Αμφιβάλλω...

Τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν, μέχρι να ακολουθήσουν νεότερα και πριν εκείνα αντικατασταθούν από ολοκαίνουρια και ακόμα πιο δυσβάστακτα μέχρι να τελειώνει το… παραμύθι της εξόδου από το τούνελ, είναι ένα ακόμα χτύπημα στον έτσι κι αλλιώς κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό της χώρας. Την ώρα που η ανάπτυξη έχει αρνητικό πρόσημο και οι δομές καταρρέουν σε επίπεδα προ του 1900, κάποιοι επιμένουν να ζουν στο δικό τους κόσμο.

Πολιτικοί, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης αλλά με ένα κοινό, ότι είναι κατά την άποψή τους οι κοινωνοί της μιας και μοναδικής Αλήθειας, απαγγέλουν το ποίημά τους, κατηγορώντας τους προηγούμενους, τους προ-προηγούμενους, το λαό που… δεν τους ψήφισε και συνεχίζουν να μην προσφέρουν το παραμικρό για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής για εκατομμύρια πολίτες.

Ακόμα και με τις θριαμβολογίες των πρόσφατων εκλογών, στις οποίες όλοι νίκησαν, αν εξαιρέσουμε βέβαια το γεγονός ότι η αποχή, τα λευκά και τα άκυρα διαμόρφωσαν τελικά μια μειοψηφική… πλειοψηφία, σχεδόν κανείς δε μπήκε στον κόπο να εξηγήσει τι σημαίνουν οι αλλαγές που προωθούνται σε αυτοδιοικητικό επίπεδο. Αντίθετα, οι περισσότεροι επέλεξαν το δρόμο της πόλωσης και των εκβιαστικών διλημμάτων.

Κάποια στιγμή όμως πρέπει επιτέλους να μιλήσουν με ειλικρίνεια, μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες και να προτείνουν συγκεκριμένες στρατηγικές άμβλυνσης των επιπτώσεων της κρίσης.

Είναι όμως ικανοί για αυτό; Αν κρίνουμε από την απαξίωση της πολιτικής και των φορέων της, αμφιβάλλω.