Frozen in Time! Unearthing a WW2 bunker, 70 years after the end of the war

It's one of those events that remind us of a significant archaeological find, similar -in a sense- to the discovery of the Tomb of Tutankhamun in Egypt.

A team of WW2 enthusiasts recently discovered and unearthed a Regelbau 506 type bunker which was built in March 1943. 

The bunker lay hidden and undisturbed for 70 years, since it was sealed by the Allies, following the end of World War Two. 

With the assistance of heavy machinery, the team managed to dig deep into the ground and get to the sealed entrance of the bunker.

Once opened, the enthusiasts found that the bunker lay undisturbed and they managed to salvage many WW2 items from it, including even a can of Coca Cola dating back to 1945, which was obviously left by the Allied soldiers who sealed the bunker!

The bunker contained a 4.7 cm anti-tank gun and machine gun emplacements. The gun types were of Czech product and design.

WW2 Wrecks in Greece

Fierce battles were fought in Greece during WW2 and a wide variety of wrecks -ships, aircraft, submarines and vehicles- remind us tod the events of the era. 

Follow and join the facebook group and page, all related information will be presented in an accurate and vivid way.

WW2 Wrecks in Greece - Facebook Group

WW2 Wrecks in Greece - Facebook Page

"Oria" shipwreck, the watery grave of 4,000 POWs in 1944

The sinking of the steamship "Oria" in Gaidouronisi, a tragedy in the dark years of the nazi occupation of Greece in February 1944, which  resulted in 4,115 drowned Italian POWs, almost three times as many victims as the Titanic, is largely forgotten and kept in the dark drawers of history.  

Few people know that more than 4,000 Italian prisoners were tragically drowned in the Saronic Gulf, close to Athens, where, according to the most accurate version of events, the requisitioned by the Germans steamer collided, due to a shipping error and bad weather conditions, on Gaidouronisi islet known also as Patroclus Island, near Sounion, on the southern tip of Attica.

The "Oria" capsized and then sank, though not before  almost two days and nights had passed, taking with her to a watery grave and oblivion until a few years ago, over 4,000 unfortunate Italian soldiers who were kept prisoners in the cargo hold of the ship.

"Since 1996 I had information from some fishermen who caught in their nets mess tins and other war material from an unknown wreck southeast of Patroclus. 

I combined this information with reports of an old diver who had described a place full of debris and human remains in the same area and we started investigations in 1999" Mr. Zervoudis, a professional diver and amateur historian said.

Zervoudis followed for some ten years the tragic thread of this disaster of epic proportions: 

"Even today, after a decade of involvement in the identification of the shipwreck and dozens of dives there, it is impossible to grasp the magnitude of the tragedy, just the number of 4,115 drowned POWs is one of the biggest naval tragedies of all time!" 

Mr. Zervoudis cannot remain unmoved by the humanitarian dimension of the disaster, and hopes that soon the families of the tragic prisoners will be vindicated: 

"In addition to the regret I feel for the unspeakable tragedy, I finally met the families of missing persons, their children, their wives, who are still waiting for news on what happened to their loved ones and I assure you that there are still many, after all these years who await for information."

Mr. Dimitris Galon, historian and musicologist, provided the survey results after searching the archives of the era: 

"According to the nazi German archives, just the Norwegian captain and 14 German soldiers managed to escape.

According to Italian sources 21 prisoners, six German soldiers and a Greek sailor were the only ones to get away from the shipwreck alive.

Approximately 4,100 Italian prisoners, the remaining German soldiers and the crew of the "Oria" drowned.  

For months, the sea washed up on shores close to the shipwreck thousands of drowned Italians.  

A great part of the Italian army in the Dodecanese, which surrendered to the nazi Germans after the capitulation of Italy in autumn 1943, was destined to perish tragically."

Source: www.7seasvessels.com

What caused the wreck?

According to the nazi Maritime Administration of Attica, on February 13, 1944, "one convoy consisting of ships TA 16, TA 17, TA 19 and the steamer "Oria" with approximately 4,000 Italian prisoners from Rhodes, passed from Cape Sounion.  

While accompanying ships were fighting against the storm and the huge waves, the "Oria" ran aground in Gaidouronisi. Very high number of casualties. Currently cannot send help, because of the bad weather conditions."

The large number of victims, but also the circumstances of the shipwreck, forced the nazi military command to carry out investigations in order to examine the causes of the disaster. 

The findings concluded that bad weather and the miscalculation of the Norwegian captain of the ship Bjorn Rasmussen were the main causes of the shipwreck.

The Germans failed to send any rescue vessels in the area, which could have saved at least some of the survivors who were in the cargo holds of the "Oria". 

Another version, which was not confirmed by independent sources, says the boat either hit a mine or was torpedoed by a submarine. 

"The "Oria" shipwreck is the largest navy tragedy in the Greek seas and one of the biggest worldwide. 

The acute shortage of raw materials led the German occupation army to use the only ships available in Greek archipelago and commandeered old cargo steamers. 

Many of these ships sank, loaded with Italian prisoners by air or underwater attacks of the Allies, while they were en route to Piraeus, the Port of Athens.

All that we have at our disposal, are the nazi German archives and few data from Italian archives" Mr. Galon says.

The vessel, after hitting the rocks on the island of Gaidouronissi, did not sink immediately, thus prolonging the agony of those who were trapped in it, as every minute that passed reduced air in the hold which was gradually flooded.
  

Some of the personal effects of the soldiers identified in fishing nets in the coming years, were found to have on them inscribed their names, and the last messages to their families as they watched their end approaching.

After the war

Greece was plagued by the nazi German Occupation and after that the Civil War which lasted until 1949.

In the 1950s Greece was full of wreckage and war material, which could be sold as scrap to steel factories. 

This unfortunately was the fate of the "Oria", although by today's standards it is considered a tomb and monument for over 4,000 people and must be left untouched, as a minimum tribute to their memory.  

Mr. Zervoudis notes that "according to the information that I have, from 1951 to 1953 divers salvaged the ship for scrap and found too many objects and human remains, which they handed over to Italian authorities, while others were buried on the beach." 

Today

Many amateur divers today visit the remains of the wreck, but will not see anything more than some bent beams, barrels of the ship's cargo and bones scattered here and there, mute witnesses of the tragedy that struck so many thousands of people.  

Although most divers are respectful and mindful of the tragedy, there are unfortunately some idiots who steal mess tins and other personal belongings of the drowned Italians that are scattered on the seabed, in order to decorate their libraries, ignoring the fact that this is not only unlawful but also morally reprehensible.

Fatal wrecks

While everybody knows the Titanic, it was not the most deadly shipwreck. Many other ships were sunk with thousands of victims, most in the last days of World War II, and have been left out of historical memory with comparatively few know about them.

The biggest naval tragedies of the 20th century

Name of ship-Number of victims-Year-Nationality

Wilhelm Gustloff 9000 1945 German

Goya 7000 1945 German

Cap Arkona 4500 1945 German

Oria 4000 1944 German

General von Steuben 3500 1945 German

Titanic 1517 1912 UK

Το Μοναστηράκι που χάνεται και ο κυρ Αχιλλέας που συνεχίζει... ακμαιότατος

Το Μοναστηράκι, στις υπώρειες της Ακρόπολης, έχει τη δική του σημαντική πορεία στην Ιστορία, είναι ωστόσο γνωστό και ως "γιουσουρούμ".

Μέσα στο μυαλό μου ο Νικόλας  Άσιμος σιγοτραγουδάει το στιχάκι: «κι εμείς ξεπουλιόμαστε στο γιουσουρούμ,  για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ», ενώ σκέφτομαι ότι σε κανένα σημείο του πλανήτη δεν αγκαλιάζει τόσο αρμονικά η Ανατολή τη Δύση, όσο στην περιοχή γύρω από το Μοναστηράκι.

Αφήνοντας πίσω το Τζαμί του Τσισδαράκη (μα, έχουμε Τζαμί στην Αθήνα;) και την παλιά καθολική εκκλησία του Μπονεφάτση (τη σημερινή Παναγία  Παντάνασσα) μπαίνουμε στο Γιουσουρούμ, όπως γράφει ο Γιώργος Δαμιανός και συνεχίζει:

Δίχως φανφάρες, υστερίες, πατριωτικές κορώνες και αντισημιτικές χυδαιότητες συνυπάρχουν, χιλιάδες χρόνια τώρα, οι δωδεκαθεϊστές (η αρχαία Αγορά και η βιβλιοθήκη του Αδριανού), οι Μουσουλμάνοι (Τζαμί του Τσισδαράκη, σημερινό μουσείο Λαϊκής Τέχνης), οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι στην ίδια εκκλησία (την Παναγία Παντάνασσα) και οι Ιουδαίοι, γόνος των οποίων έδωσε το όνομα του στην περιοχή. 

Πρόκειται για την εβραϊκή οικογένεια του Νώε Γιουσουρούμ ή Γιεσουρούμ, που ήρθε το 1863 από τη Σμύρνη και εγκαταστάθηκε στο Μοναστηράκι ως παλαιοπώλης μαζί με άλλες οικογένειες ομοθρήσκων του. 

 Ήταν, μάλλον, ένας αξιαγάπητος άνθρωπος που οι Αθηναίοι τον συμπάθησαν και προς τιμήν του ονόμασαν ολόκληρη την περιοχή της πλατείας Αβησσυνίας, ως Γιουσουρούμ. 

Κάποιος από την οικογένεια των Γιεσουρούμ είχε διατελέσει και πρώτος πρόεδρος του σωματείου παλαιοπωλών, που είχε ιδρυθεί το 1922. Η εβραϊκή λέξη είναι Γιεσουρούμ και σημαίνει «άνθρωπος του Γιαχβέ».

Στις μέρες μας πια, το Μοναστηράκι χάνει σιγά-σιγά το παλιό του χρώμα. Μοδάτα μπαρ, καφετέριες, φαστφουντάδικα, τουριστικά καταστήματα της κακιάς ώρας και άπειρα... παπουτσάδικα (!) αντικαθιστούν τα μαγαζάκια που πουλούσαν για δεκαετίες κάθε τι παλιό και άχρηστο για τους πολλούς, θησαυρό πραγματικό όμως για εκείνους που ψάχνουν ανάμεσα σε ενθυμήματα άλλων εποχών. 

Ακόμα και σήμερα όμως, υπάρχουν γωνιές, λες κι έχουν ξεχαστεί από το χρόνο. Στην Ηφαίστου, σε μια στοά, ο κυρ Αχιλλέας κάθεται έξω από το ελάχιστων τετραγωνικών μαγαζάκι του και πιάνει κουβέντα με τους φίλους του. 

Είμαι τακτικός επισκέπτης στου κυρ Αχιλλέα, τις περισσότερες φορές για να του πω την καλημέρα μου και να ακούσω και μια από τις παροιμίες του και λίγες φορές για να παζαρέψω κάνα σκουριασμένο αντικείμενο που μου... γυάλισε.

Τάματα, οικογενειακά κειμήλια, παλιά είδη, αντίκες, μικροπράγματα, όλα χωράνε στο μαγαζάκι του κυρ Αχιλλέα. 

Ημουν περαστικός όταν ήρθε μια πελάτισσα που έψαχνε τάματα... μορίων, αιδοίων και γυναικείων στηθών. "Καλά, υπάρχουν τέτοια;" τον ρώτησα. "Φυσικά υπάρχουν, όταν δε δουλεύει το... σύστημα, ο άνθρωπος αναζητά τη θεϊκή βοήθεια", λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου.

"Εγώ ήρθα εδώ στις 24 Αυγούστου του 1979, το θυμάμαι σαν σήμερα", λέει ο κυρ Αχιλλέας και συνεχίζει: "Ο κόσμος ψάχνει κάθε είδους αντικείμενα κι εγώ είμαι εδώ για να του τα πουλάω".

Πως πάνε οι δουλειές, η επόμενη ερώτηση και ο κυρ Αχιλλέας απαντάει "στενοχωριέμαι γιατί οι εποχές αλλάζουν, έχουν πια μέινι 2-3 μαγαζάκια σαν το δικό μου, παλιά υπήρχαν δεκάδες".

Η παλιά γενιά, υπακούοντας στα κελεύσματα του χρόνου σταδιακά αποσύρεται, ο κυρ Αχιλλέας όμως εκεί, στο πόστο του χειμώνα-καλοκαίρι, ακμαιότατος! "Έχω ανθρώπους που έρχονται εδώ και 35 χρόνια, άλλους που έρχονται συστημένοι από την Ευρώπη, την Αμερική, ακόμα και την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.

"Πούλα και μετάνιωνε και βερεσέ μη δίνεις", λέει με ένα χαμόγελο και αμέσως... πετάει και την αγαπημένη του παροιμία:

"Μουνί αγάμητο και πράμα απούλητο δε μένει".

Αυτός είναι ο κυρ Αχιλλέας, μια μορφή στο Μοναστηράκι.

Πέντε λεπτά παρέα, τη... μιζέρια κάνει πέρα :-) 

Rare Reggiane Re.2002 "Ariete" Italian WW2 fighter aircraft found intact in Corfu Island, Greece

A freediver shot an underwater video of an Italian Reggiane Re.2002 Ariete fighter aircraft, which was found recently in excellent condition in Corfu Island, Greece.

It is just the second WW2 Italian aircraft found in Greece, the other one being a unique SM79 "Sparviero", in Poros Island, Greece. 

The Reggiane Re.2002 Ariete was an Italian fighter-bomber developed during World War II. 

The aircraft was a further development of the Re.2000, with some of the modifications that already had been introduced in the Re.2001. 

The aircraft was mainly used by the Regia Aeronautica (Royal [Italian] Air Force), but it also saw limited use with the German Luftwaffe, who used it against the French resistance.

In September 1941, the Italian Air Force ordered 200 aircraft, delivery of which began in March 1942. The aircraft equipped the 5° Stormo and 50° Stormo, although the engine problems hadn't been fully solved. 

The first batch of 100 aircraft were delivered by July 1943, but only part of the second batch was delivered before the armistice with the Allies.

The squadrons equipped with Re.2002s saw a great deal of action with the Allied landings in Sicily although they also suffered many losses. 

During the first four days, when the Italian Air Force tried to attack allied ships, 14 aircraft were destroyed by British Spitfire Mk Vs. 

Allied bombing raids and strafing of airfields destroyed many aircraft on the ground. Due to the lack of fuel, the Re.2002s were only used sporadically, often equipped with three 250 kg or 100 kg bombs.

Some of the last skirmishes took place on September 3, 1943, when the British 8th Army landed at Calabria. Fifteen Re.2002s from 5° Stormo attacked the landing force. Three pilots were killed; among them was Giuseppe Cenni, the commander of the unit.

A Reggiane Re 2002 at Taliedo in early 1945, bearing German markings in preparation for delivery to a German Luftwaffe Schlachtgruppe.

The Germans had shown interest in buying 300 Re.2002s before the Armistice. 

They planned to use the German produced BMW 801 radial engine in order to eliminate the deficiencies with the Piaggio engine, but Reggiane could not satisfy the demand, and none were delivered. 

However, some 40 "factory-fresh" Re.2002s along with 20 aircraft requisitioned from operational stocks were taken over by the Germans after the Italian armistice, and used against the French resistance.

Some Re.2002s were used by units that fought on the Axis side after the Italian Government surrendered to the Allies.

"Η εκστρατεία εις Ελλάδα και Κρήτην": Μια σπάνια έκδοση του 1944 από την Κύπρο

 

Ένα σπάνιο βιβλίο του 1944, με τίτλο "Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΕΙΣ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΡΗΤΗΝ", εκδόθηκε από το Γραφείο Δημοσίων Πληροφοριών Κύπρου, η οποία την εποχή εκείνη ήταν βρετανική κτήση.

Πρόκειται για τον "επίσημο απολογισμό της εκστρατείας εις την Ελλάδα και την Κρήτην, η οποία εξεδόθη αρχικώς το 1942 υπό του υπουργείου των Πληροφοριών δια το υπουργείον των Στρατιωτικών", όπως αναφέρεται στο εισαγωγικό σημείωμα.

Η έκδοση αυτή του 1944 αποτελεί "συντομευμένη εκδοχή εις την ελληνικήν γλώσσαν και αναδημοσιεύεται τη ευγενεί αδεία του εκδότου από την εφημερίδα "Ελευθερίαν", εν τη οποία εδημοσιεύθη εις συνεχείς εκδόσεις κατά το θέρος του 1943", όπως σημειώνεται στην εισαγωγή.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μέρος του αρχείου του διακεκριμένου ερευνητή Μανόλη Μπαρδάνη από τη Νάξο, ο οποίος είχε την ευγενή καλωσύνη να το παραχωρήσει στο blog.

Το Έπος του '40, μέσα από τα μάτια των πολεμιστών: Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ως προσωπικό βίωμα

"Το κουφάρι του άλλου εκεί μπροστά μας, κατάχαμα... Άχνιζαν ακόμα τα αίματα πάνω στη χλαίνη του και γύρω του... Ως ετούτη τη στιγμή δεν είχα ξαναδεί σκοτωμένο..." αυτή είναι η μαρτυρία ενός Έλληνα στρατιώτη, όπως την αποτύπωσε στο ημερολόγιό του, πιστό σύντροφο στις ανάπαυλες της μάχης. 

Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος το 1940-41 αποτελεί μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της νεοελληνικής Ιστορίας. Σελίδες επί σελίδων έχουν γραφτεί, από ανθρώπους που είτε είχαν άμεση εμπλοκή στα τεκταινόμενα της περιόδου, είτε μεταγενέστερα από ιστορικούς που αναδίφησαν τα αρχεία και κατέγραψαν τα γεγονότα της περιόδου αυτής, όπως αποτυπώθηκαν σε τεκμήρια της εποχής.

Άξιο όμως αναφοράς είναι το γεγονός ότι οι μαρτυρίες των πρωταγωνιστών, των στρατιωτών δηλαδή και των χαμηλόβαθμων ως επί το πλείστον αξιωματικών που βρέθηκαν στα χιονισμένα βουνά της ελληνοαλβανικής μεθορίου, αποτελούσαν μια ισχνή μερίδα της σχετικής βιβλιογραφίας.

Όπως αναφέρεται και στον πρόλογο της έκδοσης, "η παρούσα μελέτη είναι μια επεξεργασμένη μορφή της διδακτορικής διατριβής, που εκπονήθηκε στα πλαίσια της έρευνάς μου για το ημερολόγιο ως ιστορική πηγή και ειδικότερα, για τα ημερολόγια του ελληνοϊταλικού πολέμου.

Αρχικός στόχος και επιθυμία ήταν η μελέτη της ταραγμένης δεκαετίας του '40 μέσα από μια αξιόλογη ιστορική πηγή, τα ημερολόγια. 

Βασικό κίνητρο ήταν η ανάγκη μελέτης των γεγονότων από την οπτική γωνία των υποκειμένων της ιστορίας, καθώς και η πίστη μου στην αξία της ημερολογιακής μαρτυρίας, η οποία στην παραδοσιακή ιστοριογραφία βαρύνεται με τη μομφή της υποκειμενικότητας και γι' αυτό θεωρείται μαρτυρία περιορισμένης αξίας."

Τα περισσσότερα από τα ημερολόγια ή τις πρόχειρες σημειώσεις που κρατούσαν οι πολεμιστές της πρώτης γραμμής σε κάποια ανάπαυλα των εχθροπραξιών παρέμειναν κλεισμένα σε κάποιο συρτάρι, ελάχιστα τυπώθηκαν ιδίοις εξόδοις από τους πολεμιστές, κάποια κατατέθηκαν στη Διεύθυνση Ιστορίας του ΓΕΣ και πολλά δυστυχώς χάθηκαν στον κυκεώνα των εξελίξεων που ακολούθησαν την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη ναζιστική κατοχή. 

HMS Perseus: The story of the sole survivor of a British submarine sunk in 1941 off Kefalonia, Ionian Sea, Greece

An incredible -yet true- story comes back to life through the book of Kostas Thoctarides and Rena Giatropoulou regarding the  legendary submarine «HMS Perseus». 

The book, published by the Hellenic Maritime Museum, contains 150 photos, documents for the loss of the submarine, and digital photos of "Perseus" exactly as it is lying on the seabed.

 

With the assistance of the Company for Tourist Development and Promotion of the island of Kefalonia and Skala Community, the research team identified and recorded on film for the first time since the sinking by an Italian mine on December 6, 1941, of the British submarine "HMS Perseus", at a depth of 52 meters.  

The naval tragedy that claimed the lives of 60 officers and sailors, including the Greek Lieutenant Nicolaos Merlin, became widely known thanks to the perseverance of Greek divers and the detailed historical research by Ms. Rena Giatropoulou. 

The sole survivor

A single sailor, stoker John Cape, managed to escape from the sunken submarine and after an Odyssey that lasted for months, Cape found himself in Alexandria, Egypt. 

The identification of the submarine, almost 60 years later, was based in part on the testimony of the sole survivor. The experienced diver Kostas Thoctarides notes: "When I first saw the picture of the submarine on the sonar display, my heart leaped"

"A wreck is not just a mass of steel, but has many human stories. We approached respectfully, in order not to disrupt the final resting place of the 60 souls who drowned that night of December 6, 1941.

I feel a moral obligation and ask divers not to remove anything from the wreck".

The "Perseus" is resting on the sandy bottom, almost upright, with a slight right tilt 18 degrees.  

The hole  that was caused by the explosion of the mine is visible on the left side of the bow, the only visible damage to the steel hull with a length of almost 90 meters. 

The manhole from which John Cape escaped  is still open while inside the submarine broken instruments and clutter attest to the violence of the explosion that sank "Perseus". 

Today many certified recreational divers visit the wreck of the "Perseus", which is now a popular diving destination in Kefalonia.

The remains of the drowned sailors are scattered across the submarine's floor

The identity of Perseus

The submarine HMS PERSEUS was designed in 1927 and built in England, shipyards Vickers - Armstrong in 1930. Type: PARTHIAN 
Length: 88.4 meters 
Displacement 1,475 tons on the surface and 2,040 tons submerged.

Γιατί επιλέχθηκε η 28η Οκτωβρίου;

Η ρήση του Έλληνα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, "alors c'est la guerre" ("λοιπόν αυτό σημαίνει πόλεμο", η οποία στη συνέχεια αποδόθηκε με το γνωστό "ΟΧΙ"), ως απάντηση στο τελεσίγραφο του ιταλού πρέσβη Εμμανουέλε Γκράτσι στις 3:00 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου, είναι μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της νεοελληνικής Ιστορίας. 

 
Προτού καν εκπνεύσει το τελεσίγραφο, οι φασιστικές ορδές του δικτάτορα Μουσσολίνι ξεκίνησαν τις επιθετικές τους ενέργειες κατά της Ελλάδας. 

Η 28η Οκτωβρίου 1940 έχει παραμείνει στην Ιστορία ως η ημερομηνία έναρξης του Ελληνοϊταλικού Πολέμου και παρά το ότι από μικρή ηλικία οι Έλληνες διδάσκονται τα του πολέμου, λίγοι ωστόσο γνωρίζουν γιατί επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία από τους Ιταλούς, ως αφετηρία της επίθεσής τους κατά της Ελλάδας. 

 

Το ρολόι γυρίζει αρκετά χρόνια πριν το 1940. 

Τον Οκτώβριο του 1922, όταν ακόμα η Ελλάδα βασανιζόταν από τη συντριβή στη Μικρά Ασία από τις δυνάμεις του Κεμάλ Ατατούρκ, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τα παράλιά της βρέθηκαν κακήν-κακώς στην "παλιά Ελλάδα" και ο όχλος αναζητούσε τους πραγματικούς ή φανταστικούς υπαίτιους της Μικρασιατικής Καταστροφής, με απότοκο τη "Δίκη των Εξ", ο Ιταλός δικτάτορας Μπενίτο Μουσολίνι ξεκινούσε την "Πορεία προς τη Ρώμη" (Marcia su Roma).

Επικεφαλής 30.000 περίπου φασιστών, ο Μουσολίνι ηγήθηκε της πορείας προς τη Ρώμη και στις 28 Οκτωβρίου του 1922, ο βασιλιάς της χώρας Βιττόριο Εμμανουέλε ο Γ' (Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ') παρέδωσε τα ηνία της χώρας στον μετέπειτα δικτάτορα της χώρας.

Για το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας η 28η Οκτωβρίου είχε βαθύ συμβολικό χαρακτήρα. 

Έτσι, όταν οι πολεμικές προπαρασκευές της χώρας, οι οποίες είχαν ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα, με την κατάληψη της Αλβανίας και μια σειρά άλλων ενεργειών, έφτασαν στο απόγειό τους, ο Μουσολίνι διέταξε τα εντεταλμένα όργανα του καθεστώτος του να θέσουν ως ημερομηνία έναρξης της επίθεσης κατά της Ελλάδας την 28 Οκτωβρίου, όπως και έγινε.

Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες που επιβάρυναν και τις δύο πλευρές, αλλά κυρίως τους επιτιθέμενους Ιταλούς, τις επιφυλάξεις των στρατηγών του Ιταλού δικτάτορα, οι οποίοι εξέφραζαν αντιρρήσεις για το αποτέλεσμα της επίθεσης, αλλά και την εκπεφρασμένη διαφωνία των ναζί, οι οποίοι δεν επιθυμούσαν να ανοίξει άλλο μέτωπο, την ώρα που προετοιμάζονταν για την επίθεσή τους κατά της Σοβιετικής Ένωσης, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, 18 χρόνια μετά την Πορεία προς τη Ρώμη άρχισαν οι εχθροπραξίες που οδήγησαν στο "Έπος της Αλβανίας".

*Τα επιστολικά δελτάρια του 1945, που απαθανατίζουν τις επιτυχίες των Ελλήνων στο Αλβανικό Μέτωπο, είναι από τη συλλογή μου και διατίθενται χωρίς μουτζούρες και υδατογραφήματα σε όλους όσοι ενδιαφέρονται σε υψηλή ανάλυση.