Στην τσίτα…

Η βία είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας, τουλάχιστον στις ζούγκλες του τσιμέντου που επιβιώνουμε οι περισσότεροι. Στα καλά του καθουμένου μπορεί να βρεθούμε σε διασταυρούμενα πυρά, όπως ο 25χρονος πατέρας ενός βρέφους, ο οποίος ήταν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή και έπεσε νεκρός. Στους δρόμους, στις ουρές κάποιας δημόσιας υπηρεσίας, ακόμα και στη γειτονιά μας γινόμαστε μάρτυρες λεκτικής βίας ή ακόμα και χειροδικίας, συνήθως «δι ασήμαντον αφορμήν», όπως έλεγαν τα παλιά αστυνομικά δελτία.

Τα αίτια πολλά: Η ανασφάλεια, απότοκη της κρίσης, η απέχθεια και ο φόβος για τους «άλλους», η συσσωρευμένη οργή. Σταδιακά αποκτούμε μια φοβική συνείδηση, κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας, ρίχνουμε το ανάθεμα στο διαφορετικό και βυθιζόμαστε σε μια εικονική ζωή, εγκλωβισμένοι στο τρίπτυχο σπίτι - δουλειά (αν είμαστε τυχεροί και έχουμε) - σπίτι.

Δείτε πώς σε ένα τυπικό δελτίο ειδήσεων ή σε ένα ρεπορτάζ εφημερίδας κάθε βίαιο συμβάν αποκτά άλλη διάσταση: Με δραματική μουσική υπόκρουση, εντυπωσιακά γραφήματα, γλαφυρές περιγραφές, υστερικούς αυτόπτες μάρτυρες και όσο το δυνατόν περισσότερο αίμα, η συνταγή της επιτυχίας είναι απλή : Το Κακό είναι έξω από την πόρτα σου, ο φιλήσυχος γείτονάς σου μπορεί να είναι μανιακός δολοφόνος, ο «ξένος» (όχι απαραίτητα ο αλλοεθνής) φταίει για όλα, η αστυνομία ολιγωρεί.

Σε λίγο θα απαιτήσουμε, για την ασφάλειά μας φυσικά, να αγοράζουμε πολυβόλα στα σούπερ μάρκετ, όπως στις ΗΠΑ. Θα πυροβολούμε πρώτα και μετά θα ρωτάμε, όπως στα καουμπόικα έργα. Ζούμε στην τσίτα. Αυτό δε θέλαμε; Να γίνουμε όπως οι «πολιτισμένοι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι»; Τα καταφέραμε!