Μάρκος Δανέζης: Ο "μάγος" που μετατρέπει τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις σε ζωντανές εικόνες

Ο Μάρκος Δανέζης έχει ένα ξεχωριστό ταλέντο: Με τη διαδικασία του επιχρωματισμού, εδώ και μια πενταετία περίπου, μεταμορφώνει τις παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες και  μετατρέπει τις ασπρόμαυρες αναμνήσεις περασμένων εποχών σε έγχρωμες, με απόλυτη ιστορική πιστότητα, έτσι ώστε να μοιάζουν σαν να απαθανατίστηκαν μόλις χθες.

"Με τον επιχρωματισμό βλέπω ακριβώς αυτό που απαθανάτισε τότε ο φωτογράφος. Το κίνητρό μου για το ξεκίνημα αυτό ήταν τα color profiles, οι σύγχρονες δηλαδή απεικονίσεις παλιών αεροσκαφών με τα χρώματά τους, όπως ήταν τότε".

Ο Μάρκος Δανέζης μιλάει για τα "μυστικά" της τεχνικής του επιχρωματισμού και εξηγεί βήμα-βήμα τη διαδικασία, για όσους θελήσουν να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους. 

Πότε ξεκίνησες τους επιχρωματισμούς  και ποιο το πρώτο σου έργο;

Πρώτο μου έργο, όταν ξεκίνησα πριν από πέντε χρόνια, ήταν ένα  Junkers G24HE της Ε.Ε.Ε.Σ. (Ελληνική Εταιρεία Εναερίων Συγκοινωνιών) στο αεροδρόμιο Τατoϊου, προπολεμικά. 

Διάλεξα τη συγκεκριμένη φωτογραφία γιατί θεώρησα πως είναι πιο πολύ του "χεριού μου" για το ξεκίνημά μου.

Έχεις αδυναμία σε κάποια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και αν ναι γιατί;

Η αδυναμία μου είναι η Ε.Β.Α. (Ελληνική Βασιλική Αεροπορία, ο... πρόγονος της Πολεμικής Αεροπορίας), από την εποχή του Μεσοπόλεμου (δεκαετίες 1920 και 1930) και μετά.

Δυστυχώς όμως δύσκολα βρίσκω καλές φωτογραφίες για να τις ρετουσάρω και να τις επιχρωματίσω.

Πόση ώρα σου παίρνει συνήθως ο επιχρωματισμός και ποια είναι τα "εργαλεία" σου;

Κάθε ασπρόμαυρη φωτογραφία χρειάζεται ρετουσάρισμα και επεξεργασία για να καθαρίσει από γρατζουνιές, να φτιαχτούν ατέλειες, μέχρι να έρθει στην κατάσταση την οποία μπορώ να την επιχρωματίσω.

Ο χρόνος που χρειάζεται κάθε φωτογραφία εξαρτάται ανάλογα με το πόσο "καθαρή" είναι, καθώς και το αντικείμενο που απεικονίζει.

Απαιτούνται το λιγότερο γύρω στις 8 με 10 ώρες και το περισσότερο που έχω κάνει  μέχρι στιγμής είναι 3 ήμερες.

Για να γίνουν όλα αυτά, χρησιμοποιώ 4 ή 5  διαφορετικά προγράμματα, κυρίως όμως δουλεύω με το photoshop.

Πόσο πιστός στην πραγματική εικόνα παραμένεις; 

Πριν ξεκινήσω το οτιδήποτε, πρώτα το ψάχνω ιστορικά, από βιβλιογραφία και ίντερνετ, για να είμαι σίγουρος για τις λεπτομέρειες και γενικά γι αυτό που κάνω. 

Για να μπορέσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο ακριβής στα χρώματα και στις αποχρώσεις και κατά συνέπεια πιστός στην πραγματικότητα,έχω φτιάξει τις δικές μου παλέτες χρωμάτων, κατά federal standard, ral και άλλες αποχρώσεις που χρησιμοποιούνταν τότε.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου δημιούργημα;

Δύσκολη η απάντηση, γιατί σε όλα μου τα έργα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, βάζω τον καλύτερο μου εαυτό.

Αν έπρεπε να διαλέξω, θα έλεγα το Hawker Horsley Mk II, στο αεροδρόμιο της Δεκέλειας. 

Πιστεύω ότι το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό στη συγκεκριμένη φωτογραφία.

   

Τι θα συμβούλευες κάποιον που θα ήθελε να ασχοληθεί με τον επιχρωματισμό;

Ο επιχρωματισμός είναι μια πολύ δημιουργική και ωραία ασχολία, ταυτόχρονα όμως είναι και πολύ "επίπονη".

Χρειάζεται να είσαι πάρα πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή.

Θέλει αρκετό χρόνο για ψάξιμο ιστορικών στοιχείων και πάρα πολλή υπομονή και επιμονή.

Οι δυο τελευταίες λέξεις είναι οι λέξεις-κλειδιά για όποιον θελήσει να ασχοληθεί σοβαρά με τον επιχρωματισμό.

Έχεις κάποια έργα σε εξέλιξη, ποια θα είναι τα επόμενά σου βήματα;

Έχω φτιάξει φωτογραφίες για δύο βιβλία, από Έλληνες συγγραφείς, τα οποία όμως δεν έχουν εκδοθεί ακόμα.

Κάνω επιχρωματισμούς τώρα πια και επαγγελματικά, κατόπιν παραγγελίας για οποιοδήποτε θέμα.

Θέλω επίσης κάποια στιγμή στο μέλλον να εκδώσω ένα φωτογραφικό λεύκωμα με αρκετά έργα μου, αντιπαραβάλλοντας την έγχρωμη και την ασπρόμαυρη φωτογραφία, καθώς και όλα τα ιστορικά στοιχεία που γνωρίζουμε για την συγκεκριμένη φωτογραφία.

Ποια η ανταπόκριση που λαμβάνεις από όσους βλέπουν τα έργα σου;

Έχω λάβει πάρα πολλά θετικά σχόλια για τη δουλειά μου μέχρι σήμερα.

Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι με βοήθησαν ηθικά και υλικά ,όλους τους φίλους για τα καλά τους λόγια, χαίρομαι ιδιαίτερα με αυτό και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω.

Επίσης έχω λάβει πολύ κολακευτικά σχόλια από έναν καταξιωμένο συγγραφέα, ιστορικό και ερευνητή, τον  Carl Molesworth.

Είμαι πολύ περήφανος και δεν κρύβω ότι αισθάνθηκα μεγάλη τιμή, όταν ο γιος του Σπύρου Πισσάνου, του Έλληνα αεροπόρου που πολέμησε κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Μοίρα των εθελοντών Αμερικανών πιλότων American Eagles της RAF, στην 4η Μοίρα Δίωξης της Αμερικανικής USAF και τελείωσε τον πόλεμο ως Σμηναγός, με 10 καταρρίψεις στο ενεργητικό του, ζήτησε μια φωτογραφία του πατέρα του που είχα επιχρωματίσει και είχα στο blog μου. 

Τα "μυστικά" του επιχρωματισμού σε πέντε βήματα

Ο Μάρκος Δανέζης μοιράζεται τη διαδικασία του επιχρωματισμού, από την αρχική φωτογραφία μέχρι την έγχρωμη μεταμόρφωσή της. 

Η πρωτότυπη φωτογραφία

Η ίδια φωτογραφία μετά την αρχική της επεξεργασία

Η φωτογραφία μετά την προσθήκη των αρχικών χρωμάτων

Ένα βήμα (σχεδόν...) πριν την ολοκλήρωση του επιχρωματισμού

Το αποτέλεσμα: Η ίδια φωτό με τα αυθεντικά χρώματα του αεροσκάφους

Δείτε περισσότερα παρακάτω:

Το ιστολόγιο του Μάρκου Δανέζη 

Facebook Hellenic Re-Color 

Facebook History Color 

The Italian Savoia-Marchetti SM aircraft 79 «Sparviero» at the bottom of Poros Island, Greece

Photos: Kostas Mylonakis 

www.wetklik.gr

An important historical discovery, the first Italian aircraft of World War II which was located in Greece was documented photographically by the diving team of Anthony Grafas. 

It is a three-engined bomber Savoia - Marchetti SM 79 'Sparviero ", ("Hawk"), which was originally identified a few years ago, by the professional diver Noulis Spourlakos at a depth of 59 meters, at the southeast coast of Poros, just 200 meters from the shore and was researched and identified almost immediately upon discovery, by divers George Karelas and Kostas Milionis.

The aircraft was an Italian bomber, which was used by the Italian Royal Air Force during World War II. The wreck is sitting on a sandy seabed at a maximum depth of 59 and a minimum of 57 meters, at the southeast of Poros.

According to the researches made by Ferdinando D'Amico for the UFR Team, the Greek group of professional sea divers who found the plane, the plane should/could be the MM. 22293 coded "B2-09" of the ANR Torpedo-bomber unit, lost in the night of 4/5 August 1944.

On that night, eight S.79s of "Gruppo Buscaglia" took off from Eleusis airfield for a mission against an Allied convoy of 30 merchant ships escorted by 4 warships NW of Tolemaide (today Ad Dirsyah, Libya).

Due to the bad weather, only three S.79s found and attacked the convoy, claiming three hits on the merchant ship "Samsylarna" which sunk. They were the S.79s of Ten. Merani, Ten. Morselli and Ten. De Lieto.

According to the unit's Diary "…five aircraft made it back safely to Eleusis airfield, with one damaged due to the left undercarriage not extending correctly. One S.79 landed in Crete, one resulted missing off Crete. The last S.79 ditched due to lack of fuel near Argos; the crew was unhurt and was safely rescued…"

The members of the crew on board of MM. 22293 on that mission were : Pilot - Ten. Marcello Perina; 2nd Pilot - Ten. Gianfranco Neri; Engineer - 1° Av. Mot. Marcello Manfrino; Wireless - Serg. Marc. Giuseppe Apolloni; Armourer - Av. A. U. Arm. Franco Zanchi. All escaped unhurt from the ditching.

The axis of the fuselage of the aircraft is pointing northwest, about 30 degrees. 

The team of Anthony Grafas identified two of the machine guns of the aircraft, one which is intact at the roof of the fuselage, while the other on the right side of the cockpit. 

The airplane engines are in excellent condition and the fact that the propellers of the engines are not bent, advocates that the aircraft made ​​an emergency ditching, due to lack of fuel. 

The fuselage of the aircraft has been altered over the years and the strong benthic coatings. 

The two wings of the aircraft are visible in their place. In addition to the frame we can see the fuel tanks and the wheels which have been kept in a flight position. 

The instruments, the display panel of the cockpit, have remained in place, though the intense benthic coating does not make them highly visible.

Technical characteristics of the aircraft:

Type: Bomber aircraft

Manufacturer: SIAI - Marchetti

Length: 16.20 meters

Wingspan: 21.20 meters

Height: 4.10 meters

Weight (empty): 7.610 kg

Maximum takeoff weight: 12,500 kg

Engines: Three radial AlfaRomeo 126 RC (nine cylinders)

Maximum speed: 434 km per hour

Autonomy: 1990 km

Maximum height: 7,000 meters

Crew: 5 persons

Indicative armament: Three machine guns of 12.7 mm, two machine guns of 7.7 mm., Two torpedoes with 200kg warheads each.

Dimitris Galon, Historical Researcher

"The Savoia - Marchetti SM 79 is for all those involved with historic shipwrecks in Greece, a major benchmark. 

The particular reason that makes it so important is the fact that it is the first Italian aircraft of World War II which was located in the Greek territory. 

I hope and pray this finding remain so for many more years, until the final absorption of the natural environment. "

The diving team 

Divers

Anthony Grafas, filmmaker, team leader

Costas Mylonakis underwater photographer

John Liardakis diver

Alexis Tsamouris diver

John Moustakas, diver

Panagiotis Gavriil, diver

Affiliates

Dimitris Galon, historical researcher

Costas Mylonakis, underwater photographer

"Alexis Tsamouris, who dived with me on this dive, was almost certainly the sinking of the plane was the only place we had been looking for. 

We decided to dive into two groups with underwater scooters in order to cover as most bottom area as we could and agreed to open just enough to look each other. When we got to the bottom and start researching in the third minute I saw the torch of Alexis to wave from afar. 

On the motion of the lens I immediately understood that he had found the plane . Unique feelings when I arrived next to him in the next minute, I immediately lifted the camera and started photographing the wreck. "

Anthony Grafas, filmmaker, team leader

"The research to identify an aircraft is inherently very difficult. The target is very small, many times disintegrated."

READ THE STORY, AS IT APPEARED ON WAR HISTORY ONLINE

Vickers Wellington: A rare WW2 treasure at the bottom of the Aegean Sea, Greece

PHOTOS: LENA TSOPOUROPOULOU 

www.wreckdiving.gr  

The Vickers Wellington bomber found in Sifnos Island at the Cyclades, Greece, is one of the few wrecks of its type -if not the only one- that is preserved in such an excellent condition. 

Another forgotten page from the years of World War II was discovered thanks to the efforts of a team of Greek divers who located and identified the wreck of a Vickers Wellington British bomber, which ditched in the Aegean back in 1943. 

Nicolas Vassilatos, Lena Tsopouropoulou, Antonis Chatziantoniou, Sarantis Malafouris, George Karelas and Konstantinos Milionis, dove and photographed the best preserved wreck of its type worldwide.

The historic aircraft wreck 

At 8.00 pm, on November 7, 1943 the twin engined bomber took off from Libya, with a mission to attack nazi shipping in Naxos Island, Cyclades, Greece. 

A ship was detected at the port of Naxos and flying at a very low altitude the aircraft began its attack. 

They faced very dense antiaircraft fire but the crew decided to try a second attack during which flak hit the the fuselage, the right wing and the engine.

The pilot tried ditching some time later. 

Five days before the full moon of November 1943, the pilot had enough light from the moon to attempt a successful ditching at sea, close to the island of Sifnos, Cyclades, Greece in the calm night of the Aegean Sea, as later reported by survivors. 

All of the crew of the aircraft survived, managing to come ashore. 

After wandering in the Aegean islands, they eventually escaped to Egypt with the help of Greek and British commandos who were in the nearby island of Serifos.

EYE WITNESSES ACCOUNTS

LENA TSOPOUROPOULOU, underwater photographer: "The clarity of the Aegean waters, even at a great depth, allowed taking pictures depicting the aircraft in all its splendor. 

It is an amazing spectacle, which takes us many decades ago. The situation of the wreck is indeed optimal, as shown in the pictures and is probably the only of its type worlwide that has been identified so far in such good condition."

GEORGE KARELAS, diver: "The research of important wrecks of the two great wars is our target at wreckdiving.gr. 

It is a difficult task since major unexplored shipwrecks that have not been identified nowadays lie mostly below 70 meters under the surface of the sea. When we talk about searching undiscovered wrecks of airplanes of WWII things become even more difficult. 

Small targets, usually difficult weather conditions, even more frequently uncertain outcome, since on the one hand trawlers easily destroy airplanes which are at the bottom and to find an aircraft in good condition, it has to ditch smoothly into the sea in ideal conditions and not to have crashed. 

It is also important for aircrafts that have been discovered at the Greek seas that they are still at risk from trawlers and nothing is done by the state and the hydrographic service to inform professional fishermen and amateurs for their protection".

Pilot: ADAMS, Robert Bob Watson 

Born January 22, 1921 in Windsor, Ontario, Bob died February 10, 2003 at the age of 82, from complications arising from heart disease and cancer.

Bob started Adams Rent-All in 1967, with his first store on Avenue Road. The business grew to include six stores in the Toronto area.

He retired in 1989 upon selling the business. An active member of the Rental Association of Canada until his death, he served as president in 1973 and 1974.

The son of Dr. Frederick Adams and Essie (nee Watson), Bob was a Flight Lieutenant in the Royal Canadian Air Force.

In November 1943, his Wellington aircraft was shot down while bombing a ship in Naxos harbour, Greece, and for the next six weeks he and his crew evaded enemy capture before returning to Allied territory. 

In 1965, he became a member of the newly formed Royal Air Forces Escaping Society (Canadian Branch).

Its 140 members were Canadian airmen who, after being shot down over Europe, escaped or evaded capture with the help of the underground.

The Society's purpose was to honour and assist the individuals who guided airmen to safety, and who often suffered from imprisonment and torture as a result.

Bob was president of the Society's Canadian Branch in 1995 and 1996. Bob is survived by his loving wife and best friend, Joan (nee Berkeley); his children John, Patricia, and Mary; his sons-in-law, Lawrence Solomon and Steve Douglas; and his granddaughters Essie and Catharine.

He will be missed dearly by them, and by his many friends. Bob is predeceased by his brothers, Frederick Coulson and John Charles, both R. C. A. F. pilots, who were killed in action in 1941 and 1945.

A celebration of Bob Adams' life will be held on February 23, at 2900 Yonge Street. All who knew him and his family are welcome to drop by, anytime from 1: 00 pm until 5: 00 pm. If desired, donations can be made to Toronto's West Park Healthcare Centre in Bob's memory.

SOURCE: The Globe and Mail, 2003-02-14

Vickers Wellington

The Wellington was one of the most successful British bombers in the Second World War. 

It began service with the Royal Air Force (RAF) in 1938 and was the only aircraft manufactured throughout the war in different variations and remained in service after the war ended. 

The originality of the aircraft was its frame, made of a complex combination of triangles named geodetic construction. 

The frame, other than light-weight, proved particularly durable, which helped the Wellingtons to withstand the blows whereas other aircraft would have been destroyed. 

Vickers built 11.461 bombers of this type, most of any other type of bomber built by Britain. Today, only two surviving Wellingtons are exposed in museums.

Crew 6

Length 19.68 meters

Wingspan 26,26 meters

Speed ​​(maximum) 400 kph

Altitude (max) 4848 meters

Engines 2 Bristol Hercules Mark XVII

Armament six machine guns 0.303 in

Could carry bombs weighing a total of more than 2000 kg. Some of the aircrafts carried an air torpedo.

Million Dollar Point: Η υποβρύχια... χωματερή-θησαυρός του Β' Παγκοσμίου

 

Από τον Αύγουστο του 1945, λίγο μετά τη συνθηκολόγηση των Ιαπώνων και για τα επόμενα δύο χρόνια, ο στρατός των ΗΠΑ επιδόθηκε σε ένα κολοσσιαίο έργο: Την απόρριψη στη θάλασσα του Βανουάτου του πλεονάζοντος στρατιωτικού υλικού που υπήρχε εκεί, καθώς η μεταφορά του στις ΗΠΑ κόστιζε περισσότερο από την παραγωγή νέου.

Εκατοντάδες οχήματα κάθε τύπου, πολεμικός εξοπλισμός, ακόμα και πλοία βρίσκονται στο βυθό, σε βάθος που ποικίλλει από τα λίγα μόλις μέτρα, μέχρι κάποιες δεκάδες, αποτελώντας πλέον το όνειρο κάθε αυτοδύτη που θέλει να δει το υποβρύχιο "νεκρτοταφείο".

Η περιοχή, όχι άδικα, ονομάζεται πλέον Million Dollar Point, δεδομένου ότι η αξία του πολεμικού υλικού είναι πολύ μεγάλη.

Αξίζει τον κόπο να ρίξετε μια ματιά εδώ

Κώστας Καββαδίας, ο «πατριάρχης» του Aviation Art στην Ελλάδα

Σε όσους ασχολούνται με το Aviation Art, ο Κώστας Καββαδίας είναι ο «πατριάρχης», αν και ο ίδιος δεν... πολυενθουσιάζεται με αυτόν τον... χαρακτηρισμό.

Ο Κώστας Καββαδίας, ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με την καλλιτεχνική και ιστορικά τεκμηριωμένη απεικόνιση αεροσκαφών στην Ελλάδα εδώ και δύο δεκαετίες, είπε στη συζήτησή μας ότι «δε νιώθω κάτι ιδιαίτερο. Χαίρομαι όμως που η δουλειά μου ενθαρρύνει και άλλους να ασχοληθούν».

Ένας καλλιτέχνης, όπως ο Κώστας Καββαδίας, δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, τουλάχιστον στον κύκλο των φίλων της αεροπορίας. 

Η αναγνώριση που απολαμβάνουν τα έργα του έχει προ πολλού ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα και η… χάρη του έχει φτάσει μέχρι την Κίνα, καθώς πίνακές του χρησιμοποιούνται ως box art από εταιρείες μοντελισμού του ασιατικού γίγαντα. 

Ανάμεσα στα έργα του Καββαδία που ξεχωρίζουν είναι εξώφυλλα σε περιοδικά και βιβλία των εκδόσεων "Περισκόπιο", ενώ έχει φιλοτεχνήσει πίνακες για τις μοίρες της Πολεμικής Αεροπορίας, όπως η 114 ΠΜ στην Τανάγρα.

Στην κουβέντα μας, ο Κώστας μιλάει για τα μελλοντικά του βήματα, για το αγαπημένο του… «παιδί», για την έμπνευσή του και αποκαλύπτει και το… απωθημένο του, για το… «δίσκαφο», όπως λένε και στο νησί του την Κέρκυρα το αεροπλάνο που μέχρι στιγμής έχει.. ξεφύγει από τους πίνακές του.

Από πολλούς, κυρίως από τη νέα γενιά, θεωρείσαι ως ο... "πατριάρχης" του Aviation Art, τόσο επειδή είσαι από τους πρωτοπόρους, όσο και διότι βοηθάς κάθε εκκολαπτόμενο σχεδιαστή να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Πως σε κάνει να αισθάνεσαι η αναγνώριση που έχεις;

Χαίρομαι που η δουλειά μου δίνει το έναυσμα σε νέους να ασχοληθούν, αλλά δε νιώθω κάτι το ιδιαίτερο για τον τίτλο του «πατριάρχη». Μου αρέσει να μοιράζομαι τις γνώσεις μου, την εμπειρία μου και να δίνω ώθηση σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με το Aviation Art. 

Δεν κάνω χάρη σε κάποιον, όποιος προσπαθεί αξίζει και οι συμβουλές και η ενθάρρυνση που δίνω είναι από καρδιάς. Είχα την τύχη να δουλέψω για χρόνια νύχτα και έτσι έχω αποκτήσει πολλά… αντισώματα σχετικά με… περίεργες συμπεριφορές. Αναγνωρίζω το ταλέντο και την προσπάθεια που κάνει κάποιος που μόλις ξεκινάει την Οδύσσειά του στο Aviation Art και θέλω να τον κάνω να αισθανθεί όμορφα, ώστε να συνεχίσει να εξελίσσεται.

Αν έπρεπε να διαλέξεις το... "αγαπημένο σου παιδί", όσο δύσκολο και αν είναι αυτό, από τα δεκάδες έργα σου, ποιο θα επέλεγες και γιατί;

(Γελώντας) Είναι σαν να ρωτάς έναν πατέρα να πει ποιο παιδί του αγαπάει περισσότερο. Θα μπω ωστόσο στον πειρασμό να πω ότι, ίσως, ένα «κλικ» πιο πάνω από τα υπόλοιπα είναι μια Ντακότα της Ολυμπιακής Αεροπορίας που υπερίπταται του Σκορπιού. 

Ένα DC3 της περιόδου 73-74 δηλαδή που πετάει πάνω από το νησί του Ωνάση, του ανθρώπου που δημιούργησε την Ολυμπιακή Αεροπορία. Πιστεύω ότι μέσα από αυτό τον πίνακα αποτυπώνω την Ιστορία της Ολυμπιακής Αεροπορίας.

Τι σε εμπνέει να απεικονίσεις ένα α/φ; Η ιστορία του, ένα συγκεκριμένο περιστατικό ή κάτι άλλο;

Κάθε φορά, προσπαθώ μέσα από ιστορικά στοιχεία να αποδώσω την πραγματικότητα, όπως αυτή ήταν κάποια στιγμή «παγωμένη» στο χρόνο. Μεγάλο ρόλο φυσικά παίζει η ομορφιά του αεροσκάφους, το καμουφλάζ του αν πρόκειται για πολεμικό, τα σήματά του.

Αυτό που μου κάνει «κλικ» πάντως πρώτα είναι να μου αρέσει το αεροσκάφος. 

Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα αεροπλάνα που χρησιμοποίησε η Ε.Β.Α. (ο… πρόγονος της σημερινής Π.Α.) κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Θα κάτσω με μεράκι και πολλή διάθεση να τα ζωγραφίσω και χαίρομαι που φίλοι όπως ο Νίκος Χριστοφίλης και ο Μάρκος Δανέζης μου δίνουν όλα εκείνα τα στοιχεία που οδηγούν σε μια άρτια ιστορική και τεχνική τεκμηρίωση του έργου.

Η δουλειά σου έχει διεθνή αναγνώριση. Πόσο κοντά στην ελίτ είναι οι Έλληνες καλλιτέχνες του Aviation Art;

Η αλήθεια είναι ότι το «ελληνικό» Aviation Art υπολείπεται σε σύγκριση με χώρες που έχουν μεγάλη παράδοση δεκαετιών στη συγκεκριμένη μορφή τέχνης, όπως οι ΗΠΑ ή η Βρετανία.

Τα σχόλια πάντως για τα έργα μου σε διεθνές επίπεδο είναι γενικά θετικά, αν και θα πρέπει να πω ότι οι βορειοευρωπαίοι «φίλοι», σε αντίθεση με τους νοτιοευρωπαίους, αντιμετωπίζουν οτιδήποτε έρχεται από Ελλάδα με υπεροψία και διάθεση απόρριψης. 

Γενικά πάντως, οι κριτικές είναι θετικές. Το Aviation Art ξεκίνησε από τη Βρετανία τη δεκαετία του 1930  και εξελίχθηκε από τότε σε ένα φαινόμενο χωρίς σύνορα κατά κάποιον τρόπο. 

Σήμερα την πρωτοκαθεδρία στο Aviation Art έχουν οι ΗΠΑ, ακολουθεί η Βρετανία, μετά είναι Γαλλία και Γερμανία και όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν σε μεγάλη απόσταση.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Οι Έλληνες Aviation Artists έχουμε συσπειρωθεί και σκοπεύουμε να κάνουμε μια ομαδική έκθεση με τα έργα μας, για να προσεγγίσουμε ένα ευρύτερο κοινό, να μάθει δηλαδή περισσότερος κόσμος τη δουλειά μας, αλλά και την ιστορία της Αεροπορίας, μέσα από μια απεικόνιση, όσο το δυνατόν πιο πιστή στην πραγματικότητα. 

Θέλω επίσης να έρθω σε επαφή με περισσότερες εταιρείες μοντελισμού του εξωτερικού και κάποιοα στιγμή θέλω να εκδώσω ένα φωτογραφικό λεύκωμα με 20-30 από τα αεροσκάφη που έχω ζωγραφίσει, με πληροφορίες ιστορικού και τεχνικού χαρακτήρα.

Ποια είναι η καλύτερη φιλοφρόνηση που έχεις ακούσει για κάποιο έργο σου;

Κάποια στιγμή, ένας ισραηλινός φίλος, πρώην πιλότος, μου είχε πει «είσαι ο καλύτερος στον Κόσμο!». Δεν πήρα βέβαια τα λόγια του… τοις μετρητοίς, αλλά χαίρομαι που οι πίνακές μου τον άγγιξαν με αυτό τον τρόπο. 

Χαίρομαι επίσης όταν άνθρωποι που έχουν αποκτήσει κάποιο από τα έργα μου λένε ότι τους επηρεάζει θετικά. 

Ένας φίλος μου είχε πει «μου φτιάχνει τη μέρα όταν βλέπω τον πίνακά σου» και ακριβώς αυτό είναι το νόημα και η χαρά της δουλειάς μου. Όταν χαίρεται αυτός, χαίρομαι κι εγώ. 

Ποιο αεροσκάφος έχει… γλυτώσει μέχρι στιγμής από τα πινέλα σου;

Απωθημένο μου είναι το… «δίσκαφο», όπως το λένε εδώ στην Κέρκυρα, εσείς το ξέρετε ως Ρ38 Lightning. Πραγματικά απορώ που μου έχει ξεφύγει τόσα χρόνια, αλλά θα αποτελέσει και αυτό πρωταγωνιστή κάποιου ή κάποιων έργων μου!

Ως κατακλείδα στη φιλική κουβέντα με τον Κώστα, θέλω να επισημάνω ότι είναι πολύ μετριόφρων και με καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ. 

Παρεμπιπτόντως, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη για το... "πατριάρχης", παρά τις αντιρρήσεις του Κώστα.

Διαβάστε περισσότερα για τον Κώστα Καββαδία ΕΔΩ και ΕΚΕΙ 

Δείτε τα έργα του ΕΔΩ

SS Kreta: Βίντεο από την πρώτη κατάδυση στο ναυάγιο, σε βάθος 165 μέτρων

Το SS Kreta, πρώην Ile de Beauté, ήταν ένα πλοίο που χρησιμοποιούσαν οι ναζί για να κατευθύνει με τα πανίσχυρα ραντάρ του τα μαχητικά που επιχειρούσαν τη νύχτα.

Εξοπλισμένο με ισχυρή αντιαεροπορική άμυνα, το Κreta βυθίστηκε μετά από τορπιλισμό που υπέστη από το βρετανικό υποβρύχιο HMS Unseen κοντά στο Λιβόρνο της Ιταλίας, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης εκκένωσης της Κορσικής, στις 21 Σεπτεμβρίου του 1943.

Το καλοκαίρι του 2015 ο Ιταλός αυτοδύτης Μάσσιμο Ντομένικο Μποντόνε καταδύθηκε στο ναυάγιο, σε βάθος 165 μέτρων και έδωσε στη δημοσιότητα το καταπληκτικό βίντεο από το πρόσφατα εντοπισθέν ναυάγιο. 

Ο Μποντόνε χρησιμοποίησε αναπνευστική συσκευή κλειστού κυκλώματος, γνωστής και ως ρημπρήδερ (rebreather), μοντέλου Megalodon.

Διαβάστε εδώ

Το "Φάντασμα του Βάλτου" και η απίστευτη ιστορία του

Ένα θερμός με υπολείμματα καφέ, ένα σταχτοδοχείο γεμάτο γόπες, προσωπικά αντικείμενα του πληρώματος, όπλα και άλλα είδη, ήταν η εικόνα που αντίκρυσε το 1972 ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στο "Φάντασμα του Βάλτου", 30 χρόνια μετά την αναγκαστική του προσγείωση.

Είναι το μόνο "Ιπτάμενο φρούριο" που διατηρείται στις ημέρες μας με εμφανή τα σημάδια του Πολέμου.  Τρύπες από σφαίρες καταδιωκτικών και μια μεγάλη οπή στο φτερό του από βλήμα αντιαεροπορικού, είναι τα "παράσημα" της μιας και μοναδικής αποστολής του, το 1942.

Το Β17 απογειώθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1942, για να βομβαρδίσει ιαπωνικούς στόχους στη Ραμπαούλ. Πάνω από το σημείο δέχθηκε αντιαεροπορικά πυρά και στη συνέχεια επιθέσεις καταδιωκτικών, αλλά κατάφερε να διαφύγει με... ενθύμιο πολλές τρύπες από τα πλήγματα που δέχθηκε.

Η περιπέτειά του όμως δεν είχε τελειώσει. Με τα καύσιμα να λιγοστεύουν επικίνδυνα, ο πιλότος αποφάσισε να το προσγειώσει σε σημείο που νόμιζε ασφαλές, αποδείχθηκε όμως ότι ήταν βαλτώδες.

Μετά την επιτυχή αναγκαστική προσγείωση και τα 9 μέλη του πληρώματος, πέρασαν μια μίνι Οδύσσεια διάρκειας 36 ημερών, μέχρι να επιστρέψουν στη βάση τους.

Για τα επόμενα 30 χρόνια, το Β17 παρέμεινε στο βάλτο, μέχρι τη στιγμή που εντοπίστηκε και πάλι. Μετά από δεκαετίες γραφειοκρατικών διαδικασιών, το "Φάντασμα του Βάλτου", όπως ονομάστηκε και ύστερα από μια ιδιαίτερα δύσκολη επιχείρηση, το βομβαρδιστικό απομακρύνθηκε από το βάλτο και πλέον εδώ και λίγα χρόνια εκτίθεται σε Μουσείο. 

Διαβάστε εδώ, εκεί και παραπέρα

Βρήκαν θησαυρό 100 ετών στην Ανταρκτική

Η περίοδος της εξερεύνησης της Ανταρκτικής, από το 1895 μέχρι το 1917, σημαδεύτηκε από ιστορικές επιτυχίες, αλλά και μεγάλες τραγωδίες. Εξερευνητές όπως ο Ερνέστος Σάκελτον, ο Ροβέρτος Φάλκον Σκοττ, ακόμα και ο Εδμούνδος Χίλλαρυ τη δεκαετία του '50 έγραψαν με τις αποστολές τους τις δικές τους σελίδες στην ανακάλυψη των μυστικών του Νότιου Πόλου.

Κάθε αποστολή ερευνητών κατασκεύαζε τα δικά της καταλύματα στην περιοχή, προκειμένου να προφυλαχθεί από τα στοιχεία της Φύσης και να αποθηκεύσει τις προμήθειές της.

Σήμερα, όλα αυτά τα ενθυμήματα μιας αλλοτινής εποχής συντηρούνται διεξοδικά από εντεταλμένα όργανα, όπως το Antarctic Heritage Trust.

Οι συντηρητές, ανάμεσα στα εκατοντάδες αντικείμενα που έχουν διατηρηθεί στους αιώνιους πάγους, βρήκαν και μια σειρά αρνητικών, τα οποία μετά από την απαραίτητη συντήρηση, εκτυπώθηκαν και ψηφιοποιήθηκαν, φέρνοντας για πρώτη φορά από τη στιγμή που τραβήχτηκαν, τις εικόνες από την αποστολή του Ερνέστου Σάκελτον (1914-1917), η οποία εγκλωβίστηκε για μεγάλο διάστημα στο κατάλυμα προηγούμενης αποστολής, όταν χάθηκε το πλοίο τους.

Αν και ο φωτογράφος παραμένει άγνωστος, πιθανολογείται πως είναι ο Αρνόλδος Σπένσερ-Ζμιθ, ο επίσημος φωτογράφος της αποστολής και ο μόνος που είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό. 

Διαβάστε εδώ

Διαβάστε και παραπέρα