Το νερό… χρυσάφι

Η κυβέρνηση, δια στόματος του υφυπουργού Μεταφορών κ. Νίκου Σηφουνάκη εξήγγειλε την πρόθεσή της να προωθήσει την κατασκευή μονάδων αφαλάτωσης σε 21 νησιά, σε σύμπραξη με τοπικούς φορείς και ιδιώτες.

Η εικόνα στα νησιά του Αιγαίου, τα οποία τους καλοκαιρινούς μήνες φιλοξενούν πολλαπλάσιο πληθυσμό Ελλήνων και ξένων, είναι γνώριμη: Νερό διατίθεται από τις δημοτικές αρχές με δελτίο, οι διακοπές στην ύδρευση είναι καθημερινό φαινόμενο και όλοι τελικά καταφεύγουν στα εμφιαλωμένα. Αν δούμε και τα οικονομικά δεδομένα της επιχείρησης μεταφοράς νερού στα νησιά, θα μας πιάσει… ίλιγγος. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε ο κ. Σηφουνάκης, μόνο τα τελευταία οκτώ χρόνια έχουν δαπανηθεί € 67.591.895!

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι εύλογα: Ποιες εταιρείες έχουν αναλάβει να μεταφέρουν νερό με τα υδροφόρα πλοία τους και με ποιες συμφωνίες; Τι γίνεται σε περίπτωση που οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν τον απόπλου τους; Πως θα καλυφθούν οι διογκούμενες ανάγκες σε νερό;

Οι προθέσεις του υπουργείου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί: Χρειάζεται περιβαλλοντική αντιμετώπιση του ζητήματος, δεδομένου ότι οι μονάδες αφαλάτωσης είναι ιδιαίτερα ενεργοβόρες και ανατρέπουν την ευαίσθητη οικολογική ισορροπία στα σημεία που θα λειτουργήσουν. Απαιτείται η συμφωνία των μόνιμων κατοίκων, καθώς η χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για τις μονάδες αυτές συχνά προσκρούει σε διάφορα συμφέροντα. Κυρίως όμως, χρειάζεται να πειστούν οι ιδιώτες ότι η επένδυσή τους θα είναι επικερδής, ενώ παράλληλα οι τοπικές κοινωνίες δεν πρέπει πληρώνουν το νερό σε τιμές χρυσού. Ένα στοίχημα που φαίνεται δύσκολο να κερδηθεί, αλλά είναι μονόδρομος.

Τα «μαύρα» σύννεφα του τουρισμού

Στα περισσότερα νησιά μας σημειώθηκε κάμψη στον αριθμό των τουριστών το Πάσχα, ενώ πολλά ξενοδοχεία παρέμειναν κλειστά από την έλλειψη πελατών. Αν και η μείωση όσων αποφάσισαν να επισκεφθούν κάποιο θέρετρο μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει από την οικονομική κρίση και από το ότι φέτος το Πάσχα έπεσε νωρίς, οι οιωνοί είναι αρνητικοί και για το καλοκαίρι.

Η πτώση στις κρατήσεις των ταξιδιωτικών γραφείων από την Ευρώπη με προορισμό τη χώρα μας έχει ήδη ξεπεράσει το 10%. Και ο εσωτερικός τουρισμός όμως συνεχίζει να συρρικνώνεται, καθώς η κρίση «χτυπάει» ολοένα και περισσότερες ελληνικές οικογένειες.

Μέσα σε όλη αυτή την αρνητική συγκυρία, πληθαίνουν και τα δημοσιεύματα σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες, τα οποία στηλιτεύουν τις «απαράδεκτες συνθήκες σε περιφερειακά αεροδρόμια και ξενοδοχεία», ενώ δε λείπουν και αυτά που χαρακτηρίζουν το επίπεδο παρεχόμενων υπηρεσιών «άθλιο» και τις τιμές «εξωφρενικές».

Ο ελληνικός τουρισμός χρειάζεται νέα στρατηγική χάραξη, αλλά παράλληλα χρειάζεται και μια γενναία ποιοτική αναβάθμιση. Όσο κάποιοι «επαγγελματίες» βλέπουν τον τουρίστα –Έλληνα ή ξένο- σαν ένα πορτοφόλι για… ξάφρισμα, χωρίς να αναλογίζονται τη μακροπρόθεσμη ζημιά που προκαλούν στο προϊόν τους, τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Δυστυχώς, η εποχή που ο μέσος τουρίστας απλά ζητούσε μια παραλία, μια «γκρικ σάλαντ» και ένα ταπεινό κατάλυμα, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σήμερα, ο «ξένος» είναι υποψιασμένος και αναζητά την καλύτερη αναλογία κόστους και υπηρεσιών και αν δεν τη βρει στην Ελλάδα, θα τη βρει σίγουρα στην Κροατία, την Τουρκία, την Κύπρο, ή τη Μάλτα.