Όχι τέτοιο κράτος...

Πότε παύει να υφίσταται ένα κράτος; Όταν αυτοακυρωθεί, όταν εξοντωθούν οικονομικά οι υπήκοοί του, όταν η δωρεάν Υγεία και Παιδεία έχουν καταντήσει κακόγουστα ανέκδοτα σε… δύο λέξεις, όταν χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, ή έναν πόλεμο, ή όταν οι «προστάτιδες» δυνάμεις αποφασίσουν την κατάλυσή του; Ο καθένας έχει σίγουρα τη δική του απάντηση, σε μια θλιβερή κατάσταση που βιώνουμε έντονα τα τελευταία χρόνια, χωρίς μάλιστα προοπτική βελτίωσης. Αντίθετα, οι διαφορές οξύνονται, οι πιο αδύνατοι πετιούνται στο περιθώριο και η οργή δε θ’ αργήσει να μετατραπεί σε τυφλό μίσος.

Το αδιέξοδο έχει πολλές όψεις: Μια κρίση οικονομική, αλλά και αξιών, ηθική, πολιτιστική, ακόμα και αισθητική για ένα λαό χαμένο στο σοκ και το δέος των επιθέσεων που δέχεται από παντού. Μια αισιόδοξη και δημιουργική συστράτευση δε φαίνεται πουθενά. Σε τέτοιες εποχές, αντί να ψάξουμε για εκείνα που μας ενώνουν και μας κάνουν πιο δυνατούς, η κοινωνία μας παραμένει κατακερματισμένη, με μόνη κοινή μοίρα τα χαράτσια της εφορίας, για τα… κορόιδα που πληρώνουν μόνιμα το λογαριασμό των τζαμπατζήδων.

Ίσως τελικά ένα κράτος που οικοδομήθηκε με υλικά την απάτη, την καχυποψία και την κλεψιά, δεν αξίζει να υπάρχει. Το κράτος όμως είμαστε και όλοι εμείς, παραφράζοντας τη Λουδοβίκεια ρήση, οπότε, επειγόντως χρειάζεται διέξοδος…