Άκουσα πρόσφατα κάποιον να λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούμε μαζικά στην κατάρρευση όσων βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, γιατί είμαστε… δέσμιοι των δανείων που λάβαμε τις μέρες των παχιών αγελάδων και φοβόμαστε να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα.
Έχουμε γίνει όλοι «ειδικοί» για τα σπρεντς και τις μεσομακροπρόθεσμες προοπτικές της οικονομίας. Κανείς όμως από τους "ταγούς" της κοινωνίας μας δε φαίνεται να ασχολείται με τις επιπτώσεις της κρίσης στον καθένα από εμάς: Με όσους έχουν την τύχη να έχουν ακόμα -έστω ισχνό- μεροκάματο και δουλεύουν σε καθεστώς ανασφάλειας, αλλά και με τους ξεχασμένους, τα θύματα δηλαδή της κατάρρευσης της απασχόλησης, τους μακροχρόνια άνεργους και τους απολυμένους.
Η κοινωνία είμαστε όλοι εμείς: Πως θα διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή, πως θα δημιουργηθεί ένα δίχτυ προστασίας για τους αδύνατους, όταν το 25% των συνελλήνων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας;
Η έννοια της λιτότητας και της στενωπού από την οποία κάποια στιγμή θα βγούμε, ακούγεται πλέον ως κακόγουστη φάρσα. Ακόμα και στις εποχές της εικονικής ανάπτυξης και της αναδιανομής του πλούτου που ευαγγελίζονταν κάποιοι, πάλι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού υπέφερε, αν και οι «χάντρες και τα καθρεφτάκια» που μοίραζαν οι έχοντες τη νομή της εξουσίας έδιναν την ψευδαίσθηση ότι… γίναμε Ευρώπη.
Σε ένα κράτος στρεβλό, όπου δεν υφίσταται η έννοια της πρόνοιας, η εξαθλίωση που φέρνει η οικονομική κατάρρευση θα έχει δραματικές επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό της χώρας.
Όταν η πρώην μεσαία τάξη δε θα έχει τίποτε άλλο πια να χάσει, τότε θα έρθουν τα χειρότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
WW2 Wrecks welcomes and encourages readers to comment and engage in respectful conversation about the content posted here.
We value thoughtful, polite and concise comments that reflect a variety of views.