Ξύνοντας τον πάτο του βαρελιού

Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, οι οποίες παρουσιάζονται στην Ελλάδα ως «μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης», με ή χωρίς εισαγωγικά, είναι ένα ζήτημα που θα αξιολογήσουν οι ιστορικοί του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος. Σήμερα όμως, είναι γεγονός ότι δόθηκε παράταση ζωής στην οικονομία της Χώρας, όχι γιατί ξαφνικά μας… αγάπησαν οι εταίροι μας, αλλά περισσότερο επειδή φοβήθηκαν ότι μια δική μας χρεοκοπία θα συμπαρέσυρε και πολλούς άλλους.

Στην καθημερινότητα των πολιτών όμως, τίποτα δε θα αλλάξει, αν δεν εφαρμοστούν άμεσα εκείνες οι διαρθρωτικές αλλαγές -οι οποίες στην πραγματικότητα έπρεπε να υλοποιηθούν πριν από μερικές δεκαετίες- που θα διασφαλίσουν βιωσιμότητα και ανάπτυξη. Το μοντέλο που υπηρετήθηκε τα τελευταία 40 χρόνια -κρατικοδίαιτη οικονομία του στενού, ευρύτερου, ευρύτατου και… ιδιωτικού Δημόσιου τομέα- με απλά λόγια, ένα παρασιτικό σύστημα παροχής κάθε λογής υπηρεσιών, απομακρυσμένο από κάθε έννοια παραγωγικής διαδικασίας πρέπει επιτέλους να αλλάξει.

Αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό στοίχημα: Ο μετασχηματισμός του κράτους, με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζει ανάπτυξη για τις μελλοντικές γενιές και να προσφέρει ευκαιρίες στην ιδιωτική πρωτοβουλία, χωρίς να απαξιωθούν ακόμα περισσότερο η δημόσια Υγεία και Παιδεία.

Με τις πράξεις ή την αδράνεια της κυβέρνησης όμως, σε μια σειρά ζητημάτων, είναι αμφίβολο αν υπάρχει η βούληση, ο σχεδιασμός και ο συντονισμός για τη λήψη τέτοιων αποφάσεων και σε μερικούς μήνες θα βρεθούμε πάλι στο ίδιο σημείο, ξύνοντας τον πάτο του βαρελιού.