Τα αποκαϊδια του κοινωνικού κράτους

Στα υψηλότερα επίπεδα από το 2004 έφτασαν τα ποσοστά της ανεργίας στη χώρα μας, ανακοίνωσε η πανταχόθεν βαλλόμενη για την αξιοπιστία των στοιχείων της ΕΣΥΕ. Σύμφωνα με τις στατιστικές, οι άνεργοι έφτασαν τους 531.953, ανήλθαν δηλαδή σε ποσοστό 10,6% των απασχολούμενων. Οι γυναίκες έχουν το θλιβερό προνόμιο να προηγούνται με 13,3%, έναντι 8,8% των ανδρών, ενώ οι περιοχές που μαστίζονται από την ανεργία είναι οι περιφέρειες νότιου Αιγαίου, Θράκης και Μακεδονίας. Αθροιστικά στις ηλικίες 15 έως 34 ετών η ανεργία ξεπερνά το 40%, με απλά λόγια σχεδόν ένας στους δύο νέους Έλληνες δεν έχει δουλειά.

Αυτά λένε οι αριθμοί, αν δεχθούμε ότι η ΕΣΥΕ σε αυτή την περίπτωση τουλάχιστον έκανε όντως τη δουλειά της σωστά. Δυστυχώς όμως πίσω από κάθε αριθμό κρύβεται και μια μικρή ή μεγάλη ανθρώπινη τραγωδία. Οικογενειάρχες που έμειναν ξαφνικά άνεργοι, νέοι που έχουν απελπιστεί, καθώς δε βρίσκουν δουλειά εδώ και χρόνια, με αποτέλεσμα να κατηγοριοποιούνται ως «μακροχρόνια άνεργοι» και να μην προσμετρώνται πλέον στις στρατιές «φρέσκων» ανέργων, υποαπασχολούμενοι του ενός μεροκάματου τη βδομάδα, ή «ενοικιαζόμενοι» εργαζόμενοι, όλοι αυτοί έχουν μια πικρή ιστορία να διηγηθούν.

Ζούμε την κατάρρευση της απασχόλησης, αναπνέουμε τον καπνό που αφήνουν τα αποκαΐδια του κοινωνικού κράτους, βλέπουμε καθημερινά τις ελπίδες ανάκαμψης να χάνονται στην ομίχλη της αβεβαιότητας. Αυτό που ψιθυρίζεται στα «σαλόνια» της Ευρώπης όμως δεν είναι το πώς θα εξασφαλιστεί για όλους το δικαίωμα στην απασχόληση και την αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα ελεγχθεί η επερχόμενη κοινωνική αναταραχή.