Όταν η Γη είχε δύο φεγγάρια

Διαστημική… καραμπόλα «γέννησε» τη Σελήνη, όπως την ξέρουμε σήμερα

Η Γη είχε δύο φεγγάρια, τα οποία κάποια στιγμή συγκρούστηκαν, δημιουργώντας έτσι τη Σελήνη όπως την ξέρουμε σήμερα, σύμφωνα με νέα θεωρία που δημοσίευσαν στην έγκριτη επιστημονική επιθεώρηση Nature αστρονόμοι από τα πανεπιστήμια της Σάντα Κρουζ στις ΗΠΑ και της Βέρνης στην Ελβετία.

Και οι δύο δορυφόροι του πλανήτη μας, εφόσον ευσταθεί η θεωρία, δημιουργήθηκαν από την κοσμική… καραμπόλα της Γης με κάποιον άλλο πλανήτη, στις απαρχές της δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος και… συζούσαν, για δεκάδες εκατομμύρια χρόνια. Αντίθετα, η επικρατούσα μέχρι σήμερα άποψη υποστηρίζει ότι η Σελήνη απορρόφησε ταχύτατα τους… αντίζηλούς της, ή τους έστειλε στα πέρατα του Διαστήματος, λόγω της βαρυτικής της δύναμης.

Οι επιστήμονες βασίζουν τη θεωρία τους στη μελέτη των δύο όψεων του Φεγγαριού, εκείνης που «βλέπει» προς τη Γη και της σκοτεινής πλευράς του. Σύμφωνα με τα δεδομένα που υπάρχουν από παλιότερες μελέτες, η μεριά που είναι προς τη Γη παρουσιάζει ένα πιο ομαλό γεωλογικό προφίλ, ενώ αντίθετα η άλλη πλευρά είναι πιο απότομη και το σημαντικότερο, ο φλοιός, η επιφανειακή στιβάδα δηλαδή, είναι παχύτερος κατά τουλάχιστον 50 χιλιόμετρα, γεγονός που καταδεικνύει σύμφωνα με τους επιστήμονες ότι η ασυμμετρία αυτή της Σελήνης οφείλεται σε σύγκρουση με άλλο ουράνιο σώμα.

Ο αστρονόμος Έρικ Άσφογκ που συμμετείχε στην ερευνητική ομάδα σημείωσε ότι τα στοιχεία συνηγορούν στο ότι πράγματι έγινε η σύγκρουση αυτή. Ο ίδιος συμπλήρωσε ότι η αναπαράσταση του συμβάντος με τη βοήθεια πανίσχυρων υπολογιστικών συστημάτων κατέδειξε ότι η… δεύτερη Σελήνη είχε διάμετρο περίπου 1000 χιλιομέτρων και το ένα τριακοστό του όγκου του γνωστού μας φεγγαριού. Ο Δρ. Μάρτιν Γιούτζι, μιλώντας στο BBC για τη θεωρία αυτή εξήγησε: «Η σύγκρουση συνέβη σε αργή κίνηση, με ταχύτητα που δεν ξεπερνούσε τα 2,4 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο και περισσότερο έμοιαζε με απορρόφηση της μικρότερης Σελήνης από τη μεγαλύτερη». Η σύγκρουση πάντως σύμφωνα με την προσομοίωση που πραγματοποίησαν οι επιστήμονες είχε την ισχύ εκατομμυρίων ατομικών βομβών και δημιούργησε ένα «τσουνάμι» μάγματος, δηλαδή λιωμένων από τις υψηλές θερμοκρασίες πετρωμάτων που «ρυτίδιασαν» την επιφάνεια της Σελήνης.

Άλλοι επιστήμονες πάντως που κλήθηκαν να καταθέσουν τις απόψεις τους διατηρούν τις επιφυλάξεις τους, καθώς η νέα αυτή θεωρία βασίζεται «περισσότερο σε θεωρητικά μοντέλα, παρά σε ακλόνητα στοιχεία».

Αυτό που απομένει για να φανεί αν η νέα θεωρία τελικά ισχύει, θα είναι η μελέτη των πετρωμάτων και των ορυκτών που βρίσκονται στην αθέατη πλευρά της Σελήνης  και που θα πρέπει να συλλεγούν σε μελλοντική αποστολή στο δορυφόρο της Γης.

Η Σελήνη έχει περάσει διάφορες… φάσεις και ανέκαθεν προκαλούσε το ενδιαφέρον του ανθρώπου. Διαβάστε κάποιες από τις θεωρίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας:

• Ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος (6^ος αι. π.Χ.) υποστήριζε ότι η Σελήνη ήταν ένας κυλινδρικός σωλήνας εξαερισμού του Σύμπαντος.
• Το 1824 ο Φραντς φον Πάουλα Γκρουιτχούζεν ήταν ο πρώτος που απέδωσε τη δημιουργία των κρατήρων στην επιφάνειά της στην πρόσκρουση άλλων ουράνιων σωμάτων. Ο ίδιος όμως είχε υποστηρίξει δύο χρόνια νωρίτερα ότι είχε εντοπίσει μια μεγάλη πόλη στη Σελήνη, με θεόρατα τείχη στην οποία κατοικούσαν οι… φεγγαράνθρωποι.
• Η εφημερίδα Νιου Γιορκ Σαν δημοσίευσε το 1835 ένα άρθρο σύμφωνα με το οποίο όχι μόνο υπήρχαν μόνιμοι κάτοικοι στη Σελήνη, αλλά ακόμα περισσότερο είχαν εντοπιστεί 130 είδη ζώων και φυτών. Το μύθευμα είχε γίνει πιστευτό, εκτοξεύοντας τις πωλήσεις της εφημερίδας, μέχρι τη στιγμή που επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Γέηλ αποκάλυψαν τη δημοσιογραφική απάτη.
•  Πολλά βιβλία υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα ότι η Σελήνη είναι βάση εξωγήινων και σημειώνουν ικανοποιητικές πωλήσεις στον κύκλο των θιασωτών των θεωριών συνομωσίας. Το πιο διάσημο από αυτά, αναφέρεται στην αποστολή της ΝΑΣΑ στη Σελήνη, η οποία χαρακτηρίζεται ως «απάτη», καθώς σύμφωνα με τους συγγραφείς του ο άνθρωπος δεν πάτησε ποτέ του εκεί και τα τηλεοπτικά πλάνα γυρίστηκαν σε κάποια ερημική τοποθεσία των ΗΠΑ.