Translate

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Exploring a WW2 aircraft Wreck in Greece: Andreas Löschl checks a shot down Bf109 in Crete


Mr. Andreas Löschl from Vienna, Austria, scuba dived in one of the WW2 aircraft wrecks in Crete, a battle relic from 1941, when the Germans invaded the Greek island and shares his experience and photos with pierrekosmidis.blogspot.com and WW2 Wrecks in Greece



In May 1941, the nazis launched an airborne invasion of Crete, under the code name “Unternehmen Merkur” (Operation Mercury).



The official historians recorded 147 Luftwaffe aircraft destroyed and 64 damaged by enemy action and 73 destroyed and 84 damaged by other causes during the Battle of Crete. 

In 1987, Shores, Cull and Malizia recorded losses of 220 aircraft destroyed and 64 written off due to damage, a total of 284 aircraft, with several hundred damaged.


311 Luftwaffe aircrew were listed as killed or missing and 127 were wounded.


In a 1948 RAF staff publication, Luftwaffe losses were given as about 4.500 parachute and glider troop casualties and about 170 Ju52s lost or severely damaged; losses in fighter and bomber units were small due to the lack of air opposition.



Not far from the northern coast of Crete, close to Anissaras, at approximately 800 metres from the beach, in a sandy seafloor, 27 metres under the surface, a German Messerschmitt Bf109 fighter aircraft is lying upside down, frozen in time. 



The Bf109 is broken into three parts and is in an upside down position on the seafloor. 





"The aircraft's propeller is some metres away from the body of the wreck. In addition to the wreck there are several fragments of the Bf109, a machine gun, oxygen cylinders and other parts", Mr. Andreas Löschl says. 





Mr. Andreas Löschl adds: "The tail is at a distance of about 100 metres from the wreck, on a sandy area, at a depth of 29 metres." 






Andreas with his favourite motorbike


Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

"The Commander of the Abyss": Submariner Kostas Katsaros and the deep sea exploration projects


The German submarine U-133, cut into two pieces, lying at a depth of 78 meters near Aegina Island (Credit: Kostas Katsaros)



Submarine Commander Kostas Katsaros has spent hundreds of hours underwater with "Thetis", a Remora 2000 submersible and shares some of the unique images he has shot with pierrekosmidis.blogspot.com

Submarine Commander Kostas Katsaros

Thetis in Greek mythology is a sea nymph or a goddess of water, one of the 50 Nereids, daughters of the ancient sea god Nereus. 


Thetis in action
The sea goddess gave her name to a REMORA 2000 submersible, which was built in France in 1999-2000 for the Hellenic Centre for Marine Research (HCMR) 


The submarine carries two people, the pilot and a scientist, who sit in a... bubble and can reach a maximum dive depth of up to 610 meters below the surface of the sea. 

On 29 May 1945 “Mars”, outside Patra’s port, crashed into a mine. Due to the explosion and the fire that were caused by the load of the ship (it contained bottles with alcohol), the ship sank and five members of its crew died. (CREDIT: Kostas Katsaros)

The submarine's dives are conducted at HCMR's oceanographic vessel "AEGEO" (Aegean Sea), which features all necessary infrastructure for dive support.


Thetis, with a total weight of approx. 5 tons, is equipped with modern navigation technology, communication with the surface and seabed survey. 

On 29 May 1945 “Mars”, outside Patra’s port, crashed into a mine. Due to the explosion and the fire that were caused by the load of the ship (it contained bottles with alcohol), the ship sank and five members of its crew died. (CREDIT: Kostas Katsaros)
Two robotic arms, sensors, samplers, projectors and cameras compose the equipment which allow the submersible to perform a wide range of operations on the seabed. 

The German submarine U-133, lying at a depth of 78 meters near Aegina Island, Greece (Credit: Kostas Katsaros)











The maximum dive time can reach 7-8 hours, depending on the work and energy consumption. 



From 2000 Thetis has been used in dozens of research trips and with different research subjects: Underwater archeology, ancient and modern wrecks, underwater volcanoes (Santorini, Columbo, Nisyros, Milos and elsewhere), the seabed ecosystems (deep corals) and many more.


"I work with HCMR since 2003, my main  task is operating Thetis", says submarine Commander Kostas Katsaros and adds: "Diving with Thetis is always a unique experience and each dive has its own beauty". 


Kostas Katsaros is also a keen Scuba Diver, seen here at the propeller of EUROBULKER shipwreck


















Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

Ελληνικό ολοκαύτωμα: Η μαρτυρία της Ελεωνόρας Ισαάκ και η Οδύσσειά της από το Βόλο στις ΗΠΑ


Του Βενιαμίν Μπενσουά

Η γιαγιά μου Ελεωνόρα Ισαάκ κατάλαβε ότι κάτι πολύ άσχημο συμβαίνει όταν τα ξαδέλφια της ήρθαν στο σπίτι της στο Βόλο και  την προειδοποίησαν να φύγει και να κρυφτεί, γιατί οι Γερμανοί επρόκειτο να "καταγράψουν" τους Έλληνες εβραϊκής καταγωγής. Αυτό συνέβη στα τέλη του 1943 και η Ελεωνόρα ήταν τότε μια νέα, ευτυχισμένη και νιόπαντρη Ελληνοεβραία. 



Μετά από εκείνη την ημέρα, τίποτα πια δεν ήταν ίδιο για τη γιαγιά μου. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια στις ΗΠΑ, η γιαγιά μαζεύεται από φόβο στη θέα ενός αστυνομικού, διότι της φέρνει πίσω αναμνήσεις από τους Ναζί.

«Ήρθε η ώρα να φύγει»

Αντί να καθήσουν να "καταγραφούν" από τους Γερμανούς τα ξαδέλφια της, ο Γαβριήλ και ο Μηνάς Σαμπατέι, είπαν στην οικογένειά της γιαγιάς να πουλήσουν τα υπάρχοντά τους και να κρυφτούν το συντομότερο. 

Μια μέρα, ενώ η γιαγιά πουλούσε ό,τι λίγα υπάρχοντα είχε, εμφανίστηκαν στο δρόμο Γερμανοί. 

Έλληνες συνεργάτες των ναζί κατέδιδαν τους Εβραίους. 

Ο σύζυγος της γιαγιάς και ο μεγαλύτερος αδερφός του, φυλακίστηκαν με ψευδείς κατηγορίες που είχαν σχέση με την υποστήριξη ανταρτών.

"Δεν είναι όλοι οι Γερμανοί κακοί"

Πανικόβλητη η γιαγιά έστειλε χρήματα με μια χριστιανή γειτόνισσσά της για να δει τον γερμανό διοικητή, σε μια προσπάθεια να ελευθερώσει το σύζυγό της. 

Ο διοικητής είπε ότι ήταν απαγορευμένο να απελευθερώσει κρατούμενο με εβραϊκό όνομα και ότι μόνο οι κρατούμενοι με ελληνικά ονόματα θα μπορούσαν να αποφυλακιστούν. 

Το εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης, με κατεστραμμένες από τους Γερμανούς ταφόπλακες
Ο ίδιος Γερμανός, επειδή λυπήθηκε για τα δεινά της γιαγιάς μου, είπε στη γειτόνισσα να πει της γιαγιάς μου να κρυφτεί, επειδή η σύλληψη όλων των εβραίων του Βόλου ήταν επικείμενη.

Έτσι, η γιαγιά πρόλαβε να κρυφτεί πριν από τις μαζικές συλλήψεις των Εβραίων του Βόλου, στις 23 Μαρτίου του 1944.

"Σε παρακαλώ να αναφέρεις ότι ο Γερμανός παρά το ότι δε μπορούσε να απελευθερώσει τον άνδρα μου, με προειδοποίησε, μέσω της γειτόνισσάς μου, να κρυφτώ πριν τις μαζικές συλλήψεις των εβραίων της πόλης" μου είπε η γιαγιά. 

"Δεν είναι όλοι οι Γερμανοί κακοί. Θέλω όσοι διαβάσουν την ιστορία μου να το γνωρίζουν."

Γερμανοί υποβάλλουν Ελληνοεβραίους σε δοκιμασίες, τον Ιούλιο του 1942 στην Πλατεία Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη. 

Η γιαγιά μου ζήτησε να το καταγράψω, παρά το γεγονός ότι έμαθε αργότερα πως ο σύζυγός της και ο αδελφός του πέθαναν στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς. 

Μέχρι να φύγουν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, η γιαγιά Ελεωνόρα και η μητέρα της, Χάιδω Ισαάκ, κρύβονταν σε έναν ελαιώνα και σε ένα πατάρι πάνω από ένα αχυρώνα. 

Η κόρη της γεννήθηκε, εκεί στον αχυρώνα, αλλά το βρέφος πέθανε λίγο αργότερα από υποσιτισμό.

"Ψάχναμε συνεχώς κάτι να φάμε, γιατί δε μπορούσαμε να εργαστούμε, μόνο να κρυβόμαστε. Δεν υπήρχε τίποτα φαγώσιμο να δώσω στο μωρό."

Γενική άποψη της Πλατείας Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη με τους συγκεντρωμένους Ελληνοεβραίους, προτού εκτοπιστούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στην έρευνά μου για τους Έλληνες Εβραίους διαπίστωσα ότι το ποσοστό που σκοτώθηκε από τους ναζί ήταν ένα από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. 

Η ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης ξεκληρίστηκε. Μεταξύ 60.000 και 70.000 Ελλήνων Εβραίων - σχεδόν το 90 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού της προπολεμικής Ελλάδας - έχασαν τη ζωή τους, οι περισσότεροι από αυτούς στο Άουσβιτς, σύμφωνα με το BBC News, στο ρεπορτάζ "Οι Εβραίοι της Ελλάδας που χάθηκαν"



Η γιαγιά μου ήταν μια επιζήσασα.

Σκέφτομαι πως θα είχα μια θεία, αν το μωρό της γιαγιάς μου είχε επιζήσει. Σκέφτομαι πόσο δυστυχισμένη είναι η γιαγιά όλα αυτά τα χρόνια, στο μυαλό της ήταν πάντα στην Ελλάδα της γερμανικής Κατοχής. Παρά το γεγονός ότι η γιαγιά ξαναπαντρεύτηκε και μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, δε γνώρισε ποτέ την ευτυχία. Αυτό είναι το προσωπικό της Ολοκαύτωμα. 

Η γιαγιά μου ήταν μια επιζήσασα του Ολοκαυτώματος και κατά κάποιο τρόπο εξακολουθεί να βρίσκεται σε μια ψυχολογική φυλακή που δημιούργησαν οι Γερμανοί. 

Ο πατέρας μου το χαρακτηρίζει ως "την αδυσώπητη φθορά του ανθρώπινου πνεύματος", μια κατάσταση κατά την οποία ένα φοβερό κεφάλαιο του παρελθόντος εμποδίζει ένα άτομο να είναι ευτυχής στο παρόν. Εκείνος την αποκαλεί ένα "βιβλίο χωρίς καλό τέλος."


Η γενιά που επέζησε του Ολοκαυτώματος πεθαίνει, αλλάζ ζουν οι μαρτυρίες τους.

Το Ολοκαύτωμα είναι κάτι περισσότερο από μια υποσημείωση της ιστορίας. Είναι μια υποχρέωση να υπενθυμίσει στον κόσμο τα γεγονότα, ώστε να μη συμβούν ξανά. 

Δεν ήταν μόνο οι Ναζί

Γιατί δε θα πρέπει να ξεχνάμε το Ολοκαύτωμα; Διότι δεν ήταν μόνο το ναζιστικό καθεστώς που ήταν υπεύθυνο για την εξολόθρευση των Ελληνοεβραίων.

Βρήκα πολλές περιπτώσεις Χριστιανών Ελλήνων που δε βοήθησαν τους ναζί να εξοντώσουν τους Εβραίους, ακόμα κι αν έβαζαν τη ζωή τους σε κίνδυνο. 

Ωστόσο, όσο περισσότερο ερευνούσα το παρελθόν, τόσο έβρισκα στοιχεία που έδειχναν ότι υπήρχαν και οι άλλοι που ήταν περισσότερο από πρόθυμοι να συνεργαστούν με τους Γερμανούς, όχι μόνο στην Ελλάδα.

Στο βιβλίο του, "Οι Εβραίοι στην Ελλάδα" ο ιστορικός Νικόλας Σταυρουλάκης σημειώνει τα εξής:

"Εκείνοι που δεν είχαν επιστρέψει [στην Ελλάδα] έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών. Σε ορισμένες πόλεις, λίγοι Εβραίοι που επέζησαν, επέστρεψαν και δε βρήκαν τίποτα από την προπολεμική τους ζωή. 

Από τους Εβραίους της Κρήτης, δεν επέζησε κανείς. Στη Ζάκυνθο, οι Εβραίοι σώθηκαν χάρη στις προσπάθειες του Χριστιανού αρχιεπισκόπου και του δημάρχου, ενώ στην Κέρκυρα, η ημέρα που οι Εβραίοι εκτοπίστηκαν ανακυρήχθηκε ως μέρα αργίας από το δήμαρχο και τον επικεφαλής της αστυνομίας."


Αυτή είναι η ιστορία της γιαγιάς μου και τώρα είναι δική μας.

Αυτή η μαρτυρία περιλαμβάνεται στη Βιβλιοθήκη του Μουσείου Ανεκτικότητας στο Λος Άντζελες Museum of Tolerance in Los Angeles

** Η μαρτυρία αυτή, όπως καταγράφηκε από τον Βενιαμίν Μπενσουά, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα "The Daily Breeze" το 2006.

My grandmother: Yaya and the Greek Jews of WW2, by Benjamin Bensoua


By Benjamin Bensoua* **

My grandmother, Eleanor Isaac, knew something was very wrong when her cousins burst into their small home in Volos, Greece, and warned them to leave because the Germans were going to register the Jews. 

This was in late 1943 and Eleanor was a young, happy, newly married Greek Jew.

The Holocaust has been a real, troubling memory in our family because after that day, Yaya was never the same. 

Even today, Yaya still cringes in fear at the sight of a policeman in uniform because it brings back memories of the Nazis.


'It's time to flee'

Rather than register, her cousins Gabriel and Minas Sabatei, told Yaya's family they should sell their belongings and hide. 

One day while Yaya was out selling what few possessions they had, German officials came to their street. 

Greek collaborators pointed out the Jews. Yaya's husband and his older brother were imprisoned under false charges that they were organizing partisans to fight the Germans.

Greek Jews of Thessaloniki are rounded up by the Germans in a central square of the city, before being transported to extermination camps. Over 90% of them would eventually perish. Note the German soldiers laughing, while Greek Jews are beaten by nazis with sticks. 
In a panic, Yaya sent flowers and money with a Christian neighbor to go see the jail's German commander in an effort to free her husband. 

The commander told the neighbor that he was forbidden to release any prisoner with a Jewish name, that only prisoners with Greek names could be considered for release. 

Taking pity on my grandmother's plight, he told the neighbor to tell Yaya to flee, because the roundup of Jews was imminent.

They went into hiding before the mass arrests of Jews occurred on March 23, 1944.

"Please put in your story that this German knew he could not release my husband, but he wanted us to escape the deportation roundups," said Yaya. "Not all the Germans were bad. I want people to know that."

Yaya asked me to write this, in spite of the fact she learned later in the war that her husband and his brother were killed in the gas chambers of Auschwitz concentration camp in Poland. 

Reports place the number of Greek Jews sent to Auschwitz at more than 54,000.

Until the Germans left Greece, Yaya and her mother, Haido Isaac, hid in a sprawling olive orchard and in a loft above a horse barn. 

It was in hiding that her daughter was born, but the baby died soon afterwards of malnutrition.

"We were always looking for something to eat because we couldn't work ... we could only hide," recalled Yaya. "There was nothing to give the baby."

General view of the rounding up of Greek Jews in Thessaloniki, July 1942. Over 90% of these humans would never return home.
In my research of the Greek Jews of World War II, I was startled to discover that the percentage of Greek Jews killed by the Nazis was one of the highest in Europe. 

Rarely does anyone, let alone history, mention the Greek Jews. 

The thriving Jewish community of Thessaloniki was wiped out. Between 60,000 and 70,000 Greek Jews -- nearly 90 percent of the total prewar population -- died, most of them in Auschwitz, according to Irene Peroni of BBC News, in her report "The Lost Jews of Greece."

My grandmother was one of those survivors.

I think about how I would have had an aunt. I think about how unhappy Yaya has been all these years, her mind never really letting her leave the early 1940s of Greece. 

Although Yaya remarried and immigrated to the United States, happiness has eluded her. This is her private Holocaust. 

A German soldier with Greek Jews in Thessaloniki, July 1942.
I want others to know that people don't have to be in a concentration camp to be a Holocaust survivor.

Yaya is a Holocaust survivor in her own right, and in some ways is still in a psychological prison created by the Nazis. 

My father calls it "the unrelenting deterioration of the human spirit" ... a situation where a terrible chapter of the past prevents a person from turning the page and being happy in the present. He calls it a "book with no good ending."

How many of these people survived the War and deportation to extermination camps? 
The generation that lived through the Holocaust is dying out, and we need to get their stories on paper before they are all gone.

The Holocaust is more than an important footnote of history. It is an obligation to remind the world that what happened before can happen again. I'm glad Yaya's story is now part of the Wiesenthal Center's collection of Holocaust testimonies.

It wasn't just the Nazis

Why should we never forget the Holocaust? Because it was not just the Nazi regime that was responsible for trying to destroy the Jewish race.

I found instances of heroic Christians and officials unwilling to help the Nazis exterminate the Jews, even though they put their own lives in peril. 

Yet, the more I researched Yaya's story, the more I discovered anti-Semitic populations more than willing to do the Germans' bidding, no matter the country.

Desecrated Jewish cemetery in Thessaloniki. Over 90% of the prewar Jewish community of the city was transported to concentration camps and brutally murdered by the Germans.

In his book, The Jews of Greece: An Essay, historian Nicholas Stavroulakis notes this about Greek Jews and the Holocaust:

"Those who had not returned [to Greece] died in Poland. In some towns, a few Jews either survived the deportations, emerged from hiding or survived the camps, but they returned to find emptiness. 

Of the Jews of Crete, none survived on the island. 

In Zakynthos, all of the Jews were saved through the efforts of its archbishop and mayor, while on nearby 

Corfu, the mayor and chief of police declared a holiday on the day the Jews were deported. ..."

This is Yaya's story, and now it is ours.


* This story and photos are included in the Library at the Museum of Tolerance in Los Angeles


** Benjamin Bensoua's story originally ran on April 23, 2006, in "The Daily Breeze" newspaper.