Η Ιστορία μιας Φωτογραφίας: Ο Γιάννης Μπεχράκης φωτογραφίζει και γράφει για την Κορώνεια

Φωτό & Κείμενο: Γιάννης Μπεχράκης

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2007, το Φθινόπωρο είχε κάνει αισθητή την παρουσία του με τις πρωτοβρόχια,  τη πτώση θερμοκρασίας, και εκείνο το στενάχωρο συναίσθημα του αποχωρισμού, πάει άλλο ένα καλοκαίρι!

Έκανα ζάπινγκ και σταμάτησα στο δελτίο ειδήσεων της ΕΤ3, αφουγκραζόμουν τις ειδήσεις για ενδιαφέροντα θέματα .

Οι εικόνα στη τηλεόραση φάνταζε σαν από ταινία επιστημονικής φαντασίας,  εικόνες μετά από κάποια βιβλική καταστροφή , νεκρά πουλιά σε ένα έδαφος χαραγμένο σαν λες το πρόσωπο υπερήλικα.

Άνοιξα τη φωνή για να ακούσω  το ρεπορτάζ, ήταν η λίμνη Κορώνεια κοντά στη Θεσσαλονίκη, σχεδόν  αποξηραμένη  με χιλιάδες νεκρά πουλιά, χωρίς αλιεύματα και ελπίδα.

Χωρίς να το πολυσκεφτώ πετάχτηκα όρθιος και έτρεξα στο δωμάτιο να ντυθώ, πήρα τη τσάντα με τα φωτογραφικά και το λαπτοπ και είπα στην εμβρόντητη  γυναίκα μου «πάω Κορώνεια»! 

Ήταν μια μετά τα μεσάνυχτα και η γυναίκα μου συνηθισμένη από ανάλογες καταστάσεις

Θέματα περιβάλλοντος γι’ εμένα είναι πολύ σημαντικά, είναι το παρόν και ακόμη περισσότερο το μέλλον του πλανήτη μας, δηλαδή της ζωής μας  και της ζωής των απογόνων μας!

Έφτασα κατά τις 6:30 με το χάραμα, ο καιρός μουντός με απειλητικά σύννεφα να καλύπτουν τον ουρανό πάνω από  τη λεκάνη της Μυγδονιας ανατολικά της Κόρης του Θερμαϊκού.

Οδήγησα περιμετρικά της λίμνης ψάχνοντας τρόπους να προσεγγίσω για να βρω τα νεκρά πουλια και αλλά σημάδια της καταστροφής.

Βρήκα ένα άνοιγμα στους θάμνους και οδήγησα μέσα στη λίμνη, παράτησα το αυτοκίνητο και άρχισα να περπατώ στη ξερή ράχη της φωτογραφίζοντας της βαθειάς ρυτίδες και κάποια σημάδια της ιστορίας.

Ξαφνικά έφτασε η μπόρα, το σκηνικό ήταν σουρεαλιστικό και εγώ άρχισα να τρέχω προς το αυτοκίνητο να προλάβω να βγω από τη λίμνη πριν μαλακώσει το χώμα και κολλήσω, φαντάστηκα ότι αν κάποιος έβλεπε τη φάση θα έριχνε πολύ γέλιο!

Αργότερα βρήκα τον κύριο Φιλώτα Πασιο, ένα περιβαντολογο που είχε ασχοληθεί με τη λίμνη. Έβγαλα μια σειρά από δραματικές φωτογραφίες της περιοχής και όταν αισθάνθηκα ότι είχα κάνει ότι καλύτερο μπορούσα δεδομένων των συνθηκών και του χρόνου που είχα, πήρα το δρόμο του γυρισμού ήταν μεσημέρι. Έφτασα σπίτι κατά τις 7 το απόγευμα, η 8 μηνών κόρη μου με αντάμειψε με ένα πλατύ χαμόγελο και η γυναίκα μου με ένα καλό απογευματινό γεύμα!

Διάλεξα τις φωτογραφίες και έγραψα το ρεπορτάζ,  ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν τέλειωσα!

Τη δεκαετία του 1950 ήταν από τις πιο παραγωγικές λίμνες της Ελλάδας σε αλιεύματα. 

Τη δεκαετία του 1970 είχε έκταση 45.000 στρέμματα και μέσο βάθος 5 μέτρα. Στις αρχές της δεκαετίας του νέου αιώνα η έκτασή της είχε μειωθεί σε 10.000 στρέμματα και μέσο βάθος 0,5-1 μέτρο. Η τελευταία εμφάνιση ψαριών έγινε το 1995. 

Το καλοκαίρι του 1999 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος) η λίμνη ήταν πλέον εντελώς αποξηραμένη. Τα επόμενα χρόνια πήρε κάποια ποσότητα νερού. 

Το καλοκαίρι του 2007, 30.000 πουλιά πέθαναν και το 2008 αποξηράνθηκε για μια ακόμη φορά.

*Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 3 του περιοδικού ΓΕΩΔΡΟΜΙΟ, 3 Αυγούστου 2013