Μας πήραν… τα μέτρα

Τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση για την επιβίωση της χώρας, φαίνεται ότι προϋποθέτουν την οικονομική εξόντωση των συνήθων υπόπτων, δηλαδή των μισθωτών. Άδικο το φορολογικό σύστημα, μεγάλες και οι επιπλέον επιβαρύνσεις που «γονατίζουν» τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Και αν τα μέτρα αυτά, εκτός από ξεδιάντροπα εισπρακτικό χαρακτήρα έλυναν για πάντα το πρόβλημα, έστω και με πικρή διάθεση από τη συρρίκνωση των εισοδημάτων μας, θα λέγαμε χαλάλι. Δυστυχώς όμως, όπως βγαίνουμε από το τούνελ της λιτότητας εδώ και 30 χρόνια, έτσι και τα μέτρα αυτά είναι τα τελευταία, μέχρι τα επόμενα.

Αλλά φευ! Δε γίνεται να αλλάξουν οι νοοτροπίες δεκαετιών. Ο πολίτης αντιμετωπίζει το κράτος σαν ληστή που μόνιμα «βάζει χέρι» στην τσέπη του. Κάθε λογής χαράτσια επιβάλλονται, έθιμο που επιζεί ένδοξα από την εποχή της τουρκοκρατίας, οπότε και ο καθένας σκαρφίζεται κάθε λογής τέχνασμα για να γλυτώσει από τη μέγγενη του φοροεισπράκτορα. Όσο το κράτος λειτουργεί ως ληστής, είναι σχεδόν… υποχρέωση του καθένα να κοιτάξει να γλυτώσει ό,τι μπορεί.

Το πρόβλημα είναι όμως άλλο: Όσο νερό και αν ρουφήξουμε με το καλαμάκι, ο Ατλαντικός Ωκεανός των χρεών δε θα αδειάσει ποτέ. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι επιπλέον φόροι, είναι οι περίφημες «διαρθρωτικές αλλαγές». Δικαιότερη κατανομή του πλούτου, καλύτερη διαχείριση της οικονομίας και επιτέλους ένα όραμα που θα ενώσει τους Έλληνες. Ένα όραμα ελπίδας -όχι με πολιτικάντικες γενικολογίες, από αυτές έχουμε χορτάσει τόσα χρόνια- το οποίο θα πείσει όλους μας ότι επιτέλους έχουμε το δικαίωμα να μην αισθανόμαστε μονίμως τα κορόιδα που πληρώνουν τις αμαρτίες των «έξυπνων». Όσο το κράτος είναι εχθρός μας και προσπαθεί να μας τη φέρει με κάθε τρόπο, προκοπή δε θα δούμε. Κάποια στιγμή, η αντίδραση της κοινωνίας θα είναι ανεξέλεγκτη, η αγανάκτηση και η απελπισία θα οπλίσουν τα χέρια όλων όσοι δεν έχουν τίποτε άλλο πια να χάσουν – και δυστυχώς στην Ελλάδα του σήμερα, αυτοί είναι οι περισσότεροι.