17 Ιανουαρίου 1966: Η μέρα που έβρεξε... πυρηνικές βόμβες στην Ισπανία

 
Μια... παραλίγο πυρηνική καταστροφή επικών διαστάσεων, η οποία θα ερήμωνε μεγάλο μέρος της νότιας Ισπανίας, η οποία εκτυλίχθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1966, έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα, καθώς οι ΗΠΑ και η Ισπανία υπέγραψαν μόλις χθες σύμφωνο εκκαθάρισης της περιοχής Παλομάρες.

Η ιστορία ξεκινάει 50 σχεδόν χρόνια νωρίτερα από σήμερα και έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για βιβλία και ντοκιμαντέρ. 

Ένα βαρύ βομβαρδιστικό Β52, το οποίο είχε απογειωθεί από τις ΗΠΑ, έμφορτο με πυρηνικά όπλα (4 βόμβες υδρογόνου τύπου B28RI)  πέταξε πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό και τη Μεσόγειο Θάλασσα, με σκοπό να φτάσει στα σύνορα της τότε ΕΣΣΔ και να επιστρέψει στη βάση του στη Βόρεια Καρολίνα.

Το σχέδιο πτήσης προέβλεπε και δύο ανεφοδιασμούς από ιπτάμενο τάνκερ KC135. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά, αλλά η στιγμή της καταστροφής δεν άργησε. 

Από λάθος του Β52, όπως δείχνουν τα στοιχεία, τα δύο αεροσκάφη συγκρούστηκαν στον αέρα, το KC135 εξερράγη, σκοτώνοντας και τα 4 μέλη του πληρώματός του, ενώ από το Β52 που σχεδόν διαλύθηκε στον αέρα, 4 από το επταμελές πλήρωμα γλύτωσαν, κάνοντας χρήση των εκτινασσόμενων καθισμάτων τους, ενώ οι υπόλοιποι 3 σκοτώθηκααν, καθώς ακολούθησαν το βομβαρδιστικό στην ξέφρενη πορεία του προς το έδαφος, χωρίς να προλάβουν να διαφύγουν.

Η ιστορία αυτή θα έμενε μάλλον μια υποσημείωση στην Ιστορία, αν το βομβαρδιστικό δεν κουβαλούσε τα πυρηνικά όπλα. 

Τρεις από τις βόμβες έπεσαν, ευτυχώς χωρίς να εκραγούν, στην περιοχή του χωριού Παλομάρες και η τέταρτη κατέληξε στο βυθό της Μεσογείου, μέχρι να εντοπιστεί και να ανελκυσθεί δύο μήνες αργότερα, ενώ την ίδια ώρα σοβιετικά υποβρύχια "χτένιζαν" κι εκείνα την περιοχή -στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ κομμουνιστικού μπλοκ και της Δύσης- για να βρουν πρώτοι το απόρρητο όπλο των ΗΠΑ. 

Η πρόσκρουση των βομβών πυροδότησε τον εκρηκτικό μηχανισμό σε δύο από αυτές και έτσι ένα ραδιενεργό νέφος κάλυψε μια έκταση 2,6 τετ. χλμ. περίπου.

Τα εντεταλμένα όργανα της αεροπορίας των ΗΠΑ, σε συνεργασία με τους ομολόγους τους της Ισπανίας προχώρησαν σε εκτεταμένη εκκαθάριση του εδάφους, αλλά όπως διαπιστώθηκε, μόλις το 3% του όγκου του ραδιενεργού χώματος μεταφέρθηκε πίσω στις ΗΠΑ, με το υπόλοιπο 97% να παραμένει... "κληρονομιά" στους Ισπανούς.

Με δεδομένο ότι ακόμα και σήμερα τα επίπεδα ραδιενέργειας είναι ακόμα ανιχνεύσιμα, οι δύο χώρες συμφώνησαν να προχωρήσουν στην εκ νέου εκκαθάριση της περιοχής, σχεδόν 50 χρόνια μετά την παραλίγο... Χιροσίμα επί 10.

Αξιοσημείωτο είναι ότι η περιοχή του Παλομάρες έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου αγοραστεί από Βρετανούς, οι οποίοι πίεσαν προς κάθε κατεύθυνση, προκειμένου να γίνουν οι εργασίες.

Διαβάστε εδώ

RMS Titanic: Για πρώτη φορά στο φως αδημοσίευτες φωτογραφίες του πλοίου τη στιγμή της καθέλκυσής του

Περισσότερα από 100.000 άτομα συνωστίστηκαν στο ναυπηγείο του Μπέλφαστ, για να παρακολουθήσουν την καθέλκυση του κύτους του πιο διάσημου υπερωκεάνιου της εποχής του, η δραματική βύθιση του οποίου απασχολεί ακόμα και σήμερα την κοινή γνώμη.

Το ρολόι γυρίζει πίσω 104 χρόνια, στις 31 Μαϊου του 1911 και ώρα 12:15 το μεσημέρι. Το μεγαλοπρεπές σκαρί γλυστράει απαλά στη θάλασσα, μέσα σε επευφημίες δεκάδων χιλιάδων περίεργων που μαζεύτηκαν να δουν το "θαύμα της ναυπηγικής, το αβύθιστο πλοίο που θα έγραφε ιστορία", όπως καυχήθηκαν οι υπεύθυνοι του ναυπηγείου και της πλοιοκτήτριας εταιρείας.

Ο φωτογράφος, επίσημος προσκεκλημένος της πλοιοκτήτριας, απαθανάτισε καρέ-καρέ την καθέλκυση του Τιτανικού, ενός πλοίου που 11 μήνες αργότερα θα βυθιζόταν στο παρθενικό του πλου προς τη Νέα Υόρκη, μετά από πρόσκρουση σε παγόβουνο. 

Οι φωτογραφίες αυτές, οι οποίες δημοσιεύονται για πρώτη φορά, θα δημοπρατηθούν από γνωστό οίκο στη Βρετανία.

Δείτε εδώ λεπτομέρειες

Αναζητούν την ταυτότητα του χαμένου αεροσκάφους

Το Αρουνάσαλ Πραντές, ένα από τα 29 κρατίδια που απαρτίζουν την Ινδία, βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο της αχανούς χώρας, στους πρόποδες των Ιμαλαϊων.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά συμμαχικά αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το κρατίδιο, είτε κατευθυνόμενα προς την Κίνα, είτε προς την τότε Βιρμανία (νυν Μυανμάρ). 

Εκατοντάδες από αυτά δεν επέστρεψαν ποτέ στις βάσεις τους και τουλάχιστον 400 αμερικανοί πιλότοι και πληρώματα παραμένουν ακόμα και σήμερα αγνοούμενοι, 70 και πλέον χρόνια μετά την εξαφάνισή τους.

Συχνά όμως νέα στοιχεία έρχονται στο φως, με την αφήγηση ενός ιθαγενούς κατοίκου της περιοχής να εξηγεί πως βρήκε τα συντρίμμια ενός ακόμα αεροσκάφους, το οποίο μέχρι στιγμής δεν έχει ταυτοποιηθεί, αν και είναι προφανές ότι πρόκειται για αμερικάνικο του Β' Παγκοσμίου.

Εντεταλμένα όργανα της υπηρεσίας αναζήτησης αγνοουμένων των ΗΠΑ θα μεταβούν στο σημείο, προκειμένου να αξιολογήσουν τα ευρήματα.

Διαβάστε εδώ

Odyssey's Virtual Museum: Ένα... υποβρύχιο Μουσείο στην οθόνη του υπολογιστή σας

Ναυάγια εκατοντάδων ετών, πειρατικοί θησαυροί, εμπορεύματα από την άλλη άκρη του κόσμου, ακόμα και χαυλιόδοντες ελεφάντων, είναι μερικά από τα εκθέματα στο Μουσείο της "Οδύσσειας", μιας εταιρείας που ειδικεύεται στον εντοπισμό ναυαγίων και την ανέλκυση αντικειμένων από αυτά με τη χρήση μη επανδρωμένων τηλεχειριζόμενων υποβρυχίων.

Το Μουσείο αυτό όμως έχει μια ιδιαιτερότητα: Μπορεί κάποιος να περιηγηθεί και να απολαύσει τα εκθέματα από την άνεση της οθόνης του ηλεκτρονικού του υπολογιστή.

 Δείτε εδώ

Γιώργος Μώρης: Με το πενάκι του "ζωντανεύει" ιστορικά αεροσκάφη

Ο Γιώργος Μώρης ξεκίνησε από νεαρή ηλικία να σχεδιάζει αεροσκάφη, αποδίδοντας, με το πέρασμα του χρόνου, μερικά εξαιρετικά έργα, τα οποία προβάλλουν με τον καλύτερο τρόπο στιγμές της Ιστορίας της Αεροπορίας και αναβιώνοντας με αυτό τον τρόπο πειστικές απεικονίσεις εποχών που χάνονται στην αχλύ του χρόνου. 

Πόση δουλειά όμως κρύβεται πίσω από έναν ολοκληρωμένο πίνακα, τι εμπνέει το δημιουργό να ασχοληθεί με ένα συγκεκριμένο θέμα, πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσει κάποιος να ασχολείται με την απεικόνιση σε καμβά; Σε αυτές, αλλά και σε άλλες ερωτήσεις ο Γιώργος Μώρης δίνει τις απαντήσεις του 

Πότε ξεκίνησες να σχεδιάζεις αεροσκάφη και γιατί;

Ξεκίνησα να σχεδιάζω αεροσκάφη από μικρός, λόγω της αγάπης μου για την Αεροπορία. Τα πρώτα προσεγμένα σχεδιάκια έγιναν περίπου το '95 όταν διάβαζα κόμιξ του Hugo Pratt (Corto Maltese – Ernie Pike) οπότε και προσπαθούσα με μαρκαδοράκι να φτιάξω εικονογραφήσεις ανάλογες. 

Οι περισσότερες, προφανώς, περιελάμβαναν αεροσκάφη... 

Παρά το ότι οι γονείς μου δεν τρελαινόντουσαν για τα αεροπορικά χόμπι, με προέτρεπαν συχνά να δημιουργήσω έστω ζωγραφικά κάτι σχετικό, έστω ένα κόμιξ. 

Από τότε μέχρι το 2013 έφτιαξα ακόμα μερικά πινακάκια περισσότερο για δική μου ευχαρίστηση. 

Το 2013, κάτι με έπιασε και πήρα να συνεχίσω μια μισοτελειωμένη ακουαρέλα με αερομαχία ενός PZL.24 και εκεί ξεκίνησε πάλι η περιπέτεια. 

Από καιρό έβλεπα και θαύμαζα τη δουλειά του Κ. Καββαδία στα ράφια των μοντελιστικών και στα περιοδικά Ιστορίας, οπότε μπορώ να πω ότι ο Κώστας, με βοήθησε να κάνω πιο συγκεκριμένο στο μυαλό μου το στόχο μου. 

Έκτοτε ξεκίνησα εντατικότερα τη δουλειά με μολύβια και άλλα υλικά δημιουργώντας παράλληλα ένα γκρουπ στο Facebook προκειμένου να γνωριστούμε όλοι οι αεροπορικοί ζωγράφοι της Ελλάδας.

Πόσο πιστός μένεις σε μια ιστορική απεικόνιση; Βασίζεσαι σε μια φωτό ή σε άλλα στοιχεία;

Λόγω του πιθανού αγοραστικού κοινού, αλλά και της αξιοποίησης που συνήθως έχουν τα έργα αεροπορικής ζωγραφικής σε Ιστορικές εκδόσεις, η Ιστορική ακρίβεια είναι ένας πολύ συχνός στόχος. 

Χρησιμοποιώ τόσο γραπτές μαρτυρίες όσο και φωτογραφίες προκειμένου να βγάλω συμπεράσματα, διασταυρώνοντας πολλά στοιχεία, καμιά φορά και από ξένες αεροπορίες. 

Πάντως μία πολύ ασφαλής βάση για να ξεκινήσει κανείς είναι η φωτογραφία του ζητούμενου αεροσκάφους, η καταγραφή των λεπτομερειών της επιχείρησης στην οποία απεικονίζεται (στο βιβλίο πτήσης) και τα κατασκευαστικά σχέδια με εμφανείς τις δομικές λεπτομέρειες. 

Με αυτά τα τρία ξεκινάς καλά τη δουλειά. Είναι πολύ δύσκολο να μιλάμε για 100% ακριβείς αναπαραστάσεις όμως γιατί τα στοιχεία που έχουμε, για πολλά θέματα είναι ελλειπή και οι φωτογραφίες λειψές, κακής ποιότητας ή και ανύπαρκτες. 

Υπάρχουν δε περιπτώσεις που συγκεκριμένη πηγή δίνει στοιχεία που μας δημιουργούν κάποια βεβαιότητα, ενώ άλλες μεταγενέστερες πηγές έρχονται να μας την ανατρέψουν. 

Πάντα διεξάγω έρευνα (ανάλογη των ικανοτήτων, του χρόνου και των απαιτήσεων) για την Ιστορική εξακρίβωση των γεγονότων αλλά και της εμφάνισης του αεροσκάφους, είναι όμως μια διαδικασία δυναμική που μπορεί να αποδώσει μετά από χρόνια, όταν πλέον ο πίνακας έχει ολοκληρωθεί. 

Μετά από μεγάλη έρευνα είχα ζωγραφίσει με ακουαρέλλα ένα ελληνικό Spitfire νομίζοντας ότι ήμουν όσο πιο ακριβής γίνεται.. Τελικά είχα τρανταχτά λάθη και μου επισημάνθηκαν από άλλο ερευνητή ο οποίος είχε διεξάγει καλύτερη δουλειά. 

Παρόλα αυτά ένα ζωγραφικό έργο έχει αισθητική αξία αφ'εαυτού και ακόμα και ν'αποδειχθεί ανακριβές Ιστορικά παραμένει ένα εξαιρετικό παράθυρο στη φαντασία...

Αν έπρεπε να επιλέξεις ένα α/φ, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Συνήθως επιλέγω να ζωγραφίσω αεροσκάφη είτε γιατί μ'αρέσουν, είτε γιατί κάποιο ενδιαφέρον μεμονωμένο περιστατικό είχε ως πρωταγωνιστή το αεροσκάφος, είτε γιατί υπάρχει ζήτηση από το κοινό, είτε γιατί οι αναπαραστάσεις του είναι σπάνιες. 

Εκεί που πολλά μαζί συνδυάστηκαν, ήταν στην επιλογή αναπαράστασης του Bloch MB.151/C1 του Μόκκα. 

Οπότε, αν ρωτάς με ποιο αεροπλάνο κινδυνεύω να γίνω... εμμονικός, αυτό ομολογώ ότι είναι το Bloch 151 όπως υπηρέτησε στην Ελληνική Αεροπορία του '40. 

Κατεστραμμένο Bloch 151 στην Αμφίκλεια, Απρίλιος 1941 (αρχείο Πιερ Κοσμίδη)

Προς το παρόν θεωρώ ότι από πλευράς τεκμηρίωσης είναι η πληρέστερη δουλειά μου, ίσως η μοναδική στον κόσμο για ελληνικό Bloch (σε ό,τι αφορά σε πίνακες ζωγραφικής γιατί οφείλω με χαρά να ομολογήσω ότι χωρίς να το γνωρίζουμε αμφότεροι, ο Κώστας Κολλυβάκης ταυτόχρονα κατασκεύαζε το ίδιο αεροσκάφος σε μοντέλο. Συναντηθήκαμε τυχαία μαζί με τα δημιουργήματα στην 33η έκθεση της IPMS...) 

Το Bloch είναι σίγουρα ένα αεροσκάφος που θα ξαναζωγραφίσω είτε μου το ζητήσουν είτε όχι.

Πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να ολοκληρώσεις ένα έργο σου;

Σε ό,τι αφορά στο χρόνο ολοκλήρωσης ενός έργου ποικίλουν πραγματικά πολύ. Τα πιο γρήγορα είναι τα μολύβια που μπορεί να χρειαστούν από 15 ώρες δουλειάς και πάνω ενώ τα χρώματα και ιδίως τα λάδια, μπορεί να απαιτήσουν από 2-3 μέρες μέχρι μήνες. 

Οι αναπαραστάσεις αεροσκαφών γίνονται με ελαφρώς αργότερους ρυθμούς από ό,τι άλλα θέματα γιατί η εικόνα ενός αεροσκάφους είναι συγκεκριμένη και πιθανές σχεδιαστικές ατέλειες γίνονται αμέσως αντιληπτές (ιδίως από τους φανατικούς της Αεροπορίας που είναι λίγο εμμονικοί με αυτά). 

Είναι λοιπόν απαραίτητο να δουλεύει κανείς αργά, να διασταυρώνει κάθε στιγμή τις λεπτομέρειες και να μη φοβάται να διορθώσει πιθανά λάθη. 

Η έρευνα είναι μια επίσης χρονοβόρα διαδικασία την οποία ο πιθανός αγοραστής δεν αντιλαμβάνεται. Είναι όμως μέρος της δουλειάς. 

Αλλο είναι να βασιστώ σε αντιγραφή σε καμβά μιας φωτογραφίας και άλλο να κάνω τροποποιήσεις ή εξ'αρχής σχεδιασμό μιας εικόνας με αεροπλάνο χωρίς πολλά δεδομένα. 

Εκεί η έρευνα καταλαμβάνει  πολύ χρόνο και ενδέχεται να καθυστερήσει πολύ και την παραγωγή αν ανατραπούν τα δεδομένα κατά τη διάρκεια της παραγωγής του έργου. 

Τι υλικά χρησιμοποιείς;

Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι: Μολύβια, Μαρκαδοράκια, Ακουαρέλλες, Ακρυλικά, Λάδια ζωγραφικής αλλά έχω κάνει και έργα χαρακτικά. 

Διασκεδάζω πολύ με τα μαρκαδοράκια. Τα μολύβια βγάζουν ένταση και δυναμισμό, θεωρώ ότι οι ακουαρέλλες είναι εξαιρετικά “μπιζού” για δωράκι, ενώ τα ακρυλικά και τα λάδια δίνουν άλλες αναπαραστατικές δυνατότητες σε μεγάλες κλίμακες, οπότε επιδιώκω λίγο να εξασκηθώ και σε αυτόν τον τομέα. 

Ελπίζω και εκεί να ανεβάσω το επίπεδό μου. Πιο φιλικά προς τον τρόπο λειτουργίας μου βρίσκω τα μολύβια, ενώ για έγχρωμες αναπαραστάσεις προτιμώ τα ακρυλικά από τα λάδια κυρίως για λόγους υγείας (δε διαλύονται με νέφτι). 

Η αλήθεια είναι ότι τα λάδια με βοηθούν πολύ στην αναπαράσταση του φόντου ενώ τα ακρυλικά στην αναπαράσταση του αεροσκάφους. Είναι όμως υλικά ασύμβατα μεταξύ τους οπότε κάνω επιλογή του ενός κάθε φορά.

Σκοπεύεις να κάνεις κάποια έκθεση;

Προς το παρόν δε σκέφτομαι να κάνω μια έκθεση μόνος μου.

Έχω ενθουσιαστεί με το γεγονός ότι οι αεροπορικοί ζωγράφοι εδώ στην Ελλάδα λειτουργούμε σαν ομάδα. 

Μέσα στην ομάδα είναι και οι “profilers” (συνήθως γραφίστες) που κάνουν πολύ προσεγμένα Ιστορικά προφίλ και κατόψεις αεροσκαφών. 

Όλοι μαζί κάναμε την πρώτη έκθεση το 2014, ένα χρόνο μετά τη δημιουργία του γκρουπ, στα πλαίσια του Athens Flying Week ενώ μας φιλοξένησαν σαν παρουσία και στην 33η IPMS ένα μήνα μετά. 

Η επόμενή μας έκθεση θα είναι επομένως ομαδική και πάνω σε αυτό δουλεύουμε.  

Λόγω των τελευταίων οικονομικών συγκυριών δεν έχουμε ακόμα αποφασίσει κάτι με σιγουριά, ελπίζουμε όμως μέσα στο 2016 να έχουμε μία εντυπωσιακή έκθεση και σ'αυτό δουλεύουμε.

INFO

Εάν κάποιος θέλει να γνωρίσει το έργο του Γιώργου Μώρη αλλά και το έργο όλων των υπόλοιπων της ομάδας, μπορεί να επισκεφτεί το γκρουπ του facebook “Aviation Art & Aircraft profiles – Greece” στη διεύθυνση:

https://www.facebook.com/groups/AviationartGreece/

Εκεί μέσα μπορεί να επικοινωνήσει με τον Γιώργο Μώρη (Moris George) ή να επικοινωνήσει και με όλους τους υπόλοιπους.

Ανασκαφή στο καταδιωκτικό που πετούσε ο παππούς της το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Την ώρα που ένα βρετανικό καταδιωκτικό Χαρρυκαίην πραγματοποιούσε μια πτήση για να τιμήσει την επέτειο της Μάχης της Αγγλίας, ένα... "αδερφάκι" του, το οποίο είχε συντριβεί στις 9 Σεπτεμβρίου του 1940 αποκαλυπτόταν από την κόρη και την εγγονή του πιλότου του, 75 χρόνια μετά την κατάρριψή του.

Ο Πολωνός πιλότος Καζιμίρ Βέντσε του 303 σμήνους της RAF απογειώθηκε για να αναχαιτίσει γερμανικά βομβαρδιστικά, αλλά αμέσως μετά την εμπλοκή του καταρρίφθηκε και την τελευταία στιγμή πρόλαβε να εγκαταλείψει το αεροσκάφος του και να διασωθεί, με εγκαύματα και τραύματα στα πόδια και μετά από έναν περίπου χρόνο ανάρρωσης, επανήλθε στους αιθέρες.

Μετά από 75 χρόνια, η κόρη του πιλότου και η εγγονή του συμμετείχαν στις εργασίες ανασκαφής του σημείου της συντριβής του Χαρρυκαίην, οι οποίες αποκάλυψαν πολλά τμήματα του συντριβέντος καταδιωκτικού. "Είναι πολύ συγκινητικό να πιάνουμε στα χέρια μας τμήματα του αεροπλάνου που πετούσε ο παππούς μου" δήλωσε σχετικά η εγγονή στην εφημερίδα "Φρουρός" (Γάρδιαν) της Βρετανίας.

Διαβάστε εδώ

Άνθρωπος, η μάστιγα του πλανήτη: Beneath the Waves, η υποβρύχια καταστροφή του οικοσυστήματος

Οι ανθρώπινες δραστηριότητες προκαλούν βαρύ πλήγμα στον πλανήτη μας και η φωτογραφική έκθεση Beneath the Waves (κάτω από τα κύματα) αποκαλύπτει τη ζημιά που προκαλεί ο άνθρωπος στις θάλασσες.

Νεκρές φάλαινες, παγιδευμένες σε παρατημένα δίχτυα, θαλάσσιες χελώνες ξεβρασμένες σε παραλίες μέσα σε ένα σωρό απορριμμάτων, τεράστιες εκτάσεις στους βυθούς καλυμμένες με σκουπίδια και χωρίς ίχνος ζωής, είναι μερικά μόνο από τα συγκλονιστικά θέματα που αναδεικνύονται μέσα από τις φωτογραφίες των αυτοδυτών από όλο τον κόσμο που συμμετέχουν στην έκθεση

Διαβάστε εδώ

Διαβάστε και παραπέρα

An Arado Ar 196 lost in 1944, recovered from a depth of 480 metres in the Aegean Sea, Greece

An Arado Ar 196 at the port of Piraeus (Skaramangas), Greece

The story of the Arado

A German Arado Ar 196 seaplane, which was lost on February 28, 1944, at a depth of about 480 meters between Naxos and Ikaria islands in the Aegean Sea, Greece, was the unexpected catch of a fishing boat, the "Fearless II". 

Surprisingly, Thanasis Sorokos the captain of the trawler found that something heavy was entangled in their nets.

When raised, they found that part of the fuselage, the engine and a wing of the seaplane, with the German cross still visible, returned from the abyss of the Aegean, carrying nuggets of the dramatic history of the Second World War as it unfolded in Greece.

The German cross is still visible on the wing

The identity of the airplane was confirmed thanks to the strenuous efforts of a distinguished researcher and writer. 

According to Byron Tesapsides, who published his book "The German Luftwaffe in Greece in World War II", an Arado 196 made ​​an emergency water landing due to mechanical damage and later sank close to the island of Ikaria. 

"This is the only reference in German seaplane records for loss of that type, so it is highly likely that it is the No. 216 model A3”

The engine of the aircraft, still leaking oil, after 70+ years at sea!

The cockpit, instruments and pilot's seat

Arado Ar 196: 526 built, 3 survive today

Just three Arado Ar 196 are preserved until today from the 526 that came off the production line. 

Two are exhibited in the US and one in Bulgaria, an ally of the nazis during the Second World War. 

In Greece Arados were mainly used for reconnaissance and convoy cover in the Aegean. The most notable success was the capture of a British submarine, the HMS Seal, in the North Sea near Denmark in 1940.

The Arado Ar 196 is currently waiting patiently for its restoration at the Hellenic Air Force Museum, Tatoi, Athens