"O εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν αναπόφευκτος", ο καθηγητής Ιστορίας Πολυμέρης Βόγλης μιλάει για το βιβλίο του "Η Αδύνατη Επανάσταση"

Ο αναπληρωτής καθηγητής κοινωνικής ιστορίας στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Πολυμέρης Βόγλης μιλάει για το καινούριο του βιβλίο "Η Αδύνατη Επανάσταση" (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια) προκειμένου να φωτίσει πτυχές της εμφύλιας σύρραξης που τόσο ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, είτε σε τοπικό επίπεδο, είτε σε επίπεδο διαπάλης ιδεών και αντιλήψεων ακόμα και σήμερα.

Κατά την πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου σας «Η αδύνατη επανάσταση» αναφερθήκατε, μεταξύ άλλων, σε δύο ζητήματα: α/ «Ο εμφύλιος δεν κηρύσσεται αλλά έρχεται, μέσα από μια σειρά πράξεων και παραλείψεων» και β/ «Η εσωτερική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και όχι ο εξωτερικός παράγοντας είναι το αντικείμενο της εν λόγω μελέτης». Με αυτά τα δύο δεδομένα, πόσο εύκολο είναι για έναν ιστορικό να αναλύσει το παρελθόν, γνωρίζοντας παράλληλα τι ακριβώς συνέβη στην εξέλιξη των πραγμάτων σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, χωρίς έστω και υποσυνείδητα να επηρεαστεί στην ιστορική του αφήγηση;

Σκοπός μου ήταν να δείξω την συνθετότητα των εξελίξεων, αποφεύγοντας απλουστευτικές προσεγγίσεις. Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω το διεθνές πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, εστίασα περισσότερο στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που συμβαίνουν στην Ελλάδα μετά την Απελευθέρωση. 

Ο λόγος για αυτήν την επιλογή είναι ότι τα αίτια του εμφυλίου πολέμου βρίσκονται στις αντιθέσεις που υπήρχαν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, στην αντιπαλότητα μεταξύ Αριστεράς και κυβέρνησης, η οποία από ένα σημείο και μετά έγινε στρατιωτική σύγκρουση. 

Επιπλέον, αυτό που υποστηρίζω είναι ότι ο εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν προειλημμένη απόφαση –κανένας από τους δύο αντιπάλους δεν είχε σχεδιάσει τον εμφύλιο πόλεμο. 

Η έκρηξη του εμφυλίου πολέμου ήταν μια διαδικασία, μια διολίσθηση προς τη στρατιωτική σύγκρουση, η οποία διαρκώς κλιμακωνόταν. 

Εκ των υστέρων, μπορεί κανείς να λέει ότι εάν δεν είχε γίνει το α ή το β, ενδεχομένως να είχε αποφευχθεί ο Εμφύλιος. 

Όντως, ο εμφύλιος πόλεμος δεν ήταν αναπόφευκτος. Η πρόκληση για τον ιστορικό είναι να εξετάσει γιατί, τελικά, τα πράγματα έγιναν με αυτόν τον τρόπο, γιατί άλλες πιθανές λύσεις δεν ευοδώθηκαν. 

Πρόκληση δύσκολη, γιατί ο ιστορικός είναι «τέκνο» μιας συγκεκριμένης κάθε φορά εποχής και ο ίδιος έχει πολιτική άποψη. Ο ιστορικός δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός, αυτό που μπορεί να κάνει είναι να επιχειρεί μια όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένη και πιο συνθετική προσέγγιση.  

Ο Πολυμέρης Βόγλης μιλάει για το βιβλίο του "Η αδύνατη επανάσταση" στο βιβλιοπωλείο "Πλειάδες"

Η διάκριση των αστικών κέντρων (κυρίως Αθήνας και δευτερευόντως της Θεσσαλονίκης) και της περιφέρειας (επαρχίες, ορεινά χωριά κ.λπ.) είναι εμφανής, σε ό,τι αφορά στον Εμφύλιο. Τι ρόλο έπαιξε αυτή η διάκριση στην ευρύτερη εξέλιξή του; 

Ο Εμφύλιος ξεκίνησε και τελείωσε ως ένας πόλεμος της υπαίθρου. Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έμειναν μακριά από τον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες επαρχιακές πόλεις έζησαν απλά τον απόηχο του πολέμου. Λίγες μεγάλες επαρχιακές πόλεις, όπως η Καρδίτσα, η Νάουσα ή το Καρπενήσι μεταξύ άλλων, μετατράπηκαν σε πεδία πολέμου. 

Η κυβέρνηση σε όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου διατήρησε τον έλεγχο των πόλεων, εξαναγκάζοντας τον Δημοκρατικό Στρατό να κινείται μόνο σε ορεινές περιοχές, οι οποίες δεν διέθεταν πολύ πληθυσμό και οικονομικά ήταν φτωχές. 

Ο Δημοκρατικός Στρατός δεν μπόρεσε να ενισχύσει τα ερείσματά του στις πόλεις και να κινητοποιήσει τον πληθυσμό και, με αυτόν τον τρόπο, να προσδώσει δυναμική στην επανάσταση. 

Από το 1947 είχε προσανατολίσει τις δυνάμεις του στην υπεράσπιση ενός θύλακα στη βορειοδυτική Ελλάδα και δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει μια πλειοψηφική δυναμική στην ελληνική κοινωνία.  

 

Η καθημερινότητα ενός πολίτη της εποχής, σε αστικό κέντρο ή στην περιφέρεια, πόσο διαφορετική ήταν; (π.χ. κυνήγι επιβίωσης, εκκένωση χωριών, διατροφή κ.λπ.)

Η ζωή ήταν δύσκολη τόσο στις πόλεις όσο και στα χωριά αλλά οι κίνδυνοι ήταν διαφορετικοί. Στις μεγάλες πόλεις, αυτοί που βρέθηκαν στο στόχαστρο ήταν οι αριστεροί, οι οποίοι ζούσαν με τον κίνδυνο της κατάδοσης, της σύλληψης, των βασανιστηρίων, της φυλακής, κλπ. 

Στα χωριά, η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική και από αρκετές απόψεις πολύ χειρότερη. Στην αρχή του εμφυλίου πολέμου, οι κάτοικοι των περισσότερων χωριών ήταν εκτεθειμένοι στις πιέσεις κυρίως της χωροφυλακής και των παραστρατιωτικών που είχαν εξαπολύσει ένα κύμα βίας στην ύπαιθρο. 

Στη συνέχεια, τα ορεινά χωριά βρέθηκαν αποκλεισμένα από τη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να επιδεινωθεί δραματικά η καθημερινή ζωή τους. 

Όταν ο πόλεμος κλιμακώθηκε, πολλοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να γίνουν εσωτερικοί πρόσφυγες, ενώ παράλληλα εντάθηκαν και οι πιέσεις που ασκούσε ο Δημοκρατικός Στρατός, κυρίως με τη βίαιη στρατολογία. 

Στην ουσία, ο κοινωνικός ιστός των ορεινών κοινοτήτων διερράγη βίαια στα χρόνια του Εμφυλίου, και σε μεγάλο βαθμό ποτέ δεν αποκαταστάθηκε. Εννοώ ότι το μεγάλο ρεύμα της εσωτερικής μετανάστευσης που παρατηρούμε στη μεταπολεμική Ελλάδα έχει τις ρίζες του στον Εμφύλιο. 

Πόσο ορθοί -από ιστορικής πλευράς- είναι οι παραλληλισμοί του «τότε» με το «τώρα»; Πέρα από τα προφανή διδάγματα, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, μπορούμε πράγματι να θεωρήσουμε, όπως κάνουν αρκετοί, ότι υπάρχουν ομοιότητες του παρελθόντος με το παρόν, οι οποίες μπορούν να λειτουργήσουν ως «προπομποί» μια παρόμοιας κατάστασης;

Οι ιστορικοί είναι πολύ επιφυλακτικοί με τις αναλογίες μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Αυτό συμβαίνει γιατί το παρελθόν αυτό καθ’ εαυτό είναι ανεπανάληπτο. Αντίθετα με ότι πιστεύουν πολλοί, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. 

Ωστόσο, η γνώση του παρελθόντος είναι χρήσιμη και απαραίτητη, γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κατανοήσουμε τι συνέβη στο παρελθόν ή να εξηγήσουμε στάσεις και συμπεριφορές στο παρόν.

Η Ιστορία δε γράφεται με τα «αν», αλλά θα μπω στον πειρασμό να σας ρωτήσω: Παρά το ότι η μελέτη σας επικεντρώνει στα «εσωτερικά», πόσο «δεδομένη» θεωρείτε ότι ήταν η επικράτηση του «κράτους» έναντι των «ανταρτών», χωρίς να έχει υπάρξει τόσο μεγάλη βοήθεια αρχικά από την Αγγλία και κυρίως από τις ΗΠΑ σε υλικό και τεχνογνωσία;

Η βρετανική και η αμερικανική βοήθεια προς την κυβέρνηση ήταν πολύ σημαντική για την έκβαση του εμφυλίου πολέμου, ιδιαίτερα εάν τη συγκρίνει κανείς με τη βοήθεια που έλαβαν οι αντάρτες από τις σοσιαλιστικές χώρες. 

Είναι πολύ δύσκολο να υποθέσει κανείς τι θα συνέβαινε εάν η κυβέρνηση δεν είχε εξασφαλίσει αυτή τη βοήθεια.

Ενδεχομένως να επιζητούσε έναν συμβιβασμό με την Αριστερά, αλλά και πάλι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το περιεχόμενο και τις πιθανότητες επιτυχίας του συμβιβασμού. 

Αν θα έπρεπε να βγάλετε ένα δίδαγμα από τη μελέτη της Ιστορίας, ποιο θα ήταν αυτό;

Μελετώ την ιστορία για να σκεφτώ, να εξηγήσω και να κατανοήσω πώς δρούσαν οι άνθρωποι στο παρελθόν. Από εκεί και πέρα, τα ερωτήματα που θέτω στο παρελθόν, προφανώς σχετίζονται με έγνοιες και προβλήματα του παρόντος. 

Πάντως, ένα κάτι «κρατώ» από τη μελέτη του εμφυλίου πολέμου είναι η διαλυτική επίδραση της βίας στην κοινωνία. 

Η βία στις ποικίλες εκδοχές της, δηλαδή η ένοπλη, η οικονομική, η ψυχολογική βία που ασκήθηκε εκείνη την εποχή, διαίρεσε βαθειά την ελληνική κοινωνία και άφησε σε πάρα πολλούς ανθρώπους εκείνης της εποχής ένα ανεπούλωτο τραύμα.  

Πόσο εύκολο είναι να καταρριφθούν στερεότυπα δεκαετιών, ιδεολογικές αγκυλώσεις και εν τέλει η αίσθηση ότι η Ιστορία «γράφεται από τους εκάστοτε νικητές»; Πόσο εύκολο είναι το έργο του ιστορικού και πως εξηγείτε το ενδιαφέρον των απλών πολιτών, χωρίς σπουδές Ιστορίας, που φαίνεται ότι έχει αναζωπυρωθεί τα τελευταία 15-20 χρόνια;

Τα στερεότυπα και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις οφείλονται στη διαίρεση και το τραύμα που προκάλεσε ο Εμφύλιος. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Εμφύλιος, κατά μια έννοια, συνεχίστηκε και μετά το τέλος των εχθροπραξιών τον Αύγουστο του 1949. 

Οι δεκάδες χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες στην Ανατολική Ευρώπη, οι διακρίσεις και οι διώξεις κατά της Αριστεράς μετεμφυλιακά, η στρατιωτική δικτατορία διαιώνισαν τη διαίρεση μεταξύ «νικητών» και «ηττημένων». 

Από την άλλη πλευρά, η χρονική απόσταση των εβδομήντα και πλέον ετών που μας χωρίζει από τα γεγονότα, όπως και το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που βίωσαν τον Εμφύλιο δεν ζουν πλέον, μας επιτρέπουν μια νέα ματιά, μια πιο αποστασιοποιημένη προσέγγιση στη δεκαετία του 1940. 

Η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος έχει να κάνει με  τη σημασία εκείνης της δεκαετίας για την ελληνική ιστορία συνολικά αλλά και με την ανάγκη των σημερινών Ελλήνων να κατανοήσουν τις ιδεολογικές δεσμεύσεις και τη συναισθηματική φόρτιση που γέννησε ο Εμφύλιος στις προηγούμενες γενιές.   

Η αδύνατη επανάσταση - Η κοινωνική δυναμική του εμφυλίου πολέμου

Πολυμέρης Βόγλης
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2014
424 σελ.
ISBN 978-960-221-576-0 

 

 

 

Ο Πολυμέρης Βόγλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο. Είναι αναπληρωτής καθηγητής κοινωνικής ιστορίας στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Βιβλιογραφία
(2014)	Η αδύνατη επανάσταση, Αλεξάνδρεια
(2010)	Η ελληνική κοινωνία στην Κατοχή 1941-1944, Αλεξάνδρεια
(2004)	Η εμπειρία της φυλακής και της εξορίας, Αλεξάνδρεια
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2013)	Ελληνικά παράδοξα, Αλεξάνδρεια
(2011)	Δικτατορία 1967-1974, Μορφωτικό Ίδρυμα Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης
(2010)	Ο Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
(2009)	Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Βιβλιόραμα
(2009)	Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Βιβλιόραμα
(2009)	Τόποι εξορίας, Αλεξάνδρεια
(2008)	Μνήμες και λήθη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, Επίκεντρο
(2007)	Ιστορία και πολιτική στο έργο του Παντελή Βούλγαρη, Εκδόσεις Παπαζήση
(2006)	Ο πειρασμός της αυτοκρατορίας, Μεταίχμιο [κείμενα, επιμέλεια]
(2003)	Μετά τον πόλεμο, Αλεξάνδρεια
(2000)	Ιστορικό τοπίο και ιστορική μνήμη: το παράδειγμα της Μακρονήσου, Φιλίστωρ
Λοιποί τίτλοι
(2012)	Συλλογικό έργο, Η εποχή των ρήξεων, Επίκεντρο [επιμέλεια]

Τα σκυλιά του Πολέμου - τα άγνωστα πορτραίτα του Α' Παγκοσμίου έρχονται στο φως

 

Ένα μοναδικό θησαυρό βρήκε σε υπαίθρια αγορά στο Λονδίνο μια Αγγλίδα συλλέκτρια, η Λίμπι Χολ, αποτελούμενο από δεκάδες φωτογραφίες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, στις οποίες στρατιώτες και των δύο πλευρών, Αγγλογάλλοι και Γερμανοί πόζαραν με τους πιστούς τετράποδους συντρόφους τους.

Τουλάχιστον 20.000 "σκυλιά του πολέμου" χρησιμοποιήθηκαν από τις αντιμαχόμενες πλευρές κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης σύρραξης που είχε γνωρίζει η ανθρωπότητα μέχρι εκείνη την εποχή, τα οποία εκτός από συντροφιά στις ανάπαυλες των εχθροπραξιών, συμμετείχαν ενεργά και στις μάχες, είτε ως σκοποί και ανιχνευτές, είτε ως συνοδοί τραυματιών και αγγελιοφόροι.

Η χρήση σκύλων στα πεδία των μαχών δεν είναι φυσικά πρόσφατο φαινόμενο. Ήδη από την αρχαιότητα οι τετράποδοι φίλοι του ανθρώπου πολεμούσαν στο πλευρό των... δίποδων ζώων, ενώ ακόμα και σήμερα ο στρατός των ΗΠΑ διατηρεί μια δύναμη 2.500 ειδικά εκπαιδευμένων σκύλων, τα οποία χρησιμοποιούνται σε πλειάδα αποστολών, από τη φύλαξη εγκαταστάσεων, μέχρι τον εντοπισμό εκρηκτικών μηχανισμών. 

Δείτε εδώ

Αποκαλυπτήρια για την "έπαυλη των Μυστηρίων" στην Πομπηία

Οι ιταλικές αρχές άνοιξαν και πάλι τις πύλες της περίφημης "Έπαυλης των Μυστηρίων" στην Πομπηία, μετά από εκτεταμένες εργασίες συντήρησης των τοιχογραφιών της.

Η Πομπηία καταστράφηκε από την έκρηξη του Βεζουβίου το 79μ.Χ. και μεγάλα τμήματά της καλύφθηκαν για αιώνες από ηφαιστειακή τέφρα. 

Οι αρχές της Ε.Ε. έχουν δώσει προθεσμία μέχρι τα τέλη του 2015, έτσι ώστε να ολοκληρωθούν οι εργασίες στην ιστορική πόλη, καθώς ο υπουργός Πολιτισμού της γειτονικής μας χώρας Ντάριο Φραντσεσκίνι παραδέχθηκε ότι "υπάρχουν προβλήματα στην υλοποίηση των έργων", με μόλις 3 έργα να έχουν ολοκληρωθεί, ενώ 13 βρίσκονται σε εξέλιξη.

Η έκλειψη Ηλίου αποκάλυψε... ναυάγιο του 1939

Το φορτηγό πλοίο Ionic Star ξώκειλε στα αβαθή του Σέφτον στη Βρετανία, λίγο πριν ολοκληρώσει το ταξίδι του από το Ρίου ντε Ζανέιρου στο Λίβερπουλ στις 16 Οκτωβρίου του 1939.

Αν και το φορτίο διασώθηκε από το πλοίο, το ίδιο παρέμεινε κολλημένο στην άμμο και παρά τις προσπάθειες αποκόλλησής του, παρέμεινε σφηνωμένο στο βυθό και δηλώθηκε ως "ολική απώλεια".

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το Ionic Star χρησιμοποιήθηκε ως στόχος σε ασκήσεις και καθώς τα χρόνια περνούσαν, ξεχάστηκε από όλους.

Η πρόσφατη όμως έκλειψη Ηλίου, η οποία προκάλεσε έντονα φαινόμενα πλημμυρίδας και άμπωτης, αποκάλυψε το ναυάγιο, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό, στο βυθό και δεκάδες περίεργοι έσπευσαν να το περιεργαστούν, πριν επιστρέψει η θάλασσα.

Διαβάστε εδώ

Επιστρέφουν τις ιαπωνικές σημαίες των προγόνων τους, 70 χρόνια μετά τις μάχες

Εβδομήντα χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Αμερικανοί στρατιώτες οι οποίοι είναι ηλικίας άνω των 90 ετών αποφάσισαν να επιστρέψουν στους συγγενείς Ιαπώνων στρατιωτών τα λάφυρα που πήραν από τα πεδία των μαχών, κυρίως σημαίες με τον Ανατέλλοντα Ήλιο, το σύμβολο της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας.

Ήταν σύνηθες, όταν ένας Ιάπωνας έφευγε για το μέτωπο, να παραλαμβάνει μια σημαία με μηνύματα των συγγενών του, την οποία είχε συνεχώς μαζί του, στα πεδία των μαχών. Πολλοί από αυτούς σκοτώθηκαν και οι σημαίες κατέληγαν λάφυρα στα χέρια των Αμερικανών.

Ένα γκρουπ, το ΟΒΟΝ 2015, προτρέπει τους βετεράνους να επιστρέψουν τις σημαίες αυτές στα χέρια των συγγενών των Ιαπώνων. "Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε τις σημαίες αυτές στους νόμιμους κατόχους τους" είπε ο Τζέρι Μπάσετ, γιος ενός βετεράνου που πολέμησε στις Φιλιππίνες και αφού σκότωσε έναν Ιάπωνα, πήρε την αιματοβαμμένη σημαία που φορούσε μέσα από το χιτώνιό του.



"Επιστρέφοντας αυτές τις σημαίες, δίνουμε μια παρηγοριά στους συγγενείς τους. Μετά από τόσα χρόνια δε γίνεται να εξακολουθείς να τους μισείς" συμπλήρωσε ο Μπάσετ.

Διαβάστε εδώ

Δύτες έλυσαν μυστήριο 75 ετών του ναυαγίου του William B. Davock στη λίμνη Μίσιγκαν

Μια ομάδα αυτοδυτών στις ΗΠΑ έλυσε το μυστήριο της βύθισης του εμπορικού πλοίου William B. Davock στη λίμνη Μίσιγκαν το 1940.

Το πλοίο χάθηκε μυστηριωδώς κατά τη διάρκεια καταιγίδας στην αχανή λίμνη, χωρίς να υπάρξει επιζώντας. Το ναυάγιο είχε εντοπιστεί το 1972 σε βάθος 60 περίπου μέτρων, αναποδογυρισμένο στο βυθό.

Για πρώτη φορά, η ομάδα των αυτοδυτών τράβηξε βίντεο του ναυαγίου και βρήκε την απάντηση στο ερώτημα γιατί βούλιαξε το καράβι.  Σύμφωνα με τα ευρήματα των δυτών, τα οποία καταγράφηκαν στο βίντεο, το πηδάλιο του πλοίου έσπασε από τη θαλασσοταραχή και αυτό με τη σειρά του χτύπησε την προπέλα, σπάζοντας δύο φτερά της. Έτσι το πλοίο, ακυβέρνητο μέσα στην καταιγίδα, σύντομα κατακλύστηκε από νερά και βυθίστηκε αύτανδρο.

 

Συγγενείς του πληρώματος πληροφορήθηκαν από τους αυτοδύτες τα αίτια του πολύνεκρου ναυαγίου, ενός από τα πολλά που βρίσκονται στις Μεγάλες Λίμνες των ΗΠΑ και του Καναδά, δίνοντας έτσι μια απάντηση σε ένα αίνιγμα που τους απασχολούσε εδώ και 75 χρόνια.

 

Διαβάστε εδώ και εκεί

"Ανασταίνεται" η θρυλική Καλυψώ του Κουστώ;

Έτσι θυμόμαστε την "Καλυψώ" τα παιδιά του... χθες (και του προχτές)

Όσοι είναι πάνω από 40 ετών, θα θυμούνται με νοσταλγία τα ντοκιμαντέρ και τα βιβλία του Ζακ Υβ Κουστώ, με θέμα τις περιπλανήσεις του στους Ωκεανούς, αλλά και όπου αλλού υπάρχει... νερό.

Η "Καλυψώ" το θρυλικό σκάφος, ένα ναρκαλιευτικό του Β' Παγκοσμίου μήκους 43 μέτρων που μετατράπηκε σε ποντοπόρο ερευνητικό σκάφος είχε άδοξο τέλος το 1996, όταν βυθίστηκε στο λιμάνι της Σιγκαπούρης.

Σε αυτή την κατάσταση ήταν όταν ανελκύστηκε στη Σιγκαπούρη

Φαίνεται όμως ότι η Καλυψώ θα αναστηθεί, καθώς ο Αλβέρτος του Μονακό θέλει να φέρει το πλοίο-μνημείο στην έδρα του πριγκιπάτου του, ώστε να αποτελέσει έκθεμα στο διάσημο Ωκεανογραφικό Μουσείο.

Το 2007 η "Καλυψώ" επαναπατρίστηκε στη Γαλλία και μεταφέρθηκε σε ναυπηγείο, προκειμένου να γίνουν όλες οι απαραίτητες εργασίες, καθώς το πλοίο ήταν ιδιαίτερα ταλαιπωρημένο. Πιο μεγάλο πρόβλημα όμως αποδείχθηκε το... δαιδαλώδες κληρονομικό πεδίο, με πρώην συζύγους, ερωμένες, παιδιά, εγγόνια και λοιπούς συγγενείς να ερίζουν για το ιδιοκτησιακό καθεστώς, μέχρι τη στιγμή που το ναυπηγείο ενημέρωσε όλο το σόι του... μακαρίτη για τη... λυπητερή των εργασιών. 

Ως δια μαγείας τότε, εξαφανίστηκαν όλοι, με τον επικεφαλής του ναυπηγείου να απειλεί ότι είτε θα στείλει την Καλυψώ για παλιοσίδερα, είτε θα την εκποιήσει.

Έτσι είναι σήμερα η "Καλυψώ"

Μέσα στις επόμενες ημέρες αναμένεται επιτέλους να ξεκαθαρίσει αν η "Καλυψώ" θα αποκτήσει νέα ζωή, ή θα παραμείνεινοσταλγική ανάμνηση για τα παιδιά άλλης εποχής που ονειρεύτηκαν να μοιάσουν στο διάσημο Γάλλο με το κόκκινο σκουφάκι...

Οι γαλλομαθείς διαβάστε περισσότερα εδώ, εκεί και παρακείθε. Οι υπόλοιποι υπομονή, τις επόμενες μέρες θα "τσιμπήσουν" το θέμα και αγγλόφωνα Μέσα :-)

Αυτός είναι ο "Κύκλωπας", το βαθυσκάφος που καταδύεται στα 500 μέτρα

"Επανάσταση" στον τομέα των μίνι υποβρυχίων-βαθυσκαφών θέλει να φέρει μια εταιρία από το Σιατλ των ΗΠΑ, με το μοντέλο της "Cyclops", το οποίο πήρε το όνομά του από το μεγάλο φινιστρίνι που προσφέρει πανοραμικό πεδίο όρασης στους πέντε επιβάτες του. 

Σήμερα στην αγορά υπάρχουν αρκετά μοντέλα βαθυσκαφών ή μίνι υποβρυχίων, τα οποία χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο από ερευνητικά ιδρύματα και στρατιωτικές υπηρεσίες. Το μεγάλο μειονέκτημά τους όμως είναι το υψηλό κόστος συντήρησης και λειτουργίας, καθώς και οι περιορισμοί σε ό,τι αφορά στον αριθμό των ανθρώπων που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν και στο χρονικό όριο παραμονής κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Τα εντεταλμένα όργανα της εταιρείας πάντως θεωρούν ότι έχουν βρει τις απαντήσεις και πιστεύουν ότι εκτός από επιστημονικούς σκοπούς, ο "Κύκλωπας" θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για λόγους αναψυχής. Με το κόστος ανά επιβάτη να μην υπερβαίνει τα 1000 δολάρια, επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στις καταδύσεις σε ναυάγια και άλλα σημεία ενάλιου ενδιαφέροντος, θα μπορούν να χρησιμοποιούν το μίνι βαθυσκάφος.

Ο ετήσιος τζίρος των μη επανδρωμένων υποβρυχίων και των μίνι-υποβρυχίων και βαθυσκαφών, τα οποία χρησιμοποιούνται σε πλειάδα δραστηριοτήτων, αγγίζει το 1,5 δις δολάρια ετησίως.

Διαβάστε εδώ, εκεί και παραπέρα

Συμμετείχε σε αναβίωση μάχης του Β' παγκοσμίου και τον... πυροβόλησαν με πραγματικά πυρά

Τυχερός στην ατυχία του αποδείχθηκε ο Αμερικανός Σκοτ Φούλερτον, ο οποίος μαζί με φίλους του συμμετείχε σε αναβίωση μάχης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μια ιδιαίτερα δημοφιλής δραστηριότητα με πολλούς θιασώτες σε αρκετές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα.

Ο Φούλερτον "έφαγε" μια σφαίρα στο στομάχι, η οποία όπως αποδείχθηκε μετά τη βαλλιστική έρευνα, αποδείχθηκε ότι "ανήκε" σε ντουφέκι Μ1, το χαρακτηριστικό όπλο των ΗΠΑ κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο "υπηρέτησε" σε πολλούς στρατούς μεταπολεμικά.

Παρά το ότι οι κανόνες συμμετοχής σε παρόμοιες εκδηλώσεις είναι σαφείς και απαγορεύεται η χρήση κανονικών πυρομαχικών, φαίνεται ότι κάποιος από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες "την είδε"... λοχίας Σώντερς και χρησιμοποίησε κανονική σφαίρα, η οποία παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή του Φούλερτον.

Σύμφωνα με τους γιατρούς, ο Φούλερτον ήταν τυχερός, τόσο γιατί το τραύμα ήταν διαμπερές, όσο και για το ότι δεν επλήγη κάποιο ζωτικό τυο όργανο. Ο ίδιος, περιγράφοντας την εμπειρία του από το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύεται δήλωσε ότι "ήταν σαν να έφαγα μια σφυριά στο στομάχι, δε μπορούσα να αναπνεύσω" και συμπλήρωσε με αρκετή δόση χιούμορ: "Πάντα ήθελα να αποκτήσω κοιλιακούς-φέτες, αλλά δεν εννοούσα φυσικά αυτό".

Μετά την ανάρρωσή του ο Φούλερτον σκοπεύει να επιστρέψει στα... ντεμέκ πεδία των μαχών, αυτή τη φορά ίσως θα προσέχει περισσότερο μη φάει καμία... αδέσποτη.

Όσο για τον ένοχο; "Δεν του κρατάω κακία, τον συγχωρώ", είπε ο Φούλερτον.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι πριν από κάθε αναπαράσταση μάχης, τα όπλα και τα πυρομαχικά ελέγχονται από εντεταλμένα όργανα, προκειμένου να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά. Τώρα πλέον οι αρχές αναζητούν τι έφταιξε και κάποιος αναβιωτής έριξε... μπαλωθιές με πραγματικά πυρά.

Διαβάστε εδώ