Οδοιπορικό στο "ξεχασμένο οχυρό": Ουσίτα, το απόρθητο φρούριο της "Γραμμής Μεταξά"

Κείμενο και φωτογραφίες του αντισυνταγματάρχη (ε.α.) Ηλία Κοτρίδη

Το οχυρό Ουσίτα βρισκόταν στην δυτική πλευρά του Ρούπελ, πλησίον του Στρυμόνα ποταμού και ήταν μία από τις έξι στοές του. 

Από πλευράς έργων ήταν το ισχυρότερο συγκρότημα καθώς περιελάμβανε ένδεκα πολυβολεία, δύο θέσεις προβολέων, ένα βομβιδοβολείο, δύο παρατηρητήρια, μία θέση οπτικού σταθμού, μία θέση  αντιαεροπορικού και μία αντιαρματικού έργου. 

Διοικούνταν από τον λοχαγό Κόπιτσα και μαζί με το απέναντι οχυρό 224 και Αντλιοστάσιο έφρασσαν την κυρία διάβαση από Βουλγαρία προς Σέρρες. 

Τα συντονισμένα και καλώς προσαρμοσμένα πυρά της Ουσίτας, του Λόχου Δ΄ Παλιουριώνων και του Σημείου Στηρίγματος «Αντλιοστάσιον» είχαν ως αποτέλεσμα να μην επιτρέψουν στα γερμανικά τμήματα να τα καταλάβουν, αλλά και ούτε να θέσουν πόδα επί αυτών. 

Το γερμανικό πεζικό αντιμετωπίσθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε Γερμανός αξιωματικός να λέει στις αναμνήσεις του: 

«…Εδώ πάνω, ακριβώς κάτω από την κορυφή, στο κεντρικότερο σημείο του Ρούπελ, μένουμε άφωνοι. Μπροστά, στην κορυφή είναι αδύνατον να προχωρήσουμε. Όποιος τολμήσει να ξεμυτίσει γαζώνεται..». (Wolfgang Kapp)(Απόσπασμα από το βιβλίο μου). 

Συνεχείς προσπάθειες διάσπασης της τοποθεσίας δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, εκτός από το να γεμίζουν τον τόπο με νεκρούς και τραυματίες. 

«…Η ομάδα μας είναι τώρα τελείως αποκομμένη. 

Το τανκ τραβάει τώρα όλα τα πυρά επάνω του. Ο ανθυπολοχαγός Κλοτς διατάζει: 

"Δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να προχωρήσουμε, δεν μπορούμε να μείνουμε εδώ".

Μια αντιαρματική οβίδα χτυπάει πολύ κοντά, κάτω από την πλευρά του άρματος και μας γεμίζει με πέτρες και χώμα. 

Μετά από λίγο ένα αντιαρματικό  χτυπάει διάνα το τανκ. Ο διοικητής του λόχου πληγώνεται. Δέχεται ένα θραύσμα στο μηρό κι όμως συνεχίζει να ασκεί τη διοίκηση. Δεν μπορούμε να μείνουμε εδώ γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχει κανείς.   

Ο ανθυπολοχαγός Κλοτς ρίχνεται πίσω, για να καλυφθεί εκ νέου. Μια ριπή αυτομάτου όπλου τον διαπερνάει. Πληγώνεται βαριά και λίγο αργότερα πεθαίνει. Ο διοικητής του λόχου τρέχει πάνω στον δρόμο, να καλυφθεί στην απέναντι πλευρά. Δέχεται έναν πυροβολισμό στο κεφάλι, που τον αφήνει στον τόπο. 

Από την πρώτη διμοιρία σκαπανέων μόνο τρεις που δεν τραυματίστηκαν έμειναν και από τους υπηρέτες των αντιαρματικών μόνο τέσσερις….». 

Τα άρματα που προωθήθηκαν προς υποστήριξη του πεζικού δεν είχαν καλύτερη τύχη, αφού: 

«….Ανάθεμα, τ΄ αδέρφια εξαπολύουν μία τρομερή κόλαση για να μας ξεκάνουν. Δεν μας βάλλουν μόνο πολυβόλα αλλά κι ένα αντιαρματικό. 

Θεέ μου, πού είναι κρυμμένο το θηρίο; ….Ξαφνικά ακούγεται ένας τρομερός κρότος. Σπίθες και θραύσματα πετάγονται γύρω μας. Τι συνέβη τώρα; Το πυροβόλο μας χτυπήθηκε…» (Ανθλγός Overhues, σελίδα 395 του βιβλίου μου). 

Προσπάθεια διέλευσης με πλωτά μέσα αποτυγχάνει, αφού τα παρακείμενα πολυβολεία αχρήστευσαν τις προπορευόμενες βάρκες και οι υπόλοιπες εξαφανίστηκαν προς τα πίσω.

«…Οι Έλληνες μας βάλλουν με όλα τους τα όπλα και αναγκάζουν το πεζικό μας να επιστρέψει πίσω από το ύψωμα. Για πολλά λεπτά δεν μπορούμε να δούμε τίποτα. 

Τα πυροβόλα μας σκεπάστηκαν από σκόνη και βρωμιά. Όπως φαίνεται από τους συναδέλφους μας δε θα ξαναδούμε κανέναν. Απροστάτευτοι βρίσκονται στο έλεος του εχθρού....». Ημέρες και νύχτες αδιάκοπου αγώνα .Ο εχθρός λυσσά. 

Οι αμυνόμενοι, με την αντίστασή τους και την απόφασή τους να πεθάνουν επαυξάνουν αυτήν την λύσσα. Ο Γολιάθ μαίνεται. Ο Δαυίδ τον σφυροκοπά. 

Την 9 Απριλίου υπογράφεται συνθηκολόγηση στην Θεσσαλονίκη, αλλά το οχυρό παρέμενε στη θέση του ακλόνητο.

Σήμερα

Το συγκεκριμένο οχυρό είναι αναπόσπαστο τμήμα του Ρούπελ και δεν είναι προσβάσιμο σε επισκέπτες, καθώς ανακατασκευάσθηκε στο μεγαλύτερό του τμήμα, μετά τις καταστροφές που υπέστη από τους Βουλγάρους.

«Τον φάγανε μπαμπέσικα» (Αναμνήσεις Σάββα Πολίτη)

"Οι Έλληνες  είναι μεγαλόψυχοι. Έτσι σε μία ανάπαυλα της μάχης βγήκαν έξω από το οχυρό ο επιλοχίας Κωνσταντόπουλος και δύο στρατιώτες να περισυλλέξουν Γερμανούς τραυματίες για να τους παρασχεθούν πρώτες βοήθειες. 

Ένας Γερμανός τραυματίας σήκωσε το όπλο του να πυροβολήσει τον προπορευόμενο στρατιώτη. Ο επιλοχίας βλέποντάς τον  μπήκε μπροστά του για να τον προστατέψει.

Δέχθηκε την σφαίρα και εξέπνευσε. Ήταν και ο τελευταίος πυροβολισμός του Γερμανού." 

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ