Οι ψεκασμένοι ήρωες

Όταν ξημέρωσε η 31^η Μαΐου του 1941, εμβρόντητοι οι Γερμανοί κατακτητές είδαν ότι η ναζιστική σημαία που μόλυνε την Ακρόπολη είχε κάνει… φτερά. Δύο ελληνόπουλα, ο Λάκης Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος, υπέστειλαν με νύχια και με δόντια το σύμβολο της βαρβαρότητας από τον ιερό βράχο και έστειλαν με την πράξη τους ένα μήνυμα αντίστασης που έχει μείνει στην Ιστορία.

Την Παρασκευή που μας πέρασε, ο 87χρονος σήμερα Μανώλης Γλέζος βρέθηκε σε μια διαδήλωση στο Σύνταγμα και έλαβε μια… γενναία δόση χημικών εξ επαφής, από άνδρα των ΜΑΤ. Μετά από τριήμερη νοσηλεία ο ήρωας όλων των Ελλήνων βγήκε χθες από το νοσοκομείο και με περισσή μεγαλοψυχία συγχώρεσε τον άγνωστο αστυνομικό για την πράξη του.

Αρκετά τα ερωτήματα που αβίαστα προκύπτουν: Γνώριζε ο αστυνομικός, κατά πάσα πιθανότητα συνομήλικος με τον Γλέζο όταν εκείνος κατέβαζε τη σημαία των Γερμανών, ποιόν είχε απέναντί του; Ακόμα και αν δε γνώριζε, πράγμα πολύ πιθανό δεδομένου ότι στα σχολεία η Ιστορία αντιμετωπίζεται περίπου ως… συμπλήρωμα του ωρολογίου προγράμματος, πόσο εύκολα ψεκάζει με τα επικίνδυνα χημικά τον οποιονδήποτε πολίτη, ιδιαίτερα αν είναι μεγάλης ηλικίας; Αν το θύμα του «χημικού πολέμου» δεν ήταν ο Μανώλης Γλέζος, αλλά ένας άγνωστος συνταξιούχος, θα είχαν σπεύσει να εκφράσουν τη μεταμέλειά τους οι εντεταλμένοι υπάλληλοι του υπουργείου… προστασίας του πολίτη;

Δυστυχώς, η ζωντανή Ιστορία της πατρίδας μας στη σημερινή Ελλάδα, αντιμετωπίζεται ως «εχθρός του συστήματος», δείγμα του ότι ως κοινωνία βαδίζουμε σε λάθος κατεύθυνση

Μας πήραν… τα μέτρα

Τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση για την επιβίωση της χώρας, φαίνεται ότι προϋποθέτουν την οικονομική εξόντωση των συνήθων υπόπτων, δηλαδή των μισθωτών. Άδικο το φορολογικό σύστημα, μεγάλες και οι επιπλέον επιβαρύνσεις που «γονατίζουν» τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Και αν τα μέτρα αυτά, εκτός από ξεδιάντροπα εισπρακτικό χαρακτήρα έλυναν για πάντα το πρόβλημα, έστω και με πικρή διάθεση από τη συρρίκνωση των εισοδημάτων μας, θα λέγαμε χαλάλι. Δυστυχώς όμως, όπως βγαίνουμε από το τούνελ της λιτότητας εδώ και 30 χρόνια, έτσι και τα μέτρα αυτά είναι τα τελευταία, μέχρι τα επόμενα.

Αλλά φευ! Δε γίνεται να αλλάξουν οι νοοτροπίες δεκαετιών. Ο πολίτης αντιμετωπίζει το κράτος σαν ληστή που μόνιμα «βάζει χέρι» στην τσέπη του. Κάθε λογής χαράτσια επιβάλλονται, έθιμο που επιζεί ένδοξα από την εποχή της τουρκοκρατίας, οπότε και ο καθένας σκαρφίζεται κάθε λογής τέχνασμα για να γλυτώσει από τη μέγγενη του φοροεισπράκτορα. Όσο το κράτος λειτουργεί ως ληστής, είναι σχεδόν… υποχρέωση του καθένα να κοιτάξει να γλυτώσει ό,τι μπορεί.

Το πρόβλημα είναι όμως άλλο: Όσο νερό και αν ρουφήξουμε με το καλαμάκι, ο Ατλαντικός Ωκεανός των χρεών δε θα αδειάσει ποτέ. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι επιπλέον φόροι, είναι οι περίφημες «διαρθρωτικές αλλαγές». Δικαιότερη κατανομή του πλούτου, καλύτερη διαχείριση της οικονομίας και επιτέλους ένα όραμα που θα ενώσει τους Έλληνες. Ένα όραμα ελπίδας -όχι με πολιτικάντικες γενικολογίες, από αυτές έχουμε χορτάσει τόσα χρόνια- το οποίο θα πείσει όλους μας ότι επιτέλους έχουμε το δικαίωμα να μην αισθανόμαστε μονίμως τα κορόιδα που πληρώνουν τις αμαρτίες των «έξυπνων». Όσο το κράτος είναι εχθρός μας και προσπαθεί να μας τη φέρει με κάθε τρόπο, προκοπή δε θα δούμε. Κάποια στιγμή, η αντίδραση της κοινωνίας θα είναι ανεξέλεγκτη, η αγανάκτηση και η απελπισία θα οπλίσουν τα χέρια όλων όσοι δεν έχουν τίποτε άλλο πια να χάσουν – και δυστυχώς στην Ελλάδα του σήμερα, αυτοί είναι οι περισσότεροι.

Ποιοί είναι οι ορίτζιναλ "ανθέλληνες" τελικά;

Ο πρέσβης της Γερμανίας Δρ. Βόλφγκανγκ Σούλτχαϊς δήλωσε, μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της πρεσβείας, ότι «θλίβεται για το γεγονός ότι πρόσφατα άρθρα του γερμανικού τύπου θίγουν και δημιουργούν στο ελληνικό κοινό και τα ελληνικά μέσα αίσθημα προσβολής», αναφερόμενος στο εξώφυλλο του περιοδικού Focus, όπου η Αφροδίτη της Μήλου εμφανίζεται να χειρονομεί με προτεταμένο το μεσαίο δάχτυλο του χεριού της.

Το άρθρο που χαρακτηρίζει τους Έλληνες «απατεώνες», σύμφωνα με τον κύριο πρέσβη είναι «μεμονωμένες φωνές και δεν πρέπει να συγχέονται με την διαφοροποιημένη γερμανική κοινή γνώμη για την Ελλάδα».

Μάλιστα, ο Δόκτωρ «θλίβεται». Αναρωτιέμαι όμως αν αυτή η «θλίψη» δεν είναι απλά ένα επικοινωνιακό κόλπο για να αποφορτιστεί το κλίμα, αφού οι αντιδράσεις υπήρξαν έντονες και έφεραν ξανά στην επιφάνεια τα τραύματα και τη βαναυσότητα της γερμανικής Κατοχής κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά: Μήπως οι «ξένοι» απλά γράφουν τα πράγματα από τη δική τους οπτική θεώρηση των πραγμάτων; Μήπως είμαστε «ανάξιοι κληρονόμοι» του κλέους των αρχαίων ημών προγόνων; Μήπως έχουμε και εμείς ευθύνη για την άθλια κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει; Τι κάνουμε για να διαφυλάξουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά και τη συλλογική μας αξιοπρέπεια;

Πριν κοιτάξουμε να κατηγορήσουμε –δίκαια ή άδικα- τους φανταστικούς ή πραγματικούς «εχθρούς» μας, ας αναλογιστούμε τι κάνουμε εμείς. Πολλές φορές δυστυχώς οι πράξεις μας ή οι παραλείψεις μας αντιστοιχούν με χίλια τέτοια εξώφυλλα του Focus και φαίνεται ότι δε σεβόμαστε την ίδια μας την πατρίδα.…

Στην τσίτα…

Η βία είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας, τουλάχιστον στις ζούγκλες του τσιμέντου που επιβιώνουμε οι περισσότεροι. Στα καλά του καθουμένου μπορεί να βρεθούμε σε διασταυρούμενα πυρά, όπως ο 25χρονος πατέρας ενός βρέφους, ο οποίος ήταν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή και έπεσε νεκρός. Στους δρόμους, στις ουρές κάποιας δημόσιας υπηρεσίας, ακόμα και στη γειτονιά μας γινόμαστε μάρτυρες λεκτικής βίας ή ακόμα και χειροδικίας, συνήθως «δι ασήμαντον αφορμήν», όπως έλεγαν τα παλιά αστυνομικά δελτία.

Τα αίτια πολλά: Η ανασφάλεια, απότοκη της κρίσης, η απέχθεια και ο φόβος για τους «άλλους», η συσσωρευμένη οργή. Σταδιακά αποκτούμε μια φοβική συνείδηση, κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας, ρίχνουμε το ανάθεμα στο διαφορετικό και βυθιζόμαστε σε μια εικονική ζωή, εγκλωβισμένοι στο τρίπτυχο σπίτι - δουλειά (αν είμαστε τυχεροί και έχουμε) - σπίτι.

Δείτε πώς σε ένα τυπικό δελτίο ειδήσεων ή σε ένα ρεπορτάζ εφημερίδας κάθε βίαιο συμβάν αποκτά άλλη διάσταση: Με δραματική μουσική υπόκρουση, εντυπωσιακά γραφήματα, γλαφυρές περιγραφές, υστερικούς αυτόπτες μάρτυρες και όσο το δυνατόν περισσότερο αίμα, η συνταγή της επιτυχίας είναι απλή : Το Κακό είναι έξω από την πόρτα σου, ο φιλήσυχος γείτονάς σου μπορεί να είναι μανιακός δολοφόνος, ο «ξένος» (όχι απαραίτητα ο αλλοεθνής) φταίει για όλα, η αστυνομία ολιγωρεί.

Σε λίγο θα απαιτήσουμε, για την ασφάλειά μας φυσικά, να αγοράζουμε πολυβόλα στα σούπερ μάρκετ, όπως στις ΗΠΑ. Θα πυροβολούμε πρώτα και μετά θα ρωτάμε, όπως στα καουμπόικα έργα. Ζούμε στην τσίτα. Αυτό δε θέλαμε; Να γίνουμε όπως οι «πολιτισμένοι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι»; Τα καταφέραμε!

Τα αποκαϊδια του κοινωνικού κράτους

Στα υψηλότερα επίπεδα από το 2004 έφτασαν τα ποσοστά της ανεργίας στη χώρα μας, ανακοίνωσε η πανταχόθεν βαλλόμενη για την αξιοπιστία των στοιχείων της ΕΣΥΕ. Σύμφωνα με τις στατιστικές, οι άνεργοι έφτασαν τους 531.953, ανήλθαν δηλαδή σε ποσοστό 10,6% των απασχολούμενων. Οι γυναίκες έχουν το θλιβερό προνόμιο να προηγούνται με 13,3%, έναντι 8,8% των ανδρών, ενώ οι περιοχές που μαστίζονται από την ανεργία είναι οι περιφέρειες νότιου Αιγαίου, Θράκης και Μακεδονίας. Αθροιστικά στις ηλικίες 15 έως 34 ετών η ανεργία ξεπερνά το 40%, με απλά λόγια σχεδόν ένας στους δύο νέους Έλληνες δεν έχει δουλειά.

Αυτά λένε οι αριθμοί, αν δεχθούμε ότι η ΕΣΥΕ σε αυτή την περίπτωση τουλάχιστον έκανε όντως τη δουλειά της σωστά. Δυστυχώς όμως πίσω από κάθε αριθμό κρύβεται και μια μικρή ή μεγάλη ανθρώπινη τραγωδία. Οικογενειάρχες που έμειναν ξαφνικά άνεργοι, νέοι που έχουν απελπιστεί, καθώς δε βρίσκουν δουλειά εδώ και χρόνια, με αποτέλεσμα να κατηγοριοποιούνται ως «μακροχρόνια άνεργοι» και να μην προσμετρώνται πλέον στις στρατιές «φρέσκων» ανέργων, υποαπασχολούμενοι του ενός μεροκάματου τη βδομάδα, ή «ενοικιαζόμενοι» εργαζόμενοι, όλοι αυτοί έχουν μια πικρή ιστορία να διηγηθούν.

Ζούμε την κατάρρευση της απασχόλησης, αναπνέουμε τον καπνό που αφήνουν τα αποκαΐδια του κοινωνικού κράτους, βλέπουμε καθημερινά τις ελπίδες ανάκαμψης να χάνονται στην ομίχλη της αβεβαιότητας. Αυτό που ψιθυρίζεται στα «σαλόνια» της Ευρώπης όμως δεν είναι το πώς θα εξασφαλιστεί για όλους το δικαίωμα στην απασχόληση και την αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα ελεγχθεί η επερχόμενη κοινωνική αναταραχή.

Το νερό… χρυσάφι

Η κυβέρνηση, δια στόματος του υφυπουργού Μεταφορών κ. Νίκου Σηφουνάκη εξήγγειλε την πρόθεσή της να προωθήσει την κατασκευή μονάδων αφαλάτωσης σε 21 νησιά, σε σύμπραξη με τοπικούς φορείς και ιδιώτες.

Η εικόνα στα νησιά του Αιγαίου, τα οποία τους καλοκαιρινούς μήνες φιλοξενούν πολλαπλάσιο πληθυσμό Ελλήνων και ξένων, είναι γνώριμη: Νερό διατίθεται από τις δημοτικές αρχές με δελτίο, οι διακοπές στην ύδρευση είναι καθημερινό φαινόμενο και όλοι τελικά καταφεύγουν στα εμφιαλωμένα. Αν δούμε και τα οικονομικά δεδομένα της επιχείρησης μεταφοράς νερού στα νησιά, θα μας πιάσει… ίλιγγος. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε ο κ. Σηφουνάκης, μόνο τα τελευταία οκτώ χρόνια έχουν δαπανηθεί € 67.591.895!

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι εύλογα: Ποιες εταιρείες έχουν αναλάβει να μεταφέρουν νερό με τα υδροφόρα πλοία τους και με ποιες συμφωνίες; Τι γίνεται σε περίπτωση που οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν τον απόπλου τους; Πως θα καλυφθούν οι διογκούμενες ανάγκες σε νερό;

Οι προθέσεις του υπουργείου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί: Χρειάζεται περιβαλλοντική αντιμετώπιση του ζητήματος, δεδομένου ότι οι μονάδες αφαλάτωσης είναι ιδιαίτερα ενεργοβόρες και ανατρέπουν την ευαίσθητη οικολογική ισορροπία στα σημεία που θα λειτουργήσουν. Απαιτείται η συμφωνία των μόνιμων κατοίκων, καθώς η χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για τις μονάδες αυτές συχνά προσκρούει σε διάφορα συμφέροντα. Κυρίως όμως, χρειάζεται να πειστούν οι ιδιώτες ότι η επένδυσή τους θα είναι επικερδής, ενώ παράλληλα οι τοπικές κοινωνίες δεν πρέπει πληρώνουν το νερό σε τιμές χρυσού. Ένα στοίχημα που φαίνεται δύσκολο να κερδηθεί, αλλά είναι μονόδρομος.

Τα «μαύρα» σύννεφα του τουρισμού

Στα περισσότερα νησιά μας σημειώθηκε κάμψη στον αριθμό των τουριστών το Πάσχα, ενώ πολλά ξενοδοχεία παρέμειναν κλειστά από την έλλειψη πελατών. Αν και η μείωση όσων αποφάσισαν να επισκεφθούν κάποιο θέρετρο μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει από την οικονομική κρίση και από το ότι φέτος το Πάσχα έπεσε νωρίς, οι οιωνοί είναι αρνητικοί και για το καλοκαίρι.

Η πτώση στις κρατήσεις των ταξιδιωτικών γραφείων από την Ευρώπη με προορισμό τη χώρα μας έχει ήδη ξεπεράσει το 10%. Και ο εσωτερικός τουρισμός όμως συνεχίζει να συρρικνώνεται, καθώς η κρίση «χτυπάει» ολοένα και περισσότερες ελληνικές οικογένειες.

Μέσα σε όλη αυτή την αρνητική συγκυρία, πληθαίνουν και τα δημοσιεύματα σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες, τα οποία στηλιτεύουν τις «απαράδεκτες συνθήκες σε περιφερειακά αεροδρόμια και ξενοδοχεία», ενώ δε λείπουν και αυτά που χαρακτηρίζουν το επίπεδο παρεχόμενων υπηρεσιών «άθλιο» και τις τιμές «εξωφρενικές».

Ο ελληνικός τουρισμός χρειάζεται νέα στρατηγική χάραξη, αλλά παράλληλα χρειάζεται και μια γενναία ποιοτική αναβάθμιση. Όσο κάποιοι «επαγγελματίες» βλέπουν τον τουρίστα –Έλληνα ή ξένο- σαν ένα πορτοφόλι για… ξάφρισμα, χωρίς να αναλογίζονται τη μακροπρόθεσμη ζημιά που προκαλούν στο προϊόν τους, τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Δυστυχώς, η εποχή που ο μέσος τουρίστας απλά ζητούσε μια παραλία, μια «γκρικ σάλαντ» και ένα ταπεινό κατάλυμα, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σήμερα, ο «ξένος» είναι υποψιασμένος και αναζητά την καλύτερη αναλογία κόστους και υπηρεσιών και αν δεν τη βρει στην Ελλάδα, θα τη βρει σίγουρα στην Κροατία, την Τουρκία, την Κύπρο, ή τη Μάλτα.