Η κατακερματισμένη κοινωνία...

Οι χθεσινές κινητοποιήσεις των ιδιοκτητών ταξί, πέρα από το δίκαιο ή μη των αιτημάτων τους, καταδεικνύουν για μια ακόμα φορά τον κατακερματισμό της κοινωνίας μας, υπό το βάρος μάλιστα της οικονομικής κατάρρευσης που επιδεινώνει και μεγιστοποιεί τις αντιδράσεις.

Την περίοδο που η μόνη βαριά βιομηχανία της χώρας, ο τουρισμός, προσπαθεί να ανακάμψει και να δώσει μια «ανάσα» στη χειμαζόμενη -εν μέσω καύσωνα- πραγματική οικονομία, αποκλείονται από τους ταξιτζήδες λιμάνια και αεροδρόμια, ως μέσο πίεσης στις κυβερνητικές επιλογές. Πέραν του ότι τέτοιες κινητοποιήσεις είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα έχουν οποιοδήποτε αποτέλεσμα, η εικόνα έχει ήδη κάνει το γύρο του κόσμου, καθώς στην εποχή του Διαδικτύου, οι πληροφορίες και οι υποκειμενικές μαρτυρίες φτάνουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Τα κρουαζιερόπλοια που «δένουν» για μια μέρα στον Πειραιά δε μπορούσαν να αποβιβάσουν τους τουρίστες που ήθελαν να πάνε στην Ακρόπολη, ενώ αρκετοί ήταν και εκείνοι που αναγκάστηκαν να περπατήσουν όχι σε ένα γραφικό σοκάκι κάποιου νησιού, αλλά στο δρόμο για το… αεροδρόμιο. Μέσα στο λιοπύρι και την καυτή άσφαλτο, άλλοι έσερναν βαλίτσες, άλλοι κουβαλούσαν στα χέρια τους μικρά παιδιά και τελικά οι περισσότεροι απλά έχασαν τις πτήσεις τους. Αυτοί οι άνθρωποι πιθανότατα δε θα μάθουν ποτέ τι ζητούν οι ιδιοκτήτες ταξί, θα φροντίσουν όμως να μεταφέρουν την εμπειρία τους όταν επιστρέψουν στις χώρες τους.

Αυτό ίσως είναι και το πιο απαισιόδοξο απότοκο της κρίσης: Αντί να είμαστε ενωμένοι μπροστά στον κίνδυνο, αντί να συσπειρωνόμαστε, για μια ακόμα φορά η κάθε κοινωνική ομάδα στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τα -δίκαια ή μη- κεκτημένα της, δε διστάζει να υπονομεύσει τις προσπάθειες των υπολοίπων, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στο σύνολο.