Τελικά, ποιοι είναι ανάπηροι;

Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι με αναπηρία στην Ελλάδα διεκδικούν καθημερινά το δικαίωμα στο αυτονόητο, τη δυνατότητα δηλαδή αξιοπρεπούς διαβίωσης. Τη στιγμή που δεν υπάρχουν καν οι στοιχειώδεις υποδομές στους δρόμους, στις δημόσιες υπηρεσίες, ακόμα και στα περισσότερα μουσεία της χώρας μας, είναι επόμενο οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες και οι τυφλοί να αισθάνονται ότι η πολιτεία τους περιθωριοποιεί στις παρυφές της κοινωνίας μας.

Μια κοινωνία όμως στην οποία η διαφορετικότητα θεωρείται ακόμα «στίγμα» και καταδικάζει τους συνανθρώπους μας με αναπηρία σε μια ζωή γεμάτη αποκλεισμούς δε μπορεί να θεωρείται δίκαιη και ελεύθερη. Γιατί δεν είναι μόνο το ανίκανο κράτος που αδιαφορεί για τα δικαιώματα μεγάλου μέρους των πολιτών του, αλλά πολύ περισσότερο ο καθένας από εμάς που με πράξεις δείχνουμε το έλλειμμα παιδείας και την αναλγησία μας, όταν παρκάρουμε σε μια ράμπα αναπηρικών αμαξιδίων, όταν στρέφουμε το κεφάλι μας αλλού τη στιγμή που ένας τυφλός συνάνθρωπός μας προσπαθεί να περπατήσει στα άθλια πεζοδρόμια των πόλεων μας.

Και αυτό είναι το χειρότερο: Έχουμε μάθει να κατηγορούμε τους άλλους, να στρέφουμε την κριτική μας προς το απρόσωπο κράτος και να αναλωνόμαστε σε κούφια λόγια.

Οι άνθρωποι με αναπηρία είναι περήφανοι και δεν επαιτούν τη συμπάθειά μας. Απαιτούν αξιοπρέπεια και τιμή. Ας το σκεφτούμε όλοι εμείς που έχουμε καταντήσει κοινωνικά αναίσθητοι και εαυτούληδες.