Ένα ασυνήθιστο θέαμα περίμενε τους κατοίκους του Άργους πριν από λίγες ημέρες, όταν οι στρατώνες του Καποδίστρια γέμισαν με εικόνες αλλοτινών εποχών. Στρατιώτες που… ξεπήδησαν από τις σελίδες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ιστορικά οχήματα και μοτοσικλέτες, ακόμα και νοσοκόμες με ενδυμασία εποχής, τράβηξαν τα βλέμματα των επισκεπτών και προκάλεσαν το ενδιαφέρον για την ιστορική περίοδο που συγκλόνισε την ανθρωπότητα.
Ο κ. Ανδρέας Γαλανός, εκ των συμμετεχόντων στην πανελλήνια ιστορική αναπαράσταση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας, φορώντας τη στολή του Εύζωνα στα βουνά της Αλβανίας του ‘40, εξήγησε στον «Ε.Τ.» το σκεπτικό της ξεχωριστής αυτής πρωτοβουλίας:
«Η παραστατική διδασκαλία που προσφέρει η θέαση πρωτότυπων στολών, οχημάτων και εξοπλισμού όλων των εμπλεκομένων αντιπάλων στον πόλεμο και η θεατρική αναπαράσταση ιστορικών γεγονότων και μαχών, αλλά και σκηνών της καθημερινότητας, προσφέρει στους νεότερους τα κατάλληλα ερεθίσματα για να διδαχθούν για σελίδες της πρόσφατης Ιστορίας που πολλές φορές παραμένουν στο σκοτάδι».
Στην αναπαράσταση συμμετείχαν 12 αναπαλαιωμένα στρατιωτικά οχήματα και μοτοσικλέτες και 40 περίπου αναβιωτές: Έλληνες Εύζωνοι του Αλβανικού Έπους, Ιερολοχίτες της Μέσης Ανατολής , Ριμινίτες της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας της ομώνυμης Μάχης το 1944 στην Ιταλία, Βρετανοί και Καναδοί στρατιώτες, Αμερικανοί Rangers και αλεξιπτωτιστές, Γερμανοί αλεξιπτωτιστές όπως έδρασαν στην Κρήτη, καθώς και της μεραρχίας “Leibstandarte”, ακόμα και ναύτες του ΕΛΑΝ (ο ναυτικός κλάδος του ΕΛΑΣ).
Όλοι οι παραπάνω κινούνταν σε διοράματα που απεικόνιζαν με ιστορική ακρίβεια σημεία ελέγχου του γερμανικού στρατού το 1941, νοσοκομείο εκστρατείας στη Μέση Ανατολή και το Ελ Αλαμέιν το 1942.
Όλη η… επιχείρηση επιστροφής στο παρελθόν καταγράφηκε από πολεμικό ανταποκριτή, με ένα γνήσιο jeep του 1944 από την απόβαση στη Νορμανδία.
Εκτός όμως από τους αμιγώς ελληνικού ενδιαφέροντος αναβιωτές, δυο Ιάπωνες στρατιώτες ταξίδεψαν από την εξωτική… Θεσσαλονίκη, παρουσιάζοντας ένα σπάνιο ακόμα και για τα διεθνή πρότυπα μοντέλο στρατιωτών του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού.
Οι αναβιωτές παρουσίασαν και εικονικές καταλήψεις κτιρίων , κάνοντας το σκηνικό ακόμα πιο ρεαλιστικό, ενώ ακόμα και η μουσική επένδυση της εκδήλωσης ήταν χαρακτηριστική, καθώς μέλη της χορευτικής ομάδας των Athens Swing Cats, κομψές κυρίες με βέλο και φορέματα εποχής, συνοδευόμενες από κυρίους με καπέλα και τιράντες, χόρεψαν κάτω από τους ήχους του Glenn Miller και άλλων καλλιτεχνών του ‘40, μεταφέροντας τους θεατές 70 και πλέον χρόνια πριν.
Ο «πολεμικός ανταποκριτής» κ. Άκης Παρασκευόπουλος, καταξιωμένος επαγγελματίας φωτογράφος, κατέγραψε στιγμές που αν κάποιος δε γνώριζε ότι συνέβησαν μόλις πριν από λίγες ημέρες, θα θεωρούσε ότι βρίσκονταν στο αρχείο εδώ και 70 και πλέον χρόνια, σημείωσε στον «Ε.Τ.»: «Ήταν ένα πραγματικό ταξίδι πίσω στο χρόνο σαν να βρεθήκαμε σε μια χρονομηχανή που μας ταξίδεψε στο 1940. Είμαστε μια ομάδα που αγαπάμε αυτό που κάνουμε και τώρα που έγινε η αρχή θα ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις. Βέβαια, τα εύσημα ανήκουν δικαιωματικά στον κ. Σπύρο Κυριακό, την «ψυχή» της διοργάνωσης».
Το όλο εγχείρημα στηρίχτηκε ηθικά και υλικά από το Δήμο Άργους–Μυκηνών και το Δήμαρχο κ. Καμπόσο. Ο κ. Γαλανός, αποτιμώντας τον αντίκτυπο της εκδήλωσης, σημείωσε: «Η αποδοχή εκ μέρους του κοινού υπήρξε θερμή και εγκάρδια και το ενδιαφέρον, ειδικότερα της νέας γενιάς, μεγάλο και ειλικρινές.
Οι ώρες βέβαια και η προσπάθεια των εθελοντών που δούλεψαν για την υλοποίηση της ιδέας του κ. Σπύρου Κυριακού, την επιτυχία της διοργάνωσης και ταξίδεψαν από όλη την Ελλάδα, δεν αποτιμώνται υλικά. Άλλωστε η καλύτερη ανταμοιβή για όλους μας υπήρξε το ενδιαφέρον του κόσμου που αγκάλιασε την προσπάθεια και έδειξε να ξεπερνάει τις όποιες προκαταλήψεις και δισταγμούς που κατά το παρελθόν προκαλούσε η απλή και μόνο θέαση στολών και στρατιωτών που έχουν σημαδέψει με μελανά χρώματα την Ιστορία της πατρίδας μας».
ΤΟ ΔΙΣΕΛΙΔΟ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ" ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014
Θύελλα έχει ξεσπάσει στη Γαλλία, καθώς δικαστήριο στην Κολωνία της Γερμανίας απάλλαξε σήμερα το πρωί "λόγω ανεπαρκών στοιχείων" έναν 89χρονο, ο οποίος στις 10 Ιουνίου του 1944 είχε συμμετάσχει με τη μονάδα του στη δολοφονία 462 αμάχων στο χωριό Οραντούρ συρ Γκλαν της Γαλλίας.
Αν και κατά τη διάρκεια της δίκης ο Βέρνερ Σ. (δε δόθηκε στη δημοσιότητα το επίθετό του) είχε ομολογήσει ότι βρισκόταν στο χωριό με την ειδικότητα του χειριστή βαρέος πολυβόλου, αρνήθηκε ότι ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση 25 γυναικόπαιδων καθώς και το ότι συμμετείχε στη συγκέντρωση εκατοντάδων άλλων αμάχων στην εκκλησία του χωριού όπου και κάηκαν ζωντανοί από τους Γερμανούς.
Τα ερείπια του χωριού παραμένουν όπως ακριβώς ήταν εκείνη τη μοιραία μέρα του 1944, προκειμένου να θυμίζουν την απάνθρωπη ανθρωποσφαγή των ναζί, μια "συνήθεια" που οι Γερμανοί εφάρμοσαν εκτεταμένα και στην Ελλάδα κατά την περίοδο της κατοχής, κατακαίοντας εκατοντάδες χωριά και δολοφονώντας, ενίοτε και με τη βοήθεια των ντόπιων δοσίλογων λακέδων τους, χιλιάδες Έλληνες πολίτες.
Τα στοιχεία του 89χρονου Γερμανού, ο οποίος υπηρετούσε στα SS και συγκεκριμένα στη μηχανοκίνητη μονάδα "Ντερ Φίρερ", βρέθηκαν σε λίστα της κομμουνιστικής μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας, μαζί με εκείνα ακόμα 6 συμπολεμιστών του που ήταν ακόμα ζωντανοί στις αρχές του 2014.
20 στρατιώτες που συμμετείχαν στη σφαγή δικάστηκαν τη δεκαετία του 1950 και καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, αλλά όλοι απελευθερώθηκαν μερικά χρόνια αργότερα.
Ο 89χρονος πάντως σε δηλώσεις του αρκέστηκε να πει "έκανα το καθήκον μου ως στρατιώτης".
Ένα ακόμα άγνωστο ναυάγιο ταυτοποιήθηκε, κοντά στη νήσο Πάτροκλο του Σαρωνικού Κόλπου, από την καταδυτική ομάδα του Αντώνη Γράφα. Πρόκειται για το μικρό επιβατηγό ατμόπλοιο ΠΑΤΡΙΣ (πρώην γαλλικό SAINT REMI), το οποίο βυθίστηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Ιουνίου 1927, μετά τον εμβολισμό του από το επιβατηγό ατμόπλοιο ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ (πρώην βρετανικό γιότ CATANIA), λόγω λάθους ναυσιπλοΐας.
Το ιστορικό του ναυαγίου Στις 22:50 της 14ης Ιουνίου 1927, το ΠΑΤΡΙΣ, με 16 συνολικά επιβαίνοντες και υπό την διακυβέρνηση του γαλαξιδιώτη πλοιάρχου Γ. Κωστάλλου, απέπλευσε από τον Πειραιά με τελικό προορισμό την Νάξο. Στη 01:30 της 15ης Ιουνίου βρέθηκε πλέοντας αντίθετα στην πορεία των επιβατηγών πλοίων ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ και ΤΗΝΟΣ, τα οποία ερχόμενα από τη Σύρο κατευθύνονταν προς το λιμάνι του Πειραιά. Σε μικρή απόσταση και πίσω από τα προαναφερόμενα πλοία, ακολουθούσε το επιβατηγό ατμόπλοιο ΑΓΓΕΛΙΚΗ, ερχόμενο και αυτό από τη Σύρο.
Το ΠΑΤΡΙΣ, προσπαθώντας να αποφύγει την επερχόμενη σύγκρουση και μη δυνάμενο να διέλθει ανάμεσα στα δυο πλοία, έστρεψε προς τα αριστερά εκθέτοντας την δεξιά πλευρά του στο με ταχύτητα ερχόμενο ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ. Λόγω της μεγάλης ταχύτητας και της μικρής απόστασης ανάμεσα στα δυο πλοία, το ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ προσέκρουσε και σφηνώθηκε με δύναμη στην πλευρά του ΠΑΤΡΙΣ. Αμέσως μετά, και κατά την προσπάθεια αποκόλλησης του ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ, εισχώρησαν νερά στο ΠΑΤΡΙΣ με αποτέλεσμα να βυθιστεί σε ελάχιστο χρονικό διάστημα με δέκα ανθρώπους να χάνονται για πάντα στη σκοτεινή θάλασσα.
Αμέσως μετά την βύθιση του ΠΑΤΡΙΣ ο πλοίαρχος του ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ διέταξε την καθέλκυση των σωστικών λέμβων, με σκοπό την διάσωση των ναυαγών. Το συναγωνιζόμενο το ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ επιβατηγό ατμόπλοιο ΤΗΝΟΣ, αν και είδε την σύγκρουση των δυο πλοίων, συνέχισε την πορεία του προς το λιμάνι του Πειραιά, χωρίς να προσφέρει καμία συνδρομή στο πλήρωμα του ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ κατά την διάρκεια της διάσωσης των ναυαγών, αγνοώντας ταυτόχρονα παντελώς τους ναυτικούς κανόνες. Το επερχόμενο ατμόπλοιο ΑΓΓΕΛΙΚΗ ήταν εκείνο το οποίο σταμάτησε και βοήθησε το πλήρωμα του ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ στην διάσωση των ναυαγών του ΠΑΤΡΙΣ.
Η «ταυτότητα» του Πατρίς Το ΠΑΤΡΙΣ είχε ναυπηγηθεί το έτος 1902 στην Διέππη της Γαλλίας, σαν σιδερένιο αλιευτικό πλοίο με το όνομα SAINT REMI, από την εταιρεία E. Amblard & Cie Constructions Navales Mécanique et Chaudronnerie à Dieppe. Είχε ολικό μήκος 32 μέτρα και τονάζ 161 ΚΟΧ. Το 1911 αγοράστηκε από τους εφοπλιστές αδελφούς Χατζηκωνσταντή, μετασκευάσθηκε σε ακτοπλοϊκό επιβατηγό και νηολογήθηκε στον Πειραιά με το όνομα ΠΑΤΡΙΣ, το οποίο και διατήρησε μέχρι την βύθισή του. Μετά από αλλεπάλληλες αλλαγές ιδιοκτητών πουλήθηκε το έτος 1923 στον πολιτευτή Κορινθίας Απόστολο Ζούζουλα, υπό την κατοχή του οποίου και παρέμεινε μέχρι την απώλειά του. Την 1η Ιουνίου 1927 ο Α. Ζούζουλας εκμίσθωσε το πλοίο, προς 15.000 δραχμές τον μήνα και για διάστημα τριών μηνών, στους Κωνσταντίνο Γκινάκο και Δημήτριο Αιγινήτη, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν για την πραγματοποίηση ενός αριθμού ταξιδιών ανάμεσα στον Πειραιά και την Παροναξία. Είχαν πραγματοποιηθεί ήδη δυο ταξίδια και το τελευταίο ταξίδι, κατά το οποίο βυθίστηκε το πλοίο, ήταν το τρίτο ταξίδι που πραγματοποίησε το ΠΑΤΡΙΣ υπό την εποπτεία των Γκινάκου-Αιγινήτη.
Το ναυάγιο - Του Δημήτρη Γκαλών, ιστορικού ερευνητή Το ναυάγιο βρίσκεται σε όρθια θέση στο βυθό. Το μέγιστο βάθος του ναυαγίου φτάνει τα 73 και το ελάχιστο τα 65 μέτρα. Το μεγάλο ρήγμα στο μεσοκάραβο, στην δεξιά πλευρά του ναυαγίου, το οποίο προήλθε από την πρόσκρουση και το σφήνωμα της πλώρης του ΜΟΣΧΑΝΘΗ ΤΟΓΙΑ, είναι ιδιαίτερα ορατό και είναι το μοναδικό ρήγμα που φέρει το ναυάγιο. Τα 87 χρόνια που έχουν παρέλθει από την βύθισή του δεν έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση του ναυαγίου, το οποίο εξακολουθεί να στέκει όρθιο χωρίς να φανερώνει στοιχεία κατάρρευσης και ιδιαίτερης φθοράς.
Το ναυάγιο του μικρού ακτοπλοϊκού επιβατηγού ατμόπλοιου ΠΑΤΡΙΣ δεν αποτελεί απώλεια από πολεμική ενέργεια, όπως τόσα άλλα ναυάγια των ελληνικών θαλασσών. Το γεγονός όμως ότι προέρχεται από την περίοδο του Μεσοπολέμου, κατά την οποία η ελληνική εμπορική ναυτιλία βρισκόταν σε περίοδο ριζικής αναγέννησης, μετά τις μεγάλες απώλειες που υπέστη κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το καθιστά αυτόματα σημαντικό ιστορικό μάρτυρα της περιόδου αυτής, αφενός λόγω των ιδιαίτερων ναυπηγικών και τεχνικών χαρακτηριστικών του, αφετέρου λόγω της συμμετοχής του σε ένα ατύχημα το οποίο προήλθε από μια συνήθεια η οποία ενίοτε βρίσκει εφαρμογή μέχρι σήμερα, τον συναγωνισμό και την συμμετοχή σε άτυπους αγώνες ταχύτητας πολλών πλοίων της ελληνικής επιβατικής ακτοπλοΐας. Η καταδυτική ομάδα Αντωνης Γραφας – επικεφαλής καταδυτικής ομάδας Κωστας Μυλωνακης – δύτης, υποβρύχιος φωτογράφος Κωστας Κατσαρος - δύτης Γιαννης Μουστακας - δύτης Παναγιωτης Γαβριηλ- δύτης Δημητρης Δαμίγος δύτης Δημήτρης Γκαλών – Ιστορική έρευνα και τεκμηρίωση www.grafasdiving.gr ΤΟ ΔΙΣΕΛΙΔΟ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ" ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014 ΠΙΕΡ ΚΟΣΜΙΔΗΣ pierrekosmidis.blogspot.com
Το πρώτο... υποβρύχιο ξενοδοχείο, στα ανοιχτά του νησιού Πέμπα της
Ζανζιβάρης έχει ανοίξει τις πύλες του και υποδέχεται τους τουρίστες που
θέλουν να απολαύσουν τις διακοπές τους με παράθυρο στο... βυθό έναντι
μόλις 1500 δολαρίων τη βραδιά.
Το υποβρύχιο δωμάτιο βρίσκεται σε βάθος 4 περίπου μέτρων κάτω από την
επιφάνεια της θάλασσας,ενώ περίεργοι... κάτοικοι του βυθού παρατηρούν
τους ανθρώπους που ζουν σε αυτό.
Αντίστοιχα ξενοδοχεία υπάρχουν στη Φλόριντα των ΗΠΑ και στις Μαλδίβες
ενώ προγραμματίζεται η... ναυπήγηση και άλλων υποβρυχίων ξενοδοχείων σε
διάφορα μέρη του κόσμου.
Θύελλα έχει προκληθεί στη Γαλλία από τις αποκαλύψεις που έγιναν σε ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε χθες το βράδυ από το τηλεοπτικό δίκτυο TF3 της δημόσιας τηλεόρασης, σύμφωνα με το οποίο η Κοκό Σανέλ, η Εντίτ Πιαφ, ο Σασά Γκιτρί και ο Μορίς Σεβαλιέ ήταν συνεργάτες της Άμπβερ, της ναζιστικής μυστικής υπηρεσίας. Λίγο μετά τη συνθηκολόγηση της Γαλλίας το 1940, η Σανέλ μετακόμισε στο ξενοδοχείο Ritz στο Παρίσι, το οποίο λειτουργούσε ωςε αρχηγείο της Λουφτβάφφε, της ναζιστικής πολεμικής αεροπορίας και συνδέθηκε "ρομαντικά" με τον Βαρόνο Γκίντερ φον Ντινκλάγκε, ανώτατο στέλεχος της διαβόητης Γκεστάπο. "Αν και στους γαλλικούς ιστορικούς κύκλους είναι γνωστός εδώ και χρόνια ο ρόλος πολλών προσωπικοτήτων της εποχής και η συνεργασία τους με τους ναζί, η κοινή γνώμη της χώρας ζει ακόμα σε μια φούσκα, θεωρώντας τους ήρωες της αντίστασης" ανέφερε ο παρουσιαστής της εκπομπής, σε ένα θέμα-ταμπού για τη Γαλλία.
Η Κοκό Σανέλ βρέθηκε στη Μαδρίτη το 1943 και προσπάθησε να αξιοποιήσει την προπολεμική γνωριμία της με τον Άγγλο πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ, ενώ η κωδική της ονομασία ήταν "westminster" με τον αριθμό της F-7124 στα επίσημα αρχεία της Άμπβερ, τα οποία φυλάσσονται στο υπουργείο Άμυνας της Γαλλίας εδώ και 70 χρόνια. Η Σανέλ επίσης επιχείρησε να πείσει τους ναζί πάτρωνές της να κατασχέσουν την επιχείρησή της, την οποία η ίδια είχε πουλήσει σε εβραίο επιχειρηματία το 1924, αλλά οι Γερμανοί προτίμησαν να τη δώσουν σε... συμπατριώτη τους. Άλλοι καλλιτέχνες όπως η Εντίτ Πιαφ, ο Μορίς Σεβαλιέ και ο Σασά Γκιτρί αντιμετωπίζουν και εκείνοι πλέον το... μικροσκόπιο της Ιστορίας, καθώς η επαγγελματική τους ανέλιξη την περίοδο της κατοχής στη Γαλλία υπήρξε εντυπωσιακή, χωρίς να αντιμετωπίσουν ποτέ κάποιο πρόβλημα από τους ναζί κατακτητές, αν και μέχρι στιγμής δεν έχουν έρθει στην επιφάνεια επίσημα τεκμήρια που να πιστοποιούν τη στενή τους σχέση με τα ναζιστικά κατακάθια της Ιστορίας. Μεταπολεμικά, οι Αρχές της Γαλλίας στην απόπειρά τους να "εξωραΐσουν" την επίσημη Ιστορία της χώρας, αποσιώπησαν πολλές περιπτώσεις συνεργασίας με τους Γερμανούς κατά την περίοδο της κατοχής, ενώ έφτασαν στο σημείο να χαρακτηρίσουν ως "ήρωες της Αντίστασης" τη Σανέλ, την Πιαφ και άλλους, γεγονός που συντέλεσε στη διαμόρφωση της εσφαλμένης άποψης ότι αντιστάθηκαν στους ναζί.
Ο Λουκάς Χαψής… ζώστηκε με το φωτογραφικό του εξοπλισμό, καβάλησε τη μηχανή του και ξεκίνησε τη μοναχική Οδύσσειά του, διάρκειας 32 ημερών, ταξιδεύοντας από την Αθήνα μέχρι το βορειότερο άκρο της Νορβηγίας, διανύοντας ούτε λίγο ούτε πολύ 11.500 χιλιόμετρα, σε ένα μοναδικό ταξίδι μετ’ επιστροφής μέχρι την… άκρη της Γης.
«Το ταξίδι αυτό ήταν σαν να ζούσα ένα όνειρο. Βρέθηκα στον Αρκτικό Κύκλο και αισθάνθηκα σαν να ήμουν στο τέλος του Κόσμου. Όταν μάλιστα έφτασα στο Βόρειο Ακρωτήρι, το απώτατο σημείο της Νορβηγίας, εκεί που τελειώνει η ξηρά και αρχίζει ο απέραντος παγωμένος Ωκεανός, ξέχασα όλη την κούραση και απόλαυσα τις υπέροχες στιγμές», σημείωσε ο κ. Χαψής στο «e-typos.com».
Ο διακεκριμένος Έλληνας φωτογράφος πήρε την απόφαση να κάνει αυτό το ταξίδι ζωής μόνος του, καθώς είναι μάλλον… δύσκολο για άλλον μοτοσικλετιστή ή φωτογράφο να τον ακολουθήσει. «Είναι συνειδητή απόφαση να ταξιδεύω μόνος. Θέλω το χρόνο μου και την ησυχία μου, γιατί το κάθε «κλικ» απαιτεί… ταλαιπωρία. Κατασκηνώνω με τις ώρες εκεί που εμπνέομαι, περιμένω να φύγουν οι ορδές των τουριστών για να ετοιμάσω τον εξοπλισμό μου και οι καλύτερες εικόνες βγαίνουν σχεδόν πάντα από το σούρουπο μέχρι την αυγή.
Είμαι σαν τον ψαρά που περιμένει υπομονετικά να βγάλει το ψάρι, μόνος του με τη θάλασσα». Η σχέση του κ. Χαψή με τη Γη είναι μια σχέση σεβασμού και αγάπης, όπως λέει ο ίδιος: «Βλέπω τον πλανήτη μας ως μια ολότητα, έχω μια νατουραλιστική προσέγγιση και νιώθω παιδί της Φύσης. Αυτό ακριβώς το δεσμό θέλω να αποτυπώνω με κάθε μου «κλικ», το μεγαλείο της Φύσης».
Παρά το ότι ο κ. Χαψής έκανε το ταξίδι του στην «καρδιά» του καλοκαιριού, από την 1η Αυγούστου μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου, ο καιρός στον Αρκτικό Κύκλο, θύμιζε περισσότερο… ελληνικό χειμώνα: «Έβρεχε σχεδόν συνέχεια και το κρύο ήταν τσουχτερό, αυτό όμως δεν με πτόησε καθόλου, οι συνθήκες ήταν καλές για τη φωτογράφηση που ήθελα να κάνω». Πως είναι όμως να βρίσκεσαι… καβάλα στη μηχανή για 34 ημέρες, μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα; «Δεν είναι καθόλου εύκολο, από την άλλη πλευρά όμως κλείνω τα πάντα, facebook και mail και βιώνω την εμπειρία. Όταν επιστρέφω στη βάση μου, φτιάχνω σιγά-σιγά το άλμπουμ των φωτογραφιών και ξαναζώ μέσα από αυτές το ταξίδι για δεύτερη φορά. Ό,τι θέλω να πω, το λέω μέσα από τις φωτογραφίες μου, για μένα είναι τρόπος ζωής και έκφρασης». Ο κ. Χαψής, μέσα από κάθε «κλικ», συλλέγει εικόνες και εμπειρίες: «Βλέποντας μια φωτογραφία που τράβηξα, μου έρχεται στο μυαλό ακόμα και η μυρωδιά του συγκεκριμένου μέρους, το νοτισμένο χώμα, τα λουλούδια, η μυρωδιά της βροχής! Για μένα αυτό είναι το πραγματικό νόημα της ζωής, ο πραγματικός μου πλούτος είναι οι εμπειρίες μου και αυτές δε μπορεί να μου τις… φορολογήσει κανείς!», καταλήγει χαριτολογώντας.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΥΚΑΣ ΧΑΨΗΣ Ο Λουκάς Χαψής γεννήθηκε το 1966 στη Λήμνο, όπου και μεγάλωσε. Σε ηλικία 20 ετών αγόρασε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή. Από τότε η φωτογραφία έγινε η μεγάλη του αγάπη και ο προσωπικός τρόπος έκφρασης. Σπούδασε οπερατέρ αλλά τελικά τον κέρδισε η φωτογραφία. Ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία το 1993. Η πρώτη του ολική έκλειψη Ηλίου το 1995 πυροδότησε το πάθος του για την αστροφωτογραφία θέτοντας ως στόχο το κυνήγι των εκλείψεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Έχει στο ενεργητικό του σημαντικό επαγγελματικό portfolio με πορτραίτα επωνύμων, δημιουργική, εμπορική, καλλιτεχνική, αστροφωτογραφία, ταξιδιωτική και extreme φωτογραφία.
Η Αυστρία δε βρέχεται από θάλασσα, αλλά αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο για τους λάτρεις της αυτόνομης κατάδυσης, καθώς ένα ορεινό πάρκο, γεμάτο δέντρα και χώρους αναψυχής για τους περιπατητές μεταμορφώνεται σε λίμνη, όταν την Άνοιξη αρχίζουν να λιώνουν τα χιόνια από τις γύρω βουνοκορφές.
Αν και η "Πράσινη Λίμνη", όπως αποδίδεται το όνομα Grüner See στα ελληνικά έχει βάθος που φτάνει μέχρι τα δύο μέτρα το καλοκαίρι και το χειμώνα, την άνοιξη το... σκηνικό αλλάζει, με το μέγιστο βάθος της να φτάνει τα 12 μέτρα, σκεπάζοντας τη βλάστηση και δίνοντας μια απόκοσμη εικόνα του βυθού που βρίσκεται στα... βουνά!
Τα νερά της έχουν ένα γαλαζοπράσινο χρώμα και εδώ και χρόνια αποτελεί δημοφιλή καταδυτικό προορισμό, αν και οι θερμοκρασίες του νερού σπάνια ξεπερνούν τους 7 βαθμούς Κελσίου.
Εκτός όμως από τους αμιγώς ελληνικού ενδιαφέροντος αναβιωτές, δυο Ιάπωνες στρατιώτες ταξίδεψαν από την εξωτική… Θεσσαλονίκη, παρουσιάζοντας ένα σπάνιο ακόμα και για τα διεθνή πρότυπα μοντέλο στρατιωτών του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού.
