Πήραν το αλεξίπτωτο του Γερμανού και το έκαναν μεταξωτές... κυλόττες

Ένα μάλλον αστείο περιστατικό, ενδεικτικό πάντως της ευρηματικότητας του γυναικείου φύλου, αποκαλύφθηκε πριν από μερικούς μήνες στη Βρετανία, 72 χρόνια αφότου συνέβη. 

Γυρνάμε πίσω στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και η γερμανική Λουφτβάφφε βομβαρδίζει στόχους στη Βρετανία. Ένα βομβαρδιστικό τύπου Heinkel 111 καταρρίπτεται και 3 από τα 4 μέλη του πληρώματός του σκοτώνονται ακαριαία κατά την αναγκαστική προσγείωση. Τραυματισμένος, ο ασυρματιστής του αεροσκάφους σέρνεται μέχρι ένα χαντάκι και περιμένει.

Την ίδια ώρα, οι γυναίκες ενός χωριού, του Έρλσγουντ, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το σημείο της πτώσης του αεροσκάφους, αρπάζουν ό,τι βρουν, ψαλίδια και άλλα "όπλα" και τρέχουν προς το σημείο της συντριβής.

Εντοπίζουν τον τραυματία, ο οποίος πανικόβλητος αρχίζει κούτσα-κούτσα την προσπάθεια να διαφύγει, θεωρώντας ότι το τσούρμο των γυναικών έρχεται να τον λυντσάρει.

Οι γυναίκες όμως έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους και αγνοούν τον Γερμανό. Τρέχουν και αρπάζουν το μεταξωτό του αλεξίπτωτο και αρχίζουν να το κόβουν σε... μερίδες.

Στόχος τους; Να αποκτήσουν επιτέλους... μεταξωτά βρακιά, ή κυλόττες επί το... θηλυκότερον, καθώς οι ελλείψεις που προκαλούσε ο Πόλεμος είχαν κάνει το πολύτιμο ύφασμα δυσεύρετο.

 Για την ιστορία ο επιζήσας Γερμανός τελεύτησε το βίο του ειρηνικά στη χώρα του το 2003, ενώ στο τοπικό μουσείο του Έρλσγουντ υπάρχουν τμήματα του αεροσκάφους, ρετάλια από το αλεξίπτωτο-κυλόττα και άλλα αντικείμενα από το πλήρωμα. 

Διαβάστε εδω

Διαστημική τεχνολογία στην υπηρεσία της Αρχαιολογίας

70 χρόνια αργότερα, βρήκαν τη φωτογραφική μηχανή νεκρού στρατιώτη στο χαράκωμα

Μπροστά σε ένα απρόσμενο εύρημα βρέθηκαν ερευνητές που έψαχναν στις Αρδέννες, πεδίο σκληρών μαχών το Δεκέμβριο του 1944, καθώς ο ανιχνευτής μετάλλων τους "ειδοποίησε" ότι σε μικρό βάθος βρισκόταν ένα μεταλλικό αντικείμενο.

Μετά από λίγο σκάψιμο, εντόπισαν μια φωτογραφική μηχανή σε ένα χαράκωμα, η οποία αποδείχθηκε ότι ανήκε στον αμερικανό στρατιώτη Λούι Αρσαμπό, ο οποίος μάλιστα είχε σκοτωθεί στη μάχη.

 Ο άτυχος Αρσαμπό, σε προπολεμική φωτογραφία

Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη προκάλεσε η ανακάλυψη ότι μέσα στη μηχανή υπήρχε ακόμα ένα φιλμ, με όσες φωτογραφίες είχε προλάβει να τραβήξει ο Αρσαμπό πριν σκοτωθεί.

Αμέσως οι ερευνητές έσπευσαν να εμφανίσουν το φιλμ, το οποίο περιέιχε αρκετά "κλικ" από την καθημερινότητα των στρατιωτών, πριν ξεσπάσει η λαίλαπα της μάχης, η οποία λίγο έλειψε να αλλάξει την πορεία του Πολέμου, αν οι Γερμανοί κατάφερναν να πετύχουν τους στρατηγικούς τους σκοπούς.

Δείτε εδώ τις υπόλοιπες φωτογραφίες

Έψαχναν ναυάγιο πλοίου και βρήκαν... αεροπλάνο!

Ευχάριστη έκπληξη ένιωσαν αυτοδύτες που αναζητούσαν το ναυάγιο ενός πλοίου στη λίμνη Οντάριο, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε στην οθόνη του σόναρ τους η γνώριμη φιγούρα ενός αεροσκάφους.

Η ανακάλυψη του C-45 στον πυθμένα της λίμνης έλυσε ένα μυστήριο από το 1952, όταν το δικινητήριο αεροσκάφος με πενταμελές πλήρωμα και επιβάτες "έχασε" τη μια του μηχανή και ο πιλότος έδωσε εντολή άμεσης εγκατάλειψής του, αφού πρώτα έθεσε σε λειτουργία τον αυτόματο πιλότο.

Και οι πέντε διασώθηκαν, παρά το ότι έκαναν χρήση αλεξίπτωτου για πρώτη φορά στη ζωή τους, η οποία ευτυχώς, δεν ήταν και η... τελευταία.

Παρά τις εκτεταμένες έρευνες που ακολούθησαν, δε βρέθηκε κανένα ίχνος του C-45 και έκτοτε η ιστορία του πέρασε στη λήθη, μέχρι την πρόσφατη τυχαία ανακάλυψή του.

Διαβάστε περισσότερα και δείτε το σχετικό βίντεο εδώ

Στο... σφυρί 5 καταδιωκτικά Messerschmitt Me-109G

Το 1942 η φασιστική κυβέρνηση του Φράνκο στην Ισπανία έλαβε την άδεια από τη ναζιστική Γερμανία να κατασκευάσει τα περίφημα καταδιωκτικά Bf 109G-2, με εξαρτήματα από την κατασκευάστρια εταιρεία. 

Αν και μόλις 25 άτρακτοι παραδόθηκαν στους Ισπανούς, δεδομένης και της αδυναμίας των ναζί να ανταποκριθούν στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της Λουφτβάφφε, μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου οι Ισπανοί άρχισαν να φτιάχνουν το δικό τους καταδιωκτικό βασισμένο στο αντίστοιχο γερμανικό, αλλά με βρετανικούς κινητήρες.

Το πρώτο από αυτά έκανε την παρθενική του πτήση του το 1954 και ο... κλώνος του Me-109 παρέμεινε σε υπηρεσία μέχρι το 1965.

Η θητεία τους όμως δεν ολοκληρώθηκε εκεί, καθώς χρησιμοποιήθηκαν σε πολλές ταινίες εποχής, με χαρακτηριστικότερη όλων την υπερπαραγωγή του 1968 "Η Μάχη της Αγγλίας" στην οποία υποδύθηκαν τα διάσημα... ξαδέρφια τους. 

Μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, τα καταδιωκτικά αποσυναρμολογήθηκαν και μεταφέρθηκαν σε αποθήκη στο Τέξας των ΗΠΑ και παρέμειναν ξεχασμένα, μέχρι την τυχαία ανακάλυψή τους πριν από λίγο καιρό.

Σήμερα, πέντε από αυτά διατίθενται έναντι 800.000 έως και 1,1 εκ. δολάρια έκαστο.

Δείτε εδώ φωτογραφίες και πληροφορίες, αν σας περισσεύουν... ψιλά 

Δύο ναυάγια, "κυνηγός και θήραμα" αποκαλύπτονται 72 χρόνια μετά τη ναυμαχία

Vickers Wellington: Ένας σπάνιος θησαυρός από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο βυθό του Αιγαίου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΛΕΝΑ ΤΣΟΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ/www.wreckdiving.gr

 

Το Wellington που εντοπίστηκε στις Κυκλάδες είναι ένα από τα ελάχιστα  ναυάγια του τύπου του παγκοσμίως που διασώζεται σε άριστη κατάσταση 

Μια ακόμα ξεχασμένη σελίδα από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποκαλύφθηκε χάρη στις προσπάθειες ομάδας Ελλήνων αυτοδυτών, οι οποίοι καταδύθηκαν στο ναυάγιο ενός βρετανικού βομβαρδιστικού τύπου Vickers Wellington, το οποίο είχε κάνει αναγκαστική προσθαλάσσωση στο Αιγαίο. 

Οι Νικόλας Βασιλάτος, Λένα Τσοπουροπούλου, Αντώνης Χατζηαντωνίου, Σαράντης Μαλαφούρης, Γιώργος Καρέλας και Κωσταντίνος Μηλιώνης, κατάφεραν να τεκμηριώσουν φωτογραφικά το καλύτερα διατηρημένο ναυάγιο του τύπου του παγκοσμίως.

Το ιστορικό του ναυαγίου

Στις 8.00 μμ της 7ης Νοεμβρίου 1943 το Wellington  απογειώθηκε από αεροδρόμιο της Λιβύης, με αποστολή να προσβάλλει στόχουςστην περιοχή της Νάξου. 

Μέσα στο λιμάνι εντόπισε ένα πλοίο και πετώντας σε πολύ χαμηλό ύψος επιτέθηκε. Το πολύ πυκνό αντιαεροπορικό πυρ όμως έκανε το πλήρωμα να αστοχήσει. Aποφάσισαν να επιχειρήσουν νέα επίθεση κατά την οποία όμως, το αεροσκάφος χτυπήθηκε στην άτρακτο, το δεξιό φτερό και τον κινητήρα.

Ο πιλότος επιχείρησε προσθαλάσσωση λίγη ώρα αργότερα. Πέντε μέρες πριν την πανσέληνο του Νοεμβρίου του 1943, ο πιλότος είχε αρκετό φως από το φεγγάρι για να επιχειρήσει μια επιτυχημένη προσθαλάσσωση στα γαλήνια  τη νύχτα εκείνη νερά του Αιγαίου, όπως αργότερα αναφέρθηκε από τους διασωθέντες. 

Όλο το πλήρωμα του αεροσκάφους διασώθηκε, καταφέρνοντας να βγει στη στεριά. Μετά από περιπλανήσεις σε νησιά του Αιγαίου τελικά φυγαδεύτηκαν στην Αίγυπτο με τη βοήθεια των Ελλήνων και Βρετανών καταδρομέων που βρίσκονταν στη Σέριφο.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΛΕΝΑ ΤΣΟΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, υποβρύχια φωτογράφος: «Η διαύγεια των νερών του Αιγαίου, ακόμα και σε μεγάλο βάθος, επέτρεψε τη λήψη φωτογραφιών που απεικονίζουν το αεροσκάφος σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. 

Πρόκειται για ένα εκπληκτικό θέαμα, το οποίο μας μεταφέρει πολλές δεκαετίες πριν. Η κατάσταση του ναυαγίου είναι πράγματι άριστη, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες και είναι ίσως το μόνο του τύπου του που έχει εντοπιστεί μέχρι σήμερα σε τόσο καλή κατάσταση σε όλο τον κόσμο».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΕΛΑΣ, αυτοδύτης: «H έρευνα σημαντικών ναυαγίων από τους δύο μεγάλους πολέμους αποτελεί αντικείμενο έρευνας της ομάδας wreckdiving.gr. 

Είναι ένα δύσκολο έργο αφού τα ανεξερεύνητα σημαντικά ναυάγια που δεν έχουν εντοπιστεί στις μέρες μας βρίσκονται κυρίως κάτω από τα 70 μέτρα υπό την επιφάνεια της θάλασσας. Όταν μιλάμε για αναζήτηση ανεξερεύνητων ναυαγίων αεροπλάνων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. 

Μικροί στόχοι, συνήθως δύσκολες συνθήκες, ακόμα πιο συχνά αβέβαιο αποτέλεσμα,  αφού από τη μια πλευρά οι τράτες εύκολα καταστρέφουν τα αεροπλάνα που βρίσκονται στο βυθό, από την άλλη για να βρεθεί ένα αεροπλάνο σε καλή κατάσταση πρέπει να έχει προσθαλασσωθεί σε ιδανικές συνθήκες και όχι να έχει συντριβεί. 

Σημαντικό επίσης είναι να υπάρξει μέριμνα για τα αεροσκάφη που έχουν ανακαλυφθεί στους ελληνικούς βυθούς -αρκετά από τα οποία βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση- αφού συνεχίζουν να κινδυνεύουν από τις τράτες και τίποτα δε γίνεται από το κράτος και την υδρογραφική υπηρεσία προς ενημέρωση των αλιέων επαγγελματιών και ερασιτεχνών για την προστασία τους».

Vickers Wellington

Το Wellington  ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα Βρετανικά βομβαρδιστικά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Ξεκίνησε υπηρεσία με την Royal Air Force (RAF) το 1938 και ήταν το μόνο αεροσκάφος που κατασκευαζόταν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου σε διάφορες παραλλαγές και που παρέμεινε σε υπηρεσία και μετά το τέλος του πολέμου. 

Πρωτοτυπία του αεροπλάνου ήταν ο σκελετός του, ένας περίπλοκος  συνδυασμός τριγώνων που ονομάστηκε γεωδαιτική κατασκευή. 

Ο σκελετός αυτός εκτός από ελαφρύς αποδείχθηκε και ιδιαίτερα ανθεκτικός, πράγμα που βοήθησε τα βομβαρδιστικά Wellington να αντέχουν τα πλήγματα από πυρά εκεί που άλλα αεροσκάφη θα είχαν καταρριφθεί. 

Η εταιρεία Βίκερς κατασκεύασε 11.461 βομβαρδιστικά του τύπου, τα περισσότερα από κάθε άλλο είδος  βομβαρδιστικού που κατασκεύασε η Βρετανία. Σήμερα, διασώζονται μόλις δύο Wellington, τα οποία εκτίθενται σε Μουσεία.

Πλήρωμα 6

Μήκος 19,68 μέτρα

Άνοιγμα φτερών 26,26 μέτρα

Ταχύτητα (μέγιστη) 400 χαω

Υψόμετρο (μέγιστο) 4848 μέτρα

Μηχανές 2 Bristol Hercules Mark XVII

Οπλισμός 6 πολυβόλα 0.303 in

Μπορούσε να μεταφέρει βόμβες συνολικού βάρους άνω των 2000 κιλών. Ορισμένα από τα αεροσκάφη έφεραν αεροτορπίλες.

Κατάδυση στο ναυάγιο υποβρυχίου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου

Σχεδόν 99 χρόνια μετά τη βύθισή του κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, το αυστραλιανό υποβρύχιο ΑΕ2, το οποίο βυθίστηκε από τουρκικό τορπιλοβόλο στις 30 Απριλίου του 1915 στα Δαρδανέλλια, "ανοίγει" για πρώτη φορά από τότε το εσωτερικό του, τουλάχιστον όσο είναι ορατό από τον πυργίσκο του.

Ανάμεσα σε άλλα αντικείμενα που εντοπίστηκαν ξεχωρίζουν τα παπούτσια, οι σημαίες και το πολεμικό λάβαρο του υποβρυχίου, τα οποία βρέθηκαν σε ειδική θήκη στον πυργίσκο.

Στόχος της αποστολής Αυστραλών και Τούρκων είναι να προστατευθεί το ναυάγιο από κλέφτες αναμνηστικών και από τα στοιχεία της φύσης.

Διαβάστε εδώ

Αποκαλύπτεται το ναυάγιο "Μηχανή του χρόνου" από το 1564

Βυθίστηκε στις 31 Μαϊου του 1564 παρασέρνοντας στο βυθό περίπου 900 μέλη του πληρώματος και πεζοναύτες στη βαλτική θάλασσα.

Το "Mars" όπως είναι το όνομά του ήταν ένα φημισμένο πολεμικό πλοίο, το οποίο διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση, παρά τα 450 περίπου χρόνια παραμονής στο βυθό. Οι συνθήκες στη Βαλτική και η απουσία μικροοργανισμών που τρέφονται από το ξύλο του ναυαγίου, επέτρεψαν τη διατήρησή του. Πλήθος υλικού επιτρέπει στους ενάλιους αρχαιολόγους να δουν τόσο τις συνθήκες της ναυμαχίας, όσο και την καθημερινότητα του πληρώματός του.

Σύμφωνα με διάφορους, το πλοίο ήταν "καταραμένο" επειδή για την κατασκευή των κανονιών του, άλλο αναφέρουν 107 και άλλοι 173 (!) χρησιμοποιήθηκαν καμπάνες, τις οποίες έλιωναν προκειμένου να τα κατασκευάσουν.

Διαβάστε εδώ

Ο Κουστώ κατέρριψε το ρεκόρ του… παππού του

Ο Φαμπιέν Κουστώ, εγγονός του διάσημου εξερευνητή των Ωκεανών, παρέμεινε σε βάθος 20 μέτρων για 31 ημέρες

Μετά από 31 ημέρες παραμονής σε υποβρύχια βάση σε βάθος 20 περίπου μέτρων ο 46χρονος Φαμπιέν Κουστό, εγγονός του διάσημου εξερευνητή των Ωκεανών, είδε και πάλι το φως του Ηλίου χθες, καταρρίπτοντας την αντίστοιχη επίδοση του παππού του Ζακ-Ιβ, ο οποίος είχε διαμείνει σε αντίστοιχο υποβρύχιο… σπίτι για 30 ημέρες σε βάθος 10 μέτρων το 1963. 

Ο «Υδροχόος», όπως ονομάζεται η βάση, βρίσκεται σε έναν κοραλλιογενή ύφαλο στη Φλόριντα των ΗΠΑ, στην οποία πραγματοποιείται η εκπαίδευση των αστροναυτών της NASA και ανήκει στο τοπικό πανεπιστήμιο.

Στόχος του πειράματος «Αποστολή 31» ήταν να μελετηθούν οι επιπτώσεις της μακρόχρονης παραμονής στο βυθό στην ανθρώπινη φυσιολογία, η μελέτη των υδρόβιων οργανισμών και η επίδραση των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων στο θαλάσσιο οικοσύστημα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής στο υποβρύχιο σπίτι τους, ο Κουστό και το επιστημονικό επιτελείο του, μετέδιδαν μέσω Διαδικτύου όλα τα δεδομένα των ερευνών τους, επικοινωνούσαν με σχολεία και άλλους εκπαιδευτικούς οργανισμούς και συνομιλούσαν μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή με άλλους επιστήμονες που βρίσκονταν στην άλλη άκρη της Γης. «Ο παππούς μου υπήρξε ένας οραματιστής και πρωτοπόρος στην κατασκευή ενός υποβρύχιου οικήματος 51 χρόνια πριν από σήμερα. 

Η παραμονή μας κατά μια μέρα περισσότερο σε σύγκριση με το δικό του ρεκόρ, είναι μια κίνηση σεβασμού για όσα έχει πετύχει, κυρίως σε ό,τι αφορά στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τους μοναδικούς θησαυρούς που κρύβει η θάλασσα στην αγκαλιά της», είχε δηλώσει πριν από λίγες ημέρες ο Γάλλος επιστήμονας.

Το διαιτολόγιο των… υδροναυτών, όπως ονομάστηκε η υποβρύχια ομάδα του Κουστό, βασίστηκε σε κατεψυγμένα προϊόντα και κονσέρβες, ενώ η μεγαλύτερη έκπληξη που αντιμετώπισαν -όπως ομολόγησαν οι ίδιοι- ήταν οι… περίεργοι επισκέπτες που κοίταζαν από τα φινιστρίνια του «Υδροχόου», δηλαδή τα ψάρια και άλλοι θαλάσσιοι οργανισμοί.

Το πείραμα του 1963…

Με τη χρηματοδότηση πετρελαϊκών βιομηχανιών, ο Ζακ-Ιβ Κουστό πραγματοποίησε το πείραμα παραμονής σε βάθος 10 μέτρων το 1963, στην Ερυθρά Θάλασσα. Στόχος του ήταν να αποδείξει ότι η μακρόχρονη παραμονή στο βυθό είναι εφικτή για τον άνθρωπο, γεγονός που θα άνοιγε το δρόμο για την άντληση «μαύρου χρυσού» από υποθαλάσσια κοιτάσματα. Η εξέλιξη της υποβρύχιας τεχνολογίας, σε συνδυασμό με την καταστροφή του θαλάσσιου περιβάλλοντος από τον άνθρωπο, οδήγησε τον Κουστό να αναθεωρήσει τις απόψεις του και να στραφεί στην οικολογία και την προστασία του οικοσυστήματος.

…και ο Υδροχόος του 2014

Ο «Υδροχόος» είναι το μόνο υποβρύχιο εργαστήριο που υπάρχει στον κόσμο. Οι διαστάσεις του είναι 13 μέτρα μήκος, 6 μέτρα πλάτος και 5 μέτρα ύψος και ζυγίζει 81 τόνους. Διαθέτει έξι κουκέτες, ζεστό νερό, κουζίνα, τουαλέτα, κλιματισμό και έλεγχο ποιότητας του αέρα, υπολογιστές και ασύρματη σύνδεση στο Διαδίκτυο.

Υποβρύχια βόλτα στα άδυτα του Costa Concordia

Λίγες μέρες πριν την επιχείρηση ανέλκυσης του μοιραίου κρουαζιερόπλοιου Costa Concordia, οι ιταλικές αρχές έδωσαν στη δημοσιότητα βίντεο με υποβρύχιες εικόνες από το εσωτερικό του πλοίου.

Δείτε εδώ το ενδιαφέρον οπτικό υλικό

Σημειώνεται ότι η φωτογραφία με τη καμπάνα του πλοίου έχει ιστορική αξία, καθώς η καμπάνα εκλάπη από αγνώστους το Μάρτιο του 2012.

Δύο αυτοδύτες τα τελευταία θύματα του γερμανικού υποβρυχίου U-260

Δύο αυτοδύτες ανασύρθηκαν νεκροί από το ναυάγιο του υποβρυχίου U-260, το οποίο αναπαύεται σε βάθος 40 έως 45 μέτρων στην Ιρλανδία από το 1945.

Το εν λόγω υποβρύχιο, με μια βύθιση πλοίου στο ενεργητικό του η οποία κόστισε τη ζωή όλου του πληρώματος των 43 ανδρών του, αυτοβυθίστηκε από τον καπετάνιο του, λόγω αβαριών που υπέστη από πρόσκρουση σε νάρκη, αν και νεώτερη θεωρία αναφέρει ότι το υποβρύχιο προσέκρουσε σε αχαρτογράφητο βραχώδη σχηματισμό. Όλο το πλήρωμα διασώθηκε και πέρασε τις τελευταίες μέρες του πολέμου σε στρατόπεδο αιχμαλώτων.

Το ναυάγιό του ανακαλύφθηκε κατά τύχη το 1975 και αποτελεί πόλο έλξης για τους αυτοδύτες, λόγω του μικρού σχετικά βάθους και της γενικά καλής του κατάστασης. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, οι δύο αυτοδύτες ανέβηκαν στην επιφάνεια χωρίς να κάνουν τις απαραίτητες στάσεις αποσυμπίεσης, όπως προέβλεπε το καταδυτικό τους προφίλ και αποφάσισαν να ξανακατέβουν προκειμένου να μην υποστούν τις συνέπειες της νόσου των δυτών. Λίγο αργότερα, ο ένας από τους δύο ανασύρθηκε σκασμένος και στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ο θάνατός του, ενώ ο άλλος βρέθηκε πνιγμένος σε βάθος 43 μέτρων.

Διαβάστε εδώ

Τσουχτερό πρόστιμο 80.000 ευρώ σε κλέφτες ναυαγίων

Με πρόστιμο 80.000 ευρώ τιμωρήθηκαν δύο αυτοδύτες που σκύλευαν συστηματικά ναυάγια υποβρυχίων και πλοίων στη Βρετανία.

Οι δύο ασυνείδητοι κλέφτες αφαιρούσαν κανόνια, προπέλλες και άλλα αντικείμενα από ναυάγια και στη συνέχεια είτε τα πουλούσαν σε συλλέκτες έναντι αδρού τιμήματος, είτε τα κρατούσαν στη συλλογή τους.

Μια πρακτική που δυστυχώς παρατηρείται σε παγκόσμια κλίμακα -και στη χώρα μας- έχει ως αποτέλεσμα να χάνονται πολύτιμα ίχνη του παρελθόντος, δυσχεραίνοντας το έργο των ενάλιων αρχαιολόγων, αλλά και των ιστορικών ερευνητών.

Διαβάστε εδώ

Εκτός από πελάτες, είμαστε και πειραματόζωα για το Facebook

Το ιταλικό αεροσκάφος Savoia-Marchetti SM 79 «Sparviero» στο βυθό του Πόρου

*Φωτογραφίες: Κώστας Μυλωνάκης/www.wetklik.gr

Μια σημαντική ιστορική ανακάλυψη, το πρώτο ιταλικό αεροσκάφος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το οποίο εντοπίστηκε στην ελληνική επικράτεια, τεκμηριώθηκε φωτογραφικά πριν από λίγες ημέρες από την καταδυτική ομάδα του Αντώνη Γράφα. 

Πρόκειται για ένα τρικινητήριο βομβαρδιστικό τύπου Savoia-MarchettiSM79 «Sparviero», δηλαδή «Γεράκι», το οποίο είχε αρχικά εντοπιστεί πριν λίγα χρόνια, από τον επαγγελματία δύτη Νούλη Σπουρλάκο, σε βάθος 59 μέτρων, στα νοτιοανατολικά παράλια του Πόρου, σε απόσταση μόλις 200 μέτρων από την ακτή και είχε ερευνηθεί και ταυτοποιηθεί σχεδόν αμέσως μετά την ανακάλυψή του, από ομάδα δυτών στην οποία συμμετείχαν οι Πατρινοί δύτες Γιώργος Καρέλας και Κώστας Μηλιώνης.

Το αεροσκάφος, ήταν ένα ιταλικό τρικινητήριο βομβαρδιστικό αεροσκάφος, μέσου μεγέθους, το οποίο χρησιμοποιήθηκε από την ιταλική Βασιλική Αεροπορία κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το ναυάγιο βρίσκεται καθισμένο σε αμμώδη βυθό, σε μέγιστο βάθος 59 και ελάχιστο 57 μέτρων, στα νοτιοανατολικά του Πόρου. 

Ο άξονας της ατράκτου του αεροσκάφους έχει κατεύθυνση βορειοδυτική, 30 περίπου μοιρών. Η ομάδα του Αντώνη Γράφα εντόπισε δυο από τα πολυβόλα του αεροσκάφους, εκ των  οποίων το ένα βρίσκεται άθικτο στην οροφή της ατράκτου, ενώ το άλλο στην δεξιά πλευρά του πιλοτηρίου. Οι κινητήρες του αεροπλάνου βρίσκονται σε άριστη κατάσταση και το γεγονός ότι οι έλικες των κινητήρων δεν έχουν λυγίσει, συνηγορεί στην εκτίμηση ότι το συγκεκριμένο αεροσκάφος πραγματοποίησε αναγκαστική προσθαλάσσωση, λόγω έλλειψης καυσίμων. 

Η άτρακτος του αεροσκάφους έχει αλλοιωθεί με τα χρόνια και τις έντονες βενθικές επικαλύψεις. Από το μέσο της ατράκτου έως και τα πτερύγια της ουράς, η εξωτερική επένδυση έχει υποχωρήσει, καθιστώντας ορατό μόνο τον σκελετό της. Οι δύο πτέρυγες του αεροσκάφους είναι ορατές, στην θέση τους, χωρίς όμως την εξωτερική τους επένδυση. Εκτός από τον σκελετό είναι διακριτά τα ντεπόζιτα καυσίμων, τα φλοτέρ τους και οι τροχοί οι οποίοι έχουν παραμείνει σε θέση πτήσης. Τα όργανα, στο καντράν του πιλοτηρίου, έχουν παραμείνει στην θέση τους, αν και η έντονη βενθική επικάλυψη δεν τα καθιστά ιδιαίτερα ορατά.

Τεχνικά χαρακτηριστικά του αεροσκάφους:

Τύπος: Βομβαρδιστικό αεροσκάφος

Κατασκευαστής: SIAI-Marchetti

Μήκος: 16,20 μέτρα

Εκπέτασμα πτερύγων: 21,20 μέτρα

Ύψος: 4,10 μέτρα

Βάρος (άδειο): 7.610 κιλά

Μέγιστο βάρος απογείωσης: 12.500 κιλά

Κινητήρες: Τρεις ακτινοειδείς AlfaRomeo 126 RC (εννέα κυλίνδρων)

Μέγιστη ταχύτητα: 434 χιλιόμετρα την ώρα

Αυτονομία: 1.990 χιλιόμετρα

Μέγιστο ύψος: 7.000 μέτρα

Πλήρωμα: 5 άτομα

Ενδεικτικός οπλισμός: Τρία πολυβόλα των 12,7 χιλιοστών, δυο πολυβόλα των 7,7 χιλ., δυνατότητα μεταφοράς δυο τορπιλών με κεφαλές 200 κιλών έκαστη.

 

Του Δημήτρη Γκαλών, Ιστορικού Ερευνητή

«Το Savoia-Marchetti SM 79 του Πόρου αποτελεί για όλους, όσοι ασχολούνται με τα ιστορικά ναυάγια στην Ελλάδα, ένα σημαντικό σημείο αναφοράς. Ο ιδιαίτερος λόγος που το καθιστά τόσο σημαντικό, είναι το γεγονός ότι αποτελεί το πρώτο ιταλικό αεροσκάφος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το οποίο εντοπίστηκε στην ελληνική επικράτεια. Δεν πρόκειται απλά μόνο για ένα αεροσκάφος της Regia Aeronautica Italiana, αλλά πολύ περισσότερο της Aeronautica Nazionale Repubblicana, του τμήματος εκείνου το οποίο δεν υπέγραψε την ιταλική συνθηκολόγηση, αλλά προτίμησε την συνέχιση του πολέμου, στο πλευρό της παραπαίουσας γερμανικής στρατιωτικής μηχανής, έως την τελική πτώση.  Ελπίζω και εύχομαι το εύρημα αυτό να παραμείνει ως έχει, για πολλά ακόμη χρόνια, μέχρι και την τελική του απορρόφηση από τον φυσικό περίγυρο».

Η καταδυτική ομάδα 

Δύτες

Αντώνης Γράφας, κινηματογραφιστής, επικεφαλής της ομάδας

Κώστας Μυλωνάκης, υποβρύχιος φωτογράφος

Γιάννης Λιαρδάκης, δύτης

Αλέξης Τσαμουρης, δύτης

Γιάννης Μουστάκας, δύτης

Παναγιωτης Γαβριήλ δυτης

Συνεργάτες

Δημήτρης Γκαλών, ιστορικός ερευνητής

Κώστας Μυλωνάκης, υποβρύχιος φωτογράφος

«Ψαχναμε αρκετο καιρο το αεροπλανο του Πόρου αφου ακριβές στιγμα δεν ειχαμε. Ο Αλεξης Τσαμουρης, ο οποίος καταδύθηκε μαζί μου σε αυτη τη βουτια, ηταν σχεδον βεβαιος πως το ναυαγιο του αεροπλανου ηταν στο μοναδικο σημειο που δεν ειχαμε ψαξει. Αποφασισαμε να καταδυθούμε σε δυο ομαδες με υποβρυχια σκουτερ ωστε να καλυψουμε οσο περισσοτερο βυθο μπορουσαμε και συμφωνησαμε να ανοιχτουμε τοσο ωστε να βλεπει ο ενας τον αλλο. Οταν φτασαμε στο βυθο ξεκινησαμε την ερευνα και στο τριτο λεπτο ειδα το φακο του Αλεξη να μου κανει σημα απο μακρια. Απο την κινηση του φακου του καταλαβα αμεσως πως ειχε βρει το αεροπλανο που ψαχναμε. Μοναδικο το θεαμα οταν εφτασα διπλα του το επομενο λεπτο, αμεσως σηκωσα τη φωτογραφικη μηχανη και ξεκινησα την φωτογραφιση του ναυαγιου».

Αντώνης Γράφας, κινηματογραφιστής, επικεφαλής της ομάδας

«Η ερευνα για τον εντοπισμο ενος αεροσκαφους ειναι απο την φυση της πολυ δυσκολη. Ο στοχος ειναι πολυ μικρος, πολλες φορες διαλυμενος και εχει την ιδια αποτυπωση με τις ιδιομορφιες του βυθου. Η αγαπη πανω απο ολα σε αυτο που κανουμε και το ασιγαστο πεισμα μεχρι να βρουμε αυτο που ψαχνουμε μας κανει να εχουμε σχεδον παντα το ποθουμενο αποτελεσμα».

Τζιπ του... κουτιού έναντι 50 δολαρίων - Μύθος και αλήθεια

Είναι το όνειρο του κάθε συλλέκτη, να βρει ένα θρυλικό τζιπ, ακριβώς όπως ήταν μόλις βγήκε από το εργοστάσιο, σε συσκευασία του... κουτιού. 

Περισσότερα από 647.000 τζιπ κατασκευάστηκαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα διάσημα οχήματα υπηρέτησαν πιστά σε κάθε σχεδόν θέατρο των επιχειρήσεων και μετά τη λήξη του πολέμου πολλά από αυτά κατέληξαν στα αζήτητα και τα περισσότερα είτε εκποιήθηκαν σε ιδιώτες, είτε καταστράφηκαν ως σκραπ.

Η δημοφιλία του τζιπ, σε συνδυασμό με την αξιοπιστία και την ευκολία συντήρησης, συντέλεσαν στο να γίνει σύντομα ένα σύμβολο με πολλές εταιρείες να κεφαλαιοποιούν το ενδιαφέρον προσφέροντας στο καταναλωτικό κοινό εκδόσεις του τζιπ που συνδύαζαν τα τεχνικά του χαρακτηριστικά με τη διάθεση περιπέτειας.

Η τιμή πώληση στον στρατό των ΗΠΑ δεν ξεπέρασε τα 750 δολάρια ανά τζιπ, ενώ με΄τα τη λήξη του Β' Παγκοσμίου, άρχισε μια εκστρατεία εκποίησης του πλεονάζοντος πολεμικού υλικού.

Σε αυτό το πλαίσιο, επιτήδειοι εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο τη ζήτηση της αγοράς αλλά και την αφέλεια πολλών ιδιωτών, οι οποίοι παρασύρθηκαν από διαφημιστικές καταχωρήσεις που ανέφεραν ότι τζιπ του... κουτιού διατίθενται έναντι 50 μόλις δολαρίων.

Η πραγματικότητα όμως ήταν κάπως διαφορετική, δεδομένου ότι πράγματι υπήρχαν τζιπ συσκευασμένα σε κοντέινερ για την ευκολία μεταφοράς και αποθήκευσής τους, αλλά από την άλλη πλευρά, οι επιτήσειοι απλά πωλούσαν στα... κορόιδα καταλόγους με προγραμματισμένες εκποιήσεις πολεμικού υλικού έναντι 50 δολαρίων και όχι ολόκληρο τζιπ.

Διαβάστε εδώ

Το μουσείο-φάντασμα με τα αεροσκάφη που έγραψαν ιστορία

Χαμένα μέσα στην πυκνή βλάστηση, αεροσκάφη από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τη δεκαετία του '70 βρίσκονται σε ερημική περιοχή του Οχάιο και σταδιακά γίνονται ένα με τη φύση.

Ένας ιδιώτης, ο Ουώλτερ Σοπλάτα, άρχισε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια να συλλέγει αεροσκάφη από νεκροταφεία πολεμικών αεροπλάνων και σύντομα η συλλογή του κάλυψε μια μεγάλη έκταση.

Μετά το θάνατό του, οι κληρονόμοι του άφησαν τα αεροσκάφη στο έλεος των στοιχείων της φύσης και πλέον κάθε χρόνο που περνάει, τα άλλοτε περήφανα φτερά γίνονται μέρος του περιβάλλοντος.

Ανάμεσα στα αεροσκάφη, υπάρχουν και μερικά σπάνια εκθέματα, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσαν πόλο έλξης σε κάποιο μουσείο.

Διαβάστε εδώ

"Βύθισαν" τις σαμπάνιες στα 40 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας

Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά την ανακάλυψη ενός ναυαγίου στα νερά της Φινλανδίας, το οποίο είχε στα αμπάρια του, μεταξύ άλλων εμπορευμάτων και μπουκάλες σαμπάνιας από τα μέσα του 19ου αιώνα, ήταν η αφορμή για ένα ενδιαφέρον πείραμα του Οίκου Βέβ-Κλικώ. Από τα 150 περίπου μπουκάλια που ανασύρθηκαν από το βυθό, τα 80 περίπου είχαν παραμείνει αναλλοίωτα και πολλά από αυτά πωλήθηκαν σε δημοπρασίες, έναντι χιλιάδων ευρώ.

Η σταθερή θερμοκρασία της Βαλτικής στους 4 βαθμούς Κελσίου καθ' όλη τη διάρκεια του έτους και η χαμηλή αλατότητα της θάλασσας, αποτελούν σημαντικούς παράγοντες που βοηθούν στη διατήρηση της σαμπάνιας.

Διαβάστε εδώ και εκεί

Εκεί που σκοτώνουν τα... υποβρύχια όταν γεράσουν

 

Η κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης οδήγησε σε ένα από τα μεγαλύτερα -μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο- προγράμματα απόσυρσης και διάλυσης πολεμικού υλικού, μεταξύ των οποίων και δεκάδες υποβρύχια, διαδικασία η οποία ξεκίνησε στις αρχε΄ς της δεκαετίας του '90 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Εκτός όμως από τα πρώην σοβιετικά υποβρύχια που τερματίζουν άδοξα τη σταδιοδρομία τους σε κάποιο διαλυτήριο, η ίδια πρακτική εφαρμόζεται φυσικά και σε πολλές άλλες χώρες, όπως στη Βρετανία, όπου το Πόρτσμουθ, εκτός από την τεράστια ναυτική παράδοση αιώνων που διαθέτει, έχει και το ρόλο του "νεκροταφείου" για πολλά υποβρύχια. 

Διαβάστε εδώ και εκεί

Δελτίο ειδήσεων από εκφωνητές... ρομπότ

Φραγή, τουλάχιστον στα… σαρδάμ των παρουσιαστών των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, υποσχέθηκε ο διακεκριμένος Ιάπωνας καθηγητής Χιρόσι Ισιγκούρο, παρουσιάζοντας δύο ανθρωπόμορφα ρομπότ με γυναικεία χαρακτηριστικά, τα οποία εκφώνησαν τα ρεπορτάζ, χωρίς το παραμικρό λάθος. «Όταν αντικαταστήσουμε τον άνθρωπο με ρομπότ, τότε θα κατανοήσουμε πλήρως και την ανθρώπινη φύση», δήλωσε ο ίδιος και συμπλήρωσε: «Οι έννοιες της αντίληψης, του συναισθήματος και της σκέψης είναι βαθιά ανθρώπινες και παρουσιάζει ενδιαφέρον να μελετήσουμε τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται αυτά τα χαρακτηριστικά».

Τα δύο ανδροειδή, η Κοντομορόιντ και η Οτοναρόιντ, με επιδερμίδα από σιλικόνη, τεχνητούς μύες και μαλλιά έθεσαν ερωτήσεις στο δημιουργό τους, μεταξύ των οποίων «γιατί τα δημιούργησε», με τον Ισιγκούρο να απαντάει, με μια δόση σαρκασμού, ότι «ήθελε αλάνθαστο εκφωνητή  ειδήσεων». Οι δύο εκφωνήτριες-ρομπότ μπορούν να μιλήσουν με διάφορες φωνές, από κοριτσίστικη, μέχρι βαθιά ανδρική

Το συγκεκριμένο πείραμα πάντως έχει πολύ σημαντικές προεκτάσεις στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης, καθώς η ανθρώπινη συνείδηση αποτελεί ένα από τα δυσκολότερα αινίγματα που καλούνται να λύσουν επιστήμονες που ασχολούνται με τις πρακτικές εφαρμογές της ρομποτικής στην καθημερινότητά μας. Η Ιαπωνία έχει «παράδοση» στη δημιουργία ανθρωπόμορφων ρομπότ με τον Ισιγκούρο να έχει κατασκευάσει –μεταξύ άλλων- και το… δίδυμό του τον οποίο στέλνει σε ομιλίες και παρουσιάσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ ανδροειδή που εκτελούν απλές οικιακές εργασίες ή κρατούν συντροφιά σε μοναχικούς ή ηλικιωμένους ανθρώπους ήδη πωλούνται στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου έναντι 1600 περίπου ευρώ. Ο «Πέπερ», όπως ονομάζεται, είναι σε θέση να ερμηνεύει τις κινήσεις, τις εκφράσεις και τον τόνο της φωνής του ανθρώπου-ιδιοκτήτη του και να εκφράζει τη συμπαράστασή του, ή ακόμα και να επικοινωνεί αυτόματα με τις υπηρεσίες αρωγής, σε περίπτωση που διακρίνει αυτοκτονικές τάσεις.

Πόσο μακριά είναι το μέλλον;

Παρά το ότι εκφράστηκαν επιφυλάξεις σχετικά με την ολοένα και μεγαλύτερη διείσδυση των ρομπότ στην ανθρώπινη καθημερινότητα, τα δύο «θηλυκά» ρομπότ μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πληθώρα εφαρμογών, όπως η παροχή οδηγιών σε πολυσύχναστα σημεία, ή σε περίπτωση ατυχήματος. Ο καθηγητής Ισιγκούρο πάντως είναι σαφής: «Δεν έχει νόημα να μην παραδεχθούμε ότι η εξέλιξη της ρομποτικής ανοίγει δρόμους στην έρευνα της ανθρώπινης φύσης. Αυτό που πολλοί θεωρούν ως αφύσικο, είναι απλά η εφαρμογή των όσων γνωρίζουμε για εμάς, αλλά και όσα ανοίγονται μπροστά μας τα επόμενα χρόνια από την πρόοδο της τεχνολογίας», παρατήρησε ο ίδιος. «Για το αν τελικά τα ρομπότ «αιχμαλωτίσουν» τον άνθρωπο δε μπορώ να πάρω θέση, είναι ένα ζήτημα με πολλές φιλοσοφικές και ηθικές προεκτάσεις».

Χιρόσι Ισιγκούρο, Μεγάλος εφευρέτης ή… Φρανκενστάιν;

Ο Ιάπωνας επιστήμονας είναι πρωτοπόρος στη δημιουργία ανθρωπόμορφων ρομπότ εδώ και 15 περίπου χρόνια και η εξέλιξη της τεχνολογίας, ιδίως στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης, έχει ανοίξει το δρόμο για τη μαζική παραγωγή ανδροειδών που θα αναλάβουν ενεργό ρόλο στην καθημερινότητα του ανθρώπου. Στόχος του, όπως λέει ο ίδιος, είναι η ισορροπία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη μηχανή, με τέτοιο τρόπο ώστε να μη μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει αν τα ρομπότ είναι άνθρωποι, ή οι άνθρωποι… ρομπότ