόν· επειδή όμως το νήπιον έκλαιε, ένας γερμανός στρατιώτης το επυροβόλησεν εκ του πλησίον και το εφόνευσεν. 

Ο δυστυχής πατήρ έμεινεν επί ώρας ακίνητος, με τα αίματα και τον διεσκορπισμένον μυελόν του τέκνου του επί του προσώπου, μέχρις ότου οι Γερμανοί, αφού έφαγαν και διεσκέδασαν, απεχώρησαν".  

 

Διαβάστε ολόκληρο το κεφάλαιο της έκθεσης που αναφέρεται στο Ολοκαύτωμα της Βιάννου και των δυτικών χωριών της Ιεράπετρας.

 Διαβάστε το χρονικό της σφαγής της Βιάννου, το Σεπτέμβριο του 1943

 Οι Γερμανοί και τα εγκλήματά τους

17 Ιανουαρίου 1966: Η μέρα που έβρεξε... πυρηνικές βόμβες στην Ισπανία

 
Μια... παραλίγο πυρηνική καταστροφή επικών διαστάσεων, η οποία θα ερήμωνε μεγάλο μέρος της νότιας Ισπανίας, η οποία εκτυλίχθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1966, έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα, καθώς οι ΗΠΑ και η Ισπανία υπέγραψαν μόλις χθες σύμφωνο εκκαθάρισης της περιοχής Παλομάρες.

Η ιστορία ξεκινάει 50 σχεδόν χρόνια νωρίτερα από σήμερα και έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για βιβλία και ντοκιμαντέρ. 

Ένα βαρύ βομβαρδιστικό Β52, το οποίο είχε απογειωθεί από τις ΗΠΑ, έμφορτο με πυρηνικά όπλα (4 βόμβες υδρογόνου τύπου B28RI)  πέταξε πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό και τη Μεσόγειο Θάλασσα, με σκοπό να φτάσει στα σύνορα της τότε ΕΣΣΔ και να επιστρέψει στη βάση του στη Βόρεια Καρολίνα.

Το σχέδιο πτήσης προέβλεπε και δύο ανεφοδιασμούς από ιπτάμενο τάνκερ KC135. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά, αλλά η στιγμή της καταστροφής δεν άργησε. 

Από λάθος του Β52, όπως δείχνουν τα στοιχεία, τα δύο αεροσκάφη συγκρούστηκαν στον αέρα, το KC135 εξερράγη, σκοτώνοντας και τα 4 μέλη του πληρώματός του, ενώ από το Β52 που σχεδόν διαλύθηκε στον αέρα, 4 από το επταμελές πλήρωμα γλύτωσαν, κάνοντας χρήση των εκτινασσόμενων καθισμάτων τους, ενώ οι υπόλοιποι 3 σκοτώθηκααν, καθώς ακολούθησαν το βομβαρδιστικό στην ξέφρενη πορεία του προς το έδαφος, χωρίς να προλάβουν να διαφύγουν.

Η ιστορία αυτή θα έμενε μάλλον μια υποσημείωση στην Ιστορία, αν το βομβαρδιστικό δεν κουβαλούσε τα πυρηνικά όπλα. 

Τρεις από τις βόμβες έπεσαν, ευτυχώς χωρίς να εκραγούν, στην περιοχή του χωριού Παλομάρες και η τέταρτη κατέληξε στο βυθό της Μεσογείου, μέχρι να εντοπιστεί και να ανελκυσθεί δύο μήνες αργότερα, ενώ την ίδια ώρα σοβιετικά υποβρύχια "χτένιζαν" κι εκείνα την περιοχή -στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ κομμουνιστικού μπλοκ και της Δύσης- για να βρουν πρώτοι το απόρρητο όπλο των ΗΠΑ. 

Η πρόσκρουση των βομβών πυροδότησε τον εκρηκτικό μηχανισμό σε δύο από αυτές και έτσι ένα ραδιενεργό νέφος κάλυψε μια έκταση 2,6 τετ. χλμ. περίπου.

Τα εντεταλμένα όργανα της αεροπορίας των ΗΠΑ, σε συνεργασία με τους ομολόγους τους της Ισπανίας προχώρησαν σε εκτεταμένη εκκαθάριση του εδάφους, αλλά όπως διαπιστώθηκε, μόλις το 3% του όγκου του ραδιενεργού χώματος μεταφέρθηκε πίσω στις ΗΠΑ, με το υπόλοιπο 97% να παραμένει... "κληρονομιά" στους Ισπανούς.

Με δεδομένο ότι ακόμα και σήμερα τα επίπεδα ραδιενέργειας είναι ακόμα ανιχνεύσιμα, οι δύο χώρες συμφώνησαν να προχωρήσουν στην εκ νέου εκκαθάριση της περιοχής, σχεδόν 50 χρόνια μετά την παραλίγο... Χιροσίμα επί 10.

Αξιοσημείωτο είναι ότι η περιοχή του Παλομάρες έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου αγοραστεί από Βρετανούς, οι οποίοι πίεσαν προς κάθε κατεύθυνση, προκειμένου να γίνουν οι εργασίες.

Διαβάστε εδώ

RMS Titanic: Για πρώτη φορά στο φως αδημοσίευτες φωτογραφίες του πλοίου τη στιγμή της καθέλκυσής του

Περισσότερα από 100.000 άτομα συνωστίστηκαν στο ναυπηγείο του Μπέλφαστ, για να παρακολουθήσουν την καθέλκυση του κύτους του πιο διάσημου υπερωκεάνιου της εποχής του, η δραματική βύθιση του οποίου απασχολεί ακόμα και σήμερα την κοινή γνώμη.

Το ρολόι γυρίζει πίσω 104 χρόνια, στις 31 Μαϊου του 1911 και ώρα 12:15 το μεσημέρι. Το μεγαλοπρεπές σκαρί γλυστράει απαλά στη θάλασσα, μέσα σε επευφημίες δεκάδων χιλιάδων περίεργων που μαζεύτηκαν να δουν το "θαύμα της ναυπηγικής, το αβύθιστο πλοίο που θα έγραφε ιστορία", όπως καυχήθηκαν οι υπεύθυνοι του ναυπηγείου και της πλοιοκτήτριας εταιρείας.

Ο φωτογράφος, επίσημος προσκεκλημένος της πλοιοκτήτριας, απαθανάτισε καρέ-καρέ την καθέλκυση του Τιτανικού, ενός πλοίου που 11 μήνες αργότερα θα βυθιζόταν στο παρθενικό του πλου προς τη Νέα Υόρκη, μετά από πρόσκρουση σε παγόβουνο. 

Οι φωτογραφίες αυτές, οι οποίες δημοσιεύονται για πρώτη φορά, θα δημοπρατηθούν από γνωστό οίκο στη Βρετανία.

Δείτε εδώ λεπτομέρειες

Αναζητούν την ταυτότητα του χαμένου αεροσκάφους

Το Αρουνάσαλ Πραντές, ένα από τα 29 κρατίδια που απαρτίζουν την Ινδία, βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο της αχανούς χώρας, στους πρόποδες των Ιμαλαϊων.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά συμμαχικά αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το κρατίδιο, είτε κατευθυνόμενα προς την Κίνα, είτε προς την τότε Βιρμανία (νυν Μυανμάρ). 

Εκατοντάδες από αυτά δεν επέστρεψαν ποτέ στις βάσεις τους και τουλάχιστον 400 αμερικανοί πιλότοι και πληρώματα παραμένουν ακόμα και σήμερα αγνοούμενοι, 70 και πλέον χρόνια μετά την εξαφάνισή τους.

Συχνά όμως νέα στοιχεία έρχονται στο φως, με την αφήγηση ενός ιθαγενούς κατοίκου της περιοχής να εξηγεί πως βρήκε τα συντρίμμια ενός ακόμα αεροσκάφους, το οποίο μέχρι στιγμής δεν έχει ταυτοποιηθεί, αν και είναι προφανές ότι πρόκειται για αμερικάνικο του Β' Παγκοσμίου.

Εντεταλμένα όργανα της υπηρεσίας αναζήτησης αγνοουμένων των ΗΠΑ θα μεταβούν στο σημείο, προκειμένου να αξιολογήσουν τα ευρήματα.

Διαβάστε εδώ

Odyssey's Virtual Museum: Ένα... υποβρύχιο Μουσείο στην οθόνη του υπολογιστή σας

Ναυάγια εκατοντάδων ετών, πειρατικοί θησαυροί, εμπορεύματα από την άλλη άκρη του κόσμου, ακόμα και χαυλιόδοντες ελεφάντων, είναι μερικά από τα εκθέματα στο Μουσείο της "Οδύσσειας", μιας εταιρείας που ειδικεύεται στον εντοπισμό ναυαγίων και την ανέλκυση αντικειμένων από αυτά με τη χρήση μη επανδρωμένων τηλεχειριζόμενων υποβρυχίων.

Το Μουσείο αυτό όμως έχει μια ιδιαιτερότητα: Μπορεί κάποιος να περιηγηθεί και να απολαύσει τα εκθέματα από την άνεση της οθόνης του ηλεκτρονικού του υπολογιστή.

 Δείτε εδώ